Elke dag denk ik eraan of het wel echt is weg gegaan Even voelen in mijn borst ,hals en nek Misscien zit er weer zo,n rot plek Het is een gezwel dat langzaam door mijn lichaam zal drijven En ik aan niemand het gevoel van kan beschrijven Nu is het gezwel weg gegaan Maar de terug komst daar denk ik nog wel eens aan.
Er zijn mensen die de hoop snel opgeven En denken dat zij niet meer veder kunnen leven Al sta je aan het randje van je leven Je moet altijd jezelf hoop blijven geven In de kantine van het ziekenhuis zag ik het boompje staan Van onder bruin en dor er zaten geen blaadjes meer aan Maar het boompje had de hoop absoluut niet op gegeven Want toen ik omhoog keek zag ik een stukje leven Wat ik daar zag waren een paar blaadjes groen En ik wist meteen,,Het is te doen! Wat je dus nooit op moet geven is de hoop van het leven.
Ergens op de wereld staat een levensboom een sterke boom, de vriendenboom. Eén die niet van zon en regen leeft maar van een beetje tederheid, vriendschap en genegenheid we zijn het langzaamaan vergeten.
"t Is misschien een onvervulde kinderdroom, die boom van mij, de vriendenboom, maar hij zou er moeten wezen. Overal waar mensen samen zijn arm of rijk en groot of klein dat moest de hele wereld weten.
Als je maar oprecht naar die boom wilt zoeken staat hij heel dichtbij, misschien kun je 'm uit je venster zien, maar hij staat nergens in de boeken.
Als je durft te leven zonder angst of schroom, dan groeit hij wel de vriendenboom. En je zult het met me eens zijn: 't allermooiste van de hele schepping is de vriendenboom.
Eens was je mijn steun en toe verlaat je was m,n vriend, m,n broer, m,n maat samen hebben we heel veel af gepraat zoals dat tussen echte vrienden gaat Toch kwam er een naar moment ik raak er nooit aan gewend ik heb begrepen dat je alles zo wilt laten weer moet ik proberen je niet te haten maar het gevoel van zijnde een vriend is groter dan de pijn die toen niet anders kon zijn Op deze manier wil ik je heel veel vrede geven voor dit op aarde zo korte leven hier mee wil ik je laten weten dat ik wat er mis ging zal vergeten Vaarwel lieve vriend bedankt voor alles
Een middel tot Contakt om te laten weten wat je voelt zelfs al zeg je onbedoelt woorden die pijnlijk kunnen raken dan ook kunnen woorden zeggen het spijt me laat me uitleggen dat is beter dan dat de woorden staken.
Soms voelt alles heel zwaar wel 1000 kilo wegen de tranen in mijn kop.
Dan ben ik bang want dat ik niet kan dragen De spierballen in mijn hersens zijn niet zo sterk
ik wil dat niet dragen wel 1000 kilo tranen ik kan dat niet drogen En dan voel ik het mijn verdriet word als maar slapper Tot zomaar de tranen van mij mogen komen.
Een gouden zon, een snelle bus de koffers onderin Daar gaan we dan hoor dan mijn Mam een kus glijd langs je kin Daar sta je dan wat moeilijk Ja , je word groot mijn meis Je steekt je hand op en je denkt O, breng haar veilig bij me terug Vaarwel kind, goede reis.
Vriendschap is zo heel bijzonder Vriendschap daar versta ik onder Samen praten, samen luisteren Samen lachen, samen fluisteren Elkaar steunen bij verdriet Met een bos vergeet-mij-niet Op gaan in elkaars geluk Dat is vrienschap uit een stuk.
Een rimpeltje, een grijze haar zo gaat dat in het leven Maar waarom zou je door dit feit naar het volmaakte streven Het is gewoon, het hoort erbij het is een variant op wat je innerlijk beleefd Bekijk het maar van die kant.
Er valt nog zoveel over vriendschap te zeggen Je kunt haar bespreken ontleden misschien maar gek...dan verdwijnt ze is niet meer te zien Hoe kun je nu aandacht,trouw uit gaan leggen? Want wat je ook zegt het is altijd te klein Dus vrienden je moet het gewoon weg maar...zijn.
Ze is twaalf jaar lief en lomp bang en brutaal Ze is twaalf jaar ontwapend en onhandelbaar gezellig en onuitstaanbaar.
Ze is twaalf jaar gevoelig en stil weet vaak niet wat ze wil Ze is twaalf jaar soms zacht en verlegen ach, ook voor haar is ,t verwarrend zo,n opgroeiend meisjes leven
Voor jullie wil ik wat lieve woorden schrijven over jullie nog pril bestaan van nu af aan maken jullie deel uit van ons leven warmte willen wij jullie geven blijheid, liefde boven al ook vrolijkheid en licht zie nu door deze woorden neer te schrijven heb ik jullie tante diny zomaar een gedicht
Een vonkje diep van binnen word groter en groeit laat je zingen laat je dansen het borrelt hoger en hoger breekt eruit onverwoestbaar tot barstens toen
Lieve Mam van wie ik toch wel hou en die ik zo graag van alles toe vertrouw Zodat je weet wat er in mij leeft Want ik voel mam dat je toch om me geeft Daarom doet het nu zo,n pijn dat ik nog niet ben die ik nu wil zijn.
Ze is twaalf jaar
