Ik geniet vreugde aan mijn niet nuttige man zijn. Niet gehuwd om het Rijk Gods aanwezig te stellen. De burgerluchtvaart draait perfect zonder mij. Ik ben daar niet nuttig. Alleluia! Liefde is niet nuttig. Schoonheid is niet nuttig. Waarheid en geloof zijn niet nuttig. Ze zijn onmisbaar om te Leven, om Mens te worden met eeuwigheidsuitzicht. Als diocesaan priester leg ik geen gelofte van armoede af. Wel van gehoorzaamheid aan mijn bisschop,en door hem gehoorzaamheid aan de hele Kerk. De armoede en de rijkdom van mijn priesterlijke beschikbaarheid. Maar ik ben ontmanteld met de Drie Ene God. Ik teken mezelf duizend maal van hoofd tot hart en dragende schouders met de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Geen reiszak, geen dubbele kleding, geen geldbeugel. Alleen die stok van Abraham, van Mozes, van de Goede Herder Jezus, van de priester die mij doopte en de priester die mij ten hemel zal zalven, de bisschop die mij wijdde, de geloofsstok van mijn vader en mijn moeder, de stok van mijn wereld en hemelwijde Kerk. De hele tijd neuriënd van de zaligheden op Jezus berg. Zalig de anawim, die naar de grond gebogenen, die Jezus doet rechtstaan, de armen van Geest. Ik hou van de vertaling door Chouraqui : niet zalig, maar vooruit, jullie armen van geest !.
In 1988 zond kardinaal Godfried Danneels mij naar de missie burgerluchtvaart. Tot 1995 had ik een salaris van de burgerluchtvaart; vanaf mijn vijfenzestigste verjaardag stond ik op de salarislijst van de C.DV.U. Pensioenen. Vandaag bedraagt dat pensioen 1200,00. Ik woonde gratis in de pastorij van Diegem Lo. Zestien jaar betaal ik allerlei belastingen, water, elektriciteit, verwarming. In de luchthaven worden mijn werkkamer, telefoon, fax, fotokopie en computer ter beschikking gesteld. Veel geld was nodig voor de uitrusting van de drie kapellen in de luchthaven; ik deed een beroep op kunstenaars; kazuivels en stolas kocht ik in vluchtelingenkampen van Bethlehem. De offerblokken Caritas Catholica, het Comité van Missionerende Instituten en vele personen maakten het pastoraal werk financieel mogelijk. Het is me meer dan eens gebeurd dat ik iemand in nood hielp, en dat ik gauw van iemand een gelijkmatige gift ontving. Er zijn dagen geweest dat ik nul euro had, dagen dat ik veel euros, dollarqs, ponden, roepies, yens kreeg. Nooit heb ik dat beschouwd als mijn geld, maar als mij toevertrouwd om er evangelisch goed mee te doen, als werkmiddelen voor de goederen van het Rijk Gods. Elk jaar rond Kerstmis zond ik een informatie en bedelbrief naar een tweehonderd personen. Voor deelname aan internationale vergaderingen van de aalmoezeniers in het Vaticaan en in andere continenten, bekwamen wij meestal een gratis of goedkoop vliegticket. Het verblijf betaalde ik meestal zelf.
