Gelukkig 2009

Eindelijk weer even tijd om mijn dagboek bij te werken.   
Ventje is op trot met zijn ex-collega’s en ik verwacht geen bezoek en er zijn geen zieke kindjes, tijd zat dus.

De periode rond Kerstmis was wel hectisch.  
Zoon 1 was ergens in een gebouw waar het gebrand had, hij is op een natte, met roet besmeurde trap afgedonderd en  moest naar spoed.  
Gelukkig had hij niets gebroken maar zijn rug was flink gekneusd.   
De eerste week van de kerstvakantie had hij vrij genomen om op de kinderen te letten,  maar hij kreeg er ocharme ochheere bovendien nog een buikgriep bij.

’t Was al voorzien dat Seppe op 22 en 23 december naar ons ging komen,  want kleindochtertje moest naar het ziekenhuis om haar neuspoliepen te laten verwijderen en buisjes in haar oren te laten steken. 

Gelukkig is dat ook allemaal probleemloos verlopen en heeft ze nadien niet veel pijn gehad. 

24 december werd een dag van voorbereidend koken,  want dit jaar werd kerstdag bij ons gevierd.  Het verandert om het jaar, de ene keer kerstavond en de andere kerstdag.

Toen ik voordien overwoog om eens iets anders te maken protesteerden de kinderen – ze vinden de echte traditionele kerstdiner nog het lekkerst.

Iedereen heeft zelfs een klein beetje Christmas pudding gegeten met rum- en vanillesaus. (veel kan je er echt niet van eten want het valt als een stuk beton in je maag )

Dit jaar had ik als vulling voor de kalkoen het recept van 'Nigella' gebruikt (met kruidenkoek) maar ik denk dat ik volgend jaar terug de traditionele vulling zal maken met salie en ui, 't was heel korrelig.

De asperge velouté was wel lekker,  maar de kleinkinderen geven toch de voorkeur aan tomatensoep met veel ballekes, dus dat moet ik zeker onthouden voor volgend jaar.

Misschien moet ik dan ook overwegen om de stap te wagen naar voorbereide gerechten uit de diepvries, want de dag na kerstmis kon ik mijn pijnlijke hand amper bewegen en Herniaretta was ook aan ’t krijsen.

Ik vind koken heel plezant maar mijn knoken zijn niet langer akkoord.

Schoonma brengt de feestdagen door aan zee bij schoonbroer en schoonzus, daar is het veel minder druk dan bij ons met al de kleinkindjes, maar dat kan in de toekomst nog veranderen. 

Nu heb ik jullie al mijn prachtige geschenken laten zien, maar ik heb nog niet verteld wat de Zilveren Surfer van mij heeft gekregen, of beter … zal krijgen.

Wel, bij leven en welzijn gaan we volgend jaar in oktober en november op reis naar Australië.  

Hier droomt hij al jaren van en als we het nu niet doen, dan zal het er nooit meer van komen, we worden er tenslotte niet jonger op.

Wel heel belangrijk is dat hij dit lang op voorhand weet, want de voorbereidingen van zo’n reis vindt hij zeker even plezant als het reizen zelf.

Ik krijg hem amper van de computer weg en hij staat al te popelen om in januari naar het vakantiesalon te gaan.  
Wedden dat hij met een zak vol brochures naar huis komt !   Er ligt er nu al eentje van vroeger op tafel.

Toen ik mijn Australische nicht gisteren belde om het te zeggen begon ze van blijdschap te huilen.  
Ze had de hoop om ons nog eens te zien bijna opgegeven.   Tenslotte zijn al mijn nichten en neven bijna tien jaar ouder dan ik, want het zijn de kinderen van de oudste zus van mijn vader en hij was een nakomertje.

We hebben nog enkele feesten voor de boeg – het eindejaar brengen we door bij mijn lieve vriendin en nieuwjaarsdag vieren we vervolgens bij zoon 2.

