Het is gekend dat India nu verwikkeld zit in een latente oorlog met Pakistan, vooral over het betwiste Kasmirgebied.
Maar het heeft er blijkbaar al meerdere achter de rug en heeft in het verleden (onder de Engelse bezetting?) ook zijn bijdrage geleverd aan de Wereldoorlogen.
Net zoals de Menenpoort in Ieper, staat in New Delhi een poort : de 42 meter hoge India Gate, waar 90.000 namen zijn ingebeiteld van Indiase soldaten, gesneuveld in alle mogelijke oorlogen. Enkele soldaten uit de land-, lucht- en zeemacht houden er dag en nacht de wacht.
Vanaf dit oostelijk uiteinde van de stad vertrekt de koninklijke avenue Rajpath, een zeer lange en brede laan, waarlangs de meeste ambassades liggen. Ze voert naar een punt waarrond het Presidentshouse, een immens paleis, het Parlementsgebouw en de twee belangrijkste ministeries - Financiën en Defensie - zijn geschaard.
Over de kwaliteit van onze hotels onderweg kan moeilijk geklaagd worden, op enkele kleine ups en downs na . Ik heb al véél erger meegemaakt.
Ze hadden in alle geval klinkende namen : Singh Continental, Dhola Maru, Karni Bhaloan, Raj Palace, Master Paradise, Jaipur Inn, Amar Yatri Niwas, Betwa Cottages, Usha Bundela, Yatrik en Siddharth. Sommige hadden zelfs een zwemkom, zij dat er niet altijd water in stond.
Maar wat me wel intrigeert is dat soms nieuwe installaties weinig of niet onderhouden worden. Neem nu bij voorbeeld het sanitair : negentig procent van de douchekoppen zit dichtgekalkt. Er ligt een gigantische markt voor het merk Calgon open in India!
En ook de constructie van hun douchecellen verwondert mij telkens. Geen enkel poging om het gebruikte water tegen te houden zodat het de hele badkamervloer overspoelt, onder lavabo door en rond het toilet. En wee u, wanneer ge hem even later op kousevoeten wilt betreden.
Zoals in vele landen in Afrika en Azië is de constante dreiging van de niet gevaarlijke maar zeer "ambetante" touristitis steeds aanwezig.
Die haalt soms de darmen overhoop met de "vervelende buikloop" tot gevolg. Ik geloof dat we dit gevaar redelijk goed zijn doorgekomen, enkele kleine incidentjes niet te na gesproken???
Een goede raad van tante Kaat : drink enkel water uit GOED GESLOTEN flesjes, nooit uit de kraan drink enkel bier in flessen onder capsule eet geen rauwe groenten - gespoeld in "plaatselijk" water drink geen ijsgekoelde dranken (of ijsjes zelf) pas op met melkproducten eis uw spijs en drank gloeiend heet (dus goed doorkookt) ga naar restaurants waar westerlingen komen, als was het maar om het eten niet TE SPICY te krijgen
Ik denk dat we er goed aan deden te overleven op rijst en bier.....
Naast de fietsriksja's - helicopters? - , rijden nog zeer vele doodgewone Indiërs met de fiets, zij het dan als zeer zwakke weggebruiker.
Dus moesten wij, Merckx en Boonen indachtig, ons ook aan een fietstochtje wagen. Eenmaal de eigenaardig positie op de fiets onder knie - zeer laag gezeten en zeer hoog stuur - hebben we de onuitgegeven klassieker gereden : de Tempelroute van Khajuraho . André vergat meerdere keren dat men ginder LINKS rijdt!
Die tocht eindigde wel voor een onoverkoombare prikkeldraad ergens op de boerenbuiten van India. We hebben de hulp moeten inroepen van een klein meisje dat ons weer op de plus - minus goede weg heeft gebracht.
In India dien je in het restaurant altijd eerst te beslissen : vegetarisch of niet-vegetarisch. Dit laatste betekent dan dat je een onderdeeltje kip voorgeschoteld krijgt, want het "mutton" staat soms wel op de kaart, maar is zeer zelden te krijgen.
