Naast de twee grote groepen (hindoes en moslims) zijn Jaïns, Christenen, Farsi en Boedisten verwaarloosbaar klein (elk 1 % misschien.) En toch is Sarnath een zeer belangrijk centrum voor Boedisten uit de ganse wereld.
Dicht bij Varanasi ligt Sarnath (Hertenkamp). De naam verwijst naar de Eerste Preek door Siddhartha Sakyamuni, inmiddels Boeddha geworden na zijn Verlichting, aan vijf volgelingen (bhikshu) in een park met loslopende damherten.
Omdat Boeddha hier niet enkel zijn eerste onderricht gaf maar ook de eerste monnikengemeenschap (Sangha) stichtte, werd Sarnath begiftigd met talrijke gebouwen en monumenten door de vroegere boeddhistische heersers. De gebouwen werden echter door de Moslim invallen, begin XIde eeuw, vernietigd, meteen ook de periode waarbij het Boeddhisme praktisch volledig verdween in het land van zijn oorsprong.
Wel zagen we nog een massieve Stupa en natuurlijk de Boeddhatempel met in de tuin errond de vijf discipelen - een redelijk kitscherig gedoe - en stenen plaketten, die verwezen naar alle Boeddhalanden van de wereld. Veel meer het bezoek waard, was het Archeologisch Museum, dat behalve het beroemde Leeuwenkapiteel van de Ashoka-zuil vele andere voorwerpen herbergt die zijn opgegraven te Sarnath. De stenen "umbrella's" waren uniek en pas daarna vielen ze ons ook op langsheen de Ganges in Varanasi.
We konden het al verwachten, het samensmeltingspunt van de drie rivieren (waaronder de Ganges) in Allahabad, maakt hiervan één van de heiligste steden van India.
Deze normaal vredige stad wordt om de 12 jaar op zijn kop gezet, wanneer tot 10 miljoen bedevaarders deelnemen aan de Kumb Mela. En iedereen wil in aanraking komen met het heilige Gangawater, zodat men met grote ijzeren vlotters meerdere bijkomende bruggen bouwt.
Niet iedereen kan 12 jaar wachten op die BIG KUMB, zodat tussentijds om de 6 jaar een HALF KUMB georganiseerd wordt. De laatste ging in januari van dit jaar 2007 door en die trok ook miljoenen pelgrims aan.
Men kan stellen dat Allahabad voor de Hindoes is, wat Mekka voor de Moslims betekent.
In een land met een tot 40 en meer graden oplopende temperatuur, zijn alle middelen goed voor afkoeling op de kamers.
En dan ben je zelfs gelukkig met een slecht afregelbare airco, behalve Denise die telkens een "technieker" opscharrelde om dat koudespuwende monster het zwijgen op te leggen.
Ook de reutelende fan's aan het plafond poogden er toe bij te dragen een iets dragelijker omgevingstemperatuur op te wekken. Maar meer dan de vrees voor een losschietende vleugel leverden ze niet op.
India, het land van de brede, statige Ganges. Het lijkt de logica zelf dat men Varanasi bereikt via de Ganges. Een bijna vier uur durende boottocht over de brede statige, maar o zo lege Ganges bracht ons in een motorpruttelbootje daarheen.
India, het land stille Ganges. Het loont meer dan de moeite om om vijf uur 's morgens uit uw nest te rollen en dan in een roeibootje op de Ganges een onwezenlijke stilte mee te maken. Nochtans zijn verschillende ghats overvol met Hindoe's, die een ritueel bad nemen in het heilige Ganga om hun zonden weg te wassen en is de rivier overvol van zich er aan vergapende toeristen. Ook een hele reeks "professionele" wasmannen voeren onverstoorbaar hun werk uit : de was doen in de Ganges en die te drogen leggen op de trappen van de ghats.
India, het land van de mytische Ganges. In Allahabad komen drie rivieren bij elkaar : de Ganges of witte rivier, de Yamoena of zwarte rivier en de mythologische Sarasvati en dit gebeurt in het ontmoetingspunt : Triveni Sangam.
