PARK HOGE KEMPEN.
 
MAASMECHELEN EN PIETERSHEIM.
 

NATIONAAL PARK HOGE KEMPEN.
 
Nationaal Park Hoge Kempen, natuur in al haar glorie! Uitgestrekte dennenbossen worden afgewisseld met paarsbloeiende heide, grote waterplassen getuigen van grind- en zandwinning, hoge toppen bieden grootse vergezichten, .... In dit natuurlijke decor leven tal van zeldzame en bijzondere dieren.

POORT MECHELSE HEIDE
 
De "MECHELSE HEIDE" is een droom voor wandelaars. Het prachtige natuurgebied van de paarse heide is slechts een onderdeel van dit uitgestrekte wandelgebied.

Ook het Mechels bos en de Kikbeekbron behoren tot dit gebied. Het gebied situeert zich op de rand van het Kempisch plateau, dat ingesneden is door tal van droogdalen die de Mechelse Heide zijn typische heuvelachtige karakter bieden. Voeg daar nog het zuiderse tintje van de kruipbrem aan toe en je waant je ver weg.

De bossen worden onderhouden en gekapt op een zon een manier dat er zoweinig schade aangebracht word. Een houthakker met paard is de omgezaagde bomen uit het bos aan trekken. We wandelen eerst een stukje door het bos en dan spreid zich het prachtige panorama van paarse bloemen voor ons open. Wat een pracht.

Klimmen en dalen in dit prachtige decor is zeker de moeite. We genieten van deze prachtige wandeling.

POORT PIETERSHEIM

Domein Pietersheim met het kasteel naast de burchtruïne met slotgracht (12de eeuw) waarbij natuurpark van 80 ha. Omstreeks 1100 ontvingen de Heren van Pietersheim een landgoed even buiten Lanaken.

Zij richtten er een burcht op. Zij namen de gehuchten Pietersheim, Smeermaas, Bessemer, Briegden en Caberg (NL) alsook de kerk en kerkgoederen in beslag. Vanaf 1292 werd Pietersheim een Loonse heerlijkheid en enkele jaren later werd het een vrije rijksbaronie. In 1449 kwam de heerlijkheid Pietersheim door een huwelijk in bezit van de familie " De Merode ". Stilaan raakte de burcht in verval en stortte in op 5 juli 1721. In 1910 bouwde de familie " De Merode " een jachtslot en buiten de muren van de burchtruïne. In 1920 brandde dit kasteel volledig uit. In 1926 werd het huidig kasteel in neoclassicistische stijl opgetrokken. Prins Xavier de Merode was de laatste bewoner en in 1971 verkocht hij zijn kasteel aan het gemeentebestuur.
 

BURGRUINE PIETERSHEIM

De burchtruïne van Pietersheim ziet een nieuwe toekomst tegemoet, de restauratie werken zijn al bezig en zal in de toekomst een belangrijk rol spelen in de “Poort Pietersheim” van het “Nationale Park Hoge Kempen”. Het bos en de omgeving zijn prachtig om in te wandelen. Een bezoekje aan de kinderboerderij hoort erbij.

KINDERBOERDERIJ

KASTEELHOEVE "VANDER VELPEN"
1846-1854

Waanrode het bloemendorp van het Hageland. In het verleden hebben we hier prachtige wandelingen gemaakt, maar deze keer is het een slappe bedoeling. Andere jaren is de markt en de kerk open vandaag begint alles pas om 15.00 uur, dan zijn de wandelaars al bijna allemaal weg, het is nu een gewone wandeling. En deze is ook al veel minder. Bijna allemaal op verharde wegen.

Veel huizen die in het verleden prachtig bebloemd waren, zijn nu zonder bloemen. De kleine prachtige huizen aan het vertrek van de wandeling die vroeger een bloemen paradijs waren staan er nu maar kaal bij. Spijtig, zo zal het bloemendorp zijn titel van bloemendorp gauw verliezen. De Waanrodenaren hebben een spotnaam: de torendraaiers. In geen enkele geschreven bron is er een vermelding van de naam "torendraaier" terug te vinden. De scheldnaam heeft dus enkel via mondelinge overdracht de geschiedenis overleefd. Ik vermeld wel uitdrukkelijk scheldnaam omdat enkele oude landbouwers zich herinneren dat ze tijdens hun schooljaren door kwajongens uit de omtrek werden aangeduid als de "torendraaiers van Waanrode".

