Het is nu half maart aan de Costa Blanca. De zon heeft nu de overhand en regelmatig vlijen we ons neer voor een heerlijk zonnebad. De zon heeft duidelijk aan kracht gewonnen en laat zich niet meer door een paar wolkjes wegdrukken. Het is te mooi weer voor het bezoeken van dingen en plaatsen. Als we aan het strand zitten zien we behalve de mooie blauwe golven van de Middellandse zee ook een grijze golf die rond ons is komen zitten. Vanmorgen op de grote markt in Guardamar golfde dezelfde golf over die markt. De Duitsers die geagiteerd in het Duits de Spaanse verkopers proberen duidelijk te maken wat ze eigenlijk willen, de Denen die bij de polsterbar zitten te kakelen, de Engelsen die een onwaarschijnlijk groot bord Engels ontbijt naar binnen werken en dan nog een paar Spanjaarden die je maar mondjesmaat ziet. Overspannen bedienend personeel die zich op de terrassen de benen uit het lijf lopen en een onwaarschijnlijk grote hoeveelheid prullaria die te koop wordt aangeboden. Iedere zondag bezoeken wij zo’n soort markt in de omgeving. Voor ons is het niet anders dan chillen met een kop koffie en een maaltijd met een mooi glas wijn op een van de terrasjes als afsluiting. We scoren altijd wel iets en zijn dan blij dat het de volgende dag nog heel is. De afwezigheid van Nederlanders in onze buurt bekoort ons eigenlijk wel. Iedere avond als Willy zijn ornithologische wandeling houdt ziet hij alleen Spanjaarden en een paar Britten. Straks zien we er weer genoeg! Als voertaal hebben we hier een soort Spengels ontwikkeld. Spaanse onderwerpen met daar wat Engels omheen gebreid. De Spanjaarden doen net zo hard mee, zodat we hier een soort nieuwe toeristische taal ontwikkelen. Wel je handen en voeten gebruiken!! We zijn hier nog 2 weken en dan zit het er al weer op. 4 maanden zijn omgevlogen. Volgend jaar doen we het nog een keer over, Lammie neemt dan haar (elektrische) fiets mee, Willy heeft hier al een fietshandelaar gevonden die hem voor die tijd wel een fiets wil leveren. Bij de herinrichting van de wegen aan de Costa’s wordt nu ook aan de fietsers gedacht. Links en rechts zie je fietspaden ontstaan die dan ook driftig door de oudere jongeren wordt gebruikt.
We hebben ons laten vertellen dat er deze winter maar 10 procent van de normale hoeveelheid regen is gevallen aan de Costa Blanca. In onze tuin verdorren langzaam wat boompjes wat we maar zo laten. Er is geen beginnen aan om water te geven. Het is harde klei waardoor het water bij een beetje zon al direct verdampt. Door de irrigatie rond Catral staan de gewassen van de boeren er florisant bij. Veel wintergewassen als broccoli en artisjokken, die de sinaasappels en citroenen langzaam beginnen te verdringen. Hele boomgaarden worden gerooid, maar ja, dat is ook niet zo gek als je hoort dat de boer nog 6 cent per kilo voor zijn zuidvruchten krijgt. Appie Hein legt ze voor het twintigvoudige in het schap. Veel sinaasappels worden niet eens geplukt en liggen onder de bomen te verdorren.
Gisteravond de kluten zich zien verzamelen voor de grote trek naar het noorden, Nederland dus. Aan de Noordzee- en waddenkusten hebben we ze regelmatig gezien. We snappen niet dat ze hier gewoon blijven, een ei leggen en dan gewoon blijven chillen wat ze nu ook doen. Maar ja, wie zegt dat, wij trekken ’s winters ook naar de Middellandse zee of niet dan. De kraanvogels zijn nu helemaal verdwenen en zweven ergens boven noordelijker Europa richting Scandinavië. We wensen ze een behouden reis.
We zien steeds meer de wat zeldzamere vogels, zoals krooneend, witkopeend, geoorde fuut. Maar zien en fotograferen is een heel verschil. Ten eerste zie je camera maar eens stil te houden als je een bijzondere vogel in het vizier krijgt. Ten tweede blijft de vogel ook niet stilzitten, heb je het beest in het vizier, dan is hij of zij een seconde later weer weggezwommen of gevlogen. Om dan ook nog de camera in te stellen gaat mij te ver. Alles wordt op de automaat opgenomen. Hieronder een kleine samenvatting.
