1960 – Donderdag 26 mei : Leestse fanfare in Rerum-Novarumstoet te Mechelen.
De traditionele Rerum-Novarumviering kende een succesvol verloop. De optocht die ruim 20 minuten duurde werd opgeluisterd door verschillende fanfares uit de streek waaronder de Kon. Fanfare Arbeid Adelt uit Leest. Er waren 48 groepen waarvan de muziekmaatschappij uit Leest de 29ste plaats innam. (G.v.A., 26 en 27 mei)
1960 – 26 mei : Soldatenbrieven van Para Armand De Bleser.
Kamina 26/5/1960 : “Het spijt me ten zeerste dat ik nog niet vroeger heb kunnen schrijven, aangezien zekere toestanden het me niet toelieten. Tevens bedank ik jullie voor de boeken en ook voor De Band die ge me regelmatig opgestuurd hebt. Ik bevind me hier op een 8 à 9.000 km van België en voel me zeer goed, de temperatuur bedraagt hier tussen de 30 à 40°. In het begin heb ik daar wel een beetje last van gehad, maar nu ben ik daar aan gewend, nochtans veel zweet laten we hier wel, als we in gevechtskledij enkele oefeningen moeten doen, of anders als wij geparachuteerd worden in de brousse, dan moeten wij onze weg zelf maken bij middel van een junglemes, om boompjes en struikjes weg te halen, en dit is nog niet alles, want dan bent u nog geladen met een rugzak, een radiopostje, geweer en die plezante helm op uw hoofd, en dan krijgt men soms nog de verrassing dat men tot aan de buik in het moeras wegzinkt, of men hakt een boompje omver waarop een mierennest is genesteld, dan weet u ook wel wat een miertje kan doen. Zo hebben ze mij eens eenmaal beet gehad maar geen tweede keer hoor, dit zijn zo enkele zaakjes die een Para in Congo kan beleven. Nu wat het eten en slapen betreft is het hier zeer goed, maar om onze vrije tijd door te brengen is het maar triestig, want veel is hier niet te zien, onze basis bevindt zich op 22 km van Kamina stad, dit dorpje bestaat uit enkele straten met een paar café’s, een cinema, enkele winkels en een fotograaf, dat is praktisch alles wat er te zien is en daar mogen we één of tweemaal per week naar toe. Op onze basis zelf hebben we een kantien, een cinema en een winkel. Dat is zowat alles wat we op onze basis hebben. Beste vrienden, kennissen en Milac lezers, nu ga ik sluiten, want het is hier 10u30 en het wordt stilaan tijd om mijn zondagsplichten te vervullen, tegenover mijn H. Vader die mij beschermt bij het valschermspringen en andere moeilijkheden, ik zeg u allen goeden dag en tot de volgende keer. Salu…”
Kamina 28/6/1960 : “Eerst en vooral bedank ik jullie voor al wat ge voor mij al gedaan hebt, niettegenstaande ik maar even 9.000 km van u verwijderd ben, tevens stuur ik de goeden dag aan alle Leestenaren. Velen van mijn vrienden hebben uitleg gevraagd over de uitvoering van een ‘sprong’ en de constructie van een valscherm; wel daar zal ik nu enkele bijzonderheden van geven. Men heeft twee soorten parachutage vliegtuigen :
1° DC 3 (C47 DAKOTA genoemd), daar kunnen we met 20 para’s in + hun materiaal; er is maar één deur aan (post) en heeft een dropsnelheid van 50 m:sec of 180 km/uur, dit is de snelheid als men het vliegtuig verlaat.
2° C L9 of PACKET genoemd : daar kunnen we met 42 para’s + materiaal in; hier verlaten we het vliegtuig langs beide deuren met een snelheid van 60 m/seconde of 220 km/uur. Dit is het meest gebruikte vliegtuig, nochtans iedere parachutist moet uit beide vliegtuigen en met beide parachuts gesprongen hebben.
Nu volgt de beschrijving van een valscherm. Men onderscheidt hier twee soorten van valschermen :
1° TYPE X genoemd : deze heeft een oppervlakte van 50 m2, hier heeft men nogal veel schommelingen, het hulpvalscherm heeft een oppervlakte van 37 m2. Kost volledig 18.000 fr en is van Engels fabricaat.
2° TYPE TAP 665 (EFA) heeft een oppervlakte van 60 m2. Men heeft met dit valscherm weinig schommelingen hetgeen de landing veel verzacht. Het hulpvalscherm heeft een oppervlakte van 48 m2, kost volledig 12.000 fr. De snelheid waarmee we dalen bedraagt in normale omstandigheden ongeveer 9 m/seconde, dat begint al hoor !
Aan zo’n valscherm hangen we vast met 24 koordjes, de dikte van een stokje en hebben de weerstand ieder van 120 kg, zodus heeft men niets te vrezen. De Belgische parachutisten hebben hier in Kongo en Ruanda Burundi al 33.000 sprongen gemaakt.
