Om de drie jaar mocht ik eenzelfde bezoek herhalen en steeds opnieuw kon ik vaststellen hoe graag hij dit alles deed. Eén van de dingen die hem het meest voldoening schonken was wellicht de jaarlijkse ontmoetingsdag voor de missionarissen op rust of met vakantie. Met broederlijke genegenheid was hij dan de luisterende en bemoedigende gastheer, bekommerd dat alles tot in de puntjes in orde was en dat elkeen aan bod kon komen. Toen ik het bij dergelijke gelegenheid mocht meemaken dat we de dag begonnen met een viering aan het graf van pater Damiaan in Leuven, gaf ik hem bij de vredeskus een warme omhelzing en maakte er gebruik van om hem toe te vertrouwen : “Herman, voor onze missionarissen van overzee ben jij nu als ONZE missionaris hier thuis”. Ook ontvingen we een herdenkingsprentje dat ik tot vandaag bewaarde en waar op de ommezijde een gebed staat afgedrukt dat perfect weergeeft wat zijn leven als missie-animator bezielde :