IS MIJN KIND EEN VREEMDE?

AUTEUR:

DAEMS BART.

Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen is louter toevallig.

VERSLAVING

            Iedere maandag nam Karel vrijaf en gewoontegetrouw ging hij dan naar zijn moeder. Lowie had dan de gelegenheid om zijn administratie op orde te brengen: rekeningen betalen, bestellingen doen, boekhouding en het salon een goede beurt geven. Als op maandag het salon niet was gekuist stond hij de volgende morgen speciaal een paar uur vroeger op want in een vuil salon kon en wou de kapper niet werken. Hij had juist de stoelen in een hoek geschoven als de bel ging. ‘Ik ben niet open dacht Lowie en vulde een emmer met water. Maar de bel bleef overgaan en iemand klopte zelfs op het raam. Lowie opende de inkomdeur en zag een net uitgedoste heer in blauw kostuum op de dorpel staan. Zijn schoenen blonken alsof ze juist van het schap uit de winkel kwamen.

“Mag ik me voorstellen” groette de vreemdeling. “Ik ben Gerard, Verstrepen Gerard. En jij bent Lowie van de Velde vermoed ik?”

“Ja, eh aangenaam. Ja ik ben Lowie. Wat kan ik voor je doen meneer Verstrepen?”

“Ik heb… Het is nogal delicaat, het gaat over uw familie. Mag ik misschien binnenkomen?”

“Euh, wacht ik open de voordeur, het salon is nogal heu rommelig nu.”

Even later ging de voordeur open waarop een “volg me maar naar de.voorplaats” volgde.

De man met het blauwe pak volgde Lowie naar binnen.

“Neem plaats, alstublieft. Meneer Verstrepen.”

De man nam een zakdoek uit zijn zak stofte de stoel af en zette zich neer. Lowie nam met een doodernstig gezicht eveneens een zakdoek stofte zijn stoel af en ging ook zitten.

“Zo meneer Verstrepen vertel me nu maar eens waarom jij speciaal tot hier bent gekomen.”

“Meneer van de Velde, zoals ik reeds zei ik ben meneer Verstrepen. De reden waarom ik naar jou ben gekomen is nogal delicaat en zal voor jou zeker verrassend overkomen.”

Lowie begon zenuwachtig te schuifelen op zijn stoel en dacht ‘hoe geraak ik die verkoper zo snel mogelijk terug kwijt?’

De man ging verder:

“Verrassend zeker, omdat het totaal onverwacht zal zijn.”

“Meneer verstrepen, excuseer maar mijn tijd is kostbaar. Indien jij iets wilt komen verkopen kan ik je zeggen dat ik mijn vaste leveranciers heb en ik niet wens te veranderen. Ik wil ook niet iets nieuws proberen, niet voor het kapsalon, niets voor te kuisen en ik ben niet geïnteresseerd in één of ander nieuw wasproduct. Een verzekering heb ik ook al, familie, begrafenis, brand, noem maar op. Ik heb al wat ik nodig heb.”

“Maar meneer van de Velden ik ben geen verkoper, integendeel ik ben aankoper bij een groot bedrijf. Ik kom hier helemaal niet uit eigenbelang. Maar ik kom in verband, zoals ik al zei, in verband met uw familie.”

“Mijn familie? Bij mijn weten heb ik helemaal geen familie; ze zijn allemaal tijdens de oorlog overleden.”

“Niet allemaal, uw zuster Connie leeft nog.”

“Wat? Wat zeg je me nu? Ons Connie? Die was toch vermist na de oorlog?”

“Vermist wel, meneer van de Velde maar niet overleden. Een soldaat heeft haar gevonden. Ze was nog maar een kind. Van angst kon ze geen woord uitbrengen. De soldaat heeft haar dan meegenomen. Een paar dorpen verder heeft hij het kind bij een jonge vrouw achtergelaten. Hij had die vrouw al eens eerder ontmoet en dacht dat het kind daar wel veilig zou zijn. Haar stiefmoeder, laat me die vrouw maar haar stiefmoeder noemen, die heeft Connie opgevoed tot Connie met mij trouwde.”

