Achteruit op daguitstap

Tijdens ons verblijf zijn we ook tweemaal op daguitstap geweest. De eerste keer gingen we de stad Zhovkva bezoeken, en het Krehiv klooster dat maar een twaalftal kilometer verderop lag. Uiteindelijk werd de volgorde van de bezoeken omgedraaid, en wel hierdoor.

We waren nauwelijks uit het centrum van de stad toen we in een schitterende verkeersknoop terechtkwamen. Het ging zo snel vooruit dat de plaatselijke slakken over de raampjes kropen. Na een tijdje nagelbijten had onze chauffeur er duidelijk genoeg van en vroeg aan een bus die uit de andere richting kwam – een richting waarin nog gereden werd – om even stil te houden. Waarop die van ons doodgemoedereerd achteruit op de andere rijstrook begon te rijden, en aan een behoorlijke snelheid. We konden ons jolijt niet op tot gebeurde wat er moest gebeuren. De “stop-stop-stop!” van Ivo was de inleiding voor de klap waarmee het achterste van onze bus het achterste ramde van de bus voor hem. Of achter hem? Probeer dat maar eventjes aan je verzekeringsmaatschappij uit te leggen. In ieder geval was de klap voldoende om ons allemaal – voor eventjes – het zwijgen op te leggen.

Al bij al viel het nog mee. De papieren waren snel ingevuld zodat we weer op weg konden, richting centrum. Na zo’n kleine twee uur waren we dan ook weer op het punt vanwaar we vertrokken waren. Om de verkeersellende te omzeilen had de chauffeur immers beslist om eerst naar het klooster te rijden en daarna naar Zhovkva.

Het klooster in Krehiv ligt aan de voet van de Rastochya heuvels. Het werd in 1612 gesticht door monniken uit Kiev die zich vestigden in een grot dichtbij een heuveltop. Aan de foto’s is te zien dat het zo gebouwd is dat het eventuele aanvallers kon afslaan. Binnen de muren staat een St.-Niklaaskerk en een houten kerk gewijd aan de Verheerlijking van Christus. Het is nu een theologisch seminarie.

 
 
Na een bezoek aan de St.-Niklaaskerk wandelden we naar het woud achter het klooster, waar we een bron bezochten met geneeskrachtig water. Over de bron is een koepel gebouwd zodat het water niet nat kan worden. Ik dronk ervan in de hoop te genezen van mijn zware verkoudheid. En dat gebeurde dan ook. Een week later was ik weer zo gezond als een blikje sardientjes.
 

 
De Sint-Laureinskerk 

En van de restauratie naar het restaurant, waar we de innerlijke mens – die al een tijdje grommend met onze darmen rammelde – kalmeerden, om daarna nog wat Zhovka te gaan opsnuiven. Toen onze gids dacht dat we alles gezien hadden wat er te zien viel reden we weer naar Lviv, de verkeersknoop tegemoet.

(wordt vervolgd)

02-01-2011 om 15:46 geschreven door ciskelieke

Over masochisme en chocolade

Leopold von Sacher Masoch is in Lviv geboren. Ken je hem niet? Natuurlijk wel. Je kent toch ook de markies de Sade. Ah! Ja! Sade… sadisme. Masoch… masochisme. Inderdaad. Wel, er stond een ingenieus beeld van Leopold met heel wat pittige details waar ik het verder niet over heb omdat ik eigenlijk iets wou zeggen over het chocoladebedrijfje dat niet ver van dat standbeeld gevestigd is.

Ik ben géén masochist: handgemaakte chocolade, daar kunnen ze me in alle omstandigheden moeiteloos mee verleiden. Eenmaal in dat etablis-sement kon je niet alleen zien hoe ze chocolade maakten, nee, nog belangrijker was dat je die ter plaatse kon opeten. Natuurlijk moesten we eerst aan de chocoladedeerntjes met handen en voeten uitleggen wat we graag wilden: een warm cacaodrankje. Het lukte tamelijk. Wat we elk voorgeschoteld kregen was een tas vloeibare zwarte chocolade die we met behulp van een klein lepeltje leeg mochten prullen. Lekker en voedzaam, zonder twijfel. Maar daar paste toch een koffie bij, en voor Julia een thee. Een koffie “americano” als je geen vingerhoedje wilt. En een pot muntthee waarin eerst pure chocolade werd in opgelost… De hele pot chocolademuntthee kostte het equivalent van anderhalve euro, en je haalde er vier grote tassen uit.

