Ik ben peter vondel
Ik ben een man en woon in hasselt (belgie) en mijn beroep is overlevende.
Ik ben geboren op 28/04/1954 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: oude rock - computer - schrijven.
wil mijn steentje bijdragen in de overlevering van mensen die nooit gemist zullen worden omdat ze zo diep in de marginaliteit zitten.
jaren geleden, naar mijn gevoel eeuwen geleden, bezocht ik veelvuldig zogenoemde bruine café's. de nachtkroegen waar zowel de handelsvertegenwoordiger, notaris en landlopers zich ophielden. verenigd door de alcohol. hier was geen rang of stand, hier was het zat of strontbezopen. in deze bruine kroegen heb ik heel wat interessante figuren leren kennen en avonturen meegemaakt waarvan sommigen zelfs het daglicht niet mogen zien. drie vierde van de stamgasten zijn ondertussen overleden aan een rotte lever of gewoon uit het leven gestapt wegens geen interesse meer. peter de druggebruiker, jos de alkoholist, richarke die je nergens bij kunt klasseren: alkoholist, druggebruiker, pillenslikker, en ga zo maar door. ik heb verscheidene van deze mensen lange tijd gekend en gevolgd. het is over hun avonturen dat ik het hier op deze blog wil hebben. verhalen uit de straatgoot met mensen die er meestal niet bij waren, figuurlijk en uiteindelijk letterlijk zoals noel die zich van de kempische brug in het ijskoude water stortte. zijn vriendin en hij gingen de aardbol verlaten maar zij had hem vergeten te vertellen dat ze kon zwemmen. Noel naar de landlopershemel, tina een nat pak en 30 meter zwemmen naar de kant. Dit zijn de soort verhalen die u hier zal aantreffen, voor zover mijn grijze hersenmassa mij niet in de steek laat tenminste. maar op al die jaren hebben de verlichte geesten toch genoeg streken uitgehaald dat ik niet snel zonder inspiratie zal vallen. en ja deze blog is opgedragen aan al zij die de aarde geruild hebben voor het walhalla. het ga je goed.
peter was een typisch produkt van zijn generatie. de tijd van de hippies, flower power, make love not war en vooral zeer veel vrije sex.. dit verhaal moet ik onder voorbehoud vertellen want het komt uit peter's mond en ik weet niet in hoeverre het strookt met de waarheid. in de stad werd een nieuwe flower power kroeg geopend door een rasechte nederlander. uren vertelde geert want zo heette hij over het vondelpark in amsterdam. het paradijs van de hippies volgens die hollander toch en hollanders konden het weten want daar mocht je wiet en hash roken zonder dat de politie je lastig viel. op een morgen: slenterde peter door de stad, mijmerde even aan de rand van de demer en nam een besluit. hij had 300 frank op zak, daarmee zou hij wel in amsterdam geraken, het paradijs van gelijkgestemde zielen. peter nam de brug naar maastricht, ontdekte daar dat hij net niet genoeg cash op zak had om het te maken tot amsterdam. dus schooien, daar was hij de beste in. een uur later tufte hij naar het aards paradijs waar hij een uur of 2 later aankwam. alles was vreemd voor hem:" mijnheer mag ik de weg naar het vondelpark" dat bleek nog een heel stuk van het centraal station verwijderd te zijn. een uurtje slenteren en plots, daat was de haag met de ijzeren poort...het vondelpark. het hart bonsde in zijn keel en in versnelling legde hij de laatste 500 mtr.af. nu de bocht nog om en door de poort....
