Op weg met het busje naar Allahabad, reden we eerst over niet al te beste wegen met zelfs enkele onverharde stukken maar daarna langs slingerende bergwegen.
Het eeuwig dorre landschap veranderde hier in een uitgestrekt bos : het PANA TIGER WOOD. Dit is het terrein waar de maharadja's van vroeger op tijgerjacht trokken. Het waren ook geduchte olifantenjagers. Maar tegenwoordig lopen die beesten zeer dunnetjes rond in die streek. (teveel afgeslacht?).
We hebben die wilde dieren wel ten overvloede gezien in de musea, die de "heldendaden" van die edele heren op een zeer pointillistische wijze op schilderijen hebben vastgelegd. We konden er ook uit afleiden dat ze niet altijd zeer eerlijke middelen gebruikten voor hun slachtingen.
India, het land van de overvloed aan bezienswaardigheden op één plaats.
Dit overrompelend gevoel was nergens meer aanwezig dan in Orchha en Khajuraho.
In Orchha bezochten we achtereenvolgens, er heen gevoerd door een toek-toek, afgehuurd voor de hele expeditie : Chaturbhuj Temple : het trappenhoge bouwwerk waar het beeld van Lord Rama zou moeten staan, maar er nooit geraakte (bleef in de Ram Raja tempel) Raj Mahal : waar we later chic gingen dineren Rai Praveen Mahal : muziek- en danspaleis Phool Bagh : een mooie ommuurde binnentuin, waar het fris was te vertoeven Laxminarayan Temple : met zijn nog schitterend bewaarde schilderijen op muren en plafonds Cenotaphs : liefst 14 vlak bij elkaar liggende tombegebouwen gegroepeerd langsheen de Betwa rivier. Ram Raja Temple : de enige tempel in India waar Ram, incarnatie van Vishnu, wordt aanbeden als Godheid zelf! We woonden tijdens een avondlijk bezoek een godsdienstige plechtigheid bij, nadat om 20uur stipt de gordijnen van voor het inwendige heiligdom werden opzij geschoven.
Die menigvuldige nieuwe impressies zijn we gaan doorspoelen met een jammer genoeg voor de eerste keer slecht smakend bier.
Het was ook feest in de stad maar de enkele moedigen, die het openluchttoneel wilden bijwonen, zijn het na enkele tijd moeten aftrappen : hun hindi was na 14 dagen verblijf in India nog niet op peil om de voorstelling te kunnen volgen....
Twee dagen later werden we opnieuw ondergedompeld in een (te grote) hoeveelheid aan machtige tempels, dit maal in Khajuraho : West-tempels * Lakshmana, gewijd aan Visnu * Varaha met beer * Visvanatha met olifant aan de ingang * Kandariya Mahadeva, de grootste en de mooiste gewijd aan Shiva * de Chitragupta, de Jagadambi, de Devijagdambi, enz..enz.. Oost-tempels * Parsvanath, met zijn zeer gedetailleerd uitgehouwen beeltenissen * de Sri Shantinath, de Adinath, enz..enz..
Na de middagsiësta en een zwembeurt springen we de fiets weer op om te gaan eten en gaan internetten - dit laatste verloopt razend vlot -. Daarna het Indiase platteland in op zoek naar de Zuidelijke tempels tot we ons volledig vastrijden.....
In India dien je in het restaurant altijd eerst te beslissen : vegetarisch of niet-vegetarisch. Dit laatste betekent dan dat je een onderdeeltje kip voorgeschoteld krijgt, want het "mutton" staat soms wel op de kaart, maar is zeer zelden te krijgen.
Een constante is dat je bij alle schotels rijst krijgt, of je moet uitdrukkelijk "nan" vragen : pannekoekenbrood dat je met verschillende smaken kunt bestellen.
Teneinde te voorkomen dat we begonnen geel uit te slaan en spleetogen kregen hebben éénmaal een pizza gegeten in een Pizzahut (Agra) en éénmaal hebben we een Mac Donalds bezocht (Allahabad). Vooral deze laatste slaat blijkbaar aan bij de plaatselijke jeugd.
Naast de fietsriksja's - helicopters? - , rijden nog zeer vele doodgewone Indiërs met de fiets, zij het dan als zeer zwakke weggebruiker.
Dus moesten wij, Merckx en Boonen indachtig, ons ook aan een fietstochtje wagen. Eenmaal de eigenaardig positie op de fiets onder knie - zeer laag gezeten en zeer hoog stuur - hebben we de onuitgegeven klassieker gereden : de Tempelroute van Khajuraho . André vergat meerdere keren dat men ginder LINKS rijdt!
