Het zijn me de tijden wel in ons kleine landje. Het desastreuze geknoei van de paars (groene) regeringen werd bij de federale verkiezingen afgestraft met een diepgaande nederlaag en de vorming van een nieuwe was meer een hindernisbaan dan een formatieberaad. De voormalige premier Leterme voelde de stokken in zijn wielen, kwam daarbij ten val en moest gered worden door oude krokodillen uit de conservatieve vijver op te vissen. Aan Waalse kant werden de socialisten, onder aanvoering van strikjesdrager Elio Di Rupo, mee  in het jacuzzibad gesleurd, maar bij de Vlamingen bleef de SPa (Socialistische Partij anders) aan de kant staan.

Na de doortocht van de populaire of moet ik zeggen populistische Limburgse cafébaas, Steve Stevaert, die zijn financieel inkomen veilig stelde door te kiezen voor de post van gouverneur, kon de professor van Grondwettelijke en ander recht, de zaken niet meer ‘recht’-trekken en kreeg de partij een pandoering die  historisch mag genoemd worden. Dan maar terug naar de Limburg, zal men gedacht hebben, en daarom werd Caroline Genez – na een stemmenronselende transfer naar Mechelen – aan de partijleden opgedrongen als nieuwe voorzitter.

En toen kwam jij Jennifer Jennings, zong Louis Neefs in betere tijden, maar hier kwam Bert Anciaux, de man die wisselt van partij als een dandy van hemd. Dat de kartelgenoten van de Vlaamse progressieven zich helemaal niet meer konden vinden in de Vlaamse en andere politiek gevoerd door hun medepartij zat er al een hele tijd aan te komen. Het was alleen raden naar hete exacte tijdstip van de breuk en de echtscheiding. Eerst moest nog een naamsverandering doorgevoerd worden onder voorzitter Els De Weerdt, maar daarna was het kalf helemaal verdronken en grepen ook daar de oudere militanten in. Nelly Maes en Geert Lambert konden dit allemaal niet meer aanzien en verkozen om dan maar een onafhankelijke koers te varen. Dit was evenwel zonder Bert gerekend die de politieke wereld nog even in spanning wou houden door zogezegd een meditatieperiode in te lassen om zijn positie te bepalen. De poolster heeft al ettelijke jaren van zijn glans verloren en wegens de barre klimatologische omstandigheden is de Avondster Venus niet altijd even zichtbaar geweest. Waarschijnlijk is het om die reden dat de zoon Anciaux het juiste noorden niet onmiddellijk kon bepalen. Wat iedereen – buiten hemzelf – al had begrepen, werd nog even achter de hand gehouden, maar uiteindelijk moest de knoop toch eens doorgehakt worden.
En dus werd slapend Vlaanderen wakker met de stem van Bert in het radionieuws die aankondigde dat hij met zijn volle lichaam en goesting overging naar de socialisten, dat hij geen eisen gesteld had over eventuele postjes, dat hem zeker geen beloften waren gedaan, maar dat de partij wel ingestemd had met een naamsverandering, namelijk socialisten, progressief, anders. De echte socialisten die het hoorden sprongen met een luide schreeuw uit hun bed en vroegen zich af of ze wel goed begrepen hadden of dat het hier ging om een hoorspel zoals toen Orson Welles eens heel Amerika in paniek bracht door een marsinvasie te simuleren.
Zelfs Camille Huysmans stootte van het verschieten zijn hoofd tegen het deksel van zijn kist. Dat kon toch niet waar zijn? Helaas!

De oude cavaleristen te voet mobiliseerden onmiddellijk! Willy Claes, liet zijn pianotoetsen voor wat ze waren, verslikte zich eerst in zijn haargel en trok van leer. Freddy Willockx gordde zijn sterkste harnas aan, nam zijn biljartkeu vast als een lans en ging woest te keer, net als de orkaan met de Marie Louise. De bataljons en de regimenten formeerden en marcheerden ieder hun kant op naargelang ze kozen voor de oude dan wel de nieuwe formule. Een broederstrijd tussen de proletariërs van ons Vlaamse landschapje dreigde uit te breken.

Gelukkig dat de cavalerie te paard nog paarden had om de mannen en de vrouwen van het voetvolk voor te zijn. Professor Johan zette zijn emeritaat even ter zijde om het gepeupel diets te maken dat ze het eigenlijk niet begrepen hadden en moeder Caroline wierp haar schort af, verliet vierklauwens de keuken waar ze het ontbijt bereide voor de armen van het Volkshuis, om al haar matriarchale eigenschappen te benutten opdat de eenvoudigen van geest de juiste perceptie zouden ontdekken.
Eigenlijk was alles de schuld van een communicatiefout: Bertje was een beetje te vroeg geweest met zijn uitlatingen, eigenlijk was dit de taak van het beleid van de partij. Zou het kunnen dat de nieuwe progressieve socialist zijn uurwerk al op zomertijd had gezet en dus een uurtje voorliep op de anderen? Van progressieve mensen kan je uiteindelijk alles verwachten! De communicatie dus. En dus werd op de oude patriarchale wijze de orde hersteld. De basislijn bleef toch identiek, nietwaar: SPa was het en SPa bleef het! Basta! Dat het letterwoord een lichtelijke verandering onderging, was modern: teken van de vooruitgang die de socialisten hoog in hun vaandel voeren. Wie dat niet begreep, was dom. Nog eens Basta! De rangen moesten nu maar eens gesloten worden, de neuzen in dezelfde richting gedraaid en men moest maar eens op dezelfde steenweg wandelen. Een voor allen, allen voor Anciaux…..pardon: voor een!