Een dorp vormde, vroeger nog meer dan nu, een hechte gemeenschap waarin iedereen iedereen kende en ook voor mekaar opkwam. Inwoners van naburige dorpen werden vaak minachtend en spottend bekeken. Dikwijls was er zelfs tussen de verschillende dorpsgemeenschappen een vete zodat een scheldnaam een noodzakelijk iets was om de inwoners van de naburige dorpen aan te duiden. Zo kennen we de "heren" van Geetbets, de "kinderen" van Kortenaken, de "joden" van Bekkevoort, de "bezembinders" van Schoonderbuken, waarbij telkens een al of niet slechte eigenschap van de inwoners benadrukt werd. Dit kan ook zo geweest zijn met de "torendraaier": een verbastering van het gezegde "rond de pot draaien", waarmee men de Waanrodenaren wou toeschrijven dat zij steeds rond de zaken heen praatten. Maar met evenveel recht en reden kan men andere verklaringen naar voren brengen. De naam "torendraaier" zou kunnen wijzen op een typische beroepsbezigheid die hier werd uitgeoefend. Pottenbakkers draaiden vroeger hun te maken voorwerp op een tollende, draaiende tafel. Vermits in de ondergrond klei terug te vinden is, lijkt dit geen onlogische verklaring. Nog een mogelijke verklaring kan gegeven worden als men het woord "torendraaier" letterlijk opvat. Mensen die rond de toren draaien, zijn waarschijnlijk aan een ommegang bezig. Dit zou erop duiden dat er veel processies werden gehouden in het dorp. Dit zijn echter allemaal gissingen.

Dit stratenbegijnhof gelegen aan de stadswal en de Jeker, nabij de Moerenpoort. Het begijnhof ontsnapte aan de grote stadsbrand van 1677. hier treft men dan ook de oudste huizen van de stad, onder meer de vroeggotische kerk met zijn muurschilderingen en merkwaardig meubilair uit verschillende periodes.

 Het Begijnhof van Tongeren is in aanleg een stratenbegijnhof met enkele pleintjes en openbare waterputten. Van 1322 tot 1610 waren er ongeveer een zestal straten met in totaal 51 huizen. In het laatste kwart van de 13de eeuw bouwden de begijnen de kerk. Waarvan het hoofdaltaar, toegewijd aan de H.Catharina, werd ingewijd in 1294. Wegens de snelle aangroei van de gemeenschap werd in 1262 overgegaan tot de oprichting van een Infirmerie voor de armen en zieken binnen het hof. De bijhorende kapel stond onder het patroonschap van de H. Ursula en de Elfduizend Maagden.

BEGIJNENHUISJE

In de 17de eeuw nam het aantal begijnen sterk toe, van 135 in 1627 tot 301 in 1716. Het huidige uitzicht van het begijnhof is het resultaat van een actieve ontmantelingpolitiek die door de burgerlijke overheid in de 19de eeuw. Toch heeft de redelijke homogene groep van 17de eeuwse huizen in Maaslandse stijl de sfeer voor een deel weten te bewaren. De infirmerie werd in 1805 omgevormd tot een weeshuis en later in 1822 tot een school.

INFIRMERIE EN KAPEL

Het begijnhof van Tongeren behoord tezamen met de 13 andere Vlaamse Begijnhoven erkent als Werelderfgoed. De laatste jaren heeft het stadsbestuur enorme inspanningen geleverd om het begijnhof te bewaren en te restaureren. Langs de Jeker en de stadsmuren kunnen we het in restauratie zijnde Kapel en Infirmerie bezoeken, in de Kerk is er een tentoonstelling over Begijnen.

BEGIJNENKERK

We wandelen door het begijnhof en lopen er even langs de Moerenpoort en Middeleeuwse Wallen.
 
Middeleeuwse wallen:

Ingevolge de verwoesting van de stad in 1213 door de troepen van Hertog Hendrik I van Brabant, werd in 1241 begonnen met de bouw van de middeleeuwse omwalling. Deze muur omsloot de toenmalige stadskern wat nu ongeveer overeenkomt met de huidige ringlaan.

