71 De 4 bijbelezels III

Drieëndertig jaren later is er in het evangelieverhaal weer sprake van een ezel. Over die laatste spannende dagen van Jezus in onze moeilijke wereld lees ik in het evangelie : Toen zij nu Jeruzalem naderden en bij Bethphage op de olijfberg kwamen, zond Jezus twee leerlingen vooruit en zei tot hen : ‘ga naar het dorp, dat voor jullie ligt en jullie zullen daar een vastgebonden ezelin vinden en een veulen erbij, maak ze los en breng ze bij mij…’. De leerlingen gingen en deden wat Jezus hun bevolen had. Zij brachten de ezelin en het veulen mee en legden hun klederen erop. Hij ging op het veulen zitten … en toen Hij Jeruzalem binnen trok, kwam de hele stad Jeruzalem in beroering en zei : ‘Wie is dat? Wat is dat allemaal spannend’. Jezus weet zo maar dat daar een ezelin staat met haar veulen. De ezelin staat gebonden, anders gaat ze lopen, weg van de mensen die haar altijd doen werken, zware lasten doen dragen en altijd maar porren juuu! Vooruit en met grove woorden. Ergens weg met haar jong, zo maar eten en spelen in de wei. Het veulen is niet gebonden. Wat zou het!
Een veulen blijft vanzelf bij haar moeder, bij moeder is het goed, moeder likt de insecten weg, bij moeder af en toe lekker melk tepelen, en moeder leert je tof een hele grote stevige ezel te worden, en je sterk en slim te verdedigen tegen het geplaag van de jonge mensen en het gesar van de grote mensen.
Op een veulen wil Jezus zijn stad binnen rijden, een veulen, zegt de getuige, waarop nog geen enkel mens gereden of gezeten heeft, helemaal bestemd en voorbehouden voor Jezus, de Heilige. Voor hem zal dit veulen niet schrikken, niet weglopen, en daarbij, moeder ezelin gaat mee. In oorlogstijd rij je op een paard, zoals de trotse Romeinse bezetters, vurig en snel, op een stevig zadel, en je voeten fors in de beugel.
Maar Jezus rijdt rustig op een ezel, het voerdier van alle gewone mensen, een ezel van vrede voert Jezus binnen in de stad van vrede of een stad die toch vanuit Egypte en de woestijn al die jaren gedroomd was als een stad van vrede, maar nu hopeloos overhoop ligt met en tegen de Romeisne bezetter, met en tegen Jezus. Zijn vrienden gooien een deken over het veulen en gooien hun mantels als een feesttapijt over de weg, en het onervaren veulen maar sukkelen en schuiven over de mantels, met zijn frêle poten verward, omstuwd en geduwd door de juichende mensen, die palmbladeren tegen zijn oren en ogen, hee, wat is dat allemaal lastig, laat me door met deze man wiens zachte hand in mijn nekvel knelt. Hier draag ik Jezus, de man van vrede de stad binnen voor de mensen! Hoor het gejuich, zie dat bgewuif van de lange palmtakken met duizenden wimpelblaadjes. Hosanna, leve Jezus! Wat zijn de pelgrims uit Galilea trots hun landgenoot Jezus zo toegejuicht de stad Jeruzalem te zien binnenstoeten! Bravo! Hoera! Het veulen verstaat er eigenlijk allemaal niets van, het is maar een veulen, en toch is het een plezierige ervaring, maar waar is moeder ezel, zie je me, moeder ? Zie je hoe ik dragen kan en hoe ver ? Moeder, ik kan een man de stad in dragen!

Onlangs dankte een priester zijn medemensen. Een heel brok leven had hij zich edelmoedig ingezet om een stuk evangelie waar te maken. Bij zijn afscheid werd hij gevierd. Hij zei : ik ben zoals het veulen, dat Jezus binnen draagt in de stad Jeruzalem. Mijn opdracht was Hem naar de mensen te voeren. Het applaus is voor Hem die ik draag, het applaus is niet voor mij, het veulen of de oude ezel. En ik weet altijd, als Jezus van mijn rug stapt en ik vergeten wordt, stijgt Hij de trappen op naar de bovenzaal om de knecht te zijn met het wasbekken en de priester met brood en wijn, en om langs de Kedronvallei naar Gethsemani te wandelen in de avond, en door de steegjes van Jeruzalem naar Golgotha om in pijn en dood naar zijn Vader geheven te worden en om verrijzend de onmogelijk zware grafstenen van de menselijke onvrijheid weg te wentelen, en om weer lachend de stad uit te gaan, terug in de richting van het goede Bethanië om naar zijn Vader te keren, om de weg voor ons open te breken, om ons aan het werk te zetten, als veulens en ezels, i en a te roepen, en hee en oo en mmm van de blijde boodschap. Kristen zijn dat is in blije dee-moed durven de ezel zijn en niemand anders dan Jezus naar de stad van de mensen te voeren, een ezel van vrede zijn, stampen krijgen, geplaagd en uitgelachen worden, voor dom gescholden in deze zo slimme wereld, beladen worden en geduwd en gezweept en weer vast gebonden aan het paaltje buiten op straat tot iemand je weer los maakt en je aan het werk zet, zo maar een veulen zijn zonder zadel tussen de boeings en tanks, en altijd opnieuw ja zeggen en ja doen als Jezus met zijn vrede naar de mensen toe wil,, en na al dat blij gejuich om hem, stilletjes weg drentelen, met rillende huid, bezweet naar de schaduw van de weide.