Nu nog enkele onaangenaamheden die in zo’n sprong kunnen voorkomen. Deze zijn :
TWIST : dit is als die 24 koordjes in elkander gedraaid zijn, hetgeen nog al dikwijls gebeurt, dat is niet erg. BLAUW-PEREFERIE : dit is als het deken tussen de koordjes geslagen is, gewoonlijk scheurt het en dan moet men zijn reserve trekken, zo niet zal de landing niet zo aangenaam zijn. INEENHAKING IN DE LUCHT MET UW MAKKER : dan moet de onderste man zijn reserve trekken. Dan heeft men nog enkele kleinigheden, een gewone botsing in de lucht, een slechte uitgang, of uit het vliegtuig vallen, dit komt door de luchtzakkingen. Dit zijn zo de voornaamste zaken over wat de parachutage betreft. Voor de rest is het hier met mij goed en sluit deze brief met de beste groeten aan alle Milac lezers en tot de volgende keer.”
Kamina 29/8/1960 : “Hier ben ik weer met een paar woordjes nieuws, veel weet ik niet te vertellen, maar neem van de gelegenheid gebruik om mijn laatste groeten van uit Kamina toe te sturen. Volgens ik hier juist vernomen heb vertrekken wij op 1 september naar Usumbura, dit is een stad op ongeveer 1.400 km van Kamina. Waarschijnlijk zal dit een mooie reis worden aangezien wij ze nu met de trein en per boot afleggen, dat samen een 4 dagen in beslag zal nemen. Twee met de trein, één met de boot over het Tanganica-meer en één dag met de auto. Hoe het ginder is dat kan ik nu nog niet zeggen, maar dat komt wel. Voorlopig gaat hier alles kalm, er zijn hier al een 5000 U.N.O. soldaten die ons komen vervangen om de orde te handhaven; zij hebben een zwarte huidskleur, maar zien er een beetje slimmer uit dan degenen die hier wonen. Het is te hopen dat zij het kunnen halen en kalm houden, zo hebben wij het ook beter want de laatste tijd is het hier niet erg goed geweest, en hebben al dapper ons werk gehad. Veel weet ik niet meer te vertellen en sluit alzo mijn briefje met de beste groeten aan alle Milac-lezers en tot volgende maal.”
Noot : Kamina is een stad in Congo-Kinshasa en de hoofdplaats van het district Haut-Lomami. Bij de laatste volkstelling van 1984 telde de stad 62.789 inwoners. In 2004 schatte men het bevolkingsaantal op 115.600. Armand was daar terechtgekomen in een turbulente periode, Congo werd onafhankelijk op 30 juni 1960 en België zou zich uiteindelijk terugtrekken uit angst voor een onafhankelijkheidsoorlog zoals in Algerije. Lumumba werd eerste minister en Kasavubu werd de eerste president. Kort na de onafhankelijkheid ontstond er muiterij in het leger, dat nog steeds geleid werd door Belgische officieren. Lumumba verving daarop deze officieren door Congolezen, waarna veel Belgen op de vlucht gingen en de regering in elkaar stortte. De Belgische regering zond troepen om de Belgische burgers te beschermen en Lumumba riep de hulp van de Verenigde Naties in. De VN stuurde troepen om de orde te herstellen, met de steun van de Verenigde Staten, die in Lumumba een communist zagen en die wilden vermijden dat Congo zich tot de Sovjet-Unie zou richten. Op hetzelfde moment scheidde de relatief rijke provincie Katanga zich af en riep haar onafhankelijkheid uit. President Kasavubu probeerde Lumumba af te zetten, en Lumumba ontsloeg op zijn beurt Kasavubu als president. Kort daarna werd Lumumba onder huisarrest geplaatst door kolonel Mobutu. Lumumba ontsnapte, maar werd opnieuw opgepakt en in januari 1961 naar zijn vijanden in Katanga gevlogen, in opdracht van de Belgische minister voor Afrikaanse zaken. Daar werd Lumumba vermoord in onopgehelderde omstandigheden. Zijn lichaam zou opgelost zijn in zwavelzuur en werd nooit gevonden. De CIA had Mobutu geholpen en was blij dat ze de door de Sovjet-Unie gesteunde Lumumba kwijt waren. Mobutu kreeg hierdoor meer macht en werd beschuldigd een Amerikaanse stroman te zijn. De Belgische regering heeft decennia later toegegeven dat zij in de omverwerping van Lumumba betrokken was. Kamina werd de eerste maanden van de onafhankelijkheid van Congo (1960) gebruikt als een centrum van waaruit interventies werden gepleegd. Later werd het gebruikt als centrum voor de coördinatie van VN-operaties. (Wikipedia)
Vervolgt.
Foto’s : -De Kon. Fanfare Arbeid Adelt in 1960 met vooraan v.l.n.r. Juul Boonen, Felix Van der Hasselt, Jan De Wit en Marcel Diddens. -Para Armand De Bleser in Kamina. -Armand als derde van rechts op weg naar een volgende sprong. -De afsprong en alweer een geslaagde sprong.
1960 – 26, 28 en 29 mei : Tweede Internationale Muziekwedstrijd K. Fanfare St-Cecilia.