MIDDELEEUWSE WALLEN





MOERENPOORT

Verschillende delen van deze 13de eeuwse omwalling bepalen nog gedeeltelijk het patroon van de vroegere middeleeuwse stad. De best bewaarde delen bevinden zich langs de Leopoldwal en de Elfde-Novemberwal, maar ook de Lakenmakerstoren en de Velinxtoren maakten deel uit van deze 13de eeuwse muur. In de 15de eeuw werden de stadsmuren gedeeltelijk afgebroken en in de 17de eeuw verwoestten de Fransen verschillende stadspoorten. De vestigingsmuren werden in de 18de eeuw hersteld maar moesten in de 19de eeuw uiteindelijk wijken voor de modernisering.

We wandelen het centrum binnen en komen langs Archeologische site.

Vlak bij de O.L.Vrouwenbasiliek bevindt zich een Romeinse Toren uit de 4de eeuw. Deze toren, deel uitmakend van de tweede Romeinse verdedigingsmuur, werd gebouwd op de plaats waarin de 2de en 3de eeuw een luxueuze stadswoning stond.

De archeologische site wordt aan de zuidzijde omsloten door de verdedigingsmuur van de O.L.Vrouwenbasiliek (monasterium), die dateert van omstreeks 1100. Dwars tussen de Romeinse muur en de muur uit de 12de eeuw, staat een muurfragment van de eerste omwalling van de kerk. De site is gratis te bezoeken en geeft een duidelijk beeld van meer dan 2000 jaar geschiedenis.
 
We wandelen verder en komen aan het Standbeeld van Ambiorix.
 
Op de Grote Markt steelt Ambiorix de show. Hij was de koning van de Eburonen, die in 54-53 v. C. in de omgeving van Atuatuca, de legioenen van Julius Caesar onder leiding van Cotta, de grootste nederlaag toediende, die zij bij de verovering van Gallië hebben gekend.

In 1866 werd er voor Ambiorix een standbeeld opgericht, dat gemaakt werd door de beeldhouwer Jules Bertin.

Tegenover staat de Onze-Lieve-Vrouwebasiliek.
 
Het meest opvallende symbool van Tongeren is de statige toren van de gotische Onze-Lieve-Vrouwebasiliek. Kom je van Hasselt, St-Truiden of Luik, van mijlenver zie je de Belforttoren fier boven de stad uitsteken.

Mocht je de toren toch gemist hebben, dan lokken de klanken van de Beiaard je wel tot op de Grote Markt. Aan deze indrukwekkende Onze-Lieve-Vrouwebasiliek werd meer dan 300 jaar gebouwd. Het resultaat mag er zijn, want de Basiliek is een prachtvoorbeeld van gotische bouwkunst.
 
Hier staat ook het Stadhuis.

Tot voor de "Grote Brand" van 1677 lag het oude stadhuis op de hoek van de Markt en de St-Truiderstraat. In het begin van de 18de eeuw besloot men het huidige stadhuis te bouwen op de plaats van de verwoeste lakenhal. Dit werd gebouwd tussen 1737 en 1750 naar de tekeningen van de Luikse architect Pascal Barbier.Het gebouw in classicistische stijl is een mooi voorbeeld van de 18de eeuwse Maaslandse bouwtrant. Luikse meubelen, schilderijen en stukwerk in Lodewijk XV-stijl bepalen het interieur.

AGNETENKLOOSTER

Nog wat rondwandelen in de stad we wandelen ook even langs het pas gerestaureerde Agneten klooster

Nog even langs de Jeker met de Lakenmakerstoren

Dit schilderachtig torentje, gebouwd tegen de achterkant van het begijnhof, maakte deel uit van de middeleeuwse verdedigingsmuur langs de Jeker. De halfronde constructie uit de 13de eeuw is hoofdzakelijk vervaardigd uit silex afkomstig van de Romeinse muur. Elke middeleeuwse toren werd door één van de stadsgilden verdedigd, Wat meteen de naam "Lakenmakerstoren” verklaart.
 

LAKENTOREN aan de JEKER

Tongeren een stad met rijke geschiedenis en prachtige historische gebouwen is zeker de moeite om te bezoeken en een aangename wandeling te maken door de stad en het Begijnhof.
Bij de toeristische dienst is een prachtige brochure te koop over het Begijnhof. “De rijkdom van het Tongerse Sint-Catharinabegijnhof”

KLEIN GEADERD WITJE:  Aporia crataegi.

