In de vele winkels met toeristenspullen hadden we ze al gezien : de ongeveer 40 à 50 cm grote houten poppen.
En in enkele steden bestonden er zelfs heuse poppentheaters.
Het moest dus een kunstvorm van de regio zijn en ja in Udaipur mochten we een voorstelling meemaken na ons avondmaal op het prachtige dakterras van het hotel RAJ Palace.
Laten we het er op houden dat het om een "niet al te best" geslaagde Indische versie ging van het Toone poppentheater uit Brussel, dat die wel zeer jonge man ons wilde voorschotelen.
We mogen Brahma prijzen dat het overgrote deel van de Indiërs hindoes zijn, wier geloof een rijk koloriet aan kledij van meisjes en vrouwen toelaat. Ze dragen daarbij op overdadige wijze sieraden, waarvan in sommige streken één door de neusvleugel steekt.
Het zien van al die kleuren vormt een gelukkige tegenpool met al dat vuil en afval, dat in de straten rondslingert.
Hoe depressief moet de obligaat in 't zwart geklede en gesluierde moslimvrouw zich hierbij voelen.
En ook de sommige mannen komen er meer dan presentabel voor met hun tulbanden (7 m. lang!) en soms vervaarlijk snorren (iets minder lang!).
De Indische wet is al even ondoorgrondelijk als de Belgische. Een spelletje kaart in het cafetaria van een station MAG NIET. Kansspelen zijn niet toegelaten, zelfs niet om een meer dan vier uur durende treinvertraging te overbruggen.
Maar die wet beperkt zich tot openbare gelegenheden, dus waren de Indiërs, die we een kaartje zagen leggen op een pleintje, niet in overtreding.
En spelen met teerlingen mag dan weer WEL in een station. Of was het omdat het Belgen waren, die kaartten (zodat het niet door de beugel kon) en Nederlanders die dobbelden (en dat wel mocht)????
We hebben uiteindelijk toch ons spelleke kaart gespeeld tijdens één van die lang durende treinritten. Lieve, die beweerde niets van kaarten af te weten, won bijna alle spelletjes.
Bij de inkom van iedere toeristische bezienswaardigheid, sta je voor een beurt hoofdrekenen.
Daar is vooreerst het inkomgeld, dat voor buitenlanders minimaal steeds het tienvoud is van het bedrag dat men de Indiërs aanrekent.
Komt er bij de taks voor het binnenbrengen van een fototoestel. Van "taks voor het gebruik" durf ik niet spreken, want soms mag men bepaalde zaken toch niet fotograferen, zelfs na betaling.
En dan de taks voor het binnenbrengen van een videocamera. Deze "serieuze" taks treft de very rich people - videocamerabezitters zoals Pierre.
Het is hier niet de plaats om over het camera-video-gefoefel aan de inkom te praten en ook niet over de personen, die door de bewakingsdienst betrapt werden. Foei, fotograferen zonder te betalen!
India, het land van het eeuwig schoenen uittrekken.
India is een immens groot land en zelfs Rajasthan is al zeer zeer uitgestrekt. Maar zo op ongeveer de helft ervan loop je op heilige grond.
En dan hoort het dat je je schoenen uittrekt, soms ook je broeksriem! Honderden malen zijn we uit onze schoenen gegaan en, wanneer je een discussie over de oppas ervan overleefd had en ze terugkreeg, er opnieuw in.
We zullen zeker die enkele fanatici niet vergeten, die ook onze sokken opeisten zodat we op blote voeten over de gloeiend heten plavuizen moesten lopen.
India, het land van de logica in de benaming van de steden en van nog andere begrippen.
De namen van steden eindigend op : * -mer (zie Jaiselmer) zijn gesitueerd in de woestijngedeelte * -pur (zie Jodhpur) zijn hindoesteden * -bad (zie Allahabad) zijn moslimsteden Tot zover - en onder voorbehoud - een les die ik mocht aanhoren, gegeven door die zwartharige nederlandse vrouw met haar eeuwige videocamera in de hand
Daarenboven betekent de Jai- van Jaipur "overwinning", zodat Jaipur naast de hoofdstad van Rajasthan, textielstad, paleizenstad en Roze Stad (kleur van de gastvrijheid, waarin de meeste huizen geschilderd zijn) OOK de stad der overwinning wordt genoemd. De stad werd gesticht door Jai Singh, die ook een befaamd sterrekundige was - zie het nu nog bestaande Jantar Mantar Observatorium.
In de 13de eeuw verhuisde Raj Poetstan uit de deelstaat Utar Pradesh naar Rajasthan en in 1381 wordt Mandore de hoofdstad. Deze is gelegen in de streek van Marudesh ook MARWAR genaamd, een benaming die nu nog overal te zien was. Mandore was te kwetsbaar en Marwar krijgt de lugubere betekenis van "land van de dood". Rao Jodha schuift in 1459 wat dieper Rajasthan in en roept Jodhpur uit als nieuwe hoofdstad.
De garnizoenstad Jaisalmer midden de Tharwoestijn op de grens met Pakistan is de Gouden stad (het geel van de zandsteen waaruit de huizen zijn opgetrokken).
Udaipur is dan weer de Witte Stad of Stad der Meren.
Pushkar dan valt uiteen in : Push dat bloembetekent (zie de lotusbloem, die Brahma liet vallen) en kar dat hand betekent. (daarom wil iedereen je bloemen in de hand stoppen - om in het meer te strooien).
Het begrip Karma is te interpreteren als kar dat dus hand betekent en ma dat de vertaling van hart is (met de hand op het hart, waar the power of reincarnation zit).