Vanaf 1972 ontstond een bijzondere verbondenheid met de Arabische kerk in Palestina en Israël. Op vraag van de bisschoppen ginder organiseerden wij bedevaarten door het Heilig Land, bijbel in de hand, en ontmoetingen met de plaatselijke Kerk en met Arabische en Hebreeuwse christenen. Wij bezorgden misintenties, studiebeurzen en steun aan vormingswerk en onderwijs. Dat geld, grote sommen, brachten wij cash naar ginder, of zij kwamen het hier halen, om het grote verlies aan bankverrichtingen te vermijden. Altijd waakten wij erover dat er eerst ten diepste communio was tussen hen en ons : materiële en financiële hulp als uitdrukking van ons samen kerkzijn, niet van rijken naar armen, maar in de geest van Paulus kerksolidariteit. Ook van hen ontvingen wij zoveel geestelijke en culturele rijkdom. Met alle Missio medewerkers hebben wij er altijd over gewaakt dat het ons geschonken missiegeld eerlijk terecht kwam. Nationaal en in het vaticaan werden de rechtmatige winsten uit bankverrichtingen met deze gelden juist aangewend. Ik heb enkele keren de internationale vergadering van de PMW in het vaticaan mogen meemaken, waar aanvragen van bisschoppen van armere kerken werden beluisterd, beoordeeld en beaamd. Ik ben altijd het verhaal van Jericho indachtig. De Zoon van God ontmoet de zoon van Timoteüs. Eerst de ontmoeting, de communio tussendeze twee personen, in liefde en hoop. Wie roept mij ? Zoon van David ! Na de communio : wat wil je dat ik voor u doe ? Dat ik zien kan ! Ook aks ik geen geld heb, geen chocolade of geen broodje kan geven, kan ik er helemaal zijn voor die andere, en hij of zij voor mij : communio op de blauwdruk van de Drie Ene. Ik wil te vlug iets doen, iets concreets materieel of financieel geven. Bemin ik die andere genoeg ? Geldloos ? Missio en communio zijn : met Jezus beminnen. Soms ben ik Lazarus, dat wil zeggen : God laat me niet in de steek.
In 1971 vertrouwde kardinaal L.J.Suenens mij de zorg toe voor de missiepastoraal (de Pauselijke Missiewerken PMW) in het aartsbisdom Mechelen Brussel, en vanaf 1972ook de pastorale supervisie in het Johannes XXIII seminarie Leuven, waar ik woonde. Ik kreeg de wedde van een parochiepriester. Voor mijn wagen betaalden de PMW. Met mijn secretaris Clem Theunissen beheerde ik, met handtekening, grote sommen geld van omhalingen en schenkingen voor de missies. Gewetensvol hielden wij de werkingskosten zo laag mogelijk. Velen vertrouwden mij geld toe voor de missie van de Kerk : een dame schudde haar geldbeugel leeg op mijn werktafel; een heer schonk mij een klomp goud van 450 gram, ter waarde van een half miljoen frank. In afspraak met de nationale directeur, pater Omer De Grijse, bezocht ik jaarlijks gedurende een zestal weken plaatselijke kerken in alle continenten. Wat ik daar leerde over evangelisatie, inculturatie, kerkopbouw en oecumene, verwerkte ik in artikels en conferenties; in missiemaandcampagnes en Afrikazondagen, samen met Broederlijk Delen : voertuigen voor kerkmensen, motorboten voor catechisten in Papoea Nieuw Guinea , fietsen voor catechisten in Oeganda. Samen met de spirituele missievorming van onze eigen mensen vroeg deze geldwerving veel inzet. Ook de begeleiding van financiële hulp aan de missionarissen van de missiecongregatieqs. Zo financierden wij paaskaarsen voor onze missionarissen, het verzenden van een kerstbrief van onze bisschop, vanuit het bisdom een basissalaris voor Fidei Donum priesters.
Toen ik in 1968 naar Leuven verhuisde als aalmoezenier bij het universitair Sint-Rafaëlziekenhuis kreeg ik van mijn parochie een Volkswagen - kever als geschenk, met één jaar betaalde verzekering. Griep, Donviral slikken, even inslapen achter het stuur, door rood licht, tegen een bus : hoofdwonden en zeven weken horizontaal; dokters en verplegers kiwamen kijken naar de nieuwe aalmoezenier. Het kostte allemaal veel geld. Littekens in lichaam en ziel. Drie jaren woonde ik gratis en nam ik de meeste maaltijden in het cafetaria van het ziekenhuis. De universiteit betaalde een stevige wedde. Toen begonnen de bedelbrieven van vele organisaties te komen. Voor mijn permanente vorming abonneerde ik mij op enkele tijdschriften : theologiez en spiritualiteit, geloof en cultuur, kunst, kerkelijk en sociaal wereldgebeuren. In mijn bibliotheek zie ik enkele grote uitgaven staan over de verschillende godsdiensten en volkeren; vele boeken over Japan en India; documentatie over Palestina en Israël, een hele kamer vol. Ja, aan mijn boeken -, geluids - en videoschat ben ik vreugdig gehecht. Zij maken mij mee tot een universele mensenbroeder.