Deze vlinder komt voor in verschillende leefgebieden. Hagen, bermen bosranden tuinen en boomgaarden. de vrouwtjes leggen hun eitjes in grote groepen op de onderkant van bladeren van struiken en bomen van de rozenfamilie, in het bijzonder de sleedoorn.De volwassen vlinder heeft een trage, fladerende vliegwijze en houd regelmatig halt bij bloemen van de klaver, ooivaarsbek en distel. Vaak slapen ze ook gemeenschappelijk soms treft menze aan met tientallen slapende vlinders.

Zoals vele andere dorpen in het Land van Herve, heeft Soumagne zijn bouwkundig erfgoed kunnen bewaren in een prachtig groen kader. Al heeft de industrie van het Luikse hier een bedreiging gevormd voor de natuur en de rust blijft het hier een zalig plaats om te wandelen, getuigen van het mijn verleden zien we op de wandeling wel de terriels die boven het landschap uitsteken.

We wandelen verder en komen in Ayeneux, ook hier nog prachtige huizen en boerderijen in lokale steen. Wat verder komen we aan de kasteelhoeve wel prachtig. We wandelen nu H.Joset binnen een deelgemeente van Olne. En andere gemeente is Saint Hadelin. We genieten van de prachtige omgeving en prachtige huizen. Wat opvalt zijn de stenen in de gevels van de huizen die verwijzen naar nare gebeurtenissen in het dorp. We keren terug richting Soumagne, en zien het prachtige kasteel van Wegimont liggen, verscholen in het groen.

Wat verder zien we de Ophaalbok van de vroegere koolmijn. In deze streek komen we vele verrassingen tegen die deze dag nog aangenamer maken. De prachtige wandeling is gauw te einde.

 
DOMAINE DU BAS BOIS.
 
Deze voormalige steenkoolmijn is nu gedeeltelijk van de gemeente en in een andere gedeelte is een restaurant onder gebracht waardoor de gebouwen behouden gebleven zijn.

De koolmijn gestart in 1860 bestaat uit 2 putten en heeft gaanderijen op een diepte van 355 met, in 1931 verwierf “Charbonnage du Hasard” de concessie deze werd tot 1970 uitgebaat. De ophaalbok en de gebouwen zijn nu een geklasseerd monument en bewaard voor de volgende generaties.

De terriel kan beklommen worden en het hutje met de ophaalmachine staat er nog altijd. De terriel is ingericht als wandelpark. Zeker een bezoekje waard

.
 
DOMAINE PROVICIALE DE WEGIMONT.
 
Het in Louis XIV stijl bebouwde indrukwekkende kasteel van Wégimont ontplooit zijn mooie architectuur voor de donkere achtergrond van het weelderige gebladerte van een groot park omringd door hoge muren.

Het uitgebreide complex (22ha) ligt rondom een prachtig in Maaslandse stijl opgetrokken kasteel. Het is een prachtig geheel met een boerderij, een voorplein met prachtige bloemperken en dan het kasteel een indrukwekkend geheel.

Met zijn park met vijvers en de kapel die achter de vijvers ligt, aangenaam om in rond te wandelen en te genieten van het prachtige uitzicht.

BROUWERIJ LA CHOUFFE



KAPEL ST JOZEF

Achouffe, in de feeënvallei pronkend met zijn verrukkelijke natuurschoon. Op plaatsen nog een vrij woeste gebied. Achouffe is een schilderachtig gehucht in het noordoosten van de provincie Luxemburg. De Feeënvallei even ten noorden van de kleine woonkern, is een fraai natuurgebied met een merkwaardige flora en fauna. Achouffe heeft bekendheid door zijn ambachtelijke brouwerij waar het bier “La Chouffe” gebrouwen wordt en zeer gewaard word door kenners.

We kijken ook even naar de pittoreske Sint Jozefkapel uit 1875. wij wandelen even door het dorp en besluiten de 3 uur durend wandeling te maken. Wij volgen de aangeven bordjes. We steken de Ruisseau de Cheval over en wandelen door de prachtige streek en volgen een tijdje de rivier langs de vijvers waar vele libellen zitten.