“Hoe weet je dat zo zeker? Hoe weet je dat die Connie mijn zuster is. Hoe heb je mij gevonden?”

“Normaal had ik nooit het idee gehad om haar familie te gaan opzoeken. Maar het gaat niet goed met Connie. Ze is verslaafd aan drank en…drugs. Ze zit erg in de put. Ze weet niet dat ik haar familie opgezocht heb. Een jaar geleden ben ik van haar gescheiden en dan is alles voor haar in versneld tempo bergaf gegaan.”

“Kan ze de scheiding dan niet verwerken? Moet ik nu de scherven gaan lijmen misschien?”

“Pas op. Versta me niet verkeerd. Ze was reeds aan de drank toen alles nog goed ging tussen ons. Connie rookte ook al joints voor er sprake was om te gaan scheiden. Maar leven met een verslaafde vergt meer dan het uiterste voor een man. Daarom besloot ik de scheiding aan te vragen. Toch wilde ik haar niet alleen achterlaten en daarom besloot ik om op zoek te gaan naar haar ware familie.”

“Waarom is ze aan de drank geraakt? Had ze daar een reden toe? Een kind overleden of zo? En waarom ga je niet naar haar zogenaamde stiefmoeder?”

“Rustig meneer van de Velde. Geef me de tijd, ik probeer alles op een rijtje te zetten zodat je alles van haar te weten komt. Vooreerst haar stiefmoeder is dement. Ze heeft soms nog een helder moment en op zo een helder ogenblik heb ik haar gevraagd van wie zij het kind heeft gekregen. Zo kwam ik bij de soldaat in kwestie. Ze had nog een foto met naam en adres van hem. Dit was het eerste spoor naar uw familie. Ik heb die man opgezocht en hij herinnerde zich nog vrij veel over het kind dat hij daar tussen het puin zag lopen. Haast geen kleren, barrevoets en huilend. Ze droeg een armband met de naam Connie. Vandaar dat we zeker zijn dat het uw zuster is. Ik vroeg de oud soldaat of hij de straat nog zou terugvinden. Hij stelde voor om samen met mij terug naar het dorp in kwestie te gaan om te zien wat hij zich nog kon herinneren. Even dacht ik dat alles tevergeefs was geweest, tot hij de oude molen zag. “Hier ben ik voorbij geweest” riep hij plots, “en dan in de volgende straat rechts stond in die tijd op de hoek een viswinkel.”

“Dat klopt, in onze straat was een viswinkel. De buren klaagden altijd over de reuk, maar ik lust graag vis en ik begreep nooit waarom de mensen toch zo klaagden. Maar hoe kom je dan bij mij?”

“Wel, we bezochten de burgemeester en die gaf ons de namen van alle personen die vier jaar vóór de oorlog in die straat leefden. Om de zoveel jaar was er een volkstelling en die lijsten mochten we van de burgemeester inkijken. IJverig zochten we naar een naam als Connie. In die tijd werden de lijsten opgemaakt door de veldwachter. Zonen onder de tien en dochters niet ouder dan veertien werden alleen maar vermeld als dochter of zoon. Daar Connie amper acht was, konden we haar naam niet vinden. We vroegen de burgemeester of er nog iemand leefde die tijdens de oorlog in die straat woonde of iemand die de familie zou gekend hebben. De burgemeester verwees ons naar de toenmalige burgemeester. Die leefde nog en die was nog zeer goed bij zijn verstand.”

“Je hebt nogal onderzoekwerk gedaan, en dat allemaal voor een verslaafde?”

“Ik hield van mijn vrouw. Wij hebben veel gelukkige jaren gekend. Voor de miserie begon waren wij dol op elkaar. Maar onderbreek me niet. Het verhaal is nog niet uit.”