India, het land van de lijkverbrandingen aan de Ganges. Het met eigen ogen aanzien van de lijkverbrandingen is een "verwarrende" bedoening. De lijken zijn gewikkeld in mooi gekleurde stoffen en de aan de kant staande familieleden zijn in het wit gekleed, maar de rook blijft echter grauw en grijs. En naast de al in brand staande lijken, liggen er steeds te wachten opdat ze in rook op zouden gaan
Vierentwintig uur rond de klok worden overleden personen verbrand, vooral aan de Manikarnika Ghat. Het personeel legt zichzelf behoorlijk het vuur aan de schenen, want er wordt beweerd dat men soms het aantal van 150 lijkverbrandingen per dag haalt.
Wat mij meest verbaasde aan dit voor ons wat lugubere ritueel is dat je zo weinig tot zelfs geen droefenis aanvoelt, noch die vaststelt bij de naast-bestaanden, voor zover je ze kon ontwaren tussen die alweer soms ongegeneerde toeristen.
India, het land van de rituele Ganges. Iedere avond opnieuw, gaat op een andere belangrijke ghat een soort wijdingsritueel van de Ganges door. Zeven synchroon acterende "priesters" zwaaien, ondersteund door monotone gezangen en luidruchtig belgerinkel, met kandelaren vuur en potten wierook. Je kan je er maar moeilijk losmaken van dit fascinerend gebeuren.
India, het land van de miljoenen winkeltjes. Een groot gedeelte van de Indiërs is zelfstandig verkoper. De ene helft verkoopt zijn waren vanop houten stalletjes langs de weg, de beter gefortuneerden hebben een "stenen" winkeltje.
Deze laatste lijken wel gemaakt te zijn door één groot prefabconcern, dat maar één maat heeft : 3 meter breedte. In alle steden vind je deze verkoophokjes terug, sommige netjes onderhouden, andere in soms zeer groezelige staat.
Grotere verkooppunten zijn nog zeer dun gezaaid en samen met Guy Deprez kunnen we de vraag te stellen : zijn de te koop geboden waren uit de jaren '60, '70 of '80?
India, het land van de veelvuldige onverwachte grenscontroles.
Het was steeds verrassend zo onderweg plots geconfronteerd te worden met slagbomen dwars over de weg. Ik spreek hier niet over de enkele tolkantoren op de grote wegen, maar over de mysterieuze grenscontroles tussen wie weet welke delen van India.
En onze chauffeurs waren er blijkbaar ook niet zo gelukkig mee, zodat over de te betalen tolgelden heel dikwijls luidruchtig gediscussiëerd moest worden, vooraleer de slagboom omhoog werd gehaald.
Van de Vlamingen wordt al eens smalend gezegd dat het een volk van hokkenbouwers is, omdat ze in de loop der jaren achter hun huis, een bijgebouw en dan nog een berging en dan nog een hok, enz...optrekken.
Van de Indiërs kan dan gerust gezegd worden dat het een volk van muurtjesbouwers is. Langs de meeste wegen vindt je kilometerslange lage afsluitingsmuurtjes, gemaakt uit platte opeengestapelde stenen. Zelfs de percelen woestijngrond worden er mee afgebakend.
Op weg met het busje naar Allahabad, reden we eerst over niet al te beste wegen met zelfs enkele onverharde stukken maar daarna langs slingerende bergwegen.
Het eeuwig dorre landschap veranderde hier in een uitgestrekt bos : het PANA TIGER WOOD. Dit is het terrein waar de maharadja's van vroeger op tijgerjacht trokken. Het waren ook geduchte olifantenjagers. Maar tegenwoordig lopen die beesten zeer dunnetjes rond in die streek. (teveel afgeslacht?).
We hebben die wilde dieren wel ten overvloede gezien in de musea, die de "heldendaden" van die edele heren op een zeer pointillistische wijze op schilderijen hebben vastgelegd. We konden er ook uit afleiden dat ze niet altijd zeer eerlijke middelen gebruikten voor hun slachtingen.
India, het land van de overvloed aan bezienswaardigheden op één plaats.
Dit overrompelend gevoel was nergens meer aanwezig dan in Orchha en Khajuraho.