In tegenstelling met andere dingen is eten in Lviv relatief goedkoop. De prijzen van kleren, schoenen en electronica liggen echter op hetzelfde niveau als bij ons. Uit nieuwsgierigheid ging ik een winkeltje binnen waar vrijwel uitsluitend mobiele telefoontjes verkocht werden en vergeleek de prijs die mijn geeëssemmetje bij ons kost met de ginds geafficheerde prijs: 29 euro hier en 52 euro ginds! Gelukkig zou het telefoneren zelf wél goedkoop zijn.

over kerkhoven en parken

Een kleine opmerking. In de meeste kerken en kathedralen betaal je als toerist een klein bedrag om binnen te mogen, een groter bedrag om er te mogen fotograferen en een nog groter bedrag om er te mogen filmen. Zo helpen we mee aan het onderhoud en de restauratie van de Kerk in al haar vormen en geledingen, of die nu Armeens, Orthodox of Romeins is.

Ik heb ginds ook voor de eerste keer in mijn leven betaald om op een kerkhof te mogen rondlopen. Ik kan het me bij ons moeilijk voorstellen. Maar ’t wás dan ook een kerkhof: driehonderd twintigduizend graven. Blijkbaar wil elke Oekraïner met een beetje standing er gaan liggen en niet meer opstaan. Je vindt er politiekers, componisten, operazangers, schrijvers, bisschoppen en graven in de graven. Vele ervan dragen een schitterend monument waarmee ze hun bewoner willen eren. Père la Chaise, maar dan in Lviv, waar het Lychakiv heet. Lychakiv is meteen ook een kerkhof voor Poolse en Oekraïense soldaten.

 
Het Lyckakiv kerkhof 

* * *

Net buiten Lviv ligt een soortement Bokrijk, het Shevchenkivsky Park, waar het oude Oekraïne neergepoot staat. Vooral de houten achttiende-eeuwse kerk – waar nog af en toe erediensten in gehouden worden – is een schitterend gebouw.

Toen we het park weer verlieten stootten we op een groepje mensen in traditionele klederdracht. Ze waren naar het park gekomen om er een verloving te vieren. Op simpele vraag van onze gids Diana-met-de-hoed toverde iemand een accordeon tevoorschijn en begonnen ze voor ons te zingen.

Het eerste liedje herkende ik direct aan het refrein, omdat Diana het even daarvoor had gezongen bij het graf van de componist, Volodimir Ivasjoek. Gelukkig had ik mijn videocamera in de aanslag, zodat ik het allemaal op film heb. Het liedje heet “Chevrona Ruta” en is gebaseerd op een Karpatische legende. De “ruta” is een bloem die bij ons “wijnruit” heet en geel is van kleur. Maar tijdens de Midzomernacht verandert de gele bloem en wordt rood (= chevrona). Als een meisje die rode wijnruit vindt, zal ze haar hele leven lang geluk hebben. In het liedje zegt de dichter tegen zijn geliefde dat ze echt niet hoeft te zoeken naar de “chevrona ruta”, omdat ze haar geluk bij hem zal vinden.

Hieronder kunnen jullie het filmpje bekijken.

