Een geschenk van het geheim opgedragen aan iemand heel speciaal. Het geheim naar jou ...
Vandaag is het begin van mijn nieuw leven . Ik herbegin ... Alle goeie dingen komen naar me toe ... . Ik ben dankbaar dat ik leef
Ik zie schoonheid rondom mij Ik leef met passie en een doel Ik neem tijdom te lachen en tespelen ... elke dag . Ik ben wakker, vol energie en oooh zo levendig
Ik focus me op alle goeie dingen in het leven en zeg dank je wel voor deze. Ik ben in vrede en één met alles... Ik voel de Liefde, de vreugde , de overvloed ...
Ik ben vrij om mezelf te zijn Ik ben magnifiek in een menselijke vorm Ik ben de perfectie van het leven... ! Ik ben dankbaar mezelf te mogen zijn...
We hebben onszelf zo emotioneel afhankelijk van elkaar gemaakt.
De vraag die we ons kunnen stellen is: Wie ben ik eigenlijk, even losgekoppeld van anderen.
Zet de radio eens op en luister eens naar de inhoud van veel liedjes.
De ether wemelt van boodschappen als : ik kan niet leven zonder jou..., ik heb je nodig, want anders..., liefde doet pijn ..., enz...
Elke dag worden mensen door de media gehypnotiseerd met de boodschap dat ze anderen dwingend nodig hebben om zichzelf eerst dan veilig of gelukkig te kunnen voelen.
Ze denken dat ze zonder de anderen geen bestaansreden meer kennen ...
Hoe zit het met ons ?
Als onze partner, vriend of vriendin het plotseling in zijn of haar hoofd haalt om ons de bons te geven, zijn we dan de liefde echt kwijt ?
Komt liefde, aandacht of energie van buitenaf om ons enigszins gelukkig of vervuld te voelen ?
Misschien zijn we pas gelukkig en tevreden als alle mensen uit onze omgeving ons persoonlijk gevoel van onzekerheid wegnemen.
Maar wie zijn wij dan nogzónder de ander, zonder onze reputatie of status, zonder de goedkeuring of erkenning van anderen ?
Hoeveel eigenwaarde rest er ons eigenlijk nog als we een duidelijke nee krijgen van anderen, als er maatschappelijke zekerheden en voorzieningen in ons leven wegvallen ?
Zouden we ons wezenlijkvervuld voelen als we alle schaapjes op het droge hebben, als we huisje, boompje en beestje bezitten en ons hele hebben en houwen verzekerd hebben ?
Er lopen momenteel miljoenen mensen op de wereld rond die het in de ogen van anderen gemaakt hebben, maar zich diep van binnen eenzaam en onvervuld voelen.
Zij dachten dat succes nastreven hen gelukkig zou maken, maar nu weten ze beter.....
Zij dachten dat ze een maatschappelijk ideaalbeeld moesten najagen om zich geslaagd te voelen.
Zij dachten dat ze hun eigen persoonlijke leegte konden opvullen met surrogaat-zekerheden die van buitenaf komen.
Ze meenden dat het zo lang mogelijk bezitten van mensen en dingen hen de hemel zou opleveren...
Velen twijfelen aan de waarde van alles wat ze bereikt hebben.
Zij beseffen langzamerhand dat alle gekunstelde zekerheden van buitenaf nooit de diepere innerlijke onzekerheid hebben kunnen wegnemen.
Heel diep van binnen voelen ze dat ze de echte levenspassie aan zich voorbij hebben laten gaan.
Men zegt soms dat ze in de midlife-crisis zitten
En dan stelt men zich soms de vraag waarom de mens moet lijden in deze wereld...
We dienen in te zien dat de oorzaak van ons lijden vooral gelegen is in onze verslaving aan onze omgevings-energie !
Anders gesteld, de mens lijdt omdat hij in onmin leeft met zichzelf en bijgevolg zijn leegte tracht op te vullen met de energie van de buitenwereld.
De mens lijdt het meest onder zijn eigen gehechtheid en vasthoudendheid...
Afhankelijkheids-relaties, gebaseerd op het mekaar rechthouden en elkaar opvullen, zijn regelrechte doodsteken voor het echte geluks-gevoel.
Als we willen bouwen op de kracht van de ander, gaan we ook telkens de zwakheid van de ander ervaren als een gevaar voor onze veiligheid en geluk, en vice versa...
Valt er één uit zijn rol, dan voelt de ander onmiddellijk zijn eigen ontoereikendheid en gebrek aan zelfvertrouwen.
Hoe meer we met onszelf overhoop liggen en onze eigen talenten de pas afsnijden, des te meer we steunen op onze naasten en hun vrijheid ook aan banden leggen.
Als wij ons vrijer voelen door onze eigenwaarde op te krikken, kunnen we anderen ook vrijer laten en zo verdwijnt geleidelijk alle dwang binnen onze relaties.
Een stabiele relatie is gebouwd op het geven van wederzijdse vrijheid en ruimte om ieders eigen leven te kunnen invullen.
Als ik mn eigenheid ontken, word ik andermans eigendom !
Dan leef ik een tweedehands leven...
Is het nodig de ander recht te houden ?
Dienen we ons eigen leven op te offeren om het leven van iemand anders te laten slagen ?
Lijkt dat niet meer op martelaarschap dan op dienstbaarheid ?
Als we niet meer langer de ander geforceerd willen veranderen, maar kunnen accepteren zoals hij/zij zich op dat moment voelt,zijn we de beste hulpverlener die we maar kunnen zijn !
Begrijp je waarom ?
Omdat de ander dan zichzelf kan zijn bij ons.
Hij hoeft zich niet meer aan te passen aan onze levensnormen zodat zijn energie gericht wordt op spontane, geleidelijke zelfheling én individuele creativiteits-beleving.
De ander krijgt dan ook de ademruimte en de tijd om in eigen tempo hetzij het veranderingsproces aan te vatten, hetzij de eigen creatieve talenten of vaardigheden te ontplooien.
Elke relatie waarin de één de ander wil bezitten, smoort alle spontaniteit en creativiteitsvreugde !
Een relatie dooft langzaam uit als we voor ons eigen goed gevoel gehecht blijven aan de energie van de ander.
Dan is die ander voor onsenkel goed genoeg als we onmiddellijk krijgen wat we willen en kunnen we het anders zijn van hem of haar maar moeilijk aanvaarden.
Het maakt ons niet echt gelukkiger als we binnen een relatie lassos over elkaar uitwerpen om de energie van de ander binnen te halen.
Slechts wat ze ons uit vrije wil geven, is voedend en zegenend.
Om zelf gelukkiger te worden, dienen we onze dwingende emotionele verwachtingen aan de kant te schuiven.
Dat zal ons pas lukken als we de relatie met onszelf aan het herstellen zijn, als we onszelf durven omarmen voor het prachtige wezen dat we zijn.
OprechteVrijheid gaan we pas voelen als we de fundering in onszelf leggen, als we durven bouwen op een kracht die afkomstig is van een nooit opdrogende bron.
We geven onszelf alle dierbare kansen tot vreugdevolle ontplooiing.
We roepen onze eigen vrijheid af en investeren tijd en energie in ons levende, creatieve Ik.
Alles begint bij onze welgemeende intentie.
Het dient een weloverwogen besluit te zijn tot innerlijke verandering, tot zelfverwerkelijking.
Onze beslissing om innerlijk te groeien dient onze drang om te stagneren te overstemmen.
Als we echt bereid zijn om ons bewustzijn te verheffen boven de massa, raken we afgestemd op de koers van onze ziel.
Wie zich durft over te geven aan de bestemming van de ziel, wordt stap voor stap van binnenuit onderwezen en geleid.
Door onszelf in ere te herstellen, worden we een autonoom wezen dat emotioneel stabiel genoeg is om volwassen keuzes te maken.
Dan weten we intuïtief of de ander nog langer past in het draaiboek van ons leven...
Het vergt veel oefening om onze dwingende houding los te laten omdat we zo gewend zijn veel te eisen.
Velen hebben er nauwelijks bij stilgestaan, omdat ze dachten dat ze geen andere keuze hadden.
Ze zijn wellicht bang dat de mensen er niet op in zullen gaan als ze niet eisen.
Ze zetten hun stekels op omdat ze vrezen dat men over ze heen zal lopen.
Ze zijn ervan overtuigd dat ze in hun recht staan, en ze blijven hun been stijf houden, - ook al maken ze zichzelf daardoor erg ongelukkig.
Als we eerlijk durven kijken naar onszelf, ontdekken we wellicht op veel gebieden van ons leven hoezeer onze omgeving moet buigen voor onze dwingende eisen en emotionele verwachtingen.
Hoe snel laten we onze vrede niet verstoren doordat anderen onze acceptatie-grenzen overschrijden?
Hoeveel maal vinden we het niet gerechtvaardigd om gefrustreerd en boos te worden als de dingen niet precies gaan zoals wij het willen ?
Hoeveel innerlijke kracht en gemoedsrust geven we niet uit handen door anderen te laten bepalen hoe wij ons behoren te voelen ... ?
Worden we gelukkiger door meer druk uit te oefenen op onze omgeving ?
Krijgen we daarmee echt wat we het allerliefste willen, of is de macht die we op anderen uitoefenen slechts een wanhopige poging om de onmacht in onszelf te verhullen ?
Manipulatie vindt toch zijn wortels in onmacht,wat eigenlijk neerkomt op een tekort aan vertrouwen in de Levensbron in zichzelf.