Men kan zich terecht vragen stellen over de gehele vaudeville, maar ontegensprekelijk is de figuur van Bert Anciaux meer dan controversieel. Zijn meelijwekkende manier van spreken en zijn reeënogen hebben menig vrouwenhart doen kloppen en hem veel stemmen opgebracht. Het heeft hem zeker geen windeieren gebracht, maar cash. Van wind gesproken, geen enkel politieker of alleszins weinigen kunnen er zich op beroepen zo een actieve wimpel te zijn als de heer Bert. Bij ieder stormpje heeft hij de meest gunstige wind gekozen om zijn plooien te ontvouwen en koos hij eieren voor zijn geld. De Volksunie ontbonden en verdeeld over de vier windstreken, ID23 verdwenen met de noorderwind, Spirit naar de spokenstad en nu echtscheiding met VlPro (wegens onverenigbaarheid of niet consumeren van het huwelijk?). Een Vlaming met liberaal gedachtegoed verklaart zich van de ene dag op de andere (na meditatieperiode weliswaar) als een volbloed socialist die hij dixit vroegere verklaringen nimmer of te nooit zou worden. Misschien moeten we David Copperfield maar eens raadplegen over het geheim van deze transformatie.

Dat er geen beloning in het verschiet ligt, gelooft niemand meer, zelfs al heeft men kristallen bol ter beschikking om de toekomst te voorspellen. Benieuwd wat deze toekomst brengen zal. Van Bertje zullen we nog horen, hopelijk voor de SPa is het niet als personage in de zwanenzang van de partij.

Dit verhaal krijgt nog zeker een vervolg, misschien al in juni van dit jaar. Dat de Chinese gokkers hun tabellen maar klaarhouden. ‘Faites vos jeux! Rien ne va plus!’

21-01-2009 om 03:03 geschreven door spitfireleo

Het is dus gebeurd! De Verenigde Staten hebben een zwarte president. In een land waar de segregatie nog niet heel lang geleden werd afgeschaft en waar tot voor kort zwarte medemensen nog werden uitgesloten van goed onderwijs, deelneming aan culturele evenementen en andere openbare manifestaties, is het haast ondenkbare gebeurd. De Ku Klux Klan heeft dus niet overwonnen, maar wel de primaire gedachte dat ieder menselijk wezen evenwaardig is. Dat op zichzelf is al een verheugend feit uiteraard en hopelijk is het de inleiding naar nog meer integratie van medemensen die niet beantwoorden aan het patroon ‘blanke man’ in een samenleving die met moeite haar weg vindt.

Opmerkelijk in de toespraak van deze nieuwe president was vooreerst de verwijzing naar een tijd waarin zweepslagen voor slaven nog gebruikelijk waren en die nu gelukkig maar voorbij is, maar bovendien de aanspreekvorm ‘we’ die er duidelijk op zinspeelt dat niet enkel de president verantwoordelijkheid wil dragen, maar dit samen wil doen met de hele natie. Zou het mogelijk zijn dat we hier echt te maken hebben met een president die geen egotrippende politieker is? Het is echt te hopen voor het geluk van de Verenigde Staten zowel als van de rest van de wereld.

Alle hoop is duidelijk op deze nieuwkomer gericht en het kan niet duidelijker aangetoond worden dan door het spandoek ‘We have overcome’ dat na zoveel jaren het lied van hoop en verwachtingen ‘we shall overcome’ in de schaduw stelt. ‘We shall overcome one day’ is nu werkelijkheid geworden. Ook ik heb dat lied vele malen uit volle borst meegezongen, een met zo velen in de massa, gedragen door de hoop en de verwachting naar een betere wereld.

We mogen niet naïef zijn en er van uitgaan dat morgen alles anders zal zijn – ook bij de aanstelling van J.F. Kennedy leefden we met deze idee – maar er is, denk ik toch, een historische stap voorwaarts gezet en bijgevolg kan de opbouw naar een betere toekomst beginnen. Geen enkel huis is in een dag rechtgezet en ook hier zal er wat tijd overgaan, doch ben ik optimist en hoop ik stap voor stap, in kleine etappes, beterschap te zien.

Komaan, Mister President, geef de aftrap en zorg voor een mooie match!

21-01-2009 om 01:52 geschreven door spitfireleo

De media - foei - hadden hierachter een poging tot onorthodoxe adoptie gezocht en bijgevolg was er heel wat commotie ontstaan bij de verenigingen die zich bezighouden met legale adoptieformaliteiten.
Ook verenigingen van kandidaten adoptieouders waren verontwaardigd. Zij moesten een lange lijdensweg afleggen vooral hun kinderwens in vervulling te zien gaan en mevrouw de sneatrice kon dit dan maar op basis van een visum. Foei mevrouw de senatrice!

Zij begreep al die commotie niet! Tenslotte had ze maar gedaan zoals vele andere politieke mandatarissen, namelijk gebruik maken van een toch al geplande militaire zending om even mee over en weer te vliegen. Kon zij er aan doen dat ze daarbij geconfronteerd werd met een doodziek jongetje? Tenslotte had ze toch maar haar genereus moederhart gevolgd bij het aanvragen van dat visum en het transporteren van dat kindje naar ons land. En was tenslotte deze humanitaire daad niet eerder toe te juichen dan te veroordelen?

Ook de heer Van den Driessche, voormalig krantenredacteur en tegenwoordig senator uit roeping (?!) vond al die heisa maar niets, neen, hij was zelfs fier dat mevrouw de senatrice hem gevraagd had peter te worden van het jongetje!

