Iemand bezorgde mij een krantenartikel "Bidden in kapel Engel Rafaël", waarin Herman Boon pr. een persoonlijke getuigenis bracht over moeder Theresa; er is copyright op 'ap', dus ik kan de tekst niet plaatsen. Ik kan wel, op vraag een scanning van de tekst overmaken.
In Meise werd reeds twee maal een initiatief van Herman boon pr. uit 1965 "oprichting Jeugdraad Meise" genegeerd, door de startdatum op een later moment te brengen. Dat is puur verkeerde politiek! Jeugdraad Meise bestaat in 2015 op 6 september 50 jaar. Ik heb aan alle gemeenteraadsleden een mail gestuurd met de oproep deze verjaardag op de correcte datum te vieren.
Titel: Francis Vannerom Reactie: Mijn hart wordt warm als ik mij Herman Boon herinner in de periode 1967-1968 van het Collegium Pro America Latina in Leuven, en van zijn bijzondere kameraad Francis. Dat was een heerlijke chirokerel, een idealist, iemand die no-nonsens zijn leven gaf en die geloofde in de Kristus die hij door Herman had leren kennen. Ik ben blij dat hij zich heeft kunnen realiseren, en ik ben fier dat ik de kans heb gekregen in mijn leven om die mensen te ontmoeten, hoe mijn leven dan ook verder is verlopen.
Een uitspraak van een bevriende godsdienstleerkracht over Herman Boon pr., waarbij hij verklaarde zich niet te kunnen vinden in zijn ideeën, fascineerde mij. Het onderricht (en dan spreken we nog niet over de beleving) van Godsdienst in onze scholen is niet meer wat het geweest is en zoals het zou moeten. Het effect op de maatschappij liegt er niet om. Het is zoals in alle onderwijs : slechts 5 % van de leerkrachten excelleert. De doelstellingen van Alfred De Block worden onvoldoende bereikt. Tot attitude komen de leerlingen niet meer. Voeg daar nog de toets van de managementstheorie van Tom Peters aan toe en het ziet er nog schrijnender uit. Het is hoog tijd dat we weer de goede weg inslaan. En dat betekent zeker niet dat we terug moeten naar het catechismusonderwijs. Vakmanschap van de leerkrachten : daar zit de angel! Multiculturaliteit mag geen alibi zijn om zijn eigenheid en afkomst te verloochenen. Onze paus pleitte voor authenticiteit. Weg met de dictatuur van het relativeren!
Ik herinner mij ook het verhaal van de ezel en de profeet. Ik las het in het vierde hoofdstuk van het tweede boek van de koningen. Vroeg in de dauwochtend ging een jongen zijn vaderen de werklui helpen bij de oogst. Nauwelijks had hij enkele schoven gebonden, toen hij kreunend riep : Mijn hoofd! Mijn hoofd ! Ze droegen hem naar zijn moeder. In het koele huis was zij met haar dochters het middagmaal aan het bereiden. Van ver hoorde zij het gejammer van de dragers. Zij komt het huis uit, staat even verblind in de zon, herkent op de draagbaar haar jongen, wat ziet hij bleek. Zij dragen de jongen binnen in het koele huis. Tot de middag koestert zij hem op haar schoot. Toen stierf hij. Alle huisgenoten klagen en huilen luid. Maar de moeder treedt buiten, maakt de wachtende ezelin los, en zo snel als ze kunnen snellen moeder en de ezelin het smalle pad op van de Karmelberg. Daar boven woont de profeet. Hij alleen kan helpen, hij moet helpen. Haar jongen dood, dat kan toch niet! Eliseüs, de profeet, heeft van ver de rinkelende belletjes van de ezel gehoord. Hij staat voor zijn grot en van op haar ezel roept de moeder al naar hemhaar verdriet en dat hij, man van God, moet meekomen en het leven moet terug schenken aan haar jongen. De profeet Eliseüs kruipt op zijn ezelen zo rijden ze samen terug naar beneden, de moeder en de profeet, en twee ezels. Zij rijden terug van de Karmelberg naar Sunam. De profeet treedt het trouwhuis binnen. De jongen ligt daar, helemaal koud. Eliseüs sluit de deur. In die stilte keert hij zich naar Jahweh. Eliseüs bidt, en allen worden stil. Eliseüs keert zich met