Een constante is dat je bij alle schotels rijst krijgt, of je moet uitdrukkelijk "nan" vragen : pannekoekenbrood dat je met verschillende smaken kunt bestellen.
Teneinde te voorkomen dat we begonnen geel uit te slaan en spleetogen kregen hebben éénmaal een pizza gegeten in een Pizzahut (Agra) en éénmaal hebben we een Mac Donalds bezocht (Allahabad). Vooral deze laatste slaat blijkbaar aan bij de plaatselijke jeugd.
India, het land van de overvloed aan bezienswaardigheden op één plaats.
Dit overrompelend gevoel was nergens meer aanwezig dan in Orchha en Khajuraho.
In Orchha bezochten we achtereenvolgens, er heen gevoerd door een toek-toek, afgehuurd voor de hele expeditie : Chaturbhuj Temple : het trappenhoge bouwwerk waar het beeld van Lord Rama zou moeten staan, maar er nooit geraakte (bleef in de Ram Raja tempel) Raj Mahal : waar we later chic gingen dineren Rai Praveen Mahal : muziek- en danspaleis Phool Bagh : een mooie ommuurde binnentuin, waar het fris was te vertoeven Laxminarayan Temple : met zijn nog schitterend bewaarde schilderijen op muren en plafonds Cenotaphs : liefst 14 vlak bij elkaar liggende tombegebouwen gegroepeerd langsheen de Betwa rivier. Ram Raja Temple : de enige tempel in India waar Ram, incarnatie van Vishnu, wordt aanbeden als Godheid zelf! We woonden tijdens een avondlijk bezoek een godsdienstige plechtigheid bij, nadat om 20uur stipt de gordijnen van voor het inwendige heiligdom werden opzij geschoven.
Die menigvuldige nieuwe impressies zijn we gaan doorspoelen met een jammer genoeg voor de eerste keer slecht smakend bier.
Het was ook feest in de stad maar de enkele moedigen, die het openluchttoneel wilden bijwonen, zijn het na enkele tijd moeten aftrappen : hun hindi was na 14 dagen verblijf in India nog niet op peil om de voorstelling te kunnen volgen....
Twee dagen later werden we opnieuw ondergedompeld in een (te grote) hoeveelheid aan machtige tempels, dit maal in Khajuraho : West-tempels * Lakshmana, gewijd aan Visnu * Varaha met beer * Visvanatha met olifant aan de ingang * Kandariya Mahadeva, de grootste en de mooiste gewijd aan Shiva * de Chitragupta, de Jagadambi, de Devijagdambi, enz..enz.. Oost-tempels * Parsvanath, met zijn zeer gedetailleerd uitgehouwen beeltenissen * de Sri Shantinath, de Adinath, enz..enz..
Na de middagsiësta en een zwembeurt springen we de fiets weer op om te gaan eten en gaan internetten - dit laatste verloopt razend vlot -. Daarna het Indiase platteland in op zoek naar de Zuidelijke tempels tot we ons volledig vastrijden.....
Op weg met het busje naar Allahabad, reden we eerst over niet al te beste wegen met zelfs enkele onverharde stukken maar daarna langs slingerende bergwegen.
Het eeuwig dorre landschap veranderde hier in een uitgestrekt bos : het PANA TIGER WOOD. Dit is het terrein waar de maharadja's van vroeger op tijgerjacht trokken. Het waren ook geduchte olifantenjagers. Maar tegenwoordig lopen die beesten zeer dunnetjes rond in die streek. (teveel afgeslacht?).
We hebben die wilde dieren wel ten overvloede gezien in de musea, die de "heldendaden" van die edele heren op een zeer pointillistische wijze op schilderijen hebben vastgelegd. We konden er ook uit afleiden dat ze niet altijd zeer eerlijke middelen gebruikten voor hun slachtingen.
