Of weet je een mooie anekdote? die je met ons wil delen
Reacties op bericht (4)
09-12-2007
sven en zijn vrienden deel 3
Sven hing met zijn hoofd uit het raam. Hij draaide zijn hoofd in alle richtingen in de hoop dat hij het nog eens zou zien. Tingelingeling........tingeling......ting ting ting.......tingelingeling....ting. Sjoef.............................HEEY!!! STOP!!! Riep Sven nu heel hard. Het stopte........maakt een bocht en kwam zachtjes naar zijn raam toe. Het bleef precies voor zijn raam zweven. Sven zijn mond viel wijd open.
SVEN! Oh jee, zijn vader en moeder waren wakken geworden! Snel deed Sven het raam dicht, rende naar zijn bed en dook onder de dekens. Papa kwam binnen. Sven wat is er? Vraagt papa. Ik had een enge droom papa, zei Sven. Papa geeft hem een aai over zijn bol en gaat dan weer naar zijn bed toe. Als papa weg is springt Sven uit zijn bed en rent naar het raam. Hij zwiept het gordijn open en doet het raam open. Het zweeft nog steeds voor zijn raam. Sven knippert met zijn ogen, hij kan het niet geloven. Hij weet meteen wat hij hoorde tingelen. Het zijn de belletjes.......de belletjes die aan de grote arreslee hangen, de grote arreslee van de Kerstman! De Kerstman zit voorop de slee. Hij houdt de touwtjes vast waaraan alle rendieren vastzitten. Achter op de slee liggen honderden cadeautjes. De slee is versierd met lampjes en strikjes. Ik dacht je misschien wel even naar buiten wilde, zei de Kerstman opeens. Daarom vlieg ik de hele tijd langs je raam, ik hoopte dat ja daarvan wakker zou worden, wil je mee?Vraagt de kerstman. Ohja! roep Sven zachtjes. De Kerstman geeft hem een hand en trekt Sven zo op de slee. Sven krijgt een dikke wollen deken om zich heen gewikkeld. Hou je goed vast! Zegt de Kerstman. Ho Ho Ho, roept de Kerstman. Daar gaan ze, boven de huizen. Sven ziet zijn school, het huis van opa en oma en het zwembad. De Kerstman is heel aardig. Sven vertelt hem het hele verhaal. Van de sneeuw, van het stiekem naar buiten willen, van de boom, van papa en mama die verdrietig waren en dat hij bang was dat opa en oma verdrietig zouden kijken als zij de boom zouden zien. Na en tijdje brengt de Kerstman Sven weer naar huis. Ga maar lekker slapen, zegt de Kerstman. Maak je geen zorgen, alles komt goed. Sven kruipt snel zijn bedje in.
Svennetje, Svennetjepennetje? Sven, wakkker worden. Mama zit bij Sven op zijn bed. Ze aait hem over zijn bol. Ze geeft hem een zoen op zijn wang. Prettige kerst, fluistert ze in zijn oor. Sven, lieverd, ik weet niet hoe het zo is gekomen, maar er is beneden iets gebeurd. Kom maar eens mee kijken. Samen met mama loopt Sven naar beneden. Hij ruikt op de trap al warme broodjes. Hij hoort zachtjes een gezellig Kerstmuziekje. Mama doet de deur open. Sven kan het niet geloven. de hele kamer is prachtig versierd! Overal hangen slingers en lampjes. er staat een enorme Kerstboom waar eerst het zielige boompje stond. Papa staat bij de boom, met een grote lach op zijn gezicht. Kom eens hier jongen, zegt hij. Sven krijgt een dikke knuffel van papa.
