Van de Vlamingen wordt al eens smalend gezegd dat het een volk van hokkenbouwers is, omdat ze in de loop der jaren achter hun huis, een bijgebouw en dan nog een berging en dan nog een hok, enz...optrekken.
Van de Indiërs kan dan gerust gezegd worden dat het een volk van muurtjesbouwers is. Langs de meeste wegen vindt je kilometerslange lage afsluitingsmuurtjes, gemaakt uit platte opeengestapelde stenen. Zelfs de percelen woestijngrond worden er mee afgebakend.
India, het land van de veelvuldige onverwachte grenscontroles.
Het was steeds verrassend zo onderweg plots geconfronteerd te worden met slagbomen dwars over de weg. Ik spreek hier niet over de enkele tolkantoren op de grote wegen, maar over de mysterieuze grenscontroles tussen wie weet welke delen van India.
En onze chauffeurs waren er blijkbaar ook niet zo gelukkig mee, zodat over de te betalen tolgelden heel dikwijls luidruchtig gediscussiëerd moest worden, vooraleer de slagboom omhoog werd gehaald.
India, het land van de miljoenen winkeltjes. Een groot gedeelte van de Indiërs is zelfstandig verkoper. De ene helft verkoopt zijn waren vanop houten stalletjes langs de weg, de beter gefortuneerden hebben een "stenen" winkeltje.
Deze laatste lijken wel gemaakt te zijn door één groot prefabconcern, dat maar één maat heeft : 3 meter breedte. In alle steden vind je deze verkoophokjes terug, sommige netjes onderhouden, andere in soms zeer groezelige staat.
Grotere verkooppunten zijn nog zeer dun gezaaid en samen met Guy Deprez kunnen we de vraag te stellen : zijn de te koop geboden waren uit de jaren '60, '70 of '80?
India, het land van de brede, statige Ganges. Het lijkt de logica zelf dat men Varanasi bereikt via de Ganges. Een bijna vier uur durende boottocht over de brede statige, maar o zo lege Ganges bracht ons in een motorpruttelbootje daarheen.
India, het land stille Ganges. Het loont meer dan de moeite om om vijf uur 's morgens uit uw nest te rollen en dan in een roeibootje op de Ganges een onwezenlijke stilte mee te maken. Nochtans zijn verschillende ghats overvol met Hindoe's, die een ritueel bad nemen in het heilige Ganga om hun zonden weg te wassen en is de rivier overvol van zich er aan vergapende toeristen. Ook een hele reeks "professionele" wasmannen voeren onverstoorbaar hun werk uit : de was doen in de Ganges en die te drogen leggen op de trappen van de ghats.
India, het land van de mytische Ganges. In Allahabad komen drie rivieren bij elkaar : de Ganges of witte rivier, de Yamoena of zwarte rivier en de mythologische Sarasvati en dit gebeurt in het ontmoetingspunt : Triveni Sangam.
India, het land van de lijkverbrandingen aan de Ganges. Het met eigen ogen aanzien van de lijkverbrandingen is een "verwarrende" bedoening. De lijken zijn gewikkeld in mooi gekleurde stoffen en de aan de kant staande familieleden zijn in het wit gekleed, maar de rook blijft echter grauw en grijs. En naast de al in brand staande lijken, liggen er steeds te wachten opdat ze in rook op zouden gaan
Vierentwintig uur rond de klok worden overleden personen verbrand, vooral aan de Manikarnika Ghat. Het personeel legt zichzelf behoorlijk het vuur aan de schenen, want er wordt beweerd dat men soms het aantal van 150 lijkverbrandingen per dag haalt.
Wat mij meest verbaasde aan dit voor ons wat lugubere ritueel is dat je zo weinig tot zelfs geen droefenis aanvoelt, noch die vaststelt bij de naast-bestaanden, voor zover je ze kon ontwaren tussen die alweer soms ongegeneerde toeristen.
India, het land van de rituele Ganges. Iedere avond opnieuw, gaat op een andere belangrijke ghat een soort wijdingsritueel van de Ganges door. Zeven synchroon acterende "priesters" zwaaien, ondersteund door monotone gezangen en luidruchtig belgerinkel, met kandelaren vuur en potten wierook. Je kan je er maar moeilijk losmaken van dit fascinerend gebeuren.
In een land met een tot 40 en meer graden oplopende temperatuur, zijn alle middelen goed voor afkoeling op de kamers.
En dan ben je zelfs gelukkig met een slecht afregelbare airco, behalve Denise die telkens een "technieker" opscharrelde om dat koudespuwende monster het zwijgen op te leggen.
Ook de reutelende fan's aan het plafond poogden er toe bij te dragen een iets dragelijker omgevingstemperatuur op te wekken. Maar meer dan de vrees voor een losschietende vleugel leverden ze niet op.
We konden het al verwachten, het samensmeltingspunt van de drie rivieren (waaronder de Ganges) in Allahabad, maakt hiervan één van de heiligste steden van India.
Deze normaal vredige stad wordt om de 12 jaar op zijn kop gezet, wanneer tot 10 miljoen bedevaarders deelnemen aan de Kumb Mela. En iedereen wil in aanraking komen met het heilige Gangawater, zodat men met grote ijzeren vlotters meerdere bijkomende bruggen bouwt.
Niet iedereen kan 12 jaar wachten op die BIG KUMB, zodat tussentijds om de 6 jaar een HALF KUMB georganiseerd wordt. De laatste ging in januari van dit jaar 2007 door en die trok ook miljoenen pelgrims aan.
Men kan stellen dat Allahabad voor de Hindoes is, wat Mekka voor de Moslims betekent.
Naast de twee grote groepen (hindoes en moslims) zijn Jaïns, Christenen, Farsi en Boedisten verwaarloosbaar klein (elk 1 % misschien.) En toch is Sarnath een zeer belangrijk centrum voor Boedisten uit de ganse wereld.
Dicht bij Varanasi ligt Sarnath (Hertenkamp). De naam verwijst naar de Eerste Preek door Siddhartha Sakyamuni, inmiddels Boeddha geworden na zijn Verlichting, aan vijf volgelingen (bhikshu) in een park met loslopende damherten.
Omdat Boeddha hier niet enkel zijn eerste onderricht gaf maar ook de eerste monnikengemeenschap (Sangha) stichtte, werd Sarnath begiftigd met talrijke gebouwen en monumenten door de vroegere boeddhistische heersers. De gebouwen werden echter door de Moslim invallen, begin XIde eeuw, vernietigd, meteen ook de periode waarbij het Boeddhisme praktisch volledig verdween in het land van zijn oorsprong.
Wel zagen we nog een massieve Stupa en natuurlijk de Boeddhatempel met in de tuin errond de vijf discipelen - een redelijk kitscherig gedoe - en stenen plaketten, die verwezen naar alle Boeddhalanden van de wereld. Veel meer het bezoek waard, was het Archeologisch Museum, dat behalve het beroemde Leeuwenkapiteel van de Ashoka-zuil vele andere voorwerpen herbergt die zijn opgegraven te Sarnath. De stenen "umbrella's" waren uniek en pas daarna vielen ze ons ook op langsheen de Ganges in Varanasi.
