Onze laatste dag in het Nuba boutique hotel in Palomino houden we heel rustig, want het is vandaag de verjaardag van An.
We nemen het gewone ontbijt, wandelen langs het strand (geen uitputtende vogelwandelingen vandaag!) en zonnen aan het zwembad. We nemen ook de tijd om onze e-mails eens door te lezen, vooral de verjaardagswensen die iedereen naar An stuurt.
Dan wordt het tijd voor een vieruurtje: lekkere taart met schitterende cappuccino. Als de dienster hoort dat An vandaag jarig is, krijgen we een piepklein kaarsje om op An's stuk taart te zetten.
Op onze wandeling door het dorp ontdekken we (veel te laat eigenlijk) dat er bij één maatschappij toch een vogelwandeling rond het stadje wordt aangeboden. We boeken onmiddellijk voor morgenvroeg.
Ons avondmaal gebruiken we in ons hotel.
Voorgerecht: ceviche (stukjes rauwe vis, gemarineerd in limoensap en gekruid met koriander en ...)
Hoofdgerecht: uitgebreide visschotel met frites en een slaatje.
Drank: zelfgemaakte, ijskoude limonade.
Nagerecht: donut met ijs, aangeboden door het hotel.
Heerlijk gegeten. Merk ook op dat het menu nu veranderd is van Colombiaans naar Caraïbisch. Een grote verbetering!
Tussen haakjes, de prijs van dit heerlijks: € 25!
De volgende dag: vertrek naar Riohacha, maar eerst nog een vogelwandeling. We hebben deze keer een gids met Indiaanse roots, dus het accent ligt niet alleen op het waarnemen en herkennen van vogels, maar ook op het ecologisch aspect: het verband en de relaties tussen vogels, andere dieren, planten (vooral bomen) en mensen. Heel andere visie en buitengewoon interessant.
Dan razendsnel inpakken, taxi in en rechtstreeks naar Riohacha. Na een vlotte rit worden we (zonder zoeken!) netjes voor de deur afgezet.
We komen terecht in 'Casa Flor', een klein en heel vriendelijk hotel op vijfhonderd meter van het strand. We krijgen een ruime kamer met airco (het is hier 31°) en een schitterende (koude) regendouche.
Riohacha is een middelgrote stad van 136.000 inwoners. De stad werd gesticht in 1545. Ze is gelegen aan de Caraïbische kust en oogt heel modern.
De omgeving bestaat uit dorre vlaktes (de Guajira woestijn) met hier en daar een meer of een lagune. In deze onherbergzame omgeving woont de nomadische Wayuu stam. Ze trekken rond en leven van de geitenteelt en de verkoop van typische geweven manden. We merken er weinig van, enkel enkele mannen met een kudde geiten en wat (vuile) vrouwen en kinderen in typische witte kledij.
Hier wandelen we langs de kust, doen we zelf een vogelwandeling langs het strand en door een klein stukje overgebleven mangrovegebied. Veel vogels gezien. Je kan hier ook heel smakelijk eten: buitengewoon lekkere vissoep, ceviche, gegrilde vis, 'arroz con camarones' (rijst met scampi's) …
Na lang zoeken en na bemiddeling van de hotelmanager vinden we een vogelgids en een taxichauffeur die een paar uur wil wachten voor de volgende dag.
Dus de volgende dag op vogeltocht. Onze gids is van Afrikaanse afkomst. Hij vertelt ons dat in dit gebied ook enkele 'Afrikaanse dorpen' zijn: afstammelingen van gevluchte slaven die zich ver van de steden hebben teruggetrokken en hier (vooral vroeger) leefden volgens de Afrikaanse tradities en opvattingen.
De vogeltocht was fantastisch, dankzij onze gids en onze geduldige taxichauffeur die na elke kleine verplaatsing in de brandende zon moest wachten.
De dag erna trekken we verder. Na de natuur komt de cultuur: we reizen naar Santa Marta.
Met de taxi naar het busstation. Daar hebben we onmiddellijk een bus en na drie uur in een luxe aircobus worden we afgezet op het busstation van Santa Marta. Hier passen we de 'truk voor een veilige taxi' toe. We stappen naar een politieagent(e) en vragen 'welke taxi kunnen we hier veilig nemen'? Als alles goed is stapt de agent met ons de straat op, hij (zij) houdt zelf een taxi aan, legt uit waar we moeten zijn en vraagt naar de prijs. Wij hebben maar in te stappen en mee te rijden.
Uit Wikipedia:
Santa Martais een gemeente en kustplaats in Colombia. Het is de oudste nog bestaande stad in Colombia en is in 1525 gesticht door de Spaanse veroveraar Rodrigo de Bastidas. Hij koos deze stad vanwege zijn natuurlijke schoonheid en een veilige haven. De omgeving van Santa Marta was vóór de komst van de Spaanse ontdekkingsreizigers bewoond door indianen van de Tayrona-cultuur.
