Op een magisch perzisch tapijt begon de reis
naar het land van duizend en één nacht en veel verder
waar het lag  zouden we zeker en vast wel vinden

daar waar Alladin zijn toverlamp ontvlamde
daar waar Ali Baba zijn rovers drilde
in de grot der schitterende schatten

Het tapijt vloog over bergen en dalen
de rivieren waren als zilverlinten
de maan en de sterren lachten ons toe

Door het water het paardenspan van Neptunus
de zee was ons onze rustige spiegel
die het licht van de dageraad weerkaatste

Op het tapijt van elke dag eindigde de reis
de brandstof van onze dromen sputterde
bij het ontwaken naast het bed.

Ingrid Lenaerts

Driftige wolken
blazen hun grijze adem
in de zomerstorm

Ingrid Lenaerts

Regen bij bakken
Een stortvloed stroomt van het dak
Wateroverlast

Ingrid Lenaerts

Van de morgen tot de avond
zorgen om het  lege hoofd
De residenten in Villla Levenslust
zien het niet zo vaak meer in die richting
slapen slecht en zijn  hulpbehoevend
weten niet waar ze vertoeven
ontmoeten vaak de verkeerde persoon
tot hun groot chagrijn

Eten is vaak hun minste zorg
klagen van  koude voeten
verrekken van de pijn
doelloos in bed knikkebollen
tot de maan hen zacht vertelt
dat de nacht vordert
en hun verdriet lichter wordt
naar eeuwig vliegen

Ingrid Lenaerts

Het huis versteende in zijn gedachten
vol vergane glorie en oude weelde
Een eenzame eredame naast grotere adel
die allen onder dezelfde sluier zuchtten
Jaren leegstand of nog één oude bewoner
die opbokste tegen de tijd in de avenue

Eens pronkte het met zijn prachtige tuin
bloemenperken en schaduwrijke terrassen
de kamers waren luchtig en rijk versierd
duurzaamheid stelde geen vragen.
Er werd gelachen gedanst en gefeest
gemind, gevloekt geroddeld geknarsetand
knechten waren de werkers van het laatste uur
met al hun beste krachten omdat het hoorde.

Langzaam op zwarte sokken sloop het verval
langs de ramen vermomd als een leger ratten
die uiteindelijk de scpeter overnamen
en er hun koninklijke burcht bouwden
stelden geen waarom kenden geen daarom
hun antwoord kreeg je vanzelfsprekend

Ingrid Lenaerts

Het parfum, dat parfum hangt op zijn huid

Te herinneren dat zij er was in levende lijve

Elke vezel van zijn vingertoppen zindert alsof

herinnering de begeerte schroeit op zijn lippen

Dat hij nauwelijks denkt zoals een waterzoeker

In het hart van de woestijn de oase welwillend laat

Voor de volgeling  hij dronken en bezeten is van

Verlangen haar weer te vinden,  te verdrinken

In slechts dat parfum, het parfum.

Ingrid Lenaerts

Wat nu rest lijkt een ware oorlogsruïne
vroeger was het park een dame vol  mysterie
vriendelijk  in de wandelgang en op de bank
het gras begroetend, de bomen gezond en sterk

Daar ligt nu alles omwoeld zoals een maanlandschap
Bomen  met afgestorven kruin  zijwaarts gekanteld
Wortels in de wind  moegesparteld nu geveld
Bovenop grint en gruis stof en as

Vergankleijkheid sluiert er de wet van leven
Melancholie is een tunnel naar het verdriet
een groot gat als een gapende muil naar de ziel
waar ooit wat onschuldig groen resident was.

Ingrid Lenaerts

Het woord is niet van mij
dat verdoemt en verwenst
verzeilt ten kwade de zieke oever
dat rooft naar goed en gave
op de stroom

Het woord is niet van mij
dat verdoemt en verwenst
de zonnedagen op het land
dat delft en dooft
liefde en daad en op de huid

Het woord is niet van mij
dat knaagt en zeurt
de bloei stuivend in zand
dat verscheurt de schors en de stam
belofte en heil in de wens

Ik vel het woord van mij
dat ik koester en bemin
gemeerd in een veilige haven
voor groot hart in gezond lijf
hoog in het vaandel

Ingrid Lenaerts

Veel berken dromen
van zachte wind en water
na deze droogte

Ingrid Lenaerts

Buiten grauwt licht niet eens een streep zon
op het riante bloemenperk narcissen
wuivend in de noorderwind

binnenin : het Vlaamse land
om in te verdwijnen
als een moment gelukzaligheid
de schilderijen converteren
alle werkelijkheid
ik kijk, ik loop rond ik zwijg
indrukwekkende verwondering
van de stilte

Ingrid Lenaerts

Men gaf hem schouderklopjes
in zijn nieuw uniform vol glorie
kakigroen als het regenwoud
bruin als de cocosmat
Hij lachte al zijn witte tanden bloot
borst vooruit en eresaluut
alsof hij de grote veldheer was
Zo zag hij zich ten strijde trekken
voor een doos snoepjes en een zak chips
hij als een held geschouderd
met het grote geweer dat blonk
Toen  werd schieten een sport
met doelwit alles wat bewoog
zussen,broers vader moeder
het spel waarbij alles definitief was
geen weg terug voor deze wreedheden.
Ingrid Lenaerts