Dit, ter gelegenheid van het zestigjarig bestaan van deze vereniging. Normaal zou het zestigjarig bestaan van de fanfare in 1959 gevierd zijn, maar er waren vrij grote moeilijkheden ontstaan binnen het bestuur en zo werd de viering met een jaar uitgesteld. De wedstrijd werd ingericht voor harmonieën en fanfares en bestond uit 3de, 2de en eerste afdeling, uitmuntendheid en ere-fanfares. Er was zowel een korps- als een marswedstrijd en elke muziekvereniging diende een opgelegd en een vrij gekozen nummer te vertolken. Er was een prijzenpot van 50.000 fr evenals diploma’s en bekers. De jury bestond uit drie gekende toonkunstenaars. (DB, november ’59)
De opening vond plaats op woensdag 25 mei te 20 uur met optredens van de K. Fanfare “Arbeid Adelt” Leest, de K. Fanfare “Ste Cecilia” Heffen en het Trompetkorps van de Koninklijke Wielerclub “Hombeekse Sportvrienden”. De prijsuitdeling gebeurde op 29 mei in aanwezigheid van de directeur der afdeling “Volksopleiding” van het Ministerie van Openbaar Onderwijs. (DB, nr.5 van 1960)
Het verslag van dit evenement verscheen in “De Band” nr.6. : Leest in feest “Zo was de naam van de “mars” getoondicht door Meester Meeus L., ter gelegenheid van het zestigjarig bestaan. Maar beste lezers, we waren ooggetuigen, het was inderdaad een feestroes die over Leest hing. ’s Woensdags leverden de aangekondigde maatschappijen puik werk ; de feestelijkheden werden ingezet door de zustervereniging “K. Fanfare Arbeid Adelt” opgevolgd door de Hombeekse Sportvrienden en de K. Fanfare Ste Cecilia van Heffen. Meteen was er de stemming en het beloofde voor de volgende dag. Donderdag, O.H .Hemelvaart, zon en nog zon, men kon het niet schoner dromen. Van rond de middag hoorden we de eerste tonen der aankomende deelnemende maatschappijen ; het zouden er over de drie dagen van wedstrijd in stapmars en korpswedstrijd, alleen aan uitvoerders circa 1800 man bedragen, verdeeld over een 40-tal muziekverenigingen. Muziek, onophoudend gans de dag door tot laat in de avond en we zijn er getuige van, hoe alles tot in de puntjes verzorgd was, niets liet er te wensen, noch minder te wensen over. Het zou unfair zijn, moesten we de nadruk niet leggen op de inrichting, in alle opzichten in regel en…hoe alles gesmeerd liep. Er kan niet anders dan gezegd “een hartelijk proficiat aan dat bestuur, feestcomité en allen die medewerking verleend hebben, door dat alles was werkelijk “Leest in feest “! Onafgezien het koude weder de zaterdag 29 mei en het ietwat minder frisse weder daags nadien bleef Leest in feest, en iedereen die daar op het feestterrein is geweest zal de beste herinnering behouden van de verbroedering onder de honderden bereikt door de muziek, de taal die tot de harten spreekt. Zondag ging dan ook de “officiële” overhandiging door van schalen enz. Door de heer Poffé, directeur bij het Ministerie van Openbaar Onderwijs, werd in korte bewoordingen gewezen op de cultiverende taak voor iedereen weggelegd ; hij moedigde de minder gelukkigen aan doorzettingskracht te tonen en niet te versagen, maar verder te studeren om een volgende keer beter te presteren en beter resultaten te bereiken. Aan de voorzitter der jubilerende maatschappij werd een herinneringsmedaille overhandigd. Ook de heer Convent van het Provinciaal Muziekverbond dankte in dezes naam al dezen die tot het wellukken van deze Internationale Muziekwedstrijden hadden bijgedragen. Hierna werd dan in tegenwoordigheid der Juryleden, de heren Pieter Leemans, Piet Stalmeier en Leon Stekke, alsmede van de heer Verschueren, burgemeester van Leest en het Ste Cecilia bestuur, de bekomen uitslagen medegedeeld en schalen enz. uitgereikt…”
Ook de pers liet zich niet onbetuigd en haast alle regionale kranten berichten over deze gebeurtenis. Wij beperken ons tot het verslag van G.v.A. van 24 mei :
De Kon. Fanfare St.-Cecilia in feest viert haar zestigjarig bestaan.