Als we werkelijk meer macht willen over ons leven, kunnen we best werken aan ons gevoel van onmacht, aan onze ontkenning van het diepere zelf, want daar zit eigenlijk de angel .
Teveel denken schept afstand tot de werkelijkheid. Met name degenen die gezien hun jeugdervaringen zich beschouwen als onbeminden en afgewezenen, denken op het verkeerde moment. Terwijl ze in hun gevoel moeten opgaan, gaan ze over zichzelf en wat er gebeurt nadenken. Ze scheppen zo een kunstmatig ik-bewustzijn, wat ze weghoudt van het gevoel en van het werkelijke leven. Je hebt zo een geïsoleerd bewustzijn opgebouwd. Je relationele bewustzijn is er niet meer. Er bevindt zich dan altijd een filter tussen je wezen en de werkelijkheid. Wat erger is, jij denkt van jezelf dat jij alles bent wat er is, dus ook dat Wezen bent. De golf denkt dat hij de oceaan is.
Soms wordt je even wakker, bij het zien van iets heel moois of onverwachts, en zie je een moment in dat je normale dagelijkse bewustzijn maar een oppervlakkig stuk van het totale bewustzijn is. Maar al snel daalt de deken, de mist van het denken weer over je heen. Dit filter is onnatuurlijk en moet worden weggenomen.
Hoe ?
Door iets te doen wat we vrijwel altijd vermijden. Het is het tegengestelde van wat we altijd doen, n.l. de kwalen en het ongerief verwerpen en aanpakken. Dat is niet de weg. Wat moeten we dan? Eerst accepteren wat gebeurt en al jaren gebeurd is. Laat de spijt en het zelfverwijt varen....Het is in orde. Je bent wat je bent en niets anders. Er IS niets anders. Er is alleen maar jij, zoals je nu bent. Elk beeld, elke verwachting heb je je of zelf aangepraat, of je hebt aanvaard wat andere mensen van je vonden. Wie zegt dat al deze eigenschappen wensbaar of haalbaar zijn, gezien vanuit de totaliteit van jouw leven?
Je voelt je miskend, maar je hebt die gemiste erkenning of liefde niet nodig. Dat is een misvatting. Dat is allemaal oud, verleden tijd. Er zijn er die nog af te rekenen hebben met ouders, die al jaren geleden overleden zijn. Wie houdt wie gevangen? Laat alles nog eens je gedachten passeren. Wij leven alleen in het Hier en Nu. Gisteren bestaat al niet meer, morgen bestaat nog niet. Je lichaam en de gehele natuur verkeert voortdurend in het Hier en Nu. Alleen je denken haat of koestert gisteren en vreest of hoopt op morgen en houdt je zo buiten de ervaring van het werkelijke leven.
Het kleine zelf, het ik, blijkt uit alle verhalen uit alle eeuwen van alle mystici een illusie. Het heeft geen werkelijke blijvende waarde. Laat het Ik vallen. Dat is kunstmatig dus niet belangrijk. Onmogelijk? Je kan via een eenvoudige meditatie naar het denken laten kijken. Je ik blijkt dan voor 100% uit denken te bestaan. Dat waar je naar kunt kijken, kan nooit je centrale wezen zijn. Je kan dus leren naar de volledige werking van je 'ik' te kijken. Datgene wat kijkt, wat toeziet, daar draait het om, niet om je 'ik.'
Wanneer je denkt: maar ik wil, ik zou zo graag, ik voel mij gekwetst, ik wil dat niet, ik heb geen zin om.. enz., dan houdt het Ik je weer de verkeerde spiegel voor.
Er telt maar één ding. Het bewustzijn van het hier en nu. Daar waar je nu bent. Dat wat je nu voelt, hoort, ruikt.
Dat is het startpunt voor een nieuw leven, want daarin ligt het werkelijke leven besloten, niet in jouw wensen of angsten. Zoek de kracht in jezelf, daar waar die nu is. Door het leren voelen.
Denk niet dat het allemaal niet zoveel uitmaakt: wanneer je rustig in het HIER en NU in je gevoel zit en je laat je gedachten onbewust wegdrijven, DAN BEN JE AL WEER UIT JE GEVOEL. Zo snel gaat dat. Je moet klaar- en helder wakker zijn. Richt je op het heden. Hoop niet op iets in de toekomst, heb geen spijt over het verleden. Beiden bestaan niet meer of nog niet. Wat alleen telt is het heden, nu op de plaats waar je nu bent. Je bent immers hier en nergens anders.
Er zit echt niets anders op dan hier en nu te starten, vanuit jezelf, zoals je nu bent. Laat alle gedachten over het 'worden' vallen. Je bent er al! Wie bepaalt waarom en hoe je moet veranderen of groeien? Het gaat erom dat je beseft wie je uiteindelijk -in de grond bent.
De getuige of de waarnemer is een stukje van je geest, die je zo dicht mogelijk bij het centrum van het eigen bewustzijn moet opbouwen. Het moet een uiting, een teken zijn, dat je je telkens bewust ben van datgene wat je doet, denkt, voelt enz .
De waarnemer tracht alles wat je doet en denkt waar te nemen, zonder interpretatie. Je ontwikkelt de waarnemer, door je zo vaak als mogelijk er van gewaar te zijn wat je denkt, ruikt, voelt, ziet. Je ziet je eigen emoties. Niet: "Goh, ik ben boos", maar: " er is boosheid in mij." Je schept zo afstand, waardoor je geen slachtoffer meer bent van die emotie, maar de waarnemer. Hiermee ontneem je het denken al een stuk van zijn macht.
Je merkt dat het denken je weg probeert te houden van een objectieve beoordeling van wat er gebeurt. Je wilt je aanpassen aan de anderen, dezelfde kleren dragen Waarom eigenlijk? Je bent boos over de rommel in de kamer van je kinderen, terwijl het in je eigen kamer een nog grotere puinhoop is. Door de getuige neem je afstand en zie je dat je aan het projecteren bent. Je bent boos op je kind om te vergeten dat je zelf aan het falen bent.
Je merkt zo aan de hand van vele van deze ervaringen, dat je denken jou een totaal vals wereldbeeld voortovert. Je loopt maar te oordelen, jaloers te wezen, angstig te zijn louter op basis van voorgeprogrammeerde gedachten, die veelal zo in elkaar steken, dat JIJ de goedheid zelve bent en de rest van de wereld niet deugt. Je ziet je eigen schaduw niet meer, waardoor deze vanuit jouw onbewuste negatief inwerkt op je gedrag. Je gaat onbewust lelijk lopen kijken, veroordeelt mensen, je verspreekt je of je hebt een kikker in je keel, allemaal gedragingen, die andere mensen ervaren en van jou vervreemden.
Je hebt kennelijk een automaat ontwikkeld, die niet altijd even gunstig voor jou werkt. Dat je de baas er niet over bent is al verschrikkelijk, maar dat hij nog beroerd voor je uitwerkt is niet meer te accepteren.
Daar moet dus wat aan gebeuren. Het ontwikkelen van de getuige is de eerste stap.
Pas daarbij op dat de getuige niet opnieuw door het ego in de maling wordt genomen. De getuige mag niet in het hoofd blijven steken, doch moet vanuit het navel- of bekkengebied opereren en op den duur, zal de ruimte die je bent, het overnemen..
Waar veel mensen uiteindelijk naar streven is Verlichting. Verlichting wordt ook wel ontwaken genoemd. Ontwaken waarvan? Slapen wij dan en merken wij dat niet? De mystici beamen dat. Wij leven ons leven in een duale wereld. Zowel de materie als ons denken ontstaan door de tegenstelling tussen de oerkrachten yin en yang, ofwel tussen positief en negatief, ofwel mannelijk en vrouwelijk.
Tussen de uitersten van de tegenstellingen loopt een kracht, een energie, die alles zichtbaar of ervaarbaar maakt. Wij zijn ons bewust van de wereld door de waargenomen verschillen. Wanneer de tegenstellingen wegvallen kunnen wij niets meer waarnemen. Het werkelijkheidskarakter van ons leven en van onze wereld bestaat dus uit louter waarneming van tegenstellingsparen. Achter deze -door ons als werkelijk ervaren wereld ligt de grondoorzaak van dit alles. In dit gebied ligt ons werkelijke bestaan verankerd, zo vertellen ons al eeuwenlang de mystici, die in dit gebied hebben mogen schouwen.
Het kan wellicht als volgt worden uitgelegd. Wanneer wij (intensief) dromen, ervaren wij, wat wij meemaken, als werkelijk.
Wij genieten van de landschappen, of vluchten angstig weg voor de monsters, die ons achterna zitten. Totdat wij wakker worden, blij als wij zijn dat de monsters alleen droommonsters waren, of bitter teleurgesteld, dat het Nirwana, dat wij mee maakten, een droom was. Wat is echt? Ons dagelijks ervaren leven of dat andere? Mystici en o.a. de Zenmeesters vertellen ons n.l., dat ons dagelijkse leven ook een droom is. Alleen ontwaken wij als gemiddeld onwetend mens niet daaruit, zodat wij dat niet merken. Wij slapen dus! Pas wanneer wij uit die slaap ontwaken, weten we dat ons dagelijks leven maar een tijdelijke projectie, een tijdelijke toestand is. Wij ervaren bij het ontwaken rechtstreeks de Werkelijkheid of Waarheid. Dit is dan Verlichting.