In deze stad stierf ook Simon Bolivar op 17 december 1830. Hij stond aan de wieg van de vorming van de landen Panama, Colombia, Ecuador, Peru, Venezuela en Bolivia. Dat laatste land is naar hem genoemd.
We vinden in deze stad dan ook veel historische gebouwen terug.
Hier bezoeken we de kathedraal (heel sober, niet de bekende Spaanse overvloed). Het is ook de eerste keer dat we in een kerk een beeld van eer zwarte Christus terugvinden (weliswaar met westerse trekken). Ons tweede bezoek is aan 'La Casa de la Aduana', het douanehuis. Het is het oudste nog bestaande huis in Amerika en werd gebouwd in 1530. Thans is er het Tayronamuseum (Museo del Oro) in gevestigd.
Het museum is gratis (Jambon, let op!) en zeer de moeite waard. Het gaat over de geschiedenis van de stad in al zijn aspecten: handel, de haven, de mensen, de slavernij, de moeizame tocht op weg naar de mensenrechten.
En dan zijn wij uitgekeken op Santa Marta. Morgenvroeg inpakken en op weg naar Cartagena. Volgens reizigers de interessantste stad van de Caraïbische kust. Tot later!
We zijn weer op weg. Eerst met de taxi naar de luchthaven. We worden uitgewuifd door de meisjes van de Panaderia waar we elke morgen gingen ontbijten. Ik wist niet dat we hier zo bekend waren!
Zoals je weet bestaat vliegen vooral uit wachten, dus ….
Inchecken en bagage droppen verloopt feilloos (en redelijk vlot) en dan weer … wachten. Na een rustige vlucht van anderhalf uur landen we in Santa Marta. Typisch detail: hier moet iedereen tijdens de vlucht een mondmasker dragen, wat alle passagiers zonder morren doen!
We hadden bij het hotel waar we geboekt hadden een taxi besteld, maar niets van taxi te bespeuren. Nu zijn taxi's een beetje tricky in Colombia. Er zijn veel verhalen over mensen die door taxichauffeurs opgelicht of zelfs beroofd worden, daarom wordt het aangeraden om nooit zomaar een taxi te nemen, maar je vervoer altijd via het hotel te laten regelen.
Daar stonden we dus op de luchthaven, zonder (veilig) vervoer. De oplossing: in plaats van buiten te stappen en een willekeurige taxi aan te houden, vervoer geboekt via een bureautje op de luchthaven zelf; dan wordt je bestemming, de chauffeur … genoteerd.
Zonder verdere problemen aangekomen in Minca. Een klein stadje met ongeveer 800 inwoners. Na het redelijk koele Bogotá is het hier een lekkere 27 graden! Minca ligt op een hoogte van 638 meter, wat voor ons (letterlijk) een verademing betekent.
We krijgen een kamer op de derde verdieping. Dat klinkt erger dan het is, want men telt hier anders: het gelijkvloers is hier de eerste verdieping, dus de derde is eigenlijk de tweede verdieping.
Goede kamer, balkon met uitzicht over bos en een douche die enkel koud water produceert. Ook de prijs ligt vrij hoog: €41! Als we na drie nachten gaan bijboeken en zeggen dat het ditmaal zonder booking.com is, zakt de prijs naar €21! Dat begint er al meer op te trekken.
Hier doen we een heel goede vogeltocht met een Venezolaanse ornitholoog, Tony. We boeken hem bij een firma met de weinig vertrouwenwekkende naam 'Jungle Joe', maar het is een heel competente gids en bovendien een sympathieke kerel. Prijs van de expeditie € 10 per persoon. Enige nadeel: opstaan om vijf uur, want we vertrekken om stipt zes uur. Het hoogtepunt van de tocht is een vogelkijkplaats, halverwege de berg, 'El turpial', waar voederplaatsen voor de vogels zijn en speciale 'drinkplaatsen' voor de kolibri's.
Ondertussen wisselen we van kamer; de huisbazin heeft blijkbaar medelijden dat we elke keer die laatste steile trap op moeten en we krijgen een kamer een verdieping lager. Zelfde kamer, maar nu moeten we het balkon niet delen met andere gasten.