In Orchha bezochten we achtereenvolgens, er heen gevoerd door een toek-toek, afgehuurd voor de hele expeditie : Chaturbhuj Temple : het trappenhoge bouwwerk waar het beeld van Lord Rama zou moeten staan, maar er nooit geraakte (bleef in de Ram Raja tempel) Raj Mahal : waar we later chic gingen dineren Rai Praveen Mahal : muziek- en danspaleis Phool Bagh : een mooie ommuurde binnentuin, waar het fris was te vertoeven Laxminarayan Temple : met zijn nog schitterend bewaarde schilderijen op muren en plafonds Cenotaphs : liefst 14 vlak bij elkaar liggende tombegebouwen gegroepeerd langsheen de Betwa rivier. Ram Raja Temple : de enige tempel in India waar Ram, incarnatie van Vishnu, wordt aanbeden als Godheid zelf! We woonden tijdens een avondlijk bezoek een godsdienstige plechtigheid bij, nadat om 20uur stipt de gordijnen van voor het inwendige heiligdom werden opzij geschoven.
Die menigvuldige nieuwe impressies zijn we gaan doorspoelen met een jammer genoeg voor de eerste keer slecht smakend bier.
Het was ook feest in de stad maar de enkele moedigen, die het openluchttoneel wilden bijwonen, zijn het na enkele tijd moeten aftrappen : hun hindi was na 14 dagen verblijf in India nog niet op peil om de voorstelling te kunnen volgen....
Twee dagen later werden we opnieuw ondergedompeld in een (te grote) hoeveelheid aan machtige tempels, dit maal in Khajuraho : West-tempels * Lakshmana, gewijd aan Visnu * Varaha met beer * Visvanatha met olifant aan de ingang * Kandariya Mahadeva, de grootste en de mooiste gewijd aan Shiva * de Chitragupta, de Jagadambi, de Devijagdambi, enz..enz.. Oost-tempels * Parsvanath, met zijn zeer gedetailleerd uitgehouwen beeltenissen * de Sri Shantinath, de Adinath, enz..enz..
Na de middagsiësta en een zwembeurt springen we de fiets weer op om te gaan eten en gaan internetten - dit laatste verloopt razend vlot -. Daarna het Indiase platteland in op zoek naar de Zuidelijke tempels tot we ons volledig vastrijden.....
In India dien je in het restaurant altijd eerst te beslissen : vegetarisch of niet-vegetarisch. Dit laatste betekent dan dat je een onderdeeltje kip voorgeschoteld krijgt, want het "mutton" staat soms wel op de kaart, maar is zeer zelden te krijgen.
Een constante is dat je bij alle schotels rijst krijgt, of je moet uitdrukkelijk "nan" vragen : pannekoekenbrood dat je met verschillende smaken kunt bestellen.
Teneinde te voorkomen dat we begonnen geel uit te slaan en spleetogen kregen hebben éénmaal een pizza gegeten in een Pizzahut (Agra) en éénmaal hebben we een Mac Donalds bezocht (Allahabad). Vooral deze laatste slaat blijkbaar aan bij de plaatselijke jeugd.
Naast de fietsriksja's - helicopters? - , rijden nog zeer vele doodgewone Indiërs met de fiets, zij het dan als zeer zwakke weggebruiker.
Dus moesten wij, Merckx en Boonen indachtig, ons ook aan een fietstochtje wagen. Eenmaal de eigenaardig positie op de fiets onder knie - zeer laag gezeten en zeer hoog stuur - hebben we de onuitgegeven klassieker gereden : de Tempelroute van Khajuraho . André vergat meerdere keren dat men ginder LINKS rijdt!
Die tocht eindigde wel voor een onoverkoombare prikkeldraad ergens op de boerenbuiten van India. We hebben de hulp moeten inroepen van een klein meisje dat ons weer op de plus - minus goede weg heeft gebracht.
Zoals in vele landen in Afrika en Azië is de constante dreiging van de niet gevaarlijke maar zeer "ambetante" touristitis steeds aanwezig.
Die haalt soms de darmen overhoop met de "vervelende buikloop" tot gevolg. Ik geloof dat we dit gevaar redelijk goed zijn doorgekomen, enkele kleine incidentjes niet te na gesproken???
