Over deugddoend begrip en vernietigend onbegrip naar psychische zieken toe. in korte tekstjes en gedichten vervatte ervaringen... in de hoop.. op meer begrip... voor... psychische zieken.
REACTIES DIE NIETS TE MAKEN HEB MET MIJN BLOGJE VERSCHIJNEN MOGELIJK NIET.
Zoals de meeste lezers al ervaren hebben, beperkt mijn inbreng tot hier tekstjes schrijven. Hoop op uw begrip hiervoor...
15-01-2012
LEEGTE
Het galmt de wanden weerkaatsen lucht want niets huist nog in mijn huis mijn hart mijn wezen mijn gedachten alles is leeg
Woorden geven weer er is geen pijn vandaag, geen zeer er is niets, helemaal niets dan hol geluid en wat nog het bijzonderste is... het kan me niets schelen géén fluit.
Hoe vaak gebeurt het niet op straat iemand vraagt hoe het je gaat je begint uiteindelijk te vertellen dan gaan ze plots hun verhaal er bovenop stellen jouw verhaal was niet eens ten einde je kreeg geen antwoord of feedback beseffen ze niet hoe je dat stak? Het voelt of jij en je verhaal er niets toe deed achteloos negeren ze je leed
Hoe simpel is het even écht te luisteren en de ander met je hart te horen even niet dat verhaal te onderbreken de draad ervan te verstoren echt luisteren, er zijn voor de ander, kan al volstaan is het zo moeilijk, het wordt nog veel te weinig gedaan.
Als je het niet kan waarom vraag je het dan? of kom je belangstellend op bezoek al vlug dreef je degene die je bezocht in de hoek.
de achteloos doorborende woorden die haar/zijn verhaal verstoorden tot niets hebben herleid geen meevoelen het kan de zin bekoelen om ooit nog wat dan ook te vertellen omdat je overging jezelf op dat ogenblik boven haar/hem te stellen. zijn/haar verhaal te onderbreken en op dat ogenblik te kwellen
Het doet menig gekwetst mens geveinsde belangstelling vrezen of lesjes die anderen ze willen lezen daarom houden ze meer en meer hun mond stijf dicht en doofde het van dag tot dag dat steeds maar kleiner wordend licht.
Ik wil daarmee geenszins zeggen dat je nooit wat over je zelf naast hun verhaal mag leggen maar negeer hetgeen zij vertelden niet ik hoop dat je het verschil voelt, begrijpt en ziet.
vaak worden dingen gezegd of geschreven zonder na te denken je wil ze naar onder maar je ziet hoe lang ze boven gedreven bleven
vaak wordt er geopperd, gesuggereerd ze zien niet hoe het je heeft bezeerd luchthartig, laconiek het maakt je ziek
je weet dat jijzelf dat ook wel doet als de pijn hevig is en geen spoor van nog een sprankeltje moed dan schreeuw je de pijn eruit van wat je misschien aanzag 'als hoe jij je voelt scheelt ze geen fluit'
altijd had je het moeilijk met hoe ze appelen met peren vergelijken één na één braken ze, jouw innerlijke dijken het slaat je neer, een andersoortig onbegrip een achteloos afgebroken klip de val naar beneden wat heb je er vaak onder geleden.
Het verhoogde vaak het gevoel van onmacht en van falen omdat ze je het gevoel gaven ''t is allemaal je eigen schuld jouw psychische kwalen' want wij doen dat zo en zie in een oogwenk voelen we ons daardoor beter alsof ze een touw om mijn hals legden of één van die vlijmscherpe veters alsof zij méér weten, dé hulpverleners zijn ze doen je met hun zelfgenoegzaamheid alleen maar pijn.
Het doet je geen goed, de onzekerheid blijft je parten spelen wat een impact heeft het hoe zijn hun wijsheid met je delen een wijsheid die dan wel voor ze op kan gaan jou heeft het daarentegen telkens veel meer kwaad dan goed gedaan...
waarom werd je zo somber? waarom kwam er op het lichtpuntje een domper? waarom zo lichamelijk moe? en dat enge andere toe?
hoeveel mensen doen moeite anderen te begrijpen? en mee te voelen? eerder gaan ze je nog proberen overtroeven
Mijn mond slaat er dicht van ze kunnen er wat van.