Wanneer men te Leest naar het lokaal van Sint-Cecilia informeert, zal het kleinste kind u onmiddellijk en zonder twijfelen naar “Sooike” sturen, een gezellige herberg met feestzaal in de dorpskom. Hoe kan het anders, want als men Leest zegt dan zegt men Ste.-Cecilia, en is niet ieder Leestenaar lid van Ste.-Cecilia, dan zijn de overgrote meerderheid der inwoners bewonderaars van deze zo gunstig gekende muziekmaatschappij. Gesticht in 1898 was het wijlen dhr. Theofiel Verschueren welke gedurende vele jaren door zijn hartstochtelijke ijver en ten koste van zijn beste krachten, de eerste stuw betekende van de bestendige groei en bloei dezer fanfare. Het waren anders harde jaren van werken, opofferingen en standhouden, welke het huidig succes voorafgingen en de bezielende werkkracht van deze grondleggers en pioniers ten bate van de muziekkunst wekt eenieders bewondering. Aan hoeveel wedstrijden en festivals Ste.-Cecilia gedurende al die jaren heeft deelgenomen is moeilijk uit te maken wel kunnen we zeggen dat na wereldoorlog II 16 muziekwedstrijden het kunnen bewezen hebben van de jubilerende maatschappij. Zo namen ze deel aan de wedstrijden te Oud-Turnhout, Hemiksem, Berlaar, Londerzeel (2), Londerzeel St.-Jozef, Eikevliet, Hingene, Willebroek, Antwerpen, Itegem, Tisselt, Wolvertem Westrode, Westmeerbeek (2), Pulle en Oostduinkerke; en de uitslagen : 16 eerste prijzen met lof van de jury, een ere-diploma en een erewimpel. Van deze uitslagen zijn deze van Pulle (1958) met 94,5 t.h. en deze van Londerzeel (1959) 96 t.h., beide met lof van de jury, wel de schoonste. Begonnen in een korpswedstrijd in 3de afdeling en een marswedstrijd in lagere afdeling was de overgang naar 2de afdeling in hetzelfde jaar 1948 een feit, in 1954 werd opgeklommen naar 1ste afdeling. Het was ook dit jaar dat zij benoemd werden tot koninklijke maatschappij. Dit was een der schoonste beloningen voor de sympathieke muziekbestuurder Rik De Bruyn, deze “chef” een ware volksvriend, groot door zijn eenvoud, mag werkelijk de bewerker genoemd worden van de opgang der fanfare. Het is door zijn dynamisme dat op kunstgebied een klasse werd bereikt dewelke velen hen benijden. Onder zijn bezielende leiding staan Ste.-Cecilia nog schone dagen te wachten. Dit is de grote betrachting van gans het bestuur, de spelende leden en niet minder de ereleden want groot en klein allen zijn ze bezield met een zinderende geestdrift; “hun” fanfare zal nog beter en schoner worden ! Zo ontstond een paar jaren terug in de school van de muziekmaatschappij een gemengd zangkoor dat op deze korte tijdspanne een zo gunstige reputatie verworden heeft dat hun optredens ten allen kante zeer op prijs is gesteld en gegeerd.
Successen voor het zangkoor
Zo hoorden we dit zangkoor al te Pulle, Blaasveld, Hombeek, Imde, Mechelen en Battel en telkens waren de toehoorders het er over eens dat deze gewone volksmensen tot een kunstprestatie in staat zijn die voor geen enkele in die zin moet onderdoen. Van koorleider Gust Fierens mag gezegd dat hij zijn dertig uitvoerders werkelijk in handen heeft dat mogen we zeker getuigen als we terugdenken aan het laatste kunstconcert der Kon. Fanfare in april jl. waar we en van de fanfare en van een zangkoor een prestatie hebben meegemaakt welke werkelijk een parel van kunstzinnigheid kan genoemd worden. Zo groeit en bloeit de fanfare St.-Cecilia onder voorzitterschap van de dynamische Leestse figuur Pol Piessens, bijgestaan door een flinke staf bestuursleden, o.m. Victor Verschueren, ondervoorzitter, G. Lauwers, secretaris, St. Potoms, schatbewaarder, Fr. Verwerft, verslaggever, burgemeester Verschueren, Fr. Robijns en Pr. Busschot, erebestuursleden, Alb. Robijns, Eg. Bradt, Ferd. De Prins, Jules Geens en Aug. De Prins, bestuursleden.
De muziekmij. telt op dit ogenblik niet minder dan 50 spelende leden en 110 ereleden, een ferme groep die door zijn stijlvol optreden overal mag gezien worden, want als er prijzen toegekend worden om de talrijkste opkomst is het steeds Leest, welke deze in de wacht sleept. Als we ons goed herinneren was het te Heffen dat we Leest St. Cecilia ontmoetten met een groep van meer dan 200 man, allen muzikanten en ereleden, groot en klein, in stijlvolle formatie welke eenieders bewondering wegdroeg en zoals trouwens overal elders een verdiend applaus van de toeschouwers mocht in ontvangst nemen. Voor talrijke leden van de fanfare is het de laatste dagen reeds een drukke periode geweest want dit jaar wordt te Leest de feestvaan uitgehangen ter gelegenheid van de viering van het zestigjarig bestaan van de Kon. Fanfare St.-Cecilia ! Dagen en weken is men reeds koortsachtig aan het werk om deze groots opgezette viering tot een goed einde te brengen. Het zou voor de fanfare geen feestviering zijn indien er geen muziek moest bij te pas komen; daarom werd besloten een internationale muziekwedstrijd te organiseren waaraan men liefst maar 50.000 frank prijzen heeft verbonden. Deze muziekwedstrijden gaan door op donderdag 26 (Hemelvaartdag), zaterdag 28 en zondag 29 mei op een terrein gelegen tussen de Juniorslaan en Tisseltbaan waar men momenteel al druk in de weer is om het tijdig klaar te krijgen. Niet minder dan 48 muziekmaatschappijen uit binnen- en buitenland stuurden hun toezegging (’n lijst te lang om te vermelden) en zullen hun kansen verdedigen voor een jury welke is samengesteld uit dhr. Pieter Leemans de overbekende componist die ter gelegenheid van deze wedstrijden een nieuwe mars, nl. “Kolonel Paddy” heeft gecomponeerd. Verder dhr. Piet Stalmeier uit Nederland en dhr. Leon Stekke, bestuurder van de muziekacademie van St.-Gillis Brussel. De feestelijkheden worden geopend door een kunstconcert op woensdag 25 mei te 20 uur door de Kon. Fanfare Arbeid Adelt uit Leest, de Kon. Fanfare St.-Cecilia uit Heffen en het Trompetterskorps der Kon. Wielerclub Hombeekse Sportvrienden. De wedstrijd zelf op 26, 28 en 29 dezer vangen aan met de stapmarsen te 13 uur 30, donderdag en zondag en te 16 uur op zaterdag. Als de weermaker van de partij is belooft het wat opkomst van toeschouwers en programma van het gepresteerde betreft, een record te worden. Geen enkele muziekliefhebber uit de streek zal dit festijn voor oog en oor willen missen. We wensen bestuur, spelende leden en ereleden en gans muziekminnend Leest, het beste voor deze dagen en alle succes voor de toekomst.