Een goede raad van tante Kaat : drink enkel water uit GOED GESLOTEN flesjes, nooit uit de kraan drink enkel bier in flessen onder capsule eet geen rauwe groenten - gespoeld in "plaatselijk" water drink geen ijsgekoelde dranken (of ijsjes zelf) pas op met melkproducten eis uw spijs en drank gloeiend heet (dus goed doorkookt) ga naar restaurants waar westerlingen komen, als was het maar om het eten niet TE SPICY te krijgen
Ik denk dat we er goed aan deden te overleven op rijst en bier.....
Over de kwaliteit van onze hotels onderweg kan moeilijk geklaagd worden, op enkele kleine ups en downs na . Ik heb al véél erger meegemaakt.
Ze hadden in alle geval klinkende namen : Singh Continental, Dhola Maru, Karni Bhaloan, Raj Palace, Master Paradise, Jaipur Inn, Amar Yatri Niwas, Betwa Cottages, Usha Bundela, Yatrik en Siddharth. Sommige hadden zelfs een zwemkom, zij dat er niet altijd water in stond.
Maar wat me wel intrigeert is dat soms nieuwe installaties weinig of niet onderhouden worden. Neem nu bij voorbeeld het sanitair : negentig procent van de douchekoppen zit dichtgekalkt. Er ligt een gigantische markt voor het merk Calgon open in India!
En ook de constructie van hun douchecellen verwondert mij telkens. Geen enkel poging om het gebruikte water tegen te houden zodat het de hele badkamervloer overspoelt, onder lavabo door en rond het toilet. En wee u, wanneer ge hem even later op kousevoeten wilt betreden.
Het is gekend dat India nu verwikkeld zit in een latente oorlog met Pakistan, vooral over het betwiste Kasmirgebied.
Maar het heeft er blijkbaar al meerdere achter de rug en heeft in het verleden (onder de Engelse bezetting?) ook zijn bijdrage geleverd aan de Wereldoorlogen.
Net zoals de Menenpoort in Ieper, staat in New Delhi een poort : de 42 meter hoge India Gate, waar 90.000 namen zijn ingebeiteld van Indiase soldaten, gesneuveld in alle mogelijke oorlogen. Enkele soldaten uit de land-, lucht- en zeemacht houden er dag en nacht de wacht.
Vanaf dit oostelijk uiteinde van de stad vertrekt de koninklijke avenue Rajpath, een zeer lange en brede laan, waarlangs de meeste ambassades liggen. Ze voert naar een punt waarrond het Presidentshouse, een immens paleis, het Parlementsgebouw en de twee belangrijkste ministeries - Financiën en Defensie - zijn geschaard.
India, het land van de logica in de benaming van de steden en van nog andere begrippen.
De namen van steden eindigend op : * -mer (zie Jaiselmer) zijn gesitueerd in de woestijngedeelte * -pur (zie Jodhpur) zijn hindoesteden * -bad (zie Allahabad) zijn moslimsteden Tot zover - en onder voorbehoud - een les die ik mocht aanhoren, gegeven door die zwartharige nederlandse vrouw met haar eeuwige videocamera in de hand
Daarenboven betekent de Jai- van Jaipur "overwinning", zodat Jaipur naast de hoofdstad van Rajasthan, textielstad, paleizenstad en Roze Stad (kleur van de gastvrijheid, waarin de meeste huizen geschilderd zijn) OOK de stad der overwinning wordt genoemd. De stad werd gesticht door Jai Singh, die ook een befaamd sterrekundige was - zie het nu nog bestaande Jantar Mantar Observatorium.
In de 13de eeuw verhuisde Raj Poetstan uit de deelstaat Utar Pradesh naar Rajasthan en in 1381 wordt Mandore de hoofdstad. Deze is gelegen in de streek van Marudesh ook MARWAR genaamd, een benaming die nu nog overal te zien was. Mandore was te kwetsbaar en Marwar krijgt de lugubere betekenis van "land van de dood". Rao Jodha schuift in 1459 wat dieper Rajasthan in en roept Jodhpur uit als nieuwe hoofdstad.