  (wordt vervolgd)

30-12-2010 om 00:00 geschreven door ciskelieke

Eerste kennismaking

De volgende dag hadden we die talentegenslag al snel verwerkt met het uitgebreide ontbijt, waarna we onze eerste stappen in de stad waagden. We tapten er eerst wat geld uit de muur. Dat ging even vlot als bij ons, al kwamen er gelukkig grivna’s uit en geen euro’s, want daar kun je in Lviv geen fluit mee aanvangen, of kopen. Een grivna is zowat een tiende van een euro of – als je oud genoeg bent – vier frank. Met onze zakken vol geld – een kinderhand is gauw gevuld – staken we voor de eerste keer sinds onze aankomst een straat over en belandden levend en wel voor het standbeeld van koning Danylo Romanovyck van Galicia (1205-1255), gekroond in 1253, de eerste koning van Ruthenia. Ruthenia is het Latijnse woord dat vanaf de 13de eeuw gebruikt werd voor de plaatsnaam Rus en bestond uit Belarus, Oekraïne, het westen van Rusland, stukjes van noordoost Slovakije en een smalle strook van Oost-Polen.

Je kunt in het centrum van Lviv niet verloren lopen. De huizen zijn er laag en de kerken en kathedralen hoog, zodat je altijd wel een herkenningspunt vindt. En het centrum van al die herkenningspunten is de toren van het stadhuis dat in het midden van Rynok Square staat, het bekendste plein van de stad, omringd door 44 mooie huizen en met op iedere hoek een standbeeld. Poseidon staat er, net als zijn vrouw Amphitrite; Diana, deze keer zonder hoed en met boog; en Adonis waarin Willy een bloedverwant herkende. Als je de driehonderd en twee trappen van de toren beklimt krijg je als beloning een schitterend panorama van Lviv.

 
panorama van Lviv  

Een ander herkenningspunt is ongetwijfeld de Svobodalaan die in het midden een brede verkeersvrije zone heeft. Later zullen we leren dat deze zone een belangrijke plaats inneemt in het sociale weefsel van de stad. “Svoboda” is niet voor niets het Oekraïense woord voor Vrijheid.

Lviv in groep

In de namiddag bezochten we de stad in groep. Diana was bij Adonis blijven plakken en had ons Svitlana gestuurd. Svitlana ontpopte zich al snel als een goede en welbespraakte gids, al droeg ze dan geen hoed. Ze gebruikte een bijna vlekkeloos Frans en toen ik haar op een onbewaakt ogenblik – mijn vrouw keek de andere kant op – vroeg waar ze haar Frans had gestudeerd bleek dat in de plaatselijke talenschool te zijn. Chapeau! Dus toch een hoed.

Ga er maar van uit dat Lviv een prachtige stad is die niet voor niets door de Unesco werd opgenomen als Werelderfgoed. De Dominicaanse kathedraal, de Latijnse kathedraal, de Boims kapel, de St.-Andreaskerk en de Armeense kerk, het Operagebouw… Allemaal zonder uitzondering schitterende staaltjes architectuur die de geschiedenis van Lviv tot leven brengen, net als het apotheekmuseum dat gevestigd is in een apotheek die al sinds 1735 onafgebroken in bedrijf is.

 
kathedraal Maria Hemelvaart

Ik ga niet alle gebouwen en alle straten beschrijven. Dat laat ik aan een reisgids over. Maar aan de hand van de foto’s zal de geïnteresseerde lezer toch een goed beeld hebben van deze mooie stad. Lviv is nu bij ons nog onbekend, maar daar zal in de nabije toekomst zeker verandering in komen. In 2012 is ze immers een van de steden waar het Europees kampioenschap voetbal wordt gespeeld.

Over pizza's en MacDonalds

Geen reisgids dus, maar toch wat anekdoten. Zo bezochten Julia en ik een pizzeria, waar alles mooi in het cyrillisch aangeprezen werd. En al ken ik dan geen Oekraïens, toch herkende ik enkele woorden die vrijwel identiek waren aan het Russisch, zoals ananas en paddenstoelen, tomaten en pepers. De combinatie was trouwens heel lekker, zodat ik besloot om mijn rekening bij te houden. Zo moest ik, als we nog eens een pizza kwamen eten, gewoon mijn briefje laten zien.

We zijn er inderdaad nog eens gaan eten, samen met Ingrid en Frank. Gewapend met mijn briefje ging ik mijn pizza bestellen. Naast me stond Frank, die in zijn beste Sheekspieriaans aan de toogjuffrouw om een Engelstalig menu vroeg… en kreeg! Tot zover het nut van al die uren blokken op het cyrillische schrift… ‘k Had er beter aan gedaan mijn Indonesisch verder te vervolmaken. En voor wie zich afvraagt of ik ook Indonesisch spreek: natuurlijk. Zes woorden. De rest moet nog vervolmaakt worden.

