TIENEN DRAAIT ROND Tienen - Tintelende stad -
Suikerstad -mijn stad -
04-03-2011
Mop - Een oud vrouwtje
Een oud vrouwtje!
Een klein oud vrouwtje begeeft zich naar de buurtwinkel en legt 3 dozen kattenvoer in haar mandje,de duurste die ze maar kon vinden in de winkel .
Aan de kassa gekomen, zegt ze tegen de kassierster : "Niets is me te duur voor mijn katjes."
De kassierster antwoordt: "Het spijt me, maar ik mag u deze dozen kattenvoer niet verkopen , zonder dat u me een bewijs levert dat u wel degelijk een kat bezit.
Er zijn teveel ouderen van dagen die deze voeding in realiteit voor zichzelf kopen, daarom vraagt de directie altijd een bewijs bij aankoop."
Het dametje keert naar huis terug, neemt haar kat mee en toont ze aan de kassierster.
Deze is akkoord met de verkoop van het kattenvoer.
s' Anderendaags keert het vrouwtje terug om hondenvoer te kopen en nogmaals kiest ze er het duurste eten uit.
De kassierster herhaalt haar dezelfde toespraak,dat ze de koekjes niet mag verkopen zonder een bewijs dat de koper een hond heeft .
Gefrustreerd haalt het oude vrouwtje haar hond en toont hem aan de kassierster.
Deze heeft nu geen bezwaar meer en verkoopt de hondenkoekjes .
De volgende dag komt het dametje aandraven met een doos met een gat in het deksel.
Ze vraagt aan de kassierster om er haar vinger in te stoppen.
De kassierster weigert,"Nee, ik ben bang dat daar misschien wel een slang inzit!"
Het oude dametje stelt haar gerust en zegt dat er niets in de doos zit dat haar kan kwetsen.
Uiteindelijk stopt de kassierster haar vinger maar in de doos, haalt hem er weer uit en bemerkt een verdachte geur
Ze schreeuwt het uit :"Maar dat is stront wat u daar in die doos hebt ."
Waarop het oudje met haar mooiste glimlach antwoordt:
Bij het doorbladeren van de vakantiebrochures tref je wel eens de vermelding 'Belgische eigenaar' aan. Dit is het verhaal achter enkele van die logiesadressen.
Vlaamse gastvrijheid in Zuid-Frankrijk Het moment dat Marc Vermeulen en Patricia de Schietere de Lophem elkaar, als jonge veertigers, het jawoord gaven, was meteen ook het moment dat hun leven een heel nieuwe wending nam. 'In de IT-sector, waar ik werkte, was het vet van de soep', zegt Vermeulen. 'En Patricia stoorde zich al langer aan de manier waarop veel hotels seminariegangers ontvingen.' Het stel begon plannen te maken. 'We wilden een plek met vrij veel zon, maar we wilden ook niet te ver van onze roots zitten. Daarom was de keuze voor Zuid-Frankrijk vrij logisch. In 2002 zijn we op dit Domaine des Escaunes gestoten.'
Die historische herberg kreeg sinds de 16de eeuw tal van Franse vorsten en prominenten (zoals Catarina de Medici, Nostradamus en kardinaal Richelieu) over de vloer. Tot voor de komst van onze landgenoten was deze historische herberg, die sinds de 16de eeuw tal van Franse vorsten en prominenten over de vloer had gekregen, eigendom van een Franse industrieel. Sinds 2003 ontvangen ze hier individuele gasten en seminars (ook uit België), met als basisfilosofie: bezoekers moeten het gevoel hebben dat ze bij vrienden op bezoek zijn. Het uitgestrekte domein (een tuin van vierduizend m² met zeven hectare wijngaarden en olijfbomen) ligt tussen de garrigues (heuvels) van de streek, vlak bij het typische dorpje Sernhac. Het beroemde aquaduct Pont du Gard en de autoweg Nîmes-Avignon liggen vlakbij. Rust, zon en gastvrijheid zijn de trefwoorden. Het domein heeft ook een zwembad, 23 kamers en suites, een restaurant en seminarielokalen.
Nieuwe ViaVia in Chili Lotje De Ridder (31) uit Gent en Pascal De Bondt (39) uit Londerzeel hebben België al enkele jaren geleden achter zich gelaten. Via projectwerk in Midden-Amerika zijn ze in Chili beland. 'Een stad met het statuut van werelderfgoed, zoals Valparaíso, leek ons wel wat om zelf een toeristisch initiatief te ontwikkelen.'
Toeristisch potentieel heeft 's lands belangrijkste havenstad in elk geval: tot de opening van het Panamakanaal, in 1914, was Valparaíso een zeer welvarende stad, getuige zijn rijke architecturale patrimonium. Vandaag zit de charme van de stad met zijn 45 heuvels vooral in het kunstzinnige en bohémienkarakter: artisanale winkeltjes, schitterende graffitikunst en het huis van Pablo Neruda zijn must-sees. Ook het art-decopand dat het stel heeft verbouwd tot een van de best draaiende horecazaken in de stad, is meer dan een bezoek waard. 'We hebben heel lang gezocht in de beneden-stad, maar dit pand oefende een sterke aantrekkingskracht op ons uit'. Met de steun van de reisorganisatie ViaVia en lokale subsidies is het gebouw omgebouwd tot een ecologisch gerund hotel (met vier kamers) annex restaurant.
'Bij de aardbeving die Chili begin 2010 getroffen heeft, waren de mensen uit de buurt verplicht om hogerop beschutting te zoeken. Zo hebben velen ons pand leren kennen. De mix van de Chileens-Belgische keuken, met Belgische frieten en bieren, onze service en kwaliteit en de vaststelling dat we volgens sommigen 'belachelijk goedkoop' zijn, zorgt ervoor dat we heel wat klanten aantrekken.' Maar Pascal, die nog als toerismeconsulent heeft gewerkt, denkt al een stap verder: 'Op toeristisch vlak is er in Chili nog veel te doen. We ontmoeten geregeld mensen met goede ideeën, maar door een gebrek aan middelen komen die plannen vaak niet van de grond. Het zou leuk zijn als wij met ViaVia zulke mensen een platform konden bieden en hun de mogelijkheid konden geven om een ruimer publiek te bereiken.'
De lovende recensies in de Chileense pers en op de reizigerssite TripAdvisor lijken erop te wijzen dat Lotje en Pascal goed op weg zijn. Dat Vlaams minister-president Kris Peeters in november de officiële opening van deze ViaVia heeft bijgewoond, is hier trouwens niet onopgemerkt gebleven. ViaVia Valparaíso (www.viaviacafe.cl) is als logiesadres opgenomen in een Jokergroepreis door Chili (www.joker.be)
Ecotoerisme in Senegal Alain Goetghebuer en zijn echtgenote Simone zijn vrij toevallig in het toerisme gerold. Goetghebuer, een Franstalige Gentenaar, had zijn jeugd doorgebracht in Congo, maar was na zijn terugkeer in België verzekeringsagent geworden. Zijn echtgenote heeft Afrika pas later ontdekt, toen het stel een vakantiebestemming zocht en voor de Siné Saloumdelta, een vogelrijke delta in Zuid-Senegal, koos.