Dan zal het ‘moeten’ een jaar afslanken worden,  anders past mijn derrière niet in de stoel van het vliegtuig en ’t is tenslotte 24 uur vliegen.   Bovendien zijn de WC’s in zo’n vliegtuig ook aan de kleine kant. 

Spijtig dat ik niet kan zeggen : “Beam me up Scotty”,  want zoals jullie weten heb ik een ongelooflijke hekel aan reizen, maar ge moet iets voor uwe vechtgenoot over hebben hé?

Voilà, dat zijn zo ongeveer de belangrijkste zaken van de voorbije week, over de politiek zullen we maar zwijgen zeker?  Ik snap er toch niets meer van.  

Bv: Indien de Koning op eender welk ander moment zich durft te mengen in de politiek, dan staat het land op zijn kop, maaaaar…. wanneer het land op zijn kop staat dàn moet de Koning het in orde brengen….
Ben ik nu echt zo vreselijk dom dat ik dit niet begrijp?

Toch moet ik ook terloops even vermelden dat Bart de Wever ongelooflijk meeviel in het programma Nooitgedacht met Rik Torfs.  

Gisteren was hij ook grandioos in ‘De Slimste mens’ toen hij verontwaardigd vroeg aan Erik van Looy of hij niet meer mocht antwoorden. 
Erik van Looy was helemaal zijn kluts kwijt en vervolgens toen  Bart de Wever heel sec gewoon : “STOP” zei bleef ik er bijna in en Erik van Looy ook trouwens.

Ik wens al mijn lieve blogvrienden
en trouwe lezers
een héél gelukkig
en vooral
een gezond Nieuwjaar !

Net wanneer je denkt : « oef … eindelijk een rustige periode voor de boeg » valt je vierkante eurocent met een luide PLOINK en besef je tot je verbazing dat de feestdagen met de snelheid van de TGV op je afkomen.

Dit jaar is zo snel voorbijgevlogen dat ik mijn bril nog eens goed rechtzette toen ik gisteren naar de kalender keek en daar tot mijn verbazing:   1 december 2008  zag staan.

Ik zei tegen mijne zilveren die stond af te wassen  -ik mag hem toch niet in een zwart gat laten vallen hé?  - : “ Maar allee zeg, dat kan toch niet waar zijn hé shoeke, ’t is al december, oeioeioei - ik moet héél dringend kerstkaarten schrijven, adres etiketten afdrukken, geschenkenlijsten vragen aan de kinderen en kleinkinderen, geschenken kopen en ook bij de van Keukenweetjes eens gaan lezen of hij een gemakkelijk maar lekker kerstmenu dit jaar op zijn blog heeft gezet.”

Met zijn pollekes nog steeds diep in de  Dreftschuim  vroeg Mr. Silver lief : “ èn schat van een ander, licht van mijn ogen, hebt ge  zelf al een lijstje opgemaakt?”

Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar het hele jaar door krijg ik  ideeën zat en dan denk ik :  ik mag dit niet vergeten, dit is goed om op een verlanglijstje te zetten voor oftewel mijn verjaardag, ofwel voor mijn kerst lijstje.

Maar.... ik vergeet wel om het op te schrijven en nu kan ik me met de beste wil van de wereld niet meer herinneren wat ik nog wou.   Ik heb trouwens al alles wat ik wens.

Vanmorgen lag ik om negen uur nog in bed met één oog naar een aflevering van “Norz en Souz’ te kijken.  
Wie zendt er nu in hemelsnaam zo’n goede programma’s uit zo vroeg 's morgens? (voor de kritikasters : ik vind het geen slecht programma, het zet je toch even aan het nadenken over de nadelen van de splitsing van een unie en het verfrist je geheugen ivm de burgeroorlog in Amerika. )

Enfin, het was puur toeval dat ik het ontdekt heb.  
Ik had een tijdje terug ook geen zin om vroeg op te staan, zette de TV aan om naar het ochtendnieuws op BBC te kijken en terwijl ik zapte kwam ik Patrick Swayze tegen en sindsdien ben ik beginnen kijken.

