Al jaar en dag kijk ik naar ‘Blokken’. Niet omdat ik zo een geweldige fan ben van Ben Crabbé, want soms zou ik hem hel liefst van het scherm kunnen wissen. Al zeker wanneer hij nog maar eens een flauwe mop vertelt of wanneer hij begint te zingen. Langs de andere kant moet ik hem toch ook bewonderen. De format van ‘Blokken’ is vrij simpel en sober en je zult als presentator maar elke avond iets moeten verzinnen om dat halve uur te moeten vol lullen, en dit achttien jaar lang. Maar ik dwaal af…mijn  kat en zijn klok dus.

Het is een klokvast ritueel dat ik rond 18h15 stop met alles wat ik op dat moment aan het doen ben, me in mijn zetel vlei en de tv aanzet. Mijn kat ligt op dat moment op vinkenslag want hij heeft ook zo zijn ritueel. Dat bestaat er namelijk uit zich als de wiedeweerga op mijn schoot te vleien om daar vervolgens genoegzaam te liggen ronken als een goed lopende dieselmotor. En van hem mag dat zo blijven voor de rest van de avond. Maar nu komt de clou!

Sinds we wegens het winteruur de klok een uur moesten terug draaien is mijn Snoezepoes totaal van slag. Reeds om 17h15 komt hij naast me staan miauwen, net of hij wil zeggen dat ik de tijd niet uit het oog mag verliezen want dat ‘Blokken’ gaat beginnen. Wanneer ik niet meteen reageer begint hij als een gek te draven tussen de zetel en de kamer waar ik me op dat moment bevind. En dat draven en klagend miauwen  houdt hij zo een uur lang vol. Hem vertellen dat hij een uur te vroeg is helpt geen zier, zijn innerlijke klok verteld hem immers iets anders.

Gelukkig voor mij past hij zich na enkele dagen weer aan. Maar het is toch fascinerend om zien hoe dat innerlijk uurwerk het ritme bepaald van mens en dier. Hoe die biologische klok, alle uurwerken ten spijt, ons leven beheerst.
Zeg dat mijn kat het gezegd heeft!

Als afsluiter vandaag nog dit: "De tijd gaat snel, gebruik hem wel."
Tot de volgende…