De grote Arenbergmolen van Rebecq.
De watervallen van de Zenne in het centrum van Rebecq werden in de middeleeuwen uitgebaat voor het malen van het graan, vooreerst door de Landheren van Rebecq en later in 1606 door de Hertogen D'Arenberg. In de XIX eeuw vergrootte de familie Minne, afkomstig uit Oostenrijk, de gebouwen en verbouwden hen om tot een fabriek van zijden kousen. De grote schouw profileert zich nog steeds in het kader van de watervallen van de Zenne. De molen is in werking gebleven tot 1964. Het grote buitenwiel heeft een diameter van 7,50 m. De molen werd in 1974 aangekocht door de gemeente.

De kleine Arenbergmolen van Rebecq.
Deze kleine molen werd opgericht in de XV eeuw en werd in beweging gebracht door de wateren van de Zenne. Hij bezat oorspronkelijk een houten buitenwiel, vier paar molenstenen en een stootblok. Gerestaureerd en omgebouwd tot een molenmuseum en smidse sinds 1975. Tijdens het toeristisch seizoen kan men nog steeds het graan zien malen zoals voorheen.

De oprichting van brouwerij Lefebvre, gelegen in de Zennevallei op het grondgebied van Quenast (Waals Brabant) vond plaats in 1876. In dat jaar huldigt Jules Lefebvre, jachtwachter, landbouwer, herbergier en moutbewerker zijn nieuwe brouwerij in.
In 1916, tijdens de oorlog, wordt de brouwerij ontmanteld omdat het metaal door de Duitse bezetters wordt opgeëist.
In 1921, dus enkele jaren na het einde van de eerste wereldoorlog, verhuist August Lefebvre, de brouwerij van het dorpscentrum naar een naburige heuvel om te ontsnappen aan de overstromingen van de Zenne die destijds ieder jaar buiten haar oevers trad. De nieuwe brouwerij wordt ondergebracht in de gebouwen van een op .... de fles gegane brouwerij waar zij zich nu nog steeds bevindt.
In 1921 moderniseert Gaston Lefebvre, een telg van de derde generatie, de brouwerij met de oprichting van een bottelarij die een verruiming betekent van de diverse procedes voor het op flessen trekken van bier die tot dan toe beperkt waren tot vaten van 30, 50 en 100 liter.
In 1932 neemt de brouwerij bierkuipen met kegelvormige cylinders in gebruik. Dat technisch snufje zal de brouwerij een tijdlang een zekere technische voorsprong geven op de concurrentie.
Tijdens de periode 1940-1945 staat de activiteit van de brouwerij op een laag pitje wegens de oorlogsomstandigheden. Hoewel zij niet ontmanteld worden, hebben alle brouwerijen te lijden onder het feit dat alleen bier met een laag alcoholgehalte mocht worden geproduceerd. (maximum 0,8 % alcohol).
Van 1953 tot 1987 houdt de brouwerij zich ook bezig met groothandel in bieren.
In 1960 neemt Pierre Lefebvre de leiding over van de zaak op een moment dat de naburige steengroeven hun activiteit aan het inkrimpen zijn. Het aanbod wordt verrijkt met een nieuw bier, met name de Porph-Ale. Het nieuwe product, dat 5% alcohol bevat en het resultaat is van hoge gisting, ontleent zijn naam aan het plaatselijke gesteente.
In 1966 wordt nog een ander bier op de markt gebracht, met name de Super Houblo, een soort “scotch” met 6 % alcoholgehalte.
In 1975 wordt de fakkel overgenomen door Philippe die tot de vijfde generatie behoort en houder is van een marketingdiploma.
Als gevolg van een overeenkomst met de Abdij van Bonne Esperance begint men in 1978 gegist bier te brouwen.
In 1980 komt de export echt op dreef en dat is vooral het geval met die van flessen gerefermenteerd bier naar Italië.
In 1983 verleent de Abdij van Floreffe aan de familie Lefebvre een licentie voor het brouwen van speciale bieren. Het gamma, dat aanvankelijk 3 bieren omvat, wordt al spoedig uitgebreid tot 5. Na de Floreffe Double, Floreffe Triple en Floreffe Prima Melior komen de Floreffe Blonde en de Floreffe Blanche aan de beurt.
In 1989 doet een wit bier zijn intrede, de Student, een benaming die weldra wordt omgedoopt tot “Blanche de Bruxelles” (Brussels witteke).
In 1995 innoveert de brouwerij met de lancering van Barbar, een blond bier met honing. De volgende jaren wordt de Barbar Winter Bok op de markt gebracht, een bier dat geproduceerd wordt van oktober tot februari.
In 1998 ziet een appelbier, de Newton, het levenslicht.
In 2002 wordt de leiding van de brouwerij overgenomen door Paul Lefebvre. Zijn komst betekent vernieuwing. In 2003 wordt begonnen met een kriekenbier, de Belgian Kriek en een perzikenbier, de Belgian Pêches en in 2004 wordt de Belgian Framboises gelanceerd.
De zes generaties jonge brouwerij Lefebvre is nog steeds in de eerste plaats een familiebedrijf. Voortdurend in expansie, is zij voornamelijk op het buitenland gericht want 80 % van de productie wordt uitgevoerd.