Ventje en ik noemen het lachend ‘Norz en Souz’ omdat vele jaren geleden, toen het voor de eerste keer op TV uitgezonden werd, de omroepster het altijd zo uitsprak.  

De ‘th’ van North and South goed uitspreken is wel niet zo gemakkelijk als het lijkt.  

Zelfs in Engeland is het correct uitspreken van ‘th’ het eerste wat je als kind leert op school.

Ik dwaal nu wel even af,  maar voor diegenen die willen weten hoe men in Engeland de ‘th’ leert uitspreken zal ik het eventjes verklappen.

-Je steekt je tong een flink eindje uit je mond –platte tong !.  

-Je zet je bovenste tanden neer op je tong, je tong hangt toch al tegen je onderste tanden.

-Nu trek je héél zachtjes en geleidelijk aan je tong terug naar binnen terwijl je de hele tijd ‘ththththththth’ slist… enfin zo werd het mij destijds in Engeland toch aangeleerd op school.

Voilà, zo simpel als bonjour en indien je dat een uurtje of zo oefent dan kan je North en South zeggen in plaats van Norz en Souz. 

Maar oei, nu ben ik mijn draad wel helemaal kwijt.

Ah ja, ik weet het weer!  

Omdat ik niet elke aflevering heb kunnen zien, (ik moet af en toe ook vroeg opstaan) weet ik al één ding om op mijn lijstje te zetten : de DVD reeks van dit programma, dan kan ik alle afleveringen zien die ik weer gemist heb.

Nu heb ik verklapt dat ik soms al van ’s morgens vroeg TV kijk, maar het gebeurt ook dat ik ’s avonds nog even zap voor ik inslaap en dan kom ik een heel ander soort programma tegen.  
Neenee…. ik heb het nu niet over Sexetera, daar kijk ik niet naar  maar ik wil jullie de uitspraken van de jonge man op de video hierboven in het kadertje echt niet onthouden.

Na het horen van zijn mening over vrouwen  dacht ik : “ach wat …geef mij dan toch maar liever het blogje van Opapat, de meisjes daar zijn wel aan de heel jonge kant, maar hij houdt tenminste van vrouwen.”

Het is zo ver.

Er wordt dit weekend ‘eindelijk’ verhuisd !

Het huis van zoon 2 en schoondochter is op enkele details na af. 

Natuurlijk moet er nog het een en ander afgewerkt worden,  maar met slechts drie maanden vertraging verhuizen ze naar hun tweede verbouwde woning in zes jaar tijd.

Dit is het tweede huis dat de twee bompa’s bijna helemaal mee hebben verbouwd en aan zoonlief werd gezegd (door Mrs. Silver ) dat dit de laatste verbouwing zal zijn waaraan Mr. Silver zal meewerken gezien zijn gezegende senioren leeftijd.

Mr. Silver zag het zelf nog best zitten!  

Indien ze nog eens willen veranderen van woning,  dan zullen ze een aannemer moeten zoeken vrees ik.

Mr. Silver heeft nog geen tijd gehad om
bouw-ontwenningsverschijnselen te vertonen vermits de twee kleinkinderen hier zijn tot morgen avond.  

Hij ondervindt dat op kleutertjes passen even hard werken is dan een huis verbouwen!

Morgen avond worden ze bij mama en papa afgezet in het nieuwe huis, die zijn dit weekend aan de laatste grote opkuis bezig.

Beide kleinkindjes liggen nu allebei vredig te ronken en beide grootouders zullen hen snel volgen na deze hectische dag. 

Ze liggen er vroeg in,  want ze waren allebei uitgeteld, maar ze zullen morgen dan ook vroeg wakker worden.

Kleindochtertje kloeg daarnet weer van hevige oorpijn en had gelukkig medicatie bij in haar valiesje.  Op 23 december worden haar neus poliepen verwijderd en worden er diabolo's in haar oortjes gestoken.

