In de Randkrant van januari 1998 pag.21 verscheen het artikel van BI : "Aalmoezenier Herman Boon of het warme hart van Zaventem". "Zijn luisterbereidheid en engagement leveren hem bij ontheemden koninklijke populariteit op. Een man van pleidooien, niet van sermoenen. Méér advokaat dan zendeling. De wereld, de samenleving is geen fraai plaatje. Daar wordt hij dagdagelijks mee geconfronteerd op de luchthaven van Zaventem. Hij, dat is Herman Boon (pr.), de katholieke aalmoezenier van Zaventem. ..." Verdere ondertitels : "Vlaamse gentleman" en "Hard tegen hart". Het Jan Boon - jaar 1998 in Halle werd er ook aangekondigd en in het Frans stond een samenvatting van het artikel. Op de foto van Rita Daneels draagt hij reeds de tekenen van zijn harde en tomeloze inzet!
Toen ik de bundel "Het leven is te kort om klein te zijn" over Herman Boon pr. ging afgeven aan Chirolid Jean Potums, vertelde hij mij hoe streng onze proost was, voor zijn eerste aspiranten. Zij hadden de gewoonte om in herberg Sedan, op de hoek van de Nieuwelaan en de Boechtstraat (nu dagbladhandel), een partijtje biljart te gaan spelen, na de vergadering. Hun fiets, met fietswimpel, bleef buiten staan. Herman Boon kwam daar voorbij en rukte de fietswimpel met Chirokenteken van de fiets. Enkele dagen later kreeg Jean die via de post thuis bezorgd met een brief. Hierin stond dat het niet paste, dat een Chirolid zijn fiets met wimpel voor een herberg stalde. Zo drukte hij zijn stempel op ons, jonge aspiranten en leiders van zijn Chirojeugd. Stijl was zijn bekommernis. Het symbool : het houten gesculpteerde hoofd van de stijlvolle jonge Vlaming, stond steeds op zijn bureel.
In het 2de deel van "50 jaar is goed geweest" schrijft Maurice over zijn verhuis naar Eversem : "En weer verscheen een zekere Herman Boon ten tonele. Zijn droom was een kapel te bouwen, Onze Lieve Vrouw van Fatima zou ze heten. Zijn oog viel op het hoekhuis van de Beigemstraat (ondertussen afgebroken), dat nog dienst gedaan had als winkel en voorzien was van een schuur. Het werd ons eerste lokaal waar we als KWB vergaderden en het was de bedoeling op de eerste verdieping bijkomende Chirolokalen in te richten, wat later ook gebeurde. De hoofdbekommernis van Herman Boon was echter om in dat huis Eucharistie te vieren en op die manier de bewoners van Eversem dichter bij mekaar te brengen en de verplaatsingen naar Rode en Meise te beperken. (Uit Kerk en leven 2.2008 en zie 'Meise, van onder de toren van St.-Brixius-Rode' van Jef De Cuyper)
Ik was klaar met wat ik bezat aan herinneringen, maar in Kerk en Leven verscheen : "50 jaar is goed geweest" van vrijwilliger Maurice Peeters. Hierin staat een passage over zijn eerste ontmoeting in Meise met Herman Boon pr. : Simone en ik hadden mekaar nog maar net het ja-woord gegeven en ons gevestigd in de Boechtstraat, bij juffrouw Struelens boven, of we kregen daar reeds onverwacht bezoek van een priester, Herman Boon, de toenmalige onderpastoor van Meise (die inmiddels al enkele jaren overleden is). Onze vierdaagse huwelijksreis bestond uit een bezoek aan de expo 58, tussen haakjes goedkoop en dicht bij de deur. Deze huwelijksreis werd dus onderbroken door het contact met Herman Boon die met een uitdagend gebaar wat spottende uitspraken deed over mijn jeugdgitaar die aan de muur hing met ontbrekende snaren en die hij bestempelde als een oude appelsienkist. Een regelrechte aanval op dit instrument dat mij zovele jeugdherinneringen bood. Feitelijk was het zijn begroeting in een bezoek aan nieuwe parochianen ... Dat hoorde toen nog bij de activiteiten van de