Het eten blijft hier vreemd. De lekkere soep bij het ontbijt uit Bogotá heeft men afgeschaft, en middag- en avondmaal bestaat voornamelijk uit pizza, hamburger en spaghetti, tot … we een Arabisch (Libanees) restaurant ontdekken. Lekker: hummus, kebab, lekker gekruide rijst en als nagerecht een klein koffietje met baklava. Vermits we geen Colombiaans eten kunnen vinden, gaan we hier voortaan elke avond Libanees eten. Tussen haakjes: drugsgebruik is hier vrij algemeen: overal vind je 'eethuisjes' waar je naast koffie en thee ook marihuana, spacecake en ander 'lekkers' kan krijgen. Ook in ons guesthouse staan op ons balkon twee grote hennepplanten, waar de oudste zoon regelmatig een stukje van komt plukken …
Hier wegraken blijkt niet zo simpel : eerst terug naar Santa Marta, dan een bus of …. naar Palomino. De hoteleigenaar brengt de oplossing: hij wil ons (tegen betaling) met zijn grote 4x4 rechtstreeks naar Palomino brengen. De rit duurt 75 minuten, het zoeken naar ons hotel neemt drie kwartier in beslag. We hadden geboekt bij het Nuba Boutique hotel, dat bestaat uit een grote tuin met zwembad. In die tuin staan vijf bungalows en een 'woontoren' van (volgens de plaatselijke telling) drie verdiepingen. Het geheel is prachtig.
We krijgen de kamer op de hoogste verdieping van de toren. Heel ruim, eigen badkamer (koud water) en toilet, heel ruim dubbel bed met muskietennet en een terras met uitzicht op de tuin.
Als we na drie nachten onze nieuwe tactiek willen toepassen en bijboeken (zonder booking.com), is onze kamer niet meer vrij. We krijgen echter een hele bungalow ter beschikking: ruime kamer met groot dubbel bed (met muskietengaas over), badkamer met regendouche, toilet en een mezzanine met enkel bed. Oh ja, we hebben ook weer een eigen terras met een zitbank, een tafel en twee banken.
Palomino is een klein, typisch Caraïbisch strandstadje, gelegen op een hoogte van 2 meter (!) met 3800 inwoners. De temperatuur loopt hier overdag op tot in de 30 graden, maar 's nachts is het redelijk fris (25 graden). De meeste mensen lijken hier een winkeltje of een restaurantje te hebben. Het heeft de ontspannen sfeer van Wenduine in de zomervakantie, dus we voelen ons hier onmiddellijk thuis.
Hier doen we voor de middag een paar vogelwandelingen langs de Palominorivier en na de middag wandelen we richting strand en gaan we eten. Het strand is Caraïbisch: wit zand en palmbomen, maar een wilde zee waar je best niet ingaat. Het eetprobleem blijft bestaan: geen typisch Colombiaans voedsel. We gaan dan maar eten in een Cubaans restaurant, dat is tenslotte ook een beetje Caraïbisch!
Het hoogtepunt van ons verblijf hier is een tocht naar het 'Sanctuario de flamencos' in Perico. Om stipt acht uur komt een taxi ons ophalen. We moeten een dik uur rijden tot Perico. Daar wacht een plaatselijke gids ons op. We hebben een boot (type kano) voor ons twee en maken een tocht van meer dan een uur op het meer.
Heel veel flamingo's, aalscholvers en andere watervogels. Prachtig!
Dan een uurtje met de auto terug. Totale kostprijs: 378 000 Colombiaanse peso's of €75! Zeker zijn prijs waard.
Dit was het voor deze week. Morgen verjaart An, dus dat wordt een rustige dag, en daarna trekken we verder. Je hoort er nog van.
Waar zich nu Colombia bevindt woonden van oorsprong verscheidene precolumbiaanse volkeren. Vanaf 1500 koloniseerden Spaanse conquistadores het gebied en stichtten er het 'Nieuw koninkrijk Granada'. Colombia verkreeg zijn huidige vorm na de onafhankelijkheid in 1819 en het uiteenvallen van de jonge republiek Groot Colombia in 1831. Geweld en instabiliteit keerden daarna regelmatig terug, tijdens de 1000-daagse oorlog (1899-1902), La Violencia (1948-1958), en de Colombiaanse Burgeroorlog (1964-heden). Ondanks de successen van het Colombiaans vredesproces, in het bijzonder de totstandkoming van een vredesakkoord tussen de regering en de rebellenbeweging Farc(2016), wordt op enkele plekken nog gevochten.( Bron: Wikipedia.)
Hoe dan ook: Colombia blijft een onveilig en onstabiel land. Het Belgische ministerie van Buitenlandse zaken kent onveilige landen of landsgedeelten een kleurcode toe. Groen: geen enkel probleem. Geel: redelijk veilig. Je kan er reizen, maar voorzichtig zijn. Oranje: niet komen als je er echt niet moet zijn. Rood: absoluut wegblijven.
In Colombia komen geen groene gedeelten voor. Grosso modo is het middengedeelte geel gekleurd en aan de grenzen vind je grote oranje en rode gedeelten. Onze reis beperkt zich dus tot het 'veilige-mits-uitkijken' gele gebied.