heel zijn wezen naar Jahweh. Mond aan mond met Jahweh ademt hij de adem van Jahweh in, zijn ogen op de ogen van Jahweh, zijn geest wordt vervuld van de Geest van Jahweh. Hij laat Jahwehs leven in zich overvloeien, hij laat Jahweh hem scheppen, nieuw. Eliseüs werd warm van Jahwehs teder geweldige aanwezigheid. Dan keert de man van God zich naar de dode koude jongen. Mond aan mond ademt Eliseüs Jahwehs geest in de jongen, zijn ogen raken de koude ogen, zijn handen de handen, heel zijn van Jahweh vervuldepersoon raakt de jongen. De jongen wordt warm, strekt zijn handen uit en ademt diep. Allen staan te dansen van plezier, zij roepen en taterenen drinken, en stil rijdt de gelukkige en dankbare profeet op zijn ezel terug
Drieëndertig jaren later is er in het evangelieverhaal weer sprake van een ezel. Over die laatste spannende dagen van Jezus in onze moeilijke wereld lees ik in het evangelie : Toen zij nu Jeruzalem naderden en bij Bethphage op de olijfberg kwamen, zond Jezus twee leerlingen vooruit en zei tot hen : ga naar het dorp, dat voor jullie ligt en jullie zullen daar een vastgebonden ezelin vinden en een veulen erbij, maak ze los en breng ze bij mij . De leerlingen gingen en deden wat Jezus hun bevolen had. Zij brachten de ezelin en het veulen mee en legden hun klederen erop. Hij ging op het veulen zitten en toen Hij Jeruzalem binnen trok, kwam de hele stad Jeruzalem in beroering en zei : Wie is dat? Wat is dat allemaal spannend. Jezus weet zo maar dat daar een ezelin staat met haar veulen. De ezelin staat gebonden, anders gaat ze lopen, weg van de mensen die haar altijd doen werken, zware lasten doen dragen en altijd maar porren juuu! Vooruit en met grove woorden. Ergens weg met haar jong, zo maar eten en spelen in de wei. Het veulen is niet gebonden. Wat zou het! Een veulen blijft vanzelf bij haar moeder, bij moeder is het goed, moeder likt de insecten weg, bij moeder af en toe lekker melk tepelen, en moeder leert je tof een hele grote stevige ezel te worden, en je sterk en slim te verdedigen tegen het geplaag van de jonge mensen en het gesar van de grote mensen. Op een veulen wil Jezus zijn stad binnen rijden, een veulen, zegt de getuige, waarop nog geen enkel mens gereden of gezeten heeft, helemaal bestemd en voorbehouden voor Jezus, de Heilige. Voor hem zal dit veulen niet schrikken, niet weglopen, en daarbij, moeder ezelin gaat mee. In oorlogstijd rij je op een paard, zoals de trotse Romeinse bezetters, vurig en snel, op een stevig zadel, en je voeten fors in de beugel. Maar Jezus rijdt rustig op een ezel, het voerdier van alle gewone mensen, een ezel van vrede voert Jezus binnen in de stad van vrede of een stad die toch vanuit Egypte en de woestijn al die jaren gedroomd was als een stad van vrede, maar nu hopeloos overhoop ligt met en tegen de Romeisne bezetter, met en tegen Jezus. Zijn vrienden gooien een deken over het veulen en gooien hun mantels als een feesttapijt over de weg, en het onervaren veulen maar sukkelen en schuiven over de mantels, met zijn frêle poten verward, omstuwd en geduwd door de juichende mensen, die palmbladeren tegen zijn oren en ogen, hee, wat is dat allemaal lastig, laat me door met deze man wiens zachte hand in mijn nekvel knelt. Hier draag ik Jezus, de man van vrede de stad binnen voor de mensen! Hoor het gejuich, zie dat bgewuif van de lange palmtakken met duizenden wimpelblaadjes. Hosanna, leve Jezus! Wat zijn de pelgrims uit Galilea trots hun landgenoot Jezus zo toegejuicht de stad Jeruzalem te zien binnenstoeten! Bravo! Hoera! Het veulen verstaat er eigenlijk allemaal niets van, het is maar een veulen, en toch is het een plezierige ervaring, maar waar is moeder ezel, zie je me, moeder ? Zie je hoe ik dragen kan en hoe ver ? Moeder, ik kan een man de stad in dragen!