priester, doch ik begreep het niet zo en beleefd liet ik aanvoelen dat zulk bezoek mij niet interesseerde en ik verwees hem stapvoets richting trap en deur, langs waar hij gekomen was. Mijn Simone had mijn optreden van haar kersverse echtgenoot nooit zo verwacht en dit mondde uit in een eerste mini-ontdekking van een andere kant van het huwelijk. Nog geen drie dagen later kwam dezelfde bezoeker, minder stormachtig en een stuk gemoedelijker terug. En terwijl wij de tijd kregen over onze eigen afkomst en zo te vertellen, haalde Herman drie nieuwe snaren uit zijn zak te voorschijn, nam mijn appelsienkist van de muur en herstelde dat ding tot een bespeelbaar instrument. Hij liet teglijk ook zien en horen dat hij zelf muzikaal goed beladen was. Een goed moment dus om wat ernstig verder te praten en ons als jong koppel welkom te heten in de kerkgemeenschapvan Meise. Tot zo ver Maurits. Er volgen zeker nog dergelijke getuigenissen als ze mij bereiken.
Het was mijn bedoeling , van deze teksten een "Liber amicorum Herman Boon pr.", te maken met als titel : "Het leven is te kort om klein te zijn.". Er was mij sponsoring beloofd, maar ze haakten jammer genoeg af. Ik heb ondertussen een zwart - wit fotocopie - versie gemaakt. De lay - out werd verzorgd door Luc Van den Troost uit Meise. De lay - out van de kaft werd opgemaakt door Johan Myny, adjunct - directeur van het AVC CVO Meise en Jette, waar ik 29 jaar directeur was. Ik geef het nog niet op. Wie een fotocopie - versie kreeg kan de nieuwe kaft aanvragen. Ik stuur die dan gratis door via e - mail. Er staan 4 foto's op, gerangschikt in een excel - grafiek (cirkel - taart) en verbeeldt een levenswiel, draaiend tegen de wijzers van het uutwerk in. Jef De Cuyper Sib
Dit is het 10de deel van de begroeting van Herman Boon pr. bij de aanvang van de 1ste boeken - en platenbeurs in Meise van 24 tot 26.11.1967. 10. Mag ik vanavond, in deze lichtschone avond, tussen mooie bloemen en vriendelijke mensen, waarin zorgen hoop worden, tussen al deze ijverige vrienden en medewerkers,die moe en moedig glimlachend nog staande blijven onder dank en drank (straks) , mijn bescheiden stem en hart verheffen, hoger dan het feestglas na de inwijding door de heer Van Impe opdat de volgende maanden in Meise in warme eenheid van geest en samengebalde werkkracht, door bundeling van alle iniatieven, niet in domme afbrokkeling van jaloerse naijver en verdachtmaking, maar in vruchtbare dynamiek van gevarieerde en gezamenlijke liefdelijke zorg om alle mensen van deze gemeenschap Meise, gewerkt zou worden. Kultuuraktiviteit is door alle vormen van arbeid bijdragen tot het kultiveren, het ontplooien van alle menselijke mogelijkheden, het opdelven van alle ekonomische, materiële en geestelijke schatten, en het ter beschikking stellen van technische en artistieke verworvenheden aan alle mensen, en het prikkelen van de menselijke aktiviteit. Dat is een boeiende, heerlijke opdracht. Zij kan maar lukken, waar in ieder van ons, door telkens nieuwe bezinning en zuivering van motieven, gediend wordt in eerlijke liefdezorg. Laat ons in deze goede uren afspreken, mijn lieve, dierbare vrienden, dat wij nooit krachten vergooien in steriele twisten, en nooit meer rusten in het doeltreffend doen van het beste en het schoonste en het meest waarachtige voor mekaar. Herman Boon pr., Meise 24 november 1967