Wij klimmen langs de heuvel en komen langs pas gemaaide weilanden. We zijn bijna in Wibrin. We wandelen het gezellige dorpje binnen met aan de kerk een Amerikaanse tank als monument. We gaan door het dorpje met zijn prachtige huizen. We wandelen verder en wat later kunnen we al naar het dorpje achter ons kijken, verder langs landelijke wegen en genietend van de rust.

Gelukkig komen we in Petite Mormont (373m) hier is een cafeetje open waar we ven kunnen rusten en naar de zwaluwen kijken die onder de dakgoot wonen, een aan en af vliegen om de jongen te voeden. Na een korte rust wandelen we verder en komen Au Pont de Pierre (350m) het is de hele tijd wel wat klimmen en dalen wat het gewoon prachtig maakt.

LANDKAARTJE

We wandelen langs een bloemrijke omgeving waar honderden vlinders vliegen. Het “landkaartje” komt veel voor en met twee en meer op een bloem wat is het toch prachtig. We wandelen terug Achouffe binnen en komen aan de brouwerij. Een bezoekje aan de brouwerij en het proeven van een lekkere Achouffe maakt het bezoek aan Achouffe compleet.

We zijn hier niet ver van La Roche en gaan even de stad bezoeken.

LA ROCHE-EN-ARDENNE.

La Roche en Ardenne met zijn burgruine uit de 9de eeuw, zijn wildpark het Musée de la Bataille de Ardennes en zijn prachtige winkelstraat. We wandelen wat verder door de stad en genieten van een terrasje en een wandeling langs de oever van de Ourthe. Een fijne dag in de Ardennen word zo afgesloten.

COLORADOKEVER Leptinotarsa decemlineata
 
Een opmerkelijk verhaal van hoe de Coloradokever vanuit Amerika zich over heel de wereld verspreide.

In 1824 ontdekte de insectenkundige Thomas Say tijdens een wetenschappelijke expeditie in opdracht van de Amerikaanse overheid de coloradokever in de Rocky Mountains. Oorspronkelijk kwam de kever voor op stekelnachtschade (Solanum sp.), die net als de aardappel ook tot de nachtschadefamilie behoort. Door Europese immigranten die de spoorwegen aanlegden en de aardappel in het verspreidingsgebied van de kever meebrachten is de kever overgegaan op de aardappelplant. Vijftien jaar later rond 1874 had de kever een afstand van 2500 km overbrugd en verscheen deze aan de Atlantische Oceaan. In 1877 werd de kever voor het eerst vanuit de Amerikaanse staat Colorado naar Europa gebracht. Beginnende haarden in Engeland en Duitsland in de omgeving van havens werden steeds uitgeroeid. In 1922 kwam de coloradokever in de omgeving van Bordeaux zeer veel voor. In 1935 werd de kever in België voor het eerst gezien en werd getracht met inschakeling van schoolkinderen en soldaten de kevers te verzamelen en te vernietigen. In 1938 kwam in België ernstige schade voor. De kever is rond 1950 vanuit Amerika in Rusland gekomen door schepen met voedselhulp en komt nu over de hele wereld voor

Een uniek stukje Limburg is Voeren wel omring door Waalse dorpen en een prachtige natuur geven dit stukje Limburg wel iets speciaal. De 6 Voerense dorpen, Moelingen, ‘sGravenvoeren, St Pieters-voeren, St Martens-Voeren en Remaersdaal met hun heuvels en dalen. Hun boerderijen en vakwerkhuizen maar ook met de Commanderij in St Pieters-Voeren. Vandaag bezoeken we de Commanderij van St Pieters-Voeren.

Het kleinste Voerdorp is vooral bekend om zijn Commanderij. Dit kasteel behoorde tot de Franse Revolutie toe aan de Duitse Ridderorde. Het is in het begin van de 17de eeuw gebouwd in 'Maaslandse Renaissance', een stijl die wij ook in Luik en Maastricht veelvuldig aantreffen. Het dorpskerkje werd omstreeks 1660 gebouwd in opdracht van Commandeur Willem Quaedt van Beeck, wiens grafsteen zich bij de toegangspoort van het kerkhof bevindt. In de commanderij van Sint-Pieters-Voeren wordt Voerense Perestroop in grote koperen ketels boven een houtvuur bereid volgens een oeroud recept. De stroop bevat voor 70 % peren en voor 30 % appelen: zij is een puur natuurproduct en warm aanbevolen voor wie wil gaan lijnen.

