27/10 Wat weten wij nu werkelijk van onze geschiedenis? - Niburu 

Dankzij de rol van de mainstream media zijn er vele belangrijke zaken uit ons verleden voor ons verborgen gehouden.

Zoals de gigantische bomen die ooit op aarde voorkwamen en die bijna letterlijk tot aan de hemel groeiden. De mainstream wetenschap heeft geen idee en dus komen ze maar met een verklaring dat het wel magma moet zijn wat ooit door de aarde omhoog is gedrukt. Dat dit fenomeen hierboven zich voordoet in een gebied waar geen enkele vulkanische activiteit zich voordoet is dan wel weer een beetje vreemd.

In werkelijkheid zijn het overblijfselen van bomen, bomen die op aarde groeiden voor de zondvloed en die werkelijk gigantisch groot waren. Iemand die heel goed ‘out of the box’ kon denken was de onlangs overleden Alexandra. Zij was er heilig van overtuigd dat er een tijd op aarde was waarbij dit soort bomen voorkwamen.

Waarom zij dit dacht wordt duidelijk uit het volgende wat zij schreef in 2016: Wij hebben de scholen, de opvoedfabrieken van de machthebbers, waar ons wordt verteld dat de geschiedenis van de mensheid slechts enkele duizenden jaren voor Christus begint en dat alles wat daarvoor gebeurt, niets anders is dan een soort prehistorie, waarbij een aapachtige variant van de huidige mens de aarde bevolkte.

Geologisch onderzoek toont zonder enige twijfel aan dat de wereld ooit is getroffen door een enorme ramp. Van zo’n omvang dat er niets of nauwelijks iets is overgebleven van de wereld zoals die ooit was.

Russische wetenschappers hebben kunnen vaststellen dat er ooit een zodanige brand op aarde heeft gewoed dat ruim 99 procent van de aardse biosfeer toen is verdwenen. Dit hebben ze onder andere kunnen vaststellen aan de hand van stoffen zoals die zijn aangetroffen in het ijs op de noordpool.

Als er destijds 99 procent is verdwenen, dan is dat wat nu over is aan soorten en aantallen, slechts een fractie van wat er toen was. Nu geloven de mensen in het sprookje van overbevolking, maar wanneer je bomen nodig hebt en er is niet genoeg ruimte om ze allemaal naast elkaar te planten, laat ze dan maar de lucht in groeien.

Destijds kende de mens een aarde met enorme bomen die een enorme hoogte wisten te bereiken. Tijden waarin je bomen had zoals we die nog tegenkomen in sprookjes, bomen van meer dan 100 meter hoog, zelf kilometers.

De video hieronder neemt je mee op een avonturenreis die voor sommigen moeilijk te volgen zal zijn. Wanneer je bereid bent om te kijken zonder vooroordelen, dan zal je bijvoorbeeld ontdekken dat er voor de ramp bomen op aarde waren die groeiden tot een hoogte van maar liefst zes kilometer en nóg hoger.

Een stukje van een dergelijke boom is vandaag de dag nog te zien bijvoorbeeld in het Amerikaanse Wyoming. Alleen wordt het niet de stomp van een boom genoemd, maar een rotsformatie.

Deze Devil’s Tower ziet er als volgt uit:

De wetenschap heeft voor alles eigenlijk een soort standaard antwoord dat alle onverklaarbare dingen zijn ontstaan als gevolg van vulkanische uitbarstingen.

Overal in die oude boomstronken komt de zeshoek tevoorschijn, net zoals die te zien is in een bijenraat, en dat wordt volkomen genegeerd.

Dat je niet alleen Devil’s Tower hebt, maar ook de Giant Causeway in Ierland waar zo'n 40.000 van die regelmatige zeshoeken worden aangetroffen. Wanneer je beelden van een landschap na een vulkanische uitbarsting bekijkt, lijken deze in het geheel niet op de “rotsformatie” die wij boomstronken noemen.

Het is eigenlijk een grote schande, dat wat niets anders is dan een oeroude steengroeve nu een nationaal park wordt genoemd, de Grand Canyon.

Op de volgende afbeelding zie je links de Giant’s Causeway in Ierland en rechts Devil’s Tower in Wyoming. Overblijfselen van wat ooit enorme bomen waren.

Bomen die zo enorm groot waren dat er op de takken complete dorpen of steden konden worden gebouwd. Bomen die letterlijk tot aan de hemel groeiden. 

Wat we nog zien op aarde zijn de trieste overblijfselen van wat ooit enorme vegetatie was op deze planeet. Prachtige grote bomen die zijn omgezaagd voor belangen en anderen afgebroken als gevolg van een ramp.

Wat wij gebergtes en rotsen noemen, zijn niets anders dan restanten van geknakte bomen.

In oude tijden leefde alles wat op aarde was en vormde onderdeel van het ecosysteem. Dingen zoals rotsen en woestijnen kwamen niet voor en de mens leefde tussen de enorme vegetatie die destijds de aarde bedekte.

En toen…. is er iets gebeurd op aarde waardoor alles zo goed als vernietigd is. De prachtige grote bomen werden omgezaagd en hele stukken aarde werden afgegraven, waardoor de enorme steengroeves, maar ook woestijnen, ontstonden zoals de Grand Canyon.

Niet alleen de Grand Canyon want wanneer je je ogen opent en goed kijkt, zal je ontdekken dat de complete wereld een enorme steengroeve is. Dat zo goed als alles wat ooit op aarde leefde, al is vernietigd en dat er enorme machines zijn gebruikt (en nog steeds worden gebruikt) om de aarde letterlijk te slopen en te maken tot een kerkhof, wat het nu in feite is. Waar het op neerkomt, is dat de huidige bewoners van planeet aarde overlevenden zijn van een ramp.

De boodschap is eenvoudig: Stop met denken volgens patronen zoals je dat altijd geleerd is, open je ogen en ontdek de planeet die ooit een prachtige aarde was.

Ergens in het verleden is dat gebeurd en ergens hebben er één of meerdere kernoorlogen plaatsgevonden, waardoor zo goed als alles wat leefde op aarde is weggevaagd. Ga op reis, vergeet even alles wat je ooit hebt geleerd en probeer door een andere bril te kijken. En wellicht zal ook jouw leven daarna voorgoed veranderen. Met de kennis uit deze video kijk je ook met hele andere ogen naar de film Avatar die over een dergelijke wereld gaat zoals de aarde ooit was. In die film wordt de aarde Pandora genoemd.

28-10-2024 om 01:17 geschreven door claudia

26/10 Een grote hongersnood over de hele wereld - Great Miracles Avenue

17/10 De Heer heeft mij een vierde droom van hongersnood gegeven. En in de droom zag ik mijn kerkfamilie, een lieve vrouw vrouw die altijd heerlijk kookt en deelt met mijn familie, de familie van mijn broer en andere leven van onze kerkfamilie. Ze is vol liefde. We houden allen van haar en in de droom was er zij en een andere heel vriendelijke man van onze kerk ook. Het leek erop dat ze een toewijzing van voedsel hadden voor de kerkfamilie. Ik vergat het stuk brood mee te nemen en daarom ging ik naar hen en met een $ 20 biljet. Ik vroeg: geef mij alsjeblieft een stuk brood, en het brood was zo groot als mijn handpalm. En mijn handpalm is niet erg groot. Ik zei dat ik 3 broden nodig had om mijn drie zonen voedsel te geven, en ik kon het mij niet veroorloven om het hele stuk op te eten omdat ik het moest bewaren voor een andere maaltijd tot ik terug honger kreeg. Ik smeekte erom. Ze schreven het op en ze gaven ze aan mij. Het getal 20 is betekenisvol omdat het de voltooiing, compleetheid en verlossing betekent. De tijd is nu tot volheid gekomen, tot voltooiing. De tijd van hongersnood is niet ver weg. En als je ziet hoe duur het voedsel is dat je koopt, dan weet je dat 20 dollar de gewone prijs is geworden.

Ik zag Obama's gezicht achter dit alles, en daarom zal dit waarschijnlijk zijn wanneer Obama wereldleider wordt door de Verenigde Naties en hij zal de antichrist worden. Hij zal bezeten worden door Satan en hij zal macht hebben over de wereld. Hij zal regeren tijdens de grote verdrukking. Hij zal eerst in vrede komen dan de laatste drie en een half jaar net zoals de Bijbel ons vertelt, zal hij een slachting aanrichten. De meest gruwelijke holocaust tegen de mensheid vooral Joden en Christenen.

28-10-2024 om 00:17 geschreven door claudia

26/10 Definitieve tekst synode roept op tot voortgezet ‘proces’ met synodaal ‘luisteren’ en dialoog (LifeSiteNews)

VATICAANSTAD — De officiële tekst en het definitieve document van de meerjarige synode over synodaliteit zijn gepubliceerd: stiller over zogenaamde ‘hete hangijzer’-kwesties dan vorig jaar, maar in plaats daarvan pleiten ze voor een kerkbrede hervorming in lijn met ‘synodaliteit’ – een woord dat wordt beschreven als een focus op oecumene, luisteren en vernieuwing.

Het document is verdeeld in vijf delen en 155 paragrafen en zal aan de hele Kerk worden verstrekt. Bij het sluiten van de laatste bijeenkomst van de synode op zaterdagavond kondigde Franciscus aan dat hij na de synode geen apostolische exhortatie zou publiceren. ‘Het is genoeg dat we het definitieve document hebben goedgekeurd’, zei hij, eraan toevoegend dat hij het onmiddellijk zou publiceren. 

Volgens Franciscus' eigen Apostolische Constitutie Episcopalis communio uit 2018, maakt het Einddocument deel uit van het gewone Magisterium van de Opvolger van Petrus, zodra het einddocument van een synode "uitdrukkelijk is goedgekeurd door de Paus."

Het einddocument van de synode staat nog steeds vol met open vragen, suggesties voor toekomstige acties en schetsen van voorstellen voor voortdurende "onderscheiding". Op deze manier ontstaat de merkwaardige staat van een ongelooflijk lang proces dat resulteert in relatief weinig concrete resultaten - althans op papier. LGBT-campagnevoerders zullen waarschijnlijk teleurgesteld zijn dat ze niet meer concrete resultaten hebben, hoewel er enkele concessies worden gedaan in paragraaf 50, zoals hieronder uiteengezet.

Maar, zoals Kardinaal Jean-Claude Hollerich zaterdagavond tegen de pers zei, gaat de synode over de reis. "We hebben samen gewandeld en nu moeten we in de toekomst samen wandelen", zei hij over het werk van de vergadering zelf.

Echter, niet alle vragen blijven onbeantwoord. Er zijn definitieve oproepen voor "verplichte" maatregelen die in de Kerk moeten worden geïmplementeerd, zoals de implementatie van verschillende niveaus van raden in de hiërarchie van besluitvorming.

Bovendien wordt er een schijnbare tijdbom geplant met betrekking tot het Pauselijke gezag, waarbij de tekst bepaalt dat het pauselijke gezag de gezamenlijke consensus van diverse adviserende organen niet kan overstemmen.

De synode ging de afgelopen jaren altijd over twee dingen: oecumene en luisteren – het laatste vertaalt zich uiteindelijk in een verandering van het structurele leven en bestuur van de Kerk. Dit, en vooral het laatste, zijn de sterkste punten die uit het slotdocument van de synode naar voren komen.

In zekere zin zegt het verrassend weinig voor een gebeurtenis die drie jaar heeft geduurd. Maar aan de andere kant lezen de voorstellen en oproepen tot verplichte actie als de blauwdruk voor een wezenlijk andere Kerk, een Kerk – zoals het document opmerkt – die is gericht op het ‘zaad’ van het Tweede Vaticaans Concilie, aangezien de synode ‘blijft putten uit de energie van dat zaad en zijn potentieel ontwikkelt’.

‘Geworteld in de traditie van de Kerk, vond de hele synodale reis plaats in het licht van het conciliaire magisterium’, merkt het document op.

Rol van vrouwen

Over elke paragraaf werd individueel gestemd, en ze zijn allemaal goedgekeurd. Het grootste bezwaar was tegen paragraaf 60 (258 voor/97 tegen) die bepaalde vragen behandelt met betrekking tot de rol van vrouwen in de Kerk, en waarin de verklaring staat dat "de kwestie van de toegang van vrouwen tot het diaconale ambt open blijft." (Paragraaf 60: 258 voor/97 tegen)

Het bevestigde dat "vrouwen nog steeds obstakels tegenkomen bij het verkrijgen van een volledigere erkenning van hun charisma's, roeping en rollen op alle verschillende gebieden van het leven van de Kerk."

Een dergelijk scenario, zo voegde het document toe, "gaat ten koste van het dienen van de gedeelde missie van de Kerk."

Bijgevolg:

… vraagt ​​de synode om volledige implementatie van alle mogelijkheden die al zijn voorzien in het Canonieke Recht met betrekking tot de rol van vrouwen, met name op die plaatsen waar ze nog onvoldoende zijn onderzocht. Er is geen reden of belemmering die vrouwen ervan zou moeten weerhouden leiderschapsrollen in de Kerk uit te voeren: wat van de Heilige Geest komt, kan niet worden gestopt.

Bovendien blijft de kwestie van de toegang van vrouwen tot het diaconale ambt open. Dit onderscheid moet worden voortgezet. De Vergadering vraagt ​​ook dat er meer aandacht wordt besteed aan de taal en beelden die worden gebruikt in preken, onderricht, catechese en het opstellen van officiële kerkelijke documenten, waarbij meer ruimte wordt gegeven aan de bijdragen van vrouwelijke heiligen, theologen en mystici.

Toekomst van synodaliteit

Het document merkt al vroeg op dat hoewel de officiële Synode over Synodaliteitsbijeenkomsten zijn beëindigd, het proces nog niet is afgelopen: "Het synodale proces eindigt niet met het einde van de huidige Vergadering van de Bisschoppensynode, maar het omvat ook de implementatiefase." (paragraaf 9: 338 voor/17 tegen)

Het merkt op dat de synodeleden "moeheid, weerstand tegen verandering en de verleiding ondervonden om onze eigen ideeën te laten prevaleren boven het luisteren naar het Evangelie en de praktijk van onderscheiding." (6: 344/11)

Synodaliteit, schrijven de leden, "vereist berouw en bekering ... Daarom willen we een barmhartige Kerk zijn, die in staat is om met iedereen de vergeving en verzoening te delen die van God komen: pure genade waarvan we geen meesters zijn, maar slechts getuigen." (6: 344/11)

Opvallend is dat de synodetekst oproept tot een voortdurende synodale stijl van kerkelijk leven op elk niveau, van lokale kerken tot het Pausdom. “Synodaliteit houdt in dat men op alle niveaus van de Kerk samenkomt voor wederzijds luisteren, dialoog en gemeenschapsonderscheiding,” voegt de tekst verder toe. (28: 340/15)

De tekst getuigt dat synodaliteit het ambt en leven van de Kerk nieuw leven heeft ingeblazen: “om de wortel van de verscheidenheid aan charisma’s, roepingen en bedieningen te herontdekken.” (21: 354/1)

Wanneer “met nederigheid beoefend, stelt de synodale stijl de Kerk in staat een profetische stem te zijn in de wereld van vandaag,” getuigde het document. (47: 350/5)

Het stelde ook een verband tussen liturgie en synodaliteit voor, door te zeggen dat de twee luisteren: liturgie als luisteren naar God en synodaliteit als luisteren naar God door Zijn volk. “Het verdiepen van de band tussen liturgie en synodaliteit zal alle Christelijke gemeenschappen helpen, in de diversiteit van hun culturen en tradities, om feestelijke stijlen aan te nemen die het gezicht van een synodale Kerk zichtbaar maken,” luidt de tekst. (26: 312/43) Op vragen over dit punt tijdens de synodebriefing van zaterdagavond verklaarde Hollerich dat er geen plannen waren voor een liturgische “revolutie.”

“Er is geen plan om Priesters te vervangen door lekenmannen of lekenvrouwen, alleen om het wat participatiever te maken,” zei hij.

De tekst vermeldde ook dat “helaas anderen [synodedeelnemers] nog steeds de pijn ervoeren van het gevoel buitengesloten of beoordeeld te worden vanwege hun huwelijkse situatie, identiteit of seksualiteit,” wat lijkt te verwijzen naar LGBT-kwesties en de gescheiden en “hertrouwde.” (50: 333/22)

Oecumene

De tekst benadrukt ook de intieme band tussen synodaliteit en oecumene: “naast het vormen van de basis van synodaliteit is de doop ook de basis van oecumene.” (23: 336/19) “Oecumene is in de eerste plaats een kwestie van spirituele vernieuwing,” beweert het document, terwijl het “oecumene van bloed” prijst. (23: 336/19)

In een zeldzame definitie van synodaliteit stelt de tekst dat “Synodaliteit het samen wandelen is van Christenen met Christus en naar Gods Koninkrijk, in eenheid met de hele mensheid.” (28: 340/15)

De eenheid van Christenen werd benadrukt (40: 348/7), evenals de religieuze dialoog (42: 334/21) en het vermogen van de “pluraliteit van religies en culturen, de diversiteit van spirituele en theologische tradities, de verscheidenheid van de gaven van de Geest en van de taken van de gemeenschap, evenals de diversiteit van leeftijd, geslacht en sociale affiliatie binnen de Kerk” als een “uitnodiging aan ieder persoon om zijn of haar eigen onbewuste vooroordelen onder ogen te zien, de verleiding te weerstaan ​​om in het middelpunt te staan, en zichzelf open te stellen voor de acceptatie van andere perspectieven.” (42: 334/21)

“Een van de meest betekenisvolle vruchten van de Synode 2021-2024 is de intensiteit van de oecumenische ijver geweest,” aldus de tekst. (137: 346/9)

Pausdom, verplichte raden en besluitvorming

Tijdens de synode werd veel gedebatteerd over het voorstel om Bisschoppenconferenties doctrinaire autoriteit te geven. Er werden ook oproepen gedaan om raden op verschillende niveaus van de nationale kerk verplicht te stellen, waardoor een "synodale" stijl van gedelegeerde uitoefening van autoriteit werd afgedwongen."

In het licht hiervan stelt het document dat de macht van de Paus "een richting die ontstaat door een juist onderscheidingsvermogen binnen een consultatief proces niet kan negeren, vooral als dit wordt gedaan door participatieve lichamen." (92: 316/39) De passage voegt een oproep toe om het canonieke recht te herzien om de formulering van "raadgevende stemming" te verwijderen om de stijl van besluitvorming die wordt gedeeld door de Paus en consultatieve lichamen te verplichten.

In feite, door de verschillende besluitvormingsorganen te schetsen die in het canonieke recht worden vermeld, stelde de definitieve tekst dat om de Kerk "synodaal" te laten zijn, dergelijke lichamen "verplicht moeten worden gesteld." Dit zou waarschijnlijk de gedwongen implementatie van een veel meer seculiere stijl van institutioneel bestuur betekenen. (104: 329/26)

Het document benadrukt ook plannen voor het bewerkstelligen van een “’gezonde decentralisatie’ (EG 16) en een effectieve inculturatie van het geloof.” Met dit doel voor ogen zullen Bisschoppenconferenties meer erkenning krijgen, samen met provinciale en plenaire raden – in lijn met wat werd voorgesteld door bepaalde stemmen in de synode. (129: 317/38)

Over de onderwerpen van zowel oecumene als het Pausdom, publiceert de synode een vast plan voor het oprichten van “een Raad van Patriarchen, Groot-Aartsbisschoppen en Metropolieten van de Oosters-Katholieke Kerken, voorgezeten door de Paus, die een uitdrukking van synodaliteit zou zijn en een instrument voor het bevorderen van gemeenschap.” Dit zou “ook dienen als een middel om liturgisch, theologisch, canoniek en spiritueel erfgoed te delen.” (133: 318/37)

Bovendien riep de synode de Paus op om een ​​speciale synode bijeen te roepen om “de consolidatie en heropleving van de Oosterse Katholieke Kerken te bevorderen.” (133: 318/37)

Bovendien suggereert de tekst, in dienst van “decentralisatie,” een “theologische en canonieke studie waarvan de taak zou zijn om die zaken te identificeren die aan de Paus (reservatio papalis) zouden moeten worden voorgelegd en die welke aan de Bisschoppen in hun kerken of groeperingen van kerken zouden kunnen worden voorgelegd.” In essentie lijkt dit het debat opnieuw te openen over de vraag of lokale bisschoppen kunnen beslissen over de leer. (134: 337/18)

Gezinnen, bedieningen

De tekst benadrukte de belangrijke rollen van het gezin, van kinderen en van de gehuwde staat en gaf een nota van de synodeleden uit waarin stond: "de Assemblee drukte nogmaals haar nabijheid en steun uit voor allen die alleen zijn accepteren als een keuze die is gemaakt in trouw aan de Traditie en het Magisterium van de Kerk over huwelijk en seksuele ethiek, die zij erkennen als een bron van leven." (64: 348/7)

Er is ook veel gesproken over de mogelijkheid van nieuwe bedieningen in de Kerk na de synode, met name in relatie tot de vraag naar nieuwe rollen voor vrouwen. Dit werd verder uitgewerkt in het slotdocument toen er werd opgeroepen tot "onderscheiding" over welke "charisma's ... een bedieningsvorm zouden moeten aannemen en dus zouden moeten worden uitgerust met adequate criteria, hulpmiddelen en procedures", aangezien "niet alle charisma's hoeven te worden geconfigureerd als bedieningen, noch hoeven alle gedoopten bedieningen te worden, noch hoeven alle bedieningen te worden ingesteld." (66: 351/4)

“Een missionaire synodale Kerk zou meer vormen van lekenbedieningen aanmoedigen, dat wil zeggen bedieningen die het sacrament van de Heilige Wijdingen niet vereisen, en dit niet alleen binnen de liturgische sfeer,” voegt de tekst toe. (66: 351/4)

De synode herhaalde een gespreksonderwerp van een recente persconferentie van de synode en riep op tot “een grotere stem bij het kiezen van Bisschoppen” voor de leken. (70: 33/25)

Er werden ook oproepen gedaan voor “een actievere verdeling van taken en verantwoordelijkheden en een moediger onderscheid van wat eigenlijk tot de gewijde bediening behoort,” met betrekking tot de relatie tussen Bisschoppen, Priesters en diakens. (74: 343/12)

Er werd speciaal melding gemaakt van de niet-ingestelde bedieningen – zoals catechist van een gemeenschap – en “buitengewone” bedieningen – zoals die van de Eucharistie. Door te verwijzen naar hoe sommige lekengelovigen al liturgieën leiden bij afwezigheid van een Priester en doop aanbieden, echode het document een oproep van degenen in het Amazonegebied voor door leken geleide kerkelijke structuren en de vorming van nieuwe bedieningen:

In reactie op de behoeften van lokale contexten, moet worden overwogen om deze mogelijkheden voor de uitoefening van lekenbedieningen uit te breiden en te stabiliseren. Ten slotte zijn er spontane diensten, die geen verdere voorwaarden of expliciete erkenning behoeven. Ze onthullen de manieren waarop alle gelovigen, op verschillende manieren, deelnemen aan de missie door hun gaven en charisma's. (76: 345/10)

Oproepen voor "verhoogde deelname" van leken in "alle fasen van besluitvormingsprocessen" werden gedaan in een begeleidende passage. (77: 342/13)

In het verlengde van de nieuwe bedieningen werd opgeroepen tot meer onderscheidingsvermogen voor het voorgestelde idee van een ‘bediening van luisteren en begeleiden’ die ‘in het bijzonder gericht zou moeten zijn op het verwelkomen van hen die zich aan de rand van de kerkgemeenschap bevinden, hen die terugkeren nadat ze zijn afgedwaald en hen die op zoek zijn naar de waarheid en geholpen willen worden om de Heer te ontmoeten.’ (78: 322/33)

27-10-2024 om 19:28 geschreven door claudia

Repost: Vol van Liefde en de Heilige Geest zal je binnenkort de naties evangeliseren, om de Christus die werd ontkend terug te brengen naar de wereld ! - Myriam Corsini (6/1/2018)

De Heilige Drie-eenheid komt naar je toe om jullie te zegenen en jullie te verheffen.

Wij dringen aan op je oprechte ja en leiden je naar de toppen in liefde en naastenliefde. Gekenmerkt door de Heilige Geest Liefde, zullen jullie vernieuwd worden in liefde en zullen jullie gasten zijn van de Heer; in Zijn Boezem zul je binnengaan om te wonen en Zijn eigen Taal te spreken. Nu alles is volbracht, merk jezelf op in Hem die komt om je terug te nemen in Zichzelf, plaats jezelf in priesterwijding en volg Zijn Stem, altijd, want HIJ zal je naar de Overwinning leiden. Geliefde kinderen van Liefde, zoete gasten van de Ziel van je God Liefde, jullie die schepselen bent die volgzaam zijn aan Zijn Liefde, je bent degenen die het Koninkrijk van God op Aarde zullen erven; vernieuwd in Liefde zul je Liefde in Liefde zijn en je zult Licht in Licht zijn.

De Allerheiligste Drie-eenheid zal je beschutten in Zijn Al en je verfrissen in Zijn Boezem, als onschuldige kinderen zul je het Huis van de Vader binnengaan, alles in je zal in de Vader zijn, niets zal meer zijn dan de dingen van voorheen omdat alles zich zal keren in Hem Die Is! Geliefde kinderen, Christus is Verrezen!

Uit Liefde gaf Hij Zichzelf voor de redding van Zijn broeders, vandaag, dat jullie de volgelingen van Jezus zijn, plaats jezelf in de toestand van Jezus, wees broeders in Christus om je broeders te redden. Het uur dondert reeds in de tweede komst van de Mensenzoon, Hij die jullie heeft gered komt, Hij komt terug om jullie te bezoeken om jullie allen te heiligen. Mijn kinderen, Christus is Liefde en liefde moet in jullie zijn die Zijn kinderen zijn.

Heb elkaar lief en werk samen in Gods Werk, zodat Zijn Plan kan zegevieren voor de vastgestelde tijd.

De overwinning op Satan zal met jullie gebeuren, omdat jullie gehoorzaamheid welgevallig is geweest in de Ogen van de Vader!

Jullie, die geroepen zijn om Liefde in jullie te cultiveren, moge Zijn Heilige Wil over jullie geschieden.

Vervuld met Liefde en de Heilige Geest zullen jullie spoedig uitgaan om de naties te evangeliseren, om de Christus die werd ontkend terug te brengen naar de wereld, jullie zullen Hem presenteren volgens Gods Heilige Wil en jullie zullen de apostelen van de laatste tijden zijn, trouwe soldaten van Liefde. Triomfantelijk in Liefde zullen jullie nieuwe werelden bezoeken en deelnemen aan het Goddelijke Plan vervuld met liefde en naastenliefde. Laat je koesteren door Gods Liefde, laat je hart, je levenswandel, je gedachten, je dagelijkse boetedoening aan Hem over, laat je leven op aarde over aan Hem die het Eeuwige Leven is. Heilige mensen zullen zich manifesteren in het Woord van God en handelen volgens de Wil van God, er zal geen andere stem zijn dan die van God Liefde, de Levende! Het universum wacht op jullie vervulling in het Werk van Verlossing. De Allerheiligste Maria, Medeverlosseres in het Plan van Verlossing, zal jullie Gids zijn, je Hemelse Moeder die je zal leiden naar waar alles in de volheid van God is. Het is tijd voor verandering, het is tijd voor nieuwe dingen in Christus Jezus: wacht nu op Zijn Manifestatie, God is Liefde! Amen! Zegeningen en genaden aan jullie, geliefde kinderen van Liefde.

27-10-2024 om 19:08 geschreven door claudia

20/10 Kinderen, ik kom je vertellen Mij te volgen - Angelica in Vicenza

Maria: Kinderen, ik kom om jullie te vertellen dat jullie mij moeten volgen, ik heb besloten jullie mee te nemen naar het mooiste Hemelse firmament om jullie mee te nemen naar de meest geheime plekken van jullie Vader! Door mij, in de verte, wil ik dat jullie je Vader zien als Hij waakt, als Hij zich verheugt over Zijn kinderen. Klamp je aan mij vast en ik zal jullie gids zijn op deze reis!

Zie mijn kinderen, ontdoe je van alle aardse dingen alsof je een kleed uittrekt, zodat je ziel zuiver de Hemelse plaatsen kan binnengaan en ik zal jullie het Paradijs laten zien en ik zal jullie de constante intimidatie laten begrijpen die jullie op aarde ondergaan.

Mijn kinderen, ik, de Heilige, Hemelse en Oprechte Moeder, zal jullie het leven van de toekomst laten zien dat jullie kunnen hebben.

PRIJS DE VADER, DE ZOON EN DE HEILIGE GEEST.

Ik geef jullie Mijn Heilige Zegen en dank jullie dat jullie naar mij luisteren.

BID, BID, BID!

Jezus: Het is Jezus die tot jullie spreekt: IK ZEGEN JULLIE IN MIJN DRIE-ENE NAAM, DIE DE VADER IS, VAN MIJ DE ZOON EN DE HEILIGE GEEST! AMEN.

Het, daalt warm, overvloedig, reinigend en doordringend neer op alle volken der aarde, opdat zij mogen begrijpen dat de tijd om verdeeld te blijven, verstreken is.

KINDEREN, DEGENE DIE TOT JE SPREEKT IS JE HEER JEZUS CHRISTUS, DEGENE DIE JE HET EEUWIGE LEVEN GAF, DEGENE DIE JE LEERDE WELKE WEG JE MOET BEWANDELEN!

Wat doen jullie, zijn jullie nog steeds ver van elkaar? Het is Mij niet welgevallig, net zoals het Mijn Vader niet welgevallig is. Zoek jezelf, kinderen, bekijk jezelf met Mijn ogen zonder excuses te vinden!

Jullie zien kinderen, zoals de Heilige Moeder jullie reeds heeft verteld, jullie zijn van hetzelfde vlees, jullie komen van dezelfde Vader, broederschap en eenheid zijn inherent aan jullie, wees daarom oprecht met elkaar en verenig je altijd door elkaar te respecteren en als je verenigd wilt blijven, probeer dan nooit te oordelen, laat MIJ oordelen. Zullen jullie dit ooit kunnen doen? Als je wilt, zul je dat doen!

Vergeet niet dat, hij of zij die je voor je hebt of een beetje verderop, tot jouw vlees behoort, jouw vlees is gemaakt van hetzelfde heilige vlees en toch vermijden jullie elkaar als slachtoffers van de pest; jullie weten niet welke zonde jullie begaan tegen jullie eigen bestwil.

Eenheid kinderen, eenheid, vrede en bovenal naastenliefde, want naastenliefde maakt hart, geest en ziel goed!

IK ZEGEN JULLIE IN MIJN DRIE-ENE NAAM, DIE DE VADER, VAN MIJ DE ZOON EN VAN DE HEILIGE GEEST IS! AMEN.

27-10-2024 om 18:57 geschreven door claudia

21/10 OLVrouw, Koningin van Vrede: Lieve kinderen, wees vervuld van hoop, want de Heer houdt van jullie en is met jullie. Laat je geloofsvlam niet uitdoven. Ik ben uit de Hemel gekomen om jullie op te roepen tot oprechte bekering. Geef mij je hand en ik zal jullie leiden naar Hem die je Weg, Waarheid en Leven is. Jullie leven in een tijd die erger is dan de tijd van de Zondvloed en de mensheid gaat richting een grote afgrond. Bekeer je. Niemand is verloren. Mijn Jezus houdt van jullie en wacht met open armen op jullie. Leef niet zonder gebed. Als je wegblijft, word je een doelwit voor Gods vijand.

Jullie zijn belangrijk voor de Heer en Hij verwacht veel van jullie. Jullie gaan een toekomst tegemoet van grote geestelijke beproevingen. Zoek kracht in de Woorden van Mijn Jezus en in de Eucharistie. Laat met jullie voorbeelden en woorden aan iedereen zien dat God bestaat en jullie wil redden. Ga zonder angst verder! Op dit moment laat Ik een buitengewone regen van genaden uit de Hemel op jullie neerkomen. Hou moed! Na alle pijn zal de Heer handelen namens de rechtvaardigen.

Verheug je, want ik hou van jullie en ik zal altijd dicht bij je zijn.

22/10 OLVrouw, Koningin van Vrede: Lieve kinderen, bedankt dat jullie gekomen zijn! Verheug je, want ik hou van jullie en ik zal altijd dicht bij je zijn. Open jullie harten voor Mijn Oproep. Vertrouw volledig op de Kracht van de Heer en jullie zullen Zijn Wonderen in jullie leven zien. Ik vraag jullie om gebedsmensen te zijn. Jullie leven in een tijd van grote verwarring en alleen zij die bidden zullen het gewicht van het kruis kunnen dragen.