De pastoor (Gijsen), een hartelijke evangelische man, liet in het parochiehuis wat comfort aanbrengen : een keuken, een badkamer en gasverwarming. Het werd een open, gastvrij huis voor vele vrienden van binnen en buiten de parochie, en voor bedelaars. Allebei kostten geld. Sommige bedriegers lieten een krijtteken naast mijn deur achter om aan anderen te signaleren dat ze hier altijd wat krijgen. Je laten bedriegen behoort ook tot de liefde, niet zonder de grenslijn van rechtvaardigheid en gezond verstand te trekken. Ik telefoneerde tamelijk veel, met hoge rekeningen tot gevolg, en betaalde belastingen. Ik schreef nogal wat jeugdtoneel voor KSA en Chiro, zoals Tarcisius in Moskou. Ik werd lid van de auteursvereniging Sabam, en ontving mijn bescheiden eerste auteursrechten. Dat gaf een bijzonder gevoel. Een krantenabonnement kon ik toen niet betalen. Ik hield van boeken, kunst, geschiedenis, Kerk, spiritualiteit, heiligenlevens en romans; ik hield van muziek, een simpele pickup en platen. Ik was pastoraal ook actief in de mediawereld. Met Kor Van der Goten, Jo van Eetvelde, Miel Cools en Jaak Dreesen organiseerden wij zazo-weekends (zaterdag-zondag-weekends) voor het betere chanson. Ik werkte mee aan religieuze programmas voor radio en televisie. Dat kostte allemaal geld, en daar kwam niet veel van binnen. Een beenbreuk en revalidatie leerden me dat ziekenhuis en zorg geld kosten, en het sociale goed van de mutualiteit. Ik vroeg de Heilige Geest mijn priestergeweten te rechten bij het correct uitvoeren van misintenties, en het geld ontvangen bij sacramenten te besteden aan pastoraal en armen. In die eerste elf jaren als parochiepriester leerde ik veel over met geld omgaan, geld krijgen en geven, verdienen en uitgeven ; over kiezen, genieten en armoede beleven, over alleen met de stok herderen. Hoe zit dat met macht over onreine geesten en alleen een stok meenemen als ik een geschenk koop, een video van een Zeferelli-film, een Braamboscatechese, over een kunstenaar, of op videoband zelf een programma over bijvoorbeeld Palestina opneem ? Hoe gebruik ik radio en televisie, cassettes en C.D.s ? Ik had al een stapeltje cds ten geschenke gekregen vooraleer ik de apparatuur kocht om ze te kunnen beluisteren : Vic Nees Magnificat, Passies van J.S.Bach, Strawinskys Psalmensymfonie, muziek van Debussy, de pianomuziek van Peter Benoit die mijn moeder speelde Bezit ik ? Ontvang ik schoonheid en ontroering ? Geniet ik ? Deel ik ? Helpen ze mij groeien in Waarheid, Schoonheid en Liefde ? Genieten en er niet aan vast kleven. In vrijheid kiezen, met macht over de boze geesten van hebberigheid. Bij leven met veelvuldige media, werken met computer en electronische post, prevel ik Jezus Bergrede : zalig de zuiveren van hart, zij zullen God zien ; zalig zij die vrede bewerken , zalig de zachtmoedigen .
