HSP (hoog gevoelig) en alleen in ’t ziekenhuis

Al de hele week loopt iedereen op de toppen van zijn/haar tenen, vanwege de nieuwe en strenge regels omtrent organisatie en hygiëne in het ziekenhuis, welke ons worden opgelegd vanuit America.
Maar op de pediatrie heeft het personeel, samen met de vrijwilligers, al een massa werk verzet, ondanks de vele frustraties om de overdreven maatregelen… zo mogen we bv. geen boeken meer uitlenen of poppen met haar en moeten alle stoffenonderdelen, zoals poppenkleedjes, kussensslopen e.d. wekelijks gewassen worden.
Vandaag was alles, wat in de speelgoedbakken van ons klasje zit, reeds bijna allemaal ontsmet. En omdat we met drie vrijwilligers waren en er slecht twee kindjes die naar de klas mochten komen, hadden we de taken een beetje verdeeld.
Het meisje dat naar de klas kwam, knutselt graag, dus dat is de specialiteit van Julienne. Bea zou ondertussen verder nog wat speelgoed ontsmetten en ik ging mij bezighouden met het 5 jarig HSP-jongetje, uit een moeilijke gezinssituatie, dat niet uit z’n kamer wou komen.
Toen ik z’n kamer binnenkwam, zat hij helemaal ineengedoken in een hoek van de zetel op z’n kamer, te kijken naar TV, waar eigenlijk niets voor kinderen op was… “Waar blijft mijn mama?” was het eerste wat hij vroeg; angstig, verdrietig en vooral verlegen. Ik probeerde wat op hem in te spreken, om zijn vertrouwen te winnen en beloofde hem dat ik bij hem zou blijven tot z’n mama er was. Dat vond hij OK. Na een moeizaam gesprek, kwam er toch wat schot in de zaak en begon hij mij te vertrouwen; ook al omdat hij begreep dat ik (ondanks dat uniform) geen dokter was. We speelden wat met de auto’s en Bunny HOP (dat vond hij best leuk, vooral omdat hij vals kon spelen en ik dat, zogezegd, niet in de gaten had… hij begon zowaar te lachen en kwam stilaan uit zijn schelp.
We keken ook nog samen naar een DVD van Pokemon… en dat was pas echt fun omdat ik totaal niet begreep waar het eigenlijk over ging en hij telkens mijn domme opmerkingen en vragen moest pareren.
Nog steeds geen mama … ik moest hem weer troosten en we begonnen wat te praten over school, vriendjes en voetbal, want Lukaku is zijn grote idool. Plots liet hij me een klein snippertje papier zien, waar hij eigenhandig z’n naam had op geschreven … hij straalde van trots en vroeg of ik ook mijn naam op dat briefje wou schrijven, dan ging hij dat straks aan zijn mama laten zien.
Maar dan komt onherroepelijk het moment waarop mijn shift er op zit en hij moet eten. Hij vroeg me nog om zijn potlood te slijpen en wat papier te brengen, zodat hij nog wat kon oefen met schrijven tot mama eindelijk zou komen.
Daarna namen we afscheid met een knuffel, een ‘vuistje’ en een verborgen traan … en hij kroop weer in z’n vertrouwde schelp … tot mama ‘eindelijk’ zou komen.
Zielig, zo’n kind … gelukkig was er een vrijwilliger vrij, om zich over hem toch een paar uurtjes te ontfermen.

29-10-2016, 00:00 Geschreven door Vrijwilliger Pat
Reageren (0)

Gewoon een dagje pediatrie

Vandaag alweer vroeg uit de veren
de kleindochter ook
“goed geslapen” zei ze met een kusje en een knuffel
de dag begon dus al vol leuke kinderdrukte
acht uur; tijd om naar ’t ziekenhuis te vertrekken
ik had er, zoals gewoonlijk, veel zin in
vele kleine kindjes vandaag
maar ook een puber, die haar kamer niet uit wou
en een jonge die daar veel te ziek voor was
een oost Europees meisje was bang voor het ziekenhuisuniform
maar een lief woord, een gekke bek, wat speelgoed, een puzzel, boek of dvd
maken zo’n dag voor een bedlegerig kind al heel wat beter
daarna spelen in de klas
of knutselen (niet zo mijn ding, maar ik doe dan wel de babbel)
rollebollen, koken-eten , of spelen met de poppen
zingen, lachen en er op los fantaseren
maar tussen door ook aandacht voor die eenzame baby
met het syndroom van down en haar ontwapende glimlach
of dat klein lief moslim jongetje, dat wel uit bed mag, maar noch niet naar ’t klasje
dat zelfde jongetje dat tegen sluitingstijd gepakt wilde worden
z’n kleine hoofdje tegen het mijne drukte
tot de stomme verbazing van z’n mama.

Hoe schoon kan vrijwilligerswerk toch zijn?
Drie uurtjes per week op de pediatrie, is één dag langer geleefd.

29-10-2016, 00:00 Geschreven door Vrijwilliger Pat
Reageren (0)

Ik werk 1x per week als vrijwilliger op een pediatrie afdeling. Misschien wel de meest juiste en leukste beslissing die ik al in mijn leven genomen heb. Het geeft mij 'elke keer’ een enorme voldoening, als je die glimlach bij die zieke kindjes ziet verschijnen, de high en low five’s, de vuistjes en de ‘dank u’ knuffels. Te weten dat je zo’n kind eens een paar uurtjes hebt kunnen doen vergeten dat het ziek en in ’t ziekenhuis is. Elke keer weer ga ik met een goed gevoel naar huis, daarom dacht ik er over om een soort dagboek/blog aan te maken…

En de complimenten die ik vaak ontvang van ouders, neem ik graag aan en draag ze meteen op aan alle vrijwilligers waar of hoe dan ook.

29-10-2016, 00:00 Geschreven door Vrijwilliger Pat
Reageren (1)