Ik heb veiligheidshalve het kotsbakje maar al naast mijn bed gezet.

Grootvader slaapt in de kamer bij Seppe. 

De twee snurkers samen zoals het hoort!

Der staat geschreven en gedrukt

Dagge moet krabben waar het jukt !

(Antwerps gezegde)

Maandag heb ik de hele namiddag doorgebracht in het ziekenhuis, naarstig op zoek naar de oorzaak van mijn ellendige uitslag en joeksel. (jeuk Thea)

De huisdokter had me doorverwezen om een allergie test te laten doen.  
Bloedtesten hadden tot dusver geen allergie aangetoond,  er moest dus verder gezocht worden.

Geef toe dat het geen zicht is als een dame voortdurend zit te krabben, de mensen zouden op de lange duur nog denken dat je vlooien hebt.

Na een half uur vruchteloos op de parking van het UZA te hebben rondgereden en nog steeds geen parkeerplaats gevonden te hebben,  heb ik mijn auto dan maar ergens gezet waar het niet mocht.  

Vervolgens liep ik op een drafke naar de info balie om te vragen waar ik moest zijn, ’t is daar precies een luchthaven.

Een vriendelijke dame zond me naar de dienst Dermatologie op het eerste verdiep en daar schreef een andere lieve dame mijn gegevens in de computer.

Oef….zwetend (nog meer jeuk ) en puffend zette ik me neer, nèt op tijd voor mijn afspraak.

Vijf minuten later zei de dame plots : “ Oei mevrouw, sorry ik zie nu dat u hier niet moet zijn maar op de tweede verdieping op de dienst Allergologie ! (spreek dat maar eens uit zonder doddelen).

Ik klapte mijn boek toe, nam mijn tas op de schouder en met mijn jas onder de arm liep ik weer op een draf naar het tweede verdiep waar ik een kilometerlange gang moest doorlopen om  nog erger puffend en zwetend voor de tweede keer te worden ingeschreven, maar nu aan het juiste loket.

Wil je onderzocht worden door de Prof. dan moet je héél lang wachten, dus uiteindelijk kies je voor een afspraak bij een assistent omdat je heel goed weet dat de Prof. er toch bijgeroepen wordt indien er echt is mis is.

De assistente was een jonge dame.

Ervaring heeft me al veel geleerd, ik had me goed voorbereid, want meestal ben je de helft vergeten van wat je wou zeggen wanneer je bij de dokter zit.  

Ik had dus alles netjes op papier staan:  welke medicatie ik nam,  de geschiedenis van mij en mijn godganse familie, ik had mijn laatste bloeduitslagen bij en zelfs een prachtige recente close up foto van mijn vuurrode,  jeukende vlekken,  want zoals ik verwacht had, waren die natuurlijk nèt op dat moment niet dik of rood.

Het gesprek verliep vlotjes omdat het goed voorbereid was en zoals verwacht had de arts ook geen flauw idee wat die jeuk en vlekken veroorzaakte.  

Ze nam me vervolgens mee naar een andere wachtzaal waar een verpleegster me zou komen halen om nogmaals bloed af te nemen en allergie testen te doen.

Ik stikte van de dorst (veel gelopen  ) en kon nergens mijn heel dikke warme winterjas kwijt (’t voor en ’t sneeuwde buiten ) – een kapstokje in de wachtruimte zou wel handig geweest zijn.  
Een lieve Florence Nightingale  gaf me een bekertje water om mijn dorst te stillen.

Wat later, in een zeer druk bezette kamer,  gooide ik mijn jas over de stoel waarop ik moest plaatsnemen, mijn handtas geklemd tussen mijn benen op de grond, mijn dikke trui moest uit om bloed af te nemen en de allergieprikjes moesten op de binnenkant van  beide voorarmen gezet worden.

Bloed afnemen is bij mij geen simpele taak.