In dat gele gebied ligt Bogotá, maar ook daar zijn plekken waar je heel voorzichtig moet zijn.
We vinden er een klein hotel in een rustige buitenwijk in het noorden van Bogotá.
Ons eerste doel hier is het bezoek aan twee parken: de Jardin Botánico en het Parque Simon Bolivar. Het eerste park is veilig: je moet er inkom betalen en heel het park is afgesloten met een stevig hek. Overal lopen bewakers rond, dus je kan er veilig en ongestoord met een (duur) fototoestel rondlopen. Dat doen we dan ook; het park is groot, prachtig, maar het vogelbestand valt wat tegen. Het tweede park is helemaal anders: veel meer volk: joggers, wandelaars … We worden ook uitvoerig gewaarschuwd door de mensen van het hotel: zo weinig mogelijk kostbare dingen meenemen, alles onder je kleren dragen (indien mogelijk), niet opvallen als vreemdeling … Ondanks de waarschuwingen wagen we het er op. Het valt erg mee. Niemand valt ons aan of doet pogingen om ons te bestelen. Toch zijn we opgelucht als we terug in ons hotel zijn.
Na een paar dagen veranderen we van hotel: van de rustige buitenwijken naar het bruisende centrum. We komen terecht in een 'Boutiquehotel'. Stel je een oud en heel groot herenhuis voor, bestaande uit heel veel kamers, binnenplaatsjes en patio's en volgestouwd met oude en antieke voorwerpen. We krijgen een kamer (met glasraam) die uitgeeft op een (overdekte) patio. Heel mooi hotel en boven verwachting ook nog heel leefbaar: onze kamer heeft een heel goed bed en een heerlijk warme regendouche en dat is nodig, want het wordt hier 's nachts heel koud.
Vanuit dit hotel (250 meter van de Simon Bolivarplaats) verkennen we de stad.
Bogotá is een heel wonderlijke stad: oude kerken (17e eeuw) wisselen af met ultramoderne flatgebouwen. We bezoeken een aantal kerken, waarvan de meesten (in Spaanse traditie) overdadig versierd zijn met gouden ornamenten en volgestouwd met schilderwerken die Christus, heiligen en bijbelse taferelen voorstellen. Naast kerken gaan we ook op museumbezoek. We bezoeken een museum voor kerkelijke kunst, maar wat ons het meeste bijblijft is het 'Museo Botero'.
Zoals de naam doet vermoeden is het museum voornamelijk gewijd aan het werk van Fernando Botero, een Colombiaanse schilder en beeldhouwer. In het jaar 2000 schonk hij een groot deel van zijn werk en een deel van zijn verzameling werk van hedendaagse schilders aan de staat. Net zoals de meeste musea in Bogotá is de toegang gratis (wat houd je tegen, Jan Jambon?). Botero is vooral bekend om zijn schilderijen van dikke mensen. Hijzelf vindt de onderwerpen van zijn schilderijen niet dik, maar hij wil door de omvang van hun lichaamsdelen het relatieve belang ervan aanduiden. Hoe dan ook, een fascinerende verzameling die soms doet lachen, maar dikwijls ook erg aanspreekt.
In de collectie ontdekken we ook werk van eigen bodem: een heel typisch schilderij van Paul Delvaux.
Naast de kerken en musea is het meest fascinerende deel van de stad ongetwijfeld de bevolking. De grote straten zijn verkeersvrij en volgepakt met kraampjes, stalletjes …
Daar tussendoor is er een demonstratie bezig van inheemse mensen die hun rechten opeisen, fotografen die rondlopen met een lama en foto's verkopen van toeristen met (op) die lama en veel bedelaars. Dat gaat van daklozen tot inheemse vrouwen met kleine kinderen die op een hoek van de straat zitten en leven van wat voorbijgangers hun geven.
's Avonds heeft er een grote ommekeer plaats: rond vijf uur als iedereen van zijn werk komt is het heel druk: de straten krioelen van het volk. Anderhalf uur later, als het rond half zeven donker wordt, is iedereen verdwenen. Alleman haast zich naar binnen voor het helemaal donker is. Uit veiligheid?
Na een paar dagen houden we Bogotá voor bekeken. We hebben een vlucht geboekt naar Santa Marta (aan de Caraïbische kust) en gaan daar een tijdje, na ons verblijf in de stad, genieten van de natuur en van het vogelspotten.
