Eenzaam hoef je je niet te voelen, want er wordt voortdurend aan je gedacht door mensen die het erg goed met je bedoelen. Misschien geeft dit idee je kracht.
Het akkerland is wees bij t sterven van de herfst, als alle vruchten zijn gerooid.
Her en der een plukje sneeuw van t laatste offensief, dat is gedooid.
De schrale krul van mos kleurt t vast tapijt in vlekken groen en ros.
De dagen werden korter, nachten langer en opeens was t uit, gedaan met t jaar dat nu alleen nog leeft in de herinnering van hem en haar.
De zotte morgen.
Een meeuw zoekt schrale troost in d overdaad van s mensens feestgedruis in oudjaarsnacht.
Een kat krabt nijdig aan de ton waarin de zilte geur van zalm en oesters zich voor de buitenlucht verbergt.
De kerstverlichting is het pinken moe en toeters, bellen, hoedjes, fluiten en bretellen liggen apegapend op de plek waar zin hun roes zijn neergevallen.
Halflege glazen verslapen zich in roes en euforie op elke plek die je maar denken kan. Het schuim verstard in t holle van de wand en rode lipstick op de rand.
De nieuwjaarskussen zweven nog bij honderden in t rond, .. tot op de wangen van de hond. Ze bergen duizend wensen en verlangens van zoveel mensen.
Waterloo verbleekt bij t aanzien van dit veld van eer, aan t eind van t jaar, nu is weleer. En menigeen gestorven in de strijd, getooid met t Ridderkruis van rode lippen op een veld van.. bleke huid.
De een zijn dood, de andere zijn brood, zo denkt de meeuw, de kat, met groot gelijk, de overdaad vermaledijdt,.. en pikt en krabt tot t smulfestijn verschijnt. Kalkoenen botten, ganzenlever en des vissens motten.
Ze hebben alle tijd want mensen krijgen deerste uren van het nieuwe jaar hun ogen nauwelijks weer wijd.
Aan d overkant van dit festijn, het veld van eer, daar zit een kind in t zand van de woestijn. Geen honger meer van t dorsten naar een druppel uit de borst zijns moeder. Twee dagen nog zal t leven zijn in t nieuwe jaar.
ter gelegenheid van de (jongste) week van de vrijwilliger
Als 't morgen morgen wordt zal ik weer denken aan vandaag. En dat wij samen zijn geweest, op weg. En jij die mij verwendde, met doodgewone dingen die ik nauw'lijks kende. En hunk'rend speur ik de kalender weer, de dagen tellend op en neer. Me af te vragen : "wanneer kom jij de volgende keer ?"
Men zegt : je doet het gratis, belangeloos, voor niets. Maar beter dan wie ook, ik 't weet : Je bent er niet voor niks. Jij bent er voor mij ! En jij en ik, wel dàt zijn WIJ ! En wat wij SAMEN doen is groot, UNIEK. Mijn duim omhoog, oké ! Mijn knipoog, een applaus voor twee.
Een bosje rode tulpen in het voorjaar. Een "touch of joy", een klein gebaar. Als hei, als hoi, als kisses en als misses. Voor vriendschap, liefde, trouble, hapiness. Met een knuffel en een zoen, om te zeggen : "met jou heb ik te doen"
In het dal lijken bergen zo hoog, meren zo diep, vogels zo klein, en vissen zo schichtig. De zon lijkt wel een lamp, de maan een speelbal, en 't heelal een onmetelijk confettitapijt.
Soms vraag ik mij af wat bergen en meren, vogels en vissen, zon en maan en sterren in 't heelal denken over mensen in het aardse dal.
Wie bergen bedwingt ontdekt de oneindigheid, en duikend zijn de meren een getto van bruisend leven.
Soms worden wij, om ons talent, verguld, om ons gezelschap geduld. Soms geprezen, of om onze eigenwijsheid ook gemeden.
Misschien ontdekken wij ooit, langs de oneindigheid van de natuur en het heelal, het wonderlijkste van de schepping : de vriendschap van een mens, om lief en leed te delen.
Misschien ontmoet je hem vandaag ; hollend in de klopjacht van je druk bestaan. Van her naar der, geen tijd om even stil te staan. Misschien is hij voor jou te traag, of neemt hij and're wegen. In 't hollen zag je 't niet of vaag, maar kwam je hem wel tegen. In 't stemmend fluiten, handgezwaai, of met een knipoog, schuilend voor de regen.
Met even tijd van 't hollen afgenomen ; vandaag je happy day, de dag der dagen. 't Keurslijf af en zweven in je dromen. Jezelf verlost van zorgen en van vragen. Ontmoeting met je eigen ik of wie en wat je is ontgaan, verloren waande of in stilte had begeerd, bekruipt je 't goed gevoel van weten : dat er mensen zijn door wie je wordt verwend, en nimmer te vergeten ; die vriend, bij wie je zijn mag wie je bent.
Als ik mocht baden in de wellness van jou dromen, dan baad'ik in de druppels op je huid. Ik werd het druppend, droppend, zoete nat, dat in regens van verlangen, parels van behagen langzaam gleed van bovenaf.
Als ik mocht baden in de wijsheid van jou woorden, liet ik mij overspoelen door hun kracht. 'k Vond in klanken, zinnen, woorden, in het zingen, de akkoorden die het leven van elk mens verzacht.
Als ik mocht baden in het diepste van jou zinnen, dan ontdekte ik er tussen lief en leed, nog honderdduizend and're dingen. En, heel apart, gekoesterd of vergeeld, misschien ook mijn beeld.
't Gaf mij wellness om te weten dat in 't hoekje van het heden, ik omringd was door jouw dromen, en bijwijlen, in de koorts van het verlangen, jij mijn beeld zocht om het op je eigen plekje op te hangen.
De slagkracht van de branding, die niet achterom kijkt naar de zee, maar in haar golven, zwoegend, elk getij wat geeft en elk getij wat neemt.
De ochtendnevel, dauwend, op het gras. Schitterend in honderd kleuren, kristal getint talent in 't zonlicht bij het gloren van de dag.
De dauw aan 't einde, die in 't ondergaande avondrood haar deken spreidt waarop een vlijtig mens voldaan te rusten mag.
De kinderhand die op het strand een parel vindt, verloren in het zand, en zich verwonderd, dankbaar, afvraagt : waarom hij elke dag 't geluk weer vinden mag.
Wiegen in de armen van de wind. Zwiepen, zwalpen, zweven. Gouden vleugels, elfen, feeën, over weiden, bos en land, 't overrijpe koren, papaver aan de rand. Een vlinder voert een druppel ochtenddauw, bij 't gloren, naar het bloempje aan de kant dat, tussen distels, doornen, haar kelk van rode wangen verdrinken doet in zoete wijn van vriendschap en verlangen, die haar stralen doet.
