Alweer veel kleine kindjes op de afdeling pediatrie vandaag … en RSV blijkt de mode te zijn. Er was ook bekend volk vandaag op kamer 10/01. Gelukkig gaat alles de goede kant op en mag SD waarschijnlijk vandaag nog naar huis… Ik weet het, maar met bekenden ben je toch iets meer betrokken dan bij anderen; maar daarom is het niet minder gevoelig. Toen ik op kamer 02 kwam bij de dove ML, sliep zij nog, maar in overleg met haar papa ben ik op zoek gegaan naar een stukje speelgoed, waar zij blij mee kon zijn. Toen ze wakker was, bracht ik haar een badje met pop met bijhorend doe-als-of toilet-gerij. Ze was daar zo enthousiast om, dat ik spontaan een handdruk kreeg met een welgemeende glimlach van ‘merci meneer’. De ouders van RG hadden niet goed kunnen slapen vannacht op de zetel in de kamer … het ziekenhuis doet zijn best, maar we zijn nu eenmaal geen hotel… In elk geval toch maar doorgegeven voor de technische dienst, om het probleem eens te onderzoeken. De 4-jarige AVH ging normaal ook naar het klasje komen spelen, maar we hebben hem niet gezien. Toen ik meermaals ging kijken of hij echt geen zin had, was er niemand op de kamer (onderzoek of cafétaria met mama en/of papa kan altijd natuurlijk) … spijtig! De 8 jarige JSM lag nog steeds aan de monitor en kon dus haar bedje niet uit, maar papa was wat kleurtjes en papier komen halen, en had ondertussen een mooie kerstboom voor haar op de kamer geplaatst … lief hé !? Connie, één van de andere verantwoordelijken, had een voorbeeldje van een knutselwerkje klaar gelegd (zie foto) en dat werd dus meteen uitgeprobeerd met één van de patiëntjes haar zusje, die op bezoek was (mag eigenlijk niet, maar als ’t niet overvol is in de klas, maken we graag een uitzondering)
Voila, weer een volle, nuttige en aangename dag beleefd op pediatrie. Hopelijk mogen alle kindjes snel en gezond weer naar huis.
P.S. 13/12/2016 ga ik een vorming volgen voor de afdeling palliatieve … iets totaal anders, maar met het volle besef dat men daar zeker even nuttig kan zijn. Maar ook met het besef dat we op een leeftijd komen, dat we de vakkundige behandeling van dokters en verpleging wel eens heel hard nodig kunnen hebben en hopen op een bende moedige vrijwilligers, die ons en onze naasten kunnen bijstaan op moeilijke momenten… we zien wel wat het wordt, want pediatrie is echt wel een Godsgeschenk.
Vermits het niet alle dagen vreugde en jolijt kan zijn … enfin, zolang dat in een ziekenhuis mogelijk is natuurlijk …. Was het vandaag nog eens rustig op de dienst; t.t.z. de kamers waren vooral bezet door kinderen die naar huis mochten, of te ziek en/of te klein voor de klas… op ééntje na, maar die had er geen zin in. Dus zijn we maar weer aan ’t ontsmetten van speelgoed begonnen, nadat iedereen op de kamer voorzien was van het gevraagde speelgoed Nu moet je je eens inbeelden hoe je lego blokjes proper maakt met een doekje … onbegonnen werk! … dus die gaan de wasmachine in, samen met de prularia van de Barby poppen. Dus hebben we de houten trein maar eens onderhanden genomen. Het uitgeleende, ontsmette en terug gebrachte speelgoed en spellen staan ook weer keurig in de kasten. Voila! Meer heb ik niet te vertellen voor vandaag, behalve dan dat die kleine van kamer 03 bijna uit zijn bed sprong van plezier, toen hij de boerderij mét dieren kreeg om te spelen.
In tegenstelling tot vorige week, was ’t vandaag volle bak én kinderen in de klas… wat natuurlijk veel leuker is. De keuken van het klasje draaide op volle toeren. Nog zo’n paar keer en ik weeg binnenkort 100 kg (gelukkig is 't maar doen alsof) De politie is moeten langs komen, omdat er een paar stoute poppen waren, die in de kinderen hun neus nijpen en aan hun oren trekken. Drie keer zijn ze geweest en de poppen hebben elke keer in de hoek moeten gaan staan. Ze zullen het nooit meer doen … NA! Af en toe moesten we ook eens met de 'baxtermobiel' van het klasje naar de kamer en terug, voor een dringend plasje. Ondertussen waren er enkele kinderen aan tafel aan ’t knutselen, maar eigenlijk hadden ze meer oog en oor voor het vrolijke rumoer en fantasie op de achtergrond… leuke sfeer vandaag dus in de klas. Plots een lang telefoongesprek met de Sint … maar dat werd na een tijdje nogal hilarisch (geen commentaar ). Alles werd keurig vastgelegd door de aanwezige cameraploegen van MAMA TV en TELE MOEKE. De pret kon echt niet op vandaag. Er was er zelfs eentje die niet naar huis wou: “t is hier veel te plezant!”. Oh ja, we hadden ook nog een jarige op de afdeling en de kamer was door het personeel netjes versierd met ballonnen en een patiëntje had gisteren al een kroon gemaakt. Moe maar alweer voldaan, weer naar huis, maar eerst moest ik nog een dikke knuffel geven op kamer 17, of anders moest ik zelf ook in de hoek gaan staan.
