Wij gaan voor een CO² arme samenleving.19 maart 2007
Aan het woord ene Guy Verhofstadt, open VLD temmer en premier van paars, die triomfantelijk komt verkondigen dat zijn regering, en in het bijzonder de minister van leefmilieuBruno Tobback van SP.aanverwanten en zoon van het orakel van Leuven, maatregelen genomen hebben om het milieu te redden, en die ons de belastingbetaler - dit jaar nog 67 miljoen euro gaat kosten.
Hun grootste dank gaat dan ook uit naar de bijna president van de Verenigde Staten van Amerika Al Gore, als student diep geraakt door het onderzoek van Keeling.
CO²concentration sky high!
An Inconvenient Truth The Movie. Een ongemakkelijke waarheid De Film.
Vanuit wetenschappelijk standpunt schetst de film een redelijk volledig beeld, maar het besteedt weinig of geen aandacht aan de onzekerheden: oorzaak en gevolg in de reconstructie van de CO² concentratie en temperatuur is in geen geval zo evident als Al Gore suggereert. Is er een temperatuurstijging omwille van de CO², of is er een stijging van de CO² omdat de aarde opwarmt? Niemand die dit vandaag kan bewijzen.
Al Gore zelf trekt zich van het milieu waar hij zo om bezorgt is anders bitter weinig aan. Blijk nu dat hij vorig jaar in zijn groen stulpje 221.000 Kw.u. erdoor jaagde. Dat is 20 maal meer dan het gemiddelde verbruik van 10.656 Kw.u. per gezin in de VS. Tellen we er zijn vlieguren, uitstoot en milieuvervuiling nog eens bij wordt het wel een zéér ongemakkelijke waarheid.
Professor ClausBöning van het IFM-Geomar instituut toont na jarenlang onderzoek naar klimaatmodellen aan dat de Golfstroom niet afzwakt, zoals vroegere wetenschappelijke berichten ons wilde doen geloven. Wij zullen niet in een ijstijd terechtkomen, en de verwachte klimaatopwarming zal veel gematigder uitvallen als eerder gesuggereerd.
Niet alleen politici, die een onverhoopte inkomstenbron zien aan te boren, maar ook het Belgisch leger voelde zich aangesproken. Wie in het leger diende, weet waarom. Minister van landsverdediging André Flahaut liet zich met een legerhelikopter naar Hasselt vliegen om de film van Al Gore te presenteren. Wat ze willen redden weet ik niet, maar ik vrees dat het de staatskas zal zijn die met een milieusmoes van geld moet voorzien worden.
Kritiek geven is gemakkelijk, klopt er dan niets van het milieuverhaal van Al Gore? Natuurlijk wel, heb ik hierboven al even laten weten, maar er is meer wat niet aan de orde gekomen is, en wat niet aan de orde zal komen omdat het verhaal van Al Gore een onwaarachtige waarheid is.
Volgens velen onderschat men de kracht van de natuur, en overschat men deinvloeden van de mens op die natuur. Zonder dat de mens een vrijgeleide moet krijgen, om onze aarde te vervuilen. Uiteindelijk zal de mens zich moeten aanpassen aan de levende aarde.
De consumptiemaatschappij is een feit, de werkgelegenheid moet groeien, de economie moet blijven groeien of onze westerse consumptiemaatschappij komt in gevaar. Geld en macht.
Een sobere leefwijze komt voort uit een gebrek aan middelen, en niet uit milieubewustzijn.
Vroeger is er al een wereldwijde milieubewustwording ontstaan. In de jaren zestig gooide men werkelijk alles de natuur in. Dat was toen heel gewoon. Overal ontstonden op de vreemdste plekken enorme afvalbergen. Vervuiling kwam overal voor. Maar er is veel ten goede veranderd. Gelukkig maar. De milieubewustwording lijkt tot de meest afgelegen gebieden doorgedrongen. Zelfs bij de eskimos rijden vandaag vuilniswagens, die ze nooit zouden nodig gehad hebben, als de industrialisatie en de behoeften aan energie niet bestond.
Waar mensen leven, wordt de natuur belast. De mens blijkt de enige en grootste vervuiling te zijn. Waar mensen wegtrekken, herstelt de natuur zich binnen tien jaar. De huidige wereldwijde trek naar de steden kunnen we dus alleen maar toejuichen en is een zegen voor de natuur. De verlaten gebieden worden steeds schoner omdat ze zich kunnen herstellen.
Moeten wij ons echt zorgen maken om de klimaatverandering. Er wordt nu gedaan alsof de mens met zijn CO2-uitstoot de veroorzaker van klimaatveranderingen zou zijn. Onzin volgens velen. We bevinden ons in de laatste honderd jaar van een natuurlijke opwarmingsperiode, die door de CO²-uitstoot wordt versterkt, dat wel. Maar klimaatveranderingen zijn onlosmakelijk verbonden met onze levende aarde. Juist als deze klimaatveranderingen zich niet zouden manifesteren, zouden wij ons zorgen mogen maken. Dan leefden we op een stervende aarde. Iedereen die school gelopen heeft weet dat wij op een levende planeet wonen, die in beweging is, en zichzelf zuivert van gebeurtenissen die al of niet door de mens zijn ontstaan. Orkanen, stormen, aardbevingen en tsunamis, het zijn allemaal natuurlijke gebeurtenissen als reacties op een planeet die in beweging is, en door menselijk handelen. Dat is goed.
Onze levende planeet heeft in de miljoenen jaren van haar bestaan waarschijnlijk ontelbare ijstijden, warme- en natte tijden gekend, met onvoorspelbare gevolgen. Ontelbare levende wezens zijn van deze aardbodem verdwenen, en dat maakt deel uit van de evolutie.
Het verdwijnen van de dinosaurussen maakte plaats vrij voor andere soorten. De mens kon maar ontstaan op het ogenblik dat de levensomstandigheden voor hem ideaal werden.
Dit geluid horen wij niet, omdat het geen geld opbrengt. De doemdenkers gaan voorbij aan de natuurlijke cycli van klimaatwisselingen. De overheden gaan de milieustatistieken misbruiken om belastingen te heffen, en grote sier te maken. Elektriciteitsproducenten gaan er hopen geld aan verdienen.
Natuurlijk kan het zijn dat er een tijd komt dat er geen ijsbeer meer is. Er was ook een tijd dat er dinosaurussen waren. De Vikingen voeren zo naar Groenland, omdat de zeewatertemperatuur een paar graden hoger was. Het zuiden van Groenland noemden ze Wienland, daar groeiden druiven.
