|
Flarden uit mijn stamboom 19de en 20ste eeuw. België is geboren en we zien de Frank verschijnen. Merk op dat er toen geen weelde was want zelfs de hemden van de overleden ouders werden gebruikt om de nagebleven weeskinderen te kleden.
Partizanen
1839 In 1839 erkent Willem van Oranje eindelijk Belgie als onafhankelijk land, 9 jaar na de stichting.
Er ontstaan 2 partijen de katholieke en de liberale, de socialisten komen pas veel later.
De legerdienst was nog niet verplicht en er ontstaan partisans legers, legers volgens de parij.
In de tijd der Nederlanden (voor 1930) wordt het zuiden (nu Belgie) uitgeperst door Willem van Oranje.
Vanaf de onafhankelijkheid leven de Vlaamse boeren in armoede, Vooral Antwerpen en Gent, de haven en de weverijen kennen een teruggang tot 30%
Het partizaan leger gaf aan hun soldaten eten en onderdak.
Schatting Meirreit 1840:
De moos: 3 ijzeren potten en ijzeren hamer 7,0 fr.
Kelder: zaanhoos en melkhoos 10,0 fr.
Zolder 539 hectoliter 39 liter boekweit 50,0 fr.
Stal: 1 werkos 136,0 fr.
1 varken 69,0 fr.
Schuur: 1 gebint koren, 15 hectoliter koren 163,5 fr.
De klederen en hemden van de overledene waren reeds voor de weeskinderen gebruikt.
Dienstmeiden
Vrouwenarbeid staat in de 19e eeuw bijzonder laag aangeschreven. De arbeidsomstandigheden zijn slecht en het loon heel wat lager dan dat van mannen. Vrouwenarbeid was zeer divers. Vrouwen waren hulpkrachten op familieboerderijen of commerciële gezinsbedrijven. Een groot deel van hen was werkzaam in de huisnijverheid. Vrouwen werden in grote getale ingezet als dienstmeiden in stedelijke gezinnen of op boerderijen. Onbemiddelde burgervrouwen konden aan de slag als gouvernante of gezelschapsdame in rijkere kringen.
Tegen het einde van de 19 eeuw was de weerstand tegen vrouwenarbeid groot. Het verhinderde vrouwen bij het vervullen van hun ‘natuurlijke' taak als moeder en echtgenote en werd gezien als oorzaak voor ongeletterdheid, zedenverval en kindersterfte. Steeds meer stemmen gingen op voor de bescherming van de vrouwenarbeid in het belang van kind, gezin en moeder. Dit resulteerde uiteindelijk in de wet op vrouwen en kinderarbeid van 1889, een wet die bepaalde beperkingen instelde op de arbeid van kinderen en meisjes tot 21 jaar.
In de 19de eeuw werden soms bij de verkoop van eigendommen zowel voor de koper als voor de verkoper verplichtingen ingelast. Merk op dat de kerk een belangrijke rol speelt in de verkoop. bv.:
Verkoop van eigendommen in 1889
Koper is belast met:
a)2 jaarlijks accijnzen aan kerkfabriek van Brecht. grootte: 1hl59l25cl koren (graan) in natura special gefundeerd voor de zaterdagse Lieve vrouw mis.
Plus 40centiemen in geld beginnende vanaf lichtmis 1856.
Deze accijnzen dienen als rente op de geschatte waarde van 340fr.
b) eikenbomen groot en klein mogen niet worden uitgedaan.
PS: Het koren van de verkoper werd geschonken aan de kerk.
Ook in het volgend testament zien we dat de de kerk en de minderjarige kinderen van grootste belang zijn. TESTAMENT:
Adrianus Wils is ziekelijk en bedlegerig, bij zijn verstand.
voor 50fr doen van 2 missen.
Gedurende 12 jaar 1 gezongen mis in de kerk van Brecht;
Mijn naam blijft ingeschreven in het zielboek zowel in de kerk als in de kapel van Sint Willebrordus in Overbroek.
Ik wil dat mijn vrouw met de kinderen de boerderij zal voortzetten tot jongste kind 21 jaar is. Dus tot kerstmis 1874.
Niemand mag huur, pacht of vriendsloon eisen.
1 kindsdeel is voor zijn vrouw Maria Catharina.
Fonds Regie.
Veel jongelui gingen in die tijd zonder huwelijk samenwonen en kregen meestal kinderen. Een huwelijk bleef echter uit. Totdat de plaatselijke pastoor zich over hen ontfermde en hen aanspoorde om toch te huwen. Hij richtte een fonds op met name Fonds Regie. Dit fonds betaalde de nodige kosten. Al de huwelijken werden netjes genoteerd. Bij minderjarigen moest de toelating aan de ouder(s) gevraagd worden.
Een voorbeeld van de toelating tot een huwelijk, geschreven door moeder Maria Elisabeth Vereycken. Zij tekent met de naam van haar overleden echtgenoot.
20ste Eeuw
Door overal waar mogelijk is te zoeken en alle kaartjes uit te vlooien kwamen wij aan een belangrijk adres van onze stamboom.
Briefkaart geschreven door Carolus aan zijn zus Maria Theresia.
Op de postzegel staat de beeltenis van Leopold 2
 
Een versierde wandplaat, met beeltenis onzer gesneuvelden, werd in de vredestoet van 1919 meegedragen. Midden links Jan Frans Daems (1892-1918)
Gemeente Sint Lenaerts.
Huldebetoning aan onze dapperen.
Zondag 28 september 1919.
Het was de traditie dat op 25 november alle ongehuwde meisjes van 25 jaar in stoet gingen. Men noemde hen de Katrientjes. Mijn tante Irma verjaarde die dag ook nog toevallig.
Mijn vader zaliger trad als jonge man veel op in café of op jaarmarkten. Het liedje dat hij steeds zong wil ik u graag meegeven.
(Opkomen met brandende kaars.)
MIJN SOPHIE.
O, wat een spijt mijn Sophie ben ik kwijt. Zij was mijn vrouw, wij deelden trouw onze huiselijke zorgen, en ik kom jullie vertellen dat ik ze in de aarde ben gaan leggen.
Refrein:
Als Sophie nu weer moest leven,
wat zou dat een droefheid zijn.
Als ik weer voor haar moest leven,
als z’ er tenminste weer moest zijn.
Als ze weer terug moest komen,
vlucht ik zeker naar den Oost.
Want het best zou mij bekomen
als ik zonder haar mij troost.
Tra la la la la la liere
Tra la la la la la la.
Onze doodgraver die zei, dat hij uit erkentelijkheid zo’n diep gat zou graven dat ik geen schrik moest hebben dat ze haar bloot zou krabben.
“En dat is maar goed ook” want dat zullen we God en de mulder maar laten scheiden.
Een schone vrouw was ‘t ook, en zuinig ook, om de veertien dagen kocht ze ne nieuwe frak, als ik daarvan iets durfde te zeggen, dan zei ze: “ge had maar een schaap moeten trouwen…….
Verdomme, nu verbrand ik mijn poten ook nog met die brandende kaars.
Ziezo dit warens dan enkele fragmenten uit mijn stamboomboek. Met dank aan mijn zuster Catharina Daems.
|