Laten we welwezen: het leven redden van een mens is uiteraard een lovenswaardige daad, maar....is hier alle essentiële deontologie niet overschreden?

Dat militaire vliegtuigen zendingen uitvoeren naar verre buitenlanden waar tal van onze soldaten met een humanitaire missie aanwezig zijn, is de meest normale zaak ter wereld. Ook zij moeten kunnen genieten van normale logistieke bijstand en ook post en pakketten moeten kunnen uitgewisseld worden met het thuisfront.

Maar dat iedere politieke mandataris - zonder welbepaalde opdracht ter plekke - zo maar op de vlucht kan stappen, lijkt me niet logisch. Kan u dat? Kan ik dat? Neen, alhoewel we allemaal met onze belastingen bijdragen tot het in standhouden van de miltiare machine, kunnen we niet genieten van dit voordeel. Als we willen op reis gaan naar die verre bestemmingen dan moeten we sparen om zelf te reis te betalen! Mevrouw Schelfhout en andere mevrouwen en heren met haar statuut van verkozene, hoeven dat niet! Buiten hun goede wedde en allerhande financiële voordelen die ze genieten om vooral in de pas te lopen van de opgelegde partijtucht, genieten ze bovenop nog eens van de mogelijkheid van gratis vervoer naar verre landen. Als gewone burgers - geraakt door de miserie van mensen - hieraan willen verhelpen om te zorgen voor een efficiënte verzorging, dan moeten ze diep in de geldbeugel tasten.

Van gelijkheid is hier dus allerminst sprake. De weldoende daad van mevrouw de senatrice werd dus verricht op een tamelijk goedkope en vrijblijvende manier. Of ze hiermee aan de adoptiereglementering wou ontsnappen of niet, doet hier weinig ter zake.

Men kan zich bovendien de vraag stellen wie de verantwoordelijkheid zou dragen indien het vliegtuig zou crashen en het jongetje bijvoorbeeld zou komen te sterven. Het was immers geen officiële zending en de passagier was dan ook niet verzekerd. Wat zou men dan gedaan hebben? Alles toegedekt met de mantel der liefde?

Eerder dan een nobele daad lijkt me dit dan een onverantwoorde daad. Spijts wat mevrouw de senatrice en haar beschermheer Van den Driessche er ook mogen over denken of zeggen.

19-01-2009 om 02:15 geschreven door spitfireleo

Zaterdag 10 januari was de vastgestelde datum. Rond 9 uur ’s morgens ben ik aan het krabben; de ruiten van de auto zijn bevroren. Als de deur opengaat en het contact aanslaat, duidt de buitenthermometer  - 11° aan. Brrr…onzalige temperatuur om zo vroeg in rond te wandelen. We zijn dat blijkbaar niet meer gewoon. De kraag dus maar even verder opgetrokken en gestart zodat de airco zijn werk al kan beginnen en de voor- en achterruit een boost krijgen om ook binnenin niet aan te vriezen.

Om 10 uur heb ik afspraak bij Mariake om er de deeg voor de pannenkoeken af te halen. Mariaken – zoals wij ze hier noemen – moet eerst naar een begrafenis en komt dus later, maar ik Therèse oppikken en meenemen naar de refter van onze gemeentelijke school. Zij zal al beginnen bakken.
Het zijn gistpannenkoeken en de beide dames en hun product zijn hier in ons dorp zeer gekend en zeer gegeerd. Wat een geluk dat we op beide kunnen rekenen!

We? Dat zijn enkele mensen, vanuit de eerste communiewerking die zich 4 jaar geleden geengageerd hebben, om in de periode rond Driekoningen (tweede zaterdag van januari) met de eerste communiecanten en hun vriendjes, te gaan zingen ten voordele van één of enkele projecten in India. Ook vanuit de plechtige communiewerking komt steun. Ondertussen groeit de bekendheid van dit gebeuren en brengen de kinderen andere (school)kameraadjes mee. In het dorp en in de gehuchten gaan ploegen van drie tot vier kinderen met een begeleid(st)er op pad. Ze bellen aan bij de mensen en zingen hun mooiste lied met hun mooiste stem. Hun collectebussen vermelden het doel van hun bezoek en een legitimatiedocument bewijst dat ze sterzangertjes zijn. Waar mensen thuis zijn, wordt zelden geweigerd om wat in de pot te steken.

Dit vraagt echt heel wat voorbereiding en de groep is dan ook versterkt met de twee godsdienstleerkrachten van de twee basisscholen van de gemeente: de Fusieschool en de Zonnebloem. De stratenindeling is al enkele jaren vastgelegd en naarmate de kinderen binnenkomen, wordt hen een of meerdere straten toegewezen. Wie eerst komt mag eerst kiezen en zo tracht men de kinderen dan ook zo dicht mogelijk bij hun eigen woning te laten gaan.

Rond halfeen komen de eerste kandidaten binnen – al of niet verkleed – maar geen nood er liggen nog heel wat spullen klaar: kleren, dekens, kronen, sterren en dergelijke meer. Onze kinderen zijn die dag immers allemaal koning of koningin voor een dag. Ze worden geacht om rond vier uur terug binnen te zijn, zodat ieder ploegje zijn opbrengst kan tellen en afgeven bij Gaby, die de zaak zowat coördineert. Daarna mogen ze genieten van een lekkere pannenkoek en een drankje.