De aarde is altijd in beweging geweest, met en zonder mensen.
Natuurrampen bestaan niet. De tsunami was een natuurverschijnsel, geen natuurramp. Dit geldt ook voor een aardbeving. Ze zijn onderdeel van de levende aarde. Wat wij natuurrampen noemen, zijn in feite natuurverschijnsels, gebeurtenissen waardoor er slachtoffers kunnen vallen. Dieren passen zich succesvol aan nieuwe omstandigheden aan of verdwijnen. De evolutietheorie.
Uiteindelijk moeten ook mensen zich aanpassen. Maar dat zit niet in de menselijke aard. Het betekent dat wij de ontembare krachten van de natuur moeten erkennen en dat willen we niet. Met onze toenemende wetenschappelijke kennis en technologische mogelijkheden willen we juist het omgekeerde: wij willen bepalen wat er gebeurt, de mens, de overheden wil regie en controle over de natuur. Zo maken we steeds hogere dijken, bouwen we steden onder zeeniveau en op breuklijnen en gaan we wonen en recreëren op eilanden die maar net boven de zee uitsteken. Zo roepen we de problemen over onszelf af.
Wij vissen de zee leeg en vragen ons dan af waarom de fauna en flora verandert? Als wij de aarde niet zelf tot ontploffing brengen maak ik mij over de toekomst van de aarde geen zorgen. Velen zijn positief en geloven in het aanpassingsvermogen van de natuur. De mens moet niet denken dat hij de aarde gaat redden. De aarde redt zichzelf. Direct naast de drukste wegen, groeien de mooiste bloemen. Het aanpassingsvermogen van de natuur is ongeëvenaard.
Het wonder van de natuur is, dat het zichzelf kan redden.
Bron: Böning rapport Google/milieu Vlaamse media.
Aan al onze heel lieve vrienden:
Om even bij stil te staan.
Een boer had enkele jonge hondjes die hij nog moest
verkopen.
Hij schilderde een advertentie op een bord met: 4 puppies te koop en
zette dit aan het begin van zijn erf aan de kant.
Net toen hij de laatste spijker in het bord sloeg werd hij aan zijn overal getrokken.
Hij keek naar beneden in de ogen van een kleine jongen. "Meneer" zei de jongen,
"Ik wil een van uw puppies kopen". "Wel", zei de boer, terwijl hij met zijn
hand achter in zijn nek wreef, "deze puppies hebben heel goede ouders en
kosten aardig wat geld".
De jongen liet voor een moment zijn hoofd hangen.
Toen reikte hij diep in zijn broekzak en haalde een handvol kleingeld voor
de dag en liet het aan de boer zien.
"Ik heb 39 cent. Is dat genoeg om te kijken?"
"Zeker", zei de boer en hij floot een deuntje.
"Dolly", riep hij.
Uit het hondenhok en over het erf rende Dolly naar de boer toe gevolgd door 4 kleine bolletjes wol.
De kleine jongen drukte zijn gezicht tegen het hek.
Zijn ogen straalde van verrukking.
Terwijl de honden naar het hek toekwamen rennen, zag de jongen nog iets bewegen in het hondenhok.
Langzaam verscheen er nog een bolletje wol, maar deze was zichtbaar kleiner dan de andere hondjes.
Op zijn achterpootjes gleed het bolletje het hok uiten op een wat onhandige wijze begon het hondje vooruit naar het hek te hobbelen terwijl het zijn best deed de andere hondjes bij te houden. "Ik wil die hebben", zei het kleine jongetje, terwijl hij naar de waggelende hond wees.
De boer knielde naast het jongetje neer en zei: "zoon, je wilt dat hondje echt niet.
Het is nooit in staat om te rennen of te spelen zoals de andere hondjes kunnen".
Toen deed de jongen een stap naar achteren, reikte naar beneden en begon een broekspijp op te rollen.
Terwijl hij dit deed werd een stalen beugel zichtbaar aan beide zijden van het beentje van de jongen die vastgemaakt zaten aan zijn speciaal gemaakte schoentjes.
De boer aankijkend zei hij: "weet u meneer, ik kan zelf ook niet zo goed
rennen en hij heeft iemand nodig die hem begrijpt".
Met tranen in zijn ogen reikte de boer naar beneden en pakte de kleine puppy op.
Hij hield het heel voorzichtig vast toen hij de puppy aan de kleine jongen gaf.
"Hoeveel kost het?" vroeg de kleine jongen.
"Niets, het is gratis", zei de boer. "Er is geen prijs voor liefde".
Moraal van het verhaal.
De wereld is vol van mensen die iemand nodig hebben die ze begrijpt.
VISIONAIR BELGIË - Kritisch-Filosofisch Webmagazine voor Vlaanderen
Het waren hoogdagen voor de democratie: Frankrijk en Nederland stemmen de ‘Europese Grondwet’ weg na een wekenlang publiek debat op straat, in de kroeg, thuis,-... Wij konden alleen maar toekijken, want bij ons werd de tekst geruisloos door het parlement gesjeesd door een laffe politieke klasse die haar eigen grondwet niet eens toegepast kreeg in een banaal kiesrechterlijk probleem, B-H-V dus.
De katerverschijnselen daags na het dubbel debâcle waren hilarisch: Euro-ambtenaren op de vlucht voor de camera’s, achternagezeten door VRT-journalisten; Paul Staes (Groen!) en Marianne Thyssen (CD&V) die voor de radio stamelend hun job aan ’t verdedigen waren, tot ze weer vervielen in het onbegrijpelijk Eurotisch dat zelfs de interviewer van dienst deed afhaken. Maar op deze blauwe maandagen werd de uitslag ook al direct gerelativeerd door de gebuisden zelf: het zouden gewoon verkapte referenda over de nationale politiek geweest zijn, men had niet goed gecommuniceerd, de mensen hadden het niet begrepen, de ene had gestemd tegen de goedkope Poolse loodgieter, de andere tegen de Turken, de Fransen zijn chauvinistisch, de Hollanders labiel, enz. enz. In ’t algemeen werd de ‘neen-stemmer’ door de Euro-positivo’s getypeerd als bang, slecht-geïnformeerd, achterlijk, laag-ontwikkeld, hier en daar zelfs als kwaadwillig en destructief.