Zojuist zijn Willy’s werkzaamheden als vrijwilliger bij het dierenasiel in Dolores (5 minuten van ons huis) begonnen. Een aantal gelijkgestemde mannen en vrouwen (allen Brits en dus nu ook een Nederlander) komen om 9 uur bij elkaar en gaan dan de honden van het asiel uitlaten. Van alles wat. Aanhankelijke, schuwe, vrolijke, wilde, kortom van alles wat aan honden. Ook mishandelde honden die bij het eerste de beste commando in elkaar krimpen. Het personeel is nagenoeg Brits, en de voertaal ook. Geen wonder dat als ik “Vlokkie af” roep, er geen reactie komt. Mosteren met potverdorie, alee doorlopen en rechts! geeft ook geen reactie. Voor mij is het niets anders dan ergens bij te willen horen, zoals ieder mens dat wil. De essentie van vrijwilligerswerk. Als dat dan ook nog kan met werkzaamheden die je leuk vindt, is het helemaal oke. De honden vinden het meer dan prima. Het is de bedoeling dat ik dat 2 a 3 keer in de week doe. In plaats van mijn ochtendwandeling kan ik nu mooi dit doen. Zo snijdt het mes aan twee kanten.
De zon schijnt nu onafgebroken, dit is het weer waar we eigenlijk voor gekomen zijn. Jammer dat het niet dichter bij de deur is. We hebben gehoord dat jullie ook aardig verwend worden met mooi weer. Geen winter zoals voorgaande jaren, guur en koud. Geniet er van!
We hebben een paellapan gekocht op een Spaanse ochtendmarkt. Bij de kruidenboer de beste paellakruiden gekocht, in de supermarkt paella rijst en dan koken maar. Het eerste resultaat, een heerlijke paella met vis en garnalen, mocht er wezen. Beter dan in sommige restaurants waar we gegeten hebben. Het internet helpt je een heel eind op weg en de rest verzin je zelf. Visstukjes aanbraden, visbouillon, kruiden, knoflook en wat losse groente erbij en dan de rijst. Blijven scheppen tot na ongeveer 20 minuten de rijst alle bouillon opgenomen heeft. Zo nu en dan de bouillon bijschenken en laten inkoken/bakken. Laat het niet te droog worden, regelmatig ook olijfolie bijschenken. Hmmmm.
De zwarte ibissen vliegen hier samen met de koe-reigers, zoals de meeuwen bij ons vliegen. Daar waar insecten te scoren zijn, kun je ze vinden. Als een volleerd amateur fotograaf heb ik geprobeerd een paar fotografisch te verschalken, wat mij met mijn nieuw gekochte telelens toestel best goed gelukt is. Die beesten vertonen de prachtigste kleuren in de ondergaande zon.
Als we in de tuin zitten horen we de flamingo’s regelmatig roepen vanuit het naburig moerasgebied. We hebben dan steeds het idee dat we bij een dierentuin zitten. Grote groepen van al deze beesten vliegen regelmatig over ons huis, pendelend tussen bouwland en het natuurgebied.
Aan de overzijde van de straat staat een villacomplex, gelijk aan de onze. De helft is bewoond de andere helftstaat na 3 jaar al te verpauperen. Wij weten nog niet waarom daar niemand woont. Verwilderde tuinen., mooie huizen waar nog geen lamp aan hangt en geen toezicht. We denken dat deze huizen zonder vergunning gebouwd zijn en daarom niet verkocht of bewoond kunnen worden. Jammer, jammer, jammer.
Laatste dag van Tim, Marion en Noa's vakantie in Spanje
Op www.satanimalrescue.com hebben we geneusd op aanraden van een buurman. Hij heeft Willy een paar keer ’s ochtends zien wandelen en vroeg zich af of dat niet meen hond kon. We hebben geen hond, maar daar wist hij wel raad op. Zelf was hij vrijwilliger bij het hondenasiel van Dolores, het dorpje verderop en vroeg zich af of Willy daar ook geen vrijwilliger wilde worden. Tussen 9 en 11 een wandeling maken met een hond uit asiel was alles wat van hem verlangd werd. Nou ja, als je toch al wandelt dan kun je dat ook wel met een hond doen. Bovendien ligt het asiel 2 straten verderop, dus de afstand hoeft hem niet te weerhouden. As dinsdag heeft hij de “intake” en daarna is hij dus vrijwilliger bij het hondenasiel van Dolores. Spannend.