Wees niet ontmoedigd. Wie bij de Heer is, zal nooit verslagen worden! Laat wereldse dingen van de wereld jullie niet van Mijn Zoon Jezus afleiden. Jullie zijn in de wereld, maar jullie zijn niet van de wereld. Mijn Zoon Jezus verwacht veel van jullie. Weet dat wat jullie ook doen ten gunste van Mijn plannen, de Heer jullie royaal zal belonen! Er zullen moeilijke tijden komen, maar zij die trouw blijven tot het einde, zullen gered worden. Hou moed! Als alle verdrukking voorbij is, zal de mensheid vrede vinden en zal Gods Overwinning tot de rechtvaardigen komen met de Definitieve Triomf van Mijn Onbevlekte Hart.

Ga heen! Zoek kracht in het Evangelie en in de Eucharistie. Wat er ook gebeurt, blijf bij Jezus. In Hem ligt je ware bevrijding en redding. Op dit moment laat ik een buitengewone regen van genaden op jullie neerkomen vanuit de Hemel. Ik zal jullie intenties naar Mijn Zoon Jezus brengen. Blijf standvastig op het pad dat ik voorjeu heb uitgestippeld.

26/10 OLVrouw, Koningin van de Vrede: Lieve kinderen, Ik ben jullie Moeder en ik ben uit de Hemel gekomen om jullie naar de Hemel te brengen. Wees volgzaam aan mijn oproep en de Hemel zal jullie beloning zijn. Leef niet gescheiden van de Heer, want jullie zijn belangrijk voor Hem. Doe je best in de missie die aan jullie werd toevertrouwd en Gods Overwinning zal naar jullie toe komen.

De mensheid gaat richting een grote afgrond en de tijd is gekomen dat jullie terugkeren. Grote verwarring zal zich overal verspreiden en velen zullen hun geloof geschokt zien. Ik lijd voor wat er voor jullie komt. Bid. Bid. Bid. Ik zal tot mijn Jezus voor jullie bidden.

27-10-2024 om 18:48 geschreven door claudia

25/10 OLVrouw, Koningin van de Vrede: Lieve kinderen! Zoek in deze tijd, wanneer jullie de dag van Alle Heiligen vieren, hun voorspraak en gebeden, zodat jullie in eenheid met hen vrede kunnen vinden.

Mogen de Heiligen jullie voorsprekers en voorbeelden zijn, zodat jullie hen kunnen volgen en heilig kunnen leven.

Ik ben bij jullie en spreek voor ieder van jullie bij God ten beste.

Dank jullie dat jullie gehoor hebben gegeven aan mijn oproep.

26-10-2024 om 22:28 geschreven door claudia

12/7 Ik heb je gebeden nodig om de gevolgen te verzachten - Sulema Gomez, Canada

Maria: Wanneer het Heilige Misoffer wordt afgeschaft... herinner je dan de wonderen die de Heer heeft gedaan. Maak het kruisteken en schrijf: Mijn dochter, bedekt met het Kostbaar Bloed van Mijn goddelijke Zoon, Jezus Christus, de Heer.

Maak je klaar, want de dag nadert dat je de Heilige Eucharistie zult zoeken, dat je zult proberen het Woord van God te horen. Jullie namen Onze woorden niet ernstig. Jullie geloofden dat een andere generatie de vervulling van de profetieën zou ervaren.

Ik hoor mensen zeggen: "Hoe vaak kondigt de Hemel ons dingen aan en gebeuren ze niet? Dan hebben we tijd om plezier te hebben en te vieren." Jullie weten niet wat je zegt.

Maak je klaar en bekeer je voordat het te laat is. De tijd is voorbij - de weinige tijd die je nog hebt, is om te bidden en je voor te bereiden. Ik heb je gebeden nodig om de gevolgen te verzachten van wat er van het ene op het andere moment zal gebeuren.

Bid voor vrede in de wereld, ik vraag je voortdurend om dat te doen. Oorlog zal groot lijden veroorzaken, iets dat je je niet kunt voorstellen. Bid, vast en breng offers.

Wanneer al deze gebeurtenissen plaatsvinden, denk dan aan de wonderen die de Heer heeft gedaan. Wanneer het Heilig Misoffer wordt afgeschaft, zullen jullie harten wenen en dan zullen jullie spijt hebben van de verloren tijd. Wat jullie nog rest is om te bidden en de Heer te prijzen, om in vrede en vreugde te zijn. Het bidden van de Heilige Rozenkrans zal het enige zijn dat jullie nog rest, en jullie zullen in vrede zijn.

Heb moed, Mijn kinderen, jullie zullen niet alleen zijn in deze tijd van ellende. Denk aan de wonderen van de Heer en vergeet geen van Zijn weldaden.

Wees gezegend in de Naam van de Vader + in de Naam van de Zoon + en in de Naam van de Heilige Geest. Amen! Halleluja!

23/7 Sluit je hart voor elke verleiding - Sulema Gomez

Jezus: Vrede zij met je. Maak het kruisteken en schrijf: Mijn dochter, bedekt met Mijn Kostbaar Bloed, tot eer van God, Mijn Vader.

Toen Ik aan het Kruis werd genageld, waren de apostelen zo overstuur dat ze dachten dat alles voorbij was. Angst verlamde hen. Ze vergaten Mijn woorden, en toch vertelde Ik hun vele malen dat de Mensenzoon op de derde dag zou opstaan.

Waarom vertel Ik je dit? Omdat wanneer alles gebeurt, wanneer alles verloren lijkt, bedenk dan dat Ik dan zal verschijnen - triomfantelijk. Het goede maakt geen lawaai. Wanneer er niets lijkt te gebeuren, is dit het moment waarop de Heilige Geest het meest werkt. Bid, geloof en wacht.

Heb vrede in moeilijke tijden. Bid en laat de rest aan Mij over. Sluit je hart voor elke verleiding; laat je niet afleiden, ontmoedigen of lastigvallen door iemand of iets.

Hou moed, Mijn kinderen. Je bent niet alleen. Vraag de Heilige Geest om je elke dag de genaden te geven die je nodig hebt om de krachten van het kwaad te bestrijden. Ga voorwaarts in vrede en vreugde.

Wees gezegend in de Naam van de Vader + in de Naam van de Zoon + en in de Naam van de Heilige Geest +.

Amen! Hallelujah!

26-10-2024 om 22:25 geschreven door claudia

7/10 Vraag Jezus om Zijn Bescherming; Dat Hij Zijn Engelen en Aartsengelen stuurt - Gérard in Frankrijk

Maria: Mijn lieve kinderen, op deze dag vraag ik jullie om de Rozenkrans te bidden. Vandaag is het Feest van de Heilige Rozenkrans. Wat hou ik van jullie en ik vraag jullie om dit te doen om mensen te stoppen die doordrenkt zijn van macht. Kijk naar jullie heersers, kijk naar wat ze voor jullie voorbereiden. Jullie zullen nooit vrede hebben met dit alles. Hoeveel moeten jullie om verandering vragen, verandering die jullie Vrede zal brengen. Mijn Zoon roept jullie op om Hem te volgen; kom en vraag Hem om Zijn bescherming; dat Hij Zijn Engelen en Aartsengelen stuurt om Zijn Goddelijke Wil te vervullen. Dit kan niet zonder jullie. Hij wil dat jullie met Hem zijn en niet tegen Hem. Wie bij Hem is, is Liefde. Wie tegen Hem is, verstrooit. Kijk waar je bent. Laat je ego achter je en bewandel het pad dat naar Vrede leidt: de Vrede van het hart, de Vrede die voortkomt uit Onze Verenigde, Heilige en Nederige Harten. Amen †

Jezus: Mijn lieve kinderen, Mijn Vrienden, wees nederig, blijf op het pad dat Ik voor jullie heb uitgestippeld. Verander Mijn Woorden niet, de woorden die Ik sprak op de dag van Mijn Laatste Avondmaal op Witte Donderdag. Amen †

Gezegend zijn zij die hun hart geven aan degene van wie ze houden. Amen, bid, kom tot Ons, Wij wachten op jullie. Kom snel voordat het te laat is. Amen †

Jezus, Maria en Jozef, Wij zegenen jullie in de Naam van de Vader, en van de Zoon, en van de Heilige Geest. Moge jullie Liefde zich voegen bij Onze Harten die lijden onder zoveel godslasteringen. Bid voor de uitroeiing van het Kwaad dat jullie blijft domineren; de Heerschappij van het Kwaad zal zijn door het Onbevlekte Hart van Mijn Moeder, van jullie Moeder die van jullie houdt. Wees op zoek naar Geluk door Onze Weg te volgen. Amen †

"Ik wijd de wereld, Heer, toe aan Uw Heilig Hart",

"Ik wijd de wereld, Maagd Maria, toe aan Uw Onbevlekt Hart",

"Ik wijd de wereld, H. Jozef, toe aan Uw vaderschap",

"Ik wijd de wereld toe aan U, H. Aartsengel Michaël, bescherm haar met uw vleugels." Amen †

26-10-2024 om 22:16 geschreven door claudia

9/10 Ik wil de wereld deze laatste beproeving van Mijn Lijden en Dood laten weten - Zuster Beghe, België 

IK WIL DAT DE WERELD DIT LAATSTE BEWIJS VAN MIJN LIJDEN EN MIJN DOOD KENT: DIE ONZICHTBARE LAATSTE FASE VAN MIJN LIJDEN. DE LAATSTE BEPROEVING VAN MIJN LIJDEN!

Mijn lieve kinderen,

Ik geef jullie een openbaring. Toen ik stierf, nog steeds aan het Kruis hangend, zag Ik de wereld en bleef roerloos, alsof Ik versteend was. Het was donker, gemeen, laag en immens slecht.

Ik zag alle geschillen, alle ondankbaarheid, alle ruzies, alle verdeeldheid, alle oorlogen en Ik zag de demon van trots, Lucifer, die zich verheugde in de wanorde, laagheid en onverantwoordelijkheid van mensen door de eeuwen heen.

Ik zag met name de misdaden van degenen die zich Mijn volk noemden en die trots waren. Ze waren zo vol van zichzelf, hun superioriteit, hun rijkdom, hun onschendbare vaardigheden, dat het lot van degenen die ze mishandelden hen totaal onverschillig liet. Ik zag de Hel opengaan om Mij te grijpen, omdat Ik de ontvanger was van alle tegenslagen van de wereld en Mijn Ziel was doodsbang. Ik zag alle verdoemden van alle tijden Mij haten en verafschuwen, en ze wilden Mij allemaal grijpen en met zich mee naar beneden slepen. De demonen, de demonische en veroordeelde zielen wilden Mij bij zich hebben om Mij nog meer te veroordelen, en Ik werd gegrepen door deze kwade horde toen Ik Mijn arme gemartelde en geslagen lichaam verliet.

Mijn onbevlekte Ziel, maar bedekt met alle kwaad van de aarde, alle zonden van de mensen, wat hun gruwel of hun gemeenheid ook was, was blijkbaar voor hen bestemd; ze geloofden het en hun gemeenheid deed hen geloven dat ze konden domineren wat alleen aan God toebehoorde.

Ik werd gegrepen en Ik, Goddelijke goedheid, Goddelijke liefdadigheid, Goddelijke uitmuntendheid maar ook Goddelijke autoriteit, verwierp hun druk met een vlammende blik die ongeëvenaarde kracht manifesteerde en ze wierpen zich allen achterover, een effect dat geen enkele andere ziel over hen had kunnen verkrijgen, behalve de Goddelijke ziel.

Ik bevrijdde Mezelf uit hun klauwen, van hun woede, van hun vuile adem, die door niemand anders bereikt had kunnen worden, en begon Mijn tocht naar alle lagere sferen van het hiernamaals, algemeen 'Hades of Hel' genoemd. Ik bevrijdde de zielen van de rechtvaardigen, geduldig en vurig, gelegen in de sfeer van de Patriarchen, want zolang de Verlossing niet was vervuld, konden ook zij, erfgenamen van de erfzonde, het Paradijs niet bereiken waar de heilige zielen, levend gemaakt door Mijn Leven, nu toegang toe zouden hebben.

Deze vreselijke aanval op de hele Hel, waar Mijn meest onverzoenlijke en meest verfoeilijke vijanden te vinden waren, was de laatste beproeving van Mijn Ziel, geconfronteerd met het grootste kwaad, met oneindig kwaad, met kwaad van de diepste verschrikking. Mijn Ziel was overwinnaar, Eén tegen ALLEN, waar geen ziel ooit aan kan ontsnappen, waar allen voor eeuwig veroordeeld zijn omdat ze de Levende en Eeuwige God voor altijd hebben afgewezen.

Deze beproeving was Mijn uiteindelijke overwinning, degene die veel zielen op aarde negeren, omdat alleen zij die volmaakte Kennis in de plaats van het eeuwig Geluk bereiken, het kennen.

Ik wil de wereld deze laatste beproeving van Mijn Lijden en Dood bekendmaken, de onzichtbare van de laatste fase van Mijn Lijden, en daar heb Ik het volmaakt beleefd. Mijn Autoriteit was voorbeeldig omdat, gegrepen, Ik niet vocht, Ik maakte zoveel indruk op Mijn vijanden met Mijn heerszuchtige en onbereikbare blik dat ze zich terugtrokken, ze lieten Mij onwillekeurig los, spraken Mijn Naam "Jezus" uit ondanks alles, gaven zich over en bogen hun knieën voor hun grote verontwaardiging (Fil. 2:9-10).

Bevrijd, ging Ik onmiddellijk weg, hen achterlatend aan hun schaamte en woede.

Ik werd met diepe en heilige vreugde verwelkomd door Mijn Patriarchen in het Limbo (Voorgeborchte) van de Patriarchen en Ik reisde door alle andere sferen van de onzichtbare wereld en bracht hun de Hoop en het vertrouwen van Verlossing.

Ik wilde jullie kennis laten maken met de kennis van deze onzichtbare realiteit en al Mijn Heiligen in de Hemel weten dit, want het is een integraal onderdeel van Mijn Lijden en Dood.

Ik heb fysiek, psychologisch en spiritueel geleden, Ik heb alles geweten, Ik heb alles persoonlijk ervaren en geen fysieke of morele pijn is Mij onbekend.

Ik steun jullie, Mijn kinderen, in alle pijn, in alle moeilijkheden, in alle vermoeidheid en in alle misverstanden, omdat Ik het allemaal heb meegemaakt, Ik heb het allemaal geweten, Ik heb het allemaal ervaren.

In Mij vind je de perfecte vertrouweling, de ervaren trooster en de competente dokter voor elke ziekte. Alles is te genezen, het wordt in Mij genezen, Ik laat niemand achter zolang ze zich tot Mij wenden. Ik ben jullie Redder, jullie Verlosser, niets is Mij onbekend, niets is Mij onverschillig, en IK HOU VAN JULLIE. Moge God gezegend, bemind en bewonderd worden.

Ik zegen jullie in de Naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Zo zij het.

Jullie Heer en jullie God.

26-10-2024 om 22:11 geschreven door claudia

25/10 DE TIJD IS NU! - John Martinez

God de Vader: Mijn zoon, ik kom naar je toe zoals Ik deed toen je Mij zocht, en Ik kwam naar je toe. Terwijl Ik zei dat veel toekomstige gebeurtenissen aan je getoond zullen worden en terwijl je "Missie" zich ontvouwt, zullen veel gebeurtenissen zich op het juiste moment ontvouwen. "Nu is de Tijd" die Ik je toen niet heb geopenbaard. Ik ben altijd bij je geweest, en heb je toegestaan ​​om te groeien in je lijden en pijn. Dit gebeurde niet om je te straffen, maar om je te ontwikkelen als Mijn aardse Spirituele Strijder en dienaar. Ik heb toegestaan ​​dat je verleden je versterkte in allerlei tegenspoed. Ik ben erg blij dat je toegewijd bent gebleven aan Mijn trouwe dienaar.

Ik heb OLVrouw van Barmhartigheid toegestaan ​​om je apart te nemen om je te onderwijzen en uit te leggen hoe diep Mijn Liefde voor al Mijn kinderen en Mijn Grote Liefde is, terwijl Ik iedereen uitnodig in Mijn Spirituele Heilige Rijk. Het doet me pijn dat velen zich van Mij hebben afgekeerd, vooral Mijn trouwe geestelijken. Door het bezoek van de H. Maagd Maria heeft ze miljoenen van Mijn geestelijken en leken bereikt om zich bij je aan te sluiten in de missie die Ik je heb toevertrouwd. Ik zal aan hen allen in hun gebeden hun doel openbaren dat Ik aan ieder van hen heb gegeven.

Ik ben erg trots op jullie liefde voor Mij en de Heilige Gezegende Moeder van Mijn enige Zoon, Jezus. Deel alstublieft al jullie ervaringen en leg uit dat Ik jullie heb toegestaan ​​om Mijn boodschap van Liefde en Verlossing te bevestigen. Jullie zijn nu klaar en spiritueel voorbereid met alle Gaven van de Heilige Geest. Neem nooit enige eer voor de gaven die Ik jullie heb gegeven. Ik ben blij dat jullie Mij altijd alle Glorie en Liefde geven.

De hele Hemel bereidt zich voor op de Tweede Komst van Mijn Zoon Jezus in het Vlees. Ik heb jullie en vele gezalfde Uitverkorenen gekozen om de hele wereld te bereiken en Mijn Zoon bekend te maken aan de vier hoeken van de aarde. Ik breng veel trouwe dienaren om jullie te helpen bij het voltooien van Mijn Missie. Reik uit naar al Mijn geliefde kinderen die ervoor hebben gekozen om in de duisternis van het kwaad te wandelen. Veel harten zullen veranderen en zullen jullie op verschillende manieren helpen terwijl Ik tot hun harten spreek.

De Tijd is Nu!

Terwijl je onderwijst, bidt en door de gaven die Ik je heb geschonken, zul je degenen genezen die Mij door jou zoeken. Velen zoeken bevrijding van hun fysieke en spirituele pijn, angst en verwarring. Er zijn veel van Mijn kinderen die bang zijn en antwoorden zoeken die alleen Ik kan geven.

Mijn volk gaat ten onder vanwege hun gebrek aan kennis. - Hosea 4:6

Mijn belofte dat je het Woord en het offer van Mijn Zoon Jezus naar de vier hoeken van de wereld zult verspreiden, is nu uitgekomen. Mijn plan ontvouwt zich voor deze dagen van duisternis, kwaad en onrust. Ik heb je het antwoord gegeven op je vragen, want de Heilige Drie-eenheid wordt nu gehoord door je gezalfde bediening en door vele gezalfde uitverkorenen. Mijn dienaren om je heen hebben miljoenen aangeraakt. Ik heb veel van Mijn leken en geestelijken gezalfd met bijzondere gaven en met persoonlijke openbaringen. De dag zal komen dat Mijn Restkerk als één geheel zal samenkomen.

Je begrijpt de grote taak die Ik heb gegeven. Nu zal Ik jullie allen zegenen en begeleiden in deze gezamenlijke onderneming. Ik verlang ernaar dat jij en de mensen om je heen trouw zijn en alle angst uit alle harten verwijderen. Toen je van San Antonio, Texas naar Kerrville, Texas reed, opende Ik de ogen van je ziel. Ik wees naar de Hill Country van Texas en Mijn Woorden waren: "Velen zullen komen uit het Noorden, het Zuiden, het Oosten en het Westen". De Heilige Geest en de Gezegende Moeder zijn bij je sinds de dag dat je je lichaam, ziel en hart aan Mij hebt toegewijd. Je zult ze zoeken en je zult ze niet vinden; [maar] Ik zal ze naar je toe sturen.

Mijn kinderen zijn hongerig naar de waarheid van wat er overal ter wereld gebeurt, vooral in Mijn Kerk. Ze hebben er maar weinig om mee te praten en veel van hun spirituele vragen te beantwoorden. Ze zoeken de Waarheid en MIJN Liefde. Ze zijn verward en verontrust. Ik heb jou en andere uitverkoren zielen aangewezen om dit Heiligdom voor al mijn kinderen voor te bereiden. Het Apostolische Heiligdom van de Heilige Familie zal een portaal zijn tussen Hemel en aarde. Ik wil dat jij en al Mijn ware volgelingen dit centrum bouwen om Mijn kinderen te onderwijzen en voor te bereiden op de gebeurtenissen die de mensheid te wachten staan. Ik zal Mijn kinderen niet in de steek laten. Ik zal hen de Hoop, Waarheid en de volledige Kennis van Mij en het Heilig Hart van Mijn Zoon brengen. Hij zal Zijn liefde in hun harten planten en zij zullen vervuld worden met de volledige volheid van de Heilige Drie-eenheid. Ik reik uit naar allen, want Mijn Genade en Liefde zullen de harten van mijn gelovigen raken om je te helpen Mijn gezalfde H. Veilige Haven te voltooien.

Ik weet dat je dit zelf niet kunt. De Heilige Geest en de Heilige Maagd Maria bereiken reeds miljoenen om jullie allen te helpen bij deze taak van heiligheid. De hulp zal komen. Ik wil dat je je volledige vertrouwen in Mij stelt.

Ik hou van je en dank je, Mijn zoon. De Woorden van OLVrouw moeten in je geest weerklinken: "Moge het mij geschieden volgens Uw woord." Dit fiat van Maria is het perfecte gebed van overgave aan Mijn Volmaakte Goddelijke Wil. De afgelopen vier decennia sinds je toewijding aan Mij, je Hemelse Vader, zijn niet gemakkelijk voor je geweest, Mijn zoon, maar wees ervan verzekerd dat Ik veel genaden en zegeningen stuur aan iedereen die zich bij je zal aansluiten in de taak en aan iedereen die dezelfde taak uitvoert die Ik je heb gegeven. Veel genaden en zegeningen uit de Hemel worden uitgestort over iedereen die Mijn Wil volgt. Mijn Heiligen en al je vrienden die nu in de Hemel zijn, bemiddelen voor de Taak die aan jou en anderen is gegeven. Ik ben altijd aan je zijde. Denk aan de Woorden van Mijn Zoon: "Jezus, ik vertrouw op U". Ik ben erg blij met de heilige richting die je vanaf het begin hebt genomen toen je uit de beker dronk die ik, je Vader, je gaf. Ik ben erg blij met de naam die je hebt gekregen: "Het Heilige Familie Apostolische Onderwijs en Opleiding Heiligdom".

Veel van Mijn kinderen hebben hun hand uitgestoken en bidden tot de Heilige Drie-eenheid en de Heilige Gezegende Maagdelijke Moeder. Ik heb jou en al mijn Uitverkorenen nodig om Mijn kinderen te trainen en te onderwijzen die in wanhoop en verwarring wandelen. Laat ze zien wat Wij je hebben geleerd om je voor te bereiden op deze vreselijke, kwade tijden van duisternis. Ik, je Vader, leid jullie allen naar dit Heiligdom van Gebed en Opleiding, Mijn kinderen. Veel van Mijn Uitverkorenen moeten Mij zoeken en de Woorden herhalen die de H. Aartsengel Gabriël gaf toen Maria, de Maagdelijke Kind Moeder, antwoordde aan de Heilige Geest. "Laat het met mij gebeuren volgens Uw woorden", Deze woorden zullen je de kracht en macht geven om alle kwaad van Satan en zijn volgelingen te bestrijden. Jullie zullen allen Mijn doel en missie voor de redding van zielen voltooien. Alles was door Mij voorbereid vóór het begin der tijden. Al mijn Spirituele Strijders zullen slagen en zich voorbereiden op de Tweede Komst van Mijn Zoon, Jezus, en het Tijdperk van Vrede.

Je wandelt reeds meer dan 45 jaar in Geloof. Je liefde voor de Heilige Drie-eenheid is nooit verzwakt in je toewijding aan je missie die je van Mij, je Hemelse Vader, hebt gekregen. Ik roep al Mijn toegewijde kinderen op om te helpen bij de bouw en constructie van Mijn Heiligdom. Ik zegen jullie allen als Mijn gezalfde Heilige Spirituele Strijders. De hele Heilige Schrift wordt vervuld. Je bent nu klaar, en de Heilige Geest en de Gezegende Moeder hebben jullie allenl begeleid en met jullie meegelopen op deze spirituele reis voor de Eindtijd. Mijn toegewijde trouwe volgelingen hebben dezelfde spirituele reis afgelegd die honderdduizenden hebben afgelegd en hun onvoorwaardelijke liefde aan Mij hebben gegeven. Zowel geestelijken als leken.

Voor de hele mensheid zal een vreselijke en afschuwelijke tijd komen. Mijn Genade en Liefde zullen al Mijn Genade en Gerechtigheid geven op het moment van de Waarschuwing. Je hebt niets te vrezen, want je Almachtige God is met je. 

OLVrouw van Guadalupe: Mijn lieve Juanito. Ik weet hoeveel je de afgelopen vier decennia hebt geleden in je toewijding aan God Onze Vader. Het was niet gemakkelijk, Mijn zoon, maar wees ervan verzekerd dat er veel genade en zegeningen uit de Hemel over jou en iedereen die je helpt worden uitgestort. De tijd komt dat mijn Restkerk samenkomt. Veel Heiligen en vrienden die nu in de Hemel zijn, bidden voor de taak die aan jullie allen is gegeven. Ik ben altijd aan je zijde geweest. Denk aan de woorden tot mijn Zoon: "Jezus, ik vertrouw op U".

Ik ben erg blij met de heilige richting die jij en je vrienden inslaan. Op het moment van je toewijding, toen je de beker dronk die God de Vader je gaf, had je een idee van wat er in de beker zat. Je dronk zonder aarzeling uit de beker. We zijn trots en houden van je.

Ik ben erg blij met de naam die aan het nieuwe centrum is gegeven als "The Holy Family Apostolic Teaching and Training Sanctuary". Veel van mijn geliefde kinderen komen naar mij toe voor gebeden. Ik luister naar al hun gebeden en zorgen. Ik voel hun wanhoop en pijn. Ik heb jou en de uitverkoren zielen die in onze bediening zijn nodig om mijn kinderen te trainen en te onderwijzen om zich voor te bereiden op deze donkere en slechte tijden. God de Vader leidt jullie allen naar dit Heiligdom van gebed en training voor mijn kinderen.

Jullie hebben in geloof gewandeld en jullie liefde voor de Heilige Drie-eenheid is nooit verzwakt in jullie toewijding aan jullie missie die God de Vader jullie heeft toevertrouwd. Ik roep mijn toegewijde kinderen op om te helpen bij de bouw en vorming van dit Heiligdom. Veel van mijn gezalfde kinderen zijn er ook klaar voor en bewandelen dezelfde spirituele reis als jullie door de hele wereld. We zijn allen één familie.

Ik verlang dat er een kerk wordt gebouwd bij het Heiligdom met hetzelfde exterieurontwerp als de St. Jacobuskerk in Medjugorje. Velen kunnen het zich niet veroorloven om mij te bezoeken, noch hebben ze de financiële middelen om te reizen. Ik zal hen komen bezoeken als OLVrouw van Guadalupe bij het Heiligdom. Ik kan hun pijn en verdriet voelen omdat ze mij niet in Medjugorje kunnen bezoeken. De aanwezigheid van de Almachtige God zal daar zijn. De H. Aartsengel Michaël en zijn Aartsengelen zullen deze Heilige Plaats beschermen en zullen geen duisternis of kwaad toestaan ​​om deze Heilige Gronden binnen te dringen. Velen zullen mijn Liefde en Aanwezigheid onmiddellijk voelen als ze onze heilige gronden binnenlopen. Terwijl ze voor mij en Mijn Zoon bidden in de Aanbiddingskapel, zullen velen de vele Gaven van de Heilige Geest ontvangen. Sommigen zullen een bijzondere genade en de gave ontvangen om de aanwezigheid van Mijn Liefde te voelen.

Ik verlang dat er een Aanbiddingskapel wordt gebouwd ter ere van de H. Paus Johannes Paulus II. Veel van onze Heiligen zullen aanwezig zijn, vooral mijn geliefde zoon Padre Pio. Ik vraag ook dat er een plek wordt gebouwd die groot genoeg is om heilige conferenties te houden. En waar je veel van mijn heilige Geestelijken en gezalfde Leken kunt uitnodigen om te onderwijzen, te bidden en hun liefde voor God te delen en degenen te helpen die op zoek zijn naar vele spirituele antwoorden. De Kruisweg moet worden gebouwd en ik nodig iedereen uit om oprecht de Rozenkrans te bidden. Terwijl mijn kinderen de Droeve Mysteriën bidden en in jullie gebeden, zullen jullie het Lijden van mijn Zoon beleven.

De hele Hemel en mijn Heiligen op aarde willen zoeken naar de liefde van de Almachtige God. Ik bid voor jullie allen. Er zullen veel bekeringen, genezingen en wonderen plaatsvinden op deze heilige grond.

Bid, bid, bid

26-10-2024 om 06:49 geschreven door claudia

17/10 Eucharistisch wonder boven St. Patrick's Cathedral, Parramatta

Vandaag, na de Heilige Mis van 12.30 uur, en nadat we naar buiten waren gestapt, keek mijn vriend George naar het beeld van de Heilige Moeder op de rand van het gebouw aan de overkant van de weg van de kerk.

Net toen hij op het punt stond de kerk te verlaten, werd hij plotseling geïnspireerd om een ​​foto te maken van het beeld van de Heilige Moeder. Terwijl hij de foto's maakte, zag hij dat de zon groter leek te worden en lager leek te zakken. Later, toen hij naar de afbeeldingen op zijn GSM keek, was hij verbaasd over wat hij zag. Hij haastte zich terug naar de kerk om de foto's met anderen te delen.

Sommige mensen dachten dat het de zon boven onze Heilige Moeder was.

Ik zei: "Nee, dit is de Heilige Eucharistie!"

Toen ik de kapel binnenliep om te bidden, verscheen de Heilige Moeder en ze glimlachte.

Ze zei: Zeg George dat het niet de zon is - het is een wonder van de Heilige Eucharistie. Vandaag is er een wonder aan deze Kerk gegeven, en het is niet alleen voor een aantal van onze kinderen, maar voor al onze kinderen om getuige van te zijn.

Toen zei de Heilige Moeder: Hoe ze het ook proberen te ontkennen en dingen proberen te veranderen, ze kunnen het niet. God staat boven alles. Ik wil dat je dit wonder dat in oktober gebeurde deelt.

Wij danken U, Heilige Moeder, en wij houden van U. 

20/10 De mensheid zal veel lijden doormaken

Vanmorgen, terwijl ik aan het bidden was, kwam de engel. Hij zei: Er vinden snel veel veranderingen plaats in de wereld, en ook zeer gevaarlijke. Ik kom je vertellen dat voordat je het wonder en de schoonheid van het Nieuwe Tijdperk van Vrede binnengaat, de mensheid veel lijden zal moeten doorstaan ​​voordat dat zal gebeuren. Maar heb grote hoop, bid en bekeer u, want onze Heer verlaat nooit iemand. Hij is altijd dichtbij u om u kracht en vertrouwen te geven.

Commentaar: Onze Heer stuurt Zijn engelen om ons hoop te geven en ons niet angstig te maken en ons te veel zorgen te maken over de veranderingen die de wereld te wachten staan. Het is belangrijk om in staat van genade te zijn en te bidden.

26-10-2024 om 06:22 geschreven door claudia

202. Vaak heeft ons lijden te maken met ons eigen gewonde ego. De nederigheid van het Hart van Christus wijst ons de weg van vernedering. God koos ervoor om in neerbuigendheid en kleinheid tot ons te komen. Het Oude Testament had ons al, met een verscheidenheid aan metaforen, een God getoond die het hart van de geschiedenis binnengaat en zich door Zijn volk laat verwerpen. Christus’ liefde werd getoond te midden van het dagelijkse leven van Zijn volk, smekend, als het ware, om een ​​antwoord, alsof Hij toestemming vroeg om Zijn glorie te manifesteren. Toch “misschien heeft de Heer Jezus slechts één keer naar zijn eigen Hart verwezen, in Zijn eigen woorden. En Hij benadrukt dit enige kenmerk: ‘zachtmoedigheid en nederigheid’, alsof Hij wil zeggen dat Hij ons alleen op deze manier voor Zichzelf wil winnen”. Toen Hij zei: “Leer van Mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart” (Mt 11:29), liet Hij ons zien dat “om Zichzelf bekend te maken, Hij onze kleinheid, onze zelfvernedering nodig heeft”. 

203. In wat we hebben gezegd, is het belangrijk om verschillende onafscheidelijke aspecten op te merken. Daden van liefde voor de naaste, met de verzaking, zelfverloochening, het lijden en de inspanning die ze met zich meebrengen, kunnen alleen zo zijn als ze gevoed worden door Christus' eigen liefde. Hij stelt ons in staat om lief te hebben zoals Hij liefhad, en op deze manier heeft Hij anderen lief en dient Hij hen door ons heen. Hij vernedert Zichzelf om Zijn liefde te tonen door onze daden, maar zelfs in onze geringste werken van barmhartigheid wordt Zijn Hart verheerlijkt en toont het al Zijn grootsheid.