Slimme mensen zijn vóór Europa, zoveel is duidelijk. Mensen zoals Rem Koolhaas die zich een paar dagen voordien in NRC Handelsblad nog euforisch had uitgelaten over de Grote Eenmaking met zinsneden als ‘…Dankzij Europa is het Spaanse platteland opgepoetst als decor voor zoevende sneltreinen…’. Waarmee de gevierde designer van lucratieve prestige-architectuur eigenlijk al onmiddellijk naar de kern van de zaak gaat: vooral de rijken omhelzen Europa. Ook omgekeerd trouwens. En het gaat over decors, lifestyle, verkopen en consumeren.
Beethoven als glijmiddel
Wat staat er nu eigenlijk in die ‘grondwet’? Ik heb hem voor U uitgevlooid, taaie lectuur maar verhelderend. Hij bevat enerzijds nogal wat pompeus trompetgeschal op de toon van Beethoven’s 9de, over de humanistische traditie van Europa, mensenrechten, pluralisme, diversiteit , etc, alsof er in heel de 20ste eeuw en daarvoor nooit een vuiltje aan de lucht is geweest. Anderzijds krioelt het van kleine lettertjes die met een ‘grondwet’ niets te maken hebben, zoals de dubbele munteenheid van Frans Caledonië of de toegang tot de Groenlandse visserijzones. Maar de écht interessante passages, zorgvuldig weggestopt tussen de wollige rethoriek en de bureaucratische hi-tec, gaan over het economisch model van het Europa van morgen, nl. de absolute vrijemarkteconomie, die haast onze nieuwe religie moet worden. God is dan wel uit de tekst geschrapt, maar hij is langs de achterdeur terug binnengeraakt met een liberaal-kapitalistische bijbel die korte metten maakt met publieke sectoren, gemeenschapsvoorzieningen, betaalbare gezondheidszorg en andere sociale vangnetten of herverdelingsmechanismen. De staat verstoort namelijk de financieel-economische markt en doet kapitaal verdampen via uitkeringen aan mensen die het geld toch niet laten rollen. De vrije concurrentie moet onbelemmerd haar gang kunnen gaan, wat niet alleen leidt tot leuke prijzenoorlogen (en tot het soort besparingen waardoor bv. het personeel van Ryan Air als lijfeigenen worden behandeld) maar ook tot privatisering van openbaar vervoer, pensioenfondsen, alle mogelijke publieke nutsvoorzieningen zoals water, electriciteit, enz.
Het echte sleuteldocument hiertoe was overigens de fameuze ‘richtlijn Bolkestein’ (januari 2004) volgens dewelke iedere vorm van dienstverlening, ook op vlak van gezondheid, onderwijs, cultuur, audiovisuele media,… binnen Europa als pure koopwaar moet beschouwd worden, die volledig afhankelijk is van de vrijemarktwetten, zonder dat rekening gehouden wordt met hun specifieke karakter, culturele relevantie of sociale doelstelling. De zogenaamde ‘grondwet’ is hiervan maar een afgezwakte echo. Het vermoeden groeit dan ook dat het Europa dat ligt te sudderen tussen Brussel en Straatsburg nog veel fouter zit dan links en rechts bij elkaar kunnen fulmineren, en dat Bolkestein, Giscard, Verhofstadt en andere architecten van de Europese Unie al een paar staties verder zitten. Onder het eufemistische motto ‘vrij verkeer van personen, goederen, diensten en kapitaal’ schuilt een sociaal afbraakproject zonder weerga, in het voordeel van de grote kapitaalconcentraties. De idealen zijn slechts camoeflages voor de belangen. Beethoven is wel degelijk het glijmiddel, grappig, want nergens is de gedachte ‘Alle Menschen wirden Brüder’ minder van toepassing dan in de economische jungle. Het loont daarom de moeite om die liberale utopie van de Euro-elite eens à la limite door te denken, en haar verborgen agenda’s te ontrafelen.
Zij boven, hij onder: de postmoderne nichecultuur en het nieuwe individualisme
Om de vrije markt-economie echt tot allesbeheersend principe te maken, moeten twee hinderpalen uit de weg geruimd worden, en dat proces is momenteel aan de gang: een afbouw van de politieke democratieen een fragmentatie van het socio-cultureel weefsel. Een woordje uitleg.
Tot in de jaren ’50 en ’60 kon je een gezin, families, een hele straat of wijk zien samentroepen rond een televisie of een auto of een ander verbruiksartikel:.. roerende samenhorigheidstaferelen van een consumptiemaatschappij in wording. Producten stonden in de etalage te lonken naar al wie zin en poen had. Er bestond een markt, een bloeiende zelfs, maar geen duidelijke consumentprofielen of afgelijnde doelgroepen. Voor de reklamemakers vormde dit een probleem: hoe, waar, wanneer, tot wie moesten ze hun boodschap richten? Hoe vermijden dat mensen thuis samen TV kijken, waardoor maar één toestel per gezin kon verkocht worden, maar waardoor er ook veel te veel gediscussieerd werd over programma’s en toestanden, en mensen gezamenlijk iets beslisten? En vooral: hoe konden ze de samenleving zo fragmenteren dat het concept van de consumptiemaatschappij zelf niet meer in vraag werd gesteld? Het antwoord kwam in de jaren ’80: door het klassieke socio-culturele landschap te ontmantelen en economische niches te creëren, virtuele maar aanspreekbare groepsidentiteiten van verbruikers waarop een leeftijd, geslacht, onderwijsniveau, inkomenscategorie enz. kan geplakt worden. Dit werden de nieuwe, statistisch gedefinieerde socio-culturele cellen. De “Deng-lezer” bijvoorbeeld is mannelijk, academisch gevormd, tussen de 20 en de 35, rijdt met een BMW en loopt op Nikes (ik leid dit af uit de publiciteit in dit jolig magazine), sorry als U hieraan niet beantwoordt, zoekt U rustig verder.
Misschien komt het de Euro-elite wel goed uit dat, iets wat nogal bombastisch als een ‘Grondwet’ werd omschreven, door het volk zelf de grond werd ingeboord,- waarna de geruisloze uitbouw van de superkapitalistische vrijhandelszone, niet gehinderd door teveel regels en inclusief de sociale afbraak, kon verder gaan.