Foto’s : -De affiche van de wedstrijd. -De stichter van de K. Fanfare St. Cecilia Theofiel Verschueren. -De populaire dirigent Rik De Bruyn. -Voorzitter Pol Piessens. -Koordirigent Gust Fierens.
1960 – 26 tot 29 mei : M.I.J.A.R.C.-Congres te Lourdes. (Vervolg)
Ook de meisjes van de Leestse B.J.B. namen deel. Dat konden we terugvinden in een verslag in “De Band” van 1960 : “Voor de congressisten van de Mijarc zijn nu de dagen geteld. We weten het voor hen, nog zoveel keren dit of dat en we zien Lourdes echt. Dat is dan voor Jeannine Van de Poel, Jeanne Buelens en Hilda Silverans, de gelukkigsten uit onze afdeling. Zij hebben gedurende maanden gespaard en als beloning werd dan ook onder hen de frisco niet, maar het frisco-geld verdeeld. In de Mariamaand zullen ze de Lourdesgrot gaan bestormen met gebeden, gezangen en ook gunsten-voor-hen, maar zeker voor onze afdeling…”
In “De Band” nr. 6 van 1960 stuitten we op een verslag van Hilde Silverans :
Wereldcongres van de Boeren- en Buitenjeugd
Te Lourdes op de bergen !
“Maandag morgen 23 mei, staan 2.000 Vlaamse meisjes klaar in de stations van België, voor de tocht naar de hoge Pyreneeën, waar over een paar dagen 30.000 jonge mensen uit alle hoeken van de wereld zullen samenkomen voor het beeld der Lieve Vrouwe, met de noden van het hele mensdom en met de dromen van de ganse jeugd. Al spoedig is de groene trein de grens voorbij en rijdt hij in vliegende vaart Frankrijk door. Een wijde, vreemde wereld, waarover dra de avond valt en de nacht. Het gebed is ten einde en de trein snelt als een pijl door het slapende land, zijn doel tegemoet. Het duurt lang eer de zon terug rijst, maar nu is het toch reeds vijf uur, en ja, een prachtig landschap bloeit voor ons open. Nevels hangen nog over de bergtoppen en ons treintje schijnt moe, maar toch klimt hij onverstoorbaar voort de hoogten in. Daar gaat het dan door de luidsprekers “WIJ NADEREN LOURDES : Magnificat !..” Het is een zeer ontroerend beeld dat in de verte voor ons opdaagt : de h. basiliek, het flikkeren van de kaarsen bij de grot en de Gave die er voorbij kronkelt. Even later rijden we reeds het station binnen en het wordt een druk gesjouw van het station naar de bus, naar het hotel, naar de kamer en dan zo gauw mogelijk weer buiten, recht naar de grot, want die vindt men heel vlug. En dan volgt het ogenblik, waar we zo lang naar getracht hebben, het moment dat ons dierbaar blijft : de ontmoeting met HAAR ! We vinden haast geen woorden voor een gebed, alle ogen staren naar het beeld in de rotsholte en het is alsof het spreekt zoals tot Bernadette : “Ik ben de Onbevlekte Ontvangenis”… Het is nog vroeg in de morgen en fris aan de Gave, maar het heiligdom wordt reeds druk bezocht en de zieken tot voor Maria’s beeld gevoerd. Het wordt almaar drukker de hele dag door. Onze bedevaart echter, is er geen gewone. Het wordt niet alleen een kennismaking met jonge mensen van België, zelfs niet van Europa, maar van geheel de wereld. Uit alle delen van de aarde komen treinen en vliegtuigen toe en zo staan op vrijdag 27 mei de 30.000 jongens en meisjes klaar voor de aanvang van het wereldcongres. Een blijde verbroedering en verzustering is het van alle rassen en talen en daverend klinkt het welkomstlied, ieder in zijn taal : “Aan blank en bruin en zwart, reiken wij hand en hart, zo groeit de liefdeband, die heel de aard omspant. Van overal gekomen, allen vrienden, hoor en zie, vereend in daad en dromen, bonjour tous les amis !” Dadelijk begint de opstelling voor de opening in de Pius X basiliek, waar de voorstelling aan Maria gebeurt van 65 vertegenwoordigende landen. “Hier zijn wij Maria, de landelijke jeugd van heel de wereld. Wij zijn hier om te bidden voor de noden van het hele mensdom, vooral voor de honger die er heerst Lieve Vrouwke, die moordende honger die zijn scepter zwaait over drie vierde van de aardbevolking. Wij, die in het landje van belofte leven, wij denken er zo weinig aan, dat nu op dit ogenblik duizenden mensen en kinderen sterven van honger. Wij vergeten dat in vele Oosterse steden elke morgen de karren rondrijden om de lijken op