Zodra onze harten de liefde van Christus in volledig vertrouwen verwelkomen en het vuur ervan in ons leven laten verspreiden, worden we in staat om anderen lief te hebben zoals Christus dat deed, in nederigheid en nabijheid van iedereen. Op deze manier lest Christus Zijn dorst en verspreidt Hij glorierijk de vlammen van Zijn vurige en genadige liefde in ons en door ons heen. Hoe kunnen we de prachtige harmonie die in dit alles aanwezig is, niet zien? (Noot Claudia: Nogmaals de dorst die Christus heeft is de DORST NAAR ZIELEN DIE ZICH BEKEREN EN HEN AAN HEM TOEWIJDEN, HEM NAVOLGEN, ZIJN WIL DOEN EN ZIJN GEBODEN GEHOORZAMEN.) 

204. Om deze toewijding in al haar rijkdom te waarderen, is het tenslotte noodzakelijk om, in het licht van wat we hebben gezegd over de trinitarische dimensie ervan, toe te voegen dat de genoegdoening die Christus in Zijn menselijkheid heeft gedaan, aan de Vader wordt aangeboden door het werk van de Heilige Geest in ieder van ons. Bijgevolg is de genoegdoening die wij aan het Hart van Christus aanbieden uiteindelijk gericht op de Vader, die blij is ons verenigd te zien met Christus wanneer wij onszelf door Hem, met Hem en in Hem aanbieden. 

LIEFDE BRENGEN AAN DE WERELD 

205. De Christelijke boodschap is aantrekkelijk wanneer deze in zijn totaliteit wordt ervaren en uitgedrukt: niet alleen als een toevluchtsoord voor vrome gedachten of een gelegenheid voor indrukwekkende ceremonies. Wat voor soort aanbidding zouden we Christus geven als we tevreden zouden zijn met een individuele relatie met Hem en geen interesse zouden tonen in het verlichten van het lijden van anderen of hen zouden helpen een beter leven te leiden? Zou het het Hart dat ons zo liefhad behagen als we ons zouden koesteren in een privé-religieuze ervaring terwijl we de implicaties ervan voor de maatschappij waarin we leven negeren? (Noot Claudia: Franciscus vergeet dat we EERST EEN INTIEME INDIVIDUELE RELATIE MET JEZUS CHRISTUS NODIG HEBBEN OM VAN DAARUIT NAAR DE MEDEMENSEN UIT TE REIKEN. BOVENDIEN IS HET HELPEN VAN DE MEDEMENSEN VOORAL TE RICHTEN OP HET REDDEN VAN HUN ZIEL, EN DAN PAS IN HUN LICHAMELIJKE BEHOEFTEN TE VOORZIEN. DEZE PLAATS OP AARDE IS TIJDELIJK, HET LEVEN IN HET HIERNAMAALS EEUWIG.)

Laten we eerlijk zijn en het woord van God in zijn volheid accepteren. Aan de andere kant mag ons werk als Christenen voor de verbetering van de maatschappij de religieuze inspiratie ervan niet verdoezelen, want dat zou uiteindelijk betekenen dat we minder voor onze broeders en zusters zoeken dan wat God hun wil geven. Om deze reden moeten we dit hoofdstuk afsluiten door de missionaire dimensie van onze liefde voor het Hart van Christus te herinneren. 

206. De H. Johannes Paulus II sprak over de sociale dimensie van de devotie tot het hart van Christus, maar ook over “herstel, dat apostolische medewerking is aan de redding van de wereld”. Toewijding aan het Hart van Christus moet dus “worden gezien in relatie tot de missionaire activiteit van de Kerk, omdat het beantwoordt aan het verlangen van Jezus’ Hart om over de hele wereld, door de leden van Zijn Lichaam, Zijn volledige toewijding aan het Koninkrijk te verspreiden”. Als gevolg daarvan “zal door de getuigenis van de Christenen liefde worden uitgestort in de harten van de mensen, om het lichaam van Christus dat de Kerk is, op te bouwen en een samenleving van gerechtigheid, vrede en broederschap te bouwen”. 

207. De vlammen van liefde van het Heilig Hart van Jezus breiden zich ook uit door het missionaire bereik van de Kerk, dat de boodschap van Gods liefde verkondigt die in Christus is geopenbaard. De H. Vincentius a Paulo verwoordde dit mooi toen hij zijn discipelen uitnodigde om tot de Heer te bidden voor “deze geest, dit Hart dat ons overal heen laat gaan, dit Hart van de Zoon van God, het Hart van onze Heer, dat ons ertoe aanzet om te gaan zoals Hij ging… Hij zendt ons, zoals [de apostelen], om overal vuur te brengen”. 

208. H. Paulus VI, die zich richtte tot religieuze congregaties die zich wijden aan de verspreiding van devotie tot het Heilig Hart, deed de volgende opmerking. “Er kan geen twijfel over bestaan ​​dat pastorale toewijding en missionaire ijver zullen aanwakkeren tot een vlam, als Priesters en leken, in hun verlangen om de glorie van God te verspreiden, het voorbeeld van eeuwige liefde dat Christus ons heeft getoond, overdenken en hun inspanningen richten op het delen van alle mannen en vrouwen in de ondoorgrondelijke rijkdommen van Christus”. Als we het Heilig Hart overdenken, wordt missie een kwestie van liefde. Want het grootste gevaar in de missie is dat we, te midden van alles wat we zeggen en doen, er niet in slagen een vreugdevolle ontmoeting teweeg te brengen met de liefde van Christus die ons omarmt en redt. 

209. Missie, als een uitstraling van de liefde van het Hart van Christus, vereist missionarissen die zelf verliefd zijn en die, geboeid door Christus, zich verplicht voelen om deze liefde te delen die hun leven heeft veranderd. Ze zijn ongeduldig als er tijd wordt verspild aan het bespreken van secundaire kwesties of het concentreren op waarheden en regels, omdat hun grootste zorg is om te delen wat ze hebben ervaren. Ze willen dat anderen de goedheid en schoonheid van de Geliefde waarnemen door hun inspanningen, hoe ontoereikend ze ook mogen zijn. Is dat niet het geval met elke minnaar?

We kunnen als voorbeeld de woorden nemen waarmee Dante Alighieri deze logica van de liefde probeerde uit te drukken: “Ik verklaar dat, als ik denk aan de waarde ervan, de zoete liefde mij het gevoel geeft dat, als mijn moed mij niet in de steek zou laten, ik mijn mond open zou doen en iedereen verliefd zou laten worden.” (“Io dico che, pensando al suo valore amor si dolce si mi si fa sentire, che s’io allora non perdessi ardire farei parlando innamorar la gente”.)

210. In staat zijn om over Christus te spreken, door getuigenis of door woord, op zo’n manier dat anderen Hem willen liefhebben, is de grootste wens van elke missionaris van zielen. Deze dynamiek van de liefde heeft niets te maken met proselitisme; de ​​woorden van een minnaar storen anderen niet, ze stellen geen eisen of verplichten, ze brengen anderen alleen maar tot verwondering over zulke liefde. Met immens respect voor hun vrijheid en waardigheid wacht de minnaar eenvoudigweg tot ze vragen naar de liefde die zijn of haar leven met zo’n grote vreugde heeft gevuld. 

211. Christus vraagt ​​je om je nooit te schamen om anderen, met alle gepaste discretie en respect, te vertellen over je vriendschap met Hem. Hij vraagt ​​dat je het aandurft om anderen te vertellen hoe goed en mooi het is dat je Hem hebt gevonden. “Iedereen die Mij erkent voor de mensen, zal Ik ook erkennen vóór Mijn Vader in de Hemel” (Mt 10:32). Voor een hart dat liefheeft, is dit geen plicht maar een onbedwingbare behoefte: “Wee mij als ik het Evangelie niet verkondig!” (1 Kor 9:16). “In mij is iets als een brandend vuur, opgesloten in mijn botten; ik ben moe om het in te houden en ik kan het niet” (Jer 20:9). 

In gemeenschap van dienstbaarheid 

212. We moeten deze missie om Christus te delen niet zien als iets dat alleen tussen Jezus en mij is. Missie wordt ervaren in gemeenschap met onze gemeenschappen en met de hele Kerk. Als we ons afkeren van de gemeenschap, keren we ons af van Jezus. Als we onze rug toekeren naar de gemeenschap, zal onze vriendschap met Jezus bekoelen. Dit is een feit, en we mogen het nooit vergeten. Liefde voor de broeders en zusters van onze gemeenschappen – religieuze, parochiale, diocesane en andere – is een soort brandstof die onze vriendschap met Jezus voedt. Onze daden van liefde voor onze broeders en zusters in de gemeenschap zijn misschien wel de beste en soms de enige manier waarop we aan anderen kunnen getuigen van onze liefde voor Jezus Christus. Hij zei zelf: “Hieraan zal iedereen weten dat jullie Mijn leerlingen zijn, als jullie liefde voor elkaar hebben” (Joh. 13:35). 

213. Deze liefde wordt dan dienstbaarheid binnen de gemeenschap. Ik word nooit moe om te herhalen dat Jezus ons dit in de duidelijkste bewoordingen mogelijk vertelde: “Zoals je voor één van de minste van Mijn broeders hebt gedaan, heb je voor Mij gedaan” (Mt. 25:40). Hij vraagt ​​je nu om Hem daar te ontmoeten, in elk van onze broeders en zusters, en vooral in de armen, de verachten en de verlaten leden van de samenleving. Wat een prachtige ontmoeting kan dat zijn! 

214. Als we ons bezighouden met het helpen van anderen, betekent dit niet dat we ons van Jezus afkeren. Integendeel, we ontmoeten Hem op een andere manier. Wanneer we proberen een ander te helpen en voor hem te zorgen, staat Jezus aan onze zijde. We mogen nooit vergeten dat toen Hij Zijn discipelen op missie stuurde, "de Heer met hen meewerkte" (Mc. 16:20). (Noot Claudia: De Heer zond Zijn discipelen uit om het Koninkrijk der Hemelen te verkondigen in de wereld. Dit kwam op de eerste plaats. Daarbij werden mensen gedoopt, mensen genezen, duivels uitgedreven enz. Maar de kern is dat de mensen tot geloof kwamen in de Heer en in Zijn Offer op het Kruis, opdat ze in de Hemel zouden geraken. Dit is het Koninkrijk der Hemelen. En dit Koninkrijk is niet van deze wereld!!!) Hij is er altijd, altijd aan het werk, en deelt onze inspanningen om goed te doen. Op een mysterieuze manier wordt Zijn liefde aanwezig door onze dienstbaarheid. Hij spreekt tot de wereld in een taal die soms geen woorden nodig heeft. 

215. Jezus roept je en zendt je uit om goedheid in onze wereld te verspreiden. Zijn roeping is er een van dienstbaarheid, een oproep om goed te doen, misschien als dokter, moeder, leraar of Priester. Waar je ook bent, je kunt Zijn roeping horen en beseffen dat Hij je uitstuurt om die missie uit te voeren. Hij zei zelf tegen ons: "Ik zend je uit" (Lc. 10:3). Het is onderdeel van ons, vrienden zijn met Hem. Om deze vriendschap te laten rijpen, is het echter aan jou om je door Hem te laten sturen op een missie in deze wereld, en om deze vol vertrouwen, gul, vrij en onbevreesd uit te voeren. Als je gevangen blijft in je eigen comfortzone, zul je nooit echt zekerheid vinden; twijfels en angsten, verdriet en bezorgdheid zullen altijd aan de horizon opdoemen. Degenen die hun missie op deze aarde niet uitvoeren, zullen geen geluk vinden, maar teleurstelling. Vergeet nooit dat Jezus bij elke stap van de weg aan je zijde staat. Hij zal je niet in de afgrond werpen of je aan je lot overlaten. Hij zal er altijd zijn om je aan te moedigen en te begeleiden. Hij heeft beloofd, en Hij zal het doen: "Want Ik ben met u alle dagen, tot aan het einde der tijden" (Mt 28:20). 

216. Op jouw eigen manier moet ook jij een missionaris zijn, zoals de apostelen en de eerste discipelen van Jezus, die eropuit gingen om de liefde van God te verkondigen, om anderen te vertellen dat Christus leeft en het waard is om te kennen. De H. Theresia ervoer dit als een wezenlijk onderdeel van haar offer aan de barmhartige Liefde: “Ik wilde mijn Geliefde te drinken geven en ik voelde mij verteerd door een dorst naar zielen”. Dat is ook jouw missie. Ieder van ons moet die op zijn of haar eigen manier uitvoeren; je zult zien hoe je een missionaris kunt zijn. Jezus verdient niets minder. Als je de uitdaging aanneemt, zal Hij je verlichten, begeleiden en versterken, en je zult een verrijkende ervaring hebben die je veel geluk zal brengen. Het is niet belangrijk of je onmiddellijk resultaat ziet; laat dat over aan de Heer die in het geheim van ons hart werkt. Blijf de vreugde ervaren die voortkomt uit onze inspanningen om de liefde van Christus met anderen te delen. 

BESLUIT

217. Het huidige document kan ons helpen inzien dat de leer van de sociale encyclieken Laudato Si’ en Fratelli Tutti niet los staat van onze ontmoeting met de liefde van Jezus Christus. Want door van diezelfde liefde te drinken, worden we in staat om banden van broederschap te smeden, de waardigheid van elk mens te erkennen en samen te werken om voor ons gemeenschappelijke huis te zorgen. 

218. In een wereld waarin alles wordt gekocht en verkocht, lijkt het gevoel van eigenwaarde van mensen steeds meer afhankelijk te zijn van wat ze kunnen verzamelen met de macht van geld. We worden voortdurend gedwongen om te blijven kopen, consumeren en onszelf af te leiden, gevangen in een vernederend systeem dat ons ervan weerhoudt verder te kijken dan onze onmiddellijke en nietige behoeften. De liefde van Christus heeft geen plaats in dit perverse mechanisme, maar alleen die liefde kan ons bevrijden van een krankzinnige achtervolging die geen ruimte meer heeft voor een gratuite liefde. De liefde van Christus kan onze wereld een hart geven en liefde nieuw leven inblazen waar we ook denken dat het vermogen om lief te hebben definitief verloren is gegaan. 

219. De Kerk heeft die liefde ook nodig, opdat de liefde van Christus niet vervangen wordt door achterhaalde structuren en zorgen, buitensporige gehechtheid aan onze eigen ideeën en meningen, en fanatisme in allerlei vormen, die uiteindelijk de plaats innemen van de gratuite liefde van God die bevrijdt, verlevendigt, vreugde brengt in het hart en gemeenschappen bouwt. De gewonde Zijde van Christus blijft die stroom uitstorten die nooit uitgeput raakt, nooit vergaat, maar zichzelf keer op keer aanbiedt aan allen die willen liefhebben zoals Hij deed. Want alleen Zijn liefde kan een nieuwe mensheid voortbrengen. 

220. Ik vraag onze Heer Jezus Christus om te verlenen dat Zijn Heilig Hart de stromen van levend water mag blijven uitstorten die de pijn die we hebben veroorzaakt kunnen helen, ons vermogen om anderen lief te hebben en te dienen kunnen versterken, en ons kunnen inspireren om samen op weg te gaan naar een rechtvaardige, solidaire en broederlijke wereld. Tot die dag dat we ons zullen verheugen in het samen vieren van het banket van het Hemelse koninkrijk in de aanwezigheid van de verrezen Heer, die al onze verschillen harmoniseert in het licht dat eeuwig uitstraalt vanuit Zijn open Hart. Moge Hij voor eeuwig gezegend zijn. 

Gegeven in Rome, Sint Pieter's, op 24 oktober van het jaar 2024, het twaalfde van mijn pontificaat.

26-10-2024 om 06:14 geschreven door claudia

Troost onszelf om anderen te troosten 

161. Door het Hart van Christus en Zijn zelfovergave tot aan de dood te overdenken, vinden we zelf grote troost. Het verdriet dat we in ons hart voelen, maakt plaats voor volledig vertrouwen en uiteindelijk is wat blijft dankbaarheid, tederheid, vrede; wat blijft is de liefde van Christus die in ons leven heerst. Berouw is dus “geen bron van angst, maar van genezing voor de ziel, omdat het als een balsem op de wonden van zonde werkt en ons voorbereidt om de liefkozing van de Heer te ontvangen”. Ons lijden is verbonden met het lijden van Christus aan het Kruis. Als we geloven dat genade elke afstand kan overbruggen, betekent dit dat Christus zich door Zijn lijden verenigde met het lijden van Zijn discipelen op elke tijd en plaats. Op deze manier kunnen we, wanneer we lijden ondergaan, ook de innerlijke troost ervaren van de wetenschap dat Christus met ons lijdt. Als we Hem proberen te troosten, zullen we onszelf getroost vinden. 

162. Op een gegeven moment, in onze overpeinzing, zouden we echter ook de dringende smeekbede van de Heer moeten horen: “Troost, troost Mijn volk!” (Jes. 40:1). Zoals de H. Paulus ons vertelt, biedt God ons troost “zodat wij hen die in welke nood dan ook, zijn, kunnen troosten met de troost waarmee wij zelf door God getroost worden” (2 Kor. 1:4). 

163. Dit daagt ons vervolgens uit om een ​​dieper begrip te zoeken van de gemeenschappelijke, sociale en missionaire dimensie van alle authentieke toewijding aan het Hart van Christus. Want net zoals het Hart van Christus ons naar de Vader leidt, zendt het ons uit naar onze broeders en zusters. In de vruchten van dienstbaarheid, broederschap en missie die het Hart van Christus in ons leven inspireert, wordt de wil van de Vader vervuld. Op deze manier maken we de cirkel rond: “Mijn Vader wordt hierdoor verheerlijkt, dat u veel vrucht draagt” (Joh. 15:8). 

5e HOOFDSTUK: LIEFDE OM LIEFDE 

164. In de spirituele ervaringen van de H. Margaretha Maria Alacoque komen we, samen met een vurige liefdesverklaring voor Jezus Christus, een diep persoonlijke en uitdagende uitnodiging tegen om ons leven aan de Heer toe te vertrouwen. De wetenschap dat we geliefd zijn en het volledige vertrouwen in die liefde, verminderen op geen enkele manier onze wens om genereus te reageren, ondanks onze zwakheid en onze vele tekortkomingen.

EEN KLACHT EN EEN VERZOEK 

165. Beginnend met Zijn 2de grote verschijning aan de H. Margaretha Maria, sprak Jezus over de droefheid die Hij voelt omdat Zijn grote liefde voor de mensheid in ruil daarvoor “niets dan ondankbaarheid en onverschilligheid”, “kilheid en minachting” ontvangt. En dit, voegde Hij toe, “is voor Mij nog erger dan alles wat Ik in Mijn lijden heb doorstaan”. 

166. Jezus sprak over Zijn dorst naar liefde en openbaarde dat Zijn Hart niet onverschillig is voor de manier waarop wij op die dorst reageren. In Zijn woorden: “Ik dorst, maar met een zo vurige dorst om door mensen in het Allerheiligste Sacrament bemind te worden, dat deze dorst Mij verteert; en Ik heb niemand ontmoet die, overeenkomstig Mijn verlangen, een poging doet om Mijn dorst te lessen, en een wederdienst levert voor Mijn liefde”. Jezus vraagt ​​om liefde. Zodra het gelovige hart dit beseft, is zijn spontane reactie er één van liefde, niet een verlangen om offers te vermenigvuldigen of simpelweg een zware plicht te vervullen: "Ik ontving van mijn God overvloedige genaden van Zijn liefde, en ik voelde mij bewogen door het verlangen om op sommige daarvan te reageren en te reageren met liefde voor liefde". Zoals mijn voorganger Leo XIII opmerkte, door het beeld van Zijn Heilig Hart, beweegt de liefde van Christus "ons om liefde met liefde te beantwoorden". 

CHRISTUS' LIEFDE UITBREIDEN NAAR ONZE BROEDERS EN ZUSTERS 

167. We moeten nogmaals het woord van God ter hand nemen en ons realiseren dat ons beste antwoord op de liefde van Christus' hart is om onze broeders en zusters lief te hebben. Er is geen betere manier voor ons om liefde met liefde te beantwoorden. De Schrift maakt dit overduidelijk: 

"Zoals u gedaan hebt voor één van de minste van deze van Mijn broeders, hebt u voor Mij gedaan" (Mt 25:40). 

“Want de hele wet is samengevat in één gebod: ‘Heb uw naaste lief als uzelf’” (Gal. 5:14). 

“Wij weten dat wij zijn overgegaan van de dood naar het leven, omdat wij elkaar liefhebben. Wie niet liefheeft, blijft in de dood” (1 Joh. 3:14). 

“Wie zijn broeder of zuster die hij heeft gezien, niet liefheeft, kan God die hij niet heeft gezien, niet liefhebben” (1 Joh. 4:20). 

168. Liefde voor onze broeders en zusters is niet alleen de vrucht van onze eigen inspanningen; het vereist de transformatie van onze egoïstische harten. Dit besef leidde tot het vaak herhaalde gebed: “Jezus, maak ons ​​hart meer als het Uwe”. De H. Paulus spoorde zijn toehoorders van zijn kant aan om niet te bidden om de kracht om goede werken te doen, maar “om onder u dezelfde gezindheid te hebben als in Christus Jezus” (Fil. 2:5). 

169. We moeten niet vergeten dat in het Romeinse Rijk veel armen, buitenlanders en anderen die aan de rand van de maatschappij leefden, met respect, genegenheid en zorg werden ontvangen door Christenen. Dit verklaart waarom de afvallige keizer Julianus in één van zijn brieven erkende dat een reden waarom Christenen werden gerespecteerd en geïmiteerd, de hulp was die ze gaven aan de armen en vreemdelingen, die gewoonlijk werden genegeerd en met minachting werden behandeld. Voor Julianus was het ondraaglijk dat de Christenen die hij verachtte, “naast het voeden van hun eigen mensen, ook onze armen en behoeftigen voeden, die geen hulp van ons ontvangen”.

De keizer drong er dus op aan dat er liefdadigheidsinstellingen moesten worden opgericht om te concurreren met die van de Christenen en zo het respect van de maatschappij te winnen: “Er zouden in elke stad veel accommodaties moeten worden ingesteld, zodat de immigranten kunnen genieten van onze filantropie … en de Grieken gewend kunnen raken aan dergelijke werken van vrijgevigheid”. Julianus bereikte zijn doel niet, ongetwijfeld omdat er onder die werken niets te vergelijken was met de Christelijke naastenliefde die de unieke waardigheid van elke persoon respecteerde. 

170. Door zich te associëren met de laagste rangen van de samenleving (vgl. Mt 25:31-46), “bracht Jezus de grote nieuwigheid van het erkennen van de waardigheid van elke persoon, vooral van degenen die als ‘onwaardig’ werden beschouwd. Dit nieuwe principe in de menselijke geschiedenis – dat benadrukt dat individuen nog meer ‘waardig’ zijn voor ons respect en onze liefde wanneer ze zwak, veracht of lijdend zijn, zelfs tot het punt dat ze de menselijke ‘figuur’ verliezen – heeft het gezicht van de wereld veranderd. Het heeft leven gegeven aan instellingen die zorgen voor degenen die zich in achtergestelde omstandigheden bevinden, zoals verlaten baby’s, wezen, ouderen die zonder hulp zijn achtergelaten, geesteszieken, mensen met ongeneeslijke ziekten of ernstige misvormingen, en degenen die op straat leven”. 

171. Wanneer we het doorboorde Hart van de Heer overdenken, die “onze zwakheden op zich nam en onze ziekten droeg” (Mt 8:17), worden ook wij geïnspireerd om meer aandacht te hebben voor het lijden en de behoeften van anderen, en bevestigd in onze inspanningen om deel te nemen aan Zijn werk van bevrijding als instrumenten voor de verspreiding van Zijn liefde. Wanneer we mediteren over Christus’ zelfopoffering ten behoeve van allen, worden we er vanzelfsprekend toe geleid om ons af te vragen waarom ook wij niet bereid zouden moeten zijn om ons leven te geven voor anderen: “Wij kennen de liefde hieraan, dat Hij zijn leven voor ons heeft gegeven – en dat wij ons leven voor elkaar behoren te geven” (1 Joh 3:16). 

ECHO'S IN DE GESCHIEDENIS VAN DE SPIRITUALITEIT 

172. Deze band tussen toewijding aan het Hart van Jezus en toewijding aan onze broeders en zusters is een constante geweest in de geschiedenis van de Christelijke spiritualiteit. Laten we een paar voorbeelden overwegen. 

Een bron zijn waaruit anderen kunnen drinken 

173. Vanaf Origenes hebben verschillende Kerkvaders nagedacht over de woorden van Johannes 7:38 – “uit zijn hart zullen stromen van levend water vloeien” – die verwijzen naar hen die, nadat ze van Christus hebben gedronken, hun geloof in Hem hebben gesteld. Onze vereniging met Christus is niet alleen bedoeld om onze eigen dorst te lessen, maar ook om ons bronnen van levend water voor anderen te maken. Origenes schreef dat Christus Zijn belofte nakomt door bronnen van vers water in ons te laten opwellen: “De menselijke ziel, gemaakt naar het beeld van God, kan zelf putten, fonteinen en rivieren bevatten en uitstorten”. 

174. De H. Ambrosius raadde aan om diep van Christus te drinken, “opdat de bron van water dat opwelt tot het eeuwige leven in u mag overstromen”. Marius Victorinus was ervan overtuigd dat de Heilige Geest zichzelf in zo’n overvloed heeft gegeven dat “iedereen die Hem ontvangt, een hart wordt dat stromen van levend water uitstort”. De H. Augustinus zag deze stroom die uit de gelovige vloeide als welwillendheid. De H. Thomas van Aquino beweerde aldus dat wanneer iemand “zich haast om verschillende genadegaven die hij van God heeft ontvangen, te delen, levend water uit zijn hart stroomt”. 

175. Hoewel “het offer dat aan het Kruis in liefdevolle gehoorzaamheid wordt gebracht, de meest overvloedige en oneindige genoegdoening voor de zonden van de mensheid oplevert”, verlengt en schenkt de Kerk, geboren uit het Hart van Christus, op elke tijd en plaats de vruchten van dat ene verlossende Lijden, die mannen en vrouwen leidt tot directe vereniging met de Heer. 

176. In het hart van de Kerk kan de bemiddeling van Maria, als onze Voorspreekster en Moeder, alleen worden begrepen als “een delen in de ene bron, die de bemiddeling van Christus zelf is”, de enige Verlosser. Om deze reden “aarzelt de Kerk niet om de ondergeschikte rol (Noot Claudia: het is Franciscus blijkbaar niet gegeven om de belangrijke rol van Maria te onderstrepen. Ze is Middelares van alle genade, Mede-verlosseres en Voorspreekster. Door Maria kom je tot Jezus.) van Maria te belijden”.

De devotie tot het Hart van Maria doet op geen enkele manier afbreuk aan de enige eredienst die het Hart van Christus toekomt, maar vergroot deze juist: “Maria’s functie als Moeder van de mensheid verduistert of vermindert deze unieke bemiddeling van Christus op geen enkele manier, maar toont juist de kracht ervan”. Dankzij de overvloedige genaden die uit de open Zijde van Christus stromen, worden de Kerk, de Maagd Maria en alle gelovigen op verschillende manieren zelf stromen van levend water. Op deze manier toont Christus Zijn glorie in en door onze kleinheid. 

Broederschap en mystiek 

177. De H. Bernardus, die ons aanspoort tot vereniging met het Hart van Christus, put uit de rijkdom van deze devotie om op te roepen tot een bekering die gegrond is in de liefde. Bernardus geloofde dat onze genegenheden, die tot slaaf zijn gemaakt door genoegens, niettemin getransformeerd en bevrijd kunnen worden, niet door blinde gehoorzaamheid aan een gebod, maar eerder als reactie op de verrukkelijke liefde van Christus. (Noot Claudia: De 10 geboden moeten volkomen worden nageleefd, dit is geen blinde gehoorzaamheid, maar verplichte gehoorzaamheid.)

Het kwaad wordt overwonnen door het goede, overwonnen door de bloei van de liefde: “Heb de Heer, uw God, lief met de volledige en diepe genegenheid van heel uw hart; heb Hem lief met uw geest die geheel waakzaam en vastberaden is; heb Hem lief met al uw kracht, zozeer zelfs dat u niet bang zou zijn om te sterven uit liefde voor Hem… Uw genegenheid voor de Heer Jezus moet zowel zoet als intiem zijn, om de zoete verleidingen van het zinnelijke leven te weerstaan. Zoetheid overwint zoetheid, zoals de ene spijker de andere uitdrijft”. 

178. De H. Franciscus van Sales was bijzonder onder de indruk van Jezus’ woorden: “Leer van Mij, want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart” (Mt 11:29). Zelfs in de meest eenvoudige en alledaagse dingen, zei hij, kunnen we het Hart van de Heer “stelen”. “Wie Hem op een aanvaardbare manier wil dienen, moet niet alleen aandacht schenken aan verheven en belangrijke zaken, maar ook aan dingen die klein en onbelangrijk zijn, want door beide kunnen we Zijn hart en liefde winnen… Ik bedoel de dagelijkse verdraagzaamheid, de hoofdpijn, de kiespijn, de zware kou; de vermoeiende eigenaardigheden van een echtgenoot of echtgenote, het gebroken glas, het verlies van een ring, een zakdoek, een handschoen; de spot van een buurman; de inspanning om vroeg naar bed te gaan om vroeg op te staan ​​voor gebed of communie, de kleine verlegenheid die sommige mensen voelen bij het openlijk vervullen van religieuze plichten…

Wees er zeker van dat al dit lijden, hoe klein het ook is, als het liefdevol wordt aanvaard, het meest aangenaam is voor Gods goedheid”. Uiteindelijk wordt ons antwoord op de liefde van het Hart van Christus echter gemanifesteerd in de liefde voor onze naaste: “een liefde die vast, constant, standvastig is, niet bekommerd om triviale zaken of de positie van mensen in het leven, niet onderhevig aan veranderingen of vijandigheid… Onze Heer heeft ons onophoudelijk lief, verdraagt ​​zoveel van onze gebreken en onze fouten. Juist daarom moeten we hetzelfde doen met onze broeders en zusters, nooit moe wordend hen te verdragen”.

179. De H. Charles de Foucauld probeerde Jezus na te volgen door te leven en te handelen zoals hij deed, in een voortdurende poging om te doen wat Jezus in zijn plaats zou hebben gedaan. Alleen door zich te conformeren aan de gevoelens van het Hart van Christus kon hij dit doel volledig bereiken. Ook hier vinden we het idee van “liefde om liefde”. In zijn woorden: “Ik verlang naar lijden om liefde met liefde te beantwoorden, om Hem na te volgen… om in Zijn werk te treden, om mijzelf met Hem aan te bieden, het niets dat ik ben, als een offer, als een slachtoffer, voor de heiliging van de mensen”.

Het verlangen om de liefde van Jezus aan anderen te brengen, zijn missionaire zendingswerk naar de armste en meest vergeten mensen van onze wereld, bracht hem ertoe om als zijn embleem de woorden “Iesus-Caritas” te nemen, met het symbool van het Hart van Christus bekroond door een Kruis. Dit was ook geen lichtzinnige beslissing: “Met al mijn kracht probeer ik aan deze arme, verloren broeders te laten zien en te bewijzen dat onze religie geheel en al liefdadigheid is, geheel en al broederschap, en dat haar embleem een ​​hart is”. Hij wilde zich met andere broeders vestigen “in Marokko, in de naam van het Hart van Jezus”. Op deze manier kon hun evangelisatiewerk naar buiten uitstralen: “De naastenliefde moet uitstralen vanuit onze broederschappen, zoals ze uitstraalt vanuit het Hart van Jezus”. Dit verlangen maakte hem geleidelijk tot een “universele broeder”. Hij liet zich vormen door het Hart van Christus en probeerde de hele lijdende mensheid te herbergen in zijn broederlijk hart: “Ons hart, zoals dat van Jezus, moet alle mannen en vrouwen omvatten”. “De liefde van het hart van Jezus voor mannen en vrouwen, de liefde die Hij toonde in Zijn Lijden, dat is wat we nodig hebben voor alle mensen”. 

180. Pater Henri Huvelin, de geestelijk leider van de H. Charles de Foucauld, merkte op dat “wanneer onze Heer in een hart woont, hij het zulke gevoelens geeft, en dit hart uitreikt naar de minste van onze broeders en zusters. Zo was het hart van de H. Vincentius a Paulo… Wanneer onze Heer in de ziel van een Priester leeft, laat hij hem uitreiken naar de armen”. Het is belangrijk om te beseffen dat de apostolische ijver van de H. Vincentius, zoals Pater Huvelin het beschrijft, ook werd gevoed door devotie tot het Hart van Christus. De H. Vincentius spoorde zijn medebroeders aan om “in het Hart van onze Heer een woord van troost te vinden voor de arme zieke”.

Als dat woord overtuigend moet zijn, moet ons eigen hart eerst zijn veranderd door de liefde en tederheid van het Hart van Christus. De H. Vincentius herhaalde deze overtuiging vaak in zijn homilieën en raadgevingen, en het werd een opvallend kenmerk van de Constituties van zijn Congregatie: “We moeten een grote inspanning doen om de volgende les te leren, die ook door Christus is geleerd: ‘Leer van Mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart’. We moeten onthouden dat Hij zelf heeft gezegd dat we door zachtmoedigheid de aarde beërven. Als we hiernaar handelen, zullen we mensen voor ons winnen, zodat ze zich tot de Heer zullen wenden. Dat zal niet gebeuren als we mensen hard of scherp behandelen”. 

