Herman leefde de laatste zeventien jaar op de luchthaven, van de morgen tot de avond, ’s nachts en overdag. Het was zijn biotoop: daar was hij geworteld, daar groeide en bloeide hij. Daar leefde hij, daar stierf hij. In de kapel van de luchthaven had hij de icoon laten aanbrengen van Tobias op reis met de engel Rafaël. Hij was er fier over: zo’n icoon van de jonge Tobias met zijn reisgezel Rafaël was daarvoor nog nooit gemaakt. We hebben ze dan ook meegebracht naar deze kerk.

Hij zal ongetwijfeld daarnet van uit de hemel aandachtig hebben toegeluisterd bij de eerste lezing. En hij heeft er zeker zichzelf in herkend. Als een engel Rafaël heeft hij duizenden Tobiassen begeleid naar het vliegtuig: missionarissen vertrekkend naar alle windstreken en bedevaarders van alle slag: naar Rome, naar Lourdes, naar Jeruzalem, tot naar Mekka toe. Bij sommigen was het hun eerste vliegreis. Ze hadden vliegangst en vroegen hem - zoals Tobias aan de engel: ‘Kan je met me meegaan; en ben je bekend in die streken?’ En Herman antwoordde zoals de engel Rafaël: ‘Ik ken de weg …’. En hij ging mee tot aan het vliegtuig - of soms nog verder - met hen op bedevaart. In het begin ging hij gezwind mee als een lichtvoetige engel, de laatste tijd met grote moeite door de eindeloze gangen van de luchthaven. De laatste weken zei hij: ‘Ik word te oud voor dit leven hier, maar des te jonger voor de hemel’. Onderweg groette hij iedereen. Het hele luchtvaartpersoneel kende hij en zij kenden hem. En terwijl hij onderweg met je aan het praten was, riep hij telkens weer tussendoor naar ieder die zijn pad kruiste en op zijn onnavolgbare manier: ‘Daaaag!’ . Zo’n Rafaël zullen we nu op Zaventem moeten missen en het zal ons niet makkelijk vallen.

De vlieghaven was zijn thuis en hij was zijn permanente bewoner. Hij heeft er veel lijden meegemaakt. Maar het was niet enkel een plaats van kommer en kwel. Er waren grote en troostende momenten. Zo was er elk jaar weer de kerstnachtviering. In een werkplaats, onder de vleugels van een grote Boeing of Airbus – een reuzenengel - , mocht hij elk jaar kerstnacht vieren voor honderden mensen van binnen en buiten de vlieghaven. Dat was dan dé kerststal van Zaventem, want elders in de gebouwen was er geen plaats voor de kleine Jezus in de herberg. De luchthaven moest neutraal zijn, hij heeft dat nooit begrepen.

09-10-2005 om 10:00 geschreven door Jef De Cuyper