Het paar was zo enthousiast dat ze beslisten in het dorp Toubacouta, waar ook het vakantiedomein Les Palutiviers gevestigd is, een huis te bouwen. 'Maar toen overleed de eigenaar van het hotel waar wij verbleven. We kregen het aanbod om het pand over te nemen en hebben niet lang getwijfeld.'
Ze hebben zich de stap nog niet beklaagd, ondanks het vele pendelverkeer richting België en de niet altijd eenvoudige omgang met de lokale manier van leven. De nieuwe eigenaars van Keur Saloum hebben er wel voor gekozen om het roer resoluut om te gooien: 'Vroeger was dit een hotel waar vooral jagers naartoe kwamen. Maar wij kiezen voor de ecotoeristische aanpak, met aandacht voor de rijkdom aan vogels in de regio en de mogelijkheden voor vissers. Senegal heeft veel te bieden op het vlak van ecotoerisme, geloof me.'
Door die keuze is het publiek alvast veel gemengder dan vroeger: veel Fransen en Belgen, maar ook Engelsen (Gambia is vlakbij) en Italianen. Opvallend is dat nu meer gezinnen de weg naar Keur Saloum vinden. En die genieten van het zwembad en de lekkere keuken (inclusief Belgische bieren aan de bar), die door de vrouw des huizes wordt aangestuurd. Het domein telt 48 bungalows en zes suites, maar daarnaast is het stel nu ook een kampement bij de monding van de delta aan het bouwen.
Hotel Keur Saloum (www.keursaloum.com) wordt door verschillende Belgische touroperators aangeboden, onder andere Your Travel (www.yourtravel.be)
Een stukje paradijs in Costa Rica Hilde Cloet is een West-Vlaamse die jarenlang in de wereld der doe-het-zelvers heeft gewerkt. Eind jaren negentig bezocht ze Costa Rica. met andere Belgische investeerders Costa Rica bezocht. Ze was meteen razend enthousiast over het hotel Tango Mar, dat te koop stond: ook haar man en kinderen zagen snel dat dit oord, pal aan de Stille Oceaan, meer dan zomaar een stukje paradijs op aarde was. Met ouderlijke steun en de hulp van een landgenoot die de hotelbusiness kende, zetten Hilde, haar man en hun kinderen uiteindelijk de stap naar Midden-Amerika. Na enkele jaren heeft Hilde zelf de touwtjes in handen genomen.
Intussen woont ze bijna zeven jaar in Costa Rica (maar ze pendelt geregeld naar Loppem, waar haar man een goeddraaiende zaak runt). 'Mijn man zegt vaak dat ik hier mijn droom gerealiseerd heb. Ik wilde vroeger immers verpleegster worden, én ik heb altijd graag gebouwd en verbouwd. Hier combineer ik beide. Sedert we Tango Mar hebben overgenomen, hebben we flink verbouwd (onlangs nog enkele kamers, de spa, de bar en de lobby). Volgens mijn man zijn de klanten mijn patiënten, die ik met de beste zorg wil omringen.'
Tal van landgenoten hebben al aan den lijve ondervonden hoezeer de gastvrouw 'met hart en ziel bezig is om van dit stukje paradijs nog iets mooiers te maken', zoals ze zelf zegt. 'Costa Ricanen behoren tot de gelukkigste mensen ter wereld. Pura vida is hun levensmotto, en dat voel ik: ik heb meer energie dan 20 jaar geleden'.
Het schiereiland Nicoya annex privé-reservaat, waarin het hoteldomein ligt (60 hectare groot, met een eigen golfbaan en paardenstallingen voor tochten in de buurt), geldt overigens als een van de regio's wereldwijd waar mensen het langst leven. Zeg nu zelf, zo'n oude dag wil toch iedereen?
Hotel Tango Mar (www.tangomar.com) is geen onbekende voor de Belgische touroperators. Je vindt ze onder meer in de brochures van Neckermann, Travelworld en Cosmic Travel
Vlaamse b&b nabij Kaapstad Zuid-Afrika, en zeker de Kaapprovincie, is voor heel wat Vlamingen een nieuwe thuis geworden. Dat is ook het geval voor Patrick en Inge Weyn, twee Waaslanders die in 2004 in de buurt van Kaapstad zijn neergestreken.
'In België hadden we een hectisch leven: Patrick leidde een Colruyt-vestiging in Mechelen, Inge pendelde elke dag naar Brussel.' Een vakantie in Zuid-Afrika zette hen aan het denken. 'We hebben er uiteindelijk nog vier jaar over gedaan om de stap te zetten. Want als je eenmaal je ontslag gegeven hebt, dan kun je niet meer terug. Toen onze kinderen vijf en zeven waren, hebben we de knoop doorgehakt en zijn we verhuisd.'
Van een jachtig bestaan in België naar het uitbaten van een bed and breakfast in Zuid-Afrika: het klinkt verleidelijk. 'Maar je moet mekaar goed verstaan. Want je bent de hele tijd samen.' Spijt van hun beslissing hebben ze in geen geval. 'In het seizoen kan het best druk zijn, maar daartegenover staat dat we nu veel meer quality time hebben. De kinderen hebben zich uitstekend aangepast op school. Nu kunnen we geregeld met hen een dagje naar het strand of naar het restaurant.' Als we dat laatste in België doen, vallen we steevast achterover van de rekening'.
Patrick, die van opleiding chocolatier is, kwijt zich niet alleen van zijn taak als gastheer van de b&b, hij laat nu ook buitenlanders kennismaken met het beste van eigen makelij: Belgische chocolade. 'Zuid-Afrikaanse chocolade is heel zoet. In het begin speelde ik met het idee een eigen chocoladezaak op te richten, maar dat is niet evident. Ik lever nu aan Europese bedrijven, die weten wat kwaliteit is.'
Dat geldt ook voor de gasten: 'We krijgen vaak Italiaanse surfers over de vloer, maar ook Belgen. Dat we Nederlands spreken, is voor sommigen een extra troef.' Een terugkeer naar België is niet aan de orde: 'We zijn niet vertrokken uit onvrede met ons leven in België. Maar hier hebben we wel de zon, de mensen zijn vriendelijk, we zitten in een droomomgeving en het leven is hier nog steeds een pak goedkoper. Het mag dan wel bij momenten hard werken zijn, het is toch anders.'
