André Demedts is op 17 augustus 1938 in het huwelijk getreden met Germaine Ide (°1916), een huishoudkundige regentes en dochter van een landbouwer uit het Westvlaamse Pittem. Ze woonden eerst in Waregem in de Karel van de Woestijnelaan en nadien in de Guido Gezelllestraat. In 1953 trok het gezin naar de Condédreef in Kortrijk, waar André ondertussen directeur was geworden van de gewestelijke radio-omroep van NIR of het latere BRT.

Ze kregen vier kinderen met name Mieke (1939), Lic. Germaanse Filologie en lerares; Maurits (1941), pneumoloog en hoogleraar aan de KUL Leuven; Dirk (1944), orthopedisch chirurg; en Hilde (1947), doctor in de rechten met "Master's Degree" in de Economische Wetenschappen.

Over Germaine Ide getuigde Gabriëlle Demedts: "Zij heeft het André door haar nooit aflatende medewerking en begrip en door wegcijfering van zichzelf, mogelijk gemaakt gerust met zijn eigen werk begaan te zijn. Met haar hele persoonlijkheid mede evoluerend en, als hij haar nodig had, steeds geheel voor hem aanwezig." (Hubert van Herreweghen in 'Gedachten van André Demedts', Brugge Desclée De Brouwer, 1956)
 
Rudolf van de Perre getuigt in zijn monografie uit 1984 : "Germaine is mettertijd de hoedster geworden van zijn uitgebreid persoonlijk literair archief: zijn omvangrijke bibliotheek, zijn eigen haast onoverzichtelijke productie, zijn briefwisseling, het vele dat er in de loop der jaren over hem is geschreven."



VOOR GERMAINE

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Als 't je belieft, laat ons, tot waar

het einde naakt, te zamen gaan,

nu wij, toch aan elkaar gewend

en zonder spraak, elkaar verstaan.

De woorden krijgen weer hun zin,

als zij gesproken zijn uit nood,

om iets te noemen, onbeproefd

alsnog, als scheiden in de dood.

Er kan geen beter schikking zijn,

als 'k om die toegift vragen mag,

dan dat wij huistoe gaan, voorgoed,

moet het alleen, dezelfde dag.

Elk aan een kant de wereld uit,

om achter ons, waar het misschien

nog kan, te kijken of wij toch,

elkaar, nog eenmaal mogen zien.

Uit: De Jaargetijden, 1979