Zoals jullie je misschien nog wel herinneren was de maand mei dit jaar nog bitterkoud en heel erg nat. Echt geen weer om een hond door te jagen. En toch. Minstens vier dagen van de week en dit de ganse maand lang, trotseerden Dochterlief en ik dat pokkeweer om van het ene ziekenhuis naar het andere te draven. Om de beurt zaten, hingen of lagen wij tegen, onder of tussen een technisch hoogstaande medische machine om de oorzaak van onze respectievelijke klachten, zij buikpijn, ik pijn in de heup, te vinden.
Blijkbaar waren wij een medische zeldzaamheid want in de maand juni mochten we die trips en onderzoeken nog eens dunnetjes over doen. Dochterlief werd voor bepaalde onderzoeken enkele dagen in het ziekenhuis opgenomen, ikzelf mocht na elk onderzoek terug naar huis strompelen.
Uiteindelijk viel dan toch het verdict, een operatie was de enige uitweg voor elk van onze eigenlijke klachten.
Bij Vicky was de “Sfincter van Odidi” (een kringspier rondom de papil van Vater waarmee de hoeveelheid vloeistof vanuit de lever, galblaas en alvleesklier geregeld kan worden) de oorzaak van haar pijnen. Begin Juli werd zij met succes geopereerd en is gelukkig sindsdien pijnvrij en haar bloedwaarden die schrikbarend laag waren, zijn weer terug op peil.

bIJij mij dringt een operatie zich eveneens op.
Sinds meer dan 4-jaar heb ik een Bursitis trochanterica, alias, een ontsteking aan de slijmbeurs in mijn heup. Tal van cortisonespuiten en infiltraties brachten geen soelaas. De chirurg die het verdict stelde had mij het liefst vanuit zijn spreekkamer linea recta op de operatietafel gesmeten, maar ik bedankte feestelijk. Pas herstelt van mijn knieprothese, die overigens super haar werk doet en waarvan ik nu spijt heb dat ik het niet vroeger heb laten doen i.p.v. zolang met pijn te lopen, zie ik het toch niet zitten om andermaal een zware operatie met wekenlange revalidatie op een jaar tijd te ondergaan. Op 17 oktober heb ik afspraak met de chirurg en zal ik een datum moeten vastprikken. Nu wordt de felle pijn min of meer onderdrukt met pijnstillers en ontstekingsremmers, maar stappen blijt een pijnlijke zaak. Bovendien heeft die medicatie een nefaste invloed op mijn bloeddruk, nieren en lever. Nog bovendien is de pees waar de ontstoken slijmbeurs tegenaan wrijft bijna zo goed als doorgescheurd. Ik heb dus geen andere keuze dan terug onder het mes te gaan.

Moesten jullie nu denken dat hiermee mijn relaas afgelopen is….dan hebben jullie het totaal mis! Dochterlief en ik hebben de afgelopen maanden nog neer katten gegeseld (figuurlijk gesproken natuurlijk) maar dat is voor een volgende keer. Voor nu hebben jullie al wel voldoende leesstof me dunkt. Jullie waren gewaarschuwd hé.. LOL

Geniet nog van die enkele mooie dagen…tot de volgende…