't Weyntjes Guesthouse (www.tweyntjes.tk) is een halte in 'Echt te gast', een rondreis langs Vlaamse b&b's van Zuid-Afrika Reiscenter (www.zuidafrika.com)
De Himbas over hun ervaringen met Groeten uit de Rimboe
In het SBS6 televisieprogramma Groeten uit de Rimboe logeert een Nederlandse familie bij de Himbas in het noorden van Namibië. Cultureel antropoloog Marijn Kraak zocht de Himbas die aan het programma hebben meegedaan op en sprak met hen over hun ervaringen. De Himbas blijken lang niet zo naïef, geïsoleerd en primitief te zijn als het programma suggereert. Groeten uit de Rimboe geeft een onvolledig en gemanipuleerd beeld van het leven van de Himbas. Uiteindelijk komt de kijker bedrogen uit. De Himbas weten dat ze een beperkte versie van zichzelf opvoeren, maar de Nederlandse kijker niet. Hij zou zich dan ook de vraag moeten stellen: Waar zit ik eigenlijk naar te kijken?
SBS6 zond de eerste serie van Groeten uit de Rimboe in het najaar van 2005 uit. Het concept van het programma is eenvoudig: twee Nederlandse en een Belgisch gezin logeren drie weken bij zogezegd een van de laatst overgebleven authentieke stammen op de wereld. De gezinnen hebben vooraf geen idee waar hun avontuur hen heen zal leiden. Zo belandde de Haagse familie Massing bij de Himbas in het noorden van Namibië. Zij verruilden hun luxe westerse leven voor een verblijf in zogenaamde primitieve omstandigheden. Terwijl zij zich probeerden aan te passen, werden zij met de camera gevolgd.
Moeder Monique Massing is aangekomen bij de Himbas in Namibië.
Tegenstellingen in beeld
De cultuurschok wordt in het programma zo groot mogelijk gemaakt. Tegenstellingen worden daarbij uitvergroot, wat leidt tot sensatie en vermaak. Zo zie je bijvoorbeeld hoe de Nederlanders helpen bij het slachten van een koe, water halen en een hut bouwen met koeienstront en hoe de Himbas leren fietsen en schaatsen, een BH passen en parfum proberen.
De programmamakers hebben ervoor gekozen om geen tolk in te zetten. Dit creëert misverstanden, wat de situaties grappig zou maken. Een werkelijke dialoog tussen de familie en de Himbas wordt zo echter belemmerd. Het programma laat vooral een opsomming van activiteiten zien, voortdurend gefilmd vanuit het perspectief van de westerse families. Zo krijgt de kijker nauwelijks de kans om de wereld te bekijken vanuit het perspectief van de andere cultuur. Ook op de historische en culturele achtergrond van het leven van de Himbas wordt weinig ingegaan.
Een van de Himbas leert steppen. Foto: www.sbs6.nl
Uitbuiting of vrije wil?
Naar aanleiding van het programma ontstond er binnen en buiten de antropologie een ethische discussie. Eén groep stelde dat de Himbas misbruikt zouden zijn voor commerciële doeleinden. Zij zouden een trauma hebben opgelopen door hun bezoek aan Nederland en het programma zou een schending van de mensenrechten zijn. De andere groep stelde daarentegen dat de stammen er zelf voor zouden hebben gekozen om mee te doen en dat ze het juist leuk vonden.
Beide groepen hebben het echter óver de Himbas, maar hoe kun je over mensen praten zonder ze eerst zelf te hebben gesproken? Dit was voor mij de reden om naar Namibië te vertrekken en de Himbas naar hun ervaringen te vragen. Heel wat interviews later zijn er verschillende zaken die in het oog springen.
Kaart van Namibië. De Himbas wonen in het noord-westen.
Het programma door de ogen van de Himba´s
Allereerst vonden de Himbas het geweldig om het programma te zien. Ze hadden geen idee waar ze aan hadden meegewerkt en hadden nooit meer iets uit Nederland gehoord. Ze moesten vreselijk lachen om zichzelf en elkaar voor het eerst op televisie te zien.
Voor de Himbas was geld de belangrijkste reden om aan het programma mee te doen. De opbrengst konden ze investeren in hun gemeenschap. Zo hebben ze wat vee kunnen kopen, een kist om geweren in te bewaren en ze kunnen nu iemand betalen die voor hen op het maïsveld werkt. Ook vonden ze het leuk om Europa te zien. Er komen voortdurend westerlingen voorbij en nu konden de Himbas ook eindelijk hun wereld eens zien.
De Himbas hebben het hele gebeuren leerzaam gevonden. Zo zullen ze in de toekomst vooraf betere afspraken maken over wat precies de bedoeling is en wat ze eraan gaan verdienen. Ze zijn namelijk ontevreden over het geldbedrag dat ze hebben ontvangen. Allereerst hebben ze eindeloos moeten onderhandelen om het bedrag wat omhoog te krijgen. Voor de periode in Namibië waren uiteindelijk duidelijke afspraken gemaakt en was er ook een contract opgesteld. Voor hun bezoek aan Holland wisten ze echter totdat ze hier aankwamen niet wat ze eraan zouden verdienen. Ondanks dat ze hierover meerdere keren wilden overleggen, werd er geen tijd vrij gemaakt voor onderhandelingen. Ook zijn ze teleurgesteld over beloftes die niet zijn waargemaakt. Zo hebben ze de kadootjes en fotos die waren beloofd nooit ontvangen. Sterker nog, ze hebben nooit meer iets uit Holland vernomen. Ze wisten dan ook niet dat er een DVD van het programma was uitgebracht.
Omdat de vertaler alleen aanwezig was om uit te leggen wat de bedoeling was en daarna weer vertrok, konden de Himbas buiten de opnames vrijwel niet met de Hollandse familie communiceren. Dit vonden de Himbas erg jammer. Ook tijdens het bezoek aan Nederland ontbrak er tijd voor uitleg. Daardoor hebben de Himbas achteraf nog veel vragen over de Nederlandse cultuur. Verder hadden ze last van heimwee, of zoals een van de Himbas het treffend verwoordde: Mijn geluk kwam terug toen ik weer in Namibië was.
Enthousiasme én teleurstelling
Afgaande op de ervaringen van de geïnterviewde Himbas, blijkt dat het te gemakkelijk is om over het programma te spreken in termen van uitbuiting óf vrije wil. De werkelijkheid ligt namelijk genuanceerder. De Himbas hebben uit vrije wil aan het programma meegedaan. Ze hebben ook plezier gehad, veel geleerd en geld verdiend aan het tonen van hun cultuur. Tegelijkertijd zijn deze opbrengsten niet in balans met wat Eyeworks aan het programma heeft verdiend. Onduidelijke afspraken en het gebrek aan overleg over de activiteiten maakten dat de Himbas nauwelijks inspraak hadden tijdens het productieproces. Daarnaast hebben ze niets van het programma teruggezien. Hierdoor hebben ze weinig invloed kunnen uitoefenen op de manier waarop ze naar de buitenwereld toe zijn gepresenteerd.