te laden van de mensen die dezelfde nacht, langs de straat zijn omgekomen, en dat in bepaalde gebieden geen geneesmiddelen meer worden aangekocht ; men laat de kinderen liever aan een ziekte sterven omdat ze anders later toch moeten gaan…van honger… Dat gebeurt allemaal in onze moderne twintigste eeuw en in plaats van broederliefde groeit er rassenhaat tussen de volkeren. Maar wij willen het anders Maria, daarvoor zijn wij bij U samengekomen, Uw sterke jeugd ! ’s Namiddags is er in het stadion een groot welkomsspel, want jeugd is vreugd ! Het wordt verzorgd door de buitenjeugd van Vlaanderen, de B.J.B., die een spel van kleuren en beweging ontplooit in een stijlvolle vrolijkheid. Een kaarsprocessie is het einde van een schone, eerste congresdag. De tweede dag wordt ingezet met een H. Mis per taalgroep. Voor de Nederlandse en Vlaamse jeugd aan de grot, een deel van de voormiddag wordt verder in beslag genomen door persoonlijke contacten met jongeren uit alle landen. Er worden kentekens verwisseld en adressen opgenomen, zelfs gebabbeld en verteld, al bracht de toren van Babel hiervoor soms heel wat problemen. Zo spraken we met jongens en meisjes van Oostenrijk, leden van de K.L.J. (Jeunesse Agricole Catholique), met Noord-Afrikaanse meisjes, met Kongolezen enz. kortom, iets waar men heel wat mee te weten komt en tevens veel vreugde aan beleeft. Daarop volgt een kruisweg in de Pius X kerk voor alle congressisten. Dit is er één van bijzondere aard. U zult wel begrijpen dat men in zo’n massabijeenkomst niet van statie tot statie gaat. Ditmaal werd het altaar in ’t midden door felle schijnwerpers belicht, in verschillende kleuren, naargelang de aard van de gebeurtenissen. Bij elke statie wordt een lied gezongen of een gedicht voorgedragen, afwisselend in het Frans, het Duits, het Engels, Vlaams, Italiaans, Spaans. Bij de kruisdood wordt een groot kruis op het altaar geplaatst en met rood belicht, terwijl het Duits koor zacht inzet : “Wenn ich einmal soll scheiden, so scheide nicht von mir !” Na de kruisweg en sacramentsprocessie, wordt alles klaar gemaakt voor het grootste nachtspel in het stadion, opgevoerd door de Franse jeugd. Het is een uitbeelding en tegelijkertijd een toneelopvoering, dat alle drama’s van honger in de wereld omzet in één aangrijpend verhaal. Wie dit stuk mocht zien heeft zich ongetwijfeld onder de indruk gevoeld. Decor en belichting heeft jarenlang voorbereiding gevraagd en de Franse jeugd mag zeker roemen op een onberispelijk spel. Zelfs als een hevige regenbui kleren en haren deden aan ’t lijf plakken en de 30.000 toeschouwers haast niet meer konden opkijken, hebben zij zonder de minste aarzeling dapper door gespeeld ! En heel vlug kwam dan ook de derde dag, en meteen het afscheid van velen waarmee we ons reeds zo vertrouwd en één hebben gevoeld. Na de pontificale hoogmis volgde de slotplechtigheid: verzorgd door de Duitse buitenjeugd. We hoorden de radio-boodschap van de H. Vader, toespraken van voorzitters van de Mijarc, en daarna de laatste vlaggendefilé met de zegen van het Allerheiligste als einde van een zeer geslaagd congres. Een paar uur nadien hollen de autobussen reeds druk naar het station en de treinen zetten weer puffend de tocht in naar het verre vaderland. Maar overtuigend klinkt het lied over de bergen en grenzen heen : “Wij zullen met veel vertrouwen een nieuwe wereld bouwen, want jeugd is sterk !” …Het is nacht over Lourdes…ook deze trein rijdt het station buiten. We vangen nog een laatste blik op van de grot, en het “Ave” ruist nu zacht, met een tikje heimwee ja, maar met oprechte dank voor deze onvergetelijke dagen. H.S.” (DB, nr.6, 1960)
Foto’s :
-Verslaggeefster Hilde Silverans anno 1994. -Lourdes was in die periode een geliefkoosde bestemming voor mensen van onze regio. -Uiterst rechts de oudste zoon van meester Hellemans en latere bakker Alfons Hellemans. -Een Lourdesreis uit 1967 met o.a. Mathilde en Jeanne De Bruyn. -Als tweede van links Maria Mees met haar twee jongsten tijdens één van de processies in het bedevaartsoord Lourdes.
1960 – 26 tot 29 mei : M.I.J.A.R.C.-Congres te Lourdes.