Met een beetje spijt in het hart verlaten we ons sprookjesachtige guesthouse met zijn vriendelijke eigenaar en verzetten ons naar het centrum van Sopó. We willen wat door het stadje dwalen en een en ander bezoeken. Daarvoor elke keer 2.5 km afleggen en terug is op deze hoogte nog steeds iets teveel van het goede. We vinden een ander (maar ook heel leuk) guesthouse in een stille zijstraat vlak bij het centrum met een goed ontbijt, inbegrepen in de prijs. Tussen haakjes, de prijs van hotels valt hier best mee: we betalen € 28.5 voor een vrij ruime, heel propere kamer met eigen toilet, badkamer, flatscreen-TV en ontbijt.
Het eerste wat we hier bezoeken is een (in Colombia toch) bekend bedevaartsoord: het 'Sanctuario del Senor de la piedra'. Het verhaal erachter is op zijn minst merkwaardig te noemen.
Op 3 december 1793 was Rosa Nieto, de vrouw die het poetswerk in de kerk deed bezig met haar werk. Zoals elke dag ging ze water halen in de bron 'La Moya' achter de kerk. Die dag zag ze echter vanaf de bodem van de bron een lichtstraal naar boven schijnen. Ze stak haar hand in het water op zoek naar de bron van het licht, maar vond niets bijzonders, enkel een platte, bijna vierkante kiezelsteen. Toen ze beter keek zag ze in de steen een afbeelding van Christus. Ze nam de steen mee naar huis en 's avonds bleek de steen dezelfde gloed uit te stralen als in de bron. De volgende dag nam ze de steen mee naar de kerk om hem aan de pastoor, Raimundo Forero, te laten zien. Het probleem was dat de pastoor een zeer slecht zicht had en dus het lichtschijnsel en het beeld van Christus niet zag. Gevolg: hij geloofde heel het verhaal niet. Rosa gaf echter niet op. Zij nam de steen mee terug naar huis en bad dat de pastoor zijn zicht terug zou krijgen. Enkele dagen later was het zover: de pastoor zag het licht (letterlijk) en het beeld op de steen. Hij plaatste de steen op het altaar in een zijkapel van de kerk. De steen kreeg bekendheid en pelgrims stroomden toe. De steen werd vervolgens gestolen, maar keerde op mysterieuze wijze terug naar zijn plek. In 1909 kreeg de steen een eigen plaats. In 1953 werd op die plek de kerk gebouwd die wij nu bezocht hebben.
De bedevaartplaats is heel rustig gelegen op een helling buiten het dorp.Een sobere kerk in een aangelegde tuin met bron en waterval. Buiten ons slechts twee bezoekers. Een rustige uitstap dus.
De volgende dag uitstap naar Zipaquira. Mooie stad, modern maar met een mooie oude kern met smalle straatjes, oude kerken, en veel winkeltjes en eethuisjes.
We bezoeken er ook de wereldberoemde 'zoutkathedraal'. Even buiten het centrum (weer op een hoogte, dus klimmen!) ligt de ingang van een oude zoutmijn. Hier werd jaren naar zout gedolven maar de mijnwerkers hakten (na hun werkuren) ook een kruisweg en een 'kathedraal' uit in de rotsen. De tocht door de mijn is prachtig (hoewel een beetje te katholiek) met de (moderne) afbeeldingen van de staties van de kruisweg die telkens in een andere kleur belicht worden. Mooi! De kathedraal is een indrukwekkende ruimte, met beelden uitgehouwen in de rotsen, een altaar en stoelen zoals in een echte kathedraal.
Het tweede deel van de zoutmijn is ingericht als een eerbetoon aan een meer moderne en meer populaire godheid: platte commerce! Hier allemaal stalletjes met souveniers, voedsel, (veel) juwelen … We zijn blij dat we in het treintje naar de uitgang kunnen stappen om dit gedeelte van de mijn achter ons te laten.
Van Sopó reizen we verder naar Villa de Leyva. Eerst met de bus naar Zipaquira. Gemakkelijk, wat dat hebben we al eens gedaan. Bij de aankomst blijkt dat er ondanks raadplegen van de 'Lonely planet' en advies van de hotelbazin, geen bus (meer) is van Zipaquira naar Villa de Leyva'. Er rest ons niets anders dan terug te keren naar Sopó, ergens onderweg uit te stappen en daar de bus te nemen naar Tunja. Daar blijkt er wel een verbinding te zijn met Villa de Leyva. In de stromende regen komen we aan. We hebben niet gereserveerd, maar wel bij 'Booking.com' nagekeken welke hotels hier voor ons geschikt zijn. Het eerste hotel wat we proberen blijkt volzet. An vraagt in haar beste Spaans naar een ander hotel en we komen terecht Hotel Cermandy. Mooie kamer, netjes, eigen badkamer … € 20 zonder ontbijt.
's Anderdaags verkennen we het stadje. Villa de Leyva ligt op 2100 m hoogte (al 400 meter lager dan waar we vandaan komen) en is heel toeristisch. Veel huisjes uit de zestiende eeuw, het grootste marktplein van Colombia, prachtige kerken en een park waar veel vogels zouden zitten. Het stadje is mooi en gezellig, de kerken rijkelijk versierd en het park tereurstellend en klein. We blijven hier een paar dagen en maken wandelingen in de buurt.