Misschien kan in samenwerking tussen de wroeters van onze Poëziedagen en de realisatoren van deze boeken - en platenbeurs in het kader van feestelijke Poëziedagen 1968 een tentoonstelling ingericht worden van poëzie - uitgaven, een verrukkelijk festival van poëziefilmen, van muziek naar gedichten, van schilderijen naar gedichten, van fonoplaten van poëzie, door mensen, schoon en goed en diep als een gedicht, een levend gedicht van vriendschap en eenheid. In de blijvende hoop dat het kasteel van een keizerin in onze Plantentuin, als een voorbeeld van democratisering van de luxe, toch eens ons groot Vlaams Cultuurcentrum wordt, in een krans van Vlaamse woongelegenheden, heeft Meise nu een Audio-visueel taallaboratorium, waar onze Frans- en Engels- en Spaanssprekende inwijkelingen het Nederlands van onze gemeenschap kunnen leren om met ons in dit Vlaanderen hartelijk te kunnen leven. Er wordt in Meise voortdurend en naarstig aan concrete Vlaamse beweging gedaan. Eenheid maakt ons sterk. Ik heb namen genoemd, ik vergeet namen. Namen noemen is gevaarlijk. Je maakt er blij, je kwetst ermee. ALLEN dank ik, loof ik, ALLEN bewonder en bemin ik. Mensen kunnen voor mekaar een ramp of een genade zijn. Laten wij voor mekaar altijd begenadigend zijn.
Het is aan ons, auteur en lezer(es), die gegrepen geweest zijn door de immense rijkdom van de concrete gedachten van onze geliefde priester Herman Boon, om uit zijn woord te halen wat nog actueel is : Er is in de Vlaamse loopgrachten in onze weerbarstige hoofdstad Brussel, die zo gemakkelijk Engels leert voor de vreemdeling en zo moeilijk Nederlands voor de eerste bewoners van Broekzele, en nu meerderheidslandgenoten. Er is in Brussel zeer hard gewroet, geleden en gejuicht door de Vlamingen. In eigen stijl en op een eigentijds terrein hebben Jo en Lily Van Eetvelde voor de Vlaamse mens in het Brusselse gewerkt. Ik heb Jo Van Eetvelde gekend als een van de eerste programmators van de beginnende Vlaamse televisie, en hij en Lily, rondreizend in Vlaanderen om op grote en kleine speelruimten te vertellen uit onze eigen letterkunde. Hun Poketino - platenzaak op de Jacqmainlaan is een begrip geworden in de Brusselse wereld. Zij brachten de eerste Vlaamse luisterliedjes op plaat, Kor Van der Goten en Hugo Raspoet, en de Nederlandse taalcursus en zovele beroemde passages uit onze Nederlandse letterkunde. Met Jo en Lily Van Eetvelde en Kor Van der Goten hebben we, vooraleer we de Poëziedagen uit Merendree en Wemmel overnamen om ze bij onze hoofdstad te behouden, de eerste weekends ingericht van het luisterlied, in de Oranjerie van onze plantentuin, onder de plezierige naam van Zazo, zaterdag en zondag van het luisterlied.
Er wordt duchtig aktie gevoerd voor het aankopen en uithangen van leeuwenvlaggen en het maakt Meise gezond af en toe geel en zwart bevlagd te zijn van 11 juni - tuinfeesten bij Van der Schuren , Van den Berghe of Naessens, tot in de Kaarlijk en Eversem. Ik denk dat het nog veel belangrijker is dat onze mensen die goede Vlaamse boeken kopen en fonoplaten, dat ze leren geld investeren in kultuurgoederen. Als ik aan mijn lieve vader zaliger vroeg waarom zijn Vlaamse volkstoneel, dat aangewezen werd als het beste volkstoneel op wereldniveau en dat voor de eerste maal in de Belgische geschiedenis Vlaams toneel bracht in het koninklijk paleis, dan antwoordde mijn vader met enige treurigheid : "omdat Vlamingen geen 20 fr. over hebben Vlaamse kultuur en de regering evenmin". Onze blijheid en wil tot verder gaan is dat veel sindsdien veranderd is. Radio, televisie, toneel, opera, letterkunde, poëzie en filmen worden nu ook mogelijk met de gelden van de hele meerderheidsgemeenschap, al komen de verleende steungelden nog altijd niet overeen met de meer dan 60 % Vlamingen van de hele Belgische gemeenschap.