Het acroniem MIJARC staat voor Mouvenment International de la Jeunesse Agricole et Rurale Catholique. In het Nederlands : Internationale beweging van de katholieke landbouw en plattelandsjongeren. MIJARC/IMCARY werd in oktober 1954 in Annevoie, België, opgericht door de katholieke landelijke jeugdbewegingen van Duitsland, Oostenrijk, België, Spanje, Nederland, Italië en Luxemburg. Ze werden gedreven door een voorkeursoptie voor de armen en een verlangen om te werken aan het opbouwen van een authentiek broederlijke wereld waarin alle individuen kunnen leven en genieten van hun onvervreemdbare mensenrechten en de architecten van hun eigen toekomst zijn. In 1960 werd het Internationale Congres in Lourdes over “Honger in de wereld” bijgewoond door meer dan 26.000 mensen uit 58 landen en vier continenten. Het Wereldcongres in Lourdes 1960 met de deelname van 26.500 plattelandsjongeren was een belangrijke gebeurtenis, vooral in termen van het versterken van de relatie met landelijke jeugdbewegingen buiten Europa die al snel lid werden van MIJARC/IMCARY. (Wikipedia)
In “De Band” verscheen daarvan volgend verslag van Willem Slachmuylders : “Donderdag 26 mei en ook de volgende dagen zijn voor ons dagen geweest om nooit meer te vergeten, nl het vertrek naar Lourdes om daar, samen met onze vrienden uit alle delen van de wereld verbroederd deel te nemen aan het eerste wereldcongres van de “Mouvement Internationale de la Jeunesse Agricole et Catholique of M.I.J.A.R.C. Om 10u58 begon voor ons de grote trek over plus minus 1200 km vanaf Mechelen over Brussel-Bergen, de grensposten te Quevry en Feigniez; te Aulnaye kwamen alle treinen op hetzelfde spoor; zo verder via St Quentin-Noyon, we waren hier reeds 200 km van huis, verder langs Creil bezijden Parijs-Orleans-Tours of 500 km van Brussel en steeds raasde de trein over de Chàre naar Poitiers-Bordeaux, daar was het 2 u 15 en 900 km achter de rug. Van de wijnstreek stonden wij langs de “Landes” een eigenaardige streek waar de grond bestaat uit zeezand en zo ging de slapeloze nachtrit verder tot we juist voorbij het station van St Pé, het einddoel van onze reis konden begroeten : LOURDES. Zodra we de grot in het zicht kregen werd het “Magnificat” aangeheven. We waren op dat ogenblik 250 uren van huis. Van het station bracht men ons per autobus naar ons hotel. De eerste dag van het congres was het in de voormiddag voorstelling van alle landen aan O.L.Vrouw met daarna de H. Mis in de onderaardse basiliek van het Pius X. Na de middag hadden we dan een welkomspel op het stadion te Lourdes opgevoerd door de B.J.B. van Vlaanderen. In dit symbolische spel van de welkom konden we drie delen onderscheiden : 1) Jeugd is vreugd. 2) Wij heten U allen welkom. 3) Allen werken wij. ’s Avonds hadden we dan een kaarskensprocessie in eindeloze rangen met deelname van alle landen en waarin elk in zijn taal de strofen van “te Lourdes op de bergen” zong maar als één donderslag was het “een AVE MARIA” refrein. Zaterdag 28 mei of de 2de congresdag hadden we ’s morgens voor onze taalgroep een H. Mis aan de grot. ’s Namiddags de kruisviering in Pius X kerk en daarna ondanks regen en hagelbuien de sacramentsprocessie op de grote esplanade met langs weerskanten de zieken in hun wagentjes die dag in dag uit bidden en smeken om genezing. ’s Avonds in het stadion kregen we het groot spel over “Honger in de wereld”. Het was de geschiedenis van een groep landbouwers in Zuid-Amerika, die verplicht werden hun gronden te verlaten, tengevolge van een egoïstische en onzedelijke beslissing van de eigenaar. Een mooi spel dat spijtig werd ontsierd door de aanhoudende regen. Zondag 29 mei de laatste congresdag werd ingezet met een pontificale hoogmis in de Pius X kerk. In de namiddag was het de slotplechtigheid van het congres in het stadion met toespraken in alle talen en waaruit ieder het zijne kon meedragen. ‘WIJ WILLEN ALS JEUGD VAN DE KERK EN JEUGD VAN HET PLATTELAND IN DE MIJARC SAMEN WERKEN BIJ HET VORMEN VAN EEN CHRISTUS-GETROUWE EN VAKBEKWAME BOERENSTAND”, zei ons René Peeters, leider en tevens voorzitter van de Mijarc. Maandag begon voor ons de bedevaart met kruisweg, H. Mis, grotbezoek en kaarskensprocessie. Dinsdag voormiddag, kruisweg, H. Mis en daarna klauterpartij op de PIE DU JER, berg van 1.000 meter hoogte. ’s Namiddags uitstap naar Gavernie langs Tourmalet en Aubisque met te Gavernie zelf een tocht te paard en ’s avonds te Lourdes weer kaarskensprocessie. Woensdag, de laatste dag begonnen we met een dankmis en afscheid aan de Grot. Na de middag was het valiezen inpakken en te 4 uur vertrek uit Lourdes voor de lange terugreis met een zonnig hart en een gerust gemoed om dit zeer geslaagd congres. Wat ons hotel betrof, dat is mijns inziens goed meegevallen, alhoewel er anderen waren die spraken van “nooit gezien, van ze leven niet vergeten…afblijven… Namens de B.J.B.-afdeling Leest Willem Slachtmuylders.