Die tocht eindigde wel voor een onoverkoombare prikkeldraad ergens op de boerenbuiten van India. We hebben de hulp moeten inroepen van een klein meisje dat ons weer op de plus - minus goede weg heeft gebracht.
Zoals in vele landen in Afrika en Azië is de constante dreiging van de niet gevaarlijke maar zeer "ambetante" touristitis steeds aanwezig.
Die haalt soms de darmen overhoop met de "vervelende buikloop" tot gevolg. Ik geloof dat we dit gevaar redelijk goed zijn doorgekomen, enkele kleine incidentjes niet te na gesproken???
Een goede raad van tante Kaat : drink enkel water uit GOED GESLOTEN flesjes, nooit uit de kraan drink enkel bier in flessen onder capsule eet geen rauwe groenten - gespoeld in "plaatselijk" water drink geen ijsgekoelde dranken (of ijsjes zelf) pas op met melkproducten eis uw spijs en drank gloeiend heet (dus goed doorkookt) ga naar restaurants waar westerlingen komen, als was het maar om het eten niet TE SPICY te krijgen
Ik denk dat we er goed aan deden te overleven op rijst en bier.....
Over de kwaliteit van onze hotels onderweg kan moeilijk geklaagd worden, op enkele kleine ups en downs na . Ik heb al véél erger meegemaakt.
Ze hadden in alle geval klinkende namen : Singh Continental, Dhola Maru, Karni Bhaloan, Raj Palace, Master Paradise, Jaipur Inn, Amar Yatri Niwas, Betwa Cottages, Usha Bundela, Yatrik en Siddharth. Sommige hadden zelfs een zwemkom, zij dat er niet altijd water in stond.
Maar wat me wel intrigeert is dat soms nieuwe installaties weinig of niet onderhouden worden. Neem nu bij voorbeeld het sanitair : negentig procent van de douchekoppen zit dichtgekalkt. Er ligt een gigantische markt voor het merk Calgon open in India!
En ook de constructie van hun douchecellen verwondert mij telkens. Geen enkel poging om het gebruikte water tegen te houden zodat het de hele badkamervloer overspoelt, onder lavabo door en rond het toilet. En wee u, wanneer ge hem even later op kousevoeten wilt betreden.
Het is gekend dat India nu verwikkeld zit in een latente oorlog met Pakistan, vooral over het betwiste Kasmirgebied.
Maar het heeft er blijkbaar al meerdere achter de rug en heeft in het verleden (onder de Engelse bezetting?) ook zijn bijdrage geleverd aan de Wereldoorlogen.
Net zoals de Menenpoort in Ieper, staat in New Delhi een poort : de 42 meter hoge India Gate, waar 90.000 namen zijn ingebeiteld van Indiase soldaten, gesneuveld in alle mogelijke oorlogen. Enkele soldaten uit de land-, lucht- en zeemacht houden er dag en nacht de wacht.
Vanaf dit oostelijk uiteinde van de stad vertrekt de koninklijke avenue Rajpath, een zeer lange en brede laan, waarlangs de meeste ambassades liggen. Ze voert naar een punt waarrond het Presidentshouse, een immens paleis, het Parlementsgebouw en de twee belangrijkste ministeries - Financiën en Defensie - zijn geschaard.
India, het land van de logica in de benaming van de steden en van nog andere begrippen.
De namen van steden eindigend op : * -mer (zie Jaiselmer) zijn gesitueerd in de woestijngedeelte * -pur (zie Jodhpur) zijn hindoesteden * -bad (zie Allahabad) zijn moslimsteden Tot zover - en onder voorbehoud - een les die ik mocht aanhoren, gegeven door die zwartharige nederlandse vrouw met haar eeuwige videocamera in de hand
Daarenboven betekent de Jai- van Jaipur "overwinning", zodat Jaipur naast de hoofdstad van Rajasthan, textielstad, paleizenstad en Roze Stad (kleur van de gastvrijheid, waarin de meeste huizen geschilderd zijn) OOK de stad der overwinning wordt genoemd. De stad werd gesticht door Jai Singh, die ook een befaamd sterrekundige was - zie het nu nog bestaande Jantar Mantar Observatorium.
In de 13de eeuw verhuisde Raj Poetstan uit de deelstaat Utar Pradesh naar Rajasthan en in 1381 wordt Mandore de hoofdstad. Deze is gelegen in de streek van Marudesh ook MARWAR genaamd, een benaming die nu nog overal te zien was. Mandore was te kwetsbaar en Marwar krijgt de lugubere betekenis van "land van de dood". Rao Jodha schuift in 1459 wat dieper Rajasthan in en roept Jodhpur uit als nieuwe hoofdstad.