Door het productieproces na te lopen en de Himbas naar hun ervaringen te vragen, verdwijnt de mystiek van het programma. De vermeende authenticiteit, dat wil zeggen de veronderstelling dat het echte leven van de Himbas wordt getoond, blijkt een illusie te zijn. Het programma wordt als reality soap gepresenteerd, maar uit het onderzoek blijkt dat alles vooraf in een script is gegoten. De vraag is dan ook hoe echt deze reality is. Wordt er niet eerder een soort sprookje verteld, dat overeenkomt met het dominante westerse beeld van de bewoners van Afrika?
Het zogenaamde authentieke dorp bijvoorbeeld, inclusief alle bewoners, is geconstrueerd. Toen de filmploeg arriveerde was er namelijk bijna niemand aanwezig vanwege het droogteseizoen. Daarom zijn er allerlei mensen uit de omringende dorpjes opgetrommeld en bij elkaar gezet om zo een authentieke situatie na te bootsen.
Ook wordt één van de Himba hoofdpersonen, Aitiraije, in het programma steevast chief genoemd, terwijl de werkelijke chief van het gebied iemand anders is. Bovendien heeft Aitiraije voor het Zuid-Afrikaanse leger (de South African Defence Force) gewerkt, waardoor hij veel van Namibië en omstreken heeft gezien. Hij heeft meerdere keren in zijn leven gevlogen en is dikwijls in de Namibische hoofdstad Windhoek geweest. Hij is dus verre van onwetend, zoals hij in het programma wordt geportretteerd.
Tijdens de opnames werd de Himbas verteld om zich zo grappig mogelijk te gedragen, waardoor niet al het gedrag is wat het lijkt te zijn. Zo is er een scène in Nederland, waar Aitiraije vraagt waar het vee van de Nederlandse familie is. Wellicht daar boven in je huis? Toen ik hem sprak vertelde hij dat hij op dat moment gewoon grappig deed en dondersgoed wist dat het vee zich daar niet zou bevinden. Dus zei hij tegen mij: Wie is hier nou gek? Ik? Of degene die dit gelooft?
Het programma zet traditie/primitief en moderniteit/beschaving lijnrecht tegenover elkaar. Uit het onderzoek blijkt echter dat traditie en moderniteit elkaar niet uitsluiten maar juist samengaan. Tijdens de opnames van Groeten uit de Rimboe werden alle signalen van moderniteit eruit gefilterd. Alcohol, sigaretten, T-shirts, Coca-Cola, autos, geweren, mobieltjes en horloges: ze mochten niet in beeld komen. Ook moesten de Himbas, ondanks dat sommigen wat woorden Engels spreken, alleen hun eigen taal, het OtjiHerero, gebruiken.
Al sinds het begin van de 20e eeuw onderhouden de Himbas contacten met westerlingen. Ze zijn op de hoogte van de politiek, ze hebben uitgebreide handelsnetwerken en sommigen hebben bankrekeningen. Ze leven dus verre van geïsoleerd. Daarbij draait hun leven niet alleen om vee. Hun realiteit bevat ook AIDS, alcoholisme, armoede, droogte en politieke conflicten. In het programma komt daar echter niets van terug.
Via dit programma zitten we dus meer naar onszelf te kijken dan naar de werkelijke leefwereld van de Himbas. Het is ons beeld van de primitieveling in Afrika dat naar Namibië wordt geëxporteerd, in scène wordt gezet en vervolgens terug in Nederland wordt gepresenteerd als: zo leven de Himbas in Namibië. Dat dit beeld echter een zeer beperkte en gekleurde weergave van hun leven is, mag duidelijk zijn.
Door dit beeld van de vreemde Ander met onszelf te vergelijken, kunnen we nadenken over wie wij eigenlijk zijn en waarom we doen zoals we doen. We gebruiken die Ander dus om onze eigen identiteit te kunnen definiëren. Andersom is dit ook het geval: de Himbas lachen op hun beurt om die rare westerlingen, die niet eens weten hoe je een koe moet melken of vuur moet maken.
De Himbas weten exact welk beeld er door toeristen en de media van hun wordt verwacht. Namelijk dat van de primitieveling; iets wat ze dan ook vol overgave kunnen acteren. Dat de Himbas zich bewust zijn van het feit dat zij via hun cultuur inkomsten kunnen genereren, laat zien dat ze marktgericht zijn. Zo zijn ze via de media dus onderdeel van het wereldsysteem en leven ze niet afgezonderd van de rest van de wereld.
Vanwege het daverde succes van de serie kwam er in het voorjaar van 2006 een vervolg op Groeten uit de rimboe: Groeten Terug. Hierin kwamen de inheemse stammen op bezoek bij de Nederlandse families en probeerden op hun beurt een weg te vinden in de westerse leefwereld. Inmiddels is er een tweede serie van Groeten uit de Rimboe uitgezonden waarvan het vervolg Groeten Terug vanaf 17 maart 2007 te zien was. Binnenkort zal te zien zijn hoe bekende Nederlanders bij verschillende stammen verblijven. Foto: www.sbs6.nl
De verantwoordelijkheid van de kijker
Uiteindelijk komt de kijker bedrogen uit. Hij is dan ook degene die zichzelf de vraag moet stellen: Waar zit ik eigenlijk naar te kijken? De Himbas weten dat ze een beperkte versie van zichzelf opvoeren, aangezien zij de bredere horizon van hun bestaan kennen. Zij weten dat hun identiteit complexer is dan ze tijdens een tv-opname laten zien. Het probleem is echter dat wanneer het programma in Nederland wordt uitgezonden, deze bredere horizon ontbreekt. Zo komt de kijker uiteindelijk niet verder dan een beperkte en gemanipuleerde weergave van het leven van de Himbas: een weergave die het dominante beeld van de primitieve Afrikaan bevestigt.
Het medialandschap maakt een groot deel uit van ons bestaan en televisie bezit veel macht als het gaat om beeldvorming. Het is daarom belangrijk om de ogen open te houden voor de verrassende en verborgen kanten van de realiteit. De realiteit blijkt in dit geval namelijk veel complexer en genuanceerder te zijn, dan in eerste instantie wordt getoond.