EERHERSTEL: BOUWEN OP DE RUÏNES 

181. Alles wat tot nu toe is gezegd, stelt ons in staat om in het licht van Gods woord de juiste betekenis te begrijpen van het “eerherstel” aan het Hart van Christus die de Heer van ons verwacht, met de hulp van Zijn genade, om “aan te bieden”. De vraag is veel besproken, maar de H. Johannes Paulus II heeft ons een duidelijk antwoord gegeven dat Christenen vandaag de dag kan leiden naar een geest van eerherstel die nauwer is afgestemd op de Evangeliën. 

De sociale betekenis van eerherstel aan het Hart van Christus 

182. De H. Johannes Paulus legde uit dat door onszelf samen toe te vertrouwen aan het Hart van Christus, “over de ruïnes die door haat en geweld zijn verzameld, de zeer gewenste beschaving van de liefde, het Koninkrijk van het Hart van Christus, kan worden opgebouwd”. Dit vereist duidelijk dat we “kinderlijke liefde voor God en liefde voor de naaste verenigen”, en dit is inderdaad “de ware genoegdoening die door het Hart van de Verlosser wordt gevraagd”. In eenheid met Christus, te midden van de ruïnes die we in deze wereld hebben achtergelaten door onze zonden, worden we geroepen om een ​​nieuwe beschaving van liefde op te bouwen. Dat is wat het betekent om genoegdoening te doen zoals het Hart van Christus dat van ons wil. Te midden van de verwoesting die door het kwaad wordt aangericht, verlangt het Hart van Christus dat we met Hem samenwerken om goedheid en schoonheid in onze wereld te herstellen. 

183. Alle zonden schaden de Kerk en de samenleving; als gevolg daarvan “kan elke zonde ongetwijfeld worden beschouwd als een sociale zonde” en dit geldt met name voor die zonden die “door hun aard zelf een directe aanval op de naaste vormen”. (Noot Claudia: Franciscus negeert het feit dat zonden ook tegen God zelf worden bedreven en deze zijn erger dan de andere, omdat het de Schepper zelf betreft. Heiligschennissen, godslasteringen, zonden tegen de H. Geest, enz.) De H. Johannes Paulus II legde uit dat de herhaling van deze zonden tegen anderen vaak een “structuur van zonde” consolideert die een effect heeft op de ontwikkeling van volkeren. Vaak is dit onderdeel van een dominante mentaliteit die normaal of redelijk acht wat slechts egoïsme en onverschilligheid is. Dit leidt dan tot sociale vervreemding: “Een samenleving is vervreemd als haar vormen van sociale organisatie, productie en consumptie het moeilijker maken om de gave van zichzelf aan te bieden en solidariteit tussen mensen te vestigen”. Het is niet alleen een morele norm die ons ertoe brengt deze vervreemde sociale structuren bloot te leggen en te weerstaan ​​en om inspanningen binnen de samenleving te ondersteunen om het algemeen belang te herstellen en te consolideren.

Het is veeleer onze “bekering van hart” die “de verplichting oplegt” om deze structuren te herstellen. Het is ons antwoord op de liefde van het Hart van Jezus, die ons leert om op onze beurt lief te hebben. (Noot Claudia: Franciscus gaat terug zijn bekende pad op, dat van sociale problemen op te lossen, die allen ondergeschikt zijn aan de problemen waar de mens tegenwoordig mee te maken heeft: het blijven steken in het wereldse, in plaats van de blik te richten naar het Hemelse. De redding van de ziel staat bij Franciscus niet op zijn agenda. Maar dit is wat op de eerste plaats komt op de Hemelse agenda.) 

184. Juist omdat evangelisch eerherstel deze vitale sociale dimensie bezitten, moeten onze daden van liefde, dienstbaarheid en verzoening, om werkelijk eerherstel te kunnen zijn, geïnspireerd, gemotiveerd en bekrachtigd worden door Christus. De H. Johannes Paulus II merkte ook op dat “om de beschaving van de liefde op te bouwen”, onze wereld vandaag de dag het Hart van Christus nodig heeft. Christelijk eerherstel kan niet eenvoudigweg worden begrepen als een verzameling van externe werken, hoe onmisbaar en soms bewonderenswaardig ze ook mogen zijn.

Deze hebben een “mystiek” nodig, een ziel, een betekenis die hen kracht, drive en onvermoeibare creativiteit verleent. Ze hebben het leven, het vuur en het licht nodig die uitstralen vanuit het Hart van Christus. (Noot Claudia: Franciscus vergeet dat de echte daden van liefde de bekering van de zielen van de medemens zijn. De ziel is onsterfelijk en alle wereldse problemen van sociale aard verzinken in het niets, als de ziel voor eeuwig in de Hel kan belanden. Wat heeft een arme, verdrukte, verworpene van de maatschappij eraan, als hij verder nog voor de eeuwigheid lijdt in de Hel? Het is de bedoeling dat elke mens in de Hemel geraakt, waar er geen pijn, lijden en dood meer zijn. Deze bovennatuurlijke realiteit wordt door Franciscus elke keer ontkent.) 

Gewonde harten helen 

185. Ook is een louter uiterlijk eerherstel niet voldoende, noch voor onze wereld, noch voor het Hart van Christus. Als ieder van ons zijn of haar eigen zonden en hun effect op anderen overweegt, zullen we beseffen dat het herstellen van de schade die aan deze wereld is toegebracht ook vraagt ​​om een ​​verlangen om gewonde harten te helen waar de diepste schade is toegebracht en de pijn het pijnlijkst is. 

186. Een geest van eerherstel leidt ons dus tot de hoop dat elke wonde kan worden geheeld, hoe diep die ook mag zijn. Volledige herstel kan soms onmogelijk lijken, zoals wanneer goederen of geliefden definitief verloren zijn gegaan, of wanneer bepaalde situaties onherstelbaar zijn geworden. Toch is de intentie om het goed te maken, en dat op een concrete manier te doen, essentieel voor het proces van verzoening en een terugkeer naar vrede van hart”. 

De schoonheid van het vragen om vergeving 

187. Goede bedoelingen zijn niet genoeg. Er moet een innerlijk verlangen zijn dat tot uitdrukking komt in onze uiterlijke daden. “Herstel, als het Christelijk moet zijn, het hart van de beledigde persoon moet raken en niet een simpele daad van vergeldende gerechtigheid moet zijn, veronderstelt twee veeleisende dingen: onze schuld erkennen en om vergeving vragen… Het is vanuit de eerlijke erkenning van het onrecht dat onze broeder of zuster is aangedaan, en vanuit het diepe en oprechte besef dat de liefde is aangetast, dat het verlangen om het goed te maken ontstaat”. 

188. We moeten nooit denken dat het erkennen van onze zonden voor anderen op de een of andere manier vernederend of aanstootgevend is voor onze menselijke waardigheid. Integendeel, het vereist dat we stoppen onszelf te bedriegen en ons verleden erkennen voor wat het is, getekend door zonde, vooral in die gevallen waarin we onze broeders en zusters pijn hebben gedaan. “Zelfbeschuldiging is onderdeel van de Christelijke wijsheid… Het is aangenaam voor de Heer, omdat de Heer een berouwvol hart aanvaardt”. 

189. Een onderdeel van deze geest van eerherstel is de gewoonte om vergeving te vragen aan onze broeders en zusters, wat grote nobelheid toont te midden van onze menselijke zwakheid. Vergeving vragen is een middel om relaties te genezen, want het “opent de dialoog opnieuw en manifesteert de wil om de band van broederlijke naastenliefde te herstellen…

Het raakt het hart van onze broeder of zuster, brengt troost en inspireert tot aanvaarding van de gevraagde vergeving. Zelfs als het onherstelbare niet volledig kan worden hersteld, kan liefde altijd herboren worden, waardoor de pijn draaglijk wordt”. (Noot Claudia: eerherstel is voornamelijk nodig om Gods toorn te kalmeren. Dit door gebed, door aanbidding, door de Biecht, door de H. Eucharistie, door vasten, door offer, door Gods Woord te overwegen enz. Franciscus vergeet dat we vooral vergeving moeten vragen aan God omwille van onze zondige werken en daden. Het is niet alleen vergeving vragen aan onze naaste, maar OOK vergeving voor onze zonden.) 

190. Een hart dat in staat is tot berouw zal groeien in broederschap en solidariteit. Anders “gaan we achteruit en worden we oud van binnen”, terwijl wanneer “ons gebed eenvoudiger en dieper wordt, gegrond in aanbidding en verwondering in de aanwezigheid van God, we groeien en rijpen. We raken minder gehecht aan onszelf en meer gehecht aan Christus. Arm van geest geworden, komen we dichter bij de armen, degenen die het dierbaarst zijn voor God”. Dit leidt tot een ware geest van eerherstel, want “zij die berouw van hart voelen, voelen zich steeds meer broeders en zusters van alle zondaars van de wereld; ze doen afstand van hun superioriteitsgevoelens en harde oordelen, en worden vervuld van een brandend verlangen om liefde te tonen en herstel te brengen”.

Het gevoel van solidariteit dat voortkomt uit berouw maakt het ook mogelijk dat verzoening plaatsvindt. De persoon die in staat is tot berouw, “weent om hun zonden in plaats van woede en schandaal te voelen over de tekortkomingen van onze broeders en zusters. Er vindt een soort omkering plaats, waarbij de natuurlijke neiging om toegeeflijk te zijn voor onszelf en onbuigzaam voor anderen wordt omvergeworpen en we, door Gods genade, streng worden voor onszelf en barmhartig voor anderen”. 

EERHERSTEL: EEN UITBREIDING VAN HET HART VAN CHRISTUS 

191. Er is een andere, complementaire, benadering van eerherstel, die ons in staat stelt om het in een nog directere relatie te plaatsen met het Hart van Christus, zonder het aspect van concrete toewijding aan onze broeders en zusters uit te sluiten. 

192. Elders heb ik gesuggereerd dat "God op een of andere manier heeft geprobeerd zichzelf te beperken op zo'n manier dat veel van de dingen die wij als kwaad, gevaren of bronnen van lijden beschouwen, in werkelijkheid deel uitmaken van de pijnen van de bevalling die Hij gebruikt om ons tot de daad van samenwerking met de Schepper te trekken". Deze samenwerking van onze kant kan de kracht en de liefde van God in ons leven en in de wereld laten groeien, terwijl onze weigering of onverschilligheid dit kan verhinderen. Verschillende passages in de Bijbel drukken dit metaforisch uit, zoals wanneer de Heer uitroept: "Als je maar tot Mij terugkeert, O Israël!" (vgl. Jer. 4:1). Of wanneer Hij, geconfronteerd met afwijzing door Zijn volk, zegt: “Mijn hart krimpt in Mij ineen; Mijn mededogen wordt warm en teder” (Hos. 11:8). 

193. Ook al is het niet mogelijk om te spreken van nieuw lijden van de kant van de verheerlijkte Heer, “het Paasmysterie van Christus… en alles wat Christus is – alles wat Hij deed en leed voor alle mensen – neemt deel aan de Goddelijke eeuwigheid, en overstijgt zo alle tijden terwijl Hij in hen allen aanwezig wordt gemaakt”. We kunnen zeggen dat Hij de uitgebreide glorie van Zijn Verrijzenis heeft beperkt en de verspreiding van Zijn immense en brandende liefde heeft ingeperkt, om ruimte te laten voor onze vrije medewerking met Zijn Hart. (Noot Claudia: De Heer lijdt nog altijd de pijnen van het Lijden en dit door ons gebrek aan respect en liefde voor de H. Eucharistie.)

Onze afwijzing van Zijn liefde werpt een barrière op voor die genadige gave, terwijl onze vertrouwende aanvaarding ervan een ruimte opent, een kanaal waardoor het in onze harten kan stromen. Onze afwijzing of onverschilligheid beperkt de effecten van Zijn macht en de vruchtbaarheid van Zijn liefde in ons. Als Hij in mij geen openheid en vertrouwen vindt, wordt Zijn liefde – omdat Hij het zelf heeft gewild (Noot Claudia: omdat WIJ het zo willen, door onze vrije wil) – beroofd van zijn uitbreiding, uniek en onherhaalbaar, in mijn leven en in deze wereld, waar Hij mij oproept om Hem aanwezig te maken. Nogmaals, dit komt niet voort uit enige zwakte van Zijn kant, maar eerder uit Zijn oneindige vrijheid, Zijn mysterieuze kracht en Zijn volmaakte liefde voor ieder van ons. Wanneer Gods kracht zich openbaart in de zwakte van onze menselijke vrijheid, “kan alleen het geloof het onderscheiden”. 

194. De H. Margaretha Maria vertelde dat Hij in één van Zijn verschijningen sprak over de hartstochtelijke liefde van Zijn Hart voor ons, en haar vertelde dat Hij “de vlammen van Zijn brandende liefde niet kon bedwingen, maar ze overal moest verspreiden”. Aangezien de Heer, die alles kan, in Zijn Goddelijke vrijheid onze medewerking wilde eisen, kan eerherstel worden begrepen als het verwijderen van de obstakels die we voor de uitbreiding van Christus’ liefde in de wereld plaatsen door ons gebrek aan vertrouwen, dankbaarheid en zelfopoffering. 

Een offer aan de liefde 

195. Om ons te helpen dieper over dit mysterie na te denken, kunnen we ons nogmaals wenden tot de stralende spiritualiteit van de H. Theresia van het Kind Jezus. Theresia was zich ervan bewust dat er in bepaalde kringen een extreme vorm van genoegdoening was ontstaan, gebaseerd op een bereidheid om zichzelf op te offeren voor anderen, en om in zekere zin een "bliksemafleider" te worden voor de kastijdingen van de goddelijke gerechtigheid. In haar woorden: "Ik dacht aan de zielen die zichzelf aanbieden als slachtoffers van Gods gerechtigheid om de straffen die voor zondaars zijn gereserveerd, af te wenden en ze over zichzelf af te roepen". Hoe groot en genereus zo'n offer ook mag lijken, ze vond het niet overdreven aantrekkelijk: "Ik voelde me er verre van aangetrokken om het te doen".

Zo'n grote nadruk op Gods gerechtigheid zou uiteindelijk kunnen leiden tot het idee dat Christus' offer op de een of andere manier onvolledig of slechts gedeeltelijk effectief was, of dat Zijn genade niet krachtig genoeg was. (Noot Claudia: Franciscus kan het echt niet laten. Offerzielen zijn bedoeld als bliksemafleiders, omdat we anders zoveel zware straffen te verduren krijgen. En dit is niet alleen voor offerzielen alleen. God vraagt offers aan iedere gelovige. Hij vraagt om alles op te offeren aan Hem om te dienen om zoveel mogelijk zielen die ver van Hem zijn verwijderd te bekeren, zodat ze niet in de Hel terecht komen. Bovendien is het alleen door gebed en offers dat de zware straffen die de hele wereld te wachten staan kunnen worden verzacht, en zelfs vermeden. Mensen willen vrede, maar hebben er geen gebed en offers voor over om dit te bewerkstelligen. De rozenkrans bidden om vrede te verkrijgen is in deze tijd geen luxe, gezien de precaire toestand waarin we ons op dit moment bevinden.) 

196. Met haar grote spirituele inzicht ontdekte de H. Theresia dat we onszelf op een andere manier kunnen aanbieden, zonder de behoefte om de Goddelijke gerechtigheid te bevredigen, maar door de oneindige liefde van de Heer vrij te laten verspreiden: “O mijn God! Zal Uw versmade liefde opgesloten blijven in Uw Hart? Het lijkt mij dat als U zielen zou vinden die zichzelf als slachtoffers van de holocaust aan Uw liefde aanbieden, U ze snel zou verteren; het lijkt mij ook dat U blij zou zijn om de golven van oneindige tederheid in U niet tegen te houden”. 

197. Hoewel er niets hoeft te worden toegevoegd aan het ene verlossende offer van Christus, blijft het waar dat onze vrije weigering het Hart van Christus kan verhinderen om de “golven van zijn oneindige tederheid” in deze wereld te verspreiden. Nogmaals, dit is omdat de Heer onze vrijheid wil respecteren. Meer dan de Goddelijke gerechtigheid was het het feit dat de liefde van Christus kon worden geweigerd dat het hart van de H. Theresia verontrustte, omdat voor haar Gods gerechtigheid alleen in het licht van Zijn liefde wordt begrepen. Zoals we hebben gezien, overwoog ze alle volmaaktheden van God door Zijn genade, en zag ze ze zo getransfigureerd en stralend van liefde. In haar woorden: “zelfs Zijn gerechtigheid (en misschien zelfs deze meer dan de anderen) lijkt mij gekleed in liefde”. 

198. Dit was de oorsprong van haar offer, niet aan Gods gerechtigheid, maar aan Zijn barmhartige liefde. “Ik bied mezelf aan als een slachtoffer van de holocaust aan Uw barmhartige liefde, en vraag U om mij onophoudelijk te verteren, zodat de golven van oneindige tederheid die in U opgesloten zitten, overstromen in mijn ziel, en dat ik zo een martelaar van Uw liefde mag worden”. Het is belangrijk om te beseffen dat het voor Theresia niet alleen ging om het Hart van Christus haar hart te laten vullen, door haar volledige vertrouwen, met de schoonheid van Zijn liefde, maar ook om die liefde, door haar leven, te laten verspreiden naar anderen en zo de wereld te transformeren. Opnieuw, in haar woorden, “In het hart van de Kerk, mijn Moeder, zal ik liefde zijn… en zo zal mijn droom werkelijkheid worden”. De twee aspecten waren onlosmakelijk met elkaar verbonden. 

199. De Heer aanvaardde haar offer. We zien dat ze kort daarna verklaarde dat ze een intense liefde voor anderen voelde en volhield dat die uit het Hart van Christus kwam, verlengd door haar. Zo vertelde ze haar zuster Léonie: “Ik hou duizend keer meer van je dan gewone zusters van elkaar houden, want ik kan je liefhebben met het Hart van onze Hemelse Bruidegom”. Later schreef ze aan Maurice Bellière: “Hoe graag zou ik u de tederheid van het Hart van Jezus willen laten begrijpen, wat Hij van u verwacht!” 

Integriteit en harmonie

200. Zusters en broeders, ik stel voor dat we dit middel van eerherstel ontwikkelen, wat, in één woord, het Hart van Christus een nieuwe mogelijkheid biedt om in deze wereld de vlammen van Zijn vurige en genadige liefde te verspreiden. Hoewel het waar blijft dat eerherstel de wens inhoudt om “compensatie te bieden voor de verwondingen die aan de ongeschapen Liefde zijn toegebracht, hetzij door nalatigheid of door een ernstig vergrijp”, is de meest passende manier om dit te doen dat onze liefde de Heer een mogelijkheid biedt om zich te verspreiden, ter genoegdoening voor al die gelegenheden waarop Zijn liefde is afgewezen of geweigerd. Dit omvat meer dan alleen de “troost” van Christus waarover we in het vorige hoofdstuk spraken; het vindt uitdrukking in daden van broederlijke liefde waarmee we de wonden van de Kerk en van de wereld helen. Op deze manier bieden we de helende kracht van het hart van Christus nieuwe manieren om zichzelf uit te drukken. 

201. De offers en het lijden die deze daden van naastenliefde vereisen, verenigen ons met het lijden van Christus. Op deze manier “zullen wij door die mystieke kruisiging waarover de apostel spreekt, de overvloedige vruchten van haar verzoening en boete ontvangen, voor onszelf en voor anderen”. Alleen Christus redt ons door Zijn offer aan het Kruis; alleen Hij verlost ons, want “er is één God; er is ook één Middelaar tussen God en de mensen, de mens Christus Jezus, die Zichzelf gegeven heeft als losprijs voor allen” (1 Tim. 2:5-6). Het eerherstel dat wij aanbieden is een vrijwillig aanvaarde deelname aan Zijn verlossende liefde en zijn ene offer. Zo vullen wij in ons vlees aan “wat ontbreekt aan de verdrukkingen van Christus voor Zijn lichaam, dat is de Kerk” (Kol. 1:24); en Christus zelf verlengt door ons de effecten van Zijn volledige en liefdevolle zelfgave.

26-10-2024 om 05:46 geschreven door claudia

126. Sommige van de taal van de H. Margaretha Maria, als ze slecht begrepen wordt, kan wijzen op een onterecht vertrouwen in onze persoonlijke offers en gaven. De H. Claude benadrukt dat beschouwing van het Hart van Jezus, wanneer authentiek, geen zelfgenoegzaamheid of een ijdel vertrouwen in onze eigen ervaringen of menselijke inspanningen oproept, maar eerder een onuitsprekelijke overgave aan Christus die ons leven vult met vrede, veiligheid en besluitvaardigheid. Hij verwoordde dit absolute vertrouwen het meest welsprekend in een gevierd gebed: 

“Mijn God, ik ben er zo van overtuigd dat U waakt over hen die op U hopen, en dat het ons aan niets ontbreekt als we alles in U zoeken, dat ik vastbesloten ben om in de toekomst vrij van alle zorgen te leven en al mijn angsten aan U over te dragen... Ik zal mijn hoop nooit verliezen. Ik zal het tot het laatste moment van mijn leven behouden; en op dat moment zullen alle demonen in de hel ernaar streven het van mij af te pakken... Anderen zoeken misschien geluk in hun rijkdom of hun talenten; anderen kunnen rusten op de onschuld van hun leven, of de strengheid van hun boetedoening, of de hoogte van hun aalmoezen, of de vurigheid van hun gebeden. Wat mij betreft, Heer, al mijn vertrouwen is het vertrouwen zelf. Dit vertrouwen heeft nog nooit iemand bedrogen... Ik weet daarom zeker dat ik eeuwig gelukkig zal zijn, omdat ik dat vast hoop, en omdat het van U is, O God, dat ik het hoop”. 

127. In een brief van januari 1677, na het vermelden van de zekerheid die hij voelde met betrekking tot zijn missie, vervolgde Claude: “Ik ben erachter gekomen dat God wilde dat ik Hem zou dienen door de vervulling van Zijn verlangens te verkrijgen met betrekking tot de toewijding die Hij suggereerde aan een persoon met wie Hij in vertrouwen communiceert, en voor wiens bestwil Hij gebruik heeft willen maken van mijn zwakheid. Ik heb het al gebruikt om verschillende personen te helpen”. 

128. Erkend moet worden dat de spiritualiteit van de zalige Claude de La Colombière resulteerde in een mooie synthese van de diepe en ontroerende spirituele ervaring van de H. Margaretha Maria en de levendige en concrete vorm van contemplatie die te vinden is in de Geestelijke Oefeningen van de H. Ignatius van Loyola. Aan het begin van de derde week van de Oefeningen reflecteerde Claude: “Twee dingen hebben mij op een opvallende manier geraakt. Ten eerste de houding van Christus tegenover degenen die Hem probeerden te arresteren. Zijn Hart is vol bitter verdriet; “elke heftige passie wordt tegen Hem losgelaten en de hele natuur is in beroering, maar te midden van al deze verwarring, al deze verleidingen, blijft Zijn Hart vastberaden gericht op God.

Hij aarzelt niet om de rol te spelen die de deugd en de hoogste deugd hem suggereerden. Ten tweede, de houding van datzelfde Hart tegenover Judas die Hem verraadde, de apostelen die Hem lafhartig in de steek lieten, de priesters en de anderen die verantwoordelijk waren voor de vervolging die Hij leed; geen van deze dingen was in staat om in Hem het minste gevoel van haat of verontwaardiging op te wekken. Ik presenteer mezelf opnieuw aan dit Hart, vrij van woede, vrij van bitterheid, in plaats daarvan vervuld van oprecht mededogen jegens Zijn vijanden”. 

H. CHARLES DE FOUCAULD EN H. THERESIA VAN HET KIND JEZUS 

129. De H. Charles de Foucauld en de H. Theresia van het Kind Jezus hebben, zonder dat ze dat wilden, bepaalde aspecten van de devotie tot het Hart van Christus hervormd en ons zo geholpen deze in een nog evangelischer geest te begrijpen. Laten we nu eens kijken hoe deze devotie tot uiting kwam in hun leven. In het volgende hoofdstuk zullen we op hen terugkomen om de kenmerkende missionaire dimensie te illustreren die elk van hen in de devotie bracht. 

Iesus Caritas 

130. In Louye was Charles de Foucauld gewend om het Allerheiligste Sacrament te bezoeken met zijn nicht, Marie de Bondy. Op een dag liet ze hem een ​​afbeelding van het Heilig Hart zien. Zijn nicht speelde een fundamentele rol in de bekering van Charles, zoals hij zelf erkende: “Aangezien God jou tot het eerste instrument van Zijn barmhartigheid jegens mij heeft gemaakt, is alles anders van jou begonnen. Als u mij niet had bekeerd, mij niet tot Jezus had gebracht en mij niet beetje bij beetje, letter voor letter, alles had geleerd wat heilig en goed is, waar zou ik dan vandaag zijn?” Wat Marie in hem wakker maakte, was een intens besef van de liefde van Jezus. Dat was het essentiële, en gecentreerd rond devotie tot het Hart van Jezus, waarin hij een grenzeloze barmhartigheid tegenkwam: “Laten we vertrouwen op de oneindige barmhartigheid van degene wiens Hart u mij hebt laten kennen”. 

131. Later hielp zijn geestelijk leider, pater Henri Huvelin, Charles om zijn begrip van het onschatbare mysterie van “dit gezegende Hart waarover u zo vaak tot mij sprak” te verdiepen. Op 6 juni 1889 wijdde Charles zich toe aan het Heilig Hart, waarin hij een liefde zonder grenzen vond. Hij zei tegen Christus: “U hebt mij zoveel weldaden geschonken, dat het ondankbaarheid jegens Uw Hart zou lijken om niet te geloven dat het bereid is mij elk goed te schenken, hoe groot ook, en dat Uw liefde en Uw edelmoedigheid grenzeloos zijn”. Hij zou kluizenaar worden “onder de naam van het Hart van Jezus”. 

132. Op 17 mei 1906, dezelfde dag waarop broeder Charles, alleen, de mis niet meer kon vieren, schreef hij over zijn belofte “om het Hart van Jezus in mij te laten leven, zodat niet langer ik leef, maar het Hart van Jezus in mij leeft, zoals Hij in Nazareth leefde”. Zijn vriendschap met Jezus, van hart tot hart, was allesbehalve een geprivatiseerde vroomheid. Het inspireerde het sobere leven dat hij in Nazareth leidde, geboren uit een verlangen om Christus na te volgen en zich aan Hem te conformeren. Zijn liefdevolle toewijding aan het Hart van Jezus had een concreet effect op zijn levensstijl en zijn Nazareth werd gevoed door zijn persoonlijke relatie met het Hart van Christus. 

H. Theresia van het Kind Jezus 

133. Net als de H. Charles de Foucauld werd de H.Theresia van het Kind Jezus beïnvloed door de grote heropleving van de devotie die in de 19e eeuw door Frankrijk raasde. Vader Almire Pichon, de geestelijk leider van haar familie, werd gezien als een toegewijde apostel van het Heilig Hart. Een van haar zusters nam als haar religieuze naam "Zuster Marie van het Heilig Hart" aan, en het klooster waar Theresia binnenkwam was gewijd aan het Heilig Hart. Haar devotie nam niettemin bepaalde kenmerkende eigenschappen aan met betrekking tot de gebruikelijke vroomheid van die tijd. 

134. Toen Theresia 15 jaar was, kon ze over Jezus spreken als degene "wiens Hart in harmonie klopt met het mijne". Twee jaar later schreef ze in een brief over het beeld van het met doornen gekroonde Hart van Christus: “U weet dat ik het Heilig Hart zelf niet zie zoals iedereen. Ik denk dat het Hart van mijn Bruidegom alleen van mij is, net zoals het mijne alleen van Hem is, en ik spreek dan tot Hem in de eenzaamheid van dit verrukkelijke hart tot hart, terwijl ik wacht om Hem op een dag van aangezicht tot aangezicht te aanschouwen.” 

135. In een van haar gedichten verwoordde Theresia de betekenis van haar toewijding, die meer te maken had met vriendschap en zekerheid dan met vertrouwen in haar offers:

“Ik heb een hart nodig dat brandt van tederheid, die voor altijd mijn steun zal zijn, die alles in mij liefheeft, zelfs mijn zwakheid…En die mij dag en nacht nooit verlaat…

Ik moet een God hebben die mijn natuur aanneemt, en mijn broeder wordt en in staat is om te lijden! …

Ah! Ik weet goed, al onze gerechtigheid is waardeloos in Uw ogen…

Daarom kies ik, voor mijn vagevuur, Uw brandende liefde, O Hart van mijn God!” 

136. Misschien is de belangrijkste tekst om de toewijding van Theresia aan het Hart van Christus te begrijpen een brief die ze 3 maanden voor haar dood schreef aan haar vriend Maurice Bellière. “Wanneer ik Maria Magdalena zie opkomen voor de vele gasten, de voeten wassend met haar tranen van haar aanbeden Meester, die zij voor het eerst aanraakt, voel ik dat haar hart de afgronden van liefde en genade van het Hart van Jezus heeft begrepen, en, hoe zondaar ze ook is, dit Hart van liefde was niet alleen geneigd om haar te vergeven, maar om haar ook de zegeningen van Zijn Goddelijke intimiteit te schenken, om haar op te tillen tot de hoogste toppen van contemplatie. Ah! lieve kleine Broeder, sinds mij de genade is gegeven om ook de liefde van het Hart van Jezus te begrijpen, erken ik dat het alle angst uit mijn hart heeft verdreven. De herinnering aan mijn fouten vernedert mij, brengt mij ertoe nooit te vertrouwen op mijn kracht, die slechts zwakte is, maar deze herinnering spreekt tot mij nog meer van genade en liefde”. 

137. Die moralisten die Gods genade en barmhartigheid strak in de hand willen houden, zouden kunnen beweren dat Theresia dit kon zeggen omdat ze een Heilige was, maar een eenvoudig persoon zou hetzelfde niet kunnen zeggen. Op die manier snijden ze uit de spiritualiteit van de H. Theresia haar wonderbaarlijke originaliteit, die de kern van het Evangelie weerspiegelt. Helaas komen we in bepaalde Christelijke kringen vaak deze poging tegen om de Heilige Geest in een bepaald vooropgezet patroon te passen, op een manier die hen in staat stelt alles onder hun toezicht te houden. Toch brengt deze scherpzinnige Kerklerares hen tot zwijgen en spreekt hun reducerende visie rechtstreeks tegen in deze duidelijke woorden: "Als ik alle mogelijke misdaden had begaan, zou ik altijd hetzelfde vertrouwen hebben; ik voel dat deze hele veelheid aan overtredingen als een druppel water in een vurige oven zou zijn gegooid". 

138. Aan zuster Marie, die haar edelmoedige liefde voor God prees, zelfs bereid om het martelaarschap te omarmen, antwoordde Theresia uitgebreid in een brief die een van de grote mijlpalen in de geschiedenis van de spiritualiteit is. Deze pagina zou duizend keer gelezen moeten worden vanwege zijn diepgang, helderheid en schoonheid. Daar helpt Theresia haar zuster, “Maria van het Heilig Hart”, om te voorkomen dat deze devotie zich richt op lijden, aangezien sommigen eerherstel voornamelijk hadden voorgesteld in termen van het verzamelen van offers en goede werken. Theresia presenteert van haar kant vertrouwen als het grootste en beste offer, dat het Hart van Christus welgevallig is: “Mijn verlangens naar het martelaarschap zijn niets; ze geven mij niet het onbeperkte vertrouwen dat ik in mijn hart voel.

Ze zijn, om de waarheid te zeggen, de geestelijke rijkdommen die iemand onrechtvaardig maken, wanneer men er met welgevallen in rust en men gelooft dat ze iets groots zijn… wat [Jezus] behaagt, is dat Hij ziet dat ik mijn kleinheid en mijn armoede liefheb, de blinde hoop die ik heb op Zijn genade… Dat is mijn enige schat… Als je vreugde wilt voelen, je aangetrokken wilt voelen tot lijden, is het je troost die je zoekt… Begrijp dat om zijn slachtoffer van liefde te zijn, hoe zwakker je bent, zonder verlangens of deugden, hoe geschikter je bent voor de werkingen van deze verterende en transformerende Liefde… Oh! Wat zou ik graag willen dat u begrijpt wat ik voel!... Het is vertrouwen en niets dan vertrouwen dat ons naar de Liefde moet leiden”. 