Onlangs dankte een priester zijn medemensen. Een heel brok leven had hij zich edelmoedig ingezet om een stuk evangelie waar te maken. Bij zijn afscheid werd hij gevierd. Hij zei : ik ben zoals het veulen, dat Jezus binnen draagt in de stad Jeruzalem. Mijn opdracht was Hem naar de mensen te voeren. Het applaus is voor Hem die ik draag, het applaus is niet voor mij, het veulen of de oude ezel. En ik weet altijd, als Jezus van mijn rug stapt en ik vergeten wordt, stijgt Hij de trappen op naar de bovenzaal om de knecht te zijn met het wasbekken en de priester met brood en wijn, en om langs de Kedronvallei naar Gethsemani te wandelen in de avond, en door de steegjes van Jeruzalem naar Golgotha om in pijn en dood naar zijn Vader geheven te worden en om verrijzend de onmogelijk zware grafstenen van de menselijke onvrijheid weg te wentelen, en om weer lachend de stad uit te gaan, terug in de richting van het goede Bethanië om naar zijn Vader te keren, om de weg voor ons open te breken, om ons aan het werk te zetten, als veulens en ezels, i en a te roepen, en hee en oo en mmm van de blijde boodschap. Kristen zijn dat is in blije dee-moed durven de ezel zijn en niemand anders dan Jezus naar de stad van de mensen te voeren, een ezel van vrede zijn, stampen krijgen, geplaagd en uitgelachen worden, voor dom gescholden in deze zo slimme wereld, beladen worden en geduwd en gezweept en weer vast gebonden aan het paaltje buiten op straat tot iemand je weer los maakt en je aan het werk zet, zo maar een veulen zijn zonder zadel tussen de boeings en tanks, en altijd opnieuw ja zeggen en ja doen als Jezus met zijn vrede naar de mensen toe wil,, en na al dat blij gejuich om hem, stilletjes weg drentelen, met rillende huid, bezweet naar de schaduw van de weide.
In de Kerstdagen zie je in duizenden kerststallen de ezel staan. Ja, religieuze beatnik Frans heeft dat in Assisi uitgevonden van die Kerststal in de kerk en in de huiskamer, maar de diepste zin ervan lees ik in het eerste hoofdstuk van de profeet Jesaja. Ik lees daar : Aarde, luister! Ik bracht kinderen groot, en voedde hen op, maar ze zijn mij ontrouw geworden. Een os kent zijn meester, een ezel de krib van zijn Heer, maar Israël, mijn volk begrijpt het niet eens Ze hebben Jahweh verlaten, Israëls heilige verloochend, hem de rug toegekeerd . Ja, deze ezel kent de krib van zijn Heer. Als hij honger heeft keert hij zich instinctmatig naar de krib met haver en de drinkbak en de hooiruif. Deze ezel heeft de reflex naar de altijd volle krib van zijn heer. In zijn ezelskop leeft de veilige zekerheid dat de heer er altijd voor zorgt. Heb ik in mijn gelovende vrijheid en liefde deze evangelische reflexen nog of reeds ? Heb ik in mijn telkens nieuwe keuze reeds zo de mentaliteit, de geest van Jezus ingegeten en gedronken als brood en wijn, is in mijn handen en voeten en heel mijn lichaam al zo de olie naar het goede, het ware, het schone gedrongen, is mijn vrijheid al zo geworden dat ik altijd spontaan dat doe wat mijn persoon doet open bloeien en vervolmaakt naar de vader toe ? Een ezel kent de krib van zijn heer in een Duitse school werd ik getroffen door het feit dat de jongens en meisjes van veertien jaar heel het Lucas evangelie van buiten kenden. Ik moet inderdaad doordrongen zijn, zoals mijn huid door olie en we proberen het altijd bij het doopsel, vormsel, ziekensacrament. Telkens oliën olie dringt haast onuitwisbaar in. Haal de olie maar eens uit de huid, haal olie maar eens uit geolied papier of uit doek. Ik moet doordrongen zijn van het evangelie, één geworden, onuitwisbaar. Ik moet het evangelie kennen, ademen, wil ik spontane evangelische Jezus - reflexen verwerven. Doordrongen, sterk en soepel, evangelisch voelend, denkend, handelend, kiezend, wordend. De ezel kent de krib van zijn heer, maar jij Israël, hebt mij de rug toegekeerd. Alleen als ik zoals de ezel in de grot van Betlehem mij telkens spontaan keer naar de haverkribbe van mijn heer, zal ik hem spontaan, soepel gewillig, in blije vrijheid en volwassen moed op mijn rug kunnen dragen naar de stad van de mensen, zal ik halt houden voor mensen in nood en hen verdragen, zo ver en wijd als God zelf is.