Mama komt ook naar hun toe. Ze geeft hun allebei een zoen. Zullen we de cadeautjes open maken? Vraagt ze. Er ligt voor iedereen een cadeautje onder de boom. Papa krijgt een stropdas. Mama krijgt een luchtje. Sven heeft het grootste cadeau. wat zal erin zitten? Hij rammelt, maar hij hoort niets en het weegt ook niets! Sven maakt het open. Er zit niets in, behalve een briefje. Sven pakt het briefje en leest zachtjes:
09-12-2007 om 22:40
geschreven door red
sven en zijn vrienden deel 2
Mama heeft hem niet wakker gemaakt vanochtend. maar het is al een tijdje licht buiten. Sven loopt zachtjes de trap af. Hij hoort papa en mama zachtjes praten in de kamer. Hij doet de deur open. Goedemorgen, zegt hij met een klein pieperig stemmetje. Ze kijken hem aan. Ze kijken niet blij, ze zijn het nog niet vergeten. Sven ziet meteen waarom ze het nog niet zijn vergeten. In het daglicht ziet de kerstboom er nog vreselijker uit. Er zijn een paar takken gebroken. Er zit nog een gescheurde slinger in. De ballen zijn allemaal kapot gevallen, dus die hangen er niet meer in. De lampjes die erin zaten zijn ook kapot gevallen, zelfs de piek is afgebroken. Sven heeft nog nooit zo een zielige kerstboom gezien. Hij moet er van huilen en brult tijdens het huilen: Sorrieeeee, naar zijn ouders. Papa en mama kijken naar Sven. Sven luister goed, zegt papa. Je mama en ik hebben geen geld meer om een nieuwe boom te kopen met nieuwe versiersels erin. Dit is voor ons allemaal niet leuk. We zullen morgen, als het Kerstmis is een hele lelijke boom hebben. Mama en ik zijn heel boos op je. Je mag vandaag niet naar buiten voor straf. Ook moet je ons beloven dat je nooit meer zoiets doet. Midden in de nacht de straat op gaan is gevaarlijk. Dan hoor je lekker in je bed te slapen. Beloof je dat Sven? Ja papa, ik beloof het.
Sven zit achter het raam. Het zonnetje schijnt zacht. De sneeuwpop zakt langzaam in elkaar. Het dak van de sneeuwhut is al ingestort. Hij ziet het gras alweer door de sneeuw heen steken. Sven vindt het jammer dat hij niet naar buiten mag. De sneeuw smelt weg en hij zit binnen. Nu moet hij vast weer heel lang wachten, voordat hij weer met sneeuw kan spelen.
Sven blijft de hele dag naar buiten kijken en ziet alle sneeuw verdwijnen. Het wordt donker, de straatlantaarns springen aan. Mama roept hem, ze gaan eten. Tijdens het eten ziet Sven steeds de zielige boom. Hij heeft spijt. Papa en mama doen alweer gewoon tegen hem, ze zijn niet meer boos. Maar ook zij kijken steeds een beetje verdrietig als ze de zielige boom zien.
Morgen is het Kerstmis, zegt mama. Ze brengt Sven naar bed. Wat gaan we doen met Kerstmis? Vraagt Sven. Eerst gaan we lekker luxe ontbijten, dan gaan we onze mooie kleren aan doen. Oma en opa komen bij ons op visite. We gaan dan samen spelletjes doen en s'avonds gaan we samen eten. En heel misschien.........krijg je wel een cadeautje van de Kerstman. Sven lacht naar zijn mama. Ik denk niet dat ik een cadeautje krijg mama, ik ben niet zo lief geweest. Ach de Kerstman is niet zo streng, zegt mama. Weltrusten Sven!
Die nacht kan Sven weer niet slapen. Hij moet steeds weer denken aan die lelijke Kerstboom die beneden staat. Wat zullen opa en oma er van zeggen? Ze zullen wel vragen wat er is gebeurd en dan, als mama het verteld, zullen ze hem wel heel streng aankijken. Sven probeert nergens meer aan te denken. Hij wil slapen.
Tingelingeling........tingeling......ting ting ting.......tingelingeling....ting.. Sven wordt wakker. Het is nog nacht. Wat hoorde hij nou? Hij spitst zijn oren. Tingelingeling........tingeling......ting ting ting.......tingelingeling....ting. Ja daar was het weer! waar komt het geluid nou vandaan? Het lijkt wel van het dak af te komen. Sven glijdt uit zijn bed en loopt naar zijn raam. Heel zachtjes doet hij het gordijn een klein stukje opzij. Hij kijkt naar en kijkt, maar ziet niks. Tingelingeling........tingeling......ting ting ting.......tingelingeling....ting. Sjoef.............................Daar suisde iets langs! Sven kon niet goed zien wat het was. Hij zag iets roods met wit. Iets bruins en allemaal lampjes. Tingelingeling........tingeling......ting ting ting.......tingelingeling....ting sjoef! Sven zag het weer voorbij schieten. Zo snel als hij kon deed hij zijn raam open. De koude lucht kwam zijn slaapkamer binnen. Maar dat kon Sven niets schelen. Hij had wat gezien en gehoord. Iets wat hij nog nooit eerder had gezien!