Dit jaar hadden we – net als verleden jaar – voor iedere deelnemer een gratis pannenkoek en drankje voorzien. Dat men pannenkoeken kon bestellen om mee te nemen of om ter plaatse te smullen met koffie of choco of... een succes, maar....  voor ons min of meer een ramp, want nog waren de twee laatste groepen niet binnen als al de lekkere pannenkoeken zo goed als op waren. Vlug wat opzij gehouden voor diegenen die nog komen moesten en naar de winkel om er een honderdtal bij te kopen zodat toch niemand op zijn honger bleef. Volgend jaar komt er een halve emmer deeg bij, zo werd al beslist door de dames! Nodig , want iedereen lust wel liever die versgebakken lekkernij!

Veel huizen bleken gesloten dit jaar. De winterse toestanden hebben velen naar buiten gestuwd om te skiën in de Ardennen, om te schaatsen op de plaatselijke vijvers en andere waters, ook om de wekelijkse boodschappen te doen….en toch was het resultaat van wat al die meisjes en jongens ophaalden met hun jeugdig enthousiasme echt wel goed! De exacte cijfers kunnen we begin volgende week geven als we de gemaakte onkosten van drank, pannenkoeken en andere noodzakelijke aankopen er allemaal af getrokken hebben, maar een ruwe schatting brengt me toch rond de 1000 euro. Toch niet slecht voor een kleine landelijke gemeenschap.

Het project werd 4 jaar geleden opgestart, onder impuls van Diana en Guido, rond de noden van India en telkens proberen we toch iets specifieks in het middelpunt van onze actie te stellen. Maar zoveel mogelijk centraliseren we rond de projecten van zuster Jeanne Devos. In mijn blog van 8 december kon u reeds een en ander lezen over deze missiezuster van de Jacht uit Heverlee (bij Leuven). Er was al een actie ten voordele van haar project rond de bescherming van het huispersoneel, daarna voor de gevolgen van de tsunami en de kinderarbeid en dit jaar dus rond het project van de sloppenscholen in India. Een project dat ook gedragen wordt door de Katholieke Universiteit van Leuven en dat onder het peterschap staat van de bekende kinderpsychiater Peter Adriaenssens.
Zuster Jeanne Devos is ondertussen wereldwijd bekend omwille van haar werk in India en is dus de geschikte persoon om het opgehaalde geld te doen toekomen op de plaats waar het moet zijn. Diegenen die zich afvragen waaruit haar werk bestaat kan ik aanraden even door te surfen naar ( www.jeannedevos.org en ook op www.ndwm.org ) . Diana en Guido – twee van de drijfkrachten achter ons sterzingenproject  – delen met ons hun geluk de zuster goed te kennen en zo weten we ook met zekerheid dat alles goed terecht komt en besteed wordt.

Dat het hier om een katholieke zuster gaat, mag geen bezwaar zijn omdat we er van uit gaan dat een dergelijk project niet religieus gebonden is, maar de kans moet geven aan iedereen die het ziet zitten om anderen te helpen waar mogelijk. Delen van zijn rijkdom is niet alleen een christelijk gegeven, maar heeft eveneens een humanitaire dimensie. Ieder kind van de scholen mag dus meekomen, eender welke levensbeschouwing de hunne is, want wat ons betreft is dit een multicultureel en interreligieus gebeuren.

Waarom is het sloppenscholen-project voor ons zo belangrijk? Net zoals vele landen is India een land van vele contrasten: er zijn heel rijken en er zijn heel armen en daartussen zweeft een grote menigte die eerder arm dan rijk is. De armen moeten op alle mogelijke manieren trachten te overleven en dit brengt onmogelijke en onmenselijke toestanden met zich mee. We zijn de mening toegedaan dat schoolse opleiding een zekere opstap naar ontvoogding, naar ontplooiing en zelfstandigheid kan leiden. Waarom zijn we daar zo zeker van? Omdat het in onze contreien niet anders is geweest! In vroegere tijden waren hogere studies uitsluitend voorbehouden aan de rijkere klasse. Mettertijd is daar verandering in gekomen omdat goede lui – mecenassen van het onderwijs, leken en geestelijken – zich ingezet hebben om minder begunstigde kinderen toch een opleiding te geven. Deze opleidingen zorgden voor het ontstaan van allerlei verenigingen die het lot van de mensen in handen ging nemen en zorgde voor sociale ontvoogding. Deze verenigingen waren van allerlei ideologieën en hebben ook daardoor gezorgd dat de nodige maatschappelijke diversiteit werd gegarandeerd. Men mag gerust stellen dat het verplichte onderwijs voor iedereen mee aan de basis ligt van onze welvaart en echt niet alleen meer voorbehouden wordt aan een rijkere klasse.
Ook in de armere landen kan een dergelijk scenario baat brengen en zorgen voor de nodige ontplooiing. Dat het in verre landen gebeurt en blijkbaar een druppel op een hete plaat lijkt, mag hierbij geen hindernis zijn. Beetje bij beetje kan men daar werken aan een betere samenleving.

In een niet zo ver verleden was het hier ook nog niet allemaal rozengeur en maneschijn. Herinner u Emile Vandevelde, de grote socialistische voorman, die zich - in 1912! – verplicht zag om de alcoholwet in te stellen waarbij men verplicht was om alcohol te kopen in een minimum hoeveelheid van twee liter en dit om te vermijden dat arbeiders al hun centen opmaakten aan drank. Ik ben de exacte datum vergeten, maar het is nog niet zo lang geleden dat deze wet werd afgeschaft en vervangen door het vergunningsrecht. Het zal zowat een kleine twintig jaar geleden zijn, nu. Ook bij ons is deze ontvoogdingsstrijd trouwens nog niet volledig gestreden. Ook hier heerst nog te veel armoede en zijn de verschillen nog te groot.