In afspraak met mijn bisschop en pastoor bouwden wij op grond van de kerkfabriek in de Krogstraat een eigentijds Chiroheem. Ik wilde dat dit heem schoon was : de meubelen, het eetgerei, enkele kunstwerken. Ik was ervan overtuigd dat jonge mensen innerlijk schoon worden als zij schoonheid ontmoeten en inademen. Zo kocht ik voor de lokalen kruisbeelden van Vlaamse keramiekers. Dat kostte veel geld. Samen deden we veel met eigen handen en veel mensen hielpen financieel. In die dagzen begeleidde ik intens een stervende. Na zijn overlijden schonk zijn echtgenote mij een grote som Duits geld voor het Chiroheem. Ik had het daar moeilijk mee. Ik ontving niet graag geld voor zo een priesterdienst. Over mijn omgaan met geld sprak ik steeds met mijn geestelijke leider en het behoorde tot mijn vaste biechtinhoud. Ook daarin wilde ik van Jezus zijn. Mijn pastoor was actief in aandelen en beursverrichtingen, en raadgever van enkele industriëlen in de parochie. Hij hielp mij schoorvoetend. Hij maakte zich boos omdat ik voor de wekelijkse bijeenkomst van de priesters van het decanaat geen wijn in huis had. Na zes jaar kwam een nieuwe pastoor, met zijn ouders. Ik verhuisde naar een kleiner huis naast de bakker achter de kerk. (schoolhuis St.-Maarten)
Als onderpastoor in Meise moest ik een bankrekening openen. Elke maand ontving ik daarop 5.000 frank van het ministerie van Justitie en Eredienst. Aan mijn pastoor betaalde ik 2.500 frank voor kost en inwoon; s winters 500 frank meer voor verwarming. Welke de achtergrond van ons salaris ook was (Napoleon, onteigening kerkelijke goederen, enz.), ik was er mij bewust van, zo leerden wij in het seminarie, dat gehonoreerde priesterdienst ten dienste kwam van de hele volksgemeenschap, en niet alleen van de katholieke mensen. Mijn ouders betaalden mijn meubelen, een nieuwe toog en een fiets. In de pastorij was geen badkamer. Eens per week nam ik de tram naar Ukkel om bij moeder mijn was te wisselen en een bad te nemen. Mijn pastoor gaf me mijn deel van misintenties, huwelijken en begrafenissen. Bij een doopsel ontving ik wat geld : voor uw goede werken. Naast de gezinnen in welvaart, sommige zeer rijk, leerde ik veel mensen in verborgen armoede en nood kennen.
Op 1 september 1957 heeft bisschop Paul Schoenmaeckers me tot priester gewijd. Vanaf mijn diakenwijding een maand vroeger, was ik van kop tot teen van Jezus Christus en zijn Kerk, onhuwbaar om het Rijk Gods. Tot dan hebben mijn ouders alles wat ik nodig had om een gelukkig christelijk mens te worden, voor mij betaald, ook tihjdens de moeilijke oorlogsjaren. We leerden soberheid in kledij en voeding. We leerden te zorgen voor armen in onze buurt. Zo bracht moeder me eensmet zakken vol voedsel bij een arme vrouw op een zolderkamer. Mijn ouders leerden ons bidden en geld inzamelen voor de missies. Mijn eerste loongeld kreeg ik op zestien jaar voor een bezinningstekst bij een beeld van Bert Servaes in de Jeugdlinie. Als seminarist spaarde ik geld bijeen voor het boek van Marcelle Auclair over de heilige theresia van Avilla, en daarna voor Las obras completas de Theresia de Avila, en een woordenboek Spaans Nederlands. In het Maria en het heilig Santiagojaar 1953, - we liepen in toog, - kreeg ik van vader en moeder geld om met een medeseminariqst te pelgrimeren naar Santiago de Compostela en Fatima, met trein en per autostop. Erg sober. In de slaapzaal van het seminarie van Santiago vertelde een onbekende pelgrim ons s nachts dat hij kwam boeten omdat hij in de Spaanse burgeroorlog priesters had vermoord. Toen het dag werd, was hij verdwenen. Op mijn rugzak lag een omslag met geld : Voor twee toekomstige priesters. Bid voor mij. We konden er trein en bus naar Coimbra en Fatima mee betalen, en de hele reis terug naar Vlaanderen.