Nog 500 meter, de zwarte poort van het vondelpark wuifde peter toe. hij versnelde zijn pas en liep vol blijde verwachting de grote poort binnen. Dit kon niet mogelijk zijn. zijn wereld stortte in elkaar. hij telde ongeveer 5 man waarvan enkele met een hond. Geert de hollander had hem een verhaal voorgeschoteld dat niet helemaal gelogen was maar toch niet met de waarheid strookte. Er waren inderdaad vele hippies in het vondelpark, maar dan wel als er manifestaties georganiseerd werden, zo vernam peter later. maar wat nu aangevangen. peter nam plaats op een bank en overschouwde het lege aards paradijs. hier en daar een hond die een pakketje voor hem achterliet maar dat was ook alles. Na een uurtje of zo zag hij een langharige jongen zijn richting uitgewandeld komen en om maar snel aan de praat te geraken nam peter een sigaretje uit zijn pakje en vroeg aan de kerel of hij geen vuurtje voor hem had. Ze geraakten aan de praat en de kerel die ik voor het gemakkelijk te maken maar kees zal noemen merkte op dat peter niet van nederland zelf was. zo keuvelden ze zeker een uur tot peter op de man af vroeg of kees geen slaapplaats voor hem wist. kees zei dat er wel sleep-in's waren, voor het merendeel kanaalschepen met bedden in het ruim maar peter zat zonder geld, en schooien in nederland dat werkt niet. kees stelde hem dan maar voor bij een vriend langs te gaan die alleen in een groot appartement woonde in amsterdam-oost. samen wandelden ze naar het adres en daar maakte peter kennis met otto. wat hij niet meer had gehoopt werd toch werkelijkheid. otto had er geen bezwaar tegen dat peter een tijdje bij hem logeerde. dat was toch al een probleem dat opgelost was.
peter voelde zich vanaf de eerste dag thuis in het stulpje van otto. otto was een ietwat vreemde kerel met lange haren die gekruld naar alle windstreken wezen. het grootste dee van de namiddag bracht hij door in yoga houding op een matje. "niet goed bij zijn verstand" was de enige konklusie die peter kon trekken. na een tijdje begon peters maag wat te grommelen en hij had zich al de vrijheid toegeeigend om wat in de keukenkasten rond te loeren maar het enige wat hij vond waren pakken havermout. havermout met water was toch niet de kost die peter prefereerde, als er tenminste nog melk in huis was. s'avonds kwam kees weer langs en de drie musketiers trokken de stad in. naar de kashba, een jeugdclub - macrobiotisch restaurant en ontmoetingsplaats in een. de kasbha bevond zich onder de paradiso, waar heel wat grote namen uit de popgeschiedenis hebben gespeeld. maar het publiek in de kashba was toch een vreemde meute. meisjes en jongens kronkelden als slangen rond elkaars lijf en peter had al snel gezien dat de meeste stambezoekers zwaar onder de LSD of andere halucinogenen zat. hij raakte zelfs aan de praat met 2 amerikaanse GI's die gedeserteerd waren uit vietnam en luisterde met open mond naar hun verhalen van stukgereten lichamen en angst, veel angst. Rond een uur of 6 werden de lichten aangestoken. algemeen sein dat het einde van weer eens een zwoele nacht inluidde. Peter, kees, en otto slenterden van de paradiso naar amsterdam-oost wat toch een hele afstand was. peter kon zich niet meer inhouden en vermelde dat zijn maag grommelde van de honger. otto wees hem erop dat er havermout genoeg in voorraad was, maar de melk. toen ze de woonwijken binnenstapten stonden de melkflessen en het brood op de vensterbanken. dat gebeurde daar nog in die tijd. en peter...die heeft zich volgevreten aan havermout met warme melk.
rond 6 uur in de ochtend als de kashba, paradiso, of de melkweg hun poorten sloten begon voor hen de nacht. dan slenterden ze naar de flat, onderweg nog enkele flessen melk en een brood of twee meescharrelen en zo rond kwart voor zeven s'morgens lagen ze diep te dromen. hun dag begon om 14H00. langzaam ontwaken, de dagelijkse havermoutpap en dan op stap de stad in. De warmoesstraat die vertrok aan de dam was de gevaarlijkste straat in amsterdam. heb geen mooie leren jas aan of zo of je bent hem kwijt met nog een blauw oog erbij. in het eerste zijstraatje van de warmoesstraat achter hotel krasnapolski had je de eerste hollandse koffieshop; bij ome jaap. zolang je maar een tas koffie dronk mocht bje er naar hartelust roken, dealen of weet ik wat meer. ome jaap schatte ik zo'n 70 jaar oud maar het was een kloeke kerel die een baseballstok achter zijn toog had staan en daarmee af en toe door het etablissement veegde.. Belgen, Fransen, Duitsers en weet ik wat nog allemaal kwamen zich daar bevoorraden van hun hash en wiet. Peter had het weer mooi uitgedokterd. hij was bevriend geworden met een van die drugsdealers en het plannetje was dat peter een grote belgische klant speelde als de snor, want zo noemde hij de dealer, met een andere potentiele klant bezig was. peter hemelde de drugs van de snor natuurlijk de hemel in en bestelde een kilootje of zo en de andere klanten waren hierdoor zo gerustgesteld dat ze onmiddellijk van de snor kochten. natuurlijk leverde de snor hen geperste geitenstront en peter kreeg een stuk echte hash voor zijn werk.