Dan schreeuwt het binnen mezelf een eigen put die ik me delf want meevoelen en begrijpen van hun leed is wat ik zo vaak deed toch staan ze zelden stil bij de pijn die ik voel die hetzelfde ervaren weten vast wat ik bedoel
het huilt en schreeuwt om een woord van erkenning van wat ik schreef als ze dat ontkennen zeggen ze nog meer dat ik niet leef
soms ben ik dit leven zo zat en heb ik het allemaal en helemaal met dat gedoe gehad.
voor die het goed bedoelen, neem het me aub niet kwalijk dat ik hierover zeur er sloeg hier iets hartgrondig dicht mijn innerlijke deur.
je hebt geen reden om depressief te zijn..?!? het antwoord op die uitlating laten we in het midden zo tam, zo zwaar, zo lam alsof de kleuren kleurloos werden en lucht alleen maar donker is de aarde modder en schoenen lood dat zo vaak verlangen naar de dood
als je de rede volgt, dan zou ik niet bepaald een reden hebben om depressief te zijn en dat ik het wel ben, vind ikzelf ellendig, en niet fijn geen reden om depressief te zijn...
maar depressie luistert niet naar rede... depressie komt onaangekondigd ongewenst verdovend slopend nooit welkom en gaat niet met 'bewegen' weg... zo'n uitspraken zijn -als ze als dé oplossing bedoeld zijn- nogal dom
tenzij je de klomp aan het bewegen krijgt van 'binnen' je de donkere zooi met hulp gaat onderzoeken en ontginnen dat wat de depressie veroorzaakt, kan vinden en de tot zwijgen gedoemde stilte kan ontbinden verdriet en pijn losgemaakt, verpulverd en gekraakt besproken en verwerkt je zelfbeeld is versterkt een luisterend oor een begripvol en niet veroordelend gehoor het hele rijtje goed werd afgewerkt. misschien dat je dan ervan geneest of in andere gevallen dat wat pijn doet milder wordt
toch gaat dit niet altijd op er zijn te veel graduaties en verschillen dus geef best niet lichtzinnig aan hoe depressie verholpen en genezen, weg kan gaan
de lichtzinnigheid in zulke uitspraken kunnen bij waar dit niet voor opgaat...nogmaals moed en houvasten kraken.
Een snik in stilte diep in me een snik van pijn, verdriet, wanhoop, ontreddering een schreeuw bloedstollend onhoorbaar onbegrjpelijk dat begrijp ik Maar wil dat zeggen mensen met de kijvende vinger klaar dat wat ik schrijf en voel onwaarheid is? Begrijp je me? 't is waar uwe quasi-heiligheid is de zondaar wat ik wil delen, zeggen, schrijven hou op met waar je niets van snapt te bekijven hou op met mensen te doorklieven omdat jullie niet in staat zijn tot beseffen en believen moeten zij en ik écht allen wachten tot ook jullie geveld worden door psychische klachten?
Onverwacht is het weer donker onverwacht was daar weer nacht moeizaam zoekend naar de juiste woorden 'k vind ze niet en geef het op op dit moment ben ik niet in staat tot 't slaan van nagels op de kop
Donker, down en depressief je neemt het al zoveel jaren voor lief maar 't blijft wel moeilijk, psychische pijn amper kunnen hopen ooit nog zonder te zullen zijn.
Het denken heb je afgeremd je focus op slechts 't nu afgestemd daardoor vervloog je als een goedkope odeur het leven werd zonder dat al zonder kleur
Moedig strompel je verder door je leven wat kan het ze schelen dat je alles van jou aan ze hebt gegeven in je brein heb je gepland zo vaak ondanks de strijd, ben je gestrand niet bij de pakken te gaan zitten maar aan die zeldzame sprankeltjes hoop vast te klitten.
De berg verwerd een steile wand op nul draaide je toen jouw verstand zodat je ook de rotswand op kan geraken het vechten mag je zelfs dan niet staken.
Laat ze maar duwen, stompen, slaan. en doen alsof je nooit hebt bestaan. Ze kunnen je niet nog méér raken. Hebben ze het dan niet gehoord dat enge en komplete kraken?