Bij het overlijden van Jef Rottiers, de eerste beiaardier van de oude beiaard van St.-Martinus Meise schreef hij wat volgt :
In Memoriam Meester Jef Rottiers ° 27 augustus 1904 - + 22 april 1985
Muziek maakt mensen schoon ook eenvoud Bewonderend kunnen luisteren, zien en genieten en zelf mateloos creatief Bronzen en zilveren klanken doen galmen over onze daken, vanuit Martinus grijze toren heel hoog, soms hemels
En gewoonweg mens zijn zich goed voelen tussen zijn vrienden attentvol, een Pallieter met een gouden hart dat overloopt van gezelligheid met schalkse ogen flikkerend van t geluk dat hem was toebedeeld door haar die t leven met hem deelde
En stevige fluwelen handen waaruit muziek stroomde in overvloed forse klanken, tere melodieën kleurvolle muziek net als zijn fijn penseelwerk Vlaanderens verleden waardig
Jef Rottiers Een mens om blijvend van te houden onvergetelijk
Adieu, gij trouwe beiaardier Ge hebt het toch zo goed gedaan
Ik laat in deze bijdrage Herman Boon zelf aan het woord. De tekst kreeg ik van Leo en Lutgart Lambeets, onze beste vrienden, waar Herman Boon ons in 1966 mee naar Aosta nam, met de Jongerenklubs uit Meise. Herman Boon publiceerde die op Aswoensdag 2005, korte tijd voor zijn overlijden.
Hij riep de twaalf bij zich en begon hen twee aan twee uit te zenden, en Hij gaf hun macht over onreine geesten. Hij gebood hun om niets mee te nemen voor onderweg dan een stok - geen brood, geen reistas, geen geld in een beurs. Zo getuigt Marcus (6, 7 8).
Neem ik priester, alleen een stok mee, de stok van de herder, een stok om te herderen, de Jezusstok, soms om op te steunen als het hart of de benen pijn doen ?
Dit gedicht wijdde Herman Boon pr. aan zijn periode als onderpastoor in Meise :
Het leven is te kort om klein te zijn. Aan het verleden dank ! Aan de toekomst ja ! Het beste ligt vooruit voor ons, overmorgen, naar de Verrezen Jezus toe, eeuwig heerlijk. Onverdroten zal ik verder zoeken waar ik aarzel, en zonder schaamte leren waar ik dwaal. En toch. In Liefde en Schoonheid wil ik groeien, Naar de Waarheid open bloeien. Ik bedel, ik ontvang, eens zal ik zien het aangezicht van God en al Zijn Heiligen.
Soms verlang ik hevig naar de hemel. Niet omdat het leven te veel pijn doet, niet om zomerzonlicht achter nevel, maar omdat Gij zijt en mij bemint. Ik moet al te lang hier lopen en geloven en mijn hart verheffen naar ginds boven.
En als elke bocht voorbij, een nieuwe horizont mij wordt geschonken, zonnewei waar ik gewond genezen kan, en blij verwonderd zingen mag, van hoop, geloof, en lachen naar een nieuwe dag, en als vader en moeder mij hebben gebaard, mij in de wereld voor Jezus hebben bewaard, de Kerk mij wijdde, de Geest naar mij heeft geoogd, mijn Christushart alle mensen bemint en verhoogt, dan blijft de bergbron trouw de zoute zee verzoeten. De dood, het kwaad verknaagt mijn wereldmemel. Zoveel waar en schoon doet mij verlangen naar de hemel. Zo kijk ik elke ochtend uit naar God ontmoeten. Het is allemaal goed. Het smaakt naar morgen. God is Liefde. Hij blijft eeuwig voor mij zorgen.