Het eten is hier een beetje dubbel. Het ontbijt is top: bouillon met een stuk soepvlees, aardappelen en koriander (heel lekker), gevolgd door fruit (banaan, papaya, mango, mandarijn...) dan twee eieren naar keuze (spielgelei, omelet …) met broodjes en boter. De traditionele drank erbij is warme chocomelk. Als je dat allemaal op hebt kan je er voor de rest van de dag tegen! De rest van het eten is twijfelachtig: veel pizzazaken, hamburgerrestaurants … Zelfs in de 'gewone' restaurants vind je pizza, hamburguesa en perro calliente (letterlijk vertaald: warme hond, maar eigenlijk gewoon hotdog). Als je een meer streekgebonden maaltijd bestelt, gaat het dikwijls om gegrild vlees. Op zich niet slecht, maar zeer dun gesneden en zo doorbakken dat het geen smaak meer heeft. De desserts en vieruurtjes zijn lekker : heerlijke koffie en fantastisch gebak.
Van Villa de Leyva vertrekken we naar San Gil. De afstand is 112 km, maar het hoogteverschil is geweldig. San Gil ligt 1000 meter lager en dat voelen we: meer lucht (beter ademen) en hogere temperatuur : van 18 graden naar 27 en een heel andere plantengroei: palm- en bananenbomen. San Gil is een mooi stadje maar heel bergachtig. Ondanks de betere hoogte moeten we toch regelmatig rusten als we de straat van ons hotel opklimmen. Hier bezoeken we twee keer het park. Groot, heel mooi en veel vogels.
Van hieruit doen we ook een tocht naar Barrichara. Heel dit stadje is wereld erfgoed: veel kleine witte huisjes, een kerk waar je niet in kan en een tuin met moderne beeldhouwwerken die gesloten blijkt. Colombia is echt niet (meer?) klaar voor toerisme.
En dan de tocht naar Bogotá. We besluiten het in twee keer te doen: eerst terug naar Villa de Leyva en vandaar een rechtstreekse bus naar Bogotá. In villa de Leyva zullen we overnachten, zodat we 's anderdaags een (redelijk) vroege bus naar de hoofdstad kunnen nemen om daar niet in het donker aan te komen.
De reis begint slecht: de bus naar Tunja heeft onderweg een ongeluk gehad. Met bijna twee uur vertraging arriveert er een andere bus. Dan vier uur rijden naar Tunja. Daar hebben we bijna onmiddellijk een bus naar villa de Leyva, maar …. onderweg begint het te stortregenen en we hangen achter een vrachtwagen die amper 20 km per uur haalt. Gevolg: in het pikdonker komen we op de terminal van Villa de Leyva aan. In de regen naar ons vorige hotel, in de hoop dat daar nog een kamer vrij is. We hebben geluk: een prima kamer staat op ons te wachten. Vlug geld gaan tanken (je haalt hier overal vlot geld uit de muur), eten (pizza!), douchen, slapen. Morgen een dagje rust en dan naar Bogotá.
PS.: verschillende mensen hebben ons gemaild om te vragen of alles nog in orde is omdat we zo weinig blogverhalen online zetten. De reden hiervoor is dat we in een land zijn waar we nooit eerder waren en we alles moeten uitzoeken: waar neem je een bus, hoe werkt het systeem (betalen op de bus, tickets op voorhand, reserveren op voorhand en betalen op de bus …. ). We zullen proberen om ongeveer eens per week een berichtje te sturen, maar wees niet ongerust als het een paar dagen langer duurt.
Vertrekken uit het Ramadahotel is niet gemakkelijk. Het was een luxueus hotel met lekker ontbijt, heerlijke regendouche en een mooie kamer, alleen de ligging was niet ideaal. Dicht bij de luchthaven (perfect), maar gelegen in een soort bedrijventerrein met strenge veiligheidmaatregelen om binnen en buiten te komen.
Dus: verhuizen. We zoeken een hotel buiten de stad. Het eerste dat we selecteren vraagt een voorschot, te storten op een spaarrekening. Vreemd. Dan maar omgeboekt naar een ander onderkomen. We komen uit in het dorpje Sopó. Klein (17000 inwoners), gelegen in de natuur en bestempeld als het mooiste dorp van Colombia.
Er geraken is niet zo simpel. We zitten op een terrein waar geen bussen komen, dus zouden we eerst naar de stad moeten (met een taxi), dan een bus naar een ander dorp, daar overstappen tot in Sopó en tenslotte ons hotel zoeken. We kennen het land en het openbaar vervoer nog niet, dus besluiten we een taxi te nemen die ons rechtstreeks naar ons hotel zal brengen.