139. In veel van haar geschriften spreekt Theresia over haar worsteling met vormen van spiritualiteit die te veel gericht zijn op menselijke inspanning, op individuele verdienste, op het brengen van offers en het uitvoeren van bepaalde daden om “de Hemel te winnen”. Voor haar “bestaat verdienste niet uit het doen of geven van veel, maar eerder uit het ontvangen”. Laten we nog eens enkele van deze diepzinnige teksten lezen waarin ze dit benadrukt en het presenteert als een eenvoudig en snel middel om de Heer “bij Zijn Hart” vast te grijpen. 

140. Aan haar zus Léonie schrijft ze: “Ik verzeker u dat God veel beter is dan u gelooft. Hij is tevreden met een blik, een zucht van liefde… Wat mij betreft, ik vind perfectie heel gemakkelijk te beoefenen, omdat ik heb begrepen dat het erom gaat Jezus bij Zijn Hart te grijpen… Kijk naar een klein kind dat zojuist zijn moeder heeft geërgerd… Als hij naar haar toe komt, zijn armpjes uitstrekt, glimlachend en zegt: ‘Kus me, ik zal het niet meer doen’, zal zijn moeder hem dan niet teder aan haar hart kunnen drukken en zijn kinderlijke ondeugendheid vergeten? Ze weet echter dat haar lieve kleintje het de volgende keer weer zal doen, maar dat doet er niet toe; als hij haar weer bij haar hart pakt, zal hij niet gestraft worden”. 

141. Zo schrijft ze ook in een brief aan pater Adolphe Roulland: “[M]ijn weg is vol vertrouwen en liefde. Ik begrijp zielen niet die zo’n tedere vriend vrezen. Soms, als ik bepaalde spirituele verhandelingen lees waarin perfectie wordt getoond door duizend obstakels, omringd door een menigte illusies, wordt mijn arme kleine geest snel moe; ik sluit het geleerde boek dat mijn hoofd breekt en mijn hart uitdroogt, en ik pak de Heilige Schrift. Dan lijkt alles mij helder; één enkel woord onthult voor mijn ziel oneindige horizonten, perfectie lijkt mij eenvoudig. Ik zie dat het voldoende is om je eigen nietigheid te erkennen en jezelf als een kind in Gods armen te leggen”. 

142. In nog een andere brief relateert ze dit aan de liefde die door een ouder wordt getoond: “Ik geloof niet dat het hart van [een] vader het kinderlijke vertrouwen van zijn kind zou kunnen weerstaan, wiens oprechtheid en liefde hij kent. Hij beseft echter dat zijn zoon meer dan eens in dezelfde fouten zal vervallen, maar hij is bereid hem altijd te vergeven, als zijn zoon hem altijd in zijn hart sluit”.

RESONANTIES BINNEN DE SOCIËTEIT VAN JEZUS 

143. We hebben gezien hoe de H. Claude de La Colombière de spirituele ervaring van de H. Margaretha Maria combineerde met het doel van de Geestelijke Oefeningen. Ik geloof dat de plaats van het Heilig Hart in de geschiedenis van de Sociëteit van Jezus een paar korte woorden verdient. 

144. De spiritualiteit van de Sociëteit van Jezus heeft altijd een “innerlijke kennis van de Heer voorgesteld om Hem vollediger lief te hebben en te volgen”. De H. Ignatius nodigt ons in zijn Geestelijke Oefeningen uit om onszelf voor het Evangelie te plaatsen dat ons vertelt dat “[Christus’] Zijde door de lans werd doorboord en bloed en water eruit stroomden”. Wanneer retraitanten de gewonde Zijde van de gekruisigde Heer overdenken, suggereert Ignatius dat zij het Hart van Christus binnengaan. Zo hebben we een manier om ons eigen hart te verruimen, aanbevolen door iemand die een “meester van affecties” was, om de woorden van de H. Petrus Faber te gebruiken in een van zijn brieven aan de H. Ignatius. Pater Juan Alfonso de Polanco herhaalde diezelfde uitdrukking in zijn biografie van H. Ignatius:

“Hij [Kardinaal Gasparo Contarini] besefte dat hij in Pater Ignatius een meester van affecties had ontmoet”. De colloquia die de H. Ignatius voorstelde, vormen een essentieel onderdeel van deze training van het hart, want daarin voelen en proeven we met het hart een evangelieboodschap en converseren we erover met de Heer. De H. Ignatius vertelt ons dat we onze zorgen met de Heer kunnen delen en zijn raad kunnen zoeken. Iedereen die de Oefeningen volgt, kan gemakkelijk zien dat ze een dialoog inhouden, van hart tot hart. 

145. De H. Ignatius brengt zijn beschouwingen tot een crescendo aan de voet van het Kruis en nodigt de deelnemer uit om de gekruisigde Heer met grote genegenheid te vragen, “als een vriend voor de ander, als een dienaar voor zijn meester”, wat hij of zij voor hem moet doen. De voortgang van de Oefeningen culmineert in de “Beschouwing om Liefde te Verkrijgen”, die aanleiding geeft tot dankzegging en het aanbieden van iemands “geheugen, begrip en wil” aan het Hart dat de bron en oorsprong is van elk goed ding. Deze innerlijke beschouwing is niet de vrucht van ons begrip en onze inspanning, maar moet worden afgesmeekt als een gave. 

146. Dezezelfde ervaring inspireerde de grote opeenvolging van jezuïetenpriesters die expliciet over het Hart van Jezus spraken: H. Franciscus Borgia, H. Petrus Faber, H. Alfonsus Rodriguez, Vader Álvarez de Paz, Vader Vincent Carafa, Vader Kasper Drużbicki en talloze anderen. In 1883 verklaarden de jezuïeten dat “de Sociëteit van Jezus met een overstromende geest van vreugde en dankbaarheid de meest aangename plicht aanvaardt en ontvangt die haar door onze Heer Jezus Christus is toevertrouwd om de devotie tot Zijn Goddelijk Hart te beoefenen, te bevorderen en te verspreiden”. In september 1871 wijdde Pater Pieter Jan Beckx de Sociëteit toe aan het Heilig Hart van Jezus en, als teken dat het een uitzonderlijk element in het leven van de Sociëteit blijft, hernieuwde Pater Pedro Arrupe die toewijding in 1972, met een overtuiging die hij in deze woorden uitlegde: “Ik wil daarom aan de Sociëteit iets zeggen waarover ik voel dat ik niet kan zwijgen.

Vanaf mijn noviciaat ben ik er altijd van overtuigd geweest dat wat wij devotie tot het Heilig Hart noemen een symbolische uitdrukking is van wat het diepst is in de Ignatiaanse spiritualiteit, en van een buitengewone doeltreffendheid – ultra quam speraverint – zowel voor haar eigen vervolmaking als voor haar apostolische vruchtbaarheid. Ik blijf deze overtuiging hebben… In deze devotie ontmoet ik een van de diepste bronnen van mijn innerlijk leven”. 

147. Toen de H. Johannes Paulus II “alle leden van de Sociëteit aanspoorde om nog ijveriger te zijn in het bevorderen van deze devotie, die meer dan ooit beantwoordt aan de verwachtingen van onze tijd”, deed hij dat omdat hij de diepe band erkende tussen devotie tot het Hart van Christus en de ignatiaanse spiritualiteit. Want “het verlangen om ‘de Heer intiem te kennen’ en ‘een gesprek met Hem te hebben’, van hart tot hart, is kenmerkend voor de Ignatiaanse spirituele en apostolische dynamiek, dankzij de Geestelijke Oefeningen, en deze dynamiek staat geheel ten dienste van de liefde van het hart van God”. 

EEN BREDE STROOM VAN INNERLIJK LEVEN 

148. Devotie tot het Hart van Christus komt terug in de spirituele reis van veel Heiligen, die allen heel verschillend zijn van elkaar; in ieder van hen neemt de devotie nieuwe tinten aan. De H. Vincentius a Paulo zei bijvoorbeeld dat wat God verlangt het hart is: “God vraagt ​​in de eerste plaats om ons hart – ons hart – en dat is wat telt. Hoe kan het dat een man die geen rijkdom heeft, grotere verdienste zal hebben dan iemand die grote bezittingen heeft die hij opgeeft? Omdat degene die niets heeft, het met grotere liefde doet; en dat is wat God vooral wil…” Dit betekent dat men zijn hart mag verenigen met dat van Christus. “Op welke zegen zou een zuster niet van God mogen hopen als zij haar uiterste best doet om haar hart in staat te brengen van eenheid met het Hart van onze Heer!” 

149. Soms kunnen we in de verleiding komen om dit mysterie van de liefde te beschouwen als een bewonderenswaardig overblijfsel uit het verleden, een mooie spiritualiteit die past bij andere tijden. Toch moeten we onszelf er voortdurend aan herinneren dat, zoals een Heilige missionaris ooit zei, “dit Goddelijke Hart, dat zich liet doorboren door de lans van een vijand om door die Heilige wonde de sacramenten uit te gieten waardoor de Kerk werd gevormd, nooit heeft opgehouden lief te hebben”. Recentere Heiligen, zoals de H. Pio van Pietrelcina, H. Teresa van Calcutta en vele anderen, hebben met diepe devotie gesproken over het Hart van Christus.

Ik zou hier ook de ervaringen van de H. Faustina Kowalska willen noemen, die de devotie tot het Hart van Christus opnieuw voorstellen door het glorierijke leven van de Verrezen Heer en Zijn Goddelijke Barmhartigheid sterk te benadrukken. Geïnspireerd door haar ervaringen en de spirituele erfenis van de H. Jozef Sebastian Pelczar (1842-1924), verbond de H. Johannes Paulus II zijn overwegingen over de Goddelijke Barmhartigheid op intieme wijze met de devotie tot het Hart van Christus: “De Kerk lijkt op een unieke manier de Barmhartigheid van God te belijden en te vereren wanneer zij zich richt tot het Hart van Christus.

Het is namelijk juist deze toenadering tot Christus in het mysterie van Zijn Hart die ons in staat stelt stil te staan ​​bij dit punt van de openbaring van de Barmhartige liefde van de Vader, een openbaring die de centrale inhoud vormde van de messiaanse missie van de Mensenzoon”. De H. Johannes Paulus II sprak ook over het Heilig Hart in zeer persoonlijke bewoordingen, erkennend dat “het tot mij heeft gesproken sinds mijn jeugd”. 

150. De blijvende relevantie van devotie tot het Hart van Christus is vooral duidelijk in het werk van evangelisatie en opvoeding dat wordt uitgevoerd door de talrijke mannelijke en vrouwelijke religieuze congregaties waarvan de oorsprong werd gekenmerkt door deze diep christologische devotie. Het zou een eindeloze onderneming zijn om ze allemaal bij naam te noemen. Laten we gewoon twee willekeurige voorbeelden bekijken: “De stichter [H. Daniel Comboni] ontdekte in het mysterie van het Hart van Jezus de bron van kracht voor zijn missionaire inzet”.

“Gevangen als we zijn in de verlangens van het Hart van Jezus, willen we dat mensen groeien in waardigheid, als mens en als kind van God. Ons uitgangspunt is het Evangelie, met alles wat het van ons vraagt ​​aan liefde, vergeving en gerechtigheid, en aan solidariteit met degenen die arm zijn en door de wereld verworpen”. Zo blijven ook de vele heiligdommen wereldwijd die gewijd zijn aan het Hart van Christus een indrukwekkende bron van vernieuwing in gebed en spirituele vurigheid. Aan allen die op enigerlei wijze verbonden zijn met deze ruimtes van geloof en naastenliefde stuur ik mijn vaderlijke zegen. 

DEVOTIE VAN TROOST 

151. De Wonde in Christus' Zijde, de bron van levend water, blijft open in het verrezen lichaam van de Verlosser. De diepe wonde toegebracht door de lans en de wonden van de doornenkroon die gewoonlijk verschijnen in voorstellingen van het Heilig Hart zijn een onafscheidelijk onderdeel van deze devotie, waarin we de liefde van Christus overdenken die Zichzelf tot het einde toe offerde. Het Hart van de verrezen Heer bewaart de tekenen van die volledige overgave van Zichzelf, die intens lijden voor ons met zich meebracht. Het is dan ook natuurlijk dat de gelovigen niet alleen willen reageren op deze immense uitstorting van liefde, maar ook op het lijden dat de Heer koos om te ondergaan ter wille van die liefde.

Met Jezus aan het Kruis 

152. Het is passend om een ​​bepaald aspect van de spiritualiteit te herontdekken die de devotie tot het Hart van Christus heeft vergezeld, namelijk het innerlijke verlangen om dat Hart troost te bieden. Ik zal hier niet de praktijk van “eerherstel” bespreken, die ik beter geschikt acht voor de sociale dimensie van deze devotie die in het volgende hoofdstuk zal worden besproken. Ik wil me in plaats daarvan concentreren op het verlangen dat vaak wordt gevoeld in de harten van de gelovigen die liefdevol het mysterie van Christus’ lijden overdenken en het ervaren als een mysterie dat niet alleen wordt herinnerd, maar ook door genade voor ons aanwezig wordt, of beter, ons in staat stelt om mystiek aanwezig te zijn op het moment van onze verlossing. Als we de Heer werkelijk liefhebben, hoe zouden we Hem dan niet willen troosten? 

153. Paus Pius XI wilde deze specifieke devotie baseren op het besef dat het mysterie van onze verlossing door Christus’ lijden, door Gods genade, alle grenzen van tijd en ruimte overstijgt. Aan het Kruis offerde Jezus Zichzelf op voor alle zonden, ook die welke nog begaan moesten worden, inclusief onze eigen zonden. Op dezelfde manier raken de daden die wij nu aanbieden voor Zijn troost, die ook de tijd overstijgen, zijn gewonde Hart. “Als de ziel van Jezus ook vanwege onze zonden, die nog in de toekomst lagen maar al voorzien waren, bedroefd werd tot de dood, dan kan er niet aan getwijfeld worden dat Hij tegelijkertijd enige troost putte uit onze eveneens voorziene genoegdoening, op het moment dat ‘aan hem een ​​engel uit de Hemel verscheen’ (Lc 22,43), opdat Zijn Hart, bedrukt door vermoeidheid en angst, troost zou vinden. En zo kunnen en moeten wij zelfs nu, op een wonderlijke maar ware manier, dat Allerheiligste Hart troosten, dat voortdurend gewond is door de zonden van ondankbare mensen”. 

Redenen van het hart 

154. Sommigen vinden dat dit aspect van devotie tot het Heilig Hart geen stevige theologische basis heeft, maar het hart heeft zijn redenen. Hier neemt de sensus fidelium iets mysterieus waar, voorbij onze menselijke logica, en realiseert zich dat het lijden van Christus niet slechts een gebeurtenis uit het verleden is, maar een gebeurtenis waaraan we door geloof kunnen deelnemen. Meditatie over Christus' zelfopoffering aan het Kruis omvat, voor Christelijke vroomheid, iets veel meer dan louter herinnering. Deze overtuiging heeft een solide theologische basis. We kunnen er ook de erkenning van onze eigen zonden aan toevoegen, die Jezus op Zijn gekneusde schouders nam, en onze ontoereikendheid in het licht van die tijdloze liefde, die altijd oneindig veel groter is. 

155. We kunnen ons ook afvragen hoe we kunnen bidden tot de Heer van het leven, die is opgestaan ​​uit de dood en heerst in glorie, terwijl we Hem tegelijkertijd troosten te midden van Zijn lijden. Hier moeten we beseffen dat Zijn verrezen Hart zijn wonde bewaart als een constante herinnering, en dat de werking van genade een ervaring mogelijk maakt die niet beperkt is tot een enkel moment uit het verleden. Als we hierover nadenken, worden we uitgenodigd om een ​​mystiek pad te bewandelen dat onze mentale beperkingen overstijgt, maar toch stevig gegrond blijft in het woord van God.

Paus Pius XI maakt dit duidelijk: "Hoe kunnen deze daden van eerherstel nu troost bieden, terwijl Christus al heerst in de zaligheid van de Hemel? Op deze vraag kunnen we antwoorden met de woorden van de H. Augustinus, die hier heel toepasselijk zijn: 'Geef mij degene die liefheeft, en hij zal begrijpen wat ik zeg'. Iedereen die een grote liefde voor God bezit en die terugkijkt naar het verleden, kan in meditatie over Christus vertoeven en Hem zien werken voor de mens, treuren, de grootste ontberingen lijden, ‘voor ons mensen en voor onze redding’, bijna uitgeput door verdriet, door angst, ja ‘gekneusd om onze zonden’ (Jes. 53:5), en ons genezing brengend door diezelfde kneuzingen. Hoe meer de gelovigen over al deze dingen nadenken, hoe duidelijker zij zien dat de zonden van de mensheid, wanneer ze ook werden begaan, de reden waren waarom Christus aan de dood werd overgeleverd”.

156. Die woorden van Pius XI verdienen ernstige overweging. Wanneer de Schrift stelt dat gelovigen die niet leven in overeenstemming met hun geloof “de Zoon van God opnieuw kruisigen” (Heb. 6:6), of wanneer Paulus, die zijn lijden opoffert voor anderen, zegt dat “ik in mijn vlees aanvul wat nog ontbreekt aan de verdrukkingen van Christus” (Kol. 1:24), of wanneer Christus in Zijn lijden niet alleen bidt voor Zijn discipelen op dat moment, maar ook voor “hen die door hun woord in Mij zullen geloven” (Joh. 17:20), dan dagen al deze uitspraken onze gebruikelijke manier van denken uit. Ze laten ons zien dat het niet mogelijk is om het verleden volledig van het heden te scheiden, hoe moeilijk ons ​​verstand dit ook vindt om te bevatten.

Het Evangelie, in al zijn rijkdom, is niet alleen geschreven voor onze gebedsmeditatie, maar ook om ons in staat te stellen de realiteit ervan te ervaren in onze werken van liefde en in ons innerlijk leven. Dit is zeker het geval met betrekking tot het mysterie van Christus’ dood en Verrijzenis. De tijdelijke onderscheidingen die onze geest gebruikt, lijken niet in staat de volheid van deze geloofservaring te omvatten, die de basis is van zowel onze vereniging met Christus in zijn lijden als van de kracht, troost en vriendschap die we met hem genieten in zijn verrezen leven. 

157. We zien dus de eenheid van het Paasmysterie in deze twee onafscheidelijke en wederzijds verrijkende aspecten. Het ene mysterie, aanwezig door genade in beide dimensies, zorgt ervoor dat wanneer we een deel van ons eigen lijden aan Christus aanbieden voor Zijn troost, dat lijden verlicht en getransfigureerd wordt in het Paaslicht van Zijn liefde. We delen in dit mysterie in ons eigen leven omdat Christus zelf er als eerste voor koos om in dat leven te delen. Hij wilde als Hoofd eerst ervaren wat Hij vervolgens in Zijn Lichaam, de Kerk, zou ervaren: zowel onze wonden als onze vertroostingen. Wanneer we in Gods genade leven, wordt dit wederzijds delen voor ons een spirituele ervaring.

Kortom, de verrezen Heer verenigt ons, door de werking van Zijn genade, op mysterieuze wijze met Zijn lijden. De harten van de gelovigen, die de vreugde van de Verrijzenis ervaren, maar tegelijkertijd verlangen om te delen in het lijden van de Heer, begrijpen dit. Ze verlangen om te delen in Zijn lijden door Hem het lijden, de strijd, de teleurstellingen en de angsten aan te bieden die deel uitmaken van hun eigen leven. Ze ervaren dit ook niet als geïsoleerde individuen, omdat hun lijden ook een deelname is aan het lijden van het Mystieke Lichaam van Christus, het heilige pelgrimerende Volk van God, dat deelt in het lijden van Christus in elke tijd en plaats. De toewijding aan troost is dus op geen enkele manier ahistorisch of abstract; het wordt vlees en bloed in de pelgrimstocht van de Kerk door de geschiedenis. 

Berouw 

158. Het natuurlijke verlangen om Christus te troosten, dat begint met ons verdriet bij het overdenken van wat Hij voor ons heeft doorstaan, groeit met de eerlijke erkenning van onze slechte gewoonten, dwangmatigheden, gehechtheden, zwak geloof, ijdele doelen en, samen met onze werkelijke zonden, het falen van ons hart om te reageren op de liefde van de Heer en Zijn plan voor ons leven. Deze ervaring blijkt zuiverend te zijn, want liefde heeft de zuivering van tranen nodig die ons uiteindelijk meer verlangen naar God en minder geobsedeerd door onszelf achterlaten. 

159. Op deze manier zien we dat hoe dieper ons verlangen om de Heer te troosten, hoe dieper ons oprechte gevoel van “berouw” zal zijn. Berouw is “geen schuldgevoel dat ons ontmoedigt of geobsedeerd maakt door onze onwaardigheid, maar een weldadige ‘doorboring’ die het hart zuivert en heelt. Zodra we onze zonde erkennen, kunnen onze harten worden geopend voor het werk van de Heilige Geest, de bron van levend water dat in ons opwelt en tranen in onze ogen brengt… Dit betekent niet dat we huilen uit zelfmedelijden, zoals we zo vaak in de verleiding komen om te doen… Tranen van berouw vergieten betekent ernstig berouw tonen voor het bedroeven van God door onze zonden; erkennen dat we altijd in Gods schuld blijven…

Net zoals druppels water een steen kunnen verplatten, zo kunnen tranen langzaam verharde harten verzachten. Hier zien we het wonder van verdriet, dat ‘heilzame verdriet’ dat grote vrede brengt… Berouw is dus niet ons werk, maar een genade en als zodanig moet het in gebed worden gezocht.” Het betekent: “vragen om verdriet in gezelschap van Christus in Zijn verdriet, om angst met Christus in Zijn angst, om tranen en een diep gevoel van pijn om de grote pijnen die Christus voor mij heeft doorstaan”. 

160. Ik vraag dan ook dat niemand de vurige toewijding van het Heilige gelovige volk van God, dat in zijn volksvroomheid Christus probeert te troosten, licht opvat. Ik moedig ook iedereen aan om te overwegen of er misschien meer redelijkheid, waarheid en wijsheid zou kunnen zijn in bepaalde uitingen van liefde die de Heer proberen te troosten dan in de koude, afstandelijke, berekende en nominale daden van liefde die soms worden beoefend door degenen die beweren een meer reflectief, verfijnd en volwassen geloof te bezitten.

26-10-2024 om 04:02 geschreven door claudia

79. Een aantal van mijn voorgangers hebben op verschillende manieren over het Hart van Christus gesproken en ons aangespoord om ons ermee te verenigen. Aan het einde van de 19e eeuw moedigde Leo XIII ons aan om onszelf toe te wijden aan het Heilig Hart, en zo onze roeping tot vereniging met Christus en onze verwondering te verenigen met de grootsheid van zijn oneindige liefde. Ongeveer 30 jaar later presenteerde Pius XI deze devotie als een “summa” van de ervaring van het Christelijk geloof. Pius XII verklaarde vervolgens dat de aanbidding van het Heilig Hart op een uitstekende manier, als een verheven synthese, de aanbidding uitdrukt die we Jezus Christus verschuldigd zijn. 

80. Meer recent presenteerde de H. Johannes Paulus II de groei van deze devotie in de afgelopen eeuwen als een reactie op de opkomst van rigoristische en ontlichaamde vormen van spiritualiteit die de rijkdom van de barmhartigheid van de Heer verwaarloosden. Tegelijkertijd zag hij het als een tijdige oproep om weerstand te bieden aan pogingen om een ​​wereld te creëren die geen ruimte laat voor God. “De devotie tot het Heilig Hart, zoals die zich twee eeuwen geleden in Europa ontwikkelde, onder impuls van de mystieke ervaringen van de H. Margaretha Maria Alacoque, was een reactie op de jansenistische strengheid, die uiteindelijk Gods oneindige genade negeerde... Mensen van het derde millennium hebben het Hart van Christus nodig om God te kennen en zichzelf te kennen; ze hebben het nodig om de beschaving van de liefde op te bouwen”. 

81. Benedictus XVI vroeg ons om in het Hart van Christus een intieme en dagelijkse aanwezigheid in ons leven te herkennen: “Ieder mens heeft een ‘centrum’ nodig voor zijn of haar eigen leven, een bron van waarheid en goedheid om uit te putten in de gebeurtenissen, situaties en worstelingen van het dagelijkse bestaan. Wij allen, wanneer wij in stilte stilstaan, moeten niet alleen het kloppen van ons eigen hart voelen, maar nog dieper, het kloppen van een betrouwbare aanwezigheid, waarneembaar met de zintuigen van het geloof en toch veel echter: de aanwezigheid van Christus, het Hart van de wereld”. 

VERDERE OVERWEGINGEN EN RELEVANTIE VOOR ONZE TIJD 

82. Het expressieve en symbolische beeld van het Hart van Christus is niet het enige middel dat ons door de Heilige Geest is gegeven om de liefde van Christus te ontmoeten, maar het is, zoals we hebben gezien, een bijzonder bevoorrecht middel. Toch moet het voortdurend worden verrijkt, verdiept en vernieuwd door meditatie, het lezen van het Evangelie en groei in spirituele volwassenheid. Pius XII maakte duidelijk dat de Kerk niet beweert dat “wij in het Hart van Jezus een ‘formeel’ beeld moeten beschouwen en aanbidden, dat wil zeggen een volmaakt en absoluut teken van Zijn Goddelijke liefde, want de essentie van deze liefde kan op geen enkele manier adequaat worden uitgedrukt door welk geschapen beeld dan ook”. 

83. Devotie tot het Hart van Christus is essentieel voor ons Christelijk leven, in de mate dat het onze openheid in geloof en aanbidding voor het mysterie van de Goddelijke en menselijke liefde van de Heer uitdrukt. In deze zin kunnen we nogmaals bevestigen dat het Heilig Hart een synthese is van het Evangelie. We moeten onthouden dat de visioenen of mystieke vertoningen die door bepaalde Heiligen worden verteld, die hartstochtelijk devotie tot het Hart van Christus aanmoedigden, niet iets zijn dat de gelovigen verplicht zijn te geloven alsof ze het woord van God zijn.

Niettemin zijn ze rijke bronnen van bemoediging en kunnen ze zeer nuttig blijken te zijn, zelfs als niemand zich gedwongen hoeft te voelen ze te volgen als ze niet nuttig blijken te zijn op zijn of haar eigen spirituele reis. Tegelijkertijd moeten we ons er echter van bewust zijn dat, zoals Pius XII opmerkte, deze devotie niet kan worden gezegd “haar oorsprong te danken te hebben aan privé-openbaringen”. 

84. De promotie van de Eucharistische communie op de eerste vrijdag van elke maand, bijvoorbeeld, zond een krachtige boodschap uit in een tijd waarin veel mensen waren gestopt met het ontvangen van de communie omdat ze niet langer vertrouwden op Gods genade en vergeving en de communie zagen als een soort beloning voor de volmaakten. In de context van het jansenisme bleek de verspreiding van deze praktijk enorm heilzaam, omdat het leidde tot een duidelijker besef dat in de Eucharistie de barmhartige en altijd aanwezige liefde van het Hart van Christus ons uitnodigt om ons met Hem te verenigen.

Er kan ook worden gezegd dat deze praktijk op een vergelijkbare manier heilzaam kan blijken in onze eigen tijd, om een ​​andere reden. Te midden van het hectische tempo van de wereld van vandaag en onze obsessie met vrije tijd, consumptie en afleiding, mobiele telefoons en sociale media, vergeten we ons leven te voeden met de kracht van de Eucharistie.

85. Hoewel niemand zich verplicht zou moeten voelen om elke donderdag een uur in aanbidding door te brengen, zou deze praktijk zeker aanbevolen moeten worden. Wanneer we het met toewijding doen, in eenheid met veel van onze broeders en zusters, en in de eucharistie de immense liefde van het hart van Christus ontdekken, “aanbidden we, samen met de Kerk, het teken en de manifestatie van de goddelijke liefde die zover ging dat we, door het hart van het vleesgeworden Woord, het menselijk ras liefhadden”. 

86. Veel jansenisten vonden dit moeilijk te begrijpen, want ze keken met een scheef oog naar alles wat menselijk, affectief en lichamelijk was, en zagen deze devotie dus als een verwijdering van ons van de zuivere aanbidding van de Allerhoogste God. Pius XII beschreef als “valse mystiek” de elitaire houding van die groepen die God als zo verheven, afzonderlijk en ver weg zagen dat ze affectieve uitingen van volksvroomheid als gevaarlijk beschouwden en kerkelijk toezicht nodig hadden. 

87. Men zou kunnen stellen dat we ons vandaag de dag, in plaats van het jansenisme, bevinden voor een krachtige golf van secularisatie die een wereld wil bouwen die vrij is van God. In onze samenlevingen zien we ook een proliferatie van verschillende vormen van religiositeit die niets te maken hebben met een persoonlijke relatie met de God van liefde, maar nieuwe manifestaties zijn van een ontlichaamde spiritualiteit. Ik moet waarschuwen dat ook binnen de Kerk een verderfelijk jansenistisch dualisme in nieuwe vormen is opgedoken.

Dit heeft de afgelopen decennia hernieuwde kracht gekregen, maar het is een heropleving van dat gnosticisme dat in de eerste eeuwen van het Christendom zo'n grote spirituele bedreiging bleek te zijn omdat het weigerde de realiteit van "de verlossing van het vlees" te erkennen. Om deze reden richt ik mijn blik op het Hart van Christus en nodig ik ons ​​allen uit om onze toewijding daaraan te vernieuwen. Ik hoop dat dit ook een beroep zal doen op de gevoeligheden van vandaag en ons zo zal helpen om de dualismen, oud en nieuw, te confronteren waarop deze toewijding een effectief antwoord biedt. 

88. Ik zou eraan willen toevoegen dat het Hart van Christus ons ook bevrijdt van een ander soort dualisme dat we vinden in gemeenschappen en pastores die buitensporig verstrikt zijn in externe activiteiten, structurele hervormingen die weinig met het Evangelie te maken hebben, obsessieve reorganisatieplannen, wereldse projecten, seculiere denkwijzen en verplichte programma's. Het resultaat is vaak een Christendom dat ontdaan is van de tedere troost van het geloof, de vreugde van het dienen van anderen, de vurigheid van persoonlijke toewijding aan de missie, de schoonheid van het kennen van Christus en de diepe dankbaarheid die voortkomt uit de vriendschap die Hij biedt en de ultieme betekenis die Hij aan ons leven geeft. Ook dit is de uitdrukking van een illusoire en ontlichaamde anders-wereldsheid. 

89. Als we eenmaal bezwijken aan deze houdingen, die zo wijdverbreid zijn in onze tijd, hebben we de neiging om alle verlangen om ervan genezen te worden te verliezen. Dit brengt mij ertoe om de hele Kerk een hernieuwde reflectie voor te stellen op de liefde van Christus, vertegenwoordigd in zijn Heilig Hart. Want daar vinden we het hele Evangelie, een synthese van de waarheden van ons geloof, alles wat we aanbidden en zoeken in het geloof, alles wat beantwoordt aan onze diepste behoeften. 

90. Als we het Hart van Christus beschouwen, de vleesgeworden synthese van het Evangelie, kunnen we, naar het voorbeeld van de H. Theresia van het Kind Jezus, “onze oprechte vertrouwen stellen niet in onszelf, maar in de oneindige barmhartigheid van een God die ons onvoorwaardelijk liefheeft en ons al alles heeft gegeven op het Kruis van Jezus Christus”. Theresia kon dit doen omdat ze in het Hart van Christus had ontdekt dat God liefde is: “Aan mij heeft Hij Zijn oneindige barmhartigheid geschonken, en door haar beschouw en aanbid ik de andere Goddelijke volmaaktheden”. Daarom zegt een volksgebed, gericht als een pijl op het Hart van Christus, eenvoudigweg: “Jezus, ik vertrouw op U”. Er zijn geen andere woorden nodig. 

91. In de volgende hoofdstukken zullen we twee essentiële aspecten benadrukken die de hedendaagse devotie tot het Heilig Hart moet combineren, zodat het ons kan blijven voeden en dichter bij het Evangelie kan brengen: persoonlijke spirituele ervaring en gemeenschappelijke missionaire toewijding. 

4e HOOFDSTUK: EEN LIEFDE DIE ZICHZELF GEEFT ALS DRANK 

92. Laten we nu terugkeren naar de Schrift, de geïnspireerde teksten waar we bovenal Gods openbaring tegenkomen. Daar, en in de levende Traditie van de Kerk, horen we wat de Heer ons in de loop van de geschiedenis heeft willen vertellen. Door verschillende teksten uit het Oude en het Nieuwe Testament te lezen, zullen we inzicht krijgen in het woord van God dat de grote spirituele pelgrimstocht van Zijn volk door de eeuwen heen heeft geleid. 

EEN GOD DIE DORST NAAR LIEFDE 

93. De Bijbel laat zien dat de mensen die door de woestijn reisden en verlangden naar vrijheid de belofte ontvingen van een overvloed aan levengevend water: "Met vreugde zult u water putten uit de bronnen van het heil" (Jes. 12:3). De messiaanse profetieën sloten zich geleidelijk aan aan rond de beeldspraak van zuiverend water: "Ik zal rein water over u sprenkelen, en u zult rein zijn... een nieuwe geest zal Ik in u leggen" (Ezech. 36:25-26). Dit water zou Gods volk de volheid van het leven schenken, als een fontein die uit de tempel stroomt en een rijkdom aan leven en heil in zijn kielzog brengt. "Ik zag aan de oever van de rivier een groot aantal bomen aan de ene kant en aan de andere kant... en waar die rivier ook gaat, zal elk levend wezen leven... en wanneer die rivier de zee instroomt, zal zijn water zoet worden; alles zal leven waar de rivier gaat" (Ezech. 47:7-9). 