Bijzonder in dank mag hier vermeld worden dat, in de geest van heel onze Jeugdraadwerking voor de verschillende leeftijdsgroepen, dit jaar door de schepen van jeugd en cultuur, Jos Chabert, voor hun Sinterklaasfeest, in plaats van snoep, aan onze kinderen van de gemeentelijke en parochiale scholen als geschenk wordt aangeboden en een hoe rijk geschenk! Een voor hen speciaal ingerichte vertoning bij te wonen van " De schone en het beest" door het Brussels kamertoneel van mijn schoolkameraad Johan Van de Bracht, in de zaal onder de basiliek, een knap jeugdtoneelexperiment met kledij en dekors naar tekeningen van kinderen. Dit gebeurt dinsdag 5 december. Wat een Vlaamse kultuurweelde in Meise, als iedereen zo met de anderen meewerkt, in liefderijke zorg, niet om een eigen ambitie, maar om het geluk van iedereen. Zo is heel ons jeugd- en volwassenen-bewegingsleven in Meise even belangrijk als Kultuur. Toen ik als kleine jongen 's zondagsvoormiddags vader mocht vergezellen naar zijn hoofdredacteursbureau op de Emiel Jacqmainlaan, doorheen geurende rotatiepersen en lawaaierige tipomasjienen, heb ik dikwijls van op het kleine balkon staan kijken naar de boekhandel met de geweldige naam Gudrun vol geur van donkere Germaanse sagen, trillend van verzenkracht van Albrecht Rodenbach, die mee onze jeugd bezielde. Dat onze vrienden van deze boekhandel, het gezin Van de Ven, bij ons in Meise voor en na hun werkdagen in de boekhandel rust en vriendschap vinden en geven, verheugt ons. Zij zijn vurige medewerkers van onze Poëziedagen. Deze boekenbeurs is grotendeels hun werk. Gudrun in Meise. God, wat een droom!
Kultuuraktiviteit is sinds jaren het degelijk werk van onze sociale organisaties voor arbeiders en boeren, onze Boeren- en Boerinnenbond, KWB, KAV en onze Kristelijke Bond voor Gepensionneerden. Gezond kulruuraktivisme leeft sinds jaren in onze gemeenschap, in onze jeugdbeweging Chiro en onze bredere jeugdzorg Patklub, Jongerenklubs en Jeugdgemeenschap, onze Jeugdraad, en door deze jonge mensen werd konkreet aan de propaganda van deze Boeken- en Platenbeurs geholpen. En nu recent de belangrijke en merkwaardige bijdrage van de Kultuurdienst van onze Bond van Grote en Jonge Gezinnen. Met Parochieraad en Gemeenteraad en met al deze aktieven heeft Davidsfonds een blijvende, belangrijke stuwende en ondernemende rol te spelen. Zij kan zoveel mogeklijkheden ter beschikking stellen. Mekaars mogelijkheden aanbieden en aanvullen, zonder namenbelang, in dienend vertrouwen, dat is een heerlijke opgave. Wij hebben pas een kranige Week van de Jeugd achter de rug en een Week van de Ouden van Dagen en nu deze dagen van boeken en plaat. Dank erom!