De vier bijbelezels I Er lopen heel wat ezels rond in de bijbel. Ik heb daar altijd veel sympathie voor gehad. Mag ik jullie vertellen over 4 ezels in de bijbel ? Je ziet dat zo gebeuren. Overal in Palestina zie en hoor je die zilvergrijze zacht trotse ezel., vastgebonden nabij de woning van zijn meester. Zo ook nabij het okeren grothuis van Jozef en Miriam te Nazareth. Met welke verliefde voorzichtigheid helpt de jonge arbeider Jozef zijn vrouw op de even kopschuddende ezel. Een lange vermoeiende tocht wordt het van Nazareth tot Bethlehem, langs de karavaanweg door Samaria, tussen de bergen door van Sikem, omheen Jeruzalem en dan nog zeven kilometer zuidwaarts op de weg naar Hebron, tot aan de rand van de woestijn van Juda. Miriam voelt in haar schoot hun kind. Dromend tsjokt zij op de zachtaardige ezel naar de stad van David. Bij de stappende Jozef naast zich voelt ze zich veilig. Op alle wegen is volk op weg naar de volkstelling. Soms ontmoeten zij familie of kennissen,dan is het even de drukte van het Palestijns begroeten. De een zegt met levendige handgebaren : God geve u een dag vol geluk! En de ander : God geve u een dag vol licht! Weer de een : uw dag moge tweemaal gelukkig zijn! De ander weer : en de uwe moge gezegend en gelukkig zijn! God zegene uw huis! God zegene uw huis en uw kinderen! Ik heb reeds lang naar u verlangd! En ik heb van verlangen naar u geweend! En dan gaat de voetreis weer verder. Niemand anders kijkt om naar dit jonge koppel, aan de verfrissende dorpsbron is het wel een gekir en getater van de andere vrouwen rond de duidelijk zwangere Miriam, het kan voor vandaag of voor morgen zijn, Jozef is er ook niet zo gerust bij. Maar opvallender zijn de vele Romeinse soldaten in hun blinkende en uitdagende uniformen. En de ezel wiebelt maar verder bergop, bergaf naar Bethlehem. Deze ezel zal hen ook helpen vluchten naar Egypte en terug brengen na de dood van Herodes, en wat zal de kwajongen Jezus allemaal niet beleefd hebben met de ezel thuis!
Op Ring - TV konden wij een uitzending zien in de reeks Tournée générale over Herman Boon pr. op de luchthaven. Ik heb ze opgenomen : De opnames waarover wij beschikken of die we zelf maakten zijn de volgende : 1. Voorstelling van het boek "Meise, onder de toren van St.-Martinus" Jan Van den Broeck 2. Bezoek aan Herman Boon pr. in Zaventem Jan Van den Broeck 3. Ring - TV 1997 4. Wezembeeck Oppem Ring -TV 5. idem VRT 6. einde Wez.O. Ring - TV 7. einde Wez.O. VRT 8. Semira Adamu Ring - TV Ze worden momenteel op CD-rom gezet
Ongeveer 40 jaar geleden vroeg Herman Boon pr. , toen onderpastoor van St.-Martinus Meise en bedienaar van de wijkkapel in Eversem , of ik ergens een plaats wist waar hij een Mariabeeld kon plaatsen van de kunstenaar Vandeperre (?). Hij had dit kunstwerk gekregen en zocht er een mooie plaats voor in Eversem. Dezelfde kunstenaar ontwierp ook de kruisweg, die in de wijkkapel hing (vroeger hoekhuis Beigemstraat en Kapellelaan). Ik weet niet waar deze kruisweg zich nu bevindt. Wij hadden toen in de wijk van de Kleine Landeigendom (nu Brabantse Huisvestingsmaatschappij) een eigendom gekocht in de Potaardestraat op de grens tussen Rode en Eversem. Ik stelde voor aan Herman Boon pr. om de kapel te plaatsen in onze voortuin. Hij was enthousiast en vertelde mij dat hij in de Ardennen een mooie natuur leisteen had besteld. Deze steen met een lengte van 3 m werd met een grote vrachtwagen aangevoerd, ingegraven en twee meter boven de grond gesteund door een muurtje. Het waren prachtige kleuren die als achtergrond dienden voor het met lijm aangebrachte kunstwerk. Er werden mooie sierbomen rond geplaatst, geschonken door Leopold Cornelissen. Er werd ook een belichtingsspot voor geplaatst, wat s avonds een sfeervol beeld gaf. Het kunstwerk was een drietegelige keramiek met een moderne afbeelding van O.L.V. met kind en werd plechtig ingewijd door Herman Boon pr. Samen met de sociale verenigingen van de parochie : Chirojeugd, K.W.B. en K.A.V. Tijdens verschillende fakkeltochten georganiseerd op Kerstnacht werd er halt gehouden aan de kapel en gebeden. Het kunstwerk was echter niet bestand tegen de vrieskou en na enkele jaren begon het af te brokkelen. De tegels met keramiek werden verwijderd en er werd overwogen om ze te laten restaureren. Dit is echter onmogelijk en er zou een nieuw kunstwerk moeten gerealiseerd worden. Dit is misschien iets voor het L.A.K. waar onlangs een nieuw e keramiekoven geplaatst werd. Het origineel vertrouwde ik toe aan mijn broer Jef. De natuursteen staat nog altijd in de Potaardestraat en wacht op een nieuw beeld. Initiatieven zijn altijd welkom in afspraak met de huidige eigenaar.