09-12-2007 om 22:39
geschreven door red
sven en zijn vrienden deel 1
Sven en zijn nieuwe vrienden. (deel 1)
Het is midden in de nacht en het is donker in de kamer van Sven. Sven kan niet zo slapen, want hij wil eigenlijk zo snel mogelijk naar buiten, om te spelen. Gisternacht heeft het namelijk gesneeuwd. Sven is gek op sneeuw. Hij heeft meteen een mooie sneeuwhut gemaakt en een sneeuwpop die naast de hut staat. Hij wil nu eigenlijk nog een sneeuwpop maken, maar het is nacht en hij moet slapen van zijn moeder. Oh wat jammer dat ik niet naar buiten mag van mijn moeder, denkt Sven. Straks smelt de sneeuw en kan ik er niet meer mee spelen! Sven bedenkt een plannetje........
Heel zachtjes doet hij zijn slaapkamerdeur open, heel zachtjes, op zijn tenen loopt hij naar de trap. Somige trap treden kraken als je erop staat. Deze treden slaat Sven over. Hij moet grote stappen maken en zich heel goed vasthouden aan de trapleuning. Het is best gevaarlijk, in het donker van de trap aflopen en dan nog treden overslaan ook! Wanneer Sven beneden is trekt hij zijn jas aan. Hij doet zijn sjaal om, zijn muts op en zijn wanten aan. Zo denkt Sven, ik kan naar buiten! Oei.......dat is koud, denkt Sven. Hij staat met zijn blote voeten op de vloer! Waar zijn mijn schoenen? Waar had ik ze ook alweer neergezet? In het donker zoekt Sven naar zijn schoenen. Hij kruipt op zijn knieën over de vloer. Onder de tafel staan ze niet, bij de bank staan ze ook niet. Sven weet niet zo goed meer waar hij kruipt. Opeens voelt hij iets prikken........Het prikt in zijn gezicht en in zijn handen, AU! Roept Sven. Hij probeert het weg te slaan....Hij geeft het een duw..........boem.....kinkel de kinkel....klets kinkel!!! Sven schrikt vreselijk. Wat een herrie! Ojee, nu worden papa en mama wakker! Sven wil weg kruipen. Maar hij weet niet waarnaar toe! Het is zo donker, hij weet niet meer waar wat is.
Hij hoort de trap kraken. Papa en mama slaan de krakende treden niet over. Ze lopen snel naar beneden, de voetstappen klinken niet zo vrolijk. Sven weet niet zo goed wat hij moet doen. Papa en mama komen de huiskamer binnen. Papa doet meteen het licht aan. SVEN! Gilt zijn moeder uit. De KERSTBOOM! Gilt zijn vader uit. Sven kijkt ze aan, hij begint te huilen. Papa en mama kijken nu ook verdrietig. De Kerstboom is omgevallen en de ballen zijn kapot. Overal liggen stukjes kerstbal. Mama begint alles op te ruimen, ze zegt helemaal niets tegen Sven. Dat doet ze altijd, denkt Sven.....als ze heel erg boos is, zegt ze niets. Papa kijkt heel lang naar de boom en draait zich naar Sven. Nou we hoeven niet te vragen wat je van plan was, dat zien we al aan je jas, zegt papa. Jij gaat nu heel snel naar boven! Denk maar eens heel goed na over wat je hebt gedaan! Onze hele Kerstboom is kapot! Sven rent heel snel langs papa de huiskamer uit. In de gang, vlak bij de trap, struikelt hij over zijn schoenen.......................................
09-12-2007 om 22:36
geschreven door red
een kerst om nooit te vergeten
Het was koud. Het was ook nog erg vroeg. Dennis, 10 jaar oud, moest aan zijn dagelijkse krantenwijk beginnen. Toen hij de deur achter zich dicht trok woei een koude wind hem midden in zijn gezicht. Gauw de hoek om... dan liep hij tenminste beschut langs de huizen die hij vanuit zijn slaapkamer kon zien. Het zag er van boven af zo mooi uit toen hij vanmorgen wakker werd en naar buiten keek. Maar dat viel goed tegen als je echt buiten was.
Eerst langs het blok huizen en dan langs de nu bevroren singel naar de Warandastraat waar hij zijn kranten op moest halen en waar hij, zoals iedere morgen, zijn vrienden zou ontmoeten die net als hij ook de kou zouden moeten trotseren om hun dagelijkse rondje te maken. In gedachten liep hij langs de singel. Nog twee maandjes en dan had hij zijn doel bereikt! Alles nieuw!!! Voetbalschoenen, shirtje, broekje, kousen en als zijn vader zijn belofte hield, en daar had hij natuurlijk alle vertrouwen in, kreeg hij ook nog een nieuw trainingspak cadeau van zijn ouders. Een goede tas had hij al, die had hij niet meer nodig.