Veel Baby’s vandaag op de afdeling, dus niet veel te doen. Toch in elke kamer even binnen wippen om te kijken of alles OK is en/of er iets nodig is, zoals een rammelaartje of iets dergelijks. Een jongen van 9 en een meisje van 7 mogen wel de kamer uit en naar het klasje komen, maar ze hebben er blijkbaar niet veel zin in; dus heb mij maar bezig gehouden met het ontsmetten van spelmateriaal in het klasje … moet ook gebeuren! Plots staat er een mama die speciaal komt zeggen dat ze een enorm respect heeft voor al die vrijwilligers, die hun tijd besteden aan zieken … maar ik krijg het gevoel dat de mama zelf behoefte heeft aan een babbel … even de kamer uit, nu de kleine slaapt, en effe ventileren … ook dat hoort er bij. Niet alleen de kindjes hebben aandacht nodig, ook nogal wat mama’s en papa’s of broertjes en zussen. Voor ik mijn dienst afsluit, toch eens kijken waar die twee kids gebleven zijn. Het meisje mocht blijkbaar naar huis en de jongen is dan toch nog even mee een spel komen uitzoeken om zich deze namiddag bezig te houden op zijn kamer of in de bezoekersruimte. Niet gespeeld vandaag, maar toch weeral nuttig geweest.
Het is negen uur en m’n ronde begint na de briefing. Ik ben amper begonnen, of een meisje, dat hier al eerder was, had me gezien en was dolblij dat ik er vandaag weer was… Voila en mijn dag kon al niet beter beginnen Enkele tellen later zag ik weer dat moslim jongetje van vorige week … hij herkende mij onmiddellijk en wou meteen geknuffeld worden … en nu kon mijn dag al helemaal niet meer stuk. Na mijn ronde hadden we een redelijk volle klas, dus veel rommelen en nog veel meer plezier … we vergaten de tijd, maar geloof het of niet, we hebben met z’n allen, samen met de kids en hun mamma’s, opgeruimd … daarna nog een dikke knuffel om alweer een prachtige voormiddag … ik zeker met het innige gevoel dat we weer enkele zieke kindjes gelukkig gemaakt hebben, zelfs die kinderen die speelgoed of iets anders op hun kamer hebben gekregen, om die vervelende ziekenhuis-dag door te komen… En de pluim op mijn hoed van de psychosociale begeleidster neem ik er met plezier bij. Ik ga nu niet elke week een verslag brengen, maar zo gaat dat nu iedere week; en toch telkens weer telkens anders… Nee, nee … vrijwilliger zijn op pediatrie (Sint-Augustinus) in geen opgave, maar een geschenk!
15 jaar ben je en mentaal, motorisch en fysiek beperkt vastgesnoerd in je rolstoel, ziek en je wou je kamer niet uit al 5 lange dagen zat je daar te treuren en getroost door je mama maar ons eerste contact gaf meteen een vonk je keek mij aan en er verscheen zowaar een glimlach Je kon niet wachten om mee naar de klas te gaan meermaals vroeg je om die 'meneer' te gaan halen En daar was je dan; stralend en kwijlend van geluk we praatten wat en hielden elkaars handen vast tekenen en kleuren maar vooral veel lachen om mijn gekke vragen en domme opmerkingen luisterend naar muziek van je favoriete studio 100 onze handen in de lucht, iets te luid meezingend nog drie keer slapen en dan komt de Sint ongeduldig, vol verwachting klopt ons hart dan ... die tranen bij het afscheid als het afscheid van een echte vriend. we gaven mekaar een dikke knuffel en je mama zei een welgemeende merci.
Bedankt dat ik vandaag je vrijwilliger mocht zijn!