Dat een project zoals het onze moet gedragen worden door vrijwilligers is vanzelfsprekend en we hebben dan ook het geluk een kern te hebben die er echt mee begaan is. De kerngroep bestaat uit Diana en Guido, Yo en Lizzi en Gaby en ik. Maar met deze groep alleen komen we er echt niet. We zijn dan ook enorm dankbaar dat de directeur van de Gemeentelijke Fusieschool dit jaar de refter en het materiaal gratis ter beschikking stelde. Vorig jaar nam de Gemeenschapsschool 'De Zonnebloem' dit voor haar rekening.
We zijn ook enorm dankbaar voor Maria en Thérèse, die – gratis notabene – het pannenkoeken bakken voor hun rekening nemen. Dat de leerkrachten voor catechese van beide scholen mee aan de kar duwen, is zeker een pluspunt die eveneens onze dankbaarheid verdiend. Maar vooral zijn we al die kinderen meer dan dankbaar, omdat ze in weer en wind toch de moed opbrengen om de straat op te gaan om in enkele uren ‘Driekoningen’-zingen geld bijeen te halen om kinderen in een ver land de kans te geven eveneens kennis te maken met schoolbanken. Men zegt soms dat kinderen kunnen wreed zijn, maar hier tonen ze volop hun groot hart en laat me zeggen dat ik dat hartverwarmend vind voor de toekomst. Daarbij mogen we uiteraard ook de volwassen begeleid(st)ers niet vergeten, de mama’s en de papa’s en die andere volwassenen die een groepje onder hun hoede  nemen en mee op stap gaan zodat alles in de beste orde kan gebeuren en de veiligheid toch gegarandeerd wordt. Want alhoewel de parochie voor een verzekering zorgt, hebben we liever geen incidenten mee te maken en de aanwezigheid van die bewuste volwassen is voor ons dan ook een grote geruststelling.

Ik ben met Guido op pad geweest om wat foto’s te nemen van ploegen onderweg en we zijn er in ggeslaagd dat hier en daar te realiseren. Die foto’s vind je terug op http://fotoalbum.seniorennet.be/spitfireleo onder ‘sterzingen voor India’. Ga er gerust eens kijken. IK heb ook enkele kleine filmpjes opgenomen met mijn digitale camera maar spijtig genoeg krijg ik die niet in mijn blog of mijn fotoalbum omdat het formaat (.avi) er niet erkend wordt. Diegenen die geïnteresseerd zijn kunnen mij een mailtje sturen en ik tracht ze dan door te mailen of indien iemand anders een oplossing heeft, laat het me maar weten.

Bij leven en welzijn willen we volgend weer sterzingen inrichten voor India, maar welk project hiermee gesteund zal worden, moeten we nog bepalen. We hebben nog echter tijd om dit zorgvuldig met zuster Jeanne Devos te overleggen. Hou deze blogrubriek in het oog en je verneemt er alles over i n de loop van het komende jaar.

Opmerking:  Moest bij het lezen van deze blog een solidariteitsgevoel voelen opkomen, dan kan je nog altijd een bijdrage storten op rekening 088-2383233-35 van de Dexiabank op naam van ‘Sterzingen federatie Wolvertem’. Voor giften vanaf 30 euro kunnen we spijtig genoeg geen attest voor belastingsvrijstelling verlenen. Wil je een bedrag storten vanaf 30 euro, neem dan a.u.b contact op met info@jeannedevos.org en vraag daar naar de procedure. Vermeldt dan op je overschrijving ‘Sterzingen federatie Wolvertem’ en zo komen we ook te weten wie met ons solidair is.

11-01-2009 om 20:10 geschreven door spitfireleo

08-01-2009 om 02:34 geschreven door spitfireleo

05-01-2009 om 03:33 geschreven door spitfireleo

Bezoek aan het Natuurhistorisch museum te Brussel op 30 december 2008

Al een hele tijd is onze kleinzoon van 8 jaar bezeten door dinosaurussen en bijgevolg heeft hij de reeks tekenfilmen over de dino’s letterlijk grijsgedraaid. Geen minuut vrije tijd werd onverlet gelaten om de video’s te bekijken tot grote wanhoop van mama, papa en zelfs oma en opa. Hier moest bijgevolg drastisch ingegrepen worden! Ik had al eens geopperd dat we tijdens een vakantie het museum van de dinosaurussen in Brussel maar eens moesten bezoeken, maar dit werd uitgesteld omwille van o.a. de werkzaamheden die men er recentelijk heeft doorgevoerd.

Dit museum herbergt o.a. de belangrijke collectie geraamtes van dino’s die gevonden werden in Bernissart en geeft ook heel wat ruimte aan andere belangrijke fossielen en natuurwetenschappelijke informatie. Bovendien werd het museum ook voorzien van interactieve computers hetgeen voorzeker de interesse bij jongeren stimuleert.

Een beter ogenblik om een dergelijk museum te bezoeken was uiteraard de kerst- en Nieuwjaar vakantie: de strenge kou, het gebrek aan sneeuw en een opkomende  teeveeverslaving……het waren allemaal redenen genoeg om zulk een bezoek te plannen. Zeer uitgebreide informatie vind je op de volgend website: http://www.natuurwetenschappen.be/institute/structure/geology/geotourism/musees/bxl_irsnb en je stelt onmiddellijk vast dat niet alleen de gebouwen en de tentoonstellingen werden aangepast, maar dat tevens gekozen werd voor een nieuwe naam: MUSEUM VOOR NATUURWETENSCHAPPEN. Het museum ligt in de Vautierstraat aan de rand van het Leopoldpark , in de onmiddellijke  buurt van het Schumannplein en in de nabijheid van de gebouwen van de Europese Unie.
Het staat expliciet vermeld in de informatie op de website en ik kan het nu bevestigen: het vinden van een parkeerplaats is geen sinecure. De parkings van het museum zelf zijn niet zo groot en waren inderdaad: ‘volzet’. Het is dus kwestie van wat rondrijden en ergens een plaatsje te zoeken. Een aanrader is dan wel: neem een plannetje van Brussel mee en noteer zorgvuldig de naam van de straat waar je je auto achterlaat. Vooral in de winterperiode is dit aangewezen; de bezoekuren eindigen om 18.00 uur en dan is het al wat donker hetgeen de oriëntatie absoluut niet vergemakkelijkt en voorkom je nodeloze paniek.