Wat we niet voor mogelijk hadden gehouden is het feit dat we wel weer terug willen komen in de volgende winter. Tot nu toe hebben we ons steeds verplaatst, maar nu blijven we daar waar we de laatste 3 maanden zijn geweest. De omgeving, de ligging van het huis, de inrichting, eigenlijk alles pleit er voor om terug te komen, wat we dan ook voornemens zijn.
Op het strand een zwartkopmeeuw kunnen fotograferen. Normaliter mag je blij zijn dat je er één ziet, nu kon ik er twee fotograferen.
Langs de boulevards, in dit geval Guardamar, vind je heel vaak zandkunstenaars, die al bedelend hun kostje proberen te verdienen.
Vandaag weer eens bij Primark in Orihuela geweest. Door de week zijn er geen rijen voor de kassa of de paskamers. Volgens de deskundigen (Marion) is dit een kleine Primark met maar één verdieping. Wat we er van gezien hebben lijkt het ons een grote publiekstrekker voor Enschede te worden met T shirts voor 3 a 4 euro en jassen en broeken voor een prikkie. We zijn benieuwd, vooral in het begin, hoe het in Enschede gaat. Willy scoorde eindelijk zijn effen gele T shirt die hij op de markten niet kon vinden. De krant leest hij iedere morgen op het internet. Even wennen maar toch blijft de papieren versie zijn favoriet. Enfin, hij blijft bij met het Twentse gebeuren en zo nu en dan kopen we een Telegraaf. (een andere Nederlandse krant is hier niet verkrijgbaar)
We hebben een internet storing gehad. Nou dan kun je er op rekenen dat een aantal personen op tilt slaan, Noa, die niet meer kan face timen, Tim die niet kan face booken en Willy die de krant niet meer kan lezen. Een aardige monteur van Skynetlink verhielp de sores met een grote glimlach. Weer is gebleken dat de tussenkomst van René van Ka-Re erg prettig is. We hebben nog nooit met een tussenpersoon te doen gehad. Red je zelf was altijd het motto. Dit is echter wel erg prettig.
We zijn al bezig plannen voor het volgend jaar te maken. Eigenlijk willen we wel terug komen. Dit zal de eerste keer zijn dat we in hetzelfde huis als het jaar er voor terug komen. Een eindje verder heeft Ka-Re nog een huis in de verhuur. Samen met Tim en Marion willen we die nog eens gaan bekijken, zodat we toch in een ander huis gaan overwinteren. Het is hier vlak en eigenlijk missen we de fietsen wel. Volgend jaar willen we die toch meenemen, want de Spanjaarden (en de gebruikers van de wegen) zien nu wel in dat al die Europese toeristen op de gewone wegen best gevaarlijk zijn. Mooie fietspaden links en echt worden nu gerealiseerd.
Tim en Marion en Noa zitten al weer op de helft van hun vakantie. Als je ontspant gaat de tijd erg snel. Iedere dag smeken we om veel zon, al was alleen maar om er in te zitten. Het is nu half om half. 19 graden gemiddeld en zo nu en dan een wolk. (ja, ook een wok) Het weerbericht wordt gespeld en tot nu toe is het alleen maar positief.
Vanavond gegeten in de nieuwe pizzeria 999 in San Fulgencio aan de RN 332.Brood, salade, soep, meatballs of chickenwings, pizza, drinken en koffie na, voor €9.95. Perfecte bediening en mooie tent. Dit is een aanrader voor de eter zonder al te hoge eisen.
Waar we zondagmiddag paella gegeten hebben, te weten het restaurant aan de boulevard in Santa Pola, dichtstbijzinde restaurant aan de kant van La Marina, waren we minder enthousiast. Aardig aan de prijs en de kippaella zonder al te veel smaak. Gaan we niet meer naar toe.
Willy heeft een op afstand bestuurbare helicopter van Tim gekregen. "s Avonds vliegt dat ding nu door de kamer, waarbij de kwaliteiten van Willy het afleggen tegen die van Tim. Zo kun je lastig gevallen worden door een zoemende helicoper rond je hoofd als je zit te typen. (zoals nu!)
Vandaag hebben we met ons allen de Rojales berg beklommen. Boven hadden we een prachtig uitzicht waar we mooie foto's van gemaakt hebben. Je kon wel verschil zien tussn de mensen op leeftijd en de jongeren onder ons. Lammie is halverwege blijven steken en heeft gewacht op de anderen.