Het had een beetje geijzeld en de bomen en struiken langs de singel waren prachtig wit. Dennis zag er eigenlijk niets van. Hij had zijn kraag hoog op gezet en stapte flink door om maar zo gauw mogelijk bij zijn "krantenafhaalpunt" te komen. Misschien had meneer Kramer, die ´s morgens de kranten uitdeelde wel weer voor een warme beker chocolademelk gezorgd. Dat was me een verassing gisteren! Maar ja, dat moest hij zelf betalen en iedere dag chocolademelk zou wel een beetje duur zijn. Wat was dat toch een eind lopen, die hele singel af. Elke keer weer viel dat lange stuk langs die singel, en dat altijd in de vroege morgen, hem weer tegen. Ze hadden beter een brug kunnen bouwen, dan had hij niet zover hoeven lopen. Zou het ijs al....? Het had nog pas twee nachtjes gevroren en hij had eigenlijk nog niemand op het is gezien. Beter maar niet doen dacht hij bij zichzelf. Moeder had hem trouwens nog gewaarschuwd. Dennis, had ze gezegd, je kunt wel goed zwemmen, maar een kletsnat pak met die kou.... en als je onder het ijs schiet.... kijk alsjeblieft uit.
Hij was al over de helft aangekomen toen een krakend geluid en een ijselijke gil van niet zover weg in zijn oren klonk. Wat was dat nou? Hij stond stil en keek in het rond.... Niets te zien natuurlijk. Het was ook nog zo donker. Hij luisterde scherp of hij nog wat hoorde. Niets meer, zou het verbeelding zijn geweest? Hij had ook zo in gedachten gelopen. Hoorde hij toch weer wat? Een bepaalde onrust maakte zich van hem meester. Toch maar even langs de kant van de singel lopen... Maar welke kant uit? Niet zo gek ver bij hem vandaan was een donkere plek in het sneeuwwitte ijs. Maar even kijken. Bewoog daar wat? Het water was donker en ribbelig. Hoe kon het water daar nou zo bewegen...? Stijf van de zenuwen probeerde hij om meer in het donker te onderscheiden. Het zal toch niet waar zijn? Zag hij daar een arm met een hand bewegen? Kou of geen kou, daar was hulp nodig.... Zonder zich langer te bedenken liet hij zich in het water zakken. Het was gelukkig niet zo diep. Toen hij tot zijn billen in het water stond zag hij weer wat bewegen en greep meteen.... Het was een hand, een echte mensenhand die hij te pakken had.
Hij trok er met alle macht aan en het viel hem mee dat het eigenlijk zoo gemakkelijk ging. Na enig gesjor, kon hij de jongen, want dat had hij algezien, onder het ijs vandaan trekken. Het was Bram, dat zag hij direkt aan dat gekke petje wat hij altijd op had ´s morgens als hij de krant ging bezorgen. Ze hadden hem er vaak mee uitgelachen, maar Bram had zich er nooit wat van aangetrokken. "Lekker warm," zei hij altijd, "Lachen jullie maar" Dennis was niet zo groot, maar Bram gelukkig ook niet. Het lukte Dennis hem op de kant te krijgen en hem in de sneeuw langs het pad te leggen. Hij bewoog niet....
Als een bezetene rende Dennis naar het dichtsbijzijnde huis en begon op het eerste de beste raam te bonken. Help... help... alstublieft, doe gauw open! Toen het gordijn opzij geschoven werd zag Dennis het slaperige gezicht van een oude man tevoorschijn komen. "Help alstublieft, mijn vriendje is door het ijs gezakt en hij beweegt niet meer... Na even ging ergens een deur open en kwam de oude man in zijn ochtendjas naar buiten. "Waar ligt hij?" vroeg de man. samen renden zij naar de singel, naar de plek waar Bram lag. De politie en de ambulance heb ik al gebeld zij de man. Laten we hem maar snel naar binnen brengen anders bevriest hij nog. Samen sjouwden ze Bram naar binnen en lagen hem op de bank in de kamer.