In de postmoderne niche-economie zijn alle stoorzenders van de vrije markt geëlimineerd. De socio-culturele voorzieningen zijn geprivatiseerd en de spontane collectieve bellen die opborrelden in de samenleving (van breikransjes over fanclubs tot hooliganbendes) zijn vervangen door virtuele, mediagestuurde doelgroepen waarrond een krans van merken en producten hangt, maar ook emoties en attitudes die aanleiding geven tot complete lifestyle-patronen, door marketeers zorgvuldig geanalyseerd en geupdated. Samen TV kijken is allang verleden tijd, leve het smaakindividualisme. U kijkt met Uw Deng in de hand naar een actiethriller op VT4, terwijl Uw vriendin boven met haarGoed Gevoel speelt, bij een romantische komedie op TV 5. Niches evolueren en kunnen elkaar overlappen (er is bv.een doelgroep van sigarenlurkende oude knarren met een hangbuik die ook BMW rijden), maar ze zijn buitengewoon consistent en kunnen door de reclame worden aangesproken in hun eigen taal, op specifieke plaatsen en tijdstippen. Het effect van vervreemding en isolement is hoe dan ook essentieel in de marktstrategische uitlijning van het smaakindividualisme.
Wat ondertussen met de politieke democratie? De nieuwe economische doelgroepen, en nu komt het leuke, ondergaan niet alleen de markt maar scheppen hem ook: marketeers zijn niet bekrompen, ze proberen uit te vissen wat U graag doet, leest, eet, drinkt, en hoe een product nog beter op de smaak van de nichegroep kan afgestemd worden en dus nóg vlotter verkoopt. U beslist dus wel degelijk mee over de kleur en geur van Uw ochtendyoghurt: een totaal nieuwe democratie van de consument ziet het daglicht, en verdringt op termijn de klassieke politieke partijendemocratie, samen met haar ideologische ballast en haar lijfgeur van corruptie.
Het is de echte reden waarom onduidelijke sujetten uit de reclamesector, zoals Noël Slangen, in het politieke wereldje rondhangen: in een eerste fase om de stuntelende politici in de vrije-markt-logica te op te voeden, waar vooral de 'perceptie', de verpakking en de ‘verkoopbaarheid’ telt; maar in de tweede fase zal de vermarkte democratie zelf vervangen worden door een soort permanente tweerichtingscommunicatie tussen producent en consument, over alle producten en diensten, waarna de politiek rustig kan opkrassen. Wat er anderzijds rest aan ‘cultuur’ is dan puur glijmiddel, zoals Beethoven in de Grondwet, of het muzikaal behang in liften en warenhuizen, of films op VT4 die de ruimte tussen twee reklameblokken moeten opvullen en die ook weer in functie van de juiste doelgroep zijn gekozen.Voor de rest doen de ondermaatse politici overigens alle mogelijke moeite om zichzelf overbodig te maken en de ouderwetse politieke democratie tot een karikatuur te herleiden.
Voorwaar de uitgekomen natte droom van Bolkestein en het neo-liberale Europa. In het licht van dit scenario was het voorbije grondwet-referendum, als politiek-democratisch ritueel, een anachronisme. Of zelfs een ‘kroniek van een aangekondigde dood’…. Misschien komt het de Euro-elite wel goed uit dat, iets wat nogal bombastisch als een ‘Grondwet’ werd omschreven, door het volk zelf de grond werd ingeboord,- waarna de geruisloze uitbouw van de superkapitalistische vrijhandelszone, niet gehinderd door teveel regels en inclusief de sociale afbraak, kon verder gaan. De verwachting van de Franstalig-Brusselse beau monde is dan ook dat onze hoofdstad vooral een riant Europees-commercieel zenuwcentrum, genre New-York zou worden. Dàt, en niets anders, is de reden waarom ‘Brussel-Halle-Vilvoorde’ een heet hangijzer is: de splitsing ware een streep door de rekening van de florissante vastgoedsector die nu al luidop droomt van één groot Europees business-headquarter met in de groene rand veel dure villa’s voor al dat schoon volk. Binnen Brussel moeten dan alleen nog een paar probleemwijken onder de sloophamer, zoals de Noordwijk in de jaren ’60,- en laat Rem Koolhaas nog maar eens een riante kantoormastodont tekenen,- de cirkel is rond.
Het Lugano-scenario: de Endlösung voor het armoedeprobleem
Nu zult U zeggen: ach, als die politieke democratie toch zo corrupt is, dan kan die nichemaatschappij best gezellig worden, dat schept toch nieuwe sociale cohesie,- kan ik leuk kletsen met al die toffe lui die ook Deng lezen, met een BMW rondtoeren en op Nikes lopen.
Jazeker. De nichecultuur schept ook nieuwe groepsattitudes, gebaseerd op imitatie, denk maar aan de schoolgaande tieners met hun GSM's en brommertjes,- een niche die overigens sterk door het glijmiddel van de muziekindustrie wordt ondersteund. Ook U zult zeker vrienden maken binnen Uw yuppie-consumptieprofiel. Behalve als U bv. Uw job verliest en niet alleen Uw BMW moet inleveren maar misschien ook de Deng moet laten liggen. Er is dan niets meer om op terug te vallen: geen overheid die steunt of uitkeert (remember, het parlement is naar huis gestuurd, het politiek-sociale beleid zelf is afgeschaft), maar ook geen groepsidentiteit, familie, clan, of informele subcultuur waarin men, zoals de Congolezen ondanks hun miserie, nog kan schuilen. Zelfs voor Uw eigen familie wordt U een vreemde, ze herkennen U niet zonder Deng onder de arm, laat staan zonder BMW-sleutels. U vervuilt, stinkt, Uw vriendin houdt het voor bekeken. Dit mechanisme van marginalisering en socio-culturele uitsluiting gaat sneller dan U denkt. Eén tegenslag is genoeg. Niche-marketing is de aangewezen strategie om culturen te fragmenteren én politieke inspraakstructuren af te bouwen tot een geatomiseerde maatschappij waarin armoede geschuwd wordt als een besmettelijke ziekte. Langzamerhand worden de pechvogels van dit systeem gedraineerd naar een niveau waar ze als consumenten definitief zijn afgeschreven. Vanaf dan treden andere mechanismen in werking, en gaat het over de vraag hoe het consumptieparadijs zich kan ontdoen van een economisch-deficitaire derde en vierde wereld.
Al deze subtiele vormen van planetair kannibalisme zitten onder de valse bodem van de neo-liberale toverhoed die Bolkestein ons wil verkopen. De postmoderne vrijemarkteconomie heeft wel degelijk een genocide in petto, niet van een ras of volk, maar van al wie in het consumptieparadijs ronddrentelt zonder cash.
