Alweer veel kleine kindjes op de afdeling pediatrie vandaag … en RSV blijkt de mode te zijn.
Er was ook bekend volk vandaag op kamer 10/01. Gelukkig gaat alles de goede kant op en mag SD waarschijnlijk vandaag nog naar huis… Ik weet het, maar met bekenden ben je toch iets meer betrokken dan bij anderen; maar daarom is het niet minder gevoelig.
Toen ik op kamer 02 kwam bij de dove ML, sliep zij nog, maar in overleg met haar papa ben ik op zoek gegaan naar een stukje speelgoed, waar zij blij mee kon zijn. Toen ze wakker was, bracht ik haar een badje met pop met bijhorend doe-als-of toilet-gerij. Ze was daar zo enthousiast om, dat ik spontaan een handdruk kreeg met een welgemeende glimlach van ‘merci meneer’. 
De ouders van RG hadden niet goed kunnen slapen vannacht op de zetel in de kamer … het ziekenhuis doet zijn best, maar we zijn nu eenmaal geen hotel… In elk geval toch maar doorgegeven voor de technische dienst, om het probleem eens te onderzoeken.
De 4-jarige AVH ging normaal ook naar het klasje komen spelen, maar we hebben hem niet gezien. Toen ik meermaals ging kijken of hij echt geen zin had, was er niemand op de kamer (onderzoek of cafétaria met mama en/of papa kan altijd natuurlijk) … spijtig!
De 8 jarige JSM lag nog steeds aan de monitor en kon dus haar bedje niet uit, maar papa was wat kleurtjes en papier komen halen, en had ondertussen een mooie kerstboom voor haar op de kamer geplaatst … lief hé !?
Connie, één van de andere verantwoordelijken, had een voorbeeldje van een knutselwerkje klaar gelegd (zie foto) en dat werd dus meteen uitgeprobeerd met één van de patiëntjes haar zusje, die op bezoek was (mag eigenlijk niet, maar als ’t niet overvol is in de klas, maken we graag een uitzondering)

Voila, weer een volle, nuttige en aangename dag beleefd op pediatrie. Hopelijk mogen alle kindjes snel en gezond weer naar huis.

P.S.
13/12/2016 ga ik een vorming volgen voor de afdeling palliatieve … iets totaal anders, maar met het volle besef dat men daar zeker even nuttig kan zijn.
Maar ook met het besef dat we op een leeftijd komen, dat we de vakkundige behandeling van dokters en verpleging wel eens heel hard nodig kunnen hebben en hopen op een bende moedige vrijwilligers, die ons en onze naasten kunnen bijstaan op moeilijke momenten… we zien wel wat het wordt, want pediatrie is echt wel een Godsgeschenk.