Een andere manier om dit uit te leggen is het volgende. Wij zijn ons bewust van het leven en van de wereld. Dat noemen we bewustzijn. Dan horen we dat er een hele andere toestand mogelijk is. Dat is een verstandelijk proces. Ook wanneer wij het concept van de Getuige en van de Geest beginnen te begrijpen is dat nog steeds een verstandelijk -cognitief- begrijpen. Wanneer wij echter rechtstreeks volledig bewustzijn verkrijgen van dit bewustzijn, ofwel dit achterliggend bewustzijn ervaren, dan zijn wij verlicht.
Wanneer wij ons dit bewustzijn realiseren, wie zijn wij dan? Wat neemt ons bewustzijn waar? Niemand kan het ons in klare taal vertellen. Het 'ik' dat wij waren is dan totaal opgelost. Het Totaal Andere kan alleen door het individu, het niet-deelbare, ervaren worden. Wij moeten ons 'ik' dus laten vallen, teneinde dat andere te kunnen ervaren. Dat is de hele crux bij het zoeken naar verlichting. Hoe komen wij -die onszelf zo belangrijk vinden- tot dit laatste offer, noodzakelijk voor het ontwaken?
Allereerst dienen we te beseffen dat ons geloof in problemen en onvolmaakte, beperkende omstandigheden aanvankelijk allerlei problemen en moeilijkheden creëerden.
Verdere concentratie op problemen versterkt ze alleen maar.
Eigenlijk zeggen problemen NIETS over ons !
Ze zijn niet het resultaat van het onwaardig zijn, het slecht zijn of een grillig lot.
Problemen zijn geen straf voor een zondig leven of voor fouten uit vorige zielelevens.
Ze zijn slechts het boemerang-effect van een probleemgerichte focus, d.w.z. van de manier waarop we (per vergissing) onze energie hebben laten stromen in de richting van hulpeloosheid en frustratie !
Een probleem is slechts een bundeling van gedachten rond een bepaald gebrek of tekort in je leven.
Het heeft te maken met het op een negatieve manier aandacht geven aan de afwezigheid van wat we willen, of het nu liefde, veiligheid, rechtvaardigheid, of geld of wat dan ook ..
Wat denk je dat er gebeurt als onze energie gericht is op wat er niet is of op wat we niet kunnen zien ?
Juist : het blijft onzichtbaar !
Is het niet krankzinnig om stil te staan bij een gebrek en dan te geloven dat de vervulling in zicht is ?
Zijn we in staat om een gebrek aan geld op tafel te leggen ?
Kunnen we een tekort aan liefde geven aan onze medemens ?
Kunnen we een gebrek aan het heerlijkste voedsel proeven in onze mond ?
Waarom zouden we er ons dan op richten als het ons geen vervulling brengt !
Wat doen we nu met problemen ?
Het heeft weinig zin om wild om ons heen te slaan en een paniekactie te ondernemen, noch om in uiterste wanhoop smeekbeden op te zeggen om de Goden terug gunstig te stemmen.
We mogen alles uitproberen om ons uit de problemen te vechten, maar uiteindelijk komen we erachter dat er maar één manier is om er moeiteloos mee om te gaan :
We hoeven een probleem niet te veranderen.
We hoeven er niets aan te DOEN, tenzij het te waarderen voor de uitdaging en de keuze-vrijheid die het ons biedt.
We hoeven het niet te bevechten of te voorkómen, noch te repareren of te corrigeren.
We dienen er slechts afstand van te nemen en onze energie de andere kant op te leiden !
Precies door onze focus ervan weg te houden en ons te richten op het opgetogen gevoel van de verlossing, de vervulling, de bevrijding, het licht op het einde van de tunnel, vibreren we letterlijk weg uit onze moeilijkheden.
Het gebeurt door de aanwezigheid te voelen van wat we graag willen.
Hogere frequenties (geluksvibraties) resoneren immers nooit met de lagere vibraties van ellende en pijn.
In plaats van ons zorgen te maken over het leven, laten we nu het Leven voor óns zorgen, zoals het eigenlijk bedoeld is.
Als we deze houding kiezen, tillen we onszelf boven de problemen uit.
De nachtmerrie is voorbij
We dienen dus in ons bewustzijn een innerlijke switch te maken om boven de problemen uit te groeien.
Als we piekeren, investeren we slechts energie in wat we niet willen zien gebeuren.
We zijn dan zo gefocust op het ongewenste dat we het energetisch uitnodigen ons leven nog verder te blijven verzuren.
Onrust, spanningen, ongeduld, twijfel en boosheid, eisen, trekken en duwen : het komt allemaal voort uit de overtuiging dat ons iets kan overkomen wat we niet willen !
Hoe meer we in paniek raken, tegen de situatie vechten en strijd leveren om eruit te komen, des te meer macht geven we aan problemen, zodat het van kwaad naar erger gaat.
Anderzijds, hoe rustiger en meer ontspannen we zijn, des te meer we vertrouwen op de goede afloop.
Laten we ons het volgende goed herinneren :
Onze huidige omstandigheden noch de mensen die erbij betrokken zijn, hebben géén macht over ons !
Ze reageren slechts op onze focus, onze uitstraling.
Ze spiegelen slechts wat wij verkiezen te zijn.
Een probleem, het ongewenste kan slechts blijven bestaan zolang we het als een realiteit beschouwen waartegen we ons dienen te verzetten.
Zolang we negatieve energie blijven investeren in het probleem, verankert het zich nog meer in onze ervaringswereld.
Emotie is puur, sentimentaliteit is een trucje. Je hebt een truc geleerd. Een vrouw weet dat als ze gaat huilen, dat ze dan wint. Soms wil het huilen maar niet komen, want huilen kan niet altijd zo makkelijk gemanipuleerd worden. Maar ze probeert het, ze maakt een theater, ze stelt zich aan. Die tranen zijn vals. Zelfs al rollen ze uit je ogen, ze zijn vals - want ze komen niet, ze worden eruit geperst.
Sentimentaliteit is een geacteerde emotie, gemanipuleerd, achterbaks. Rationaliteit is één ding; een rationalisatie is een manipulatie van de ratio net zoals sentimentaliteit een manipulatie is van de emotie.
Als je rationeel bent, werkelijk rationeel, zul je een wetenschapper worden.
Als je werkelijk emotioneel bent, zul je dichter worden.
Beide zijn prachtige kwaliteiten maar toch, een dialoog is onmogelijk - het zal makkelijker zijn...
Tussen rationalisatie en sentimentaliteit is een dialoog heel moeilijk, maar tussen rede en emotie is het makkelijker; toch zullen er moeilijkheden blijven, maar er zal een medegevoel zijn, de inspanning elkaar te willen begrijpen. Veel mensen denken dat sentimentaliteit hetzelfde is als spiritualiteit. Emoties zijn net zo cerebraal als gedachten. En wat jij je hart noemt is net zoveel in je hoofd als je denken. Het kost geen enkele moeite emotioneel te worden.
Je kunt huilen en wenen en de tranen rollen over je gezicht, tranen als parelen zo groot - maar daar is niets spiritueels aan. Tranen zijn zo fysiek als wat ook. Ogen zijn deel van het lichaam, en emoties zijn een verstoring van de fysieke energie.
Je huilt en weent - natuurlijk zul je je opgelucht voelen, je voelt je ontspannen nadat je eens lekker gehuild hebt. Je voelt je opgelucht. Overal ter wereld weten vrouwen dat. Ze weten het heel goed, dat het helpt. Ze huilen en jammeren en dan voelen ze zich opgelucht. Het is een ontlading, maar er is niets spiritueels aan.
Maar mensen halen dingen door elkaar - dingen die niets met spiritualiteit te maken hebben, blijven zij als iets spiritueels zien.
Men heeft het denken geleerd zich uit te drukken, maar het hart is overgeslagen. Maar hoeft men het eens te zijn met Kahlil Gibran waar hij voortdurend de nadruk legt op het hart.
Het hart is halfweg, het is niet het einddoel. Het einddoel is je eigen zijn, daar houdt de weg op, omdat je nergens anders meer heen hoeft.
Onze intuïtie spoort ons aan om voor onszelf op te komen, om onze eigen, unieke richting aan het leven te geven.
Ze moedigt ons aan om uit onze kleinheid te stappen, het juk van de beperking los te laten en onze emotionele zelfstandigheid op te eisen.
Doen we dit niet op het moment dat het nodig is en slaan we de ingevingen van onze innerlijke leraar in de wind, dan gaan we al vlug ergernissen en frustraties opstapelen.
Van binnen wordt er dan een spanningsveld opgebouwd dat gewoon wacht op een uitlaatklep om te kunnen ontsnappen.
Hoe langer we wachten met het volgen van ons hart, des te meer we onszelf onderdrukken en boosheid bezit van ons wezen kan nemen.
We maken van onszelf dan een kruidvat dat op springen staat.
Woede, razernij maar ook een plots lichamelijk ongemak kan zulk een uitlaatklep zijn van onderdrukte emoties die gedurende lange tijd geen stem gekregen hebben.
Laten we duidelijkheid scheppen aan anderen, zodat zij weten waar ze aan toe zijn.
Het is een signaal dat er met ons rekening mag gehouden worden.
In plaats van onze gevoelens op te kroppen, komen we ermee naar buiten.
En al vinden we dan misschien geen directe aansluiting bij de persoon tegenover ons, er is altijd iemand waar we ons hart kunnen luchten.
We kunnen ons daarop afstemmen en ons van binnenuit laten leiden.
Er zal iemand op ons pad komen die niet enkel kan luisteren maar in wie we ook onze eigen antwoorden kunnen ontdekken.