zo geraakte peter dankzij de snor toch aan een schamel inkomen. een gedeelte van de hash die hij verdiende door buitenlandse dealers te bedriegen verkocht hij op zijn beurt weer verder aan buitenlandse toeristen in kleine hoeveelheden. om eens wat anders dan havermout op de plank te krijgen knapte peter wat administratieve klusjes op voor de mensen van de kashba. jongerencentrum en macrobiotische eettempel. peter werkte mee aan het tijdschrift van de kashba, gewoon stencils op de rol leggen en daarna de bladzijden rangschikken en in ruil kreeg hij een uitgebreid macrobiotisch menu. het werd langzaam winter en het was de hoogste tijd voor een warme jas dus kocht peter zich op de rommelmarkt op het waterlooplein een afgedragen pelsmantel. dat zou de volgende maanden zijn uniform zijn. iedere dag spendeerden otto, kees en peter wel enkele uren samen en kees had peter ook voorgesteld aan zijn ouders. brave oerhollandse mensen die het zonde vonden dat zo'n jonge kerel van de straat moest leven. dus gebeurde het dat kees'ouders een tientje of zo in zijn jaszak stopten. altijd meegenomen. een verhaal dat peter me ooit vertelde is dat er op het waterlooplein op de dag dat er een rommelmarkt was altijd een jongemang rondliep met een bordje voor zijn edele delen gebonden waarop niet mis te verstaan 5,00 gulden stond. of hij klandizie had wist peter me ook niet te vertellen. op een dag besloot peter eens niet bij otto te overnachten maar huurde hij een bed op een slaapboot. een kanaalschip waar in het ruim een stapel dubbeldekbedden tegen elkaar opgestapeld stonden. privacy was er niet en het stonk er naar rotte vis. vooraan in een aparte kajuit sliepen een vijftal junks die de zaak zo'n beetje beheerden en toen die zagen dat peter een flink stuk goede hash bij zich had werd hij promp als eregast uitgenodigd en mocht hij vooraan in de aparte kajuit verblijven. dat heeft ook maar geduurd tot de hash op was, toen kon peter terug verkassen naar het bedompte ruim tussen alle andere zwervers.
het beviel peter wel op de boot alhoewel het er in normale mensen termen werkelijk vies en vuil was en evenmin de stank viel te harden. alle metalen dubbeldekbedjes, afdankertjes van het leger waarschijnlijk stonden gewoon tegen elkaar geschoven zodat je 2 verdiepen matrassen had. geen loopgangetje of zo, gewoon beneden en boven 2 supersized matrassen. Peter leerde er een jongen kennen, belg, die anderhalf jaar geleden was ontsnapt uit de jeugdinstelling in mol. Kris, zo heette hij, was een echt straatjochie, leefde van de straat, had trouwens geen keuze. peter dacht ook dat hij zich met duistere zaakjes bezighield want regelmatig leurde hij met due uurwerken, juwelen, merkkledij , en ga zo maar verder. Peter, de goedgelovigheid zelve had zich open en bloot gegeven aan kris. hij had hem laten zien waar hij zijn hash en zijn weinige geld verstopt had en zijn dure omega chronograaf die hij nog van zijn grootvader had gekregen. je kan je al inbeelden wat er gebeurde. kris, de rat verkasde van woonboot naar een onbekend adres en ook peter zijn spullen waren verdwenen. Kees en otto verwittigden peter op te letten voor deze tak van de bevolking die ze "de ratten" noemden. in de paradiso, de muziektempel in de jaren '60 en begin '70 waar grote namen op de affiche hadden gestaan, samen met de melkweg, de ontmoetingsruimte van het hippe volkje, ontmoette peter weer een amerikaanse G.I. die gedeserteerd was uit vietnam. was gewond geraakt in 'nam en naar een amerikaanse legerkliniek in duitsland overgebracht en daar de benen genomen naar amsterdam om ongeveer dezelfde redenen als peter. dacht ook in het hippieparadijs terecht te komen. uren praatte peter met hem, aanhoorde verhalen van kapotgeschoten lichamen, hoe napalm aan je huid blijft kleven terwijl het je verbrand, en angst...angst, nachtmerries op volle dag met je ogen open. en terug kon hij zomaar niet want op desertie onder oorlogstijd stonden werkelijk zware straffen. dit waren de mensen die op het randje leefden...geen heden, geen toekomst, alleen op de richel van een brug...en velen die sprongen. dat moest geen brug zijn, ze waren inventief de jongeren, de verschoppelingen die het zelf gezocht hadden. ze hadden maar beter moeten studeren, luisteren naar vader en moeder. amerika zond zijn zonen naar de slachtbank en was dan verwonderd als ze eronderdoor gingen. ja, de ratten die de straten afschuimden en je linkermouw stalen terwijl ze je rechtermouw streelden, over die ratten had peter geen goed woord.