Maandag 24 december 1984. Over het stille Sint-Pietersplein naar de rechtse poort van het Vatikaan. De vriendelijke Zwitserse wachter lacht als je hem in zijn moedertaal, het Duits, aanspreekt. Een even hoffelijke man in zwarte jas leidt ons over de binnenplaats naar de lift. Ons, dat zijn 13 seminaristen van het Johannes XXIII-seminarie te Leuven en drie professoren-priesters Herman Boon, Paul Schotsmans en Stefaan van Calster. De ochtend ervoor hadden ze samen de eucharistie gevierd op het graf van de apostel Petrus onder het pausaltaar in de Sint-Pieters. Het lege graf in Jeruzalem en dit graf van Petrus, ziel en hart van het kristendom.
Na de viering mijmerend en biddend langs de pausgraven en wat langer bij het graf van Johannes XXIII, wiens naam ons seminarie van het aartsbisdom Mechelen-Brussel draagt. We zijn naar de kerk van Sint-Paulus buiten de muren gereisd en hebben er bij het graf van de missionaris-apostel gelezen uit zijn brief aan de Romeinen. We hebben gebeden en gezongen bij het graf van Jan Berchmans en op zijn studeerkamertje boven in het Jezuïetenklooster van de Gesu. We dragen dit nog allemaal in ons hart als we in de roodbruine lift opstijgen naar het woondeel van de levende Petrus vandaag. Boven staat de Poolse secretaris ons op te wachten en leidt ons naar de kapel.
Van in de gang zien we onze Paus, geknield op zijn bidstoel, zijn hoofd gebogen in zijn handen, zijn duimen op zijn slapen. Zijn Zaïrese sekretaris uit de Kasi, met kennis van het Nederlands, dank zij zijn opleiding bij de Vlaamse Scheutisten, lacht ons toe. De drie priesters omkleden zich met albe en stool in de kleine sakristij, samen met drie Poolse priesters.
De Poolse zuster haalt de alben uit de kast. De Paus staat recht van zijn bidstoel, kijkt ons allen even aan, en maakt zich klaar voor de eucharistie. Dan klinkt zijn warme baritonstem met langzame, stevige woorden : In de naam van de Vader, de Zoon en de H. Geest .
Geheel de Eucharistie zegt hij in het Nederlands. Eén van onze seminaristen mag de eerste lezing stem geven, de president van het seminarie leest het evangelie. De Paus gebruikt blijkbaar een missaal uit Nederland want het Onze Vader is deze met de twee Noord-Nederlandse varianten. Na de viering sinjaleren we dat aan zijn verbaasde sekretaris, en terug in België zegt de verantwoordelijke van het interdiocesaan centrum voor liturgische zielzorg: Ja, onze boeken liggen al in Rome, maar nog niet bij de Paus; wees gerust: in Vlaanderen en Brussel zal de Paus het Vlaamse Onze Vader bidden. Na de viering heft de Paus het Salve Regina aan en ontdaan van zijn liturgische gewaden, bidt hij dankend op zijn bidstoel. Deze privaatkapel van de paus is reeds door zijn voorgangers zo ingericht, maar aan het kruisbeeld en het Mariabeeld is er al een spoor uit Polen te zien: Totus tuus, het schildbelijdenis van Karol Wojtyla. Ik ben geheel de uwe, Maria.
We worden uitgenodigd in de ontvangstzaal naast de kapel bij de kerstkribbe en de kerstboom. Tijdens de viering hadden we reeds vier liederen gezongen uit Zingt jubilate. Nu zingen we Nu sijt wellecome, één van de seminaristen begeleidt op gitaar. De Paus komt binnen, kijkt verwonderd, komt dicht bij de eerste seminarist staan, schouder tegen schouder. Hij kijkt in het liederboek, wijst met zijn vingers naar de woorden en de muziek en probeert mee te zingen. Hij lacht kwajongensachtig. Als het lied uit is, geeft de Poolse sekretaris aan de Paus een handvol zakjes met ronzenkransen. Eén voor één geeft de Paus een hand, praat wat Duits en Frans, luistert naar het Nederlands, doet het vertalen in het Duits, lacht en geeft een vriendelijke wangstreel. De seminaristen vertellen hem dat we te Leuven een nieuwe kapel aan het bouwen zijn voor het seminarie en nodigen de Paus uit om met hen daar te komen avondbidden bij zijn bezoek aan de universiteitsstad. Misschien, zegt de Paus. Bij het weggaan draait hij zich nog om en zegt met een Duits aksent. Ha, die Kapelle. Zalig kerstmis.We zwijgen een tijd, terug in de lift, het binnenplein van de Zwitsers over, terug op het Sint-Pietersplein. We kijken nog eens naar boven, naar de kapel en de werkkamer van de Paus. Op kerstmiddag staan we terug op het Sint-Pietersplein met een spandoek: Welkom in België.
Weldra komt Petrus zijn kerken in de Benelux bezoeken. Uit de wereldkerk brengt hij de Kristus en de ervaringen van andere volkeren mee en ons geloof en onze vreugden en zorgen zal hij meedragen naar de andere kerken. Welom Petrus.