Dat kan een vriend, vriendin of hulpverlener zijn, maar evengoed een onbekende ziel op een bank in het park die aanvoelt wat wij nodig hebben...
Alles wat we eronder houden en wat het daglicht niet mag zien, blijft in het duister gevangen zitten en maakt ons psychisch alleen maar labieler.
Wat we binnenskamers houden, hoopt zich op en gaat onderhuids vaak schade aanrichten...
Het is verleidelijk om er niet mee voor de dag te komen omdat we ons dan misschien kwetsbaar en naakt voelen.
Zouden we niet kwetsbaarder zijn als we alles blijven verhullen en de goede schijn blijven ophouden ... ?
Laten we het stilzwijgen doorbreken voordat ze de kans krijgt ons te breken
Onze veiligheid in het leven is precies gelegen in het loslaten van de angst onszelf te zijn.
Laten we die angst confronteren, erover communiceren met anderen en contact maken met de pijn die we van binnen voelen.
Waarom zouden we ons niet blootgeven bij personen die ons accepteren ... zoals wij ons nu voelen.
Er zijn zoveel medemensen bereid om ons te helpen klaarheid in ons leven te brengen.
Ze fungeren graag als een klankbord voor onze diepste zieleroerselen.
Durven praten over zwakheden is geen teken van zwakte maar van kracht en realiteitszin.
Door onze onmacht eerst te erkennen als een tijdelijke werkelijkheid waarin we nu verkeren, kunnen we ze in een later stadium ontgroeien.
Zo laten we druk van de ketel en tegelijkertijd maakt het onseerlijk en mooi als we ons niet meer achter een trotse of stoere vermomming verstoppen.
Alles wat stroomt, lucht op !
Laten we onze ingeslikte tranen eruit gooien, genieten van het loslaten van oude emoties waardoor we weer ruimte scheppen voor een spontane lach en een nieuwe zienswijze.
Dan komt er echte Communicatie op gang waarin spontaan oplossingen en inzichten naar boven komen, tenminste ... als we ook bereid zijn om zelfverantwoordelijkheid te nemen voor alles wat er in ons leeft.
Wat is dat, zelfverantwoordelijkheid ?
Men zou het kunnen omschrijven als de plicht die we hebben om onze eigen beste hulpverlener te willen zijn, de bereidheid om onze gekoesterde slachtofferpositie te verlaten en de ingeslapen scheppingskracht wakker te maken.
We nemen verantwoordelijkheid voor ons leven als we beginnen te beseffen hoeveel het allemaal uitmaakt wat wij denken en voelen en als we ons recht claimen op veel meer levenskwaliteit !
Het is heus niet egoïstisch als we méér van het leven willen.
Het hoort gewoon bij het proces van het houden van onszelf...
Dromen zijn geen bedrog zoals men wel eens wil beweren... Het zijn gewoonweg boodschappen uit het onderbewuste.
Dromen is een natuurlijke gebeurtenis, die een mens nodig heeft om een gezond, evenwichtig en gelukkig leven te kunnen leiden. De droom is het tweede leven dat wij leiden en heeft ook een belangrijke functie in het streven naar een evenwicht van de totale persoonlijkheid.
Kunnen wij leven zonder dromen?
Dromen zijn nodig om onze dagelijkse teruggedrongen problemen op te lossen. Sommige beweren nooit te dromen. Niets is minder waar, want -en dit is bewezen door ervaren droomonderzoekers- elk individu droomt iedere nacht zo'n 20 tal minuten minstens.
Waarvoor dienen dromen?
Door onze dromen kunnen we onszelf beter leren kennen, omdat er doeltreffend boodschappen over de zielsinhoud vanuit het onderbewuste worden doorgegeven. Dus, over alles wat de geest bezighoud... Over het algemeen zijn dromen levensles sen en beschouwingen die ons van dienst kunnen zijn bij het bereiken van het innerlijk evenwicht en welzijn
Even een korte uiteenzetting over het droomgebeuren: 's Morgens bij het ontwaken, bij het krieken van een onbezonnen dag, willen we het liefst alles op zijn beloop laten door ons positief op te stellen. Maar, omdat we niet alles kunnen incasseren en verwerken sturen wij onze problemen naar ons onderbewuste. Daar liggen ze veilig opgeborgen om 's nachts terug voor onze geest te verschijnen. Zo kunnen onze dagdagelijkse problemen, door eenvoudige droomanalyse worden toegelicht om alzo nadien te worden opgelost! Van zulks gebeuren wordt men wijzer... en zeker en vast gelukkiger...! Want onze grootste problemen zijn immers onwetendheid...?
Iedereen kent zijn uiterlijk, maar weinigen kennen zijn naam, de Amanita Muscaria. Geen zwam speelt zon grote rol in de historie, culturen, legendes, mythologie en verhalen.
Als je denkt aan een paddenstoel dan zie je automatisch rood met witte stippen. Hij dient als huis voor de kabouters. Een kring van vliegenzwammen is het werk van de heks. Hij is een favoriet onderkomen voor de elfjes. De zwam wordt gerefereerd aan het voedsel der goden, maar bovenal staat hij bekend als de giftigste paddenstoel van het noordelijk halfrond.
Sprookjes zijn vaak de allerlaatste halte voor oude tradities en mysteries voordat ze voorgoed vergeten raken. Kabouters en elfjes werden in oude Germaanse en Keltische culturen gezien als geesten van voorouders die nog geen afscheid konden nemen van de familieleden die waren achtergebleven. Dat de Amanita een prominente rol heeft in het leven van de kabouters lijkt een duidelijke aanwijzing dat er ook met de rood met witte stippen meer aan de hand is dan op het eerste gezicht lijkt .
Op een grote paddenstoel, rood met witte stippen,
Zat kabouter Spillebeen, heen en weer te wippen,
Krak zei de paddenstoel. Met een diepe zucht,
En kabouter Spillebeen, Hoepla! In de lucht
Het woord paddenstoel stamt uit het geloof dat padden de zwam als zitplaats gebruikten. In het Duits noemt men de zwam wel Rabenbrot of ravenbrood. Dit refereert aan de raven die Odin vergezellen op zijn schouders: Huginn (gedachte) en Munnin(geheugen). Zij aten van de zwam op hun reizen tussen Asgard en de negen werelden in de noordse mythologie. Weer terug in Asgard vertelden zij Odin de nieuwtjes.
De Amanita is inheems op het noordelijke halfrond waar hij in vochtige perioden binnen een nacht uit de grond kan schieten. Hij heeft een symbiotische relatie met de berk, eik en dennenboom. Hij leeft op het sap van de boom en geeft op zijn beurt weer stoffen af die van nut zijn voor de boom.
Als de zwam uit de grond komt ziet hij eruit als een ei, overtrokken met een wit vlies. De zwam kan in 8 uur tot volledige wasdom komen. De witte stippen op de rode hoed zijn niets anders als de restjes vlies, welke er met een regenbui makkelijke af regenen. De zwam degenereert snel in de zon of wordt opgegeten door slakken.
De zwam is te vinden van juni tot in de herfst, met als hoogtepunt augustus en september. De zwam kan 5 tot 25 cm hoog worden en de steel is wit en onderaan verdikt. Vlak onder de hoed is een karakteristieke rok te zien. Ook de lamellen onder de hoed zijn wit.
De Amanita wordt niet voor niets de vliegenzwam genoemd. Albert Magnus beschreef al de toepassing als insecticide. De zwam vermengt met melk zou vliegen en muggen aantrekken die na het nuttigen ervan het loodje legden. Paracelcus noemde de vliegenzwam als middel om longtuberculose en diabetes te voorkomen. Ook zou hij geschikt zijn als antiwormmiddel. In de 17de eeuw werd hij nog wel eens ingezet tegen epilepsie, hoofdpijn of zelfs kanker.
Recentelijk heeft de homeopathische versie van de paddenstoel de volle aandacht. Het middel werd al succesvol ingezet bij hyperactiviteit, migraine, duizeligheid en als hulp bij manische depressiviteit. De giftigheid hangt sterk af van het seizoen en de vindplaats. De vergiften zijn gevoelig voor hitte en zijn in water oplosbaar. Sommigen menen dat de paddenstoel na het koken in water eetbaar zijn. Regelmatig gebruik van de vliegenzwam zou belastend zijn voor de lever zoals alcohol dat is, maar meer in acute vorm.
De meest beschreven eigenschap van de vliegenzwam is uiteindelijk de hallucinogene werking. Het nuttigen van de vliegenzwam veroorzaakt een rood en gezwollen gelaat, misselijkheid, duizeligheid, zweten, speekselvloed en verlaging van de bloeddruk. Daarnaast zou de vliegenzwam rustgevend, lustopwekkend, stimulerend werken, wat gepaard kan gaan met visioenen en euforie. Men heeft het vermoeden dat Germaanse krijgers en de Vikingen gebruik maakten van de Amanita om kracht en een gevoel van onoverwinnelijkheid te bereiken. Ook zouden zij daardoor minder pijn voelen. De vrouwen zouden de zwam gebruiken als toespijs in hun gerechten om de lustopwekkende kwaliteiten.