peter's leventje begon eentonig te worden. dat vond hij er tenminste van. hij moest iedere dag wilde avonturen hebben en ook het leven als zwerver werd met de dag moeilijker. zijn "werdagen" voor de snor begonnen achteruit te lopen. die had altijd nieuwe gezichten nodig en had dus steeds minder klusjes voor peter. peter's leven werd saai, zo voelde hij het tenminste aan. hij had gehoord van een centrum waar jongeren die in de goot zaten terecht konden: het j.a.c. (jongeren advies centrum) daar kon hij gratis onderdak krijgen. op een dag dat hij werkelijk de pest in had melde hij zich op het jac en werd met open armen opgevangen. hij zat nu 6 maanden in amsterdam en zijn ouders wisten nergens van. hij had sinds zijn vertrek geen contact meer met hen gehad. één van de mensen van het jac kreeg peter's ouders aan de telefoon en die waren natuurlijk dolgelukkig met het nieuws dat alles in orde was met hun zoon. er werd afgesproken dat hij terug naar belgie kwam via een stop bij release in leuven. morgen zou hij vertrekken. hij kreeg een kamertje toegewezen en zo snel de verantwoordelijke , na het vertellen van de reglementen, dekamer verliet rolde hij zich een jointje. plots werd de deur geopend en een meisje van een jaar of 17 kwam kennis maken. de zoete geur van hash bracht de 2 jonge mensen bij elkaar en ze vertelden elkaar's avonturen tot laat in de nacht. het bleef niet bij avonturen vertellen en peter beleefde zijn eerste nacht van wilde passie met een nederlandse. zomaar in een opvangcentrum zonder dat de oppasser van dienst iets merkte. ofwel had die ook een zwoele droom die nacht. de volgende dag kreeg peter wat zakgeld en een ticket voor een treinreis enkele richting naar leuven waar hij werd opgewacht door mensen van release (ook een jongeren opvangcentrum) Deze mensen zouden eerst de gesprekken voeren met peter's ouders en hem daarna naar hasselt brengen...naar huis. wegens omstandigheden kon dat diezelfde dag niet meer zodat peter moest overnachten bij release. daar deelde hij een kamertje met 2 weggelopen meisjes die ginder werden opgevangen. ofwel had peter oeverloos geluk ofwel was god hem gunstig gestemd maar het werd weer een zwaar sexueel geladen nacht en s'morgens bleek dat er zelfs geen "oppasser" aanwezig was geweest. s'anderendaags werd peter in een R4'ke naar hasselt gereden. dezelfde wagen waar ook de B.O.B destijds mee rondcroste. er volgde een hartelijk weerzien met zijn ouders en het amsterdam avontuur was voorbij. peter's uniform: zijn pelsmantel belande samen met de rest van zijn stinkende lompen in de vuilbak en hijzelf in het bad. amsterdam tot de volgende keer !!!