De garnizoenstad Jaisalmer midden de Tharwoestijn op de grens met Pakistan is de Gouden stad (het geel van de zandsteen waaruit de huizen zijn opgetrokken).
Udaipur is dan weer de Witte Stad of Stad der Meren.
Pushkar dan valt uiteen in : Push dat bloembetekent (zie de lotusbloem, die Brahma liet vallen) en kar dat hand betekent. (daarom wil iedereen je bloemen in de hand stoppen - om in het meer te strooien).
Het begrip Karma is te interpreteren als kar dat dus hand betekent en ma dat de vertaling van hart is (met de hand op het hart, waar the power of reincarnation zit).
India, het land van het eeuwig schoenen uittrekken.
India is een immens groot land en zelfs Rajasthan is al zeer zeer uitgestrekt. Maar zo op ongeveer de helft ervan loop je op heilige grond.
En dan hoort het dat je je schoenen uittrekt, soms ook je broeksriem! Honderden malen zijn we uit onze schoenen gegaan en, wanneer je een discussie over de oppas ervan overleefd had en ze terugkreeg, er opnieuw in.
We zullen zeker die enkele fanatici niet vergeten, die ook onze sokken opeisten zodat we op blote voeten over de gloeiend heten plavuizen moesten lopen.
Bij de inkom van iedere toeristische bezienswaardigheid, sta je voor een beurt hoofdrekenen.
Daar is vooreerst het inkomgeld, dat voor buitenlanders minimaal steeds het tienvoud is van het bedrag dat men de Indiërs aanrekent.
Komt er bij de taks voor het binnenbrengen van een fototoestel. Van "taks voor het gebruik" durf ik niet spreken, want soms mag men bepaalde zaken toch niet fotograferen, zelfs na betaling.
En dan de taks voor het binnenbrengen van een videocamera. Deze "serieuze" taks treft de very rich people - videocamerabezitters zoals Pierre.
Het is hier niet de plaats om over het camera-video-gefoefel aan de inkom te praten en ook niet over de personen, die door de bewakingsdienst betrapt werden. Foei, fotograferen zonder te betalen!
De Indische wet is al even ondoorgrondelijk als de Belgische. Een spelletje kaart in het cafetaria van een station MAG NIET. Kansspelen zijn niet toegelaten, zelfs niet om een meer dan vier uur durende treinvertraging te overbruggen.
Maar die wet beperkt zich tot openbare gelegenheden, dus waren de Indiërs, die we een kaartje zagen leggen op een pleintje, niet in overtreding.
En spelen met teerlingen mag dan weer WEL in een station. Of was het omdat het Belgen waren, die kaartten (zodat het niet door de beugel kon) en Nederlanders die dobbelden (en dat wel mocht)????
We hebben uiteindelijk toch ons spelleke kaart gespeeld tijdens één van die lang durende treinritten. Lieve, die beweerde niets van kaarten af te weten, won bijna alle spelletjes.
We mogen Brahma prijzen dat het overgrote deel van de Indiërs hindoes zijn, wier geloof een rijk koloriet aan kledij van meisjes en vrouwen toelaat. Ze dragen daarbij op overdadige wijze sieraden, waarvan in sommige streken één door de neusvleugel steekt.
Het zien van al die kleuren vormt een gelukkige tegenpool met al dat vuil en afval, dat in de straten rondslingert.
Hoe depressief moet de obligaat in 't zwart geklede en gesluierde moslimvrouw zich hierbij voelen.
En ook de sommige mannen komen er meer dan presentabel voor met hun tulbanden (7 m. lang!) en soms vervaarlijk snorren (iets minder lang!).
In de vele winkels met toeristenspullen hadden we ze al gezien : de ongeveer 40 à 50 cm grote houten poppen.
En in enkele steden bestonden er zelfs heuse poppentheaters.
Het moest dus een kunstvorm van de regio zijn en ja in Udaipur mochten we een voorstelling meemaken na ons avondmaal op het prachtige dakterras van het hotel RAJ Palace.
Laten we het er op houden dat het om een "niet al te best" geslaagde Indische versie ging van het Toone poppentheater uit Brussel, dat die wel zeer jonge man ons wilde voorschotelen.
Hoe westelijker in Rajasthan, hoe meer uitgesproken woestijnachtig het landschap wordt. Toch zagen we niet zoveel kamelen, tenzij deze waar we met een jeep 40km ver naartoe gevoerd werden.
Een mini kamelensafari - eigenlijk een onconfortabel ritje met z'n tweeën op de rug van een kameel , waarbij je constant voorwaarts en achterwaarts glijdt, voert je verder de zandpannen in en eindigt in wat cognac drinken in het warme zand.