Naast verslaggever Willem Slachtmuylders mochten ook Georges Verbruggen, Frans Huys en Louis Selleslagh naar het congres. De twee laatsten waren de winnaars van de Lourdesreis. Vervolgt met het verslag van de meisjes.
1960 – 8 mei : Openlucht vergadering van de Boerengilde
Op de weide van Jaak Lamberts werd een “Openlucht Vergadering” gehouden. Ze was ingericht door de Boerengilde van Leest. De heer Jans, staatsveeteeltconsulent, hield er voor een dertigtal leden een voordracht over het Kempisch veeras. (DB)
1960 – 8 mei : Wafelslag Landelijke Jeugd
De meisjes vroegen 6 frank voor een heerlijke wafel. (DB)
1960 – Van 10 tot 17 mei : Lourdesbedevaart Boerinnenbond
Rosalie Simons-Hellemans uit de Mechelbaan en Victorina Lamberts-Verlinden uit Rennekouter vertegenwoordigden de Leestse Vrouwengilde. (DB)
1960 – Maandag 16 mei : Toediening Vormsel
“Ongeveer een tachtigtal jongens en meisjes kregen het H. Vormsel toegediend. De vormelingen kwamen bijeen te 16 u. in de Parochiekerk om stoetsgewijs, biddend het rozenhoedje, naar de St.Martinuskerk te Hombeek te gaan. Daar werden zij gevormd door Monseigneur Schoenmaekers, hulpbisschop van Mechelen, bijgestaan door Peter en Meter, respectievelijk de heer Emiel Verschueren burgemeester van Leest en mevrouw J. De Laet (Noot Julie Meuldermans de echtgenote van Victor De Laet, als gewezen burgemeestersvrouw werd zij daarvoor gevraagd). ’s Morgens woonden zij om 6u30 de H. Mis in de parochiekerk bij.” (DB, nr. 5, 1960)
1960 – 19 mei – G.v.A. : Gestolen fiets in Leest teruggevonden
In de Kloosterstraat te Willebroek werd, ten nadele van de Ruisbroekenaar Ph. De Jonghe, een fiets gestolen die achteraf werd teruggevonden in Leest.
1960 – 21 mei - G.v.A. : Gras afgemaaid
Door Will. De Rooster en Anna Diddens werd klacht ingediend tegen Eug. V.B. uit Leest wegens het afmaaien van het gras van hun vloeibeemd.
1960 – 21 mei : Advertentie in Gazet van Antwerpen
“Grote Brusselse brouwerij zkt. depothouder voor het bedienen van haar cliënteel in de streek van Leest en omgeving. Schr. N.F.P Gazet.”
1960 – 22 mei : Plechtige communie
“De plechtige H. Communicanten zullen op zondag 22 mei vergaderen te 6u15 in de school der Eerw. Zusters. In optocht zullen zij zich naar de kerk begeven om er de vroegmis van 6u30 bij te wonen, waarin zij hun Plechtige H. Communie zullen doen. Om O9u30 Hoogmis, gedurende dewelke de vernieuwing van de doopbeloften zal geschieden.” (DB, nr. 5, 1960)
Eén van hen was Gerda De Laet, dochter van Frans en Victoire Van Dam van café “In den Bareel”. Een andere communicant was de latere kapster Viviane Rottiers. (Hun prentjes onderaan)
1960 – Maandag 23 mei : Algemene Vergadering N.C.M.V.
Die dag werd te Leest een bijzondere algemene vergadering gehouden voor de leden van afdeling Leest. Na een smakelijke biefstuk hield voorzitter Eeraerts een inleiding. Hij deed aan de talrijk opgekomen aanwezigen enkele voorstellen, w.o. de inrichting van een handelsfoor, een gemeenschappelijke publiciteit en vooral een campagne voor de zondagsrust en de zondagnamiddagsluiting door te voeren in Tisselt en Leest. Daartoe zouden speciale contacten worden gelegd om de voorgestelde plannen uit te werken. De arr.-secretaris Guido Verhaegen sprak vervolgens over allerlei middenstandsvraagstukken, w.o. de pensioenwet, de premieverkoop, de zondagsrust en de sluikwet. Na een grondige bespreking van de voorgestelde plannen werd de vergadering omgevormd in ’n gezellig onderonsje. (G.v.M., 25/5)
1960 – 23 mei : Familie De Laet bezocht het Atomium.
Op de tweede dag van de plechtige communie van dochter Gerda De Laet, bezocht de familie onze hoofdstad en speciaal het atomium.
Foto's :
-De peter van de Leestse vormelingen, burgemeester Emiel Verschueren.
-En de meter : Julie Meuldermans, de echtgenote van oud-burgemeester Victor De Laet.
-Communieprentjes van Viviane Rottiers en Gerda De Laet.
-De familie De Laet klaar om naar het Atomium te vertrekken. V.l.n.r. : vader Frans, Fony, moeder Victoire en feestvarkentje Gerda.