Gordon Wasson heeft in de zestiger jaren uitgebreid onderzoek gedaan naar de impact die de zwam heeft gehad in de verschillende culturen. Volgens zijn theorie stond de zwam aan de basis van verschillende religieuze ceremonies. In religieuze geschriften, zoals de Rig Veda van de Hindus en de Avesta van de Iranese Zorasters wordt gerefereerd aan Soma. Wetenschappers zijn er over eens dat het een plant betreft met hallucinogene eigenschappen. De ware identiteit van de plant is echter verloren gegaan doordat de volkeren zich elders vestigden en de plant daar niet voorhanden was. De ceremonies bleven echter bestaan en andere planten werden ingezet. Om welke plant het zou gaan heeft heftige discussies opgeleverd. Wasson bestudeerde de beschrijvingen van soma in de geschriften en opperde voor het eerst dat het wellicht om een paddenstoel zou gaan. Vooral de beschrijving dat de werkzame stof ook nog in urine van de gebruiker was te vinden en als zodanig hergebruikt werd, leverde een belangrijke aanwijzing. Dit geldt specifiek voor de Amanita.
John Allegro denkt in de bijbel aanwijzingen te hebben gevonden waarin sprake is van het gebruik van hallucinogene planten. Als men de woorden het eten van vlees of brood van god in het boek van de apostel Johannes vervangt met de vliegenzwam levert de tekst aanmerkelijk meer duidelijkheid en inzicht. John Allegro was betrokken bij de vertaling van de dode zee rollen en raakte in diskrediet omdat hij tegen de geheimhouding van de werkelijke inhoud was. Volgens Allegro blijkt uit de rollen dat het christendom stamt uit een seksueel georiënteerde cultus waarin hallucinogene substanties een rol speelde. Een belangrijk ritueel, de Agape genoemd, spreekt over het zalven met o.a. zaad en menstrueel bloed. Allemaal zaken waar het hedendaagse christendom niet mee geassocieerd wil worden. De term agape wordt in het christendom nog steeds gebezigd, het staat voor onvoorwaardelijke liefde. Aldous Huxley maakte ons attent op een afbeelding in een franse kerk uit de 12de eeuw. Daarop staan Adam en Eva onder de verboden fruit boom afgebeeld als een Amanita. In Genesis staat beschreven hoe het verboden fruit de gedachte van de eter opende, kennis voortbracht en de onschuld verdreef. Sommige onderzoekers gaan zo ver dat ze menen dat het gebruik van hallucinogene planten er toe bij hebben gedragen dat het intellect en de spiritualiteit van de mens zich in een versneld tempo kon ontwikkelen.
De Koryaks zijn een volk in Siberië die de Russische onderdrukking onder Stalin zijn ontvlucht.Hier zijn de tradities rondom de Amanita nog springlevend. Ze leven van het hoeden van rendieren en jagen. Het volk kent geen professionele dokters of religieuze leiders maar elke familie heeft een sjamaan. Hij of zij wordt geconsulteerd bij ziekte of raadgeving. Kennis wordt overgedragen van generatie op generatie.
De sjamaan heeft een actieve rol in rituelen, waaronder trance-inducerende dansen, gezang en het bespelen van trommels. Het volk geloofd dat alles om hen heen bezield is en dat transformatie naar een andere bezieling mogelijk is. Ze geloven ook in kwade geesten waartegen ze zichzelf moeten beschermen. De Amanita wordt ingezet om te assisteren op hun pad. De berk (de inheemse Betula ermanii) wordt gezien als de verbindingsweg tussen de wereld om ons heen, de boven en onderwereld. Soms wordt er een ladder gemaakt van de berk als visueel hulpmiddel voor de sjamaan waarlangs hij of zij kan gaan tijdens de zoektocht naar genezing, advies , contact met voorouderen of om geesten gunstig te stemmen en een vruchtbare jacht te bewerkstelligen. De manier waarop de Amanita geoogst en gebruikt wordt is uitgesproken. Het getuigt van een respectvolle en religieuze band met de paddenstoel. Zo worden allen de paddenstoelen gebruikt die in de nabijheid van de berk staan. Alleen de jonge en alleenstaande worden met de hand uitgegraven. Er wordt geen mes gebruikt. Alle andere Amanitas worden als inferieur beschouwd. De jongeren verzamelen de paddenstoelen in de zomer en vroege herfst en worden in de winter voornamelijk gebruikt door de ouderen. De paddenstoelen worden aan draden of dunne twijgen geregen met de hoed omhoog, waarna ze op een luchtige plek in de schaduw worden gedroogd. De Amanita wordt nog op andere manieren ingezet. Muzikanten gebruiken de paddenstoel om hun creativiteit te verhogen en geven hun de kracht om de hele nacht te musiceren. Herders gebruiken de paddenstoelen voor een beter uithoudingsvermogen om weggelopen rendieren terug te halen. De Amanita is een standaard onderdeel van jaarfeesten en trouwerijen. De Amanita wordt gewoonlijk gedroogd genuttigd en in zijn geheel, opgerold als een balletje, door geslikt, daar het kauwen erop misselijkheid en darmbezwaren oplevert. Of de hoed word in blauwe bessensap geweekt en opgedronken. De eenheden die worden ingenomen dienen oneven in getal te zijn. De sjamaan geeft Amanita aan oudere mensen om snachts beter te slapen en overdag meer energie te hebben. Verwerkt als een papje werkt het pijnstillend en ontstekingsremmend op wonden en artritis. Verse stukjes van de hoed worden ingezet voor de behandeling van de keel en bij kanker.
Met deze informatie in het niet verwonderlijk dat er stemmen op gaan die zeggen dat de kerstman zijn wortels heeft in deze traditie. De kerstman komt uit Siberië. Rijdt op een slee getrokken door rendieren en vliegt(!) daarmee door de lucht. (Het is bekend dat rendieren gek zijn op Amanita en ze eten ze graag.)
Zijn pak is rood met wit, net zoals de rituele kleding van de Koryak sjamaan. Zijn gelaat is bol en hij heeft een uitgesproken rode neus, evenals Rudolf, een van zijn rendieren. (Een gezwollen en rood gelaat zijn bijwerkingen van het gebruik van Amanita.) Zelfs zijn beroemde kreet HO,HO, HO! lijkt te verwijzen naar de euforie die de paddenstoel kan veroorzaken. Hij maakt iedereen blij met zijn presentjes, wat te vergelijken valt met het werk wat de sjamaan verricht om zijn medemens te helpen met behulp van de Amanita. En ook al zou deze veronderstelling niet voldoende wetenschappelijk onderbouwd zijn, het bevat wel een belangrijke boodschap zoals we die uit elk sprookje kunnen extraheren: dat kerst in essentie gaat om het eren van de gift der aarde.
Het gaat hierbij om alle gedeeltelijke zelfidentificaties uit de weg te ruimen. Dat wil niet zeggen dat je ze personaliseert. Integendeel. Je ruimt de kapstok op om de kapstok (het Zelf) zelf te kunnen zien en ervaren. De kapstok ben jij, niet al die jassen, die nog vaak die van anderen zijn (zoals de toegeschreven rollen). Sommige jassen zijn versleten en gebruik je niet meer. Toch heb je er last van, want ze nemen nog ruimte in.
Bekijk ze, gebruik ze, berg ze op of gooi ze weg (geef er geen aandacht meer aan).
Je moet jezelf gaan ervaren en bekijken, teneinde te kunnen schiften wat bij jou hoort en wat niet. Het gaat er om, dat je je niet meer identificeert met de gevoelens, verplichtingen en de inhoud van de verschillende rollen. Je speelt ze en met overtuiging, maar je kern is het niet. Je kan daarom de rollen met meer afstand bekijken en evalueren en daarop bijstellen, en wanneer de rol niet nodig is en vervangen moet worden door een andere, je beter bijstellen.
Het is de vraag in hoeverre dit een bewust proces is. Want ook dat is een ogenschijnlijk wijzer ego, dat besluit rollen te laten vallen. De rol valt weg, omdat door hem steeds te zien, ergens in jou de energie uit die rol wordt teruggetrokken. Het is geen punt meer van inspanning. Het is inzien. en inzien is niet het resultaat van denken, maar van zien, kijken, gewaar worden.
Het gewaar worden
Het gewaarworden door het zelf middels je vijf zintuigen van lichamelijke toestanden leert jou, dat het lichaam niet jouw Zelf is. Je voelt pijntjes, terwijl dat niet goed uitkomt. Je wondjes herstellen, zonder dat je bewust iets doet. Je wordt ziek op verkeerde momenten etc. De gewaarwordingen zijn te afwisselend, te vluchtig en te veranderlijk. En vaak nog tegenstrijdig. Ze hebben een oorzaak, die moet je nuchter en objectief opsporen zodat ze hun kracht verliezen.
Het leren ontdekken- en gebruiken van het gevoel vormt de basis van onze aanpak.
Voordat de wetenschap zover was dat de cyclus van de vrouw werd begrepen, was men nogal verward door het verschijnsel van de menstruatie. Hoe konden vrouwen bloeden en toch niet dood gaan? Het werd beschouwd als iets magisch. Seksualiteit werd nog niet verbonden aan bevruchting. De vrouw leek geraakt door de geest en hield haar bloed binnen, waarna ze groeide en een nieuw leven baarde. De menopauze werd niet gezien als een verlies maar als een vergroting van hun kracht. Door het inhouden van hun bloed transcendeerden zij de cyclus van leven en dood en werden gezien zoals de geest die jonge vrouwen kinderen liet baren.
Het woord menstruatie stamt af van de Griekse stam MEN wat maand betekent en MENUS maan en kracht. In Sanskriet betekent de stam menus ritueel. Daar de connectie met de maan door vele culturen werd onderkend spreekt men ook wel van maantijd of maanbloed.