Het gezelschap boft maar weer. Het weer blijft zonnig en vanmiddag lagen we zelfs te zonnen op het strand van Guardamar! Pootje baden ging nog net maar het zitten op terrassen is ook wel onze hobby geworden. Kom je een weekje naar Spanje en dan heb je ook nog het mooiste weer. Je boft maar.
Op visite bij de Nederlandse dokter in Benijofar, kregen we het over de cholesterol. De tophit in Nederland zijn de statines, die een grote meerderheid van de senioren preventief in Nederland door de arts als cholesterol verlagend middel voorgeschreven krijgen. Volgens de arts is er een kleine categorie patiënten waarbij letterlijk het gehele lichaam wordt afgebroken bij gebruik van statines. Die moeten dus naar iets anders uitzien. Een regulier alternatief is er volgens haar niet. Een doosje statine koop je in Spanje voor een luizige 2 euro’s, waarvoor de verzekering ook nog garant staat. Een ander alternatief is een middel op natuurbasis.
En nu komt de clou. Aangezien er geen regulier alternatief is ben je wel aangewezen op dit voedingsupplement als je preventief iets aan je cholesterol wilt doen. Met 2 euro’s in de hand ga je dan naar de apotheek om een doosje tabletten die de huisarts noemde, te kopen.
Niks 2 euro maar 20 euro!! Nu zijn de doemverhalen over levensbedreigende slechte cholesterol in de media ook beter te begrijpen. Iedereen moet naar de levensreddende alternatieve voedingsupplementen grijpen anders ga je dood. De discussie cholesterol is voor ons afgedaan. Het is voor ons slechts een grote commerciële rotzooi, drijvende op de angst van de mensen.
Catral telt een groot aantal restaurants. Vandaag belandden we in een Spaanse stierenvechters café. Kaartende senioren en donkere mannen aan het schap. Deze dronken van die kleine kopjes Spaanse café solo een soort espresso. Voor ons is het een soort ontroester, als je het ziet of drinkt. Sterk spul hé? Mooi café en tevens de vraag van Noa onze kleindochter gekregen om een keer naar een echt stierengevecht te gaan in de week dat ze hier zullen zijn. We zullen zien.
Het kasteel van Guadalest Casa Orduña oftewel El Castell de Guadalest is in de 12e eeuw na Christus gebouwd door de Moren. Sommige gidsen melden dat het in de 11e eeuw gebouwd is.. De resten van het oorspronkelijke kasteel kun je door middel van enkele trappen bezoeken, het later gebouwde Casa Orduña is intact en geheel toegankelijk voor bezoekers (tegen betaling). De grootste attractie is het uitzicht dat je hebt op de omgeving en dan met name het stuwmeer van Guadalest. Behalve het eerder genoemde kasteel van Guadalest heeft het dorp meer te bieden. Zo vind je hier meerdere musea (zelfs twee miniatuurmusea), een kerk, een prachtig stadhuis dat ligt aan een sfeervol plein, enkele terrasjes en helaas veel winkeltjes met toeristische artikelen die meer in de categorie meuk vallen dan dat het echt de moeite waard is. Geef de inwoners echter ongelijk om te proberen op die manier geld te verdienen aan de vele toeristen die hun dorp overspoelen om te genieten van al het moois. Ondanks de aanwezigheid van deze toeristische winkeltjes is de plaats nog steeds te mooi om niet te bezoeken. Zittend op het zonnig terras, genietend van een kop koffie en een dikke slagroompunt voor 3 euri per persoon, horen we Nederlanders nog net achter ons zeggen dat 3 euro voor koffie met een dikke taartpunt toch wel te prijzig is en dat ze verder toch iets goedkopers willen zoeken. Dat is genieten voor ons! Nou ja, de zon is hier voor een ieder gratis.
De koereiger komt hier veel voor in troepverband Er is ook nog een kleine en grote zilverreigerr, maar die wordt hier toch veel minder gezien. In onze buurt maakt een graafmachine de sloten schoon. Wij zien deze vogels regelmatig op en tegen de graafmachine aan zitten zoekende naar de larven van allerlei beesten die met de grijper omhoog komen.