Toen ik aan Herman Boon vroeg mijn eerste fotoboek over "Meise, onder de toren van St.-Martinus" in te leiden, nodigde hij mij uit om met hem mee te gaan voor een interview van Het Nieuwsblad met lezers, in een restaurant op de Louizalaan in Brussel. Wij kregen toen een exemplaar van "Mensen met vleugels", zijn boek over de luchtvaart. In het boek stak een kaart met een kunstzinnige foto van Paul Van Ingelgem van Chirojeugd Malderen in "Pier, de pierentemmer". Op de ommezijde staat de C.V. van onze priester en binnen 4 teksten resp. uit : 1957, 1995, 1997 en 2000. Vulkaangeschroei ben ik, de onruststorm bij dracht en dood, geluk, verdriet. Verlangenkoorts was ik, de heimweeworm. Ik fluister hees : ontwijk mij niet.
Mijn tederheid zijt Gij, de zachte bries bij grot en berg, woestijn en meer. Mijn zekerheid blijft Gij, gewin, verlies, ook nu en steeds, mijn God en Heer.
De wijnstokrank zijn wij, verbond en trouw bij lief en leed, geschrei, gelach. Bergop in t Licht gaan wij uit rust en rouw totdat met U ik eeuwig leven mag.
Dit is het gedicht uit 1997 dat Herman Boon pr. in Zaventem maakte.
Ik loof en dank U, Waarheid, God. Gij Drie-Ene, ademt U in mij. Gij laat mij zien wat nog onzichtbaar is. Verlicht, onthul, vervul, vereeuwig mij.
Ik loof en dank U, Schoonheid, God. Gij, mijn Schepper, zingt en danst met mij. Naar Uw beeld ben ik geschapen. Mensgeworden God, vergoddelijk mij.
Ik loof en dank U, Liefde, God. Gij, mijn Vader, wijdt en heiligt mij. Openbarend draagt Gij mij herboren. Uw kind bemind ben ik, verheerlijk mij.
Met Jezus door Uw Geest in vreugde van Maria doe mij groeien in Liefde en Schoonheid naar Uw Waarheid, zoals gisteren, ook nu en morgen tot in Uw Eeuwigheid.Ik geloof.
Ik verzamel momenteel de werken van Herman Boon. Ik kon reeds de hand leggen op : "Ik zeg je, sta op". Het eerste exemplaar schonk hij op 13.10.1972 aan Louis en Simonne Becq. Het is een uitgave van de Caritas-dienst van Vlaams Brabant en Mechelen. "Glimlach naar morgen" verscheen bij de uitgeverij Emmaüs in 1973. In deze heeft hij in een taal van mensen van vandaag zijn pastorale bewogenheid aan anderen doorgegeven. Bij Licap verscheen in 1994 : "Mensen met vleugels - Kerk in de burgerluchtvaart". Hij vertelt met grenzenloze liefde over mensen van overal, in en om de luchthaven. Sommige van deze verhalen werden beluisterd via Radio Spes van de kerk in Brussel. Hij schreef nogal wat jeugdtoneel voor de KSA en de Chiro, waaronder "Tarcisius in Moskou" en bijdragen in tijdschriften. De gedichtenbundel "De sirkel is wit" is mij bekend, maar ik kon er nog niet de hand op leggen. wie helpt mij daaraan. Volgende werken werden mij gesignaleerd door E.Z. Josée Cornelissen : In 1978 "Ik zet mijn boog in de wolken" Wereldwijd bidden en bezinnen. In 1981 "Span wijd je tentzeil uit" van Ruusbroec tot Romero In 1979 "Mensen met missie" Lannoo Tielt Vergeef aan degene die jou verplichtte te geloven dat gij speelbal werd van zijn lage spel. Ween niet en open uw hart voor Gods goedheid. Vertrouw op uw grenzenloze zintuig en bevind je opnieuw in staat van geluk. Het is goed eens te wenen. Droog je tranen en besef : gij zijt een bolwerk van Gods grenzeloze liefde. Slaap zacht.