De prijs valt mee: 250 000 Colombiaanse Pesos. Colombia is een land waar je vlug veel geld bezit: een euro is 5000 CP, dus 100 euro is een half miljoen hier! Hoe dan ook, de taxi brengt ons naar Sopó. Een rit van drie kwartier over heel goede wegen en temidden van een bende roekeloze chauffeurs.
Sopó is zoals gezegd een klein dorp. Het ligt in een vallei tussen twee bergketens en zijn grootste bezienswaardigheden zijn een bedevaartsplaats en de fabiek van Alpina die jaarlijks een groot aantal bezoekers trekt. Het dorp is ook bekend om zijn muurschilderingen. Het ligt op een hoogte van 2668 meter (en dat voelen we!).
Ons hotel, El Pedregal (de puinhoop), ligt zo'n kleine 2.5 km buiten het dorp. Het hotel doet zijn naam zeker geen eer aan. Het is een kleine 'Bed and Breakfast' (4 kamers), zeer sprookjesachtig van uitzicht en inrichting, met een zeer sympatieke eigenaar.
Het hotel ligt op een berg. De vader van onze gastheer was eignaar van die berg. Bij zijn dood erfden de zes zonen samen de berg. Elk van hen bouwde er een woning en het geheel werd afgesloten met draad, muren en poorten. Onze hoteleigenaar bouwde er dus een B&B, met veel hoekjes en kantjes, veel terrasjes met uitzicht en zelfs op de top van de berg een uitkijktoren.
We krijgen de mooiste kamer: een ruime slaapkamer, badkamer met toilet, bad en douche. We beschikken over een flatscreen TV en een salon met zetels en een heel mooi uitzicht.
Omwille van de tijd van het jaar is heel het hotel omgetoverd in een soort integraal kerstgebeuren: kerststallen, kerstmannen, wegwijzers naar skipiste en 'hot chocolate' …. Zelfs ons toilet bevindt zich helemaal in kerstsfeer (zie foto).
Elke morgen maakt de eigenaar een uitstekend ontbijt klaar: eerst koffie, dan fruitsla met vers geperst fruitsap, dan een pannenkoek van maismeel met kaas, eieren en tenslotte twee croissants met warme choclademelk. Heerlijk. De voorlaatste dag maakte hij speciaal voor ons (de andere gasten kregen iets anders) tamales: een bol 'rijstpap' (maar dan gemaakt van mais) met binnenin varkenvlees, kip en groenten (wortel). Het geheel wordt in mais- of bananenbladen gerold en gestoomd in heet water. Het is een typisch gerecht uit Bogotá en omstreken en wordt vergezeld van warme chocolademelk.
Hier blijven we een paar dagen om te acclimatiseren. We hebben niet echt last van hoogteziekte, maar we voelen wel dat we op meer dan 2500 meter zitten: kortademig, vooral bij het trappenklimmen (we zitten dus op een berg), vlug moe, weinig eetlust (spijtig) en onrustig slapen... We hopen dat dit vlug voorbijgaat.
De temperatuur valt hier ondanks de hoogte nog erg mee: overdag is het rond de negentien graden, maar 's nachts wordt het ijskoud. We hebben dan ook een dik dekbed en krijgen van de eigenaar 's avonds twee warme kruiken mee.
We doen een 'culturele uitstap' naar het dorp. We bezoeken het bedevaartsoord, de kerk, een kapel (foto) en maken een tocht langs de muurschilderingen. Natuurlijk maken we ook wandelingen in de natuur om vogels te kijken. Echt veel vogels zien we nog niet, maar we kunnen toch een paar mooie exemplaren aan onze lijst toevoegen, die we nog nooit eerder gezien hadden.
Het probleem is dat we op een afgelsoten terrein zitten en altijd moeten vragen om een sleutel om buiten en nadien terug binnen te geraken. Op onze lange wandeling komen we langs een andere uitgang terug binnen. Plots wordt onze weg verspert door een hek waar we niet omheen kunnen. Klimmen dus, terwijl het net begint te regenen.
Morgen verplaatsen we ons naar een ander hotel, midden in het dorp, waar we gemakkelijker kunnen informeren naar vervoer, uitstappen, ….
De verplaatsing was goed, maar niet alles verliep rimpelloos.
Onze eerste verplaatsing was Antwerpen – Amsterdam (Schiphol).
