In het jaar van mijn priesterwijding schreef ik biddend : Leg in onze handen, Heer, één gouden klomp geluk. Wij zullen die in duizend stukken breken. Elke dag zal van uw liefde spreken, wij zullen die delen, aan elke mens een stuk. En als alles weggegeven zal zijn, zullen wij onze lege handen in de uwe leggen. Dan hebben wij alleen nog dit te zeggen : Naar u hebben wij verlangd. laat ons in U LIEFDE zijn!
Al 75 jaren heb ik mogen leven in tijd en ruimte, mijn verhaal. Ouder voor de aarde, jonger voor de hemel. Het laatste bedrijf voor de definitieve ontmoeting met Hem de Drie Ene. Geen geloof of hoop meer, zo arm, alleen de Liefde, zo rijk. In absoluut vertrouwen alles loslaten. Alleen de Jezusstok om Alleluia zingend naar de overkant, het Licht te stappen.
Herman boon, priester in eeuwigheid Aswoendag 2005-08-07
Ik heb altijd een bankkaart op zak om uit automaten geld te halen, om benzine te tanken, om een eetmaal in een restaurant te betalen. Een dag lang ben ik eens mijn portefeuille kwijt gespeeld, met alles erin : identiteitskaart, lidkaarten, bankkaarten en los geld. Alles gaaf terecht. Dat schuurt de huid van je zekerheid en je veiligheid. Als een geestelijke maagspoeling. Op een keer was mijn auto weggesleept, verkeerd geparkeerd; politiebureel, papieren, boete, en even beangstiging dat je auto gestolen is. Twee maal is er ingebroken in mijn wagen : ruit stuk, tas met adressen en telefoonlijst weg, en agenda; een andere keer autoradio uitgebroken. Akelige ervaring, maar toch vrijmakend. Dit is alles veel meer dan die ene stok van Jezus. Ik leg hierop het Jezuswoord : uw vader weet wat je nodig hebt zoek het koninkrijk (Lc 12, 22). Gebruik ik mijn wagen in dienst van dhet Rijk van Jezus ? Wees niet bang, kleine kudde, want het heeft je Vader behaagd je het Koninkrijk te schenken. Verkoop je bezit en geef aalmoezen Ik ben aalmoezenier van de burgerluchtvaart. Is dat degene die aalmoezen (financiële, materiële en geestelijke) ontvangt en ze geeft aan de materieel en geestelijk armen ? Ik die dagelijks, al achtenveertig jaren, het Woord van de Blijde Boodschap spreek ? Ik die het Brood breek en de beker Wijn hef, het Lichaam en Bloed van de gekruisigde en verrezen Jezus Christus aanwezig stel in de luchthaven ? Ben ik elke dag ook gebroken brood en vergoten wijn voor elke medemens ?
Ik geniet vreugde aan mijn niet nuttige man zijn. Niet gehuwd om het Rijk Gods aanwezig te stellen. De burgerluchtvaart draait perfect zonder mij. Ik ben daar niet nuttig. Alleluia! Liefde is niet nuttig. Schoonheid is niet nuttig. Waarheid en geloof zijn niet nuttig. Ze zijn onmisbaar om te Leven, om Mens te worden met eeuwigheidsuitzicht. Als diocesaan priester leg ik geen gelofte van armoede af. Wel van gehoorzaamheid aan mijn bisschop,en door hem gehoorzaamheid aan de hele Kerk. De armoede en de rijkdom van mijn priesterlijke beschikbaarheid. Maar ik ben ontmanteld met de Drie Ene God. Ik teken mezelf duizend maal van hoofd tot hart en dragende schouders met de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Geen reiszak, geen dubbele kleding, geen geldbeugel. Alleen die stok van Abraham, van Mozes, van de Goede Herder Jezus, van de priester die mij doopte en de priester die mij ten hemel zal zalven, de bisschop die mij wijdde, de geloofsstok van mijn vader en mijn moeder, de stok van mijn wereld en hemelwijde Kerk. De hele tijd neuriënd van de zaligheden op Jezus berg. Zalig de anawim, die naar de grond gebogenen, die Jezus doet rechtstaan, de armen van Geest. Ik hou van de vertaling door Chouraqui : niet zalig, maar vooruit, jullie armen van geest !.
In 1988 zond kardinaal Godfried Danneels mij naar de missie burgerluchtvaart. Tot 1995 had ik een salaris van de burgerluchtvaart; vanaf mijn vijfenzestigste verjaardag stond ik op de salarislijst van de C.DV.U. Pensioenen. Vandaag bedraagt dat pensioen 1200,00. Ik woonde gratis in de pastorij van Diegem Lo. Zestien jaar betaal ik allerlei belastingen, water, elektriciteit, verwarming. In de luchthaven worden mijn werkkamer, telefoon, fax, fotokopie en computer ter beschikking gesteld. Veel geld was nodig voor de uitrusting van de drie kapellen in de luchthaven; ik deed een beroep op kunstenaars; kazuivels en stolas kocht ik in vluchtelingenkampen van Bethlehem. De offerblokken Caritas Catholica, het Comité van Missionerende Instituten en vele personen maakten het pastoraal werk financieel mogelijk. Het is me meer dan eens gebeurd dat ik iemand in nood hielp, en dat ik gauw van iemand een gelijkmatige gift ontving. Er zijn dagen geweest dat ik nul euro had, dagen dat ik veel euros, dollarqs, ponden, roepies, yens kreeg. Nooit heb ik dat beschouwd als mijn geld, maar als mij toevertrouwd om er evangelisch goed mee te doen, als werkmiddelen voor de goederen van het Rijk Gods. Elk jaar rond Kerstmis zond ik een informatie en bedelbrief naar een tweehonderd personen. Voor deelname aan internationale vergaderingen van de aalmoezeniers in het Vaticaan en in andere continenten, bekwamen wij meestal een gratis of goedkoop vliegticket. Het verblijf betaalde ik meestal zelf.
