Mijn tandarts had waarschijnlijk nog wat verdoving over van de vorige patiënt vermoed ik en dus werd ik extra bedeeld. De verdoving deed zijn werk, het stukje tand was in mum van tijd verwijderd en ik mocht gaan met de geijkte woorden: “Geen warme dranken en niet roken de eerste uren.”
En laat die beide nu mijn grootste verslaving zijn!

’s Avonds laat was die verdoving nog steeds niet uitgewerkt en ik kreeg zo stilaan een onweerstaanbare drang naar mijn kopje koffie en sigaretje en gaf er zonder enige weerstand aan toe. Drinken ging niet zonder morsen en het sigaretje moest ik roken a la Lucky Luke. Maar ik ben een doorzetter, oefening baart kunst dacht ik , en allengs ging het beter en beter.
Maar o wee, ’s nachts werd ik wakker met een pijnlijk gevoel in mijn rechter wang. Nu slik ik sowieso al elke dag een flinke dosis ontstekingsremmers en pijnstillers dus eentje meer kon geen kwaad, maar de pijn bleef hardnekkig toenemen.
Menslievendeugd, ik heb twee kinderen gebaard op de wijze van onze oermoeders, d.w.z. zonder enige verdoving of andere tralala, maar als er één pijn is die ik niet kan verdagen en waar ik zo ongeveer hysterisch van wordt, dan is het tandpijn!

De dag na de behandeling was mijn rechterwang dubbel zo dik als normaal, het leek alsof ik een struisvogelei in mijn mond had zitten. Zelfs mijn oog zat half dicht. En pijn mannekes!!!
Mijn tandarts had geen spreekuur en een spoeddienst hebben wij hier niet meer in de buurt, dus trok ik noodgedwongen maar naar de apotheek. Die stelde vast wat ik al vreesde, een ontsteking van de wonde en een joekel van een abces.

En dat was balen! Want 's anderdaags zou het onze maandelijkse blogvrienden bijeenkomst zijn, iets waar ik altijd gretig naar uit kijk. We doen dit nu al vele jaren en het is altijd een gezellige boel. Ik heb nog even getwijfeld maar ik kon me echt zo niet vertonen. Van een klappeke doen was bij mij geen sprake en bovendien verging ik van de pijn. En geloof me, een Mus met tandpijn is geen pretje om naast je te hebben. En zodoende moest ik forfait geven.

Vandaag, zondag, is de pijn al wat draaglijker maar mijn minnelijk smoeleke staat nog altijd een beetje scheef.

Ik heb jullie vreselijk gemist lieve vrienden en dat was behoorlijk balen!

Tot de volgende….