Herman Boon pr. Deze bijdrage kreeg ik van Inigo Bocken
In de Randkrant van januari 1998 pag.21 verscheen het artikel van BI : "Aalmoezenier Herman Boon of het warme hart van Zaventem". "Zijn luisterbereidheid en engagement leveren hem bij ontheemden koninklijke populariteit op. Een man van pleidooien, niet van sermoenen. Méér advokaat dan zendeling. De wereld, de samenleving is geen fraai plaatje. Daar wordt hij dagdagelijks mee geconfronteerd op de luchthaven van Zaventem. Hij, dat is Herman Boon (pr.), de katholieke aalmoezenier van Zaventem. ..." Verdere ondertitels : "Vlaamse gentleman" en "Hard tegen hart". Het Jan Boon - jaar 1998 in Halle werd er ook aangekondigd en in het Frans stond een samenvatting van het artikel. Op de foto van Rita Daneels draagt hij reeds de tekenen van zijn harde en tomeloze inzet!
Toen ik de bundel "Het leven is te kort om klein te zijn" over Herman Boon pr. ging afgeven aan Chirolid Jean Potums, vertelde hij mij hoe streng onze proost was, voor zijn eerste aspiranten. Zij hadden de gewoonte om in herberg Sedan, op de hoek van de Nieuwelaan en de Boechtstraat (nu dagbladhandel), een partijtje biljart te gaan spelen, na de vergadering. Hun fiets, met fietswimpel, bleef buiten staan. Herman Boon kwam daar voorbij en rukte de fietswimpel met Chirokenteken van de fiets. Enkele dagen later kreeg Jean die via de post thuis bezorgd met een brief. Hierin stond dat het niet paste, dat een Chirolid zijn fiets met wimpel voor een herberg stalde. Zo drukte hij zijn stempel op ons, jonge aspiranten en leiders van zijn Chirojeugd. Stijl was zijn bekommernis. Het symbool : het houten gesculpteerde hoofd van de stijlvolle jonge Vlaming, stond steeds op zijn bureel.
In het 2de deel van "50 jaar is goed geweest" schrijft Maurice over zijn verhuis naar Eversem : "En weer verscheen een zekere Herman Boon ten tonele. Zijn droom was een kapel te bouwen, Onze Lieve Vrouw van Fatima zou ze heten. Zijn oog viel op het hoekhuis van de Beigemstraat (ondertussen afgebroken), dat nog dienst gedaan had als winkel en voorzien was van een schuur. Het werd ons eerste lokaal waar we als KWB vergaderden en het was de bedoeling op de eerste verdieping bijkomende Chirolokalen in te richten, wat later ook gebeurde. De hoofdbekommernis van Herman Boon was echter om in dat huis Eucharistie te vieren en op die manier de bewoners van Eversem dichter bij mekaar te brengen en de verplaatsingen naar Rode en Meise te beperken. (Uit Kerk en leven 2.2008 en zie 'Meise, van onder de toren van St.-Brixius-Rode' van Jef De Cuyper)
Ik was klaar met wat ik bezat aan herinneringen, maar in Kerk en Leven verscheen : "50 jaar is goed geweest" van vrijwilliger Maurice Peeters. Hierin staat een passage over zijn eerste ontmoeting in Meise met Herman Boon pr. : Simone en ik hadden mekaar nog maar net het ja-woord gegeven en ons gevestigd in de Boechtstraat, bij juffrouw Struelens boven, of we kregen daar reeds onverwacht bezoek van een priester, Herman Boon, de toenmalige onderpastoor van Meise (die inmiddels al enkele jaren overleden is). Onze vierdaagse huwelijksreis bestond uit een bezoek aan de expo 58, tussen haakjes goedkoop en dicht bij de deur. Deze huwelijksreis werd dus onderbroken door het contact met Herman Boon die met een uitdagend gebaar wat spottende uitspraken deed over mijn jeugdgitaar die aan de muur hing met ontbrekende snaren en die hij bestempelde als een oude appelsienkist. Een regelrechte aanval op dit instrument dat mij zovele jeugdherinneringen bood. Feitelijk was het zijn begroeting in een bezoek aan nieuwe parochianen ... Dat hoorde toen nog bij de activiteiten van de priester, doch ik begreep het niet zo en beleefd liet ik aanvoelen dat zulk bezoek mij niet interesseerde en ik verwees hem stapvoets richting trap en deur, langs waar hij gekomen was. Mijn Simone had mijn optreden van haar kersverse echtgenoot nooit zo verwacht en dit mondde uit in een eerste mini-ontdekking van een andere kant van het huwelijk. Nog geen drie dagen later kwam dezelfde bezoeker, minder stormachtig en een stuk gemoedelijker terug. En terwijl wij de tijd kregen over onze eigen afkomst en zo te vertellen, haalde Herman drie nieuwe snaren uit zijn zak te voorschijn, nam mijn appelsienkist van de muur en herstelde dat ding tot een bespeelbaar instrument. Hij liet teglijk ook zien en horen dat hij zelf muzikaal goed beladen was. Een goed moment dus om wat ernstig verder te praten en ons als jong koppel welkom te heten in de kerkgemeenschapvan Meise. Tot zo ver Maurits. Er volgen zeker nog dergelijke getuigenissen als ze mij bereiken.