Vanaf 1972 ontstond een bijzondere verbondenheid met de Arabische kerk in Palestina en Israël. Op vraag van de bisschoppen ginder organiseerden wij bedevaarten door het Heilig Land, bijbel in de hand, en ontmoetingen met de plaatselijke Kerk en met Arabische en Hebreeuwse christenen. Wij bezorgden misintenties, studiebeurzen en steun aan vormingswerk en onderwijs. Dat geld, grote sommen, brachten wij cash naar ginder, of zij kwamen het hier halen, om het grote verlies aan bankverrichtingen te vermijden. Altijd waakten wij erover dat er eerst ten diepste communio was tussen hen en ons : materiële en financiële hulp als uitdrukking van ons samen kerkzijn, niet van rijken naar armen, maar in de geest van Paulus kerksolidariteit. Ook van hen ontvingen wij zoveel geestelijke en culturele rijkdom. Met alle Missio medewerkers hebben wij er altijd over gewaakt dat het ons geschonken missiegeld eerlijk terecht kwam. Nationaal en in het vaticaan werden de rechtmatige winsten uit bankverrichtingen met deze gelden juist aangewend. Ik heb enkele keren de internationale vergadering van de PMW in het vaticaan mogen meemaken, waar aanvragen van bisschoppen van armere kerken werden beluisterd, beoordeeld en beaamd. Ik ben altijd het verhaal van Jericho indachtig. De Zoon van God ontmoet de zoon van Timoteüs. Eerst de ontmoeting, de communio tussendeze twee personen, in liefde en hoop. Wie roept mij ? Zoon van David ! Na de communio : wat wil je dat ik voor u doe ? Dat ik zien kan ! Ook aks ik geen geld heb, geen chocolade of geen broodje kan geven, kan ik er helemaal zijn voor die andere, en hij of zij voor mij : communio op de blauwdruk van de Drie Ene. Ik wil te vlug iets doen, iets concreets materieel of financieel geven. Bemin ik die andere genoeg ? Geldloos ? Missio en communio zijn : met Jezus beminnen. Soms ben ik Lazarus, dat wil zeggen : God laat me niet in de steek.
In 1971 vertrouwde kardinaal L.J.Suenens mij de zorg toe voor de missiepastoraal (de Pauselijke Missiewerken PMW) in het aartsbisdom Mechelen Brussel, en vanaf 1972ook de pastorale supervisie in het Johannes XXIII seminarie Leuven, waar ik woonde. Ik kreeg de wedde van een parochiepriester. Voor mijn wagen betaalden de PMW. Met mijn secretaris Clem Theunissen beheerde ik, met handtekening, grote sommen geld van omhalingen en schenkingen voor de missies. Gewetensvol hielden wij de werkingskosten zo laag mogelijk. Velen vertrouwden mij geld toe voor de missie van de Kerk : een dame schudde haar geldbeugel leeg op mijn werktafel; een heer schonk mij een klomp goud van 450 gram, ter waarde van een half miljoen frank. In afspraak met de nationale directeur, pater Omer De Grijse, bezocht ik jaarlijks gedurende een zestal weken plaatselijke kerken in alle continenten. Wat ik daar leerde over evangelisatie, inculturatie, kerkopbouw en oecumene, verwerkte ik in artikels en conferenties; in missiemaandcampagnes en Afrikazondagen, samen met Broederlijk Delen : voertuigen voor kerkmensen, motorboten voor catechisten in Papoea Nieuw Guinea , fietsen voor catechisten in Oeganda. Samen met de spirituele missievorming van onze eigen mensen vroeg deze geldwerving veel inzet. Ook de begeleiding van financiële hulp aan de missionarissen van de missiecongregatieqs. Zo financierden wij paaskaarsen voor onze missionarissen, het verzenden van een kerstbrief van onze bisschop, vanuit het bisdom een basissalaris voor Fidei Donum priesters.
Toen ik in 1968 naar Leuven verhuisde als aalmoezenier bij het universitair Sint-Rafaëlziekenhuis kreeg ik van mijn parochie een Volkswagen - kever als geschenk, met één jaar betaalde verzekering. Griep, Donviral slikken, even inslapen achter het stuur, door rood licht, tegen een bus : hoofdwonden en zeven weken horizontaal; dokters en verplegers kiwamen kijken naar de nieuwe aalmoezenier. Het kostte allemaal veel geld. Littekens in lichaam en ziel. Drie jaren woonde ik gratis en nam ik de meeste maaltijden in het cafetaria van het ziekenhuis. De universiteit betaalde een stevige wedde. Toen begonnen de bedelbrieven van vele organisaties te komen. Voor mijn permanente vorming abonneerde ik mij op enkele tijdschriften : theologiez en spiritualiteit, geloof en cultuur, kunst, kerkelijk en sociaal wereldgebeuren. In mijn bibliotheek zie ik enkele grote uitgaven staan over de verschillende godsdiensten en volkeren; vele boeken over Japan en India; documentatie over Palestina en Israël, een hele kamer vol. Ja, aan mijn boeken -, geluids - en videoschat ben ik vreugdig gehecht. Zij maken mij mee tot een universele mensenbroeder.
Herman Boon pr.