Omdat we nog een tegoedbon hadden voor een vlucht die verplaatst was, kozen we voor de Flixbus. Gemakkelijk: opstappen aan het centraal station en afgezet worden aan de hoofdingang van Schiphol. De bus arriveerde netjes op tijd, geen gedring om eerst op de bus te geraken, want wij hadden voor €1.75 zitplaatsen gereserveerd. Eerste rimpel in ons gladde bestaan: sommige zitplaatsen waren dubbel geboekt en dus mocht iedereen vrij een plaats kiezen. Onze plaatsen (eerste rij boven, panoramisch zicht) waren uiteraard bezet. Gelukkig kon het de mevrouw die op onze plaats zat niet veel schelen waar ze zat en wisselde ze met ons van plaats. De rest van de rit was top: propere bus, behulpzame chauffeur, weinig stops, heel goede zetels (beter dan in de trein).
In Amsterdam hadden we geboekt in het Ibis hotel, omdat het hotel waar wij gewoonlijk slapen verdubbeld was in prijs. Gratis vervoer van de luchthaven naar het hotel. Vriendelijke ontvangst, maar …. men was het hotel aan het verbouwen. Op zich geen groot probleem (we waren er maar voor één nacht), maar het restaurant was gesloten, dus voor het avondeten moesten we ons behelpen met een sandwich en gratis koffie (de koffie was gratis omwille van de verbouwing.)
's Anderdaags vroeg op, met de shuttle naar de luchthaven. Inchecken bij KLM, koffietje drinken en wachten. Boarden, goede plaatsen en de vlucht vertrekt netjes op tijd. Duur: 10.30 uur. Geen tussenlanding, dus lang stil zitten. Het is heel warm in het vliegtuig, maar je kan lezen, films kijken, spelletjes spelen, en ook een beetje slapen. Pluspunt: we krijgen drie maaltijden!
Als we aankomen in Bogota moeten we contact openemen met het hotel, dat voor luchthavenvervoer zal zorgen. Probleem: de opgegeven telefoonnummers kloppen niet. Hulp ingeroepen van een vrouw die achter een stalletje 'turist information'zat en die voor ons wou bellen. Probleem: de kengetallen ontbraken. Na veel proberen kreeg ze het hotel te pakken, maar die beweerden dat ze geen luchthavenvervoer organiseerden (ondanks het feit dat we een bevestiging van het hotel hadden!). Dan maar op hoop van zege een luchthaventaxi genomen. Prijs : 48 000 Colombiaanse Pesos! Dat klinkt veel slechter dan het is: 5 000 CP is € 1 (!), dus de rit kost ons minder dan 10 euro.
Ons hotel (het Ramadan encore hotel) ligt dicht bij de luchthaven in een vrijhandelszone. Dus veel bedrijven, hotels … maar geen groen (zie foto). We hebben dit gekozen omdat het hotel dat bovenaan ons verlanglijstje stond (klein dorpje, in het groen …) raar begon te doen over de betaling: we moesten op voorhand 30 % van het bedrag op een spaarrekening storten..... We hebben dan voor dit hotel gekozen, omdat het deel uitmaakt van een internationale keten en dicht bij de luchthaven ligt.
Hier kunnen we twee dagen bekomen van de vlucht en wennen aan de hoogte: Bogota ligt in het Andesgebergte op een hoogte van 2600 m. Tot nu toe valt het aanpassen aan de hoogte goed mee: we hebben prima geslapen en gaan vandaag nog rustig aandoen.
Het hotel is modern, ruime kamers, prima douche, uitgebreid ontbijtbuffet, kluis op de kamer, heel proper ….
Hier gaan we twee dagen verblijven en de volgende stap van onze reis voorbereiden.
Foto's: zie verder.
Vogelfoto's: nog niet, maar je kan in afwachting misschien nog eens kijken naar onze waarnemingen in Gambia:
Nu de winter weer toeslaat, het buiten vroeg donker wordt en de energieprijzen de pan uit swingen, wordt het tijd om andere oorden op te zoeken. Dit jaar hebben we gekozen voor Zuid-Amerika en meer bepaald voor Colombia.
Colombia was tot voor een paar jaar een zeer onveilig land: een van de grootste exporteurs van drugs ter wereld en geteisterd door armoede, geweld en bende-oorlogen.
De laatste jaren heeft de regering de toestand beter onder controle en zijn grote delen van het land (redelijk) veilig bereisbaar.
Colombia is een van de mooiste landen van Zuid-Amerika en bovendien het land met de meeste vogelsoorten ter wereld.
Dus daar gaan wij heen.
We hebben wel een plan B. Als de toestand onveilig zou worden of wij voelen ons er om een of andere reden niet op ons gemak, steken we de grens over en gaan we naar Panama.
Nu zijn we tot Kerstmis bezig met de planning, dan gaan we een paar dagen naar zee, een paar familiefeesten en op twee januari 2023 vertrekken we naar Amsterdam. Van daaruit vliegen we de volgende dag met een rechtstreekse vlucht naar Bogota.