Rondom de menstruatie zijn vrouwen meer sensitief. Instinct en intuïtie draaien op volle toeren. Alles om hen heen heeft meer intensiteit. Dit kan resulteren in heldere dromen en inzichten. Dit verklaart waarom vrouwen zich psychisch anders voelen tijdens deze periode. De Indianen zien deze periode als een tijd waarin de vrouw zich revitaliseert. De sensitiviteit dient om zichzelf en anderen uit te dagen alles vanuit een ander perspectief te zien. Grenzen en waarden kunnen daardoor opnieuw worden bijgesteld.
Ze noemen het de wijsheid van de vrouw. Zij zien de cyclus als deel van de groei naar wijsheid, en eenmaal aangeland in de menopauze was je in staat die wijsheid te gebruiken. Menstruele problemen worden wel gezien als symptomen van het niet begrijpen of openstaan voor de wijsheid die eigen kan worden gemaakt. Als een meisje voor de eerste keer vloeide werd daar uitgebreid aandacht aan besteed. Doormiddel van ceremonies, rituelen en festiviteiten kreeg het meisje de boodschap mee dat zij nu veranderd was in een jonge vrouw. Ze kreeg seksuele voorlichting en kreeg de waarden en normen van relaties voorgeschoteld. Er werd haar geleerd haar lichaam te eren en te verzorgen.
Wat velen van ons zijn vergeten is dat het bloed, en voornamelijk het bloed uit de baarmoeder, de bron is van ons leven. Zonder dit bloed wordt het bevruchte eitje niet gevoed en zal er geen nieuw leven ontstaan. Vanuit dit perspectief werden vrouwen in vroegere culturen geëerd. De menstruatie werd gezien als een bewijs dat zij leven konden voorbrengen. Menstrueel bloed werd beschouwd als een excellente bron om het land vruchtbaar te maken. Vrouwen lieten hun bloed vloeien op het land tijdens het bewerken ervan. Ook het creatieve aspect van het maanbloed werd gewaardeerd. De Faraos zetten menstrueel bloed in bij bepaalde elixers om hun spirituele kracht te verhogen. Menstruerende vrouwen werden gevraagd om te bidden voor zieke familieleden of om antwoorden te zoeken in hun heldere dromen voor bepaalde problemen. Zij hadden hun eigen plek om zich terug te trekken tijdens deze periode zodat zij konden relaxen en mediteren.
De menstruatie van de vrouw is in deze tijd omgeven door taboes. Het wordt beschouwd als lastig en vies. In de media wordt de vrouw voorgeschoteld dat deze periode vlekkeloos moet verlopen. Bij ongemakken neem je een pijnstiller, het verband moet discreet en onzichtbaar zijn en er mag niets geroken worden. Het leven moet vooral door gaan zoals elke andere dag. De psychische veranderingen die bij een vrouw opborrelen net voor en tijdens het vloeien dienen weggestopt te worden, en als ze toch geuit worden kan een opmerking in de trant van ze is zeker ongesteld worden verwacht.
De opkomst van o.a. de christelijke religie en de op de man georiënteerde maatschappij hebben voor een groot deel bijgedragen aan het beeld waarop deze cyclus nu wordt beleeft. De kerk degradeerde de vrouw als bron van alle zonden. De menstruatie werd als onrein beschouwd en zodoende werd zij geweerd van allerlei taken en evenementen zolang zij vloeide. In de huidige maatschappij is geen plaats voor de ongemakken van de menstruatie. Een dag vrij om bij te tanken wordt gezien als zwak en onnodig. Een zwangerschap staat de carrière in de weg en rationele input wordt meer gewaardeerd dan de intuïtieve of emotionele. Ook al is er een verandering ten goede merkbaar, veel vrouwen herinneren zich nog hoe hun eerste menstruatie werd weggemoffeld en de boodschap meekregen dat er niet over gepraat mocht worden. Hierdoor zijn vrouwen vervreemd geraakt van hun eigen bloedmysteries. De ceremonies en festiviteiten die de transformerende perioden van de eerste menstruatie, zwangerschap en menopauze markeerden zijn grotendeels verdwenen
Wij stoppen nu met nadenken... Wij geven ons over aan de wijsheid van ons eigen lichaam. We gaan er niet tussen zitten. Het enige wat wij gaan doen, is ons bewust worden van ons lichaam en wat daarin te voelen is.
De kern van deze bewustwording is heel simpel. Richt je aandacht, je lichamelijk voelen op steeds een ander lichaamsdeel. Je maakt zo een tocht door het hele lichaam. Dwing niet. Kijk en voel, doe niets, NIETS. Laat nooit het denken toe zich ermee te bemoeien. Niets wordt overgeslagen. We richten ons niet steeds op één plek, maar we richten ons vanuit twee polen tegelijk op ons lichaam. Dus we richten de aandacht tegelijk op de beide handen, tegelijk voelen we de beide onderarmen enz...
Waarom is dat zo belangrijk ?
- Het is belangrijk om een methode te kiezen, die de vrijkomende energie gelijk zinvol verdeelt. Het systeem van de Mentale Massage van Schellenbaum, dat ik hier en daar heb aangepast op onze eigen gebruiken, draagt er vanaf het begin zorg voor, dat de energie direct bij de concentratie al verdeeld wordt en gaat stromen. Je behoeft je nooit direct op de Chakra's of de meridianen te richten, je hoeft eigenlijk niet eens te weten hoe ze precies lopen of heten. Ze gaan vanzelf wel werken.
- De energie kan zich voorts nooit ophopen. Er kan nooit een teveel ontstaan. Je bestrijkt alle meridianen en toch komt er heel veel energie vrij.
- En voorts laat je het gebeuren over aan de wijsheid van het lichaam, en die weet beter dan jij en ik, wat het beste is voor jou. Bovendien leidt het systeem tot zelfgenezing van het lichaam en geest, doordat JIJ ofwel jouw Ik er niet meer tussen zit.
Wanneer je van alles gaat voelen weet je dat het proces is aangeslagen.
Samenvattend: door het polair richten van onze concentratie:
- verbinden wij de twee delen van ons lichaam
- dwingen we de linker- en rechterhersenhelft samen te werken
- doorbreken wij de dualiteit in ons lichaam
- stimuleren we tevens een energiestroom tussen de beide polen, waardoor de opgeroepen levensenergie beter verdeeld wordt
- vermijden wij dat een te grote eenpuntige concentratie ontstaat, die meestal vervelende bijeffecten bij de meditatie geeft
Alles heeft bewustzijn, mineralen, planten, dieren en mensen. In onze evolutie hebben we deze weg doorlopen tot wat we nu zijn, mens met een zeker bewustzijn. De mens onderscheidt zich van dieren en planten doordat hij of zij zich bewust is van zijn of haar bewustzijn. Mineralen, dieren en planten hebben bewustzijn, maar weten dat niet van zichzelf, wij wel. Hoe groter ons bewustzijn is, hoe meer we tot het besef komen dat er meer is dan eten en drinken en werken. Met miljarden medemensen zijn we aan het reïncarneren, met als doel het Licht te bereiken.
Toch hebben al deze medemensen verschillende persoonlijkheden, verschillende omstandigheden en zij spelen in verschillende gezelschappen. Dat zijn de verschillen. Maar allemaal zijn ze, op hun eigen wijze, op weg naar het Licht. Niet anders dan jij en ik. En wat je afkeurt in je medemens, denk je dat jij in een van je honderden vorige levens niet hetzelfde hebt gedaan.
Sla de krant open en zoek alle berichten over mensen, die jij veroordeelt. Word je bewust waarom je ze veroordeelt. Denk dan aan je eigen honderden vorige levens en schrap al die mensen van je lijstje waarvan jij niet zeker weet of jij ook niet "ooit" in de fout bent gegaan. Als er niets aan je lange lijst verandert, dan ben je erg onwetend en lichtgelovig ten aanzien van jezelf en is je bewustzijn nog niet erg ontwikkeld.
Er is geen verschil tussen ik en de ander. WIJ zitten in het zelfde schuitje. Wat jij het meest veroordeelt bij een ander, is ALTIJD een gevoelige plek bij jezelf. Het zegt meer over onszelf dan over de ander. Als een op de vijf kinderen incestervaring heeft, denk je dan dat jij met je honderden levens achter je, schone handen hebt? Denk je nou heus dat je in al die levens nooit iemand om zeep gebracht hebt? Wees voorzichtig met een ander, om welke reden dan ook, te veroordelen. Zou je in al die tijd nooit vreemd zijn gegaan, nooit gestolen hebben, niemand hebben opgelicht? Alles wat je in dit leven overkomt zijn gevolgen van jouw eerdere levens. Maakt dat je milder voor je medemens? Het is maar goed dat we ons niets van vorige levens herinneren, want dat zou ons niet blij maken. Dat ingebouwde geheugenverlies is een cadeautje van het universum, dat is onvoorwaardelijke liefde.
Wij zijn op weg naar het Licht en ondanks ons gestuntel komen wij er allemaal, niemand uitgezonderd, dus jij ook. Dat is onvoorwaardelijke Liefde. Dat mag je je bewust worden en als je dat bewust geworden bent, misschien kan je dan overwegen jouw gedrag naar anderen te veranderen. En zit niet in zak en as als veranderen moeilijker is dan je dacht. Accepteer dat het een proces is van vallen en opstaan. Je kracht is iedere keer weer op te staan, ondanks alles. Vergeef jezelf voor je verleden, dat kan je toch niet terug draaien en begin aan 'n betere toekomst.
Toch is de ene mens - wat bewustzijn betreft - verder dan de ander. Dat betekent, dat hoe verder je stijgt, hoe minder gelijken je tegen komt. Wil je met hen communiceren pas je dan aan.