“Wacht even, ik ga je eerst iets te drinken geven. Voor zo een verhaal wil ik wel wat tijd vrijmaken. Wat wil je? Iets fris of verse koffie, ik heb verse koffie staan.”

Lowie schonk de kopjes vol en zette wat chocolade koekjes op de tafel. Meneer Verstrepen vertelde verder:

“Zoals ik reeds zei: de oude burgemeester leefde nog. Nadat we ons verhaal gedaan hadden kon hij ons vertellen dat haar broer na de oorlog nog bij hem geweest was. Hij had hem nog werk bezorgd bij zijn broer Johnny. Verder was het een makkie om je op te sporen. Trouwens je hebt de groeten van de burgemeester. Hij wenste je het beste nu je de zaak van zijn broer zaliger hebt toegeëigend. Dat toe-eigenen begreep ik niet goed, jij hebt de zaak toch overgenomen?”

“Kom dat doet hier nu niet ter zake.” Antwoordde Lowie nerveus. “Jij vertelde me nog niet waarom mijn zuster aan de drank is gegaan.”

“Ja, hetgeen ik nu ga vertellen heb ik van Connie zelf gehoord, maar ze was toen al aan de drank. Ik weet niet wat er allemaal van waar is, ze heeft het misschien wel allemaal verzonnen. In ieder geval vertelde ze me dat ze in haar vrije tijd verhalen schreef. Ik heb nooit één verhaal teruggevonden, gelezen of gezien. Vandaar mijn twijfels. Daarom vroeg ik haar wanneer ze die verhalen schreef. Daarop antwoordde ze me: ‘de dagen dat ik alleen was en jij in het buitenland verbleef.’ Dat kan kloppen want ik was veel in het buitenland. Als aankoper moet je regelmatig weg op onderzoek, beurzen, zakengesprekken en zo. Ik vroeg haar ook nog waar al die verhalen dan toch zijn? Toen bekende ze me:”Er is maar één verhaal maar ik heb er jaren aan gewerkt. Het is een meesterwerk en het zou zeker een succes kunnen worden. Ik vroeg haar om het verhaal te mogen lezen en toen werd ze hysterisch. Ze begon te huilen, te krijsen en ik kon haar niet meer kalmeren. Later vernam ik dat zij het werk, dat ze manuscript noemt, op de trein heeft laten liggen. Ze heeft er nooit meer iets over gehoord. Van dan af is ze zich gaan afzonderen van de buitenwereld. Ze gaat steeds verder achteruit. Misschien dat jij eens contact met haar kunt nemen. Hier is het adres waar ze momenteel woont.”

“Dat is verschrikkelijk, dat ik zo mijn zuster moet terugvinden.”

“Zo meneer van de Velden. Ik heb gedaan wat ik kon. Nu laat ik het aan de familie over.”

“Bedankt meneer Verstrepen jij hebt zeer veel gedaan voor mij. Mijn welgemeende dank hiervoor en ik zal zeker mijn zuster gaan opzoeken.”

“Wacht niet te lang. Een verslaafde is zeer onberekenbaar. De groetjes nog.”

Lowie ging achterover zitten in zijn zetel. ‘Wie had dat gedacht, zijn Connie dat die nog leefde. Onvoorstelbaar. Maar in welke omstandigheden leeft ze? Hij moet haar gaan opzoeken. Zo snel mogelijk.

Lowie wilde diezelfde namiddag nog naar zijn zuster gaan maar er kwam nog bezoek voor hem. Conny was vastbesloten die Lowie of Louke zoals zijn zoon hem noemde eens deftig aan de tand te gaan voelen.

“Ach, Conny. Wat een eer, kom binnen. Is Karel er niet bij?”

“Nee. Karel is er niet bij. En ik denk niet dat hij nog dikwijls zal komen ook.”

“Wat scheelt er, jij bent zo kortaf. Blijf niet buiten staan. Kom toch binnen. Alstublieft.”