Intussen was de vrouw van de oude man ook de kamer binnengekomen. "Kom jij eerst maar eens even hier" zei ze tegen Dennis "en trek gauw die natte kleren uit voordat jij ook ziek wordt. Toen Dennis nog bezig was zich af te drogen en een (veel) te grote droge broek aantrok kwam de ambulance al aangereden. De broeder en zuster die binnenkwamen begonnen zich direct met Bram te bemoeien. Dat valt geloof ik nogal mee zei de broeder. Hij is wel bevangen door de kou. Gelukkig heeft hij niet te lang in dat koude water gelegen. Langzaam begon Bram wat te bewegen. Door de warmte in huis en de misschien wel vijf dekens die de zuster om Bram heen had gelegd kwam hij weer bij en opende langzaam zijn ogen. Wat was dat nou? Glimlachte hij echt? Dennis kon zijn ogen niet geloven. Had hij dat nou goed gezien? Maar Bram had intussen zijn ogen alweer gesloten. Hij gaat wel even mee naar het ziekenhuis zei de zuster en daar zullen we z´n ouders bellen en zeggen dat alles goed is afgelopen. Vanmiddag mag hij weer naar huis denk ik. Bram werd op de brancard gebonden en voordat hij de deur werd uitgedragen zag Dennis weer die glimlach op zijn gezicht. Wat was dat nou toch.... Dennis kreeg, en dat raad je natuurlijk al, een kop warme chocolademelk van die aardige mevrouw en werd door die aardige oude man naar huis gebracht.
Vader en moeder schrokken wel even, maar waren blij dat alles toch zo goed was afgelopen. ´s Middags kwam Bram zijn vader langs en kon niet nalaten Dennis even in zijn armen te nemen en hem te bedanken omdat hij zo dapper was geweest om in de met ijs bedekte singel te stappen om iemend zijn leven te redden. De dokter had gezegd dat hij net op tijd uit het water was gehaald en dat als dat niet gebeurd was, Bram zeker was verdronken. Dennis vond zichzelf ook eigenlijk wel een held nu iedereen zo over hem sprak. ´s Avonds toen hij in bed lag en over de gebeurtenissen van die dag nog even nadacht was hij wat trots dat hij zijn vriendje had kunnen redden. Maar ja, dat zou iedereen toch doen?
Een paar dagen later was het Kerstmis. Iedere eerste Kerstdag kwamen oma en opa koffie drinken en meestal bleven ze ook met het kerstdiner. Dat was altijd wel gezellig, maar het leukste vond hij toch de Kerstochtend, dan werden natuurlijk de cadeautjes uitgepakt, die vaak al twee dagen van te voren onder de kerstboom lagen. Dat was natuurlijk om je nieuwschierig te maken! Er lagen er wel héél veel dit jaar.....
Dennis was benieuwd voor wie dat grote pak pak eigenlijk was en wat er in zou zitten. Het bleef nog als laatste liggen ook. Vader, die altijd de cadeautjes onder de boom vandaan haalde, pakte eindelijk het grote pak. En voor wie was het??? Juist, voor Dennis.... Zenuwachtig maakte hij het papier los. Nee maar, wat een mooie voetbltas was dat, en wat zwaar! "Maak hem eens open," zei opa. Dennis kon zijn ogen niet geloven...... Eerst haalde hij er een voetbalbroekje uit, toen een paar kousen, toen een paar voetbalschoenen, toen een trainingspak, toen een paar scheenbeschermers en als laatste een shirtje met op de achterkant zijn naam. Dit heb je van je grote vriend Bram gekregen zei vader. Ik zou hem vanmiddag maar eens gaan bedanken.
Dennis kon haast niet wachten om naar zijn vriendje te hollen. Toen hij in de middag aanbelde en Bram open deed, vlogen ze elkaar in de armen. Allebei waren ze gelukkig en hadden elkaar veel te vertellen. Eén ding moet je me nog vertellen zei Dennis. Leek het nou maar zo of lachte je echt toen je voor het eerst je ogen open deed. Bram begon te schateren van het lachen. Weet je wat ik zag toen ik m´n ogen opende? Jou.... in die achterlijke grote broek, het was echt geen gezicht! Laten we maar afspreken zei Bram, dat als jij nog eens wat van m´n petje zegt, ik jou help herinneren aan die gekke grote broek! Dennis en Bram hadden nog heel veel plezier en zouden deze Kerst nooit meer vergeten.
.gif)
.gif)
Sven en zijn nieuwe vrienden. (deel 1)