Armoede is een estethisch probleem (bedelaars op straat, de lelijke barakken die het TGV-zicht van Rem Koolhaas bederven), en een veiligheidsprobleem (als bron van criminaliteit of oorlogsvoering). Maar in laatste instantie is het gewoon een kwestie van ruimte, ingenomen door meer dan de helft van de bevolking op deze planeet die toch nauwelijks deelneemt aan het economisch proces, ten koste van diegenen die wel consumeren en het geld laten rollen. Tegen dat parasitisme zijn drastische maatregelen nodig zoals het Europees en mondiaal liberalisme die voorstellen: vitale sectoren zoals bv. drinkwatervoorziening privatiseren, kraan dicht voor wie niet betaalt, armoede bestrijden door de armen te likwideren, simpel toch. De natuur kan daarbij altijd een handje toesteken. De naar schatting 15000 Franse slachtoffers van de hittegolf in 2003 (door de Chirac-regering als alibi aangegrepen om te trachten een verlofdag af te schaffen, zogezegd om een ‘solidariteitsfonds’ te spijzen) waren voor het merendeel verpauperde stadsbewoners zonder airco, vereenzaamde bejaarden en marginalen. Velen werden dagen of zelfs weken na het overlijden ‘bij toeval’ gevonden, wellicht door de stank. We zijn ondertussen met zes miljard, en daar moet de helft af, liefst de onderkant die alleen maar plaats inneemt en ons zicht bederft. Het is wellicht om die reden dat Europa zijn zuivelindustrie zwaar subsidieert (dat soort concurrentievervalsing kan dan weer wél), om in de winkelrekken van Kinsasja de locale productie weg te concurreren en zo de Congolese boeren hun schamel inkomen te ontnemen. Al deze subtiele vormen van planetair kannibalisme zitten onder de valse bodem van de neo-liberale toverhoed die Bolkestein ons wil verkopen. De Amerikaanse politicologe Susan George heeft het allemaal haarfijn uitgelegd in haar fictief-hallucinant scenario ‘Het Lugano-Rapport’, waar wetenschappers in ’t grootste geheim een Endlösung uitdokteren voor het bevolkingsoverschot, namelijk het armere deel van deze planeet laten omkomen van honger, AIDS, epidemies, oorlogen. Uiteraard met de vrijemarkteconomie als hulpmiddel (bv. geneesmiddelen duur genoeg maken). In het Amerika van Bush, dat al een eind verder staat in de sociale afbouw, is volgens recente cijfers zowat een op tien burgers ondervoed, vooral zwarten en latino’s. Ondertussen worden bij ons in Antwerpen en Brussel de BTW-bedrijfscontroles zelfs niet meer uitgevoerd ‘wegens personeelsgebrek’,- men legt de publieke financiën dus letterlijk droog om nadien te kunnen zeggen dat er geen geld meer is voor wie uit de boot valt.
Conclusie: Eenheidsworst of lappendeken?
Ondanks het wishfull thinking van de Eurocratie ging het op 29 Mei en 1 Juni dus niet om een versplinterde of inpertinente neen-stem van malcontenten, maar om een solidair en diffuus onbehagen rond een fundamenteel fout maatschappijmodel. Dat het protestdiscours rond twee spillen draait (‘sociale solidariteit’ vanuit links, ‘culturele identiteit’ vanuit rechts) heeft dan gewoon met de aard van het beestje te maken en zijn dubbele afbraakstrategie.
Het waanidee dat Europa één moet zijn is volstrekt irrationeel, om niet te moeten zeggen, totalitair, Napoleontisch of Hitleriaans. Van het wereldbeeld van laatstgenoemde staat de Lugano-logica niet ver af: het wereldkapitalisme heeft wel degelijk een genocide in petto, niet van een ras of volk, maar van al wie in het consumptieparadijs ronddrentelt zonder cash.
Sociaalcritisch ‘links’ was in deze kwestie meester van de analyse, cultuurcritisch ‘rechts’ detecteerde de buikgevoelens. Feit is dat beide, vanuit ethisch-politiek standpunt, gelijk hebben en elkaar zelfs perfect aanvullen, en dat de conclusies vernietigend zijn voor het neoliberale nihilisme dat het ‘project’ van de Europese eenmaking beheerst.
Maar de conclusie is ook, misschien verrassend, dat cultuur weer een echte uitdaging kan worden. ‘Cultuur’, niet alleen als een door de media en reclame opgedrongen verzameling tics, of een snobistisch-elitair tijdverdrijf om status te etaleren, of kampioenschap artistiek navelstaren, of een manier voor biologisch mislukte exemplaren om zich voort te planten. Maar ‘cultuur’, als subversieve attitude van individuen, cellen, bellen, identiteiten die de dingen problematiseren, die er een aantal eigenaardige gewoontes op nahouden, en die smaken, emoties, waarden, levensvisies niet als koopwaar te zien maar als iets dat tussen mensen of generaties doorgegeven wordt.Beethoven’s derde dus, verontrustend én intrigerend, ‘cultuur’ als schuurpapier, niet als glijmiddel. Niet dat het alle wereldproblemen zal oplossen, maar het bouwt wel immuniteit op tegen de geserveerde eenheidsworst en de alles overspoelende consumptiedwang met zijn perverse uitsluitingseffecten. Vanuit die optiek kan er ook weer nagedacht worden over levenskwaliteit, natuurlijk evenwicht en de planetaire opgave om de sociale en ecologische smeerboel op te ruimen.