Iets verwachten van anderen is ook een gevoel. Wat we verwachten van anderen is bijna altijd voorgeprogrammeerd. Wat we verwachten van anderen zijn we op dat moment niet zelf.
Eigenlijk mag je maar één ding van anderen verwachten: dat ze eerlijk met jou omgaan en daarbij hoort dat jij eerlijk met hen kan omgaan!
Omdat je zoveel verwacht van anderen, waar ze vaak niet of nauwelijks aan kunnen voldoen, zit je door dat 'tekort schieten' van die anderen vol verwijten, verbittering en teleurstellingen, koestert jarenlang wrok. Wie ontkomt daaraan? En wat een verdriet heb je daar zelf van... En wat blijf je daardoor scheef tegen die ander, maar ook tegen mensen die in dezelfde soort situaties zitten, aankijken.
Zo hebben wij vroeger thuis ook een ideale moeder verwacht, haar eisen opgelegd, die wij dwingend aangereikt kregen van overal. Eisen waaraan geen enkele moeder kan voldoen. Moeder poogde ons dat duidelijk te maken, wat haar leven lang niet gelukt is. We bleven dus scheef tegen haar aankijken.
Maar ook: omdat je zoveel verwacht van jezelf, zoals je geleerd is en waar je nooit voor de volle 100% aan kan/kon voldoen, heb je minderwaardigheidscomplexen, zelfverwijt, wroeging... En sommigen, velen(?) komen tot zelfmoord of pogingen daartoe. Voor goedgelovigen komen daar schuldgevoelens bij en angst voor straffen later.
Al dat oude zit je dwars, zo ter hoogte van je hart/longen/maag en daaronder. Al heb je afgeleerd dat te voelen en te gebruiken om dingen te veranderen, zoals:
- schuldgevoelens: 'ik had nóóit zus of zo mogen doen of zeggen, ik had toen zo moeten handelen...';
- wroeging: 'had ik dit maar gedaan, gezegd...';
- verwijten aan anderen: 'hij heeft mij dit aangedaan... zij heeft dat bedorven';
- angsten: 'tóén ging het zo, het zal nú wel net zo gaan';
- oud verdriet: er was niemand die genoeg liefde voor je had om al je verdriet in alle diepte uit te helpen vieren. Integendeel: 'zeur niet zo... het is nu een jaar geleden, nu moet je er maar eens over op houden!';
- verbittering, omdat je door allerlei oorzaken van buitenaf en door verkeerde keuzes in situaties zit die niet bij je passen en waarin je geen mogelijkheid schijnt te hebben tot verandering;
- teleurstelling, omdat je altijd op zoek was en bent naar iemand die jou dingen eens anders liet zien, die ècht liefde voor je had... enz.
Maar ook fijne dingen kunnen je dwars zitten: herinneringen aan je jeugd, school, vriendschappen, verkeringstijd, verliefdheden enz. Want alles wat jou verder overkomt en wat niet lijkt op deze prettige, 'ideale' toestanden, maakt jou danig het leven zuur. Je kunt het immers niet laten om te blijven vergelijken.
Zowel de onprettige als de fijne dingen zijn geweest, zijn dingen die niet meer te veranderen vallen of terug te pakken. Heb toch eens wat hartelijkheid voor jezelf, als een ander dat dan niet heeft, heb het dan zelf. Probeer jezelf en anderen eens met nieuwe ogen te bekijken: zonder verwachtingen. Probeer oud zeer zo ook eens te bezien. En hou vooral je eigen mogelijkheden in de gaten en accepteer je onmogelijkheden.
Vraag je af of de eisen die jij aan anderen stelde, die aan jou gesteld werden of die eisen wel terecht waren/zijn. Heel veel vijandschap en verbittering vallen dan weg.
Heb geduld met jezelf. Als je in situaties zit waarin je dag in dag uit geconfronteerd wordt met de gevolgen van verkeerde verwachtingen, is het dag in dag uit een lichamelijke strijd die je te voeren hebt. Vooral als mensen in je omgeving niet meewerken, maar daarentegen jou bestrijden. Splits jou belang uit tegen het belang van anderen: 'dat is mijn deel, dat is het jouwe...'
Hoe komt het dat de ene man in de loop van zijn leven, wakker, milder en wijzer wordt en de andere man juist eenzamer en meer gesloten ? Hoe komt het dat de ene vrouw levensvreugde blijft ervaren tot op oudere leeftijd, terwijl de andere vrouw in de greep geraakt van eigen controle en levensangst en hoe komt het dat deze tegengestelde ontwikkelingen zich kunnen voordoen onder quasi dezelfde levensomstandigheden ?
Wat houdt ons tegen om te leven in het huidige moment? Tijdens onze reis dragen we onze positieve en negatieve ervaringen uit het verleden (uit dit leven maar ook vorige levens) mee in onze rugzak. Uit deze ervaringen zijn onze denk- en gedragspatronen ontstaan. En zelfs als we die niet meer nodig hebben, halen we ze nog regelmatig tevoorschijn! We kunnen er maar geen afscheid van nemen, zelfs niet als ze ons steeds weer pijn doen (Stel je eens voor dat de rivier alle rotsen, stroomversnellingen en andere objecten met zich mee zou nemen!
Hij zou niet meer kunnen stromen. En zo is dat ook met ons. We dragen in onze rugzak onze angsten en verlangens (onze emoties) ten aanzien van de toekomst mee. Deze zijn gebaseerd op onze ervaringen uit het verleden. Goede ervaringen willen we herhalen, slechte ervaringen willen we voorkomen. Maar die zware last (onze angsten en verlangens) belemmert ons vooruit te komen.
Wanneer we in staat zijn onze ervaringen uit het verleden en onze verwachtingen ten aanzien van de toekomst los te laten, bevinden we ons in het NU. Dan is alles wat ons 'toevalt' niet 'toevallig' maar precies zoals het is. Zo 'stromen' we, zonder te beïnvloeden in welke richting. Alles draait om dat wat is te laten zijn zoals het is. Bij het 'loslaten' was het het loslaten van 'wel willen hebben' en 'niet willen hebben'. Hier betreft het (zowel de mooie als minder mooie) herinneringen uit het verleden en (zowel de angstige als hoopvolle) verwachtingen ten aanzien van de toekomst.
Hoe kunnen we leren alles wat in ons leven komt te accepteren? Ten eerste: het is belangrijk dat we het woord 'accepteren' op de juiste manier interpreteren. Accepteren wil niet zeggen dat we geen actie ondernemen. Het wil ook niet zeggen dat we altijd het gedrag van anderen moeten goedkeuren. Het betekent slechts dat we accepteren dat iets of iemand in ons leven is. Vervolgens maken we de keuze hoe we erop zullen reageren. We kunnen op verschillende manieren reageren op dat wat we tegenkomen in ons leven. We kunnen ons opstellen als slachtoffer, aanvaller of neutraal. Kiezen we voor de laatste manier dan gaan we mee op de stroom van het leven. We laten onze uitzinnige emoties niet langer onze keuzes bepalen.
Oorspronkelijk is de mandala een collectie lofgezangen en mantras welke beschreven zijn in de Rig Veda. Deze Vedische teksten dateren van 1500 tot 1000 voor onze jaartelling en beschrijven de fundamentele gedachten van Indiërs. Men gelooft dat de klanken van mantras het genetische patroon bevatten van al het leven en het universum, de zogenaamde heilige adem. Het woord is Sanskrit en stamt af van manda (essentie) waaraan la (container) is toegevoegd, vrij vertaald de helende cirkel of het alles omvattende. Het wordt wel gezegd dat de mandala als symbolisch beeltenis in de 8ste eeuw werd geïntroduceerd door de Guru Padma Sambava in Tibet. Het construeren van een mandala werd ingezet als middel om te mediteren.
Het maken en ervaren van de mandala heeft als potentieel om inzicht te verkrijgen in zichzelf en het universum. De Bindu, het middelpunt van de cirkel, is het verzamelpunt van de universele energie. Tijdens de constructie van de mandala materialiseert deze energie middels de lijnen vanuit dit punt en vermengt zich met de energieën van de maker. Aldus ontstaat de mogelijkheid om de essentie te bevatten. Met geometrische vormen wordt er naar buiten toegewerkt. De vormen en kleuren hebben elk een symbolische betekenis welke de gedachten van de mens kunnen verlichten, zuiveren en helen. De beeltenis nodigt uit om alle vormen met de ogen te onderzoeken en te volgen, en trekt uiteindelijk de aandacht naar het centrum.
Om als monnik aan een mandala te mogen werken krijgt hij eerst langdurig intensieve training in het maken van de specifieke vormen en het bestuderen van de filosofische concepten achter de symbolen. In de traditionele mandalas staat de buitenste cirkel voor het dynamische bewustzijn, het vierkant voor de fysieke wereld en het centrum van de mandala symboliseert de goddelijkheid. De mandalas zijn gebaseerd op de spirituele teksten en dienen als boodschap voor de medemens.
De monniken geloven dat perfectie en de zuiverheid van hun motivatie er voor zorgen dat de toeschouwer maximaal zal kunnen profiteren van de inzichten die de mandala biedt. Het uiteindelijke doel is een zodanige kijk op de realiteit te verkrijgen dat men zich realiseert dat het goddelijke en de potentie in het zelf te vinden is. De mandala wordt na enige tijd vernietigd als symbool van de eindigheid van al wat bestaat. Het zand wordt in stromend water gestrooid zodat de helende energieën zich over de wereld kunnen verspreiden.