Meer over dit onderwerp:
Corbey, Raymond (1989) Wildheid en Beschaving: De Europese Verbeelding van Afrika. Crandall, D.P. (2000) The Place of Stunted Ironwood Trees. A Year in the Lives of the Cattle-Herding Himba of Namibia. Pieterse, Jan Nederveen (1991) Wit over zwart. Beelden van Afrika en zwarten in de westerse populaire cultuur. Pieterse, Jan Nederveen (1994) Racisme en beeldvorming: Afrika door westerse ogen. Wärnlöf, C. (2000) The discovery of the Himba: The Politics of Ethnographic Film Making. Africa, 70 (2). Visual Anthropology (themanummer over visuele representaties van pastoralisten in Afrika): vol 15, nr 3-4 (2002).
Marijn Kraak heeft culturele antropologie gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam en schreef onder begeleiding van Dr. Mattijs van de Port een masterthesis over beeldvorming en de representatie van de Himba cultuur, gebaseerd op het hiervoor genoemde veldwerkonderzoek.
In een goudmijn in Zuid-Afrika heeft een internationaal team van wetenschappers water van twee miljard jaar oud ontdekt. De vondst wordt beschreven in het vakblad Chemical Geology.
Het grondwater werd drie kilometer onder de grond gevonden. Het gaat om water dat veel neon bevat en volgens de geologen al minstens miljoenen jaren afgesloten is van de rest van de wereld.
Allereerste micro-organismen
De micro-organismen die in het water leven, moeten het zonder licht of organische voedingsstoffen stellen. Volgens de onderzoekers gaat het om levensvormen die overeenkomsten vertonen met de allereerste micro-organismen die onze aarde bevolkten.
Neon
De aanwezigheid van het neon wijst erop dat het water al erg lang stil staat. Het edelgas is opgeslagen in de rotsen en langzaam in het grondwater gesijpeld. Uit de concentraties van het gas blijkt dat het water al twee miljard jaar op dezelfde plaats staat.
Tarweprijs China bereikt record door aanhoudende droogte
De aanhoudende droogte die deze winter het noorden van China treft, heeft de prijs van tarwe naar een nieuwe recordhoogte gejaagd. De overheid heeft maatregelen aangekondigd om het probleem aan te pakken. Door de hoge prijzen bij de grootste tarweproducent ter wereld dreigen de voedselprijzen wereldwijd nog verder toe te nemen. Op de termijnmarkt voor landbouwproducten in Zhengzhou (centrum van China) heeft de prijs van een ton tarwe het recordniveau van 2.865 yuan (318,6 euro) bereikt, meldt de financiële website Hexun.
Inflatie Het nieuws komt er op het slechtst mogelijke moment voor de Chinese overheid, die werk wil maken van het bestrijden van de inflatie, die hoofdzakelijk de prijs van de levensmiddelen beïnvloedt. De overheid heeft alvast aangekondigd minstens 6 miljard yuan (667 miljoen euro) te voorzien om water af te leiden naar de zwaarst getroffen regio's. Ook zullen er waterputten en irrigatiesystemen worden aangelegd, meldt het Chinees Bureau voor de strijd tegen de droogte.
De Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN (FAO) heeft al gewaarschuwd voor de gevolgen van de droogte op de volgende oogst van wintertarwe in China, dat wereldwijd de voornaamste producent is van deze graansoort. "De aanhoudende droogte vormt potentieel een zeer ernstig probleem", aldus de organisatie, die de oppervlakte van de getroffen zone op 5,16 miljoen hectare schat, goed voor zowat tweederde van de nationale tarweproductie.
De problemen in China zorgen wereldwijd voor stijgende tarweprijzen. In Chicago, een internationaal referentiepunt, bereikte de prijs van de tarwe zijn hoogste punt sinds augustus 2008.
Door de stijging van de voedselprijzen zijn tussen juni en december 2010 44 miljoen mensen meer in extreme armoede terechtgekomen, zo heeft de Wereldbank bekendgemaakt op basis van statistieken over de inkomsten en uitgaven van huishoudens in landen met een laag tot middelmatig inkomen. Naar schatting van de Wereldbank leven 1,2 miljard mensen ter wereld in extreme armoede.
De voedselprijzen blijven maar stijgen, zegt de Wereldbank. Tussen oktober 2010 en januari 20011 was dat met 15 procent. Voordeel hebbend bij deze gang van zaken zijn de landbouwers en sommige exportlanden. Maar voor de wereldbevolking is het effect negatief: 24 miljoen mensen raakten uit extreme armoede terwijl daarentegen 68 miljoen erin tuimelden.
De opstoot van de voedselprijzen nadert zijn alarmpeil en bedreigt de politieke stabiliteit in veel landen. Die waarschuwing sprak Robert Zoellick, de voorzitter van de Wereldbank, vandaag uit in de marge van de G20-vergadering van de ministers van Financiën in Parijs.
"Ik heb hen verteld dat we het alarmpeil hebben bereikt", sprak Zoellick tijdens een telefonische persconferentie. Hij riep de leiders van de G20 op om "voedsel als een eerste prioriteit in 2011 te beschouwen".
De stijging van de voedselprijzen zal leiden tot een verhoging van het landbouwaanbod, maar tijdens de twee komende jaren "kunnen een groot aantal onlusten ontstaan. Regeringen zouden kunnen vallen en bedrijven over de kop doen gaan in de wanorde", verklaarde Zoellick. "We moeten erg gevoelig zijn voor wat er gebeurt op vlak van voedselprijzen en over de potentiële effecten hiervan op de politieke stabiliteit", aldus de voorzitter van de Wereldbank tijdens de persconferentie met een aantal journalisten.
Extreme armoede De stijging van de voedselprijzen heeft tussen juni en december bijkomend 44 miljoen mensen in extreme armoede gebracht, berekende de Wereldbank deze week. Extreme armoede wordt gedefinieerd als 1,25 dollar beschikbaar per dag en per persoon. Volgens de jongste ramingen van de Wereldbank leven 1,2 miljard mensen onder die grens.
De mondiale voedselprijzen blijven stijgen. De voedselprijsindex van de Wereldbank is met 15 procent gestegen tussen oktober 2010 en januari 2011 en staat slechts 3 procent onder zijn topniveau van 2008. Volgens Zoellick toonden de G20-ministers zich "ontvankelijk" voor zijn boodschap en is deze groep van geïndustrialiseerde en groeilanden bereid om te handelen.
FN leverde voor 11,5 miljoen euro wapens aan Libië
CdH-voorzitster en minister van Werk Joëlle Milquet "stelt zich vragen" bij het gebruik van wapens die vanuit Wallonië jaren geleden verkocht zijn aan Libië. Dat heeft ze maandagochtend op BEL-RTL gezegd.
In Wallonië is ophef ontstaan over de wapenleveringen van FN Herstal, dat in 2009 voor 11,5 miljoen euro wapens en munitie leverde aan Libië.