Het lappendeken Europa kan van die subversieve tegenstroom eveneens een aspect vormen, misschien mogen er zelfs hier en daar wat méér grenzen komen als symbool van onderscheid, critische afstand en groepsidentiteit,- het maakt het oversteken van grenzen ook weer spannend. Eindelijk weer dat buitenland-gevoel hebben en kunnen thuiskomen. Dat de marktstrategen er haaruitval van krijgen zal ons een zorg zijn. Of om de genocide-logica eens andersom toe te passen: laat De Gucht en Balkenende maar eens in de clinch gaan, wie weet meppen ze elkaar niet naar de andere wereld.¦
Vlaming gevraagd om auto voor korte afstanden op stal te laten
Verkeersvereniging Mobiel 21 start in september een campagne om de Vlaming aan te zetten om voor korte afstanden de auto aan de kant te laten en die afstanden "stappend of trappend" af te leggen. Het lanceert daarvoor het korteritten-contract. Iedereen die dat contract ondertekent, engageert zich om gedurende drie maanden 20 pct van zijn korte autoritten (ritten korter dan 5 km) te vervangen door verplaatsingen te voet of met de fiets. Uit het verplaatsingsonderzoek Vlaanderen blijkt dat 26 pct van alle autoritten korter zijn dan 1 km en 43 pct korter dan 5 km. In totaal legt de Vlaming met zijn wagen jaarlijks gemiddeld 450 km korte ritten af. Die afstanden kunnen net zo goed te voet of met de fiets overbrugd worden, aldus Mobiel 21. Het initiatief moet vooral het milieu en de portemonnee van de deelnemers ten goede komen. De gemiddelde Vlaming produceert tijdens korte ritten jaarlijks 74 kg Co2. Voor heel Vlaanderen komt dit naar op een emissie van 442 kton Co2 per jaar. Indien elke Vlaming zijn korte ritten zou "stappen of trappen", zou reeds 3,3 pct van de beoogde Co2-reductie kunnen gerealiseerd worden. Vlaanderen engageerde zich in het Kyoto-protocol om de CO2-uitstoot tegen 2012 met 5,2 pct te reduceren. Door te voet of met de fiets ergens naartoe te gaan, spaart men ook brandstof en dus geld. Een gelijkaardige campagne proefdraaide afgelopen jaar al in Sint-Truiden. Daar werden de inwoners gemotiveerd om autoritten tot zes kilometer te voet of met de fiets af te leggen. De tweehonderd deelnemers slaagden er uiteindelijk in meer dan 70.000 korte autokilometers te trappen en te stappen. 98 procent van de proefpersonen beloofde de nieuwe gewoonte vol te houden.
Commentaar:
Het openbaar vervoer verplaatst haar klanten met een gemiddelde tussen de 850 en 1500 meter. In de steden is dit zelfs minder dan 500 meter. Als wij nu eens aan al die reizigers op het openbaar vervoer dezelfde inspanning vragen als we aan de automobilisten, kunnen we het openbaar vervoer meteen afschaffen. Dit zal de schatkist en de belastingbetaler miljarden euros per jaar besparen en het milieu een witter wolkje opleveren.
- Een Belgisch en een Japans overheidsbedrijf daagden elkaar uit in een jaarlijks te houden kanorace.
- Allebei de teams gingen oefenen. En op de dag van de race waren beide teams op hun best.
- De japanners wonnen met één kilometer voorsprong.
- Na de nederlaag was het moreel van het Belgische team tot een dieptepunt gedaald.
- Het management van het Belgische overheidsbedrijf besloot dat er volgend jaar gewonnen moest worden. Daarom werd er een projectgroep opgericht om de problemen te onderzoeken.
- De projectgroep ontdekte na veel onderzoek, dat bij het Japanse team 7 kanoërs roeiden en 1 de instructies gaf. Terwijl in het Belgische team 7 kanoërs instructies gaven en 1 roeide.
- In deze crisissituatie gaf het management van het Belgische overheidsbedrijf een duidelijk bewijs van hun leiderscapaciteiten: ze huurden meteen een adviesbureau in om de structuur van het Belgische kanoteam te onderzoeken.
- Na vele maanden hard werken kwamen de experts tot de conclusie dat er in het Belgische kanoteam teveel mensen instructies gaven en te weinig mensen roeiden. Met behulp van het rapport van de experts werd besloten de structuur van het kanoteam te wijzigen.
- De wijziging hield in dat er nu 4 kanoërs instructies zouden geven, 2 kanoërs toezicht zouden houden, 1 kanoër hoofd van de toezichthouders zou zijn en 1 kanoër zou roeien.
- Bovendien werden er maatregelen genomen om die ene roeier te motiveren: we moeten zijn werkgebied vergroten en hem meer verantwoordelijkheid geven.
- Het jaar erna won het Japanse team met twee kilometer voorsprong.
- Het Belgische overheidsbedrijf ontsloeg de roeier onmiddellijk, met als reden zijn slechte resultaten op het werk. Maar ondanks dat werd er een flinke bonus uitgekeerd aan de toezichthouders voor hun grote inzet die het kanoteam had getoond.
- Het externe adviesbureau maakte een nieuwe analyse waarin naar voren kwam dat de juiste tactiek was gekozen, dat de motivatie goed was, maar het materieel verbeterd moest worden.
- Het Belgische overheidsbedrijf is nu bezig een nieuwe kano te ontwerpen.
10 Weekendoden vallen er weer eens te betreuren. Ondanks (absurde) snelheidsbeperkingen, ontelbare flitspalen en miljoenenboetes, blijven de Belgische wegen hun dodentol opeisen. De Belgische verkeersrepressie is geënt op inkomsten en niet op verkeersopvoeding en begeleiding. Er zijn ook geen gevaarlijke verlichtingspalen, loslopende bomen en schuifelende huizen of omheiningen op onze wegen te bespeuren. Al valt er vandaag wel veel te zeggen over onze wegeninfrastructuur, die de steeds maar de toenemende verkeersdrukte wil ontmoedigen door alles te vertragen en te beboeten wat rondrijd. De haag der dwazen op Pla d Adet en onze verkeerswetgeving zijn het resultaat van een losgeslagen media die alles uitvergroot om het spektakel. Slecht nieuws is goed nieuws voor de kassa van de media. Brood en spelen, het is vandaag nog steeds de beste remedie om het volk in bedwang te houden. Zeg maar dom.
Hieronder staan de artikelen, waar het meest op is aan te merken, vergezeld van commentaar. De volgende kwalificaties worden meegegeven:
Pas op! Verlies onafhankelijkheid.
Pas op! Verlies democratie.
Pas op! Geweld. Militarisering.
Grondwet Artikelen met commentaar
Artikel
Artikel inhoud
Commentaar
I-3.3
De Unie zet zich in voor de duurzame ontwikkeling van Europa, op basis van een evenwichtige economische groei en van prijsstabiliteit, een sociale markteconomie met een groot concurrentievermogen die gericht is op volledige werkgelegenheid en sociale vooruitgang, en van een hoog niveau van bescherming en verbetering van de kwaliteit van het milieu. De Unie bevordert wetenschappelijke en technische vooruitgang.
Mooie doelstellingen, maar prijsstabiliteit, volledige werkgelegenheid, milieu en wetenschap zijn beleid en horen niet thuis in een grondwet.
I-6
De Grondwet en het recht dat de instellingen van de Unie bij de uitoefening van de haar toegedeelde bevoegdheden vaststellen, hebben voorrang boven het recht van de lidstaten.