de hazelaar was ooit zo"n typisch bruin kaffee. als je er s'nachts binnenkwam traanden je ogen al aan de deur van de wolk tabakslucht die langs je heen naar buiten walmde. midden in de nacht vond je hier de klanten die elders hun voorlaatste glaasje sterke drank of bier hadden gedronken en het hier helemaal kwamen afmaken. alle lagen van de bevolking waren vertegenwoordigt, ook het gespuis. michiel en luc waren twee van die drinkebroers die je liever met een wijde boog passeerde maar ze gedoogden mij omdat ik uit zelfbehoud af en toe een pint trakteerde.op één van die zuipnachten hadden ze het met luid stem over al wat anders was en omdat er in die tijd nog niet zoveel mensen uit verre hete landen in de kroegen vertoefden ging het al snel over homofielen. met wijdse gebaren en harde stem werden meesmuilend de meest walgende sexuele handelingen tussen man en man gebrabbeld, rondloerend of één van de toehoorders misschien tot dit voor hun verdorven ras behoorde. van het één kwam het ander en op een bepaald moment ging het over een homokroeg in de stad en haar bezoekers. van het één kwam het andere en een pint of tien later besloten michiel en luc eens een paar homo's op hun tronie te gaan slaan. ze zouden die nichten wel eens gaan leren wat een echte man was. met veel lawaai vertrokken michiel en luc en ze geboden nog een "vriend" om mee te gaan. de jos, de uitverkorene, was een klein schriel ventje, helemaal geen vechtersbaas of onruststoker maar michiel en luc's gebod dat werd niet genegeerd. ze vertrokken uit de hazelaar en iedereen wachtte tot ze terug waren met verhalen over hun glorierijke veldtocht. ze kwamen niet terug opdagen en het hele voorval werd in de roes van de alkohol vergeten. later vertelde jos mij in het geheim het wedervaren van die nacht. ik mocht het zeker nooit voortvertellen of zijn laatste uur was geslagen zo zei hij. de veldtocht van michiel en luc was anders afgelopen dan was verwacht. in de homo bar waren toevallig enkele uitsmijters aanwezig toen michiel en luc ten strijde trokken en ze hebben daar een pak rammel gekregen die hun vader hen al lang geleden had moeten geven. bijna een week hebben we ze niet meer gezien, de tijd om een blauw oog te laten genezen.
Jos was zo'n allesdurver. een langharig type dat nergens voor terugdeinsde en deed waar hij zin in had zonder er verder over na te denken. op een avond was hij zoals steeds te voet onderweg van één van de buitenwijken van onze stad naar zijn stamcafé in het centrum. naast de straat stond een wagen van een bekend duits merk met draaiende motor en brandende lichten. terwijl hij de auto voorbijwandelde gooide jos een blik naar binnen. de chauffeur zat er niet in, noch een passagier. de BMW stond daar met uitnodigend draaiende motor terwijl er niemand in de buurt was. in het huis aan de overkant van de straat brande licht en jos merkte ook op dat de voordeur op een kiertje stond. even twijfelde hij, zette een paar stappen terug, keek nog eens in de wagen...leeg !!! de deuropening van het huis aan de overkant...leeg. alsof de duivel zelf hem naar binnen dreef vloog jos de auto in en schoot weg met gierende banden. Jos scheurde de straten van de buitenwijken door en zette koers richting autosnelweg. heerlijk, stuur in de hand, grommende motor...jos voelde zich de koning te rijk. de autoradio nog een beetje harder, een ander radiostation zoeken en terwijl de gitaren binnen voor de nodige decibels zorgden loeide de motor naar zijn top. De autosnelweg, de oprit op, jos joeg de zware wagen naar zijn maximum.hij leek wel bezeten, hij schaterde en proestte het uit tegen meer dan 180 KM. per uur. na een kwartiertje begon bij jos het besef te komen dat waarschijnlijk de politie ondertussen naar deze wagen op zoek zou kunnen zijn. Hij overpeinsde de plaats delikt nog eens...de motor van de wagen draaide, de deuropening stond op een kier, lang zal het niet geduurd hebben voor de politie verwittigd was. Jos minderde gas, nam de eerstvolgende afrit en keerde terug naar de stad. De autosnelweg af en hij wist wel een kalm plaatsje waar hij de auto ongezien kon achterlaten. niemand zou ooit weten wat er gebeurd was en zeker niemand zou hem kunnen verdenken. langzaam draaide hij de stad in en reed naar een rustige straat vlakbij zijn stamcafé, kwestie van niet te ver te moeten stappen. in een fraktie van een seconde merkte jos de 2 politiewagens op die in een bruuske beweging de straat voor hem versperden. in paniek gooide hij de BMW in zijn achteruit en drukte de gaspedaal tot op de bodem. al slippend ramde hij een betonnen afsluiting en de auto reed zich te pletter tegen een muur. Toen het wrak tot stilstand kwam was het eerste dat in zijn brein opkwam: lopen...ontsnappen maar voor hij uit de auto was stonden er al 3 agenten met getrokken pistool naast hem. later hoorde jos dat hij bij het achteruit scheuren nog een politiewagen had geramd en een agent opzij was moeten springen voor zijn leven. Die nacht in de politiecel kreeg jos nog het bezoek van een achttal agenten die hem met de blanke matrak eens goed wilden inpeperen dat je zomaar geen auto's meeneemt. Dit verhaal heb ik pas een half jaar later persoonlijk van jos gehoord, dat was de tijd die hij in het jeugdcentrum in Mol was opgesloten.