Santa Pola staat bekend om zijn zoutwinning uit de ondiepe meren. Deze meren worden bevloeid met Middellandse Zee water en daarna ingedroogd. Het zout blijft achter en word op een grote bult geschept. In de zoutmeren mogen de flamingo’s graag foerageren. De volwassen dieren zijn mooi rose door de vele garnaaltjes die ze vangen en eten, de jonge exemplaren zijn nog spierwit.
Wat ons verbaasde was dat er kazematten , gebouwd in de jaren 1936 tot 1939, langs de Middellandse Zeekust te vinden waren. In Santa Pola waren daar een paar mooie voorbeelden van.
Voor bloeiende amandelbomen hoef je niet in het binnenland te zijn. Ook hier zijn ze alom te bewonderen
Aan de voet van de bergen ligt het plaatsje Calossa de Segura, een typisch vroom Spaans stadje. We komen nooit in een kerk, maar als we in het buitenland zijn, kunnen we de verleiding van een geopende deur van een klooster of kerk niet weerstaan. We lopen altijd wel even naar binnen al was het maar om de sacrale sfeer. En niks geen kostbaarheden achter een gesloten deur, ze staan gewoon uitgestald op de diverse altaren, zonder dat er iemand aan komt! Kom daar in Nederland maar eens om. Zonde, de kaarsjes zijn weer lampjes, waarvan je er eentje voor 50 eurocent munt aan kunt laten floepen. Dat er nog geen actiegroep, red de echte kaarsjes, in Spanje geformeerd is. Ook hebben we de plaatselijke overdekte stadsmarkt bezocht met de onvermijdelijke groente-, vis- en vleesboeren. Iedere plaats hier die zichzelf respecteert, heeft wel zo’n overdekte markt. Lopende in dit soort plaatsjes zie je nog de kleine neringdoenden zoals bakkers, groenteboeren, slagers, poeliers etc, die bij ons al lang uitgestorven zijn. Aldi, aan de rand van het stadje, ligt echter al op de loer.
Op 4 en 5 februari vind de pelgrimage van de heilige Aqueda in Catral plaats. Het schijnt de oudste en belangrijkste pelgrimage (sinds de middeleeuwen) in de provincie Valencia te zijn. Zij is beschermheilige voor bepaalde ziektes. We vertellen over wat en hoe wij het zien. Als we aankomen zien we op iedere hoek een kaarsenverkoper staan. De kaarsen gaan grif van de hand. Door een woud van verlichte kramen en kermisattracties komen we bij een hel verlichte hermitage waar een levensgroot heiligenbeeld naar buiten wordt gereden. In de hermitage worden lichamen en lichaamsdelen van was verkocht. Door deze te offeren, aansteken dus, kun je genezing van dat lichaamsdeel vragen. Een prachtig vuurwerk breekt los als een naderend onweer. De inwoners van Catral hebben zich inmiddels verzameld en lopen met een brandende kaars voor en achter het heiligenbeeld in de richting van de grote kerk van Catral. Het plaatselijke muziekkorps zorgde voor passende sacrale muziek. We zagen dat sommige vrouwen hun schoenen uitdeden en met blote voeten hun pelgrimage van ongeveer anderhalf uur uitliepen. Toch vreemd om met zo’n pelgrimage tussen de verlichte marktkramen door te lopen. De volgende ochtend wordt de pelgrimage nog eens overgedaan maar dan in tegenovergestelde richting. In de kramen wordt veel “bolicas de Santa Agueda” een soort snoep verkocht.
Onze stiefpoes laat zich zo nu en dan wat minder zien. Het komt voor dat hij een hele dag niet verschijnt, terwijl hij of zij een op andere dag weer slapend op onze bank wordt aangetroffen. Je moet weten dat de voordeur iedere dag open staat omdat het weer dat toelaat en de poes dan ongemerkt naar binnen kan lopen. Sinds bewoners in omliggende panden zijn terug gekeerd, zien we haar (we denken dat het een haar is) veel minder. Vermoedelijk is de poes tijdelijk buiten geparkeerd en nu de baas terug is, heeft zij daar weer haar toevlucht genomen. Zij wordt keurig gevoed want zij heeft niet veel belangstelling voor onze lekkere hapjes. Slapen bij ons laten we niet toe, want als we weer terug gaan, willen we de kat niet in hulpeloze toestand achter laten. Enfin, geen gedoe met hulpeloze katten en piekeren over of we een kat mee naar Nederland moeten nemen. Ideale situatie zo. De kat is hier hartstikke gelukkig en daar willen we niets in veranderen. Zij heeft half verwilderde vrienden en vriendinnen die ook regelmatig door onze tuin patrouilleren, ratjes of muisjes krijgen hier geen poot aan de trapper.