Het was mijn bedoeling , van deze teksten een "Liber amicorum Herman Boon pr.", te maken met als titel : "Het leven is te kort om klein te zijn.". Er was mij sponsoring beloofd, maar ze haakten jammer genoeg af. Ik heb ondertussen een zwart - wit fotocopie - versie gemaakt. De lay - out werd verzorgd door Luc Van den Troost uit Meise. De lay - out van de kaft werd opgemaakt door Johan Myny, adjunct - directeur van het AVC CVO Meise en Jette, waar ik 29 jaar directeur was. Ik geef het nog niet op. Wie een fotocopie - versie kreeg kan de nieuwe kaft aanvragen. Ik stuur die dan gratis door via e - mail. Er staan 4 foto's op, gerangschikt in een excel - grafiek (cirkel - taart) en verbeeldt een levenswiel, draaiend tegen de wijzers van het uutwerk in. Jef De Cuyper Sib
Dit is het 10de deel van de begroeting van Herman Boon pr. bij de aanvang van de 1ste boeken - en platenbeurs in Meise van 24 tot 26.11.1967. 10. Mag ik vanavond, in deze lichtschone avond, tussen mooie bloemen en vriendelijke mensen, waarin zorgen hoop worden, tussen al deze ijverige vrienden en medewerkers,die moe en moedig glimlachend nog staande blijven onder dank en drank (straks) , mijn bescheiden stem en hart verheffen, hoger dan het feestglas na de inwijding door de heer Van Impe opdat de volgende maanden in Meise in warme eenheid van geest en samengebalde werkkracht, door bundeling van alle iniatieven, niet in domme afbrokkeling van jaloerse naijver en verdachtmaking, maar in vruchtbare dynamiek van gevarieerde en gezamenlijke liefdelijke zorg om alle mensen van deze gemeenschap Meise, gewerkt zou worden. Kultuuraktiviteit is door alle vormen van arbeid bijdragen tot het kultiveren, het ontplooien van alle menselijke mogelijkheden, het opdelven van alle ekonomische, materiële en geestelijke schatten, en het ter beschikking stellen van technische en artistieke verworvenheden aan alle mensen, en het prikkelen van de menselijke aktiviteit. Dat is een boeiende, heerlijke opdracht. Zij kan maar lukken, waar in ieder van ons, door telkens nieuwe bezinning en zuivering van motieven, gediend wordt in eerlijke liefdezorg. Laat ons in deze goede uren afspreken, mijn lieve, dierbare vrienden, dat wij nooit krachten vergooien in steriele twisten, en nooit meer rusten in het doeltreffend doen van het beste en het schoonste en het meest waarachtige voor mekaar. Herman Boon pr., Meise 24 november 1967
Misschien kan in samenwerking tussen de wroeters van onze Poëziedagen en de realisatoren van deze boeken - en platenbeurs in het kader van feestelijke Poëziedagen 1968 een tentoonstelling ingericht worden van poëzie - uitgaven, een verrukkelijk festival van poëziefilmen, van muziek naar gedichten, van schilderijen naar gedichten, van fonoplaten van poëzie, door mensen, schoon en goed en diep als een gedicht, een levend gedicht van vriendschap en eenheid. In de blijvende hoop dat het kasteel van een keizerin in onze Plantentuin, als een voorbeeld van democratisering van de luxe, toch eens ons groot Vlaams Cultuurcentrum wordt, in een krans van Vlaamse woongelegenheden, heeft Meise nu een Audio-visueel taallaboratorium, waar onze Frans- en Engels- en Spaanssprekende inwijkelingen het Nederlands van onze gemeenschap kunnen leren om met ons in dit Vlaanderen hartelijk te kunnen leven. Er wordt in Meise voortdurend en naarstig aan concrete Vlaamse beweging gedaan. Eenheid maakt ons sterk. Ik heb namen genoemd, ik vergeet namen. Namen noemen is gevaarlijk. Je maakt er blij, je kwetst ermee. ALLEN dank ik, loof ik, ALLEN bewonder en bemin ik. Mensen kunnen voor mekaar een ramp of een genade zijn. Laten wij voor mekaar altijd begenadigend zijn.