Belgisch recht, maar vooral Vlaamse rechten worden ondergeschikt aan het Europees recht. Hiermee verliest België en een toekomstig onafhankelijk Vlaanderen zijn onafhankelijkheid en daarmee ook zijn democratie, aangezien de Europese instellingen niet democratisch zijn. Bovendien is dit in strijd met de Belgische Grondwet.
I-11.3
Krachtens het subsidiariteitsbeginsel treedt de Unie op de gebieden die niet onder haar exclusieve bevoegdheid vallen, slechts op indien en voorzover de doelstellingen van het overwogen optreden niet voldoende door de lidstaten op centraal, regionaal of lokaal niveau kunnen worden verwezenlijkt en derhalve vanwege de omvang of de gevolgen van het overwogen optreden beter door de Unie kunnen worden bereikt.
De instellingen van de Unie passen het subsidiariteitsbeginsel toe overeenkomstig het Protocol betreffende de toepassing van de beginselen van subsidiariteit en evenredigheid. De nationale parlementen zien er volgens de in dat Protocol vastgelegde procedure op toe dat het beginsel wordt geëerbiedigd.
Het gaat hier eigenlijk om het "doe-het-zelf beginsel". Europa is alleen de baas als het gaat om zaken, die beter niet per land kunnen worden geregeld. Het is echter vaag, wat hier onder valt. Het protocol, waarnaar wordt verwezen geeft boterzachte garanties. Het is afhankelijk van het oordeel van toekomstige Europese rechters, hoeveel macht de landen houden en hoeveel macht Europa naar zich toe trekt.
I-11.3
In de gevallen waarin bij de Grondwet op een bepaald gebied een bevoegdheid aan de Unie wordt toegedeeld die zij met de lidstaten deelt, kunnen de Unie en de lidstaten wetgevend optreden en juridisch bindende handelingen vaststellen. De lidstaten oefenen hun bevoegdheid uit voorzover de Unie haar bevoegdheid niet heeft uitgeoefend of besloten heeft deze niet langer uit te oefenen.
Hieruit blijkt, dat de wetgeving van de Unie voorrang heeft op die van de lidstaten, zodra de Unie op een terrein van gedeelde bevoegdheden een wet maakt. Dat betekent, dat na verloop van tijd het terrein van de zogenaamde gedeelde bevoegdheden Europees terrein wordt.
I-12.4
De Unie is bevoegd om een gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid te bepalen en te voeren, met inbegrip van de geleidelijke bepaling van een gemeenschappelijk defensiebeleid.
Hier wordt de basis gelegd voor een Europees leger en Europees militair optreden.
I-14.2
De gedeelde bevoegdheden van de Unie en de lidstaten betreffen in het bijzonder de volgende gebieden:
a. interne markt;
b. sociaal beleid, voor de in deel III genoemde aspecten;
c. economische, sociale en territoriale samenhang;
d. landbouw en visserij, met uitsluiting van de instandhouding van de biologische rijkdommen van de zee;
e. milieu;
f. consumentenbescherming;
g. vervoer;
h. trans-Europese netwerken;
i. energie;
j. de ruimte van vrijheid, veiligheid en recht;
k. gemeenschappelijke veiligheidsvraagstukken op het gebied van volksgezondheid, voor de in deel III genoemde aspecten.
Dit zijn allemaal "gedeelde bevoegdheden", die na verloop van tijd Europese bevoegdheden zullen zijn (zie I- 11.3 hierboven).
I-14.3
Op het gebied van onderzoek, technologische ontwikkeling en ruimteonderzoek is de Unie bevoegd op te treden, en met name programmas vast te stellen en uit te voeren; de uitoefening van die bevoegdheid belet de lidstaten niet hun eigen bevoegdheid uit te oefenen.
Dit zijn allemaal "gedeelde bevoegdheden", die na verloop van tijd Europese bevoegdheden zullen zijn (zie I-11.3 hierboven).
I-14.4
Op het gebied van ontwikkelingssamenwerking en humanitaire hulp is de Unie bevoegd op te treden en een gemeenschappelijk beleid te voeren; de uitoefening van die bevoegdheid belet de lidstaten niet hun eigen bevoegdheid uit te oefenen.
Dit zijn allemaal "gedeelde bevoegdheden", die na verloop van tijd Europese bevoegdheden zullen zijn (zie I- 11.3 hierboven).
I-15.1
De lidstaten coördineren hun economisch beleid binnen de Unie. Daartoe stelt de Raad van Ministers maatregelen vast, met name globale richtsnoeren voor dat beleid.
Voor de lidstaten die de euro als munt hebben, gelden bijzondere bepalingen
Economisch beleid wordt dus ook in Europa vastgesteld en niet meer in België of Vlaanderen.
I-15.2
De Unie neemt maatregelen om te zorgen voor de coördinatie van het werkgelegenheidsbeleid van de lidstaten, met name door de richtsnoeren voor dat beleid te bepalen.
Werkgelegenheidsbeleid wordt dus ook in Europa vastgesteld en niet meer in België of Vlaanderen.
I-15.3
De Unie kan initiatieven nemen ter coördinatie van het sociaal beleid van de lidstaten.
Op termijn wordt sociaal beleid dus ook Europees beleid (zie het effect van I-11.3 hierboven).
I-16.1
De bevoegdheid van de Unie met betrekking tot het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid bestrijkt alle gebieden van het buitenlands beleid en alle vraagstukken die verband houden met de veiligheid van de Unie, met inbegrip van de geleidelijke bepaling van een gemeenschappelijk defensiebeleid dat kan leiden tot een gemeenschappelijke defensie.
"Kan leiden" betekent "zal leiden" (zie 1-11.3 hierboven). Een Europese militaire macht wordt dus een feit.
I-16.2
De lidstaten geven in een geest van loyaliteit en wederzijdse solidariteit hun actieve en onvoorwaardelijke steun aan het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid van de Unie en eerbiedigen het optreden van de Unie op dat gebied. Zij onthouden zich van ieder optreden dat in strijd is met de belangen van de Unie of dat afbreuk zou kunnen doen aan de doeltreffendheid ervan.
Dit is een verdere ondersteuning van een Europese militaire macht (zie 1-16.1 hierboven)
1-18.1
Indien een optreden van de Unie in het kader van de beleidsgebieden van deel III nodig blijkt om een van de doelstellingen van de Grondwet te verwezenlijken zonder dat de Grondwet in de daartoe vereiste bevoegdheden voorziet, stelt de Raad van Ministers, op voorstel van de Europese Commissie en na goedkeuring door het Europees Parlement, met eenparigheid van stemmen passende maatregelen vast.