je kinderen heb je lief jancactus ik weet niet juist waarom ik dit verhaal aan jou vertel, misschien omdat jij mijn ziel steeds weet te roeren met je schrijfsels, emoties die me als koude rillingen over de rug lopen. k'wilde even met je praten over het huwelijk, of liever gezegd: mijn huwelijk dat als zovelen op de klippen is gelopen. pas op, ik kom niet janken als een onder zijn kloten getrapte hond, alhoewel ik de pijn daar wel heb gevoeld zovele jaren geleden. binnenkort leef ik 20 jaar met mijn claudine, vriendin dus niet mijn vrouw. ik ben vroeg getrouwd, op mijn 20ste schoof ze reeds de ring rond mijn vinger, t'doet nog altijd zeer dat ik hem daar zolang heb laten branden want dit was gewoon een schertsvertoning met als enige doel thuis weg te zijn. mijn verse echtgenote transformeerde al toen we de kerk buitenkwamen van lief tienervrouwtje tot tiran. verbaasd onderging ik alle bitsige bevelen denkend dat het zo hoorde en ze kreunde onder de spanning en emoties. t'zou wel in orde komen dacht ik naief. het is dus nooit in orde gekomen met jeckyl and hyde. we waren een maand of drie getrouwd toen ik onverwachts vroeger van het werk thuiskwam en één of andere macho in mijn zetel vond. hij leek een beetje zenuwachtig en zat met zijn poten aan mijne wijn. ze had hem nog wel de duurste uitgeschonken dus ik dacht dat het wel een belangrijk heerschap moest zijn. ook mijn vrouw leek een beetje zenuwachtig maar ik was stekeblind. na het handjesschudden werd hij me voorgesteld als een oude vriend uit het dorp van waar madam afkomstig was en die toevallig in onze buurt moest zijn. ik vond wel dat hij de wijn snel naar binnen kapte, dat doe je niet met deze lichting, en plots dringend weg moest, mijnheer had nog een afspraak. ik vergeet het nooit, het eerste wat me opviel toen dat sujet zich een weg naar buiten baande was dat vrouwtjelief zijn schoenen in de slaapkamer moest halen. proper ventje dacht ik nog. ik werkte voor de zaak van mijn ouders en was dus eigenlijk mijn eigen baas. dat bracht met zich mee dat ik ook mijn eigen uren koos en dikwijls onaangekondigd thuiskwam maar nooit vroeger dan een uur of vijf. enkele weken later, je kan het al raden, zat er weer een sujet in mijne zetel met mijne beste wijn. ook hij vertrok onmiddellijk na de kennismaking en leek me een beetje bleek rond de neus. oude vriend, je kent het wel...eigenlijk ken je het beter niet. ik gunde mijn vrouw haar vrijheid en ze mocht toch wel haar eigen vrienden kiezen, dat is toch wel het minste...zeker als je enkele jaren voordien nog "love and peace" verkondigd had. mijn dochtertje kwam ter wereld en ik was keizer. ze zeggen gewoonlijk "de koning te rijk" maar ik was gelukkiger dan een gewone koning. ik gaf mijn dutske de naam windekind...de koningin der elfen. overal nam ik haar mee, behalve naar mijn werk natuurlijk maar als ik een pint ging drinken had ik haar in haar draagwiegje bij me. ze was eeuwig mijn prinses. mijn vrouw begon op zaterdag uit te gaan want ik was toch blij dat ik op mijn prinses kon passen. ik vertrouwde blindelings op haar tot op een zaterdagavond een gestreken vent in kostuum kwam aanbellen om te vragen waar mijn lieve vrouwtje heen was. of ik wist naar welke "dancing" ze was want dat heette nog dancing in die tijd. mijn twintig frank stuk begon te vallen. ik had al meermaals auto's langzaam voor de deur zien passeren om naar binnen te loeren. nu weet ik waarom...om te zien of madam thuis was. ik ga even een versnelling hoger gaan want anders geraken we nooit waar ik heen wil. ik ontdekte