Regelmatig worden thematentoonstellingen georganiseerd en je kan dus kiezen voor een bezoek aan museum en thematentoonstelling  of hetzij enkel aan de thematentoonstelling , hetzij alleen voor het vaste museumgedeelte.
Wij kozen voor dit laatste omdat je algauw drie uren moet voorzien voor dat deel; een tijdsoptie die nog verder uitdeint als je publiek echt geïnteresseerd geraakt door wat er te zien valt en de nodige tijd neemt om alle teksten te lezen.  Met een kleinzoon van 8 en een kleindochter van 5 jaar oud hadden we ingeschat dat we maximum de drie uren zouden volhouden, maar het zijn er meer geworden. Om half zes hebben we het bezoek afgebroken om eerste even langs de cafetaria voorij te gaan voor en drankje en een hapje. Dit kon nog net omdat om 18 uur alles gesloten wordt. Met een ouder publiek kan je dus kiezen voor een langere periode en tijdens de middag iets gaan eten in de cafetaria of picknicken met eigen materiaal in de daarvoor voorziene zaal.

Het is al bij al een boeiende ervaring geworden die we een volgende keer verder zullen zetten. Dergelijk alternatief is immers uitstekend om dagen van slechte weersomstandigheden op te vangen en is bovendien nog leerrijk. Iedereen die – al was het maar een heel klein beetje – geïnteresseerd is in de natuur en de herkomst van fauna en flora, wil ik sterk aanraden het museum eens te bezoeken. De prijs is best dragelijk en zijn volle bedrag waard.

Ik hoop binnen enkele dagen de gemaakte foto’s te kunnen toevoegen aan mijn fotoalbums op ditzelfde net, maar voeg er hier toch enkele bij zodat je je een klein idee kan vormen over wat er allemaal te zien is.

05-01-2009 om 02:16 geschreven door spitfireleo

05-01-2009 om 02:15 geschreven door spitfireleo

03-01-2009 om 22:56 geschreven door spitfireleo

1.     Coup de theatre.

Je kan het een ‘coup de theatre’ noemen: de aanstelling van de oude krokodil Wilfried Martens als verkenner voor de nieuwe samenstelling van een regering. Koning Albert II heeft het nuttig geacht om een oude man te belasten met de verkenningsronde die vooraf moest gaan aan de samenstelling van een (ver)nieuw(d)e regering. Deze oude rot bezit uiteraard een formidabele ervaring in het beoefenen van politiek. Je zou voor minder, hij heeft immers 8 of 9 regeringen geleid die ons land jammer genoeg opgezadeld hebben met een onoverzichtelijke staatsschuld. De reden hiervan is velerlei, maar een belangrijk aspect – typisch voor het Belgisch politiek van die tijd – ligt vooral in de toepassing van de zogenaamde ‘wafelijzerpolitiek’. Eigenlijk was dit een verschijnsel waarbij volwassen mensen zich verlaagden tot kinderlijk gedrag. De meeste partijen waren in die tijd nog ‘unitair’ Belgisch en dit fenomeen speelde dan ook mee in dit gedrag. Waaruit bestond deze wafelijzerpolitiek dan wel, zal je me vragen.  De staat was nog niet gesplitst in gewesten en gemeenschappen en bestond in die tijd uit twee gemeenschappen, nl. de Waalse en de Vlaamse. Met de kleine Duitstalige gemeenschap hield men geen of weinig rekening, de Waalse gemeenschap rekende deze volledig tot de zijne.

2.     De wafelijzerpolitiek

De wafelijzerpolitiek dus. Stel je voor dat het verkeer het noodzakelijk maakt om een vlotte wegverbinding te maken tussen Brussel en Oostende. De nodige plannen en de budgetten worden gemaakt en aanbesteed. Daarna begint men met de aanleg van een snelweg tussen beide steden.

‘Hola’, zegt de Waalse gemeenschap:’wij willen eenzelfde budget voor onze gemeenschap’. Wat daarmee dan uitgericht wordt, is vooral hun probleem en Vlaamse pottenkijkers kunnen ze hierbij best missen. Zo zijn er vele miljarden franken verloren gegaan omwille van de symmetrie van de uitgaven. Dat dit op lange termijn niet te houden was, blijkt nu nog jaren later, waar iedere Belg jaarlijks bijdraagt aan de delging van de toen ontstane schuld.

De federalisering heeft hier gelukkig maar een eind aan gemaakt met die beperking dat het ‘rijke’ Vlaanderen nog ieder jaar aanzienlijke sommen transfereert naar Wallonië als ‘solidariteitsbijdrage’.
In deze bijdrage ligt trouwens een van de fundamentele problemen die de huidige politieke gedragingen fundamenteel beïnvloeden en de Vlamingen doen vragen naar meer financiële autonomie. Maar dat zal later nog wel eens aan bod komen, want we hebben het nu over de nieuwe regeringsvorming. 