4 We hebben dorpse en internationale meiboomplantingen beleefd te Meise, op kasseien en in een gulle Haeckse weide en we hebben een beiaard, als U het nog niet wist en het soms niet meer horen kunt door het autogetoeter. Voor enkele weken heeft de Spaanse televisie opnamen gemaakt van onze beiaard. De Madrileense televisie toont de beiaard van Meise. We hebben een eerste fotokruisweg in onze kapel van Eversem en we hebben Mariakapelletjes door grote kunstenaars van bij ons gemaakt, zoals Henri Lenaerts en Jos Van Humbeeck en Jozef Beeck. We hebben de jonge mannen die op het vlak van heembouw en van creatief spel pioniers zijn in het nationaal jeugdbewegingsleven en we hebben vanavond deze mooie ruimte en boven de nieuwe leefruimten, door heel onze parochie, onze dierbare pastoor en schoolcomité en zusters gebouwd en we hebben vanavond mekaar, en vooral u, mijn lieve dierbare vrienden, die dit alles hebt uitgedacht en georganiseerd, ingepakt en uitgepakt. Deze middag om 1 uur was hier nog middagmaal en afwas van tweehonderd kinderen, en nu al deze boeken en platen mooi in licht en bloemen. Het is goed hier te zijn vanavond, het is een schone avond, of zoals onze Tijl het zegt in het onvergetelijk strijdtoneel van onze Anton Van de Velde : dit is een avond veel schoner dan de andere.
We hebben een cineast in Meise, Roland Verhavert, met bekroond succes in het buitenland en een zangeres Raymonde Severius. Wij hebben schilders zoals Jan Beekman en Willem Rosiers; ceramiekers zoals Van Waeyenberg; journalisten en schrijvers : Jef Claes, Van den Broeck, Pulinx, Boeckaert; toneelschrijvers zoals De Prins; fotografen zoals Fried Van Campenhout en Maes. We hebben onze vriend Bernard, die voortdurend zorgt voor mooie muziek en me deze middag zeer fier verkondigde dat voor de eerste keer in de wereldgeschiedenis op straat propagandamuziek voor deze tentoonstelling wordt uitgeluidsprekerd in stereofonie, langs twee kanalen. Langs twee miljoen kanalen van vreugde wil ik mijn dank zeggen en mijn bewondering voor de weelde van deze uren.
Wat hier vanavond en de volgende dagen gebeurt, inbegrepen mijn vriend Bernard Kemp en zijn onderzoek van de hedendaagse roman en Armand Preud'homme met verhalen van mijn oude lieve vriend Ernest Claes, dit alles voorbereid door zoveel zorvuldige en werkzame vergaderingen en konkrete aanpak in kultuuraktiviteit, is een belangrijke bijdrage tot het geluk van onze gezinnen. Verheugende samenwerking tussen Davidsfonds, onze Katholieke Werknemersbond, onze bonte bond van grote en van jonge gezinnen. Ik heb daarjuist op straat in het naar hier komen, een blije vader ontmoet. Hij kan hier niet zijn, want hij moest naar de kliniek, vader en moeder van een achtste kindje, een zoon. Onderwijs en parochiale jeugdzorg, bankkultuurmecenaat en de praktische hoogstrevende wil van verschillende mensen van bij ons om eerlijk, zonder bijbedoelingen, onze gemeenschap te dienen.
Ik zet hier een toespraak van Herman Boon pr. in afleveringen, drie pagina's lang, uit 1967. Een begroeting bij de aanvang van de eerste boeken - en platenbeurs te Meise van vrijdag 24 tot zondag 26 november 1967 in de parochiezaal. Na een inleiding door Carlos Devriendt, voorzitter van de Davidsfondsafdeling Meise en voor de inwijding door de heer Van Impe, kultuurattaché bij de minister van Kultuur, geschreven en gezegd door Herman Boon, begeleidend priester bij Davidsfonds en K.W.B. Alle waarachtige kultuur is een vorm van liefde voor de mens. Dat dit vanavond weer duidelijk gemaakt wordt, maakt me diep gelukkig. Uit ganser harte, van uit de hevigste diepte van mijn gemoed, wil ik danken. Danken voor al dit schone, dit ware, dit goede. In dit dekor, achter mij de schilder- en tekenwerken van mijn edele vriend Willem Rosiers en de glorierijke uitgaven van mijn hevige vriend Maurits Naessens, tussen deze geurende, opbeurende bloemen van mijn vanavond zo gelukkige vriend Jaak Thomas, weet ik mij gelukkig en dankbaar. Alle geluk wordt gemaakt uit liefde, en liefde is zorgen voor mekaar, voor het welvarend zijn, materieel en geestelijk van iedere medemens.