Conny ging tegen haar zin binnen. Haar jas hield ze aan en ze ging niet zitten.

“Wat heb jij in je jeugd uitgestoken?”

Lowie, kreeg een schok door zijn lichaam. Daar kon zij toch niets van weten. Hij had de tere plek zorgvuldig uit zijn geweten gebannen en nu wordt die wonde plots ruw opengereten:

“In mijn jeugd, niets bijzonders, ik ben naar school geweest zoals iedereen, gaan werken bij de boer en daarna gaan vechten aan het front. Wat is daar verkeerd aan?”

“Vooraleer je naar het front ging. Enige tijde ervoor of misschien wel de dag ervoor. Welbepaald twaalf augustus negentienhonderd veertig. Wat heb jij die dag uitgestoken?”

“Dat was de dag voor mijn inlijving en dan heb ik met enkele maten wat gaan drinken om ons afscheid te vieren. We mochten de dag daarop gaan vechten.”

“Met enkele maten, met vier welgeteld. Is het niet. Jullie waren samen met zijn vijven.”

Lowie begon argwaan te krijgen. Wat weet deze vrouw over zijn verleden. Hij begon te stotteren:

“Hoe hoe… we..et jij dat allemaal zo goed?”

“Ik weet nog veel meer, hou je maar vast. Ik ben hier nog niet weg. Met vijf man ben je achter een koppeltje gegaan. Jullie hebben het jonge stel ruw uit elkaar getrokken en de jongeman bewusteloos geslagen. Het meisje hebben jullie met zijn allen meegesleurd in het bos. En wat jullie daar met me gedaan hebben dat weet ik niet meer maar dat ga jij me nu vertellen.”

Lowie zag lijkbleek. Hij zeeg door zijn knieën:

“Neen, niet jij. Niet nu. Genade, vergeef me. Vergeef me alstublieft.”

“Wel, met hoeveel hebben jullie het gedaan. Met z’n allen? Stonden jullie in de rij, misschien?”

“Neen zo is het niet gegaan.”

“Zeg het me dan, hoe is het dan wel gegaan?”

“Ik was nog maagd en ze zouden van mij een man maken. Ik voelde er niets voor, maar ik had gedronken. Ik werd aangespoord door mijn maten en ik durfde niet meer terug. De oudste van ons heeft het dan voor gedaan. En dan moest ik. Het ging niet maar ik moest wel. Ik moest meedoen terwijl zij hardop telden. Het was verschrikkelijk voor mij.”

“Wat dacht je wat het voor mij was? Een pretje misschien? Smeerlap, je hebt mij verkracht. Je hebt me achtergelaten in een bos. Helemaal alleen. Erger nog jij hebt me zwanger gemaakt. Een kind dat zijn vader nooit zou kennen. En dacht je dat dat alles was? Neen deze smeerlap zal ook nog eens zijn eigen kind onteren. Gaan slapen en seksspelletjes spelen met zijn eigen zoon. Stuk onbenul. En ik was nog zo blij dat karel eindelijk iemand gevonden had.”

Lowie zat nog steeds op zijn knieën. De handen samengevouwen:

“Oh nee, oh nee. Het is niet waar. Dat is de straf van God. Ik wil sterven. Ik wil doodgaan.”

“Dat wou ik ook smeerlap. Toen ik wakker werd in het bos. Verlaten, geradbraakt en smerig gemaakt door enkele boeren…pummels. Maar zo gemakkelijk ga je er niet vanaf komen. Sta recht dat ik je in de ogen kan zien.”

Conny greep Lowie bij zij revers en keek hem recht in de ogen:

“Jij gaat Karel vertellen wat voor een vent dat jij bent. Jij gaat hem ‘zelf’ zeggen hoe jij zijn moeder hebt verkracht, hoe jij je eigen zoon hebt onteerd en dan hoop ik dat jij hem nooit meer zult zien. En ik wil jou ook nooit meer onder de ogen komen.”