Wij geven vandaag de voorkeur aan een stukje verse vis, wij kunnen bij de visvijvers van de Commanderij terecht. Regenboogforel: jaarlijks worden er door middel van afstrijking en kunstmatige bevruchting, een methode die al uit 1775 dateert, meer dan 100.000 forellen gekweekt. In de vijvers is er ook rivierforel, steur en paling. Kasteel Commanderij St Pieters Voeren Sint Pietersvoeren was een erfgoed dat vrijgesteld was van alle cijnzen en bijdragen. Daniel de Fouron, ridder en heer van die plaats, schonk het kasteel met al zijn aanhorigheden aan het commandeurschap van de Vieux-Joncs les Bilzen toen bij toetrad tot de Teutoonse Orde. Men weet niet op welke datum exact de commanderij van Sint Pietersvoeren is opgericht. Zij werd begunstigd met de bezittingen die afkomstig waren van Daniel de Fouron. Deze schenking werd goedgekeurd door hertog Henri I de Brabant en door Waleran de Limbourg. Tegelijkertijd zagen deze vorsten af van hun rechten over dat bezit.

Vanaf dat moment wordt Sint Pieters-Voeren een Heerlijkheid van de Teutoonse Orde, waarvan de hoogste persoon de soevereine vorst was, terwijl de heer van die, plaats opperste commandeur van de Vieux Joncs was en dat tot aan het begin van de revolutie. Het betrof hier dus een onafhankelijke Heerlijkheid, direct leengoed van het keizerrijk. De opperste commandeur, die zich heer baron, vrijheer of soeverein heer, vrij baron van St. Pietersvoeren mocht noemen oefende de justitiële macht uit, benoemde burgemeesters, schepen en griffiers, deurwaarder,. liet politieveranderingen en gemeentelijke beschikkingen uitvaardigen, en verkreeg ten slotte de Status (= eed van trouw (hommage et serment de fidélité" over de vrije en keizerlijke Heerlijkheid. De commandeur van St. Pietersvoeren was dus eigenlijk geen heer, maar hij handelde als vertegenwoordiger en afgevaardigde van de opperste commandeur.

Het oorspronkelijke burchtgebouw werd in het begin van de zeventiende eeuw vervangen door uitgestrekte gebouwen. waarvan de diverse stadia van bouw zijn aangegeven door jaartallen, wapenstenen, inscripties en initialen, die we op diverse plaatsen aantreffen. De nieuwbouw is hoofdzakelijk het werk van commandeur Guillaume Quadt op de Beek en zijn opvolger baron Ferdinand de Rolshausen. Het bordes word rond 1760 gebouwd onder toezicht van baron Wennemar de Hövel, wiens initialen het wachthuis versieren. gedomineerd door drie prachtige torens. De dorpskerk word tussen 1631 en 1661 gebouwd ter ere van commandeur Quadt Van Beeck, wiens standbeeld nog steeds te zien is op het dorpskerkhof. Wat betreft de stijl van het bouwwerk, hoeven we slechts op te merken dat het in Luikse barokstijl gebouwd is (evenals zoveel andere bouwwerken in de streek rond Luik en Maastricht).

In 1242 schenkt Ridder Daniel de Fouron zijn bezittingen aan de Teutoonse ridderorde (een oorspronkelijk Germaanse orde, gesticht tijdens de kruistochten). Een afsplitsing onder leiding van een commandeur kwam tot stand. In 1633 werden de zeer onregelmatige bronnen van Fouron met elkaar verbonden door middel van onderaardse leidingen in het park, om de grachten van water te kunnen voorzien. De grachten van het kasteel van de commanderij en de bron van Fouron in dat zelfde park, vormen samen de ideale omstandigheden voor het kweken van zalm. De eerste keer dat er rivierforel werd gekweekt, was in het begin van deze eeuw. De beperkte productie was toereikend om de omgeving van vis te voorzien en aan de bestaande vraag te voldoen. Diverse generaties hielden zich bezig met het ontwikkelen van deze productie. Momenteel zijn pogingen ondernomen om de viskweek op te schroeven tot 4000 jonge zalmen, hetgeen het grootste aantal is in deze regio.