Tijdens onze wandel safari’s viel het ons op dat er in de muren van de ruines die we links en rechts tegenkomen, hoefijzers ingemetseld zijn. Nu de plamuurlaag verdwijnt, worden ze zichtbaar in het metselwerk. Het schijnt geluk te brengen. Nu we dat weten zien we ze links en rechts in menig bouwvallig en verlaten gebouw.
Tijdens dezelfde safari hebben we een purperkoet, dodaars, geoorde fuut, tafeleend, slobeend en een witte kwik op de kiek kunnen zetten. De witte duif was midden op ons pad even aan het uitrusten van een vermoedelijk lange reis. Het fototoestel doet waarvoor het gekocht is.
De planten staat op uitbarsten, kijk maar eens naar de rozemarijn met zijn paars/blauwe bloemen. De bijen en hommels vliegen al een tijdje en geven een echt lentegevoel.
De vele Chinezen die hier een nering hebben vieren hun oud en nieuw op een andere datum dan ons. Dit keer was de tweede nieuwe maan na de zonnewende (21 december) op 31 januari. “Onze” wok had een feestavond op de 30e georganiseerd, waar wij uiteraard van de partij waren. Charmante zangeres en een mooi buffet. Wat opviel was dat de zaal aardig vol was, maar dat er weinig Spanjaarden te zien en horen waren. De voertaal rond onze tafel was in de eerste plaats Nederlands, en daarna Duits en Engels. Voor iedere Nederlander die dit leest nog even de normale prijs voor een keer wokken in Spanje. €8.95 exl drankjes. Dagmenuutje in de vele restaurants in de buurt vanaf €4,95, benzine €1.39 de liter, musea gratis of een enkele euro, verder ligt het prijsniveau van de levensmiddelen op ons niveau behalve het fruit en de groente wat beduidend goedkoper is dan bij ons.
Spanje kent voor de doorgaande route tolwegen langs de costas, verder hebben we weinig bijkomende kosten voor ons verblijf hier. De zon is gratis!!
Heeft Willy weer. Al weken is hij duizelig als hij ’s nachts wakker wordt. Hij valt haast om zo draait het soms in zijn hoofd. Na weer een horror nacht even snel langs de (Nederlandse) huisarts, die hem onmiddellijk naar het ziekenhuis doorstuurde. Zij was bang voor het begin van een tia. Daar is hij onderzocht en doorgestuurd naar een KNO arts ivm een vermoedelijk virusje op zijn evenwichtsorganen. Volgens de Spaanse arts een vrij veel voorkomend ongemak. Een paar medicijnen brengen al veel soulaas. Je loopt hier ongemakjes op, waarvan we het bestaan niet eens wisten.
Moet wel van het hart dat de behandeling in het particuliere ziekenhuis in Torrevieja uitmuntend was. Snel, met tolk en kwalitatief heel goed. Er was sprake van een scan van zijn hoofd ivm vermoeden van een tia, waarvoor je eerst het SOS alarm nummer van CZ moet bellen, dit omdat je in een buitenlands ziekenhuis zit. Ook hier liep het zeer gesmeerd en zelfs werd hij terug gebeld om hem sterkte te wensen. Gelukkig was de scan niet nodig. Pfff. Naast ons kamertje vloekte een Britse dame het hele ziekenhuis bij elkaar omdat zij niet op haar wenken bediend werd. Ook hier niet nieuws onder zon.
In Orihuela, een stadje aan de voet van de bergen op ongeveer 15 km afstand, werd een middeleeuwse markt gehouden. Orihuela is zelf ook een bijna middeleeuws stadje met prachtige doorkijkjes en gebouwen. De markt bestond uit kraampjes, straattheater en heeeeel veel eettenten die frequent door de Spanjaarden bezocht werden. Daar breng je gemakkelijk een hele dag zoet. De foto’s spreken voor zich.
O ja, de laatste foto is van onze horde tuinmussen. Het zijn niet helemaal huismussen maar Spaanse mussen, een ondersoort van onze huismus. Het verschil is volgens mij alleen te zien als hij roerloos op je tuintafel gaat zitten, wat hij dus nooit doet.