Ik kreeg volgende reactie : Al ruime tijd ben ik op zoek naar de volledige tekst van de gedichten van Herman Boon, die naar aanleiding van een bronzen beeld in het Rodinpark en een reuzevrouw van hout zijn geschreven .. Graag had ik ook meer informatie over de beelden waar rond deze verzen zijn geschreven .. Maar alleszins de volledige tekst hoop ik bij jullie te vinden, of kunnen jullie mij een hint geven waar ik dan wel terecht kan ?
'bronsgestolde omhelzing, roerloos dood in het Rodinpark. bomen zedig in klimop gehuld en een bedeesde zondagzon. allenige mannen van vlees en jas en broek. hun hart is hees. Geen belet? brons is ....' 'reuzevrouw van hout, gewapend tot de borsten, tot strijd bereid in rotspants, klaar om van tussen koele kolommen de trappen .... '
De gedichten stonden in een oud chiro-tijdschrift : JEE van juni 1973. Op p. 11 vond ik de eerste regels van de twee gedichten van Herman Boon, bij foto's van Rik Daze. Ik had alleen p 11 bewaard, mogelijk stond er op p 10 ook iets van Herman Boon en/of Rik Daze. (De grafische vormgeving van het tijdschrift in die tijd was ook van Rik Daze. De redaktie van Jan Bouwen met hoofdredakteur Jos Baekelandt.... adres Kipdorp 30 Antwerpen) Ondertussen, alvast met veel dank, Wie hierover meer weet of heeft is welkom.
De nieuwe aalmoezenier van de luchthaven Michel Gaillard stelt zich voor en roept op voor de Kerstviering op 24.12 in een loods van DHL. Deze traditie wordt dus verder gezet. Ondertussen verscheen het resultaat van een onderzoek van VEPEC (Vereniging voor Promotie en Communicatie die de kerk in Vlaanderen weer in wil maken.) 71 % gelooft dat Jezus heeft bestaan 45 % gelooft dat Mohammed heeft bestaan 42 % gelooft in de hemel 18 % gelooft in de hel 41 % gelooft dat het geloof wereldvrede kan brengen 24 % gelooft in reïncarnatie Het onderzoek gebeurde bij 564 Vlamingen, wat weinig is om representatief te zijn. Hopelijk hield men rekening met de vereiste strenge wetenschappelijke criteria voor research. Doe bij de procenten alvast een schepje bij, want onze maatschappij lijdt aan het syndroom van de dictatuur van het relativeren. 53 % noemt zich gelovig (Maar durven ze er voor uitkomen?) 28 % jongeren gelooft (Maar hoe zit het met de kennis ?) 70 % 65-plussers (Maar die kregen een goede kennis mee!) Ik heb de vragen niet gezien. Dus mijn mening is onvolledig. Ik had graag geweten wat Herman Boon pr. hiervan dacht!