dus dat mijn lieveling het niet zo nauw nam met de echtelijke trouw. er kwam nog een zoontje en tijdens de bevalling, net toen het hoofdje kwam schreeuwde vrouwtjelief "hij heeft toch zwart haar gelijk gij hé" ik heb het haar niet moeilijk gemaakt en wilde zelf ook niet beter weten dan dat dat kindje mijn zoon was. op een dag heb ik een valiesje gepakt met wat kleding en mijn stereo keten heb ik in de wagen gezet en ik ben weggereden. we leefden al een jaar of vier als gescheiden koppel, ieder ging zijn eigen gang. ik heb alles achtergelaten opdat de kinderen zeker niets te kort zouden komen en ik had ondertussen claudine leren kennen die een appartementje had dus ik was onder dak. we hebben dus een jaar of vier samen apart geleefd voor het heil van de kinderen alhoewel ik nog niet weet of dit wel heilvol was. de kinderen bleven in mijn huis wonen samen met hun mama en ik verhuisde naar het veel te kleine appartement van claudine. mijn dochter is nog een jaartje bij ons komen wonen maar we zaten allemaal op elkaars lip hoewel dit een mooie tijd was. uiteindelijk woonden mijn kinderen dus bij hun moeder en er werd veel over mij gepraat. er werd gezeverd dat het niet mooi meer was en ik zweeg steeds omdat ik het niet gunstig vond kinderen tegen hun moeder op te zetten. uiteindelijk zag ik ze steeds minder en minder en als ik ze daarover aansprak vertelden ze over de vele misstappen die ik zogezegd gedaan zou hebben. de vreemde venten die ik meermaals thuis aantrof waren plots mooie hete pin ups die ik mee naar huis had gebracht. ik ga je de rest van mijn verhaal besparen want ik zou nog uren kunnen doorgaan. maar waar het eigenlijk allemaal om gaat is dat de kinderen zich door die hersenspoeling van mij hebben afgekeerd. ik zie ze nog wel op familiefeestjes, vluchtige kus op de wangen en obligatoire "hoe is het pa". verder gaat het niet. mijn zoon heeft een dochtertje maar opa ben ik niet. even snel snel knuffelen en dan kijkt ze naar mij, naar die vreemde man. mijn dochter, mijn prinses, mijn koningin der elfen draait zich weg als ik blij kom aangewandeld. geen verjaardag, geen vaderdag, geen niks ik had nooit kunnen geloven wat een gespleten tong kan aanrichten. ik ben zo blij als ik lees over gelukkige oma's en opa's, over oppassen op de kleinkinderen, de eerste stapjes, noem maar op. vrienden zeggen me laat het DNA van je zoon onderzoeken dan kan je bewijzen dat niet jij de nymfomaan was, maar wat ben ik daarmee. ook het leven van mijn zoon verknallen. laat maar...ik zal het kruis wel dragen. als zij maar gelukkig zijn. ja jancactus, ook daarom lees ik je schrijfsels zo graag. ze komen recht uit de onderbuik, niets verhullend, recht door zee.ook dit was een verhaal, maar nu ik het in jou handen heb gelegd voel ik me heel wat lichter. de groeten. wizard
in het begin van de jaren '70 had je in hasselt de kroeg "de munt". een verzamelplaats van hippies, langharig tuig en in het week-end vond je er s'nachts de alkoholisten die uit de andere café's waren buitengezet. in die tijd was er een verplicht sluitingsuur voor café's, om 2H00 in de morgen moest het slot erop en de zaak dicht. De uitbaters van "de munt" deden om 2H00 gewoon de gordijnen toe en wie daarna nog binnen wilde moest gewoon even op de deur kloppen om binnen te geraken. de kroeg was zeer berucht en vele moederharten klopten van angst als dochterlief ook maar in de wijde omtrek van het oords verderf kwamen. maar dikwijls hing er een fijne ontspannen sfeer en vermaakten de stamgasten zich met een fijn gerolde joint. onder de