Milquet vraagt dat de Waalse regering zich woensdag over de zaak buigt en dat ze "onderzoekt" of het mogelijk is dat de wapens zouden kunnen ingezet worden tegen burgers. "Normaal gezien kan dat niet, want het gaat om wapens voor het leger en voor de begeleiding van humanitairen konvooien, maar we zijn nooit zeker. Ik vind dat we waakzaam moeten blijven", klonk het.
CD&V-senator Rik Torfs van zijn kant liet op La Première forse kritiek horen op de wapenverkoop aan het regime van Khadafi. "Geld is belangrijker dan levens", betreurde hij. "Dat maakt deel uit van onze cynische wereld. We moeten dat bestrijden".
Ruim 100 grienden afgemaakt op strand Nieuw-Zeeland
Twee wandelaars in Nieuw-Zeeland hebben maandagmorgen (lokale tijd) meer dan honderd dode en stervende grienden aangetroffen op een afgelegen strand. De 48 nog levende dieren moesten uit hun lijden worden verlost. Dat meldde het ministerie van natuurbescherming.
Het duurde ettelijke uren voor de wandelaars in staat waren de overheid in te lichten over de gestrande grienden. Toen de rangers van het ministerie aankwamen, troffen ze de dieren voorbij de waterlijn aan, terwijl het eb net was ingezet.
"We waren ons er snel van bewust dat het zeker tien tot twaalf uur zou duren voordat we konden proberen hen terug naar zee te brengen,'' zei een woordvoerder van het ministerie. "In de tussentijd zouden, gezien de hete en droge weersomstandigheden, veel dieren doodgaan.'' Daarom werd besloten de dieren af te maken. Gezien de afgelegen ligging van het strand zullen de kadavers niet worden opgeruimd.
In het Duitse Braunlage is het jaarlijkse WK naakt rodelen een groot succes geworden. Liefst 17.000 toeschouwers zakten af naar de ijskoude piste. De deelnemers sprongen bij -13 graden zo goed als naakt op hun slee en gleden de helling af. Dolle pret verzekerd.
Brandweer rukt uit voor heet koppeltje in solarium
Een bezoeker aan een solarium werd ongerust toen de deur van een cabine een half uur lang gesloten bleef. De brandweer werd verwittigd en de spuitgasten barstten in lachen uit toen de ze deur openden. Een oververhit koppeltje stapte doodleuk uit de cabine met een gelukzalige glimlach op de lippen en een steekhoudende verklaring. "We vonden nergens een plekje waar we 'het' konden doen en dus zijn we hier maar van bil gegaan", luidde het waarna de brandweermannen terug reden naar de kazerne in het Duitse Hof.
Mysterie op Lake Windermere, met zijn lengte van bijna 17 kilometer en diepte van 67 meter Engelands grootste natuurlijke meer. Twee kajakkers hebben er een vreemd beest op camera vastgelegd dat over het kanaal al gretig vergeleken wordt met het legendarische Schotse monster van Loch Ness.
Volgens Tom Pickles en Sarah Harrington zwom het beest, dat 15 meter lang zou zijn, aan een snelheid van 10 miles per hour (16 kilometer per uur) en liet het een grote golf achter. De twee keken het schouwspel zo'n twintig seconden lang vol ongeloof aan, tot het beest verdween in de mist. Waarna de kajakkers snel terug naar de kade roeiden. In Lake District is het al de achtste keer in vijf jaar dat er melding gemaakt wordt van een mysterieus beest in de wateren.
Zeewolf " Als het ding echt zo groot is als ze beschrijven, kunnen we echt van een Loch Ness monster gewagen", zegt een waterecoloog in het Britse 'The Sun'. "Het zou een Oost-Europese zeewolf kunnen zijn, maar die zijn normaal gezien niet zo groot. Ik heb echt geen idee wat dit is."
Bulten met veel rimpels Pickles (24) nam de foto met zijn gsm, terwijl hij samen met zijn it-collega Harrington (23) op teambuilding was. "Eerst dat ik dat het een hond was", aldus Pickles. "Tot ik zag het dat het veel langer was en zich snel voortbewoog. Elke bult op de rug vertoonde veel rimpels. Omwille van de grote schaduw errond, moet het beest nog een pak groter zijn dan we te zien kregen. De huid was zwart of bruin, een beetje zoals een zeehond. Maar die vorm, die had ik nog nooit gezien. Het moet wel de lengte van drie auto's gehad hebben. Weerzinwekkend."
'Bownessie' Voor Sarah was het een enorme slang. "We waren doodsbang. Het enige wat ik kon denken, was hoe zo snel mogelijk uit dit meer te geraken." Sinds 1950 zou het beest zich af en toe vertonen en de inwoners van het dorp Bowness hebben het al tot 'Bownessie' gedoopt. In 2006 zag ook ene Steve Burnip 'Bownessie'. "Het had drie bulten op zijn rug. De gelijkenis met de foto die ik nu zie is griezelig." Toch blijven er ook sceptici. "We hebben al miljoenen passagiers op dit meer vervoerd en nog nooit heeft iemand Bownessie gezien", zegt Nigel Wilkinson van Windermere Lake Cruises.
Tot in de 16e eeuw heette de stad eenvoudigweg Leeuw. De oudst overgeleverde vorm uit 980 luidt leuua. Hij komt uit het Germaans hlaiwa, een accusatief meervoud. Hlaiwa of Leeuw betekent "bij de grafheuvels". De tot heden oudst gevonden vorm met "zout" dateert van 1533. In dit jaar werd Guilelmus van Ottenborch van Soutleu ingeschreven aan de universiteit te Leuven. De betekenis van zout is nooit afdoende verklaard. Lange tijd was Zoutleeuw de verst landinwaarts gelegen havenstad, waar zout werd ingevoerd. Zoutleeuw ligt aan de rivier de Kleine Gete.
De stad lag langs de belangrijke handelsweg die in het midden van de 12e eeuw werd voltooid en die Keulen met Brugge verbond. Een eerste verdedigingsmuur werd rond 1130 gebouwd. In 1312 werd Zoutleeuw een van de zeven vrije steden van het hertogdom Brabant en was bekend om zijn lakenindustrie. Het Leeuwse laken werd in het Maas- en Rijnland en in Engeland en Frankrijk verhandeld. De stad ontving belangrijke privileges van de hertogen van Brabant maar moest in ruil het grondgebied verdedigen tegen invallen van het nabijgelegen prinsbisdom Luik. Om die reden werd volgens geschiedschrijver Gramaye rond 1330 een tweede ringmuur gebouwd.
Venetiaanse en Genuese handelaars, op weg naar Brugge, openden er een bank.
Concurrentie van laken uit Engeland zorgde in de 15e eeuw voor de neergang van het Leeuwse laken. Die neergang werd versterkt door de opkomst van Tienen als handelscentrum toen de Gete in 1525 tot in die stad bevaarbaar werd.