Uit het niets verschijnen enkele muzikanten en een klein meisje dat blijft dansen en zingen tot we het groepje met enkele roepies doorsturen.
Het is de voorbode van een avondlijk (niet al te geslaagd) muziek-, dans- en eetfestijn.
Van zodra je in de omgeving van een bezienswaardigheid komt, word je overvallen door een zwerm aanklampende verkopers van allerhande, maar steeds dezelfde, prullaria.
Dan heb je de voorafgaande stormloop van vasthoudende bestuurders van allerhande vehikels al overleefd. Het lijkt niet tot hen door te dringen dat mensen ook nog eens enkele straten TE VOET willen doorslenteren. Stalen zenuwen heb je soms nodig of hen straal negeren.
En eenmaal toch ingestapt in hun toek-toek of riksja blijven ze je trouw opwachten, zelfs na een twee uur durend bezoek of eetmaal. Ze willen zelfs al afspraken maken voor de volgende dagen.
Overal in India zie je ze liggen : de koeien midden op de weg. Rustig herkauwend, terwijl steeds meer verkeer langsraast, met steeds hogere snelheden. Iedereen weet dat koeien tot de heiligste dieren van India behoren maar voor ons blijft het een onwezenlijk beeld.
En iedereen ontwijkt ze! Zij zijn heer en meester in het verkeer.
Ook in de nauwe bazars en souks moet je je aan de kant drummen om madam (en soms meneer) door te laten.
India, het land van de dertig graden en (veel) meer.
Reeds bij onze aankomst in Delhi konden we vastellen dat de temperatuur meer dan "enkele graden" hoger lag dan in België, zo rond de 35. En het zou als maar warmer worden.
Airco en (plafond)ventilatoren op de kamer, in de restaurants en in het tourbusje waren dan ook geen overbodige luxe.
De laatste week was het praktisch onmogelijk tussen 13 en 16 uur buiten te komen (meer dan 40°). Dus zo vroeg mogelijk ontbijten was de boodschap en op stap om de geplande bezoeken af te leggen tot kort na middag. Dan een fris biertje, een uurtje of twee schuilen op de kamer en daarna gaan eten.
In de vroege vooravond konden we dan meestal een tweede "vrije" wandelbeurt aanvatten.
De Taj Mahal behoort terecht tot één van de 7 moderne wereldwonderen. De bouw van dit witmarmeren mausoleum nam maar liefst 22 jaar in beslag. Keizer Shah Jahan liet het optrekken uit liefde voor zijn overleden vrouw Mumtaz en sindsdien is de Taj Mahal het universeel symbool van de liefde.
De lange tuin en 2 gebouwen in rode zandsteen (de moskee en haar replica) accentueren het witmarmeren mausoleum en de perfecte symmetrie van het complex, dat ingelegd is met ontelbare half-edelstenen.
Iets meer dan drie uur hebben we dit kunstwerk van alle kanten bewonderd. En er wordt dikwijls gegoocheld met de pracht van een zonsopgang of ondergang. Maar hier is het een must : vanaf 19 uur kregen de muren van dit architectonisch wereldwonder een zacht roze kleur, die overging in een oranje gloed.
Maar de Taj Mahal is meer dan bouwkundige perfectie : het is in wezen een mausoleum dat een tragisch geëindigde liefde uitbeeldt voor een te jong gestorven vrouw, overleden in het kraambed van haar 13de kind.
Jammer genoeg worden weinigen uit de duizendkoppige onverschillige toeristenmassa hierdoor beroerd.
Wanneer er één constante is in India dan is het de onlesbare dorst. Bij temperaturen die opgelopen zijn van 30° tot 40° en de laatste dagen nog een stuk er boven, droogt men ter plaatse uit.
Het is nu wetenschappelijk bewezen dat door water te drinken je dorst niet te milderen is. Onze zoveelste fles was nog maar juist leeg en opnieuw hadden we een droge keel, die het slikken bijna onmogelijk maakt.
Enkel goed fris bier kon hier wat aan verhelpen. We hebben er dan ook voor gezorgd die verschrikkelijke dood door uitdroging te voorkomen. Gezien de brouwerij Kingfisher praktisch het monopolie heeft in India is haar zakencijfer door ons verblijf met 20% gestegen tijdens de maanden maart en april 2007.
Blijkbaar had niet iedereen een "tapvergunning" want we hebben soms bier gedronken, fles en glazen in krantenpapier gewikkeld of overgeschonken in theepotten....
 "Laughing"){kind=icon}