Het is aan ons, auteur en lezer(es), die gegrepen geweest zijn door de immense rijkdom van de concrete gedachten van onze geliefde priester Herman Boon, om uit zijn woord te halen wat nog actueel is : Er is in de Vlaamse loopgrachten in onze weerbarstige hoofdstad Brussel, die zo gemakkelijk Engels leert voor de vreemdeling en zo moeilijk Nederlands voor de eerste bewoners van Broekzele, en nu meerderheidslandgenoten. Er is in Brussel zeer hard gewroet, geleden en gejuicht door de Vlamingen. In eigen stijl en op een eigentijds terrein hebben Jo en Lily Van Eetvelde voor de Vlaamse mens in het Brusselse gewerkt. Ik heb Jo Van Eetvelde gekend als een van de eerste programmators van de beginnende Vlaamse televisie, en hij en Lily, rondreizend in Vlaanderen om op grote en kleine speelruimten te vertellen uit onze eigen letterkunde. Hun Poketino - platenzaak op de Jacqmainlaan is een begrip geworden in de Brusselse wereld. Zij brachten de eerste Vlaamse luisterliedjes op plaat, Kor Van der Goten en Hugo Raspoet, en de Nederlandse taalcursus en zovele beroemde passages uit onze Nederlandse letterkunde. Met Jo en Lily Van Eetvelde en Kor Van der Goten hebben we, vooraleer we de Poëziedagen uit Merendree en Wemmel overnamen om ze bij onze hoofdstad te behouden, de eerste weekends ingericht van het luisterlied, in de Oranjerie van onze plantentuin, onder de plezierige naam van Zazo, zaterdag en zondag van het luisterlied.
Er wordt duchtig aktie gevoerd voor het aankopen en uithangen van leeuwenvlaggen en het maakt Meise gezond af en toe geel en zwart bevlagd te zijn van 11 juni - tuinfeesten bij Van der Schuren , Van den Berghe of Naessens, tot in de Kaarlijk en Eversem. Ik denk dat het nog veel belangrijker is dat onze mensen die goede Vlaamse boeken kopen en fonoplaten, dat ze leren geld investeren in kultuurgoederen. Als ik aan mijn lieve vader zaliger vroeg waarom zijn Vlaamse volkstoneel, dat aangewezen werd als het beste volkstoneel op wereldniveau en dat voor de eerste maal in de Belgische geschiedenis Vlaams toneel bracht in het koninklijk paleis, dan antwoordde mijn vader met enige treurigheid : "omdat Vlamingen geen 20 fr. over hebben Vlaamse kultuur en de regering evenmin". Onze blijheid en wil tot verder gaan is dat veel sindsdien veranderd is. Radio, televisie, toneel, opera, letterkunde, poëzie en filmen worden nu ook mogelijk met de gelden van de hele meerderheidsgemeenschap, al komen de verleende steungelden nog altijd niet overeen met de meer dan 60 % Vlamingen van de hele Belgische gemeenschap.
Bijzonder in dank mag hier vermeld worden dat, in de geest van heel onze Jeugdraadwerking voor de verschillende leeftijdsgroepen, dit jaar door de schepen van jeugd en cultuur, Jos Chabert, voor hun Sinterklaasfeest, in plaats van snoep, aan onze kinderen van de gemeentelijke en parochiale scholen als geschenk wordt aangeboden en een hoe rijk geschenk! Een voor hen speciaal ingerichte vertoning bij te wonen van " De schone en het beest" door het Brussels kamertoneel van mijn schoolkameraad Johan Van de Bracht, in de zaal onder de basiliek, een knap jeugdtoneelexperiment met kledij en dekors naar tekeningen van kinderen. Dit gebeurt dinsdag 5 december. Wat een Vlaamse kultuurweelde in Meise, als iedereen zo met de anderen meewerkt, in liefderijke zorg, niet om een eigen ambitie, maar om het geluk van iedereen. Zo is heel ons jeugd- en volwassenen-bewegingsleven in Meise even belangrijk als Kultuur. Toen ik als kleine jongen 's zondagsvoormiddags vader mocht vergezellen naar zijn hoofdredacteursbureau op de Emiel Jacqmainlaan, doorheen geurende rotatiepersen en lawaaierige tipomasjienen, heb ik dikwijls van op het kleine balkon staan kijken naar de boekhandel met de geweldige naam Gudrun vol geur van donkere Germaanse sagen, trillend van verzenkracht van Albrecht Rodenbach, die mee onze jeugd bezielde. Dat onze vrienden van deze boekhandel, het gezin Van de Ven, bij ons in Meise voor en na hun werkdagen in de boekhandel rust en vriendschap vinden en geven, verheugt ons. Zij zijn vurige medewerkers van onze Poëziedagen. Deze boekenbeurs is grotendeels hun werk. Gudrun in Meise. God, wat een droom!
Herman Boon pr.