De stad ontsnapte zowel aan de beeldenstorm in de 16e eeuw als aan de godsdiensthaat van de Franse Revolutie. Een overstroming (1573) bracht niet alleen de pest in de stad maar berokkende ook veel materiële schade. De inwoners hadden te lijden van een groot Spaans garnizoen dat in 1578 in de stad was gelegerd.
De aan de zuidzijde van de stad gebouwde citadel kon de stad niet vrijwaren van krijgsgeweld. Men ging gebieden onder water zetten om ze te beschermen maar het verlies van weilanden en pachthoven bracht alleen maar armoede en ziekte. In de 17e eeuw kreeg men te maken met drie brandrampen waarbij die van 1676 meer dan honderd huizen in de as legde.
Het stadje werd in 1678 en 1701 door de troepen van Lodewijk XIV geplunderd en bezet. Na herovering door middel van zware beschietingen door de geallieerden in 1705 vond Zoutleeuw rust en vrede onder het Oostenrijks bewind alhoewel Jozef II de talrijke kloosterorden die er zich gevestigd hadden niet spaarde.
Zoutleeuw verloor zijn betekenis als voorpost tegen de bedreiging van het prinsbisdom Luik toen de Fransen Brabant en Luik annexeerden. De tijd onder het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden bracht opnieuw welvaart. Zoutleeuw verloor dan wel zijn stadstitel bij de onafhankelijkheid van België en kreeg die pas in 1985 terug.
Zoutleeuw is een kleine stad in oppervlakte maar haar bouwkundig erfgoed verraadt haar verleden als belangrijk centrum. Haar ligging op de grens tussen Haspengouw en het Hageland maakt haar nu tot een druk bezochte plaats voor toeristen.
Bezienswaardigheden
de Sint-Leonarduskerk op de Grote Markt, zowat de enige kerk in België met een intact gebleven laat-gotisch interieur. Deze kerk met haar torens behoort sinds 1999 tot het Werelderfgoed van de UNESCO.
het Vleeshuis van Zoutleeuw, ten onrechte de Lakenhalle genoemd. Het Vleeshuis bestond al in de 13de eeuw. In het Vleeshuis bevonden zich vleesbanken, die erfelijk waren. Ze werden net als onroerend goed beschreven met reengenoten. Over de bouwgeschiedenis is nog weinig geweten. Waarschijnlijk werd het Vleeshuis herbouwd in de tijd dat het schitterende stadhuis tot stand kwam. De 3 gilden en de Tafel van de H. Geest maakten van het Vleeshuis gebruik.
het Lakenhuis, in het archief zelden Lakenhalle genoemd, grensde aan de Spiegel en lag dus in de Bogaardenstraat. De naam Lakenhuis verdwijnt uit het archief in de 17de eeuw. Het woord Lakenhalle duikt opnieuw op rond 1890 en duidt dan verkeerdelijk het Vleeshuis aan naast het stadhuis. Op de plaats van het voormalige Lakenhuis staat heden een grote boerderij.
restanten in het landschap achter het voetbalveld van de Spaanse citadel, een complex dat in de 18de eeuw 20 hectare in beslag nam.
de Bethaniënschuur, enig overblijfsel van het klooster van Bethaniën of Sint-Maria-Magdalena. Dit klooster van de reguliere kanunnikessen van Sint-Augustinus werd gesticht in 1478. In 1796 werd de priorij opgeheven. Op 26 september 1798 gingen de goederen van Bethania over naar Arnoldus Leonardus Coenen. Enkel de ingevallen schuur blijft van het klooster over.
De Rode Leeuw, voormalige herberg naast het Stadhuis. De naam komt voor in 1528. Dit huis had een lubbe, dit is een vooruitstekende verdieping, waarvoor aan de hertog belasting moest worden betaald. In 1879 verdween de bouwvallige hoekwoning, dat zijn naam toen al lang had verloren.
De Spiegel, op de Grote Markt 23, ten onrechte Spiegelhuis genoemd. De bouwdatum is onbekend. Oude prentkaarten geven 1471. Recente publicaties houden het op 1571, maar met voorbehoud. De oudst bekende eigenares van het hoekhuis was Hildegund van Linter. In april 1358 droeg zij het vruchtgebruik op het huis naast het Lakenhuis over aan haar kinderen. In 1600 komt de eerste keer de naam Spiegel voor. De woning in bak- en zandsteenbouw met renaissance-elementen werd in 1962 gerestaureerd. Boven een klein venster in het midden van de gevel bestaat de versiering uit lelietjes van dalen. Om dit bloemmotief met de Leeuwse Rederijkers te associëren, bestaat eigenlijk geen bewijsgrond.
Fout is zeker om de Spiegel te verbinden met de familie Helspieghel die een lid van de rederijkerskamer "De Leliekens uit den Dael" was. Uit het archief blijkt dat deze familie nooit in de Spiegel heeft gewoond. De Spiegel is trouwens een huisnaam die in heel de Nederlanden en ver daarbuiten bekend was. De spiegel werd algemeen als een afweringsmiddel beschouwd: boze geesten die in een spiegel keken, doodden zichzelf. Huizen met de naam Spiegel waren meestal herbergen. Zo ook in Zoutleeuw.
Huisnamen. Zoals elke stad had Zoutleeuw kleurrijke huisnamen. Veel huizen in de Truderstraat werden afgebroken voor de bouw van de Citadel. Maar in het centrum bestaan nog heel wat huizen die vroeger een eigen naam hadden. Op de Grote Markt stonden: Prins van Luik (1), Drie Koningen (4), Huis van Santerein of Walsbergehuis (Grote Markt 5-6-7 en Ridderstraat 2-4), Wildeman (8-9), Drie Haringen (10), Wijnhuis of Stadswijnhuis (12), Klein Antwerpen (13-14), Spiegel (23), Valk (26-27), Drie Kronen (28), Keizer of Ooievaar (29).
Het Wijnhuis is het hoekhuis op de Grote Markt 12. In de week van Sinksen in 1526 vierden de burgemeester en de schepenen feest int wynhuys om de bouw van het stadhuis te vieren. Het Wijnhuis was eigendom van de stad en heette daarom in 1507 ook der stad wynhuys (Stadswijnhuis). Dit hoekhuis is heden het KBC-hoofdkantoor. Het werd voorheen verkeerdelijk vereenzelvigd met de Rode Leeuw. Bij de restauratie in 1974-1976 werden vier houten kuipen ontdekt, met een doormeter van twee meter. Al in de 16de eeuw ging het Wijnhuis in particuliere handen over. In 1787 was de eigenaar Jan Stiers, die het "vermangeld" had met Jacobus Pluymers. Wellicht had deze, met een woordspeling, het vroegere Wijnhuis bedacht met de naam Witte Pluim.