In het westen kennen we voorbeelden van mandalas zoals de labyrinten en het ronde glas in lood ramen van gotische kathedralen. Carl Jung was een van de eerste westerlingen die het concept van de mandala inzette om zijn patiënten meer inzicht te geven in het onbewuste zelf. Er zijn verschillende manieren om zelf aan de slag te gaan met mandalas. Het leukste is om te beginnen met een intuïtieve mandala. Zoek een plek waar je ongestoord kan werken en geef je zelf even de tijd om het dagelijkse leven los te laten. Markeer je cirkel met een bord of passer. Werk vanuit het midden en experimenteer met kleuren en vormen. Gebruik zachte kleurpotloden zoals die van Karisma of gebruik aquarelpotloden. Geef zoveel druk op je potlood dat de structuur van het papier intact blijft. Door langer aan bepaalde plekken te werken zal er meer pigment op het papier komen en kun je diepte creëren in je werk. Het geluid dat het potlood maakt terwijl je kleurt werkt rustgevend en meditatie bevorderd. Als je klaar bent hang je de tekening op en neem je de tijd om te bekijken. Welke kleuren heb je gebruikt? Met welke kleuren kon je heel fijn werken? Met welke kleuren had je de neiging om te gaan krassen? Welke vormen heb je gebruikt? Is de cirkel gevuld? Zijn er lege plekken? Waar stagneerde je? Ging je helemaal op in je werk of was je snel afgeleid? Al deze factoren geven informatie over je essentie van het moment.
Onderstaande gegevens kunnen je helpen je mandala te duiden.
Links: Het verleden, dat wat je met je meedraagt, meegekregen hebt, vanuit thuis, opvoeding, ontwikkelingsfasen, ervaringen die van invloed zijn op het nu. Rechts: De toekomst, je richting. Dat wat zich vanuit het nu zal manifesteren. Boven: Het bewuste, je denken, handelen, je weten, daar waar je momenteel gebruik van maakt. Je inspiratiebron. Onder: Het onbewuste, je valkuilen, dat wat je moeilijk vindt, je uitdagingen, je angsten en onzekerheden.
Uit onze ervaringen, emoties en gedachten komt ons handelen (gedrag) voort. Hoe we ons gedragen wordt bepaald door de 'kleur' van het etiket dat onze hersens op iets of iemand hebben geplakt. Staat er op het etiket 'prettig gevoel' (dus heeft het een mooie kleur) dan reageren we positief. Het onderwerp in het 'doosje' zal ons immers gelukkig maken! Staat er op het etiket 'naar gevoel' (dus heeft het een lelijke kleur) dan reageren we negatief. We willen het doosje niet eens openmaken of in ieder geval zo snel mogelijk sluiten.
We denken dat de inhoud ons ongelukkig zal maken. Is het etiket wit, dan handelen we niet omdat we neutraal staan ten opzichte van het onderwerp. Eigenlijk zijn we er dan gewoon niet geïnteresseerd in. We denken dat het ons niet gelukkig zal maken maar ook niet ongelukkig. We hebben er geen belang bij om de inhoud te bestuderen. Waarom tijd verspillen aan iets dat ons niets te bieden heeft?
Ik voelde me niet zo prettig en was rusteloos. De winkel waarin ik rondliep stond vol verleidingen. Ik nam dan weer het ene in mijn handen en dan weer het andere. Als ik iets vasthield, kreeg ik een prettig gevoel. Ik wilde het hebben. Het zou ervoor zorgen dat ik me plezierig bleef voelen. Dus kocht ik het. Thuis gekomen keek ik naar dat wat ik gekocht had.
Ik voelde me opnieuw onplezierig en rusteloos. Het object was zijn verleidelijke uitstraling kwijt. Later heb ik geleerd om mezelf tijdens het boodschappen doen af te vragen: Heb ik dit echt nodig? Meestal was het antwoord nee. Soms kocht ik het dan toch. Maar was me er wel bewust van dat ik de verleiding even niet had kunnen weerstaan.
Git is net zoals barnsteen, koraal en parel een edelsteen van organische oorsprong. Het is verbrand hout dat in stilstaand water is gevallen en langzaam fossiliseerde op ongeveer dezelfde wijze waarop steenkool gevormd werd. Onder de microscoop is de hout structuur nog te zien, soms zijn er zelfs jaarringen.
De steen is opaque (ondoorzichtig), donkerbruin tot zwart en licht in gewicht. Geleiding van de warmte is slecht en voelt daardoor warm aan. Het is zacht materiaal (hardheid 2.5-4) waar makkelijk krasjes op komen. Er zijn ruwweg twee soorten git, hard en zacht. Waarschijnlijk is de harde git onder zout water gevormd en de zachte onder zoet water. Echt Git is brandbaar en je zult brandend kool ruiken als je er een roodgloeiende naald tegenaan houdt. Net als barnsteen is het elektrisch oplaadbaar door het met wol op te wrijven waarna het kleine stukjes papier kan aantrekken. Op ongeglazuurd porselein laat het een bruine streep achter.
De naam git komt van het Latijnse gagatis, wat zoveel als zwart barnsteen betekent. Het was de oorsprong van de uitspraak zo zwart als git. De beroemdste git komt uit Whitby, Engeland, maar is op meerdere plaatsen in Europa te vinden zoals Spanje, Frankrijk, Duitsland, Polen en Rusland. Geïmiteerd git is vaak van glas, kool of bakeliet gemaakt.
Git werd al in de oudheden gebruikt. Het is gevonden in prehistorische graven, waarschijnlijk om de doden te beschermen. Grieken die in de oudheid Cybele, godin van de gewassen en groei vereerden, droegen git om haar gunstig te stemmen. Ook nu nog dragen tuiniers git om hun planten te laten floreren. In de19de eeuw was git erg populair als sieraad en als versiering in de vorm van kleine kraaltjes op jurken. Vaak was het een onderdeel van de rouwjurk van een weduwe. Momenteel is het vooral populair bij de Gardneriaanse heksen die kettingen dragen van git en barnsteen welke het receptieve en projectieve symboliseren.
Git is een receptieve steen. Als geen andere heeft git het vermogen om de ziel van de drager te absorberen. In de verkeerde handen zou de originele eigenaar gemanipuleerd kunnen worden. Zoals gezegd absorbeert het energieën, vnl. negatieve, en is daardoor een uitstekend beschermende steen. Omdat git zwart is wordt het geassocieerd met het element aarde, maar door haar organische oorsprong ook wel met ether (geest). Git werkt in op de stuitchakra en werkt daardoor sterk aardend. Ze helpt je naar de donkere aspecten van je zelf en de natuur te kijken. Ze heeft een rustgevende en zuiverende werking waardoor verdriet, rouwprocessen en depressies verwerkt kunnen worden. Ze brengt licht in donkere periodes. Op lichamelijk niveau kan ze worden ingezet bij hoofdpijn en kiespijn. Er wordt gezegd dat git antibacteriële en antivirale krachten heeft en kan worden ingezet bij griep en verkoudheid. Bij vrouwenklachten brengt ze verlichting.
Git geeft een link tussen het lichamelijke en het spirituele. Het helpt je om eeuwenoude bronnen van wijsheid en de transformatieve krachten van de aarde aan te boren. Git kan worden ingezet bij rituelen voor de gezondheid, bescherming en divinatie . Correspondenties: Saturnus, Steenbok, Waterman, lavendel, salie.
In tegenstelling tot rotgevoelens nu even aandacht aan écht negatieve gevoelens. Dat zijn namelijk die gevoelens:
die jou zwak houden en emotioneel afhankelijk
die slecht, ongezond voor jou zijn
die je toekomst verkorten en verkleinen door ziektes en te vroege dood
die voor jou belangrijke gebeurtenissen steeds meer belemmeren, bestrijden of tegenhouden
die mensen meer en meer uit je leven verbannen, waar je wat aan kan hebben, die jou kunnen helpen groeien in mens zijn, die jou kunnen steunen en bewust maken.
Die echt negatieve gevoelens worden echter voor het merendeel zeer gewaardeerd in allerlei macho-machtssystemen: in huwelijk, gezin, kunst, religies, culturen en maatschappij. Heel tekenend, omdat door de herkenning van die gevoelens als zijnde slécht, de mens - vijandigheid van die systemen scherp zwart-wit onderuit gehaald worden. Hier volgen wat gevoelens, en aanleidingen tot beschadigende lekkere gevoelens:
geld, bezit, opschepperij, anderen overtroeven, afgunst
zelfbeheersing, groot houden, stoer, wilskrachtig, moedig, dapper, die worden vooral mannelijk genoemd
idealen, tradities, plicht, principes
volmaaktheid, altruïsme, liefde, extase
moederen, bezorgdheid, uitsloven, wegcijferen, opofferen: dat zijn vooral 'vrouwen'-aangelegenheden
voorkomendheid,verdraagzaamheid , nederigheid,bescheidenheid , ook vooral 'vrouwen'-aangelegenheden
nodenloze schuldgevoelens
schuldgevoelens over wat ánderen gedaan hebben, zoals veel voorkomt bijvoorbeeld bij kuddeleden. Ontsporingen van mede kuddeleden hebben echter niets met jezelf te maken
minderwaardigheidscomplex
romantiek
Vul zelf maar in:
in hoeverre deze voorbeelden voor jou van toepassing zijn
hoe je er aan komt
of ze bij een of meer kuddes horen
of ze prettig voelen, of dat terecht is
wat er zou gebeuren als je zou beginnen af te brokkelen, af te leven enz..