Al de hele week loopt iedereen op de toppen van zijn/haar tenen, vanwege de nieuwe en strenge regels omtrent organisatie en hygiëne in het ziekenhuis, welke ons worden opgelegd vanuit America. Maar op de pediatrie heeft het personeel, samen met de vrijwilligers, al een massa werk verzet, ondanks de vele frustraties om de overdreven maatregelen… zo mogen we bv. geen boeken meer uitlenen of poppen met haar en moeten alle stoffenonderdelen, zoals poppenkleedjes, kussensslopen e.d. wekelijks gewassen worden. Vandaag was alles, wat in de speelgoedbakken van ons klasje zit, reeds bijna allemaal ontsmet. En omdat we met drie vrijwilligers waren en er slecht twee kindjes die naar de klas mochten komen, hadden we de taken een beetje verdeeld. Het meisje dat naar de klas kwam, knutselt graag, dus dat is de specialiteit van Julienne. Bea zou ondertussen verder nog wat speelgoed ontsmetten en ik ging mij bezighouden met het 5 jarig HSP-jongetje, uit een moeilijke gezinssituatie, dat niet uit z’n kamer wou komen. Toen ik z’n kamer binnenkwam, zat hij helemaal ineengedoken in een hoek van de zetel op z’n kamer, te kijken naar TV, waar eigenlijk niets voor kinderen op was… “Waar blijft mijn mama?” was het eerste wat hij vroeg; angstig, verdrietig en vooral verlegen. Ik probeerde wat op hem in te spreken, om zijn vertrouwen te winnen en beloofde hem dat ik bij hem zou blijven tot z’n mama er was. Dat vond hij OK. Na een moeizaam gesprek, kwam er toch wat schot in de zaak en begon hij mij te vertrouwen; ook al omdat hij begreep dat ik (ondanks dat uniform) geen dokter was. We speelden wat met de auto’s en Bunny HOP (dat vond hij best leuk, vooral omdat hij vals kon spelen en ik dat, zogezegd, niet in de gaten had… hij begon zowaar te lachen en kwam stilaan uit zijn schelp. We keken ook nog samen naar een DVD van Pokemon… en dat was pas echt fun omdat ik totaal niet begreep waar het eigenlijk over ging en hij telkens mijn domme opmerkingen en vragen moest pareren. Nog steeds geen mama … ik moest hem weer troosten en we begonnen wat te praten over school, vriendjes en voetbal, want Lukaku is zijn grote idool. Plots liet hij me een klein snippertje papier zien, waar hij eigenhandig z’n naam had op geschreven … hij straalde van trots en vroeg of ik ook mijn naam op dat briefje wou schrijven, dan ging hij dat straks aan zijn mama laten zien. Maar dan komt onherroepelijk het moment waarop mijn shift er op zit en hij moet eten. Hij vroeg me nog om zijn potlood te slijpen en wat papier te brengen, zodat hij nog wat kon oefen met schrijven tot mama eindelijk zou komen. Daarna namen we afscheid met een knuffel, een ‘vuistje’ en een verborgen traan … en hij kroop weer in z’n vertrouwde schelp … tot mama ‘eindelijk’ zou komen. Zielig, zo’n kind … gelukkig was er een vrijwilliger vrij, om zich over hem toch een paar uurtjes te ontfermen.
Vandaag alweer vroeg uit de veren de kleindochter ook “goed geslapen” zei ze met een kusje en een knuffel de dag begon dus al vol leuke kinderdrukte acht uur; tijd om naar ’t ziekenhuis te vertrekken ik had er, zoals gewoonlijk, veel zin in vele kleine kindjes vandaag maar ook een puber, die haar kamer niet uit wou en een jonge die daar veel te ziek voor was een oost Europees meisje was bang voor het ziekenhuisuniform maar een lief woord, een gekke bek, wat speelgoed, een puzzel, boek of dvd maken zo’n dag voor een bedlegerig kind al heel wat beter daarna spelen in de klas of knutselen (niet zo mijn ding, maar ik doe dan wel de babbel) rollebollen, koken-eten , of spelen met de poppen zingen, lachen en er op los fantaseren maar tussen door ook aandacht voor die eenzame baby met het syndroom van down en haar ontwapende glimlach of dat klein lief moslim jongetje, dat wel uit bed mag, maar noch niet naar ’t klasje dat zelfde jongetje dat tegen sluitingstijd gepakt wilde worden z’n kleine hoofdje tegen het mijne drukte tot de stomme verbazing van z’n mama.
Hoe schoon kan vrijwilligerswerk toch zijn? Drie uurtjes per week op de pediatrie, is één dag langer geleefd.
Ik werk 1x per week als vrijwilliger op een pediatrie afdeling. Misschien wel de meest juiste en leukste beslissing die ik al in mijn leven genomen heb. Het geeft mij 'elke keer’ een enorme voldoening, als je die glimlach bij die zieke kindjes ziet verschijnen, de high en low five’s, de vuistjes en de ‘dank u’ knuffels. Te weten dat je zo’n kind eens een paar uurtjes hebt kunnen doen vergeten dat het ziek en in ’t ziekenhuis is. Elke keer weer ga ik met een goed gevoel naar huis, daarom dacht ik er over om een soort dagboek/blog aan te maken…
En de complimenten die ik vaak ontvang van ouders, neem ik graag aan en draag ze meteen op aan alle vrijwilligers waar of hoe dan ook.
).