De garnizoenstad Jaisalmer midden de Tharwoestijn op de grens met Pakistan is de Gouden stad (het geel van de zandsteen waaruit de huizen zijn opgetrokken).
Udaipur is dan weer de Witte Stad of Stad der Meren.
Pushkar dan valt uiteen in : Push dat bloembetekent (zie de lotusbloem, die Brahma liet vallen) en kar dat hand betekent. (daarom wil iedereen je bloemen in de hand stoppen - om in het meer te strooien).
Het begrip Karma is te interpreteren als kar dat dus hand betekent en ma dat de vertaling van hart is (met de hand op het hart, waar the power of reincarnation zit).
India, het land van het eeuwig schoenen uittrekken.
India is een immens groot land en zelfs Rajasthan is al zeer zeer uitgestrekt. Maar zo op ongeveer de helft ervan loop je op heilige grond.
En dan hoort het dat je je schoenen uittrekt, soms ook je broeksriem! Honderden malen zijn we uit onze schoenen gegaan en, wanneer je een discussie over de oppas ervan overleefd had en ze terugkreeg, er opnieuw in.
We zullen zeker die enkele fanatici niet vergeten, die ook onze sokken opeisten zodat we op blote voeten over de gloeiend heten plavuizen moesten lopen.
Bij de inkom van iedere toeristische bezienswaardigheid, sta je voor een beurt hoofdrekenen.
Daar is vooreerst het inkomgeld, dat voor buitenlanders minimaal steeds het tienvoud is van het bedrag dat men de Indiërs aanrekent.
Komt er bij de taks voor het binnenbrengen van een fototoestel. Van "taks voor het gebruik" durf ik niet spreken, want soms mag men bepaalde zaken toch niet fotograferen, zelfs na betaling.
En dan de taks voor het binnenbrengen van een videocamera. Deze "serieuze" taks treft de very rich people - videocamerabezitters zoals Pierre.
Het is hier niet de plaats om over het camera-video-gefoefel aan de inkom te praten en ook niet over de personen, die door de bewakingsdienst betrapt werden. Foei, fotograferen zonder te betalen!
De Indische wet is al even ondoorgrondelijk als de Belgische. Een spelletje kaart in het cafetaria van een station MAG NIET. Kansspelen zijn niet toegelaten, zelfs niet om een meer dan vier uur durende treinvertraging te overbruggen.
Maar die wet beperkt zich tot openbare gelegenheden, dus waren de Indiërs, die we een kaartje zagen leggen op een pleintje, niet in overtreding.
En spelen met teerlingen mag dan weer WEL in een station. Of was het omdat het Belgen waren, die kaartten (zodat het niet door de beugel kon) en Nederlanders die dobbelden (en dat wel mocht)????
We hebben uiteindelijk toch ons spelleke kaart gespeeld tijdens één van die lang durende treinritten. Lieve, die beweerde niets van kaarten af te weten, won bijna alle spelletjes.
We mogen Brahma prijzen dat het overgrote deel van de Indiërs hindoes zijn, wier geloof een rijk koloriet aan kledij van meisjes en vrouwen toelaat. Ze dragen daarbij op overdadige wijze sieraden, waarvan in sommige streken één door de neusvleugel steekt.
Het zien van al die kleuren vormt een gelukkige tegenpool met al dat vuil en afval, dat in de straten rondslingert.
Hoe depressief moet de obligaat in 't zwart geklede en gesluierde moslimvrouw zich hierbij voelen.
En ook de sommige mannen komen er meer dan presentabel voor met hun tulbanden (7 m. lang!) en soms vervaarlijk snorren (iets minder lang!).
In de vele winkels met toeristenspullen hadden we ze al gezien : de ongeveer 40 à 50 cm grote houten poppen.
En in enkele steden bestonden er zelfs heuse poppentheaters.
Het moest dus een kunstvorm van de regio zijn en ja in Udaipur mochten we een voorstelling meemaken na ons avondmaal op het prachtige dakterras van het hotel RAJ Palace.
Laten we het er op houden dat het om een "niet al te best" geslaagde Indische versie ging van het Toone poppentheater uit Brussel, dat die wel zeer jonge man ons wilde voorschotelen.