Mijn aders zitten ergens heel diep verborgen, waarschijnlijk omdat ze net zoals ik een naaldfobie hebben.
Ik heb al menige zeer ervaren verpleegster gefrustreerd zien worden omdat ze zo dikwijls moesten prikken om een ader te vinden.

Veiligheidshalve verwittig ik ze nu al op voorhand,  want dat prikken is voor mij ook geen lolleke.

Omdat ze niet aan hun eigen deskundigheid zouden twijfelen, stel ik ze gerust door te zeggen dat ze me als donor in Gasthuisberg Leuven op de dienst Hematologie zelfs geweigerd hebben.

Die laatste woorden waren amper uitgesproken toen de verpleegster plots tot mijn verbazing riep :  “Niet bewegen mevrouw!  Ik zag daarnet een adertje en ik zal een vlindernaaldje gebruiken!”   

Inwendig gejuich ....voor de allereerste keer in mijn leven werd er bij poging numero uno juist geprikt en hoewel het wat langer duurde dan gewoonlijk,  tapte ze via het baby naaldje toch een paar liters bloed af. (als ge overdrijft liegt ge niet hé).

Vervolgens schreef ze twee mooie rijen met nummertjes op de binnenzijde van mijn armen,  naast elk nummertje druppelde ze een minuscuul beetje vocht uit tientallen verschillende flesjes.
Vervolgens doorprikte ze elk druppeltje met steeds een ander naaldje.
(Een naaldfabriek doet daar gouden zaken, die aandelen gaan nooit zakken!).  

“Voilà, nu mag u terug naar de wachtruimte voor een kwartiertje en dan zien we wel, maar zeker niet krabben hé!” zei de verpleegster.

De onderkant van mijn twee armen leken nu op het buikje van een biggetje met mini tepeltjes.

Hoe ik het gedaan heb weet ik niet, maar het lukte me om mijn handtas op te pakken met één vinger, mijn dikke zware winterjas met een andere vinger en mijn trui met nog een andere.
Dit alles voor me uit balancerend om mijn doorprikte armen te beschermen,  schuifelde ik terug naar de wachtruimte.

Geboeid keek ik naar al de prikjes, stilletjes hopend dat er minstens ééntje zou uitwijzen waar ik allergisch aan was.

Noppes, nougat bollen!  
Geen jeuk, geen zwelling.   Doemme doemme toch!

De verpleegster die nadien de niet gezwollen of jeukende prikjes bekeek zei me dat ze misschien toch nog iets zouden kunnen vinden in het bloed.   
Ik kreeg een nieuwe afspraak voor 15 december.

De assistente gaf me de raad om tot dan elke dag een antihistamine pilletje te slikken.

Toen ik voorzichtig  informeerde of een extra dosis vitamine A misschien niet raadzaam zou zijn,  keek ze me aan alsof ze het in Keulen hoorde donderen. 
“Vitamine A goed voor de huid?!  Dat heb ik nog nooit gehoord!” zei ze.

Nu ben ik maar een leek, maar ik was ervan overtuigd dat vitamine A net heel goed was voor de huid, maar dat je het nooit zelf op eigen houtje mag innemen omdat je er een overdosis van kan opstapelen.

Ik twijfel nu of de assistente misschien een cursus gemist heeft en begin tot mijn spijt haar deskundigheid een beetje in twijfel te trekken nu ze dat gezegd heeft.

Thuisgekomen stond ventje bezorgd te wachten, we hadden geen van beiden gedacht dat het zo lang zou duren.

“De volgende keer gaat ge mee hoor” zei ik tegen Mr. Silver, “Al was het maar om een parkeerplaats te vinden en om als kapstok te dienen!”

Toen kwam de jeuk weer in alle hevigheid opzetten, dat zult ge altijd zien hé !  

Maar nu ik thuis veilig privé tussen mijn vier muren was,  kon ik me overgeven aan een heerlijke lange  krabpartij.