De bevoegdheden van de Unie kunnen verder worden uitgebreid, als de regeringsleiders en het Europees parlement akkoord gaan. Het Belgisch parlement staat hier buitenspel. Vlaanderen en Wallonië kunnen hun toekomst vergeten. We geven dus carte blanche voor een verdere uitholling van de bevoegdheden van het Belgisch parlement. Inplaats van meer bevoegdheden over te hevelen naar het Vlaams parlement blijft er dan totaal niets meer over.
I-20.2
Het Europees Parlement bestaat uit vertegenwoordigers van de burgers van de Unie. Hun aantal bedraagt niet meer dan zevenhonderdvijftig. De burgers zijn degressief evenredig vertegenwoordigd, met een minimum van zes leden per lidstaat. Geen enkele lidstaat krijgt meer dan zesennegentig zetels toegewezen.
Op zichzelf is hier niets mis mee. Het bezwaar is, dat het principe van "degressief evenredig" niet wordt toegepast bij de daadwerkelijke zetelverdeling. Vlaanderen krijgt daarbij te weinig zetels.
I-23.1
De Raad oefent samen met het Europees Parlement de wetgevingstaak en de begrotingstaak uit. Hij oefent onder de bij de Grondwet bepaalde voorwaarden beleidsbepalende en coördinerende taken uit.
Dit is een kwalijke constructie. Vertegenwoordigers van de uitvoerende macht (regeringsleiders), die besluiten over wetten. Dit is in strijd met onze Belgische grondwet, de basis van de scheiding der machten in onze democratie.
I-26.2
Tenzij in de Grondwet anders is bepaald, kunnen wetgevingshandelingen van de Unie alleen op voorstel van de Commissie worden vastgesteld. Andere handelingen worden op voorstel van de Commissie vastgesteld in de gevallen waarin de Grondwet daarin voorziet.
Ook hier zien we een constructie, waarbij een uitvoerende macht (Europese commissie) als enige wets- initiatieven mag nemen. Deze bevoegdheid hoort thuis in een parlement. (Belgische grondwet).
I-40
1. De Europese Unie voert een gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid dat berust op de ontwikkeling van de wederzijdse politieke solidariteit van de lidstaten, de bepaling van aangelegenheden van algemeen belang en de totstandbrenging van een steeds toenemende convergentie van het optreden van de lidstaten.
2. De Europese Raad bepaalt wat de strategische belangen van de Unie zijn en stelt de doelstellingen van haar gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid vast. De Raad geeft invulling aan dit beleid binnen de door de Europese Raad vastgestelde strategische beleidslijnen en overeenkomstig deel III.
3. De Europese Raad en de Raad stellen de nodige Europese besluiten vast.
4. Het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid wordt uitgevoerd door de minister van Buitenlandse Zaken van de Unie en door de lidstaten, die daarbij gebruik maken van de middelen waarover de lidstaten en de Unie beschikken.
Sub artikelen 1 t/m 4 geven aan dat militaire en buitenlandse politiek besluiten door de regeringen worden genomen. Zowel het Europees parlement als het Belgisch parlement staat hier buitenspel. Dit betekent dat we in een oorlog kunnen worden gestort zonder enige democratische controle.
Sub artikel 4 geeft expliciet aan, dat de lidstaten zelf alleen nog een uitvoerende taak hebben in dit verband.
I-40.8
Het Europees Parlement wordt regelmatig geraadpleegd over de voornaamste aspecten en de fundamentele keuzen op het gebied van het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid. Het wordt geïnformeerd over de evolutie daarvan.
Dit artikel is niet belangrijk. Het wordt hier even getoond ter illustratie, omdat er vele artikelen zijn dit soort. Je zou het een "doekje voor het bloeden artikel" kunnen noemen." Het Europees parlement wordt geraadpleegd". Het Europees parlement is hier dus gereduceerd tot een soort ondernemingsraad, die hoogstens mag protesteren vanaf de zijlijn.
I-41.3
De lidstaten stellen civiele en militaire vermogens ter beschikking van de Unie voor de uitvoering van het gemeenschappelijk veiligheids- en defensiebeleid, om zodoende bij te dragen tot het bereiken van de door de Raad bepaalde doelstellingen. Lidstaten die onderling multinationale troepenmachten vormen, kunnen deze troepenmachten tevens ter beschikking van het gemeenschappelijk veiligheids- en defensiebeleid stellen.
De lidstaten verbinden zich ertoe hun militaire vermogens geleidelijk te verbeteren. Er wordt een agentschap op het gebied van de ontwikkeling van defensievermogens, onderzoek, aankopen en bewapening (het Europees Defensieagentschap) opgericht, dat de operationele behoeften bepaalt, maatregelen bevordert om in die behoeften te voorzien, bijdraagt tot de vaststelling en, in voorkomend geval, tot de uitvoering van alle nuttige maatregelen om de industriële en technologische basis van de defensiesector te versterken, deelneemt aan het bepalen van een Europees beleid inzake vermogens en bewapening, en de Raad bijstaat om de verbetering van de militaire vermogens te evalueren.
Hier wordt overeengekomen om de bewapening op te voeren. Dit is een niet-verhulde overeenkomst om op termijn een militair sterke superstaat te worden. Na de val van de muur van Berlijn waren we eindelijk af van de wapenwedloop. Er is geen reden om legers te versterken. De grootste dreiging momenteel is het internationale terrorisme en niet de dreiging van reguliere legers van landen. Iedereen, militaire deskundigen incluis, is het er over eens, dat het geen zin heeft om terrorisme te bestrijden door het opvoeren van de militaire capaciteit.
I-58.1
Iedere Europese staat die lid wenst te worden van de Unie, richt daartoe een verzoek tot de Raad. Het Europees Parlement en de nationale parlementen worden van dit verzoek in kennis gesteld. De Raad besluit met eenparigheid van stemmen, na raadpleging van de Commissie en na goedkeuring door het Europees Parlement, dat zich uitspreekt bij meerderheid van zijn leden. De voorwaarden en nadere regels voor de toelating worden neergelegd in een akkoord tussen de lidstaten en de kandidaat-lidstaat. Dit akkoord wordt door alle overeenkomstsluitende staten overeenkomstig hun onderscheiden grondwettelijke bepalingen aan bekrachtiging onderworpen.
Voor de toetreding van nieuwe leden tot de Europese Unie is de toestemming van het Belgisch parlement dus niet meer nodig.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://blog.SeniorenNet.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://blog.SeniorenNet.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