Herman Boon pr. trok met zijn Chiro voor de eerste keer naar het buitenland. Dat was een hele gebeurtenis, toen wij naar Duitsland zouden gaan. De apotheose op dat bivak was de mis op de berg. Dat deed hij op andere bivakken nog enkele keren over. Wij moesten heel vroeg uit de veren en beklommen de berg in het duister. Op verschillende plekken droeg Herman stuk voor stuk de onderdelen van de mis op. De Consecratie gebeurde uitgerekend bij het ontwaken van de zon. Wie dat meemaakte vergeet dat nooit. Tijdens dat bivak liet hij ons eens op een avond de Rijn oversteken. Wij moesten de Liebfraumilch proeven. Toen wij allen beneveld terugkeerden, was het nog niet afgelopen. Want als finale baden wij in de kapel het officiële avondgebed van de katholieke kerk. Daty duurde ontzettend lang bij deze gelegenheid. Andere buitenlandse reizen o.a. met de jeugdclubs waren ook legendarisch. De beste herinneringen van wie dat allemaal meemaakte zou een fijn "Liber Amicorum" kunnen vullen.
Op onze Vlaamse feestdag, traditiegetrouw dag van de poëzie, zullen wij in het uitstalraam van Boeken en CD's De Cuyper in het centrum van Meise onder de toren van St.-Martinus voor de 4de maal gedichten aanbrengen. Dit worden dit jaar 4 gedichten van Herman Boon pr. : De Heer blijft bij ons. Ik hou van het leven. Jef Rottiers, beiaardier. Ik heb je lief ... Palestina... Wie nog gedichten van Herman kent kan ze mij nog steeds signaleren. Ik dank u van harte vanwege de vrienden van Herman Boon pr.in Meise.
Ik heb gisteren 26.6 op de dag van de slachtoffers van marteling, de gedenkplaat voor onze geliefde priester, op de eerste beiaardbank van onze luisterplaats onder de toren van St. - Martinus aangebracht. Ze prijkt naast pastoor Brams : Herman Boon pr. °1930 - 1957 - 1968 - +2005 Volgend gedicht van Herman boon hoort hierbij : Aan Jef Rottiers, onze beiaardier
Hij slaat zijn vuisten warm en spant van elke toon de worp in d' hoogste kamer van het dorp
Maar als zijn lied naar d' aarde sneeuwt en smelt in 't zoelen van de wind, en menig heimwee opengeeuwt zoals een vers ontwakend kind ...
Ik lag met ogen open in het gras en heb mijn moeheid met zijn rust omzoomd. Tussen mijn hart en het gebroken glas der klokken heb ik blij van God gedroomd.
Op de gedichtendag 11 juli zal ik de gedichten van onze betreurde priester, die in mijn bezit zijn, ter zijner nagedachtenis in het centrum van Meise in een uitstalraam aanbrengen. Ik heb er momenteel slechts 2. Daarom roep ik jullie op om andere gedichten toe te sturen. Misschien zijn er bundels verschenen. Hij maakte o.a. een gedicht over de beiaard van Meise. De tekst volgt. Zijn vermoedelijk laatste gedicht publiceerde ik reeds in een vorige aflevering. Hij zorgde ervoor dat de Vlaamse poëziedagen in 1965 van Wemmel naar Meise kwamen. Ze gingen in onze keizerlijke gemeente door tot en met 1970. In die periode leerde het kruim van onze Vlaamse dichters hem en onze prachtige parochie kennen. Zo brachten Herman Boon en Louis Becq (secr. Vl. P.) Jozef Deleu bij mij onder. Hij schonk ons "Purperen Jasmijn" n.a.v. de geboorte van mijn jongste dochter. Het poëzie-evenement op het terras van de Oranjerie in de Plantentuin in Meise is voor altijd in het geheugen van wie het meemaakte gegrift. Een idee van Herman Boon ! Dat moeten wij nog eens overdoen. In 1981 tot en met 1998 breidden wij er in Meise een vervolg aan met de Poëzieshows, Jules Van Campenhoutprijs (15 x) en de prijzen voor Plastische kunst (later Maurits Naessensprijs). Inspiratie werd ingeënt door Herman Boon.
Herman Boon pr.
