Man man man….Miserie miserie miserie! Hadden die werken nog een dag langer geduurd hadden ze me kunnen afvoeren in een dwangbuis.
Niks dan lof voor die werklui gezien de omstandigheden waarin ze moesten werken. In de bittere koude en zonder ook maar enige veiligheidskleding of schoeisel. Enkel een dikke trui, een overall en basketsloefkes was waar ze het moesten mee doen. Zelfs geen stofmasker hadden die mannen! En geloof mij, er was stof! Er was heel veel stof!! Er waaide een tornado van stofwolken door mijn stekje!!! Elke dag weer… drie weken lang!

Er waren ook de frustraties tussen de bewoners en de werklui. Eén aannemer en negen onderaannemers en de éne wist van de andere niet wat ze deden of al gedaan hadden. Communiceren ging heel moeizaam want niemand van die werklui sprak meer dan drie woorden Frans of Engels, laat staan dat ze Nederlands spraken of verstonden. Ze kwamen allemaal uit het Oostblok. De enige antwoorden die we op onze vele vragen kregen was: “don’t know, not for me, me finish”. De enige die Nederlands praatte en de boel in goede banen moest leiden was een jonge dame, Sofie genaamd. Maar Sofie was “bussy”, Sofie was “not in the building”. Sofie was in geen velden of wegen te bespeuren!

IJverig waren die mannen ook! Ze kapten en boorden dat het lieve lust was. Ze boorden gaten waar er geen gaten mesten zijn. Zij boorden door de stroomkabels, de water- en gas-leidingen. Dan hadden we plots geen licht meer, dan weer geen gas en een andere dag geen water. Op onze vragen het geijkte: “don’t know, ask Sofie”. BUT WHERE THE F**K IS SOFIE!!!

Maar het overgrote deel van de werken in mijn stekje zijn achter de rug en we hebben het overleefd. We zijn gelouterd uit de strijd gekomen en likken nu onze wonden. Want mooier is het er allemaal niet op geworden. Er zijn zoveel miskleunen gebeurd dat je het niet voor mogelijk houd.
Over de nieuwe ramen ben ik wel tevreden, al staat de combinatie van de kleuren mij niet aan. Raamprofielen donkergrijs en de plastieken raamkozijnen en vensterbanken in een oogverblindend wit. "Een tang op een varken" zou ons Moemoe gezegd hebben. Ook is de raam van mijn woonkamer een heel stuk kleiner geworden waardoor ik nu minder licht binnen krijg. Maar soit!
Nu is het afwachten tot men aan onze terrassen begint. Hopelijk zijn die klaar tegen dat het goede weer begint. Toch, niets is zeker… “Äsk Sofie”, remember!

Maar goed, na dit alles gezegd, geschreven en gepost te hebben… gaat deze Mus nog eerst de hoognodige renovatiewerkzaamheden aan haar vege lijf beginnen uitvoeren. Ik vrees dat er anders paddenstoelen tussen het struikgewas zullen groeien.
But i’m back! Al zal het nog wel eventjes duren vooraleer ik weer a volonté bezoekjes kan komen afleggen wegens nog heel veel was en poets werk.
Moesten jullie me ondertussen zoeken en niet vinden…ASK SOFIE!!!

Tot de volgende…