Net als de GSM-kultuur heeft ook het fastfood zijn weg naar Lviv gevonden. In het stadscentrum telden we niet minder dan drie MacDonalds’. Hoe MacDonalds in het cyrillisch geschreven wordt zie je op de foto hieronder.

 
(wordt vervolgd)

17-12-2010 om 00:00 geschreven door ciskelieke

4 tot 11 oktober 2010: Lviv (Oekraïne)

Heenreis

Naar jaarlijkse traditie zijn we met onze Davidsfondsafdeling dit jaar een stad gaan bezoeken. Geen Antwerpen of Brussel dit keer, geen Mechelen of Hasselt, nee, zelfs geen Aalst. We zijn naar Lviv geweest. En voor wie dat niet weet liggen volgt hier een korte wegbeschrijving.

Je zet je GPS op en volgt die blindelings tot je in de luchthaven van het Duitse Dortmund belandt. Je hebt immers via internet een vlucht geboekt van Dortmund naar Lviv, met een lagekostenmaatschappij. Wel oppassen, want dat lage kan zowel op kosten als op maatschappij slaan, al naar gelang de interpretatie van het ogenblik. Om maar te zeggen dat de vluchtprijs niet voor iedereen gelijk was.

De vlucht was dat echter wel, zodat we allemaal samen en op hetzelfde ogenblik landden in Lviv, Oekraïne. Daar werden we in een gebouw geloodst dat van buiten meer weg had van een Griekse tempel dan van een luchthaventerminal.

              

Er stonden en zaten wat beambten die onze passen controleerden en ons in moeilijk verstaanbaar Engels vroegen of we d’r waren for business or tourist. Ik weet niet wat de anderen hebben geantwoord – misschien zat er wel een of andere vrouwenhandelaar op het vliegtuig, want Oekraïne staat niet alleen bekend als de graanschuur van Europa maar ook als een land met bloedmooie vrouwen, al zullen die dan wel geen deel uitgemaakt hebben van onze groep Deeëffers, en nu heb ik het over de vrouwenhandelaars – maar ik zei dat ik d’r was als toerist, zodat ik het land in mocht.

Gelukkig hadden de andere leden van onze groep hetzelfde antwoord gegeven, zodat we even later met z’n allen in de bus stommelden die ons naar ons hotel zou brengen. Onderweg kregen we – in het Engels - al wat informatie van onze gids Diana die haar boog had ingeruild voor een imposante hoed.

              

We logeerden in het George hotel, geschreven Жорж, een van de oudste hotels van Lviv (1793). Het werd gebouwd in neo-renaissancestijl door de Oostenrijkse architecten Helmer en Felner. Zoals ze daar zelf zeggen komen de “connoisseurs of beauty from all over the World” er logeren. Ware woorden, waar ik mezelf in terugvind. We vernamen dat Honoré de Balsac er ooit verbleef maar dat het hotel sindsdien gelukkig gerenoveerd werd, zodat we een ruime slaap- met badkamer hadden en een flatscreen waaruit een massa onverstaanbaar Oekraïens kwam gerold.

Want wie denkt dat Oekraïeners en Russen dezelfde taal spreken heeft het echt wel bij het verkeerde eind. Het Oekraïens gebruikt ook het Cyrillisch schrift, maar het staat even ver af van het Russisch als het Vlaams van het Duits. Daar stonden Luc en Willy en ik dan met onze (beperkte) kennis van de taal van Poesjkin. Het is zelfs nog erger. Hier in het westen van Oekraïne hebben ze helemaal niet graag dat er Russisch uit je mond komt. De taal van de oude bezetter, weet je wel.
 
(wordt vervolgd)

16-12-2010 om 00:00 geschreven door ciskelieke

15-12-2010 om 00:00 geschreven door ciskelieke