94. Het Joodse Loofhuttenfeest (Soekot), dat herinnert aan het 40jarige verblijf van Israël in de woestijn, nam geleidelijk de symboliek van water over als een centraal element. Het omvatte een ritueel van het aanbieden van water elke ochtend, dat het meest plechtig werd op de laatste dag van het feest, toen er een grote processie plaatsvond naar de Tempel, het altaar zeven keer werd omcirkeld en het water aan God werd aangeboden te midden van luide kreten van vreugde. 

95. De dageraad van het messiaanse tijdperk werd beschreven als een fontein die opwelde voor het volk: "Ik zal een geest van mededogen en smeekbeden uitgieten over het huis van David en de inwoners van Jeruzalem, en zij zullen Hem aanschouwen die zij hebben doorstoken... Op die dag zal er een fontein worden geopend voor het huis van David en de inwoners van Jeruzalem, om hen te reinigen van zonde en onreinheid" (Zach. 12:10; 13:1).

96. Iemand die doorboord is, een stromende fontein, de uitstorting van een geest van mededogen en smeekbede: de eerste Christenen beschouwden deze beloften onvermijdelijk vervuld in de doorboorde Zijde van Christus, de bron van nieuw leven. In het Evangelie van Johannes overdenken we die vervulling. Vanuit Jezus' gewonde Zijde stroomde het water van de Geest: "Een van de soldaten doorboorde Zijn Zijde met een speer, en terstond stroomden er bloed en water uit" (Joh. 19:34). De evangelist herinnert zich vervolgens de profetie die had gesproken over een fontein die in Jeruzalem was geopend en de doorboorde (Joh. 19:37; vgl. Zach. 12:10). De open fontein is de gewonde Zijde van Christus. 

97. Eerder had het Evangelie van Johannes over deze gebeurtenis gesproken, toen Jezus op “de laatste dag van het feest” (Joh. 7:37) uitriep tot de mensen die de grote processie vierden: “Laat iedereen die dorst heeft, tot Mij komen en drinken… uit zijn hart zullen stromen van levend water vloeien” (Joh. 7:37-38). Om dit te volbrengen, was het echter noodzakelijk dat Jezus’ “uur” zou komen, want Hij “was nog niet verheerlijkt” (Joh. 7:39). Die vervulling zou komen aan het Kruis, in het bloed en water dat uit de Zijde van de Heer stroomde. 

98. Het boek Openbaring neemt de profetieën over de doorboorde en de fontein op: “ieder oog zal Hem zien, zelfs zij die Hem doorstoken hebben” (Op. 1:7); “Laat iedereen die dorst heeft, komen; laat iedereen die wil het water des levens als gave nemen” (Op. 22:17). 

99. De doorboorde Zijde van Jezus is de bron van de liefde die God op talloze manieren voor Zijn volk heeft getoond. Laten we nu enkele van Zijn woorden in herinnering roepen: 

“Omdat u kostbaar bent in mijn ogen en geëerd, heb ik u lief” (Jes. 43:4). 

“Kan een vrouw haar zuigeling vergeten, of geen medelijden hebben met het kind van haar schoot? Zelfs al zouden dezen het vergeten, toch zal Ik u niet vergeten. Zie, Ik heb u in mijn handpalmen geschreven” (Jes. 49:15-16). 

“Want de bergen mogen wijken en de heuvels wankelen, maar Mijn goedertierenheid zal van u niet wijken en Mijn verbond van vrede zal niet wankelen” (Jes. 54:10). 

“Ik heb u liefgehad met een eeuwige liefde; daarom heb Ik mijn trouw aan u voortgezet” (Jer. 31:3). 

“De Heer, uw God, is in uw midden, een krijgsman die u de overwinning geeft; Hij zal zich over u verheugen met blijdschap, Hij zal u vernieuwen in Zijn liefde; Hij zal zich over u verheugen met luid gezang” (Sef. 3:17). 

100. De profeet Hosea gaat zelfs zo ver dat hij spreekt over het Hart van God, die “hen leidde met koorden van menselijke goedheid, met banden van liefde” (Hos. 11:4). Toen die liefde werd afgewezen, kon de Heer zeggen: “Mijn hart is in Mij geroerd; Mijn mededogen wordt warm en teder (Hos. 11:8). Gods barmhartige liefde zegeviert altijd (vgl. Hos. 11:9), en het zou zijn meest verheven uitdrukking vinden in Christus, zijn definitieve Woord van liefde. 

101. Het doorboorde Hart van Christus belichaamt alle liefdesverklaringen van God die in de Schrift aanwezig zijn. Die liefde is niet louter een kwestie van woorden; veeleer is de open Zijde van Zijn Zoon een bron van leven voor degenen die Hij liefheeft, de fontein die de dorst van Zijn volk lest. Zoals de H. Johannes Paulus II opmerkte, “behoren de essentiële elementen van devotie [tot het Heilig Hart] op een permanente manier tot de spiritualiteit van de Kerk doorheen haar geschiedenis; want sinds het begin heeft de Kerk gekeken naar het Hart van Christus, doorboord aan het Kruis”. 

ECHO’S VAN HET WOORD IN DE GESCHIEDENIS 

102. Laten we eens kijken naar enkele manieren waarop, in de geschiedenis van het Christelijk geloof, deze profetieën werden begrepen als vervuld. Verschillende kerkvaders, met name die in Klein-Azië, spraken over de gewonde Zijde van Jezus als de bron van het water van de Heilige Geest: het woord, zijn genade en de sacramenten die het overbrengen. De moed van de martelaren wordt geboren uit “de hemelse bron van levend water dat stroomt uit de Zijde van Christus” of, in de versie van Rufinus, “de Hemelse en eeuwige stromen die stromen uit het Hart van Christus”. Wij gelovigen, herboren in de Geest, komen tevoorschijn uit de kloof in de rots; “Wij zijn voortgekomen uit het Hart van Christus”.

Zijn gewonde Zijde, begrepen als Zijn Hart, vervuld van de Heilige Geest, komt tot ons als een vloed van levend water. “De bron van de Geest is geheel in Christus”. Toch verwijdert de Geest die wij hebben ontvangen ons niet van de verrezen Heer, maar vervult ons met Zijn aanwezigheid, want door te drinken van de Geest drinken wij van dezelfde Christus. In de woorden van de H. Ambrosius: “Drink van Christus, want Hij is de rots die een vloed van water uitgiet. Drink van Christus, want Hij is de bron van het leven. Drink van Christus, want Hij is de rivier waarvan de stromen de stad van God verheugen. Drink van Christus, want Hij is onze vrede. Drink van Christus, want uit Zijn Zijde stroomt levend water”. 

103. De H. Augustinus opende de weg naar devotie tot het Heilig Hart als de plaats van onze persoonlijke ontmoeting met de Heer. Voor Augustinus is de gewonde Zijde van Christus niet alleen de bron van genade en de sacramenten, maar ook het symbool van onze intieme vereniging met Christus, de setting van een ontmoeting van liefde. Daar vinden we de bron van de meest kostbare wijsheid van allemaal, namelijk de kennis van Hem.

In feite schrijft Augustinus dat Johannes, de geliefde discipel, aanliggend op Jezus’ boezem tijdens het Laatste Avondmaal, de geheime plaats van wijsheid naderde. Hier hebben we geen louter intellectuele beschouwing van een abstracte theologische waarheid. Zoals de H. Hiëronymus uitlegt, “schept een persoon die in staat is tot beschouwing geen behagen in de schoonheid van die waterstroom, maar drinkt van het levende water dat uit de Zijde van de Heer stroomt”. 

104. De H. Bernardus neemt de symboliek van de doorboorde Zijde van de Heer over en begrijpt deze expliciet als een openbaring en uitstorting van alle liefde van Zijn Hart. Door die wonde opent Christus Zijn Hart voor ons en stelt ons in staat om het grenzeloze mysterie van Zijn liefde en genade toe te eigenen: “Ik neem uit de ingewanden van de Heer wat mij ontbreekt, want Zijn ingewanden stromen over van genade door de gaten waardoor ze stromen.

Zij die Hem kruisigden, doorboorden Zijn handen en voeten, ze doorboorden Zijn Zijde met een lans. En door die gaten kan ik wilde honing en olie proeven van de rotsen van vuursteen, dat wil zeggen, ik kan proeven en zien dat de Heer goed is… Een lans ging door Zijn ziel tot in de streek van Zijn Hart. Hij is niet langer niet in staat medelijden te hebben met mijn zwakheid. De wonden die aan Zijn lichaam zijn toegebracht, hebben ons de geheimen van Zijn Hart geopenbaard; ze stellen ons in staat om het grote mysterie van Zijn mededogen te overdenken”. 

105. Dit thema komt vooral terug bij Willem van Saint-Thierry, die ons uitnodigt om binnen te treden in het Hart van Jezus, die ons voedt uit Zijn eigen borst. Dat is niet verrassend als we bedenken dat voor Willem “de kunst der kunsten de kunst van de liefde is… Liefde wordt gewekt door de Schepper van de natuur en is een kracht van de ziel die haar, als door haar natuurlijke zwaartekracht, naar haar juiste plaats en doel leidt”. Die juiste plaats, waar de liefde in volheid heerst, is het Hart van Christus: “Heer, waarheen leidt Gij hen die Gij omhelst en aan Uw hart drukt? Uw hart, Jezus, is het zoete manna van Uw goddelijkheid dat Gij in de gouden kruik van Uw ziel bewaart (vgl. Heb 9:4), en dat alle kennis te boven gaat. Gelukkig zij die, gedoken in die diepten, door U zijn verborgen in de schuilhoek van Uw Hart”. 

106. De H. Bonaventuur verenigt deze twee spirituele stromingen. Hij presenteert het Hart van Christus als de bron van de sacramenten en van genade, en dringt erop aan dat onze beschouwing van dat Hart een relatie tussen vrienden wordt, een persoonlijke ontmoeting van liefde. 

107. Bonaventuur laat ons eerst de schoonheid van de genade en de sacramenten waarderen die stromen uit de bron van het leven die de gewonde Zijde van de Heer is. “Opdat de Kerk gevormd zou worden vanuit de Zijde van Christus die op het Kruis sliep en de Schrift vervuld zou worden die zegt: ‘Zij zullen Hem aanschouwen die zij doorstoken hebben’, sloeg één van de soldaten Hem met een lans en sneed Zijn zijde open. Dit werd toegestaan ​​door de Goddelijke Voorzienigheid, zodat, in het bloed en water dat uit die wonde stroomde, de prijs van onze redding zou vloeien uit de verborgen bron van Zijn Hart, waardoor de sacramenten van de Kerk het leven van genade konden verlenen en zo, voor hen die in Christus leven, als een beker gevuld uit de levende bron die opwelt tot het eeuwige leven”. 

108. Bonaventuur vraagt ​​ons vervolgens om een ​​andere stap te zetten, zodat onze toegang tot genade niet gezien wordt als een soort magie of neoplatonische uitstraling, maar eerder als een directe relatie met Christus, een woning in Zijn Hart, zodat iedereen die uit die bron drinkt een vriend van Christus wordt, een liefhebbend hart. “Sta dan op, o ziel die een vriend van Christus bent, en wees de duif die nestelt in de kloof in de rots; wees de mus die een thuis vindt en er voortdurend over waakt; wees de tortelduif die de nakomelingen van zijn kuise liefde verbergt in die allerheiligste kloof”. 

DE VERSPREIDING VAN DEVOTIE AAN HET HART VAN CHRISTUS

109. Geleidelijk aan begon de gewonde Zijde van Christus, als de woonplaats van Zijn liefde en de bron van het leven van genade, geassocieerd te worden met Zijn Hart, vooral in het monastieke leven. We weten dat in de loop van de geschiedenis devotie tot het Hart van Christus niet altijd op dezelfde manier werd uitgedrukt, en dat de moderne ontwikkelingen ervan, gerelateerd aan een verscheidenheid aan spirituele ervaringen, niet direct kunnen worden afgeleid van de middeleeuwse vormen, laat staan ​​de bijbelse vormen waarin we de zaden van die devotie kunnen opvangen. Desondanks verwerpt de Kerk vandaag niets van het goede dat de Heilige Geest ons door de eeuwen heen heeft geschonken, want ze weet dat het altijd mogelijk zal zijn om een ​​duidelijker en diepere betekenis te onderscheiden in bepaalde aspecten van die devotie, en om in de loop van de tijd nieuwe inzichten te verkrijgen. 

110. Een aantal Heilige vrouwen hebben, bij het vertellen van hun ervaringen van ontmoeting met Christus, gesproken over rusten in het Hart van de Heer als de bron van leven en innerlijke vrede. Dit was het geval met de HH. Lutgarde en Mechtilde van Hackeborn, de H. Angela van Foligno en Julian van Norwich, om er maar een paar te noemen. De H. Gertrudis van Helfta, een cisterciënzer non, vertelt over een moment in gebed waarin ze haar hoofd op het Hart van Christus legde en het kloppen ervan hoorde. In een dialoog met de H. Johannes de Evangelist vroeg ze hem waarom hij in zijn evangelie niet had beschreven wat hij ervoer toen hij hetzelfde deed. Gertrudis concludeert dat “het zoete geluid van die hartslagen is gereserveerd voor de moderne tijd, zodat onze verouderende en lauwe wereld, door ze te horen, vernieuwd kan worden in de liefde van God”. Zouden we kunnen denken dat dit inderdaad een boodschap is voor onze eigen tijd, een oproep om te beseffen hoe onze wereld inderdaad “oud is geworden” en de boodschap van Christus’ liefde opnieuw moet waarnemen? De H. Gertrudis en de H. Mechtilde worden beschouwd als “de meest intieme vertrouwelingen van het Heilig Hart”. 

111. De kartuizers, vooral aangemoedigd door Ludolf van Saksen, vonden in devotie tot het Heilig Hart een middel om te groeien in genegenheid en nabijheid tot Christus. Allen die door de wonde van Zijn Hart binnengaan, worden ontstoken door liefde. De H. Catharina van Siena schreef dat het lijden van de Heer voor ons onmogelijk te begrijpen is, maar het open Hart van Christus stelt ons in staat om een ​​levendige persoonlijke ontmoeting te hebben met Zijn grenzeloze liefde. "Ik wilde je het geheim van Mijn Hart openbaren, zodat je het open kunt zien, zodat je kunt begrijpen dat Ik je zoveel meer heb liefgehad dan Ik je had kunnen bewijzen door het lijden dat Ik ooit heb doorstaan". 

112. Devotie tot het Hart van Christus ging langzaam voorbij de muren van de kloosters om de spiritualiteit van Heilige leraren, predikers en stichters van religieuze congregaties te verrijken, die het vervolgens verspreidden tot in de verste uithoeken van de aarde. 

113. Bijzonder belangrijk was het initiatief van de H. Jan Eudes, die, “nadat hij met zijn confraters een vurige missie in Rennes had gepredikt, de Bisschop van dat bisdom ervan overtuigde de viering van het feest van het aanbiddelijke Hart van onze Heer Jezus Christus goed te keuren. Dit was de eerste keer dat een dergelijk feest officieel in de Kerk werd geautoriseerd. Hierna, tussen de jaren 1670 en 1671, autoriseerden de Bisschoppen van Coutances, Evreux, Bayeux, Lisieux en Rouen de viering van het feest voor hun respectievelijke bisdommen”. 

H. FRANCISCUS VAN SALES 

114. In de moderne tijd moet melding worden gemaakt van de belangrijke bijdrage van de H. Franciscus van Sales. Franciscus overwoog vaak het open Hart van Christus, dat ons uitnodigt daarin te verblijven, in een persoonlijke liefdesrelatie die licht werpt op de mysteries van Zijn leven. In zijn geschriften verzet de H. Kerkleraar zich tegen een strenge moraal en een legalistische vroomheid door het Hart van Jezus voor te stellen als een oproep tot volledig vertrouwen in de mysterieuze werking van Zijn genade. We zien dit uitgedrukt in zijn brief aan de H. Jane Frances de Chantal: "Ik ben er zeker van dat we niet langer in onszelf zullen blijven... maar voor altijd zullen verblijven in de gewonde Zijde van de Heer, want zonder Hem kunnen we niet alleen niets doen, maar zelfs als we in staat waren, zouden we het verlangen missen om iets te doen". 

115. Voor Franciscus van Sales had ware devotie niets te maken met bijgeloof of oppervlakkige vroomheid, omdat het een persoonlijke relatie inhoudt waarin ieder van ons zich uniek en individueel gekend en geliefd voelt door Christus. “Dit alleraanbiddelijkste en beminnelijke Hart van onze Meester, brandend van de liefde die Hij ons belijdt, [is] een Hart waarop al onze namen geschreven staan… Het is zeker een bron van diepe troost om te weten dat we zo diep geliefd worden door onze Heer, die ons voortdurend in Zijn Hart draagt”.

Met het beeld van onze namen geschreven op het Hart van Christus, probeerde de H. Franciscus uit te drukken in hoeverre de liefde van Christus voor ieder van ons niet iets abstracts en generieks is, maar volkomen persoonlijk, waardoor elke gelovige zich gekend en gerespecteerd kan voelen om wie hij of zij is. “Hoe lieflijk is deze hemel, waarin de Heer de zon is en Zijn borst een bron van liefde waaruit de gezegenden naar hartelust drinken! Ieder van ons kan daarin kijken en onze naam gegraveerd zien in letters van liefde, die alleen ware liefde kan lezen en die ware liefde heeft geschreven. Lieve God! En wat ook, geliefde dochter, van onze geliefden? Zij zullen er zeker ook zijn; want zelfs als onze harten geen liefde hebben, bezitten ze niettemin een verlangen naar liefde en de beginselen van liefde”.

116. Franciscus zag deze ervaring van Christus’ liefde als essentieel voor het spirituele leven, inderdaad één van de grote waarheden van het geloof: “Ja, mijn geliefde dochter, Hij denkt aan jou en niet alleen, maar zelfs aan het kleinste haar van je hoofd: dit is een geloofsartikel en er mag op geen enkele manier aan worden getwijfeld”.

Hieruit volgt dat de gelovige in staat wordt tot volledige overgave aan het Hart van Christus, waarin hij of zij rust, troost en kracht vindt: “Oh God! Wat een geluk om zo omarmd te worden en te rusten in de boezem van de Verlosser. Blijf zo, geliefde dochter, en zoals een ander kleintje, de H. Johannes, terwijl anderen verschillende soorten voedsel proeven aan de tafel van de Heer, leg je hoofd, je ziel en je geest, in een gebaar van volkomen vertrouwen, op de liefdevolle boezem van deze dierbare Heer”. “Ik hoop dat je rust in de spleet van de tortelduif en in de doorboorde Zijde van onze geliefde Heiland… Hoe goed is deze Heer, mijn geliefde dochter! Hoe liefdevol is Zijn Hart! Laten we hier blijven, in deze Heilige woonplaats”. 

117. Tegelijkertijd stelt Franciscus, trouw aan zijn leer over de heiliging van het gewone leven, voor dat deze ervaring plaatsvindt te midden van de activiteiten, taken en verplichtingen van ons dagelijks bestaan. “Je hebt me gevraagd hoe zielen die in gebed worden aangetrokken tot deze heilige eenvoud, tot deze volmaakte overgave aan God, zich in al hun handelingen moeten gedragen? Ik zou antwoorden dat zij niet alleen in het gebed, maar ook in het dagelijks leven altijd in de geest van eenvoud moeten groeien, door hun ziel, hun daden en hun prestaties volledig over te geven aan de wil van God. En dat te doen met een liefde die gekenmerkt wordt door volmaakt en absoluut vertrouwen, door zichzelf over te geven aan de genade en aan de zorg van de eeuwige liefde die de Goddelijke Voorzienigheid voor hen voelt”. 

118. Om deze reden concludeerde Franciscus van Sales, toen hij op zoek was naar een symbool om zijn visie op het spirituele leven over te brengen: “Ik heb gedacht, lieve Moeder, als u het daarmee eens bent, dat wij als ons embleem een ​​enkel hart moeten nemen dat door twee pijlen is doorboord, het geheel omsloten door een doornenkroon”. 

EEN NIEUWE LIEFDESVERKLARING 

119. Onder de heilzame invloed van deze salesiaanse spiritualiteit vonden de gebeurtenissen van Paray-le-Monial plaats aan het einde van de 17e eeuw. De H. Margaretha Maria Alacoque berichtte over een opmerkelijke reeks verschijningen van Christus tussen eind december 1673 en juni 1675. Fundamenteel voor deze was een liefdesverklaring die opviel in de eerste verschijning. Jezus zei: "Mijn Goddelijk Hart is zo ontstoken van liefde voor de mensen, en voor jou in het bijzonder, dat het, niet langer in staat om de vlammen van Zijn vurige liefdadigheid in zichzelf te houden, ze door jou heen moet uitgieten en aan hen moet worden gemanifesteerd, om hen te verrijken met Zijn kostbare schatten die ik je nu openbaar". 

120. Het verhaal van de H. Margaretha Maria is krachtig en diep ontroerend: “Hij onthulde mij de wonderen van Zijn liefde en de onverklaarbare geheimen van zijn Heilig Hart die Hij tot nu toe voor mij verborgen had gehouden, totdat Hij het voor het eerst voor mij opende, op zo’n opvallende en gevoelige manier dat Hij mij geen ruimte voor twijfel liet”. In latere verschijningen werd die troostende boodschap herhaald: “Hij onthulde mij de onuitsprekelijke wonderen van Zijn zuivere liefde en tot welke uitersten het Hem had geleid om de mensheid lief te hebben”. 

121. Deze krachtige realisatie van de liefde van Jezus Christus die ons door de H. Margaretha Maria is nagelaten, kan ons aansporen tot een grotere eenheid met Hem. We hoeven ons niet verplicht te voelen om elk detail van haar spirituele ervaring te accepteren of toe te eigenen, waarin, zoals vaak gebeurt, Gods tussenkomst samengaat met menselijke elementen die verband houden met de eigen verlangens, zorgen en innerlijke beelden van het individu. Zulke ervaringen moeten altijd worden geïnterpreteerd in het licht van het Evangelie en de rijke spirituele traditie van de Kerk, zelfs als we het goede erkennen dat ze in veel van onze broeders en zusters tot stand brengen.

Op deze manier kunnen we de gaven van de Heilige Geest herkennen die aanwezig zijn in die ervaringen van geloof en liefde. Belangrijker dan welk afzonderlijk detail dan ook is de kern van de boodschap die aan ons is doorgegeven, die kan worden samengevat in de woorden die de H. Margaretha Maria hoorde: “Dit is het Hart dat de mensen zo liefhad dat het niets heeft gespaard, zelfs tot het leegmaken en verteren ervan toe, om hun Zijn liefde te tonen”. 

122. Deze verschijning nodigt ons dus uit om te groeien in onze ontmoeting met Christus, ons vertrouwen volledig te stellen in Zijn liefde, totdat we een volledige en definitieve vereniging met Hem bereiken. “Het is noodzakelijk dat het Goddelijke Hart van Jezus op de een of andere manier het onze vervangt; dat Hij alleen in ons en voor ons leeft en werkt; dat Zijn wil… absoluut en zonder enige weerstand van onze kant werkt; en ten slotte dat Zijn genegenheden, gedachten en verlangens de plaats innemen van de onze, vooral Zijn liefde, zodat Hij in zichzelf en omwille van ons bemind wordt. En zo, omdat dit beminnelijke Hart ons alles in alles is, kunnen we met de H. Paulus zeggen dat wij niet langer ons eigen leven leiden, maar dat Hij het is die in ons leeft”. 

123. In de eerste boodschap die de H. Margaretha Maria ontving, werd deze uitnodiging in levendige, vurige en liefdevolle bewoordingen uitgedrukt. “Hij vroeg om mijn hart, dat ik Hem vroeg te nemen, wat Hij deed en vervolgens plaatste Hij mij in Zijn eigen aanbiddelijke Hart, van waaruit Hij mij het mijne liet zien als een klein atoom dat verteerd werd in de vurige oven van Zijn eigen Hart”. 

124. Op een ander punt zien we dat degene die zichzelf aan ons geeft, de verrezen en verheerlijkte Christus is, vol leven en licht. Als Hij inderdaad op verschillende momenten sprak over het lijden dat Hij voor ons heeft doorstaan ​​en over de ondankbaarheid waarmee Hij dat tegemoet treedt, dan zien we hier niet zozeer Zijn Bloed en pijnlijke Wonden, maar eerder het licht en het vuur van de Heer van het leven.

De wonden van het lijden zijn niet verdwenen, maar zijn nu getransfigureerd. Hier zien we het Paasmysterie in al zijn pracht: “Eens, toen het Allerheiligste Sacrament werd tentoongesteld, verscheen Jezus, stralend in glorie, met zijn vijf Wonden die leken op zoveel zonnen die uit Zijn heilige menselijkheid straalden, maar bovenal uit Zijn aanbiddelijke borst, die een vurige oven leek. Zijn kleed openend, openbaarde Hij Zijn meest liefhebbende en beminnelijke Hart, dat de levende bron van die vlammen was. Toen ontdekte ik de onuitsprekelijke wonderen van Zijn zuivere liefde, waarmee Hij de mensen tot het uiterste liefheeft, maar van hen alleen ondankbaarheid en onverschilligheid ontvangt”. 

H. CLAUDE DE LA COLOMBIÈRE 

125. Toen de heilige Claude de La Colombière hoorde van de ervaringen van de H. Margaretha Maria, nam hij onmiddellijk haar verdediging op zich en begon hij het nieuws over de verschijningen te verspreiden. De H. Claude speelde een bijzondere rol in het ontwikkelen van het begrip van devotie tot het Heilig Hart en de betekenis ervan in het licht van het Evangelie.

25-10-2024 om 23:09 geschreven door claudia

38. Diezelfde Jezus wacht nu op jou om hem de kans te geven om licht in je leven te brengen, je op te richten en je te vullen met Zijn kracht. Voor Zijn dood verzekerde Hij Zijn discipelen: "Ik zal jullie niet als wezen achterlaten; Ik kom naar jullie toe. Nog even en de wereld zal Mij niet meer zien, maar jullie zullen Mij zien" (Joh. 14:18-19). Jezus vindt altijd een manier om aanwezig te zijn in je leven, zodat je hem kunt ontmoeten. 

JEZUS’ BLIK 

39. Het evangelie vertelt ons dat een rijke man naar Jezus toe kwam, vol idealisme, maar zonder de kracht die nodig was om zijn leven te veranderen. Jezus "keek hem aan" (Mc. 10:21). Kun je je dat moment voorstellen, die ontmoeting tussen zijn ogen en die van Jezus? Als Jezus je roept en je oproept voor een missie, kijkt Hij eerst naar jou, peilt de diepten van je hart en, alles over je wetend, richt Hij Zijn blik op je. Zo was het ook toen “Hij langs het meer van Galilea liep en twee broers zag... en toen Hij vandaar wegliep, zag Hij nog twee broers” (Mt 4:18, 21).

40. Veel bladzijden van het Evangelie illustreren hoe attent Jezus was voor individuen en vooral voor hun problemen en behoeften. Ons wordt verteld dat “toen Hij de menigte zag, Hij medelijden met hen had, omdat ze uitgeput en hulpeloos waren” (Mt 9:36). Wanneer we het gevoel hebben dat iedereen ons negeert, dat niemand geeft om wat er met ons gebeurt, dat we voor niemand van belang zijn, blijft Hij bezorgd om ons. Tegen Nathanaël, die apart stond en druk was met zijn eigen zaken, kon Hij zeggen: “Ik zag je onder de vijgenboom voordat Filippus je riep” (Joh 1:48). 

41. Juist uit bezorgdheid voor ons kent Jezus al onze goede bedoelingen en kleine daden van liefdadigheid. Het Evangelie vertelt ons dat Hij ooit “een arme weduwe twee kleine koperen munten zag gooien” in de schatkamer van de tempel (Lc 21:2) en dat Hij dit onmiddellijk onder de aandacht van Zijn discipelen bracht. Jezus waardeert dus het goede dat Hij in ons ziet. Toen de hoofdman Hem met volledig vertrouwen naderde, “luisterde Jezus naar hem en was verbaasd” (Mt 8:10). Hoe geruststellend is het om te weten dat, zelfs als anderen zich niet bewust zijn van onze goede bedoelingen of daden, Jezus ze ziet en hoog acht. 

42. In zijn menselijkheid leerde Jezus dit van Maria, Zijn Moeder. OLVrouw overwoog zorgvuldig de dingen die ze had meegemaakt; ze “bewaarde ze… in haar hart” (Lc 2:19, 51) en samen met de H. Jozef leerde ze Jezus vanaf Zijn vroegste jaren om op dezelfde manier aandachtig te zijn. 

JEZUS’ WOORDEN 

43. Hoewel de Schrift de woorden van Jezus bewaart, die altijd levend en actueel zijn, zijn er momenten waarop Hij innerlijk tot ons spreekt, ons roept en ons naar een betere plek leidt. Die betere plek is Zijn Hart. Daar nodigt Hij ons uit om nieuwe kracht en vrede te vinden: "Kom naar Mij toe, allen die vermoeid zijn en onder zware lasten gebukt gaan, en Ik zal u rust geven" (Mt 11:28). In deze zin kon Hij tegen Zijn discipelen zeggen: "Blijf in Mij" (Joh 15:4). 

44. Jezus' woorden laten zien dat Zijn heiligheid diepe emoties niet uitsloot. Bij verschillende gelegenheden toonde Hij een liefde die zowel hartstochtelijk als meelevend was. Hij kon diep ontroerd en bedroefd zijn, zelfs tot het punt dat Hij tranen vergoot. Het is duidelijk dat Jezus niet onverschillig was voor de dagelijkse zorgen en bekommernissen van mensen, zoals hun vermoeidheid of honger: "Ik heb medelijden met deze menigte... ze hebben niets te eten... ze zullen onderweg flauwvallen, en sommigen van hen zijn van ver gekomen" (Mc 8:2-3). 

45. Het Evangelie maakt geen geheim van Jezus' liefde voor Jeruzalem: "Toen Hij dichterbij kwam en de stad zag, weende Hij erover" (Lc 19:41). Vervolgens uitte Hij het diepste verlangen van Zijn Hart: "Als u vandaag maar had herkend wat vrede bevordert" (Lc 19:42). De evangelisten laten hem soms zien in Zijn kracht en glorie, maar ze beelden ook Zijn diepe emoties uit in het licht van de dood en het verdriet dat Zijn vrienden voelden. Voordat het verhaal verteld wordt hoe Jezus, staande voor het graf van Lazarus, “begon te wenen” (Joh. 11:35), merkt het Evangelie op dat “Jezus Martha en haar zuster en Lazarus liefhad” (Joh. 11:5) en dat, toen Hij Maria en degenen die bij haar waren zag wenen, “Hij zeer in beroering raakte en diep ontroerd was” (Joh. 11:33).

Het Evangelieverhaal laat er geen twijfel over bestaan ​​dat Zijn tranen oprecht waren, een teken van innerlijke beroering. Ook proberen de Evangeliën Jezus’ angst over Zijn naderende gewelddadige dood door toedoen van degenen van wie Hij zoveel hield, niet te verbergen: Hij “begon bedroefd en bewogen te worden” (Mc. 14:33), zelfs tot het punt dat Hij uitriep: “Ik ben diepbedroefd, tot de dood toe” (Mc. 14:34). Deze innerlijke beroering vindt Zijn krachtigste uitdrukking in Zijn kreet vanaf het Kruis: “Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?” (Mc 15:34). 

46. Op het eerste gezicht kan dit alles neigen naar vrome sentimentaliteit. Toch is het uiterst ernstig en van doorslaggevend belang, en vindt het zijn meest verheven uitdrukking in de gekruisigde Christus. Het Kruis is Jezus' meest welsprekende woord van liefde. Een woord dat niet oppervlakkig, sentimenteel of louter opbouwend is. Het is liefde, pure liefde. Daarom kon de H. Paulus, worstelend om de juiste woorden te vinden om zijn relatie met Christus te beschrijven, spreken over "de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en Zichzelf voor mij heeft overgegeven" (Gal 2:20).

Dit was Paulus' diepste overtuiging: de wetenschap dat hij geliefd was. Christus' zelfopoffering aan het Kruis werd de drijvende kracht in Paulus' leven, maar het had alleen zin voor hem omdat hij wist dat er iets nog groters achter zat: het feit dat "Hij mij liefhad". In een tijd waarin velen elders op zoek waren naar verlossing, welvaart of zekerheid, kon Paulus, bewogen door de Geest, verder kijken en zich verwonderen over het grootste en meest essentiële van alles: "Christus heeft mij liefgehad". 