Dit keer met Vueling, een Spaanse lowcost vliegmaatschappij, naar Nederland heen en weer gevlogen. Ongeveer hetzelfde als easyjet of Ryenair, met dit verschil dat er dit keer geen loten in het vliegtuig verkocht worden. We zijn over Schiphol gegaan, toch wel gemakkelijk met de directe treinverbinding. Ach, je zit twee uurtjes in het vliegtuig, nog niet eens tijd genoeg om de weekendkrant uit te lezen. Hier kun je zien dat een goede reisverzekering toch belangrijk is. Overlijden in de eerste of tweede familie graad is dan mee verzekerd. Eén telefoontje naar de ANWB alarmcentrale en een uur later is de reis voor je geregeld. 2 dagen later zijn de andere bijkomende kosten ook al gestort. Klasse!
De crematie van Willy’s zus was ingetogen; goed dat we daar bij konden zijn.
In Nederland hebben we een Canon Powershot SX50HS gekocht. Een fototoestel waar je volgens de geleerden 50 keer mee kunt inzoomen. Voor de vogeltjes wel interessant, verder moeten we het enthousiasme voor het fotograferen wat we tot nu toe hadden, nog wel een flinke boost geven. Als we het enthousiasme van Frank willen evenaren zullen we er veel tijd in moeten steken. We zullen zien. Gelukkig hebben we een knopje gevonden waarmee we automatische opnames kunnen maken. De varifocus, sluitertijd en ISO komen later wel. Eerst maar de bijgesloten cd’s en dvd’s lezen. Daarna de tijdschriften, boeken en dan de cursus voor dummies. Pfff.
Een hele week weg, dan zou je toch denken dat onze pleegpoes wel weer thuis gewend is. Nou, op maandagmorgen bij het eerste openen van de voordeur glipte het beest al weer naar binnen alsof we niet weggeweest zijn. Hij of zij werd als een oude vriend binnen gehaald en verwend tot in den treure. Hij zou gek zijn om niet weer terug te komen.
Nog even gewandeld in het natuurgebied Del Hondo.
Daarna een impressie van Guardamar met een heuze schooierende eekhoorn die een eveneens schooierende postduif bijna wurgde.
De zwarte vogel op de foto wordt hier wel meeer gezien. Het is een zwarte tapuit, die bij ons in Nederland niet meer gezien wordt. In Noord Afrika en hier komt hij nog wel voor.
Tijdens het zonnen aan het strand zagen we eindelijk de eerste Audouins meeuw, de zeldzaamste soort meeuw in de wereld.. Een vrij grote meeuw die hier alleen in het zuiden op de eilanden en wat rotskusten voorkomt. Hij stond op de to-do lijst van Willy. Voor Lammie is het gewoon een meeuw, die op 10 meter afstand een dood visje op het strand probeert te verschalken.
En dan de palmen. Elche staat bekend als een bakermat van palmen en palmenkweek. Laten ze hier nu last hebben van een schadelijke kever die eitjes in de kroon van de palmen legt waarna de rupsen de gehele palm verwoest. De overlast is al niet meer te stoppen, overal zie je dan ook dode en halfdode palmen . De bomen zijn wel te behandelen maar daar zal wel een prijskaartje aan hangen. Jammer.
Vrienden, het spijt ons, we gaan jullie voor een dikke week verlaten. We vliegen terug naar Nederland om daar afscheid van een overleden dierbare te nemen.
Na de verkoop van onze camper waren we vanwege het heerlijke klimaat toch wel verslingerd aan de Costa Blanca. In de eerste winter (2009-2010) van onze camperloze leven belandden we in Rojales, een stadje onder Alicante. Een heerlijk stadje dat op een kilometer of 12 van Catral, waar we nu verblijven, ligt. Rojales ligt aan de Segura, een rivier die in het binnenland van Spanje ontspringt. Deze rivier, voedt gedeeltelijk ook het achter ons huis gelegen natuurgebied Del Hondo. De rivier kronkelt dwars door het stadje, bruggen vanuit de oertijden worden nog steeds gebruikt. In de rivier ligt een overloopdam uit de middeleeuwen met bijbehorende watermolen.
In het centrum zijn we een archeolisch museum met de geschiedenis van Rojales in beeld, binnengelopen. Mooi museum en je betaalt er geen entree. De door de eeuwen heen aangevoerde sediment van de rivier heeft hier de bodem gevormd. Kleivormig, nat erg slipperig, droog is het zo hard als steen. De boeren kunnen er goed mee overweg, als we in het rond kijken.