invloed van wiet en hash ben je sowieso wat lomer en vredelievender dus vele zaterdagavonden was het er "love and peace". als het er zo rustig aan toeging speelden mijn broer en ik dikwijls een deuntje op de gitaar. pure blues recht uit het hart met langerekte gitaarsolo's die dwars door je ziel snaarden. vanzelfsprekend kregen wij als gitaarhelden soms wat extra aandacht van het vrouwelijk schoon. ik kan hier spijtig genoeg niet over groupies spreken, daar was ons publiek niet talrijk genoeg voor maar het waren altijd mooie uren. de jointen die van hand tot hand gingen, de gitaren die zich recht in het hart pompten, de blues, muziek die verplicht zou moeten zijn bij de opleiding muziek in iedere school. dit alles enkel om de sfeer weer te geven die er heerste. hoe kan hier agressie uit ontstaan. op één van die avonden werd me na ons "optreden" haastig een bierkaartje toegeschoven waarop de woorden "love you" waren gekribbeld. ik hechte er daarna in de drukte geen belang meer aan. dit was gebeurd op zaterdagavond en op woensdag kreeg ik een brief in mijn bus, afzender marijke X, meisjescollege in Diest. uiterst nieuwsgierig opende ik de brief en las hem zeer verbaasd. het bleek een onvervalste liefdesuiting te zijn van een meisje dat ik kende uit "de munt" en één van onze grootste fans was op onze gitaarnachten. er was echter een ander probleem, marijke was het lief van de lange herman, een onvervalste vechtersbaas met een kort lontje en snelle vuisten. ik voelde me niet te best bij deze situatie maar dacht dat ze het niet tegen haar vrijer zou gezegd hebben. zaterdagavond in "de munt". zoals steeds zat ik al vroeg aan de toog, de liefdesbrief was al uit mijn gedachten, plotse opwelling dacht ik, toen met een wilde ruk de deur openvloog en de cornuto lange herman binnen kwam gebriesd. hij plaatste zich aan de toog op een meter of 5 van mij en wende zijn vuurspuwende ogen niet van me af. nu, ik moet toegeven dat ik in die tijd ook snel was met de vuisten en zeker geen hapklare brok was voor lange herman. hij kapte een pint of 4 - 5 achter elkaar naar binnen en brieste me toen toe: "naar buiten" ik had geen zin in een vuistgevecht en wist dat lange herman er ook zo over dacht maar ja, zijn eer was geschonden. ik probeerde met hem te praten, dat ik helemaal niets zag in zijn marijke, dat ik geen aanleiding had gegeven voor haar plotse kalverliefde, maar er waren ondertussen nog vaste klanten binnengekomen die natuurlijk getuige werden van de horens op hermans kop. hij bleef maar briesen dat we het geschil buiten met de vuisten moesten beslechten en bleef zich moed indrinken. uiteindelijk werd het me teveel en zag ik in dat het een robbertje vuistwerk zou moeten worden. "kom dan maar buiten" zei ik tegen herman en we stapten buiten de kroeg. "aan de kazerne tussen de struiken" kommandeerde hij me bitsig en we liepen over het grote plein naar de kazerne. eenmaal tussen de struiken waar niemand ons nog kan gadeslagen barste de vervaarlijke lange herman plots in snikken uit. hij stond daar, de handen voor zijn gezicht te huilen als een kind. ik wist eerst niet hoe te reageren maar legde uiteindelijk mijn arm rond zijn schouder. we hebben daar een lang gesprek gehad over zijn grote liefde en terwijl hij snikte met lange halen kon ik hem overtuigen dat ik geen interesse in zijn marijke had. toen hij terug bedaard was veegde hij met de revers van zijn jasje zorgvuldig ieder spoor van tranen van zijn gezicht. we gingen samen terug naar "de munt" en toen we binnenkwamen brieste hij "2 pinten, en rap".