De kapel Onze-Lieve Vrouw van de Osseweg van 1538, een eeuwenoud bedevaartsoord aan de Ossenwegstraat. In 1538 werd Gilis vander Hoeven, alferis of vaandeldrager uit Antwerpen, van zijn krukken verlost. Onze-Lieve-Vrouw van de Osseweg werd vooral vereerd om van breuken te genezen. Er is een lange legende over het ontstaan van de kerk, maar dit is een korte samenvatting: op een dag is een boer in zijn weide aan 't ploegen. Opeens graaft hij een oud Maria-beeld op en zet hem aan de voet van een grote boom, ergens ver daarvandaan. Maar de boer vindt het Maria-beeld later terug op zijn wei. Een tweede maal zet het hij het aan de voet van die zelfde grote boom, en weer vindt hij het terug op zijn weiland. Daarom besluit de boer om het beeld daar te laten staan en zo is de kerk op de Osseweg ontstaan. 1538 is dan ook de datum van de stichting.
provinciedomein Het Vinne, een uitgestrekt natuurgebied en enig natuurlijke meer in Vlaanderen. Het Vinne ontstond door het uitsteken van turf door de monniken van de Parkabdij. De eigenaar Henri de Pitteurs kreeg in 1841 de toestemming om het meer droog te leggen. Sedert 1844 was het Vinne veranderd in weiland. De Provincie Vlaams-Brabant besliste in 1999 om het Vinne gecontroleerd voor de helft opnieuw te laten vollopen. In 2006 is een goed deel van deze opdracht uitgevoerd. Als in de wijde omgeving de lichten uitgaan, staan sterrenkijkers in het Vinne klaar.
acht bewegwijzerde wandelwegen en vier fietsroutes waarvan de Bietenroute over de oude spoorweglijn Zoutleeuw-Tienen loopt.
het Heksenkot, een vervallen gebouw achter het nieuwe stadhuis, wordt weldra gerestaureerd. Het is een restant van de tweede toren boven de oude Sint-Truidensepoort, te zien op het plan van Jacob van Deventer uit circa 1550. Hij werd rond 1330 gebouwd. In 1889 verhoogde notaris Gustave Fineau de restanten met een bouwsel, louter bedoeld als amusementsruimte. Als men rond het gebouw loopt, ziet men inderdaad de initialen G en F, en de getallen 1, 8, 8 en 9, die samen het jaartal 1889 vormen.
Bij de kanalisering van de rivier in 1994 werd interessant archeologisch materiaal aangetroffen. In de vroegere binnenhaven werden restanten van zeevissen zoals schelvis, pladijs en haring gevonden en schelpen van oester, kokkel en mossel. Archeologen vonden grote hoeveelheden schoenzolen, ceramiek en aardewerk uit vroegere tijden. Men kwam meer te weten over de constructie en het traject van de twee verdedigingsmuren en over de ingeplante verdedigingstorens. Men stootte op resten van een waterpoort die op dezelfde plaats werd gereconstrueerd. Meer details hierover vindt men via de externe link beneden op deze pagina.
Evenementen
Stak-het-Oep, een folkloristisch Driekoningenfeest op 6 januari. 'Stak-het-Oep is Leeuws dialect voor 'Steek-het-Op'. Kinderen gaan dan door de donkere straten (voor dit feest worden de lichten in en rond het centrum van Zoutleeuw voor bepaalde tijd gedoofd en vervangen door kaarsen) al zingend van deur tot deur, verkleed als de "Drie Koningen" (beter bekend als de Drie Wijzen). Op het oude stadhuis op de markt worden dan verkiezingen georganiseerd voor o.a.: De mooiste groep, de mooiste biet en voor de groep die "van verre kwamen".
De 21-jarige man die woensdag op de luchthaven van Frankfurt twee Amerikaanse soldaten doodschoot, heeft zijn daad bekend. Dat verklaarde de minister van Binnenlandse Zaken van de deelstaat Hessen, Boris Rhein, donderdag.
De dader van Kosovaarse afkomst die op de luchthaven werkt, wordt later donderdag voorgeleid. Volgens Rhein geeft het onderzoek aan dat hij alleen heeft gehandeld en geen deel uitmaakte van een terroristisch netwerk of een terroristische cel. Hij zou de afgelopen weken zijn geradicaliseerd. Het Duitse federale parket vermoedt dat de aanslag is ingegeven door 'islamitische motieven'.
Bij de aanslag op een bus met Amerikaanse luchtmachtmilitairen bij de luchthaven van Frankfurt, kwamen twee Amerikanen om het leven. Twee anderen raakten gewond.
Van een van de neergeschoten Amerikanen is de toestand nog kritiek, zei een politiewoordvoerder. De Amerikanen waren juist uit Lakenheath in Engeland aangekomen op weg naar de vliegbasis Ramstein bij Frankfurt, die vaak als logistiek steunpunt voor de operaties in Afghanistan en Irak wordt gebruikt.
Onderzoek
Volgens de politie had de dader buiten de bus een woordenwisseling met Amerikaanse militairen. Hij trok een pistool, begon te schieten, ging even de bus in en sloeg op de vlucht. Na een korte achtervolging wisten politieagenten hem te overmeesteren.
De Duitse bondskanselier Angela Merkel veroordeelde het 'verschrikkelijke incident'. 'We zullen alles doen wat in onze macht ligt om uit te zoeken wat er precies is gebeurd', beloofde ze. De Amerikaanse president Barack Obama zei 'bedroefd en woedend' te zijn over de schietpartij. Volgens Obama zullen de Verenigde Staten kosten noch moeite sparen om tot op de bodem uit te zoeken wat er precies is gebeurd.
De originele Batmobiel uit 'Batman Forever' staat te koop. Op 5 maart gaat het voertuig waarmee Val Kilmer in 1995 door de straten van Gotham scheurde onder de hamer. Het veilinghuis verwacht dat de wagen tot 275.000 dollar (198.000 euro) zal opbrengen.
De batmobiel verkeert naar verluidt in perfecte staat. Volgens het Amerikaanse tijdschrift Forbes bedroeg de productieprijs van het opvallende koetswerk uit glasvezel destijds maar liefst 2,5 miljoen dollar.
Fans van de originele Batmanreeks die tussen 1966 en 1968 werd uitgezonden kunnen ook beginnen dromen. De Amerikaanse firma Fiberglass Freaks gaat volledig werkende replica's van de eerste Batmobiel produceren. Voor 150.000 dollar (108.000 euro) kan je de eigenaar worden van een zwarte bolide, compleet met een werkende vlammenwerper, sirene en radarscherm.
![](http://static2.hln.be/static/FOTO/pe/18/2/7/media_xl_4063852.jpg?border="1")