3.     Prognoses over het premierschap.

In een eerste beoordeling over het politieke klimaat gaan de meeste media er van uit dat een doorstartregering met dezelfde coalitie tot de mogelijkheden behoort en dat de eerste minister ook uit de CD&V zal komen. Jean-Luc Dehaene – voormalig premier en bedacht met de naam van loodgieter – en Guy Verhofstadt van de Open Vld en voorgaande premier, net als de CD&V coryfee, Herman Van Rompuy komen hiervoor ogenschijnlijk in aanmerking. Er zijn echter obstakels want Dehaene wil slechts optreden tot 2009, tijdstip waarop in principe gekozen wordt voor Europa, net  trouwens als Verhofstadt, die zijn ambities voor een Europees postje nooit onder stoelen of banken stak en Herman Van Rompuy voelt zich goed in zijn vel als Kamervoorzitter en sleept zijn verleden met zich mee waarin hij stellig verklaarde zijn politieke carrière te beëindigen zonder ooit eerste minister te worden.
Het is bovendien duidelijk dat de Open Vld de Europese kandidatuur van haar voormalige boegbeeld Guy Verhofstadt niet in gevaar wil brengen en bijgevolg met alle mogelijke middelen het scoren wil beletten van CD&V-er Jean-Luc Dehaene.

4.     Van Rompuy toch formateur en het begin van een stoelendans.

In de nieuwsbulletins verschijnt echter het nieuws dat Van Rompuy toch bij de koning voorbijgegaan is en hierbij de post als formateur heeft aanvaard. Allerhande speculaties steken de kop boven, maar men kan zich wel indenken dat de druk vanwege de partij en de coalitiegenoten erg groot moet zijn geweest. Binnen de twee dagen zijn de formatiegesprekken rond en al op 30 december legt de nieuwe regering de eed af bij de koning. Twee CD&V ministers van de voormalige regering zijn echter uit het geheel verdwenen, nl. Yves Leterme, ex-eerste minister en Jo Van Deurzen, de voormalige minister van Justitie. Daarmee begint dan een stoelendans die toch heel wat vragen met zich meebrengt.

Dat Stefaan De Clerck minister van Justitie wordt, is niet geheel onverwacht. Met zijn achtergrond als jurist en als voormalige minister van Justitie, lijkt deze keuze logisch. Dat Van Rompuy  eerste minister wordt, is dan weer geheel in de lijn der verwachtingen: hij is immers aangesteld als formateur en geniet door zijn politieke ervaring het vertrouwen van Vlamingen zowel als van Walen.

De keuze van Patrick Dewael als Kamervoorzitter in de plaats van Van Rompuy is dan van een geheel andere orde. Deze man ligt immers onder vuur wegens de problemen ontstaan bij benoemingen bij de federale politie waarbij hem vooral nalatigheid en incompetentie worden verweten. De oppositie ziet dit dus als een zijspoor voor de politicus. Het is evenwel geen onbelangrijk zijspoor want hij wordt hiermee de eerste burger van het land en zijn loonzakje weegt tevens zwaarder als dat van de premier.  Op het moment dat ik dit artikel nu verder zet, is de controverse weer een beetje aangegroeid vermits de chef van de  federale politie – als onderdeel van zijn verdediging notabene – een klacht heeft ingediend tegen zijn voormalige minister omwille van schriftvervalsing. De akte van benoeming van de secretaresses in kwestie zou immers geantidateerd zijn en getekend op een ogenblik dat Verhofstadt de overgangsregering voor Leterme I leidde en bijgevolg slechts voorlopige beslissingen mochten genomen worden. Een benoemingsbesluit ligt hier duidelijk buiten.

Andere donderslag aan de hemel is het ontslag van Inge Vervotte, o.a. minister voor de hervorming van het openbaar ambt, die zich niet kan akkoord verklaren met het gevolgde scenario en aanklaagt dat enkel de CD&V beladen werd met alle zonden Israëls en twee van haar politieke zwaargewichten plaats moesten ruimen zonder dat de andere partijen van de regeringscoalitie verantwoordelijkheid voor de crisis diende op te nemen.
Alhoewel Inge Vervotte gekend staat als een stevige aanhangster van Yves Leterme en ze bijgevolg van enig opportunisme kan verdacht worden, scoort ze toch een punt.
Bij het verloop van de evenementen die aanleiding waren voor het ontslag van de regering en het ontslag van Jo Van Deurzen en Yves Leterme, circuleert het hardnekkige gerucht dat de informatie over het lekken van het nog te publiceren arrest over de zaak Fortis, zou komen vanuit het kabinet van Vice-premier en minister van financiën Didier Reynders (M.R.). Indien dit werkelijk het geval was, dan is dit een bedenkelijk feit waarbij kan vermoed worden dat het de moedwillige bedoeling was om Yves Leterme en Jo Van Deurzen te beschadigen en de CD&V aldus te onthoofden in het zicht van de verkiezingen van 2009.
De zienswijze van Vervotte is bijgevolg een denkpiste die eveneens grondig moet onderzocht worden door de commissie belast met het onderzoek over de feiten. Indien inderdaad zou blijken dat het kabinet van Reynders hierbij rechtstreeks betrokken was, dan lijkt het me normaal dat ook de vice-premier een stap opzij moet zetten , hetgeen uiteraard luidruchtig zal toegejuicht worden door de Waalse politieke opposanten van deze politicus.