Met forse stap ging Conny naar buiten en smeet de deur met een smak achter haar dicht.

DE BRIEF

Gaston gaf de brief aan Conny. Er stond geen afzender op en de brief was gericht aan Karel. Karel zou die dag langskomen zo kon ze hem de brief geven.

Lang moest Conny niet wachten want ze had de brief nog in haar hand toen Karel de kamer reeds binnenstapte.

“Karel, hier is een brief voor jou. Ik heb hem juist gekregen van Gaston. Er staat geen afzender op, maar hij komt van iemand die nog niet weet dat jij nu bij Lowie woont.”

Karel nam de brief aan en opende achteloos de enveloppe.

                                               Lieve Karel,

Met tranen in de ogen schrijf ik deze brief, tranen van spijt omdat wat ik gedaan heb, tranen van liefdesverdriet omdat ik je nooit meer naast me in bed zal dulden en tranen van geluk omdat ik je gevonden heb. Ondanks ik zielsveel van je blijf houden kan ik niet anders dan onze liefdesrelatie stop zetten. Er zal nooit een ander zijn die uw plaats kan verdringen. We hadden het fijn samen en ik hoop dat de liefde die wij elkander gaven na het lezen van deze brief toch nog onverminderd zal kunnen blijven voortduren. Maar dan wel op een andere manier.          

Ik heb ontzaglijk veel waardering voor je moeder, ik ben ze dankbaar, en bewonder haar moed toch is zij de reden van het stopzetten van onze relatie. Ik schrijf wel degelijk wijziging want sinds het laatste gesprek dat ik met je moeder had zullen wij de liefde nooit meer samen bedrijven.

Karel, ga even zitten, ik ga je een zware bekentenis doen. Ik ben een slecht mens geweest in mijn jeugd. Samen met vier andere mannen heb ik je moeder onteerd, verkracht en zwanger gemaakt. Voor dat laatste ben ik en ik alleen verantwoordelijk. Ik zou je mijn zoon willen noemen, maar ik begrijp dat dat voor jou, na onze vurige liefdesnachten, hard zal aankomen. Indien jij mij voortaan niet meer wilt zien zal ik dat, hoe zwaar ook, met respect aanvaarden.

Karel, ik ga mezelf bij de politie aangeven. Men zal mij vastzetten achter de tralies. Toch zal geen enkel advocaat mij moeten verdedigen Ik neem alle schuld op mij. Ik begrijp dat jij mij in het gevang niet zult willen komen bezoeken, dat verwacht ik ook niet, maar indien ik af en toe een brief naar je schrijf smeek ik je gooi die brief dan niet ongelezen weg. Je hoeft geen antwoord te sturen, maar als ik weet dat jij hem zult lezen dan zal dat voor mij een hele steun zijn.

Ik hoop dat uw moeder mij ooit zal kunnen vergeven voor wat ik haar heb aangedaan. Ik was jong en de anderen dwongen me tot de daad. Ik besef nu dat ik toen had moeten weigeren, maar op mijn achttiende was ik schuchter en lag ik overhoop met mezelf. Ik moest mezelf nog ontdekken en wist nog niet wat homo zijn betekende.

Vier kerels uit mijn buurt zouden van mij een man maken hadden ze gezegd, maar al wat ik nadien voelde was ontgoocheling en verwarring. Nooit heb ik nog een vrouw aangeraakt. Jaren later heeft Johnny me geleerd hoe ik het verleden moest verwerken en zo een nieuwe toekomst voor me kon opbouwen. Met zijn overlijden was het alsof iets uit mezelf werd weggesneden. De dag dat ik jou ontmoette kreeg ik weer hoop. Ik kon weer iemand beminnen. We hadden het fijn bij elkaar, maar nu ik de waarheid weet kan ik niet anders dan beschaamd zijn voor mezelf. Ik vraag je vergiffenis. Binnen in mij heb ik de stille hoop dat je mij ooit nog vader zult willen noemen. Ik zal jou steeds blijven beminnen niet op dezelfde manier zoals in het verleden, maar als een vader die zijn kind bemint.