Enfin, van de suppoost horen we dat er nog mooie plekken zijn om te bezoeken in Rojales, zoals de authentieke grotwoningen en een 18 eeuws herenhuis. De meeste restaurantjes kennen we nu wel, het wordt tijd voor meer cultuur.
Na het museumbezoek zijn we zelf maar eens op zoek gegaan naar archeologische vondsten in de heuvels rond Rojales. En warempel vonden we in de klei een versteende oester met daarop allerlei schelp-achtigen. In het museum zagen we dezelfde vondsten, die duizenden jaren oud zouden zijn. We nemen hem mee en beginnen ons eigen mini-museum met 1 voorwerp. Op onze zoektocht kwamen we ook weer de onvermijdelijke processierupsen tegen die hier bij bossen in de bomen hangen. Het schijnt dat niemand er hier iets aan doet, geen linten, borden of hekken zoals je bepaald overdreven bij ons wel eens ziet.
Shit, net gehoord dat mijn oudste zus Annie in het ziekenhuis is opgenomen, met een longontsteking en hartfalen. Zij ligt nu op de IC en we hopen dat zij toch spoedig mag herstellen.
Als we het toch over de gezondheid hebben, Lammie loopt al vanaf het begin van de vakantie met buikpijn rond. Nu heeft zij wel eens last van een spastische darm en vooral als zij op vakantie gaat. Dan wil dat ding nog wel eens opspelen. Dit is anders, met een portie van 1000 mg paracetamol in de ochtend kan zij de last zoveel mogelijk beperken. Wij vermoeden dat het een blaasontsteking is, morgen bellen we de (Nederlandse) huisarts en dan horen we het wel.
Iedere dag krijgen we bezoek van een buurtpoes. Hij of zij sjokt naar binnen en doet alsof ze hier al jaren woont en dat terwijl wij geen kattenliefhebbers zijn oftewel zij regeert de hele boel. Zij springt op schoot en wil dan aangehaald worden. Nederlands verstaat zij niet en voor andere talen is zij ook Oost-Indisch doof. Zij wordt gedoogd. Wij hebben geen idee waar zij thuis hoort.
Met onze kennissen die hier in de buurt wonen, zijn we met Lammie’s verjaardag naar de wok in Guardamar geweest. Eindelijk een restaurant die niet spastisch over sluitingstijden doet als een Nederlander gewoon warm wil eten. De hele dag open en geen tussentijdse sluitingstijden. Prima restaurant met goede vriendelijke bediening.
Het vliegveld van Alicante is hier vlakbij. We zijn vandaag daar eens een kijkje in de terminal wezen nemen in de hoop de vliegtuigen te zien vertrekken en binnenkomen. Nou, het is een spiksplinternieuwe terminal en als je geen ticket hebt heb je daar als bezoeker niets te zoeken.
Willy volgt zijn trainingschema prompt. Iedere dag houdt hij een soort speedmars om zijn conditie op te krikken, want die was uitgesproken slecht, helemaal na de feestmaand december. Die marsen zijn geen straf in de natuurgebieden achter ons huis. In juli moet hij klaar zijn voor de 4 keer 30 kilometer in Apeldoorn. Hij ergert zich mateloos aan de dumpingen van huis- en bouwafval langs de achteraf wegen, wetende dat hij daar toch niets aan kan doen. In alle plaatsen waar we tot nu toe nog zijn geweest, vonden we dat soort vuil langs de wegen. Voor ons wooncomplex staan 3 vuilcontainers die bijna iedere dag geleegd worden, toch wordt er allerlei rotzooi gewoon los naast deze containers gestort om nog maar niet te praten over het tuinafval dat links en rechts gewoon los in de berm gestort wordt. Tijdens het lopen ontmoet hij ook veel woestblaffende erfhonden. Vastgeketend aan kettingen of in een hokje van een paar vierkante meter slijten ze hun leven. Hier kijken ze duidelijk anders tegen honden aan dan bij ons. Een kentering is wel zichtbaar als je ook Spanjaarden met hondjes gekleed in de laatste mode, voorbij ziet komen.
Op een afstand van 11 km van ons huis hebben ze een dorp van eeuwen voor Christus uit de grond opgedolven. Het is een museumdorp geworden terwijl er nog steeds opgravingen verricht worden.