5.     De stoelendans van de Vlaamse regering.

Het is logisch dat de politieke tegenstanders van – vooral CD&V – proberen om maximum garen te spinnen uit de omstandigheden en dat ze bijgevolg ook aandrongen om Kris Peeters, minister-president van de Vlaamse regering – de post van eerste minister op te dringen. Vermits dit jaar regionale en Europese verkiezingen plaats hebben en Peeters het boegbeeld van de CD&V zal zijn, zou hij politieke zelfmoord bedrijven bij het aanvaarden van de post. Als initiatiefnemer en kartrekker van de communautaire besprekingen van gemeenschap tot gemeenschap, legt hij trouwens zijn hoofd al op het kapblok en dreigt hij bij niet-akkoorden te sneuvelen op het politieke slagveld.

De overstap van Steven Van Acker (CD&V) naar de federale regering, moest evenwel nog een minister aangeduid te worden die hem bij de Vlaamse regering moest vervangen. De keuze hiervoor was echter niet zo eenvoudig, want niet alleen moest het evenwicht tussen de verschillende Vlaamse provincies gewaarborgd worden, maar bovendien moest deze politicus ook nog nauwe banden hebben met de christelijke vakbond vermits alle politici met syndicale achtergrond uit de regering verdwenen waren.
Het is uiteindelijk een nauwelijks bekende dame geworden uit Limburg (Veerle Heeren). In de betrokken kringen staat ze bekend omwille van haar werkkracht en dossierkennis, maar de regionalisering van de partijen en de provinciale indeling hebben er in de loop van de tijd voor gezorgd dat men elkaar nog nauwelijks kent buiten de provinciegrenzen.

De partijtucht – die stemming verplicht in de lijn van de partijverwachtingen – en het systeem van opvolgers in het parlement, hebben dit democratisch beleids- en controleorgaan in de loop der jaren monddood gemaakt. De angst om de postjes is zo voelbaar dat geen enkel parlementslid – hetzij federaal of regionaal – nog een eigen visie durft te verdedigen in het parlementair halfrond, laat staan een afwijkend kiesgedrag zou tonen.

Parlementairen die zich beklagen over het weinig impact dat ze nog hebben op het beleid, houden hiermee een hypocriet gedrag. Indien ze dit willen veranderen, dan moeten ze maar de moed hebben zich te onthouden of tegen te stemmen als ze niet akkoord gaan met de voorgelegde wetvoorstellen of –besluiten. De parlementen zijn verworden tot een praatbarak van beunhazen die bovendien nog verrast blijken te zijn als ze vaststellen dat de meerderheid van de landgenoten geen vertrouwen meer hebben in politiek of politici. De antipolitiek van hun landgenoten hebben ze vooral aan zichzelf te danken, maar het blijkt tegenwoordig ‘bon ton’ te zijn om de verantwoordelijkheid van al wat tegengaat bij een ander te leggen.

6.     De nieuwe doorstartregering legt de eed af en krijgt het vertrouwen van de kamer – meerderheid tegen minderheid.

Op 31 december legt de nieuwe regering de eed af bij de koning en op 2 januari volgt dan de regeringsverklaring. Wie nieuwe initiatieven had verwacht, komt bedrogen uit, want de nieuwe coalitie zal verder werken op de akkoorden gemaakt tijdens Leterme I. Uiteraard dat de oppositie roept dat het om ‘oude wijn in nieuwe zakken’ gaat. Dat is nu eenmaal de rol van oppositie voeren en bovendien is het zelfs niet onjuist wat ze verklaren. De nieuwe regering ontkent dit zelfs niet, maar een zeer gedreven en spraakvaardige premier Van Rompuy weerlegt de kritiek op zijn vlijmscherpe kenmerkende spreektrant en vraagt de beoordeling van het eindresultaat dat hij in 2011 plaatst. Om het in wielertermen te zeggen: het is inderdaad aan de meet dat men de prijzen uitdeelt.

Alhoewel ieder rechtgeaarde Vlaming beseft dat er grondige veranderingen moeten gebeuren in het politieke landschap, is nu voornamelijk een tijd nodig van politieke stabiliteit waarbij de aandacht vooral moet uitgaan naar het herstel van de economische draagkracht, de tewerkstelling en het sluiten van het sociaal net.
Als deze regering nu eens de moed zou betonen om te regeren als een goede huisvader, dan kan iedere partij wel een van de pluimen op zijn hoed steken en dan zal – naar mijn bescheiden mening -  duidelijk blijken dat bepaalde communautaire verschillen weggewerkt moeten worden om de weg begaanbaar te maken.  
Dat iedere taalgemeenschap hierbij de mogelijkheid moet hebben om bepaalde zaken een eigen invulling te geven, lijkt me logisch zonder dat evenwel het solidariteitsprincipe opgegeven wordt. In een maatschappij die zichzelf respecteert is het de plicht van de sterksten de lasten van de zwaksten mee te helpen verlichten, dit is vooral een principe gebaseerd op een menselijk gedrag onafhankelijk van geloof of ideologie.
De wafelijzerpolitiek van ‘als jij een lekstok krijgt, wil ik een praline’ moet maar eens en voor altijd gedaan zijn.

Dat de nieuwe regering het vertrouwen van de kamer zou krijgen, meerderheid tegen minderheid, lag in de lijn der verwachtingen en misschien moeten we dat allemaal maar eens doen:

Niet op voorhand veroordelen, maar met een kritische en waakzame geest het voordeel van de twijfel toekennen aan de nieuwe ploeg en oordelen op basis van het eindresultaat.

In deze blog zal u met hopelijk een goede regelmaat mijn kritische beschouwingen kunnen volgen.

03-01-2009 om 00:00 geschreven door spitfireleo