In "Pastoralia" verscheen onder de titel "Laatste reis van Herman Boon (pr.)" het relaas van zijn hemeltocht van Hans Medart. Hij kreeg ook uit Rome de waarschijnlijk laatste tekst van Herman Boon pr. Die werd achter het verhaal van de uitvaartplechtigheid geplaatst. De redactie noemt dit : 'Het werd als het ware zijn geestelijk testament'. Het is eerder zijn visie op de 'aalmoezenier in de burgerluchtvaart. De tekst die hij eerder aan zijn correspondenten stuurde, lijkt mij zijn volledig 'geestelijk testament' : "Neem alleen een stok mee". Deze tekst staat in afleveringen in deze rubriek vanaf 16.8.2005. In "Uit het leven van de kerk" onder 'Informatief' verscheen ook een verslag : "We zullen zo'n Rafaël op Zaventem missen" van Peter Rossel van Kerknet. Wie de religieuze kunstwerken in het Chiroheem van Meise eens wil bewonderen, kan bij mij via mijn e-mail terecht. Ik zal u graag begeleiden en hoop bij deze gelegenheid enkele ervaringen uit te wisselen over onze betreurde vriend. Op zondag 6 mei 2007 zal ik tijdens de Kunstenaarsroute in Meise in het Chiroheem uitleg verschaffen over de kunstwerken. Dit kan na de jaarmis om 10 uur in de St.-Martinuskerk. In de kapel van Hasselt zijn ook enkele hedendaagse kunstwerken beland, die door Herman Boon pr. aangeschaft werden voor de kerk in Meise. Ik wou een foto van het het tabernakel, ontworpen door een Meisese kunstenaar, gebruiken voor de lay-out van het 'Liber Amicorum' dat met wat meeval verschijnt in maart 2007. Maar het blijkt te moeilijk om daar iets artistiek mee te doen. De idee was : een kruis waarrond de vier periodes uit het leven van onze betreurde priester aangegeven worden.
In Koerier, het tijdschrift van pax Christi Vlaanderen, verscheen een artikel over een gift van Herman Boon aan deze stichting. " Groot was onze verbazing toen we naderhand (na een telefoon van Therese Boon : Herman heeft voor jullie nog iets achtergelaten.) een brief kregen, gedateerd 12 ovember 1994. Daarin stond te lezen : "Lieve vrienden. Hier in mijn woonst in Diegem - Lo is er een 'Palestina - kamer' met een stevig aantal boeken en documenten over Palestina - Israël - Heilig Land. (...) Eens mag ik naar de hemel. Als gij daar belangstelling voor hebt, dan mag Pax Christi na mijn hemeltocht (dood, zeggen mensen) al mijn boeken en documentatie over Palestina - Israël hebben. Ik denk dat dit alles best bij u zou zijn. Ik ben helemaal niet in een weemoedige herfstbui, wel in vreugde en werkelijkheidszin."
Deze week staken er twee boeken van Herman Boon pr. in mijn bus. Iemand bracht die, maar er was geen kaartje bij. Ik wil die anonieme fan via deze weg bedanken want ...hierdoor kreeg ik opnieuw inspiratie. In "Een glimlach naar morgen" uitgegeven bij Emmaüs las ik het hoofdstuk "De vier bijbelezels". Dat is iets wat ik met Herman gemeen heb : sympathie voor deze slimme viervoeters. Ik zou graag met een ezel de St.-Elooi - ommegang doen op 2.12. De tocht van Jozef en Maria naar Betlehem verliep met een ezel. Herman beschrijft die tocht met een link naar de hedendaagse werkelijkheid. Want hij heeft een 50 tal bedevaarten begeleid voor de vrienden van Galilea. De intocht van Jezus in Jeruzalem, kort voor zijn dood, gebeurde op een ezelin met een veulen. Maar Jezus rijdt rustig op een ezel, het voerdier van alle gewone mensen, een ezel van vrede voert Jezus binnen in een stad van vrede of een stad die vanuit Egypte en de woestijn al die jaren gedroomd was als een stad van vrede, maar nu hopeloos overhoop ligt met en tegen ... Het derde verhaal vertelt over de handelsreiziger op weg van Jericho. Het is het bekende verhaal van de barmhartige Samaritaan. Dan is er het verhaal van van de ezel en de profeet uit het vierde hoofdstuk van het boek van de koningen. Het is het verhaal van de profeet Eliseüs die een jongen uit de dood deed opstaan. Evangelie - ezels van vandaag in onze wereld. Ik zie en hoor terug die moegezwoegde ezel van een missionaris, ... Wie wil mee nu en hier een gelukkige evangelie - ezel zijn ?
Herman Boon pr.