Rond half zes zitten we aan tafel voor een lekker kip-curry : de kip is lekker, de rijst is mals en de currysaus is een behoorlijk "hot", hmm...

Het zijn drukke dagen geweest en de kinderen zijn moe; ze worden in bed gestopt en het blijft niet al te lang rumoerig boven.

Na twee dagen kwis zijn we aan enkele andere opgaven toe :
1. Gebarentaal. Ieder op zijn beurt dient een reeks beroepen, voorwerpen, personen uit te beelden zonder dat hij / zij er mondelinge uitleg mag bij geven. We lachen ons gedurende twee uur een kriek met de originaliteit van sommige "uitbeelders".

2. Koekezeven. Op geen enkel weekend mag dat spelletje  ontbreken. Het gaat om een eenvoudig kaartspel waarbij iedereen een aantal (80) "oude centen" krijgt. Bij iedere deelbeurt dient verplicht ingezet te worden op vijf kaarten, gaande van één tot vijf centen.  De speler, die zo een kaart kan uitleggen tijdens het spel, mag hij de er aan verbonden "pot" oprapen. Hier tarten we sinds jaren alle wetten van de kansberekening : geluk of ongeluk in het spel is GEEN variabele : we weten pertinent zeker dat Els in de korste keren failliet zal zijn!  Wat zich inderdaad tot op heden ieder jaar herhaalt.....

Tussen 8u30' en 9u30' wordt op alle gemak ontbeten : de pistolets en de sandwiches smaken lekker.
Dan rijden we opnieuw naar Quenast voor een zeer interesssant bezoek aan de porfiercarrière. Met een beetje overdrijving kan men zeggen dat alle kasseistenen ter wereld van hier afkomstig zijn. Maar op vandaag is enkel nog een desolaat industrielandschap te ontdekken, omdat de uitbating tot op een minimaal niveau werd terug geschroefd.  De productie is bijna volledig beperkt tot ballast voor de treinsporen en steenslag voor de wegenbouw.  Opnieuw zo'n een industrietak waarvan hele dorpen en duizende mensen jaren lang hebben geleefd en die dan volledig teloor is gegaan (zie textiel in het Gentse, staalindustrie in Limburg en Wallonië, serredruiven in Vlaams-Brabant,... ).
De gidse legt echter zeer goed uit "hoe het geweest is" en hoe het porfier met treintjes uit de groeve werd gehaald. (er bestond een heus "station")

We wandelen wat bergop en komen tot aan de rand van de groeve, waar we een vrij indrukwekkend zicht hebben op de terrasvormige uitgraving.  Er worden telkens een reeks verticale schachten geboord waarin springstof wordt gestopt . Eenmaal beslist is tot de volgende ontploffing, gaat het groot alarm af en iedereen dient de groeve te verlaten op 3 personen na : 2 beneden, die moeten ingrijpen als iets gedeeltelijk misloopt en 1 persoon boven in het alarmhokje die de leiding heeft en alles coördineert. 

Het water in deze enorme put verzamelt zich onderaan in een vijver en wordt vandaar met een pijpleiding vele honderden meters verder gepompt, waar het zal gebruikt worden om de aarde van de gebroken porfier te wassen.

Op de middag keren we voor de laatste maal terug naar "ons huisje" waar een hoeveelheid croques-monsieur worden klaar gemaakt en verorberd.
De "Oosterzelenaars" dienen dan te vertrekken, want Els moet in de namiddag in Gent nog deel te nemen aan een "examen" van het Rode Kruis.
Rond 14 uur beginnen de achterblijvers al hun gerief uit de kamers naar beneden te halen (wat sleurt met toch allemaal mee wanneer men met kleine kinderen op stap gaat...). De auto's worden geladen, terwijl ook het verblijf wat opgekuist wordt. Om 16 uur verlaten we de Ferme du Planois....

Ronquières ligt op het kanaal van Charleroi naar Brussel en in een traject daarvan, waar zich voorheen een aantal sluizen achter elkaar bevonden, heeft men een betonnen rolweg gebouwd met een helling van 5% en een lengte van bijna anderhalve kilometer, waardoor een hoogte van 68 meter wordt overbrugd. Over deze rolweg kunnen op twee sporen met rails twee reusachtige bakken, onafhankelijk van elkaar,  omhoog en omlaag bewegen, gevuld met water en met een gewicht van 5000 ton elk. Zij rijden op bijna 400 wielen en worden in evenwicht gehouden door contragewichten die onder het spoor van de bakken in tegengestelde richting bewegen. In de bakken kunnen schepen liggen tot 1350 ton. Zowel beneden als boven kunnen de bakken met een ingenieus systeem van deuren en afdichtingen op het kanaal worden aangesloten, zodat de schepen daar in en uit kunnen varen.

Een grote uitzichttoren bekroont dit unieke kunstwerk.

Nu wordt werkelijk meer dan tijd om naar huis te rijden, want morgen herneemt de gewone routine van werk en school (behalve voor mij!).

Opnieuw een mooi weekend toegevoegd aan de reeds bestaande reeks.

We zien reeds uit naar volgend jaar....