47. Nu we Christus hebben overwogen en hebben gezien hoe Zijn daden en woorden ons inzicht geven in Zijn Hart, laten we ons wenden tot de reflectie van de Kerk op het heilige mysterie van het Heilig Hart van de Heer.

3e HOOFDSTUK: DIT IS HET HART DAT ZO ENORM HEEFT LIEFGEHAD

48. Devotie tot het Hart van Christus is niet de verering van een enkel orgaan los van de Persoon van Jezus. Wat we beschouwen en aanbidden is de hele Jezus Christus, de Zoon van God die mens werd, vertegenwoordigd door een beeld dat Zijn Hart accentueert. Dat Hart van vlees wordt gezien als het bevoorrechte teken van het diepste wezen van de geincarneerde Zoon en Zijn liefde, zowel Goddelijk als menselijk. Meer dan enig ander deel van Zijn lichaam is het Hart van Jezus "het natuurlijke teken en symbool van Zijn grenzeloze liefde". 

CHRISTUS AANBIDDEN 

49. Het is essentieel om te beseffen dat onze relatie tot de Persoon van Jezus Christus er één is van vriendschap en aanbidding, getrokken door de liefde die wordt vertegenwoordigd door het beeld van Zijn Hart. We vereren dat beeld, maar onze aanbidding is uitsluitend gericht op de levende Christus, in Zijn Goddelijkheid en Zijn volledige menselijkheid, zodat we omarmd kunnen worden door Zijn menselijke en Goddelijke liefde. 

50. Welk beeld er ook wordt gebruikt, het is duidelijk dat het levende Hart van Christus – niet de afbeelding ervan – het object is van onze aanbidding, want het is een deel van Zijn heilige verrezen lichaam, dat onafscheidelijk is van de Zoon van God die dat lichaam voor altijd heeft aangenomen. Wij aanbidden het omdat het “het Hart is van de Persoon van het Woord, met wie het onafscheidelijk is verenigd”. Wij aanbidden het ook niet omwille van zichzelf, maar omdat met dit Hart de vleesgeworden Zoon leeft, ons liefheeft en onze liefde in ruil daarvoor ontvangt. Elke daad van liefde of aanbidding van Zijn Hart wordt dus “werkelijk en waarlijk aan Christus zelf gegeven”, omdat het spontaan naar Hem terugverwijst en “een symbool en een teder beeld is van de oneindige liefde van Jezus Christus”. 

51. Om deze reden mag men zich nooit voorstellen dat deze devotie ons zou kunnen afleiden of scheiden van Jezus en Zijn liefde. Op een natuurlijke en directe manier wijst het ons op Hem en op Hem alleen, die ons oproept tot een kostbare vriendschap die gekenmerkt wordt door dialoog, genegenheid, vertrouwen en aanbidding. De Christus die we afgebeeld zien met een doorboord en brandend Hart is dezelfde Christus die, uit liefde voor ons, geboren werd in Bethlehem, door Galilea trok om zieken te genezen, zondaars te omarmen en genade te tonen. Dezelfde Christus die ons liefhad tot het einde, Zijn armen wijd opende aan het Kruis, die toen opstond uit de dood en nu onder ons leeft in heerlijkheid. 

ZIJN BEELD VEREREN 

52. Hoewel het beeld van Christus en Zijn Hart op zichzelf geen object van aanbidding is, is het ook niet zomaar één van de vele andere mogelijke beelden. Het werd niet bedacht aan een bureau of ontworpen door een kunstenaar; het is “geen denkbeeldig symbool, maar een echt symbool dat het centrum vertegenwoordigt, de bron waaruit de verlossing voor de hele mensheid voortvloeide”. 

53. De universele menselijke ervaring heeft het beeld van het hart tot iets unieks gemaakt. Het is inderdaad door de geschiedenis heen en in verschillende delen van de wereld een symbool geworden van persoonlijke intimiteit, genegenheid, emotionele gehechtheid en het vermogen tot liefde. Een hand op het hart van een vriend, die alle wetenschappelijke verklaringen overstijgt, drukt speciale genegenheid uit: wanneer twee mensen verliefd worden en dichter bij elkaar komen, gaat hun hart sneller kloppen; wanneer we in de steek worden gelaten of bedrogen worden door iemand van wie we houden, breekt ons hart. Zo zeggen we ook vaak dat we “vanuit het hart” spreken als we iets diep persoonlijks willen zeggen. De taal van poëzie weerspiegelt de kracht van deze ervaringen. In de loop van de geschiedenis heeft het hart een unieke symbolische waarde gekregen die meer is dan alleen maar conventioneel. 

54. Het is dan ook begrijpelijk dat de Kerk het beeld van het Hart heeft gekozen om de menselijke en Goddelijke liefde van Jezus Christus en de diepste kern van zijn Persoon te vertegenwoordigen. Maar hoewel de afbeelding van een brandend hart een welsprekend symbool kan zijn van de brandende liefde van Jezus Christus, is het belangrijk dat dit Hart niet los van Hem wordt afgebeeld. Op deze manier zal Zijn oproep tot een persoonlijke relatie van ontmoeting en dialoog des te betekenisvoller worden. Het eerbiedwaardige beeld van Christus die Zijn liefhebbende Hart uitsteekt, laat Hem ook zien terwijl Hij ons rechtstreeks aankijkt en ons uitnodigt tot ontmoeting, dialoog en vertrouwen; het laat Zijn sterke handen zien die ons kunnen ondersteunen en Zijn lippen die persoonlijk tot ieder van ons spreken. 

55. Ook het hart heeft het voordeel dat het onmiddellijk herkenbaar is als het diepe verenigende centrum van het lichaam, een uitdrukking van de totaliteit van de persoon, in tegenstelling tot andere individuele organen. Als een deel dat staat voor het geheel, zouden we het gemakkelijk verkeerd kunnen interpreteren, als we het los van de Heer zelf zouden beschouwen. Het beeld van het Hart zou ons ertoe moeten brengen Christus te beschouwen in al de schoonheid en rijkdom van Zijn menselijkheid en Goddelijkheid. 

56. Welke bijzondere esthetische kwaliteiten we ook mogen toeschrijven aan verschillende uitbeeldingen van Christus’ Hart wanneer we voor hen bidden, het is niet zo dat “er iets van hen wordt verlangd of dat er blind vertrouwen wordt gesteld in beelden zoals ooit door de heidenen werd gedaan”. In plaats daarvan “aanbidden we Christus door deze beelden die we kussen, en waarvoor we knielen en ons hoofd ontbloten”. 

57. Sommige van deze voorstellingen kunnen ons inderdaad smakeloos voorkomen en niet bepaald bevorderlijk zijn voor genegenheid of gebed. Toch is dit van weinig belang, aangezien ze slechts uitnodigingen tot gebed zijn, en, om een ​​oosters spreekwoord te citeren, we moeten onze blik niet beperken tot de vinger die ons naar de maan wijst. Terwijl de Eucharistie een echte aanwezigheid is die aanbeden moet worden, wijzen heilige beelden, hoewel gezegend, verder dan zichzelf en nodigen ons uit om ons hart te verheffen en het te verenigen met het Hart van de levende Christus. Het beeld dat we vereren, dient dus als een oproep om ruimte te maken voor een ontmoeting met Christus, en om Hem te aanbidden op welke manier we Hem ook willen uitbeelden. Als we voor het beeld staan, staan ​​we voor Christus, en in Zijn aanwezigheid “houdt de liefde even halt, overweegt het mysterie en geniet ervan in stilte”. 

58. Tegelijkertijd mogen we nooit vergeten dat het beeld van het Hart ons spreekt over het vlees en over aardse realiteiten. Op deze manier wijst het ons op de God die één van ons wilde worden, een deel van onze geschiedenis en een metgezel op onze aardse reis. Een meer abstracte of gestileerde vorm van toewijding zou niet noodzakelijkerwijs trouwer zijn aan het Evangelie, want in dit welsprekende en tastbare teken zien we hoe God Zichzelf wilde openbaren en dicht bij ons wilde komen. 

EEN TASTBARE LIEFDE 

59. Aan de andere kant gaan liefde en het menselijk hart niet altijd samen, omdat haat, onverschilligheid en egoïsme ook in ons hart kunnen heersen. Toch kunnen we onze vervulling als mens niet bereiken als we ons hart niet voor anderen openen; alleen door liefde worden we volledig onszelf. Het diepste deel van ons, geschapen voor liefde, zal Gods plan alleen vervullen als we leren lief te hebben. En het hart is het symbool van die liefde.

60. De eeuwige Zoon van God, in zijn volkomen transcendentie, koos ervoor om ieder van ons lief te hebben met een menselijk Hart. Zijn menselijke emoties werden het sacrament van die oneindige en eindeloze liefde. Zijn Hart is dus niet alleen een symbool voor een ontlichaamde spirituele waarheid. Wanneer we naar het Hart van de Heer staren, beschouwen we een fysieke realiteit, Zijn menselijk vlees, dat Hem in staat stelt om echte menselijke emoties en gevoelens te bezitten, zoals wijzelf, zij het volledig getransformeerd door Zijn Goddelijke liefde. Onze toewijding moet opstijgen naar de oneindige liefde van de Persoon van de Zoon van God, maar we moeten in gedachten houden dat Zijn Goddelijke liefde onafscheidelijk is van zijn menselijke liefde. Het beeld van Zijn Hart van vlees helpt ons om precies dit te doen. 

61. Aangezien het hart in de populaire geest nog steeds wordt gezien als het affectieve centrum van elke mens, blijft het het beste middel om de Goddelijke liefde van Christus te symboliseren, voor altijd en onafscheidelijk verenigd met Zijn geheel menselijke liefde. Pius XII merkte op dat het Evangelie, verwijzend naar de liefde van Christus’ Hart, spreekt van “niet alleen Goddelijke naastenliefde maar ook menselijke genegenheid”. Inderdaad, “het Hart van Jezus Christus, hypostatisch verenigd met de Goddelijke Persoon van het Woord, klopte zonder twijfel van liefde en elke andere tedere genegenheid”. 

62. De kerkvaders, die zich verzetten tegen degenen die de ware menselijkheid van Christus ontkenden of bagatelliseerden, drongen aan op de concrete en tastbare realiteit van de menselijke genegenheden van de Heer. De H. Basilius benadrukte dat de incarnatie van de Heer niet iets fantasierijks was, en dat “de Heer onze natuurlijke genegenheden bezat”. De H. Johannes Chrysostomus wees op een voorbeeld: “Als Hij onze natuur niet had bezeten, zou Hij niet van tijd tot tijd droefheid hebben ervaren”. De H. Ambrosius verklaarde dat “door een ziel aan te nemen, Hij de hartstochten van de ziel op zich nam”.

Voor de H. Augustinus staan ​​onze menselijke genegenheden, die Christus op zich nam, nu open voor het leven van genade: “De Heer Jezus nam deze genegenheden van onze menselijke zwakheid op zich, zoals Hij het vlees van onze menselijke zwakheid op zich nam, niet uit noodzaak, maar bewust en vrij... opdat niemand die verdriet en smart voelt te midden van de beproevingen van het leven, zich gescheiden zou voelen van Zijn genade”. Ten slotte zag de H. Johannes Damascenus de echte genegenheden die Christus in Zijn menselijkheid toonde als bewijs dat Hij onze natuur in zijn geheel aannam om deze in zijn geheel te verlossen en te transformeren: Christus nam dus alles aan wat deel uitmaakt van de menselijke natuur, zodat alles geheiligd kon worden.

63. Hier kunnen we profiteren van de gedachten van een theoloog die volhoudt dat, “door de invloed van het Griekse denken, de theologie het lichaam en de gevoelens lang heeft verbannen naar de wereld van het pre-menselijke of sub-menselijke of potentieel onmenselijke; maar wat de theologie niet in theorie oploste, loste spiritualiteit in de praktijk op. Dit, samen met volksvroomheid, bewaarde de relatie met de lichamelijke, psychologische en historische realiteit van Jezus. De Kruisweg, devotie tot Christus’ Wonden, zijn Kostbaar Bloed en zijn Heilig Hart, en een verscheidenheid aan eucharistische devoties... overbrugden allen de gaten in de theologie door onze harten en verbeelding, onze tedere liefde voor Christus, onze hoop en herinnering, onze verlangens en gevoelens te voeden. Rede en logica sloegen andere richtingen in”. 

EEN DRIEVOUDIGE LIEFDE 

64. Ook blijven we niet alleen op het niveau van de menselijke gevoelens van de Heer, hoe mooi en ontroerend ze ook zijn. Als we het Hart van Christus beschouwen, zien we ook hoe in Zijn fijne en nobele gevoelens, Zijn vriendelijkheid en zachtmoedigheid en Zijn tekenen van oprechte menselijke genegenheid, de diepere waarheid van Zijn oneindige Goddelijke liefde wordt geopenbaard. In de woorden van Benedictus XVI: “Vanuit de oneindige horizon van Zijn liefde wilde God de grenzen van de menselijke geschiedenis en de menselijke conditie binnengaan. Hij nam een ​​lichaam en een hart aan. Zo kunnen we het oneindige in het eindige beschouwen en ontmoeten, het onzichtbare en onuitsprekelijke mysterie in het menselijke Hart van Jezus de Nazarener”. 

65. Het beeld van het Hart van de Heer spreekt ons in feite van een drievoudige liefde. Eerst beschouwen we Zijn oneindige Goddelijke liefde. Dan wenden onze gedachten zich tot de spirituele dimensie van Zijn mensheid, waarin het Hart “het symbool is van die meest vurige liefde die, in Zijn ziel gegoten, Zijn menselijke wil verrijkt”. Ten slotte “is het ook een symbool van Zijn zintuiglijke liefde”. 

66. Deze drie liefdes zijn niet gescheiden, parallel of los van elkaar, maar werken samen en vinden hun uitdrukking in een constante en vitale eenheid. Want “door het geloof, waardoor wij geloven dat de menselijke en Goddelijke natuur verenigd zijn in de Persoon van Christus, kunnen wij de nauwste banden zien tussen de tedere liefde van het fysieke Hart van Jezus en de tweevoudige geestelijke liefde, namelijk menselijk en Goddelijk”. 

67. Wanneer wij het Hart van Christus binnengaan, voelen wij ons bemind door een menselijk hart dat gevuld is met genegenheden en emoties zoals de onze. Jezus’ menselijke wil kiest er vrijwillig voor om ons lief te hebben, en die geestelijke liefde wordt overspoeld met genade en naastenliefde. Wanneer wij in de diepten van Zijn Hart duiken, worden wij overweldigd door de immense glorie van Zijn oneindige liefde als de eeuwige Zoon, die wij niet langer kunnen scheiden van Zijn menselijke liefde. Juist in Zijn menselijke liefde, en niet erbuiten, ontmoeten wij Zijn Goddelijke liefde: wij ontdekken “het oneindige in het eindige”. 

68. Het is de constante en ondubbelzinnige leer van de Kerk dat onze aanbidding van Christus’ persoon onverdeeld is, en onafscheidelijk zowel Zijn Goddelijke als zijn menselijke natuur omvat. Sinds de oudheid heeft de Kerk geleerd dat wij “één en dezelfde Christus moeten aanbidden, de Zoon van God en van de mens, bestaande uit en in twee onafscheidelijke en onverdeelde naturen”. En wij doen dat “met één daad van aanbidding… voor zover het Woord vlees is geworden”. Christus wordt op geen enkele manier “aanbeden in twee naturen, waardoor twee daden van aanbidding worden geïntroduceerd”; in plaats daarvan vereren wij “door één daad van aanbidding God het Woord dat vlees is geworden, samen met Zijn eigen vlees”. 

69. De H. Johannes van het Kruis probeerde uit te leggen dat in de mystieke ervaring de oneindige liefde van de verrezen Christus niet als vreemd aan ons leven wordt ervaren. Het oneindige “vernedert” zich op een bepaalde manier om ons in staat te stellen, door het open Hart van Christus, een ontmoeting van werkelijk wederkerige liefde te ervaren, want “het is inderdaad geloofwaardig dat een vogel van nederige vlucht de koninklijke adelaar van de hoogten kan vangen, als deze adelaar neerdaalt met het verlangen om gevangen te worden”.

Hij legt ook uit dat de Bruidegom, “ziende dat de bruid gewond is van liefde voor hem, vanwege haar gekreun ook hij gewond is van liefde voor haar. Onder geliefden is de wonde van de ene de wonde van beiden”. Johannes van het Kruis beschouwt het beeld van Christus’ doorboorde zijde als een uitnodiging tot volledige vereniging met de Heer. Christus is het gewonde hert, gewond wanneer wij ons niet laten raken door Zijn liefde, die afdaalt naar de waterstromen om zijn dorst te lessen en getroost wordt wanneer wij ons tot Hem wenden: 

“Keer terug, duif! 

Het gewonde hert is in zicht op de heuvel, 

gekoeld door de bries van uw vlucht”. 

TRINITARISCHE PERSPECTIEVEN 

70. Devotie tot het Hart van Jezus, als een directe beschouwing van de Heer die ons in eenheid met Hem trekt, is duidelijk christologisch van aard. We zien dit in de brief aan de Hebreeën, die ons aanspoort om “met volharding de wedloop te lopen die voor ons ligt, terwijl we het oog gericht houden op Jezus” (12:2). Tegelijkertijd moeten we beseffen dat Jezus over Zichzelf spreekt als de weg naar de Vader: “Ik ben de weg… Niemand komt tot de Vader dan door Mij” (Joh. 14:6). Jezus wil ons tot de Vader brengen. Daarom eindigt de prediking van de Kerk vanaf het begin niet bij Jezus, maar bij de Vader. Als bron en volheid is de Vader uiteindelijk degene die verheerlijkt moet worden. 

71. Als we bijvoorbeeld kijken naar de brief aan de Efeziërs, kunnen we duidelijk zien hoe onze eredienst gericht is op de Vader: “Ik buig mijn knieën voor de Vader” (3:14). Er is “één God en Vader van allen, die boven allen en door allen en in allen is” (4:6). “Dank God de Vader te allen tijde en voor alles” (5:20). Het is de Vader “voor wie wij bestaan” (1 Kor. 8:6). In deze zin kon de H. Johannes Paulus II zeggen dat “het hele Christelijke leven als een grote pelgrimstocht naar het Huis van de Vader is”. Dit was ook de ervaring van de H. Ignatius van Antiochië op zijn weg naar het martelaarschap: “In mij is geen vonkje van verlangen naar wereldse dingen overgebleven, maar alleen een gefluister van levend water dat in mij fluistert: ‘Kom tot de Vader’”. 

72. De Vader is, vóór alles, de Vader van Jezus Christus: “Gezegend zij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus” (Ef. 1:3). Hij is “de God van onze Heer Jezus Christus, de Vader der heerlijkheid” (Ef. 1:17). Toen de Zoon mens werd, waren alle hoop en aspiraties van Zijn menselijk Hart gericht op de Vader. Als we de manier overwegen waarop Christus over de Vader sprak, kunnen we de liefde en genegenheid vatten die Zijn menselijk Hart voor Hem voelde, deze volledige en constante oriëntatie op Hem. Jezus’ leven onder ons was een reis van antwoord op de constante roep van Zijn menselijk Hart om tot de Vader te komen. 

73. We weten dat het Aramese woord dat Jezus gebruikte om de Vader aan te spreken “Abba” was, een intieme en bekende term die sommigen verontrustend vonden (vgl. Joh. 5:18). Zo sprak Hij de Vader aan toen Hij Zijn angst uitdrukte over Zijn naderende dood: “Abba, Vader, voor U zijn alle dingen mogelijk; neem deze beker van Mij weg; maar niet wat Ik wil, maar wat U wilt” (Mc. 14:36). Jezus wist goed dat Hij altijd door de Vader was bemind: “U had Mij lief vóór de grondlegging van de wereld” (Joh. 17:24). In Zijn menselijke Hart had Hij zich verheugd toen Hij de Vader tegen Hem hoorde zeggen: “Jij bent Mijn Zoon, de Geliefde; in Jou vind Ik welbehagen” (Mc. 1:11).

74. Het Vierde Evangelie vertelt ons dat de eeuwige Zoon altijd “dicht bij het Hart van de Vader” was (Joh. 1:18). De H. Irenaeus verklaart zo dat “de Zoon van God van het begin af aan bij de Vader was”. Origenes beweert van zijn kant dat de Zoon “in ononderbroken beschouwing van de diepten van de Vader” volhardt. Toen de Zoon vlees werd, bracht Hij hele nachten door met het praten met Zijn geliefde Vader op de bergtop (vgl. Luc. 6:12). Hij zei ons: “Ik moet in het Huis van Mijn Vader zijn” (Luc. 2:49). We zien ook hoe Hij Zijn lof uitdrukte: “Jezus verheugde Zich in de Heilige Geest en zei: ‘Ik dank U, Vader, Heer van de Hemel en de aarde’ (Luc. 10:21). Zijn laatste woorden, vol vertrouwen, waren: “Vader, in Uw handen beveel Ik Mijn geest” (Luc. 23:46). 

75. Laten we ons nu wenden tot de Heilige Geest, wiens vuur het Hart van Christus vervult. Zoals de H. Johannes Paulus II ooit zei, is het Hart van Christus “het meesterwerk van de Heilige Geest”. Dit is meer dan alleen een gebeurtenis uit het verleden, want zelfs nu “leeft het Hart van Christus door de werking van de Heilige Geest, aan wie Jezus de inspiratie van Zijn zending toeschreef (vgl. Lc 4:18; Jes 61:1) en wiens zending Hij had beloofd bij het Laatste Avondmaal. Het is de Geest die ons in staat stelt de rijkdom van het teken van Christus’ doorboorde zijde te vatten, waaruit de Kerk is voortgekomen (vgl. Sacrosanctum Concilium, 5)”. Met andere woorden, “alleen de Heilige Geest kan voor ons de volheid van de ‘innerlijke mens’ openen, die in het Hart van Christus te vinden is. Hij alleen kan ervoor zorgen dat onze menselijke harten stap voor stap kracht putten uit die volheid”. 

76. Als we dieper willen ingaan op de mysterieuze werking van de Geest, leren we dat Hij in ons verzucht en zegt: “Abba!” Ja, “het bewijs dat u kinderen bent, is dat God de Geest van Zijn Zoon in onze harten heeft gezonden, die roept: ‘Abba, Vader!’” (Gal. 4:6). Want “de Geest getuigt met onze geest dat wij kinderen van God zijn” (Rom. 8:16). De Heilige Geest die in het menselijke hart van Christus werkt, trekt hem onophoudelijk naar de Vader. Wanneer de Geest ons door genade verenigt met de gevoelens van Christus, maakt Hij ons deelgenoten van de relatie van de Zoon met de Vader, waardoor we “een geest van aanneming tot kinderen ontvangen, waardoor we roepen: ‘Abba, Vader!’” (Rom. 8:15). 

77. Onze relatie met het Hart van Christus wordt zo veranderd, dankzij de aansporing van de Geest die ons naar de Vader leidt, de bron van leven en de ultieme bron van genade. Christus verwacht niet dat we eenvoudigweg in Hem blijven. Zijn liefde is “de openbaring van de barmhartigheid van de Vader”, en Zijn verlangen is dat wij, gedreven door de Geest die uit Zijn hart opwelt, “met Hem en in Hem” naar de Vader opstijgen. Wij geven eer aan de Vader “door” Christus, “met” Christus, en “in” Christus. De H. Johannes Paulus II leerde dat “het Hart van de Verlosser ons uitnodigt om terug te keren naar de liefde van de Vader, die de bron is van elke authentieke liefde”. Dit is precies wat de Heilige Geest, die tot ons komt door het Hart van Christus, in onze harten wil voeden. Om deze reden richt de liturgie zich, door het verlevendigende werk van de Geest, altijd tot de Vader vanuit het verrezen Hart van Christus. 

RECENTE LERINGEN VAN HET MAGISTERIUM 

78. Op talloze manieren is het Hart van Christus altijd aanwezig geweest in de geschiedenis van de Christelijke spiritualiteit. In de Schrift en in de eerste eeuwen van het leven van de Kerk verscheen het onder het beeld van de gewonde zijde van de Heer, als een bron van genade en een oproep tot een diepe en liefdevolle ontmoeting. In deze zelfde gedaante is het opnieuw verschenen in de geschriften van talloze Heiligen, in het verleden en heden. In de afgelopen eeuwen heeft deze spiritualiteit geleidelijk de specifieke vorm aangenomen van devotie tot het Heilig Hart van Jezus.

25-10-2024 om 21:58 geschreven door claudia

Encycliek: DILEXIT NOS - OVER DE MENSELIJKE EN GODDELIJKE LIEFDE VAN HET HART VAN JEZUS CHRISTUS 

1. “HIJ HEEFT ONS LIEFGEHAD”, zegt de H. Paulus over Christus (vgl. Rom. 8:37), om ons te laten beseffen dat niets ons ooit van die liefde kan “scheiden” (Rom. 8:39). Paulus kon dit met zekerheid zeggen, omdat Jezus zelf tegen Zijn discipelen had gezegd: “Ik heb jullie liefgehad” (Joh. 15:9,12). Zelfs nu zegt de Heer tegen ons: “Ik heb jullie vrienden genoemd” (Joh. 15:15). Zijn open Hart is ons voorgegaan en wacht op ons, onvoorwaardelijk, en vraagt ​​alleen om ons zijn liefde en vriendschap aan te bieden. Want “Hij heeft ons het eerst liefgehad” (vgl. 1 Joh. 4:10). Dankzij Jezus “hebben wij de liefde die God voor ons heeft, leren kennen en erin geloven” (1 Joh. 4:16). 

1e HOOFDSTUK: BELANG VAN HET HART 

2. Het symbool van het hart wordt vaak gebruikt om de liefde van Jezus Christus uit te drukken. Sommigen hebben zich afgevraagd of dit symbool vandaag de dag nog wel betekenis heeft. Maar omdat we leven in een tijdperk van oppervlakkigheid, ons als een bezetene van het ene naar het andere haasten zonder echt te weten waarom, en eindigen als onverzadigbare consumenten en slaven van de mechanismen van een markt die zich niet bekommert om de diepere betekenis van ons leven, moeten we allen het belang van het hart herontdekken. 

WAT BEDOELEN WE MET “HET HART”? 

3. In het klassieke Grieks duidt het woord kardía het innerlijke deel van mensen, dieren en planten aan. Voor Homerus duidt het niet alleen op het centrum van het lichaam, maar ook op de menselijke ziel en geest. In de Ilias komen gedachten en gevoelens voort uit het hart en zijn nauw met elkaar verbonden. Het hart verschijnt als de plaats van verlangen en de plaats waar belangrijke beslissingen vorm krijgen.

Bij Plato dient het hart als het ware om de rationele en instinctieve aspecten van de persoon te verenigen, aangezien men dacht dat de impulsen van zowel de hogere vermogens als de hartstochten door de aderen gingen die in het hart samenkomen. Vanaf de oudheid is er dus een waardering voor het feit dat mensen niet louter een som van verschillende vaardigheden zijn, maar een eenheid van lichaam en ziel met een coördinerend centrum dat een achtergrond van betekenis en richting biedt aan alles wat een persoon ervaart. 

4. De Bijbel vertelt ons dat "het Woord van God levend en actief is... het kan de gedachten en bedoelingen van het hart beoordelen" (Heb 4:12). Op deze manier spreekt het tot ons over het hart als een kern die verborgen ligt onder alle uiterlijke schijn, zelfs onder de oppervlakkige gedachten die ons op een dwaalspoor kunnen brengen. De discipelen van Emmaüs, op hun mysterieuze reis in het gezelschap van de verrezen Christus, ervoeren een moment van angst, verwarring, wanhoop en teleurstelling. Toch gebeurde er, ondanks dit, iets diep in hen: "Brandde ons hart niet in ons toen Hij met ons sprak op de weg?" (Lc 24:32). 

5. Het hart is ook de plaats van oprechtheid, waar bedrog en vermomming geen plaats hebben. Het geeft meestal onze ware bedoelingen aan, wat we echt denken, geloven en verlangen, de "geheimen" die we niemand vertellen: kortom, de naakte waarheid over onszelf. Het is het deel van ons dat noch schijn noch illusie is, maar in plaats daarvan authentiek, echt, volledig “wie we zijn” is. Daarom werd Samson, die het geheim van zijn kracht voor Delilah verborgen hield, door haar gevraagd: “Hoe kun je zeggen: ‘Ik hou van je’, als je hart niet bij mij is?” (Richt. 16:15). Pas toen Samson zijn hart voor haar opende, realiseerde ze zich “dat hij haar zijn hele geheim had verteld” (Richt. 16:18). 

6. Deze innerlijke realiteit van elke persoon is vaak verborgen achter een groot deel “gebladerte”, wat het voor ons moeilijk maakt om niet alleen onszelf te begrijpen, maar nog meer om anderen te kennen: “Het hart is bedrieglijker dan al het andere; het is verdorven, wie kan het begrijpen?” (Jer. 17:9). We kunnen dan ook het advies van het boek Spreuken begrijpen: “Behoed uw hart met alle waakzaamheid, want daaruit vloeien de bronnen des levens; doe de kromme taal van u weg” (4:23-24).

Alleen al schijn, oneerlijkheid en bedrog schaden en verdraaien het hart. Ondanks al onze pogingen om ons voor te doen als iets wat we niet zijn, is ons hart de ultieme rechter, niet van wat we anderen laten zien of verbergen, maar van wie we werkelijk zijn. Het is de basis voor elk gezond levensproject; niets waardevols kan worden ondernomen zonder het hart. Valse schijn en onwaarheden laten ons uiteindelijk met lege handen achter. 

7. Ter illustratie hiervan zou ik een verhaal willen herhalen dat ik reeds eerder heb verteld. “Voor carnaval, toen we kinderen waren, maakte mijn grootmoeder een gebakje met een heel dun beslag. Als ze de reepjes beslag in de olie liet vallen, zetten ze uit, maar als we erin beten, waren ze leeg van binnen. In het dialect dat we spraken, werden die koekjes ‘leugens’ genoemd… Mijn grootmoeder legde uit waarom: ‘Net als leugens zien ze er groot uit, maar zijn ze leeg van binnen; ze zijn vals, onwerkelijk’”.

8. In plaats van oppervlakkige bevredigingen na te jagen en een rol te spelen ten behoeve van anderen, zouden we beter kunnen nadenken over de echt belangrijke vragen in het leven. Wie ben ik werkelijk? Wat zoek ik? Welke richting wil ik geven aan mijn leven, mijn beslissingen en mijn acties? Waarom en met welk doel ben ik op deze wereld? Hoe wil ik terugkijken op mijn leven als het voorbij is? Welke betekenis wil ik geven aan al mijn ervaringen? Wie wil ik zijn voor anderen? Wie ben ik voor God? Al deze vragen leiden ons terug naar het hart. 

TERUG NAAR HET HART 

9. In deze "vluchtige" wereld van ons, moeten we opnieuw beginnen te spreken over het hart en nadenken over deze plek waar elke persoon, van elke klasse en conditie, een synthese creëert, waar ze de radicale bron van hun sterktes, overtuigingen, hartstochten en beslissingen tegenkomen. Toch bevinden we ons in samenlevingen van serieconsumenten die van dag tot dag leven, gedomineerd door het hectische tempo en gebombardeerd door technologie, en die het geduld missen dat nodig is om deel te nemen aan de processen die een innerlijk leven van nature vereist.

In de hedendaagse samenleving lopen mensen het risico hun essentie verliezen, het centrum van hun eigen zelf. “Mensen van onze tijd raken inderdaad vaak in de war en verscheurd, bijna verstoken van een innerlijk principe dat eenheid en harmonie in hun leven en daden kan creëren. Gedragsmodellen die helaas nu wijdverbreid zijn, overdrijven onze rationeel-technologische dimensie of, integendeel, die van onze instincten.” Er is geen ruimte meer voor het hart. 

10. De kwesties die de vluchtige samenleving van vandaag de dag oproept, worden veel besproken, maar deze minachting van de diepe kern van onze menselijkheid – het hart – heeft een veel langere geschiedenis. We vinden het reeds aanwezig in het Helleense en prechristelijke rationalisme, in het postchristelijke idealisme en in het materialisme in zijn verschillende gedaanten.

Het hart is genegeerd in de antropologie, en de grote filosofische traditie vindt het een vreemd begrip, en geeft de voorkeur aan andere concepten zoals rede, wil of vrijheid. De betekenis van de term zelf is onnauwkeurig en moeilijk te situeren binnen onze menselijke ervaring. Misschien komt dit door de moeilijkheid om het te behandelen als een "duidelijk idee", of omdat het de vraag van zelfbegrip inhoudt, waarbij het diepste deel van ons ook datgene is wat het minst bekend is.