Deze experimenten zijn te bezichtigen bij de grachten die het kasteel omringen tevens de commanderij, het mooiste kasteel van de voorstreek, alsmede de kabbelende bron in het park. Vandaag hebben we het geluk om samen met Etienne en Rosette met hun twee dochters en hun kinderen, Yvon en Marissa en de kinderen een bezoek te brengen aan de Commanderij, te proeven van het lekkere Rick’s stroopbier en de verse Forel uit de vijver. Wij brengen een prachtige dag door in de Voeren in gezelschap van vrienden.

KONINGINNEPAGE.
 
Het is al een geluk als je er eentje zie, het zijn prachtige vlinders op een zonnige dag komen ze op bezoek en kunnen we genieten van al hun pracht.

Het is een grote vlinder. Hij is geel met zwarte vlekken en onderaan zijn vleugels zie je een blauwe rand en twee staartjes. De vlinder leeft vooral in akkers en tuinen in het zuiden van het land. Hij is daar vaak op zoek naar nectar. De koninginnenpage is een zeldzame vlinder. Als je deze vlinder hebt gezien is dat dus best bijzonder! Hij vliegt van eind april tot midden juni en van begin juli tot begin september.

GASTHUIS  BORGLOON

Van de oorspronkelijke gebouwen blijven nog over de "gasthuiskapel"(gele gebouw) en de nieuwe kapel. Al de rest van het Begijnhof is verdwenen. Maar de plaats heeft zijn oorspronkelijke bestemming behouden, van gasthof van de Hospitaal ridders en begijnhof waar zieken en late reizigers konden overnachten tot vandaag de dag "OCMW Rustoord".

De Gasthuiskapel te Borgloon Deze kapel maakte in de middeleeuwen deel uit van het uitgebreid netwerk van zogenaamde 'gasthuizen' der hospitaalridders, ook wel Johannieters genoemd. De kapel van Helshoven behoorde eveneens toe aan deze orde. De Romaans-gotische Graethemkapel is o.m. de begraafplaats van de Loonse graaf Lodewijk I († 1171) en zijn echtgenote Agnes († 1175). In 1258 bouwde men naast de kapel een begijnhof waar de zieken verpleegd werden en waar reizigers, die wegens het late uur de stad niet meer binnen mochten, konden overnachten. De kapel is trouwens het enige restant van dit religieuze gebouwencomplex. De Graethem-poort impliceert bovendien dat het middeleeuwse Architekturaal bestaat de kapel uit een Romaans-gothische beuk (12-14de eeuw) en een laat-middeleeuws koor uit 1654. De kapel vertoont talrijke sporen van verbouwingenBorgloon ommuurd was en de toegang slechts door enkele goed bewaakte poorten verzekerd was. De Romaanse kern (12de eeuw) van het gebouw bevindt zich in het midden en heeft betrekking op de 3 oostelijke traveeën van het schip. In de zuidgevel van de silex-onderbouw tekenen zich drie rondbogen af met bovenaan kleine rondboog-ramen; de bovenbouw bestaat uit baksteen. In de noordgevel bevinden zich slechts twee, weliswaar bredere rondbogen.

De Romaanse gasthuiskapel werd omstreeks 1400 naar het westen toe met twee traveeën, uitgevoerd in baksteen en mergelzandsteen, vergroot. Het spitsboogvormig profiel van de bogen en de ramen is typisch voor de gotiek. De toegangsdeur is in een kalkstenen omlijsting gevat. Het koortje tenslotte dateert uit 1654. Tijdens deze bouwfase werden de zijbeuken en de halfronde absis afgebroken en de bogen tussen de onderscheiden ruimten dichtgemetseld.

GLASRAMEN NIEUWE KAPEL

Het interieur toont enkele restanten van oude muurschilderingen en een aantal grafstenen van vooraanstaande Loonse edelen. Tussen koor en schip bevindt zich 18de-eeuws stucwerk. De Gasthuiskapel word nu gebruikt als tentoonstellingsruimte.

MARCHE DES MYRTILES

ALTITUDE 505 GEDINNE.

GEDINNE.

Gedinne in de vallei van de Houille is een prachtige groene streek. La Croix Scaille op 504 meter is het hoogste punt van het dorp gelegen in het natuurreservaat de “Fange de l’Abime”.

De streek rond Gedinne, met zijn valleien van de Semois en de Houille, een bosrijke streek met diepe dalen waar wilde rivieren en schilderachtige wegen die cerdoