Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
Ik ben een man en woon in Roeselare (België) en mijn beroep is met pensioen.
Ik ben geboren op 26/07/1955 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: corresponderen en zo van mensen houden en omgekeerd.
Eigenlijk geloof ik in het goede van de mensen ondanks alles, vriendschap en liefde zijn dan ook de sleutels in mijn leven. Want elke liefde heeft haar waarde al betaal je soms de prijs van pijn, verdriet en verlatenheid.
Sluit vriendschap met de bomen sluit vriendschap met de wind sluit vriendschap met de bloemen die je op de wereld vindt
Sluit vriendschap met de wolken sluit vriendschap met de maan sluit vriendschap met de sterren die aan de hemel staan
Sluit vriendschap met de golven de zee met eb en vloed maar vooral met alle mensen die je op je weg ontmoet
Broer Christiaan Vanhee
02.12.1956 - 28.07.2014
zijn dochter
Eline Vanhee
11.02.1986-14.05.2013
Volg jouw eigen weg soms kronkelend soms rechtdoor volg jouw eigen droom al lijkt hij vaag: ga ervoor!
Luister naar jouw kloppend hart het spreekt een eigen taal het kent jouw leven door en door het kent jouw verhaal.
Vertrouw steeds wat je voelt en twijfel nooit aan jezelf jij bent de zon, de maan, de ster, schitterend aan het hemelgewelf!
De familie Janssen heeft voor drie weken geboekt in BieBel, de chambre d’hôte van Emma en Lucas in Cotignac. Vader Julien, moeder Denise en zoon Francis kijken reikhalzend uit naar dit moment. Dé gelegenheid om alle problemen op kant te zetten. ‘s Anderendaags krijgt Denise een telefoon van haar huisarts, een zorgeloze vakantie is ver weg. Ze wil van de emotie bekomen in de kerk van Notre Dame de Grâce. Daar komt ze in een ware nachtmerrie terecht. Francis ontmoet zuster Claire en vreselijke taferelen uit het verleden duiken op. Na hun confrontatie met pastoor Kelderman, start de vriendschap tussen zuster Claire en Francis, op een ongewone locatie. Pastoor Kelderman werd na ettelijke klachten over seksueel misbruik, uiteindelijk overgeplaatst van Dworp naar Cotignac. Hij is de gemeenschappelijke vijand. Zijn slachtoffers zien hem liever dood dan levend. Zal een van hen de gekoesterde wraakgevoelens ook daadwerkelijk uitvoeren? Zoals ieder dorp in Frankrijk, kijken ook de inwoners en de toeristen van Cotignac vol verwachting uit naar het spectaculaire vuurwerk dat op quatorze juillet geprogrammeerd staat. Die avond valt er echter meer te beleven dan alleen maar vuurwerk. De ochtend nadien krijgt politiecommissaris Boeckx een telefoon van zijn collega Lecoq uit Frankrijk. Zijn aanwezigheid wordt dringend op prijs gesteld in het broeierige Cotignac.
zoveel slachtoffers, zoveel potentiêle moordenaars ... moet je dus tot het einde uitlezen terwijl de koffie koud is geworden, en de wijn warm! Heel warm aanbevolen in deze tijd!
Gisteren had ik bijna een lang artikel votlooid rond deze practige bloemen die bijna in de vergeethoek zijn geraakt. Dus even opnieuw, maar dan heel sumier. Als kind vond ik overal bij ons de roze dahlia's, in de tuin maar ook op het land. De voorzitter van de vokstuin destijds kon zo veel mensen warrm maken dat wellicht ieder toch wel één bloembol kon planten. En zo gebeurde dat er op de duur zzelfs wedstrijden werden uitgeschreven. Door te ruilen met anderen, door de bollen terug in de grond te steken na de winter, ontsproten andere variëteiten en nog later zag je allerhande vormen en kleuren van die zelfde Dahlia, soms niet meer te herkennen aan de oorspronekelijke. Dit schrijven is het gevolg dat ik recent nog een mooie bloem zag, net als toen. En voor mijn pc nog maals sterft, vlug nog eens melden dat ik ooit met de fiets een boeket Dahlia's naar de directrice van het ziekenhuis bracht n.a.v. haar verjaardag. Ze had haal bureel naast het mijne. Wie zou nu nog zo een boeket durven aanbieden? Je moet ze zelff eerste nog vinden!
BESTE MEDEBLOGGERS, VANAF MORGEN EN VOOR ONBEPAALDE TIJD ZIT IK ZONDER PC. WIL DAAROM ZO WEINIG TOT GEEN GASTENBOEKEN TEKENEN NOCH MAILS DOORSTUREN TENZIJ HOOGDRINGEND. EN DAN NOG ZAL IK ZE WELLICHT TE LAAT KUNNEN LEZEN. DANK VOOR UW BEGRIP EN MEDEWERKING. HOPELLIJK BEN IK ZO VLUG MOGELIJK TERUG AL ZAL HET AANPASSEN ZIJN, WANT ALLES NIEUW.
na het overlijden van onze geliefde medeblogster ROZEMARIJN
Ook verdriet is een deel van het leven...
We maken allemaal al wel eens een periode door met verdriet maar vele mensen hebben last met het laten zien van hun emoties uit angst om zwak over te komen. Toch is het belangrijk om verdriet toe te staan, het is nodig om dingen te kunnen verwerken, om verder te kunnen gaan na verlies. Schaam je niet voor je verdriet, het maakt ons allemaal menselijk...
Gent, 7 januari 1994. Een jonge vrouw wordt zwaar verminkt teruggevonden op een werf. Van het wapen geen spoor. Op de muur staat een pentagram in bloed en ze heeft een omgekeerd kruisje in haar hand. Commissaris Callens van de Gentse recherche en zijn team krijgen het dossier in handen. Substituut-procureur Verbeckt ziet in deze zaak een kans om zijn strijd tegen satanische krachten op te drijven en zo eindelijk carrière te maken. Een verdachte wordt gearresteerd en veroordeeld. Veertien jaar later worden Callens en zijn team opnieuw met een gruwelijke vondst geconfronteerd. En ditmaal blijft het niet bij één slachtoffer. Zelfs een oude bekende is niet meer veilig voor deze seriemoordenaar.
Wanneer als zijn ontknoping lijkt te kennen, volgt het onmogelijke, het onvoorstelbare en wordt ook Dutroux tot Rome geviseerd.
DEZE DATUM STAAT IN MIJN GEHEUGEN GEGRIFT, EN ZEKER IN DAT VAN DAT VAN MIJN OUDERS, WANT PRECIES VANDAAG ZIJN ZIJ REEDS 63 JAAR GETROUWD! HET IS INDERDAAD MAAAR WEINIGEN GEGEVEN. IK WILDE DIT TOCH EENS IN DE KIJKER PLAATSEN. NAAST GROTE VREEUGDE HEBBEN ZIJ OOK HEEL DIEP VERDRIET GEKEND. ZO MOESTEN ZE BINNEN DE VEERTIEN MAANDEN ZOWEL HUN ZOON ALS KLINDOCHJTER AFSTAAN; OOK HET AFSCHEID RECENT VAN HUN OUDERLIJKE WONING WAAR ZE BEIDEN HARD AAN HEBBEN GEWERKT DOET HUN PIJN, MAAR ONDANKS ALLE KWALEN EN KWAALTJES LAATSTE TIJD, BLIJVEN HET TWEE MENSEN DIE GENOEG HEBBEN AAN ELKAAR EN AAN HUN KINDEREN, KLEINKINDEREN EN ACHTERKLEINKINDEREN. MOGEN ZE DAN NOG LANG GEZOND BLIJVEN EN MAG IK NOG HEEL LANG "NAAR HUIS" KUNNEN GAAN.
VOOR DE GEINTERESEERDEN: VADER WORDT IN OKTOBER 91 EN MOEDER 88 IN SEPTEMBER...als het God belieft.
Beste medeblogggers en vrienden ... Mijn pc is stervende.. Al een hele tijd is hij kortademig en moet ik hem een duwtje in de rug geven. Soms word ik midden in een activiteit afgebroken, kan ik mails niet meer vervolledigen, etc. Na inlichtingen te hebben ingewonnen lijkt hij toe aan een eeuwige rust en aan vervanging toe. Dat zal niet zo eenvoudig zijn alles over te zetten, zowel wat blogs, foto's als mijn mailbestand om er de belangrijkste maar te noemen. Dus wanneer je binnekort voor een tijd niets van me hoort, noch via mail, noch via blog, dan is dit de enige reden. Ik hoop jullie echter heel gauw terug te zien. Daar gaat alvast mijn vakantiegeld! Maar zo kom ik gezonder en als nieuw terug, dat hoop ik toch!
Een jongen had voor moeder boodschappen gedaan, heel precies en heel beleefd. Om hem te belonen nam de winkelier de snoeptrommel van het rek, draaide die open en bood hem de kleine aan. "Neem maar, jongen", zie de man. De jongen nam er een snoepje uit, maar de winkelier drong aan: "Toe maar, jongen, neem maar zoveel als je met je hand grijpen kan." Met grote ogen keek de jongen naar de man op en zei: "Oh, wil jij dan voor mij nemen?" "Waarom?" "Jij hebt zoveel grotere handen!"
Meestal zeggen we: kiezen óf delen. Dat is uit twee onaangename dingen toch een keuze doen. Je moet óf het een óf het ander doen.
Kiezen én delen gaat verder: Je groeit in je leven naar een keuze toe. Heb je die gemaakt, dan ga je ontdekken dat je veel met elkaar zult moeten delen.
Kies ik voor jou en jij voor mij, dan delen wij het leven. Waar je niet kunt delen heb je nog niet voor elkaar gekozen.
Jij bent een schat voor mij, ik zal je altijd blijven zoeken. Ik hoop dat ik ook een schat voor jou ben en dat jij ook mij altijd zult zoeken.
Je zal het maar voorhebben en het er slechts met enkele intimi kunnen over hebben, tot het zelfs een gewoonte is. De gewoonte van als jongeman dagelijks een pamper aan te trekken, en niet voor de lol. Dit vertrouwde me iemand toe. De jongeman is ondertussen 35 jaar en is nog steeds bedplasser. Zo, het hoge woord is eruit! Ik mocht dit taboe dan ook met zijn medeweten doorbreken. Want het schijnt dat enkel in het Gentse er zo een duizend mensen rondlopen met dit probleem. Meestal houdt dit bedplassen vanzelf op. Of het hem tegnhoudt uit te gaan? Helemaal niet; hij heeft gewoon aangepaste kledij gezocht, en ze staat hem nog goed ook. Dus als hij verwachht veel te zullen drinken zoals op de Gentse feesten of op festivals, dan trekt hij een extra pamper aan. En zeggen dat er sommigen een pamper aantrekken om heel andere redenen ... Het moet voor de persoon in kwestie, en voor de moeders in het bijzonder toch een hele opgave zijn... Maar is dat het niet voor ieder die met een beperking moet leven. Dus leef en geniet!
WAT HERINNERINGEN AAN EEN PAAR MOOIE REIZEN. LEVEN TUSSEN EN MET DOODGEWONE MENSEN. IN ALLE EENVOUD, SOMS ARMOEDE NABIJ, MAAR ALTIJD GASTVRIJ EN MET DE GLIM%ACH. NATUURLIJK OOK DE PRACHTIGE NATUUR EN RIJKE CULTUUR MEEGEPIKT.
LEVEN MET BIJNA NIETS? HET KRUIS OF EEN INDISCHE GOD IN NABIJHEID, MET RESPECT VOOR DE OVERLEDENEN;
EEN ECHT NATUURWONDER
BIJ HEN TE GAST, VEEL MEER DAN EEN TAFEL EN EEN GIETIJZEEREN BORD IS ER NIET. MET DE VINGERS ETEND.
EVEN DE FIETS LATEN HERSTELLEN OP STRAT MET WAT VOOR HANDEN IS.
Toen ik in een mail aan een paar Indische vrienden wat nieuws van het thuisfront deelde, en dus ook wat ik bij mijn ouders zoal deed en doe zoals de tuin onderhouden, kreeg ik onverwacht van één van hen - en ik vertaal het nu in eigen woorden - volgende vraag: Hebben jullie dan geen werkers?
En toen besefte ik dat ik dat met eigen ogen had gezien. Ook al zijn bepaalde families zelf niet rijk, door het kastensysteem kon men inderdaad rekenen op "workers", zeg maar huispersoneel. Al was het maar om de stoep te vegen. Zo geraakte ik bevriend met zo een "worker" en het schrijnende, toch in mijn en onze ogen was, dat hij letterlijk 's nachts voor de deur op de mat sliep.
Neen, ik noch mijn ouders hebben "workers". Het is zelfs zo dat onze maatschappij zo in zichzelf is gekeerd, dat je met moeite een klusjesman vindt, ook betaal je die goed. Ook op vele buren moet je wat dat betreft niet meer rekenen..... Tot zover deze mededeling. Lol.
Doe al het goede dat je kunt met de middelen de je hebt op de manier die je gewoon bent op de plaats waar je staat in de tijd die je gegeven is voor de mensen die je kent zolang het mogelijk is.
Geef mij uw goddelijke goedheid. Maagd vol van genade, Vrouwe van de glimlach, Herstel in mij de goddelijke goedheid, Leer mij te genezen wie ik heb verwond, Dat mijn lippen mogen overtromen van tederheid, Vol woorden van liefde die vrede brengen.
IK GA VOOR VERDRAAGZAAMHEID!
Dit kaarsje kreeg ik uit dank, maar er werd me gevraagd het te laten branden voor elkaar. Op mijn beurt geef ik dit licht door aan anderen, uit dank; als teken van hoop misschien, maar vooral als bevestiging, of nog meer als aanmoediging voor mensen die het nu echt nodig hebben. IK WIL ER ZIIJN VOOR U!
Als ik in India ben, is dat een groot wonder, dan wil ik er zoveel mogelijk zien.
Ik ben zo verliefd op dit land, deze nieuwe wereld, waarin ik geleidelijk een ander mens wordt.
India is zo'n boeiend land, een fascinerend land van paleizen en tempels van goden en godinnen, van Hindu's, Siksen enz….. , van kasten en paria's.
India is een land waar alles anders is als bij ons, India maakt een ander mens van u.
Wie India heeft bezocht, zal nooit meer zijn zoals voorheen was.
U leert relativeren, U gaat inzien dat er nog en andere kant aan het menszijn zit, dan die welke u hier in de luxueuze,. gehaaste, westerse wereld leerde kennen
U zult het begrip 'Tijd' anders gaan interpreteren.
Tijd bestaat immers niet in India.
Het is de gehaaste mens die de tijd heeft gemaakt .
En in India hebben de mensen geen haast.
Wie door de gids van het reisbureau van het ene monument naar het andere wordt gejaagd, zal uiteraard weinig van India leren kennen en begrijpen.
India behoort u in alle rust te leren kennen,
Doe het rustig aan, de eerste dagen niet alleen om aan het klimaat te wennen, maar veeleer om te herstellen van de cultuurschok, die u bij een eerste kennismaking met India onherroepelijk oploopt.
Ontvlucht de schok niet.
Ga hem tegemoet en verwerk hem.
Dan zult u inzien dat niet al het negatieve negatief is, dan zult u leren begrijpen waarom de armoede, die wellicht helemaal geen armoede is bestaat en waarom het verschijnsel bestaat zoals het bestaat .
Dan zult u van uw vooroordelen over India gaan houden .
U zult ernaar verlangen en gaan behoren tot de grote schare mensen die iedere kans aangrijpt om weer te kunnen genieten van de mooiste en ontroerendste ervaringen die zij in hun leven deelachtig zijn geworden: de ervaringen die India hen heeft geboden en weer zal bieden.
Ik ben Martin Vanhee, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Maarten.
S