Zeg tegen uw moeder dat ik nooit geweten heb wat verdriet ik haar heb aangedaan. Ik was teveel met mezelf bezig. Als ze mij niet wil vergeven kan ik haar dat niet kwalijk nemen.

PS: Onlangs heb ik vernomen dat mijn zuster nog leeft. Ik dacht altijd dat zowel mijn ouders als Connie in de oorlog overleden waren. Nu heeft haar ex-man mij verteld dat mijn zuster toch nog leeft. Maar met haar gaat ook al niet goed. Haar man heeft haar verlaten en wil geen alimentatie betalen. Ik vermoed dat zij drinkt en af en toe drugs gebruikt. Volgens haar ex is het allemaal begonnen nadat zij belangrijke papieren verloren heeft. Ik vermoed dat het om één of ander roman gaat. Zij moet ooit eens een verhaal geschreven hebben. Zij beweert dat ze de bundel op de trein heeft laten liggen. Indien dat zo is zullen wij haar nooit kunnen helpen vrees ik.

Uw liefhebbende vader,

LOWIE

Karel gaf de brief aan zijn moeder die hem met bevende handen las. Natuurlijk wist zij ongeveer wat er in zou staan. Haar laatste bezoek aan Lowie zou ze niet snel vergeten. Ze was zo kwaad op hem dat zij vastbesloten was om nooit meer met hem te willen praten, maar toen ze de PS. van de brief las was het alsof de duivel uit een doosje een lelijke grimas naar haar trok en zijn tong uitstak. Onmiddellijk begreep ze dat de schrijfster van het manuscript de zuster is van haar verkrachter. De rijkdom die zij gestolen had was van Connie, de zuster van Lowie. Zij moest zich recht houden aan het eiken buffetmeubel dat naast haar stond. Lowie, die haar ooit verkrachtte had een fout begaan en hij zal gaan boeten voor zijn misdaad. Misschien komt het ooit wel terug goed tussen vader en zoon, en dan kan hij zijn leven herbeginnen met een nieuwe lei. Maar wat met haar? Wat zij gedaan heeft zal zij nooit aan iemand durven vertellen laat staan herstellen. Zij wou het vergeten en dat lukte bijna, maar deze brief drukte haar meer dan ooit op de feiten en zij besefte dat het haar hele leven zal blijven achtervolgen.

Conny liet zich op een stoel vallen. De gedachten sijpelden langzaam door haar hoofd, maar bij iedere gedachte besefte zij meer en meer welke gevolgen haar daad had. Een manuscript onrechtmatig toe-eigenen, verkopen en dan leven in grote luxe. De rechtmatige eigenaar kwijnt nu weg en zoekt troost in de drank en drugs. Allemaal door haar schuld. En dan als overmaat van ramp de broer uitschelden voor iemand die zijn kind niet heeft willen opvoeden. De man wist niet eens dat hij een zoon had! De verkrachting was een jeugdzonde, maar zij heeft gehandeld als een volwassen vrouw, volledig verantwoordelijk voor haar daden.

Karel dacht eerst dat zijn moeder wel op de hoogte was en reeds wist wie haar verkrachter was. Maar omdat zijn ma zo raar deed begon hij hieraan te twijfelen. Het kwam voor hem hard aan maar voor zijn ma was het precies nog veel erger. Zijn ma zag lijkbleek en het leek alsof zij iedere minuut zou flauw vallen. Hij wilde iets tegen haar zeggen maar zij ging zitten en stond onmiddellijk weer recht en las de brief voor de derde maal opnieuw.

Plots nam Conny een besluit: ze zou terug naar Lowie gaan en trachten te weten te komen waar zijn zuster woont. Daarna zou ze naar zijn zuster gaan en met haar gaan praten en proberen alles terug recht te trekken. Ze kon niet doen alsof er niets gebeurd was.