Zelfs het ontmoeten van anderen blijkt niet noodzakelijkerwijs een manier te zijn om onszelf te ontmoeten, aangezien onze denkpatronen worden gedomineerd door een ongezond individualisme. Veel mensen voelen zich veiliger door hun denksystemen te construeren in het gemakkelijker te controleren domein van intelligentie en wil. Het onvermogen om ruimte te maken voor het hart, als onderscheiden van onze menselijke krachten en hartstochten die los van elkaar worden bekeken, heeft geresulteerd in een belemmering van het idee van een persoonlijk centrum, waarin liefde uiteindelijk de enige realiteit is die alle andere kan verenigen.

11. Als we het hart devalueren, devalueren we ook wat het betekent om vanuit het hart te spreken, met het hart te handelen, het hart te cultiveren en te helen. Als we de specificiteit van het hart niet waarderen, missen we de boodschappen die het verstand alleen niet kan communiceren; we missen de rijkdom van onze ontmoetingen met anderen; we missen poëzie. We verliezen ook het spoor van de geschiedenis en ons eigen verleden, omdat onze echte persoonlijke geschiedenis met het hart wordt opgebouwd. Aan het einde van ons leven zal dat alleen nog van belang zijn. 

12. Het moet dus gezegd worden dat we een hart hebben, een hart dat samenleeft met andere harten die het helpen een "Jij" te maken. Omdat we dit thema niet uitgebreid kunnen uitwerken, nemen we een personage uit een van Dostojevski's romans, Nikolaj Stavrogin. Romano Guardini betoogt dat Stavrogin de belichaming is van het kwaad, omdat zijn voornaamste karaktertrek zijn harteloosheid is: “Stavrogin heeft geen hart, daarom is zijn geest koud en leeg en zijn lichaam verzonken in beestachtige traagheid en sensualiteit.

Hij heeft geen hart, daarom kan hij niemand benaderen en niemand kan ooit echt dichter bij hem komen. Want alleen het hart creëert intimiteit, ware nabijheid tussen twee personen. Alleen het hart is in staat om te verwelkomen en gastvrijheid te bieden. Intimiteit is de juiste activiteit en het domein van het hart. Stavrogin is altijd oneindig ver weg, zelfs van zichzelf, omdat een mens alleen met het hart in zichzelf kan binnengaan, niet met de geest. Het ligt niet in de macht van een mens om met de geest in zijn eigen innerlijkheid binnen te gaan. Daarom blijft de mens, als het hart niet leeft, een vreemdeling voor zichzelf”. 

13. Al onze acties moeten onder de “politieke heerschappij” van het hart worden geplaatst. Op deze manier zullen onze agressiviteit en obsessieve verlangens rust vinden in het grotere goed dat het hart voorstelt en in de kracht van het hart om het kwaad te weerstaan. De geest en de wil worden in dienst gesteld van het grotere goed door waarheden te voelen en te proeven, in plaats van te proberen ze te beheersen zoals de wetenschap dat doet. De wil verlangt naar het grotere goed dat het hart herkent, terwijl de verbeelding en emoties zelf worden geleid door het kloppen van het hart. 

14. Je zou dus kunnen zeggen dat ik mijn hart ben, want mijn hart is wat mij onderscheidt, mijn spirituele identiteit vormt en mij in gemeenschap brengt met andere mensen. De algoritmen die in de digitale wereld werken, laten zien dat onze gedachten en wil veel "uniformer" zijn dan we eerder dachten. Ze zijn gemakkelijk te voorspelbaar en dus manipuleerbaar. Dat is niet het geval met het hart. 

15. Het woord "hart" bewijst zijn waarde voor filosofie en theologie in hun pogingen om een ​​integrale synthese te bereiken. De betekenis ervan kan ook niet worden uitgeput door biologie, psychologie, antropologie of enige andere wetenschap. Het is een van die oeroude woorden die “de realiteiten beschrijven die bij de mens horen, precies voor zover hij één geheel is (als een corporeo-spiritueel persoon)”. Hieruit volgt dat biologen niet “realistischer” zijn als ze het over het hart hebben, omdat ze er slechts één aspect van zien; het geheel is niet minder reëel, maar zelfs nog reëler. Abstracte taal kan ook nooit dezelfde concrete en integrerende betekenis krijgen. Het woord “hart” roept de diepste kern van onze persoon op, en stelt ons zo in staat onszelf te begrijpen in onze integriteit en niet alleen onder één geïsoleerd aspect. 

16. Deze unieke kracht van het hart helpt ons ook te begrijpen waarom we, wanneer we een realiteit met ons hart vatten, deze beter en vollediger kennen. Dit leidt ons onvermijdelijk tot de liefde waartoe het hart in staat is, want “de diepste kern van de realiteit is liefde”. Voor Heidegger, zoals geïnterpreteerd door een hedendaagse denker, begint filosofie niet met een eenvoudig concept of zekerheid, maar met een schok: “De gedachte moet worden uitgelokt voordat het met concepten begint te werken of terwijl het ermee werkt.

Zonder diepe emotie kan de gedachte niet beginnen. Het eerste mentale beeld zou dus kippenvel zijn. Wat iemand als eerste aanzet tot denken en vragen is diepe emotie. Filosofie vindt altijd plaats in een basisstemming (Stimmung)”. Daar komt het hart in beeld, omdat het “de gemoedstoestanden herbergt en functioneert als een ‘bewaker van de gemoedstoestand’. Het ‘hart’ luistert op een niet-metaforische manier naar ‘de stille stem’ van het zijn, en laat zich erdoor temperen en bepalen”. 

HET HART VERENIGT DE FRAGMENTEN 

17. Tegelijkertijd maakt het hart alle authentieke binding mogelijk, omdat een relatie die niet door het hart wordt gevormd, niet in staat is de fragmentatie te overwinnen die door individualisme wordt veroorzaakt. Twee monaden (monade = unieke eenheid) kunnen elkaar benaderen, maar ze zullen nooit echt verbinding maken. Een maatschappij die wordt gedomineerd door narcisme en egocentrisme zal steeds meer “harteloos” worden. Dit zal op zijn beurt leiden tot het “verlies van verlangen”, omdat we onszelf gevangen vinden binnen muren die we zelf hebben gemaakt, terwijl andere personen van de horizon verdwijnen, niet langer in staat tot gezonde relaties. Als gevolg daarvan worden we ook niet langer in staat om open te staan ​​voor God. Zoals Heidegger het stelt, moeten we om open te staan ​​voor het goddelijke een “gasthuis” bouwen. 

18. We zien dus dat er in het hart van elke persoon een mysterieuze verbinding bestaat tussen zelfkennis en openheid voor anderen, tussen de ontmoeting met iemands persoonlijke uniciteit en de bereidheid om zichzelf aan anderen te geven. We worden onszelf alleen in de mate dat we het vermogen verwerven om anderen te erkennen, terwijl alleen zij die zichzelf kunnen erkennen en accepteren, anderen kunnen ontmoeten. 

19. Het hart is ook in staat om onze persoonlijke geschiedenis te verenigen en te harmoniseren, die hopeloos gefragmenteerd kan lijken, maar de plek is waar alles zin kan krijgen. Het Evangelie vertelt ons dit door te spreken over OLVrouw, die dingen zag met het hart. Ze was in staat om te dialogeren met de dingen die ze ervoer door ze in haar hart te overdenken, hun geheugen te koesteren en ze in een groter perspectief te bekijken. De beste uitdrukking van hoe het hart denkt, is te vinden in de twee passages in het Evangelie van de H. Lucas die tot ons spreken over hoe Maria "al deze dingen koesterde (synetérei) en ze in haar hart overwoog (symbállousa)" (vgl. Lc 2:19 en 51).

Het Griekse werkwoord symbállein, “nadenken”, roept het beeld op van het samenvoegen van twee dingen (“symbolen”) in iemands geest en erover nadenken, in een dialoog met zichzelf. In Lucas 2:51 wordt het werkwoord dietérei gebruikt, wat de betekenis heeft van “bewaren”. Wat Maria “bewaarde” was niet alleen haar herinnering aan wat ze had gezien en gehoord, maar ook die aspecten ervan die ze nog niet begreep; deze bleven niettemin aanwezig en levend in haar geheugen, wachtend om “samengevoegd” te worden in haar hart.

20. In dit tijdperk van kunstmatige intelligentie mogen we niet vergeten dat poëzie en liefde nodig zijn om onze menselijkheid te redden. Geen enkel algoritme zal ooit in staat zijn om bijvoorbeeld de nostalgie vast te leggen die we allemaal voelen, ongeacht onze leeftijd en waar we ook wonen, wanneer we ons herinneren hoe we voor het eerst een vork gebruikten om de randen van de taarten die we onze moeders of grootmoeders thuis hielpen maken, dicht te plakken. Het was een moment van culinaire leertijd, ergens tussen kinderspel en volwassenheid, toen we ons voor het eerst verantwoordelijk voelden om te werken en elkaar te helpen.

Naast de vork zou ik ook duizenden andere kleine dingen kunnen noemen die een kostbaar onderdeel van ieders leven zijn: een glimlach die we ontlokten door een grap te vertellen, een tekening die we maakten in het licht van een raam, de eerste voetbalwedstrijd die we speelden met een voddenbal, de wormen die we verzamelden in een schoenendoos, een bloem die we drukten in de pagina's van een boek, onze bezorgdheid over een jonge vogel die uit zijn nest was gevallen, een wens die we deden bij het plukken van een madeliefje. Al deze kleine dingen, op zichzelf al gewoon maar voor ons buitengewoon, kunnen nooit door algoritmes worden vastgelegd. De vork, de grap, het raam, de bal, de schoenendoos, het boek, de vogel, de bloem: ze leven allemaal voort als kostbare herinneringen die diep in ons hart worden "bewaard". 

21. Deze diepe kern, aanwezig in elke man en vrouw, is niet die van de ziel, maar van de hele persoon in zijn of haar unieke psychosomatische identiteit. Alles vindt zijn eenheid in het hart, dat de verblijfplaats kan zijn van liefde in al zijn spirituele, psychische en zelfs fysieke dimensies. Kortom, als liefde in ons hart heerst, worden we op een complete en stralende manier de personen die we bedoeld zijn te zijn, want elk mens is bovenal geschapen voor liefde. In de diepste vezel van ons wezen zijn we gemaakt om lief te hebben en bemind te worden. 

22. Om deze reden, wanneer we getuige zijn van het uitbreken van nieuwe oorlogen, met de medeplichtigheid, tolerantie of onverschilligheid van andere landen, of kleine machtsstrijd over partijdige belangen, kunnen we in de verleiding komen om te concluderen dat onze wereld haar hart verliest. We hoeven alleen maar te kijken en te luisteren naar de oudere vrouwen – van beide kanten – die overgeleverd zijn aan deze verwoestende conflicten. Het is hartverscheurend om te zien hoe ze rouwen om hun vermoorde kleinkinderen, of ernaar verlangen om zelf te sterven nadat ze de huizen verloren waar ze hun hele leven hadden doorgebracht.

Die vrouwen, die vaak pijlers van kracht en veerkracht waren te midden van de moeilijkheden en ontberingen van het leven, ervaren nu, aan het einde van hun dagen, in plaats van een welverdiende rust, alleen maar angst, vrees en verontwaardiging. De schuld bij anderen leggen lost deze schandelijke en tragische situaties niet op. Deze oudere vrouwen zien huilen, en niet het gevoel hebben dat dit iets ondraaglijks is, is een teken van een wereld die harteloos is geworden. 

23. Wanneer iemand nadenkt, vragen stelt en reflecteert op zijn of haar ware identiteit, streeft naar het begrijpen van de diepere vragen van het leven en het zoeken naar God, of de sensatie ervaart van het opvangen van een glimp van de waarheid, leidt dit tot het besef dat onze vervulling als mens gevonden wordt in liefde. In het liefhebben voelen we dat we het doel en de doelstelling van ons bestaan ​​in deze wereld leren kennen. Alles komt samen in een staat van samenhang en harmonie. Hieruit volgt dat, bij het overdenken van de betekenis van ons leven, de meest beslissende vraag die we kunnen stellen misschien is: "Heb ik een hart?" 

VUUR

24. Alles wat we hebben gezegd heeft implicaties voor het spirituele leven. De theologie die ten grondslag ligt aan de Geestelijke Oefeningen van de H. Ignatius van Loyola is bijvoorbeeld gebaseerd op “genegenheid” (affectus). De structuur van de Oefeningen veronderstelt een vast en oprecht verlangen om iemands leven te “herschikken”, een verlangen dat op zijn beurt de kracht en de middelen verschaft om dat doel te bereiken. De regels en de composities van de plaats die Ignatius verschaft, staan ​​in dienst van iets veel belangrijkers, namelijk het mysterie van het menselijk hart.

Michel de Certeau laat zien hoe de “bewegingen” waarover Ignatius spreekt de “inbraak” zijn van Gods verlangen en het verlangen van ons eigen hart te midden van de ordelijke voortgang van de meditaties. Iets onverwachts en tot nu toe onbekends begint in ons hart te spreken, doorbreekt onze oppervlakkige kennis en stelt deze ter discussie. Dit is het begin van een nieuw proces van “ons leven op orde brengen”, beginnend bij het hart. Het gaat niet om intellectuele concepten die in ons dagelijks leven in praktijk gebracht moeten worden, alsof affectiviteit en praktijk slechts de effecten zijn van – en afhankelijk zijn van – de gegevens van kennis. 

25. Waar het denken van de filosoof stopt, daar dringt het hart van de gelovige door in liefde en aanbidding, in het smeken om vergeving en in de bereidheid om te dienen op welke plaats de Heer ons ook laat kiezen, om in zijn voetsporen te treden. Op dat punt realiseren we ons dat we in Gods ogen een “Jij” zijn, en om diezelfde reden kunnen we een “Ik” zijn. Inderdaad, alleen de Heer biedt aan om ieder van ons als een “Jij” te behandelen, altijd en voor altijd. Zijn vriendschap aanvaarden is een zaak van het hart; het is wat ons als persoon constitueert in de volste zin van dat woord. 

26. De H. Bonaventuur vertelt ons dat we uiteindelijk niet om licht moeten bidden, maar om “razend vuur”. Hij leert dat “geloof in het intellect zit, op zo’n manier dat het genegenheid opwekt. In die zin blijft bijvoorbeeld de kennis dat Christus voor ons stierf geen kennis, maar wordt noodzakelijkerwijs genegenheid, liefde”. In dezelfde lijn nam de H. John Henry Newman als zijn motto de zin Cor ad cor loquitur (van hart tot hart spreken), omdat de Heer ons, voorbij al onze gedachten en ideeën, redt door tot onze harten te spreken vanuit zijn Heilig Hart. Deze realisatie bracht hem, de vooraanstaande intellectueel, ertoe te erkennen dat zijn diepste ontmoeting met zichzelf en met de Heer niet voortkwam uit zijn lectuur of reflectie, maar uit zijn gebedvolle dialoog, van hart tot hart, met Christus, levend en aanwezig.

Het was in de Eucharistie dat Newman het levende hart van Jezus ontmoette, in staat om ons te bevrijden, betekenis te geven aan elk moment van ons leven en ware vrede te schenken: “O allerheiligste, allerliefste Hart van Jezus, Gij zijt verborgen in de Heilige Eucharistie, en Gij klopt nog steeds voor ons… Ik aanbid U dan met al mijn grootste liefde en ontzag, met mijn vurige genegenheid, met mijn meest ingetogen, meest vastberaden wil. O mijn God, wanneer Gij mij toestaat U te ontvangen, U te eten en te drinken, en Gij voor een tijdje Uw verblijfplaats in mij inneemt, o laat mijn hart kloppen met Uw Hart.

Zuiver het van al het aardse, al het trotse en zinnelijke, al het harde en wrede, van alle perversiteit, van alle wanorde, van alle doodsheid. Vul het zo met U, dat noch de gebeurtenissen van de dag noch de omstandigheden van de tijd de kracht hebben om het te verstoren, maar dat het in Uw liefde en Uw vrees vrede mag hebben”.

27. Vóór het Hart van Jezus, levend en aanwezig, groeit ons verstand, verlicht door de Geest, in het begrijpen van Zijn woorden en wordt onze wil bewogen om ze in praktijk te brengen. Dit zou gemakkelijk op het niveau van een soort zelfstandig moralisme kunnen blijven. De Heer horen en proeven, en Hem de verschuldigde eer bewijzen, is echter een zaak van het hart. Alleen het hart is in staat om onze andere krachten en hartstochten, en onze hele persoon, in een houding van eerbied en liefdevolle gehoorzaamheid vóór de Heer te plaatsen. 

DE WERELD KAN VERANDEREN, TE BEGINNEN MET HET HART 

28. Alleen door vanuit het hart te beginnen, zullen onze gemeenschappen erin slagen om verschillende gedachten en wilswijzen te verenigen en te verzoenen, zodat de Geest ons in eenheid als broeders en zusters kan leiden. Verzoening en vrede worden ook geboren uit het hart. Het Hart van Christus is "extase", openheid, gave en ontmoeting. In dat Hart leren we om op gezonde en gelukkige manieren met elkaar om te gaan en om in deze wereld Gods koninkrijk van liefde en gerechtigheid op te bouwen. Onze harten, verenigd met het Hart van Christus, zijn in staat om dit sociale wonder te bewerkstelligen. 

29. Het hart serieus nemen, heeft dus gevolgen voor de samenleving als geheel. Het Tweede Vaticaans Concilie leert dat “iedereen van ons een verandering van hart nodig heeft; we moeten onze blik op de hele wereld richten en kijken naar de taken die we allemaal samen kunnen uitvoeren om de verbetering van ons ras teweeg te brengen”. Want “de onevenwichtigheden die de wereld vandaag de dag treffen, zijn in feite een symptoom van een diepere onevenwichtigheid die geworteld is in het menselijk hart”. Bij het overdenken van de tragedies die onze wereld teisteren, spoort het Concilie ons aan om terug te keren naar het hart. Het legt uit dat mensen “door hun innerlijk leven het hele materiële universum overstijgen; ze ervaren deze diepe innerlijkheid wanneer ze hun eigen hart binnengaan, waar God, die het hart onderzoekt, hen opwacht en waar ze hun eigen lot bepalen in het zicht van God”. 

30. Dit impliceert geenszins een onterecht vertrouwen op onze eigen capaciteiten. Laten we nooit vergeten dat onze harten niet zelfvoorzienend zijn, maar zwak en gewond. Ze bezitten een ontologische waardigheid, maar moeten tegelijkertijd een steeds waardiger leven zoeken. Het Tweede Vaticaans Concilie wijst erop dat “de gisting van het Evangelie in de harten van de mensen een onblusbare dorst naar menselijke waardigheid heeft opgewekt en blijft opwekken”. Om in overeenstemming met deze waardigheid te leven, is het echter niet voldoende het Evangelie te kennen of mechanisch aan zijn eisen te voldoen. We hebben de hulp van Gods liefde nodig. Laten we ons dan wenden tot het Hart van Christus, die kern van Zijn wezen, die een brandende oven is van goddelijke en menselijke liefde en de meest verheven vervulling waarnaar de mensheid kan streven. Daar, in dat Hart, leren we onszelf uiteindelijk echt kennen en leren we lief te hebben. 

31. Uiteindelijk is dat Heilig Hart het verenigende principe van alle werkelijkheid, omdat “Christus het Hart van de wereld is, en het Paasmysterie van Zijn dood en verrijzenis het middelpunt van de geschiedenis is, die, vanwege Hem, een heilsgeschiedenis is”. Alle schepselen “gaan met ons en door ons heen vooruit naar een gemeenschappelijk aankomstpunt, dat God is, in die transcendente volheid waar de verrezen Christus alle dingen omarmt en verlicht”. In aanwezigheid van het Hart van Christus vraag ik de Heer nogmaals om genade te hebben met deze lijdende wereld waarin Hij ervoor koos om als één van ons te worden. Moge Hij de schatten van Zijn licht en liefde uitstorten, zodat onze wereld, die vooruitgaat ondanks oorlogen, sociaal-economische ongelijkheden en het gebruik van technologie dat onze menselijkheid bedreigt, het belangrijkste en meest noodzakelijke van alles mag herwinnen: Zijn Hart. 

2e HOOFDSTUK: WOORDEN EN DADEN VAN LIEFDE

32. Het Hart van Christus, als symbool van de diepste en meest persoonlijke bron van Zijn liefde voor ons, is de kern van de oorspronkelijke prediking van het Evangelie. Het staat aan de oorsprong van ons geloof, als de bron die onze Christelijke overtuigingen verfrist en verlevendigt. 

DADEN DIE HET HART WEERSPIEGELEN 

33. Christus toonde de diepte van Zijn liefde voor ons niet door lange uitleg, maar door concrete daden. Door Zijn interacties met anderen te onderzoeken, kunnen we beseffen hoe Hij ieder van ons behandelt, ook al is dit soms moeilijk te zien. Laten we ons nu wenden tot de plaats waar ons geloof deze waarheid kan tegenkomen: het Woord van God. 

34. Het Evangelie vertelt ons dat Jezus "tot de Zijne kwam" (vgl. Joh. 1:11). Die woorden verwijzen naar ons, want de Heer behandelt ons niet als vreemden, maar als een bezit waarover Hij waakt en dat Hij koestert. Hij behandelt ons werkelijk als "Zijn eigendom". Dit betekent niet dat wij Zijn slaven zijn, iets wat Hij zelf ontkent: “Ik noem jullie geen dienaren” (Joh. 15:15). Het verwijst eerder naar het gevoel van wederzijdse verbondenheid dat kenmerkend is voor vrienden. Jezus kwam ons tegemoet, overbrugde alle afstanden; Hij werd zo dicht bij ons als de eenvoudigste, alledaagse realiteiten van ons leven. Hij heeft zelfs een andere naam, “Immanuel”, wat betekent “God met ons”, God als deel van ons leven, God als levend in ons midden. De Zoon van God werd vlees en “heeft Zichzelf ontledigd, door de gestalte van een slaaf aan te nemen” (Fil. 2:7). 

35. Dit wordt duidelijk wanneer we Jezus aan het werk zien. Hij zoekt mensen op, benadert ze, altijd open voor een ontmoeting met hen. We zien het wanneer Hij stopt om een ​​gesprek te voeren met de Samaritaanse vrouw bij de put waar ze water ging putten (vgl. Joh. 4:5-7). We zien het wanneer Hij in de duisternis van de nacht Nicodemus ontmoet, die bang was om in Zijn aanwezigheid gezien te worden (vgl. Joh. 3:1-2). We staan ​​versteld wanneer Hij Zijn voeten laat wassen door een prostituee (vgl. Luc. 7,36-50), wanneer Hij tegen de vrouw die op overspel betrapt is, zegt: “Ook Ik veroordeel u niet” (Joh. 8:11), of wanneer Hij de discipelen berispt voor hun onverschilligheid en rustig aan de blinde man langs de weg vraagt: “Wat wilt u dat Ik voor u doe?” (Mc. 10:51). Christus laat zien dat God nabijheid, mededogen en tedere liefde is. 

36. Wanneer Jezus iemand genas, deed Hij dat liever niet op afstand, maar in de nabijheid: “Hij strekte Zijn hand uit en raakte hem aan” (Mt. 8:3). “Hij raakte haar hand aan” (Mt. 8:15). “Hij raakte hun ogen aan” (Mt. 9:29). Eens stopte Hij zelfs om een ​​dove man te genezen met Zijn eigen speeksel (vgl. Mc 7:33), zoals een moeder zou doen, zodat mensen niet zouden denken dat Hij ver van hun leven stond. “De Heer kent de fijne wetenschap van de liefkozing. In Zijn mededogen bemint God ons niet met woorden; Hij komt ons tegemoet en door Zijn nabijheid toont Hij ons de diepte van Zijn tedere liefde”. 

37. Als we het moeilijk vinden om anderen te vertrouwen omdat we gekwetst zijn door leugens, verwondingen en teleurstellingen, fluistert de Heer in ons oor: “Heb goede moed, zoon!” (Mt 9,:), “Heb goede moed, dochter!” (Mt 9:22). Hij moedigt ons aan om onze angst te overwinnen en te beseffen dat we, met Hem aan onze zijde, niets te verliezen hebben. Tegen Petrus, in zijn schrik, “stak Jezus onmiddellijk Zijn hand uit en greep Hem vast”, en zei: “Kleingelovige, waarom hebt u getwijfeld?” (Mt 14:31).

En wees ook niet bang. Laat Hem dichtbij komen en naast je zitten. Er zijn misschien veel mensen die we wantrouwen, maar Hem niet. Aarzel niet vanwege je zonden. Houd in gedachten dat veel zondaars “bij Hem kwamen zitten” (Mt 9:10), maar Jezus was door niemand van hen geërgerd. Het was de religieuze elite die klaagde en Hem behandelde als “een vraat en een dronkaard, een vriend van tollenaars en zondaars” (Mt 11:19). Toen de Farizeeën Hem bekritiseerden vanwege Zijn nabijheid tot mensen die als laag of zondig werden beschouwd, antwoordde Jezus: “Ik wil barmhartigheid, geen offer” (Mt 9:13).

25-10-2024 om 21:02 geschreven door claudia

24/10/2024 Dilexit Nos: de pauselijke ‘tegenbeweging’ van het Heilig Hart - Anton de Wit - www.kn.nl

Vandaag werd de vierde encycliek van paus Franciscus gepubliceerd: Dilexit Nos. Het is zijn meest filosofische en poëtische rondzendbrief tot nu toe – maar hij biedt ook sleutels om Franciscus’ eerdere maatschappijkritiek te begrijpen. 

Op het eerste gezicht lijkt Dilexit Nos (‘Hij heeft ons liefgehad’) de minst ‘sociale’ encycliek die Franciscus ooit geschreven heeft. Waar Laudato Si’ (2015) en Fratelli Tutti (2020) nog volledig in de lijn van pauselijke geschriften paste die in 1891 begon met Rerum Novarum van Leo XIII – waarin prangende maatschappelijke ontwikkelingen in het licht van de katholieke leer worden bekeken – daar lijkt deze brief over het Heilig Hart van Jezus veel meer een puur geestelijke overdenking. 

Poëtisch

Zeker, er worden maatschappelijke ontwikkelingen genoemd: secularisering, kunstmatige intelligentie, oorlog. Maar de reflecties van paus Franciscus op die fenomenen zijn eerder filosofisch, poëtisch zelfs, dan sociaal-theoretisch.

Hij begint met een omstandig pleidooi voor het serieus nemen van de beeldspraak van het ‘hart’ – in een wereld “die steeds hartelozer wordt” – met literaire verwijzingen naar onder andere Homerus en Dostojevski. Op sommige momenten wordt hij ronduit lyrisch, zoals in de paragraaf waarin hij over technologische vooruitgang schrijft: 

“Geen algoritme zal ooit in staat zijn om bijvoorbeeld de nostalgie te vangen die wij allemaal voelen, ongeacht onze leeftijd en waar we wonen, als we ons herinneren hoe we voor het eerst een vork gebruikten om de randen van de taarten die we thuis hielpen maken, dicht te maken. (…) Naast de vork zou ik nog duizenden andere kleine dingen kunnen noemen die een kostbaar deel uitmaken van ieders leven: een glimlach die we teweegbrachten door een mop te vertellen, een tekening die we schetsten in het licht van een raam, het eerste potje voetbal dat we speelden met een lappenbal, de wormen die we verzamelden in een schoenendoos, een bloem die we tussen de bladzijden van een boek drukten, onze zorg om een uit zijn nest gevallen jong vogeltje, een wens die we deden door een madeliefje te plukken. Al deze kleine dingen, op zichzelf gewoon maar buitengewoon voor ons, kunnen nooit worden vastgelegd door algoritmes. De vork, de grap, het raam, de bal, de schoenendoos, het boek, de vogel, de bloem: al deze dingen leven voort als kostbare herinneringen die diep in ons hart worden ‘bewaard’.” 

Volksdevotie

Na een Bijbelse uitdieping van deze beeldspraak van het hart, volgt een uitvoerige theologische uiteenzetting over de devotie tot het Heilig Hart van Jezus. Maar ook een expliciete aanmoediging tot allerlei traditionele (volks)devotiepraktijken, zoals de zogeheten ‘devotie van de eerste vrijdag’ en de eucharistische aanbidding.

Leuk en aardig, kun je denken, maar waarom eigenlijk? Vanwaar deze aandacht voor dergelijke traditionele religieuze praktijken in een tijd die daar toch al steeds minder van begrijpt?

Maar dat is juist Franciscus’ punt. De devotie tot het Heilig Hart is historisch gezien eigenlijk altijd een tegenbeweging geweest. Tegen een maatschappij die inderdaad ‘hartelozer’ werd, verharde, verruwde, en steeds minder begrip en tolerantie kon opbrengen voor de barmhartige boodschap van het Evangelie.

Banier van bewustwording

Het Heilig Hart was een geuzenteken voor katholieken tijdens de Franse Revolutie; je kon er voor onder de guillotine belanden als je er prentjes van verspreidde. In het 19^e-eeuwse Nederland gold het ook al als banier van de bewustwording en emancipatie van het eeuwenlang achtergestelde katholieke volksdeel.

En toen de Kerk van Rome in diezelfde periode letterlijk en figuurlijk terrein begon te verliezen aan de nieuwe ideologieën van socialisme en liberalisme, gingen pausen ook steeds vaker over het Heilig Hart spreken. Ook die al genoemde eerste ‘sociale’ paus Leo XIII schreef, acht jaar na Rerum Novarum, een encycliek over het Heilig Hart – Annum Sacrum geheten; ‘Heilig Jaar’, een verwijzing naar het toen aanstaande jaar 1900.

Secularisatie

Vermoedelijk is het geen toeval: aan de vooravond van weer een Heilig Jaar, 2025, herhaalt Franciscus die geste van zijn voorganger Leo XIII.

We bevinden ons, schrijft Franciscus, “vandaag de dag op een krachtige golf van secularisatie die een wereld probeert op te bouwen die vrij is van God. In onze samenlevingen zien we ook een verspreiding van diverse vormen van religiositeit die niets te maken hebben met een persoonlijke relatie met de God van liefde, maar nieuwe manifestaties zijn van een ontlichaamde spiritualiteit”.

Tóch een sociale encycliek

Dit is een sleutelpassage om te begrijpen dat Dilexit Nos weldegelijk een sociale encycliek is. Of, zoals de paus in zijn conclusie laat doorschemeren: de spirituele onderbouwing van zijn sociale encyclieken Laudato Si’ en Fratelli Tutti.

Tijdens de presentatie van het document in het Vaticaan op 24 oktober werd dat zelfs expliciet zo benoemd. Een “compendium”, noemde de Italiaanse aartsbisschop Bruno Forte het document, de “sleutel” om het pontificaat van paus Franciscus te begrijpen, en een weerwoord aan de critici die vinden dat de paus zich te veel op ‘sociale’ en te weinig op ‘geestelijke’ thema’s richt.

‘Vloeibare’ wereld

Maar meer nog dan een antwoord op binnenkerkelijke kritiek, is het een katholiek antwoord op een steeds vluchtigere – “vloeibare”, zegt de paus – wereld, die zich niet meer richt op eeuwige waarden en waarheden, en daardoor haar hart dreigt te verliezen.

25-10-2024 om 19:51 geschreven door claudia

Toewijding aan de Drie Verenigde Harten (drie keer op een dag: ’s morgens, ’s middags, ’s avonds

H. Hart van Jezus, Onbevlekt Hart van Maria en Kuise Hart van de H. Jozef, ik wijd vandaag mijn geest (+ op het voorhoofd), mijn woorden (+ op de lippen), mijn lichaam (+ op de borst), mijn hart (+ onder de linkerschouder) en mijn ziel (+ onder de rechterschouder), aan U toe, zoals uw wil vandaag (vanmiddag of vannacht) door mij geschiede. Amen!

Gebed tot de H. Jozef (24/5/1996)

Mijn glorierijke H. Jozef, zorg voor mijn familie: vandaag, morgen en voor eeuwig en altijd. Amen.

Gebed tot de H. Jozef (23/11/1997)

Mijn glorierijke H. Jozef, red de H. Kerk door de genade van uw Kuise Hart van de aanvallen van Satan en verdedig, met uw voorspraak en kracht, de toewijding aan de Harten van Jezus en Maria. God heeft U een geweldige plaats in de Hemel en grote macht en glorie gegeven. Ik wil, mijn hele leven, uw dienaar zijn en U liefhebben met dezelfde liefde als Jezus en Maria. Amen.

Toewijding aan het Hart van de H. Jozef

O glorierijke H. Jozef, wij wijden ons vandaag aan Uw Kuise Hart toe. Wij wijden onze families en alles wat we hebben aan U toe. Mijn geliefde beschermer, zoals U Jezus en Maria beschermde, bescherm ook mijn ziel en mijn leven tegen de gevaren die mij omringen en aanvallen.

O glorierijke H. Jozef, leer mij om de H. Harten van Jezus en Maria diepgaand lief te hebben, zodat ik, net als zij, ook uw Kuise Hart diepgaand liefheb, het eer en bekend maak zoals U verdient om geëerd en bemind te worden voor alle eeuwigheid. Amen!

25-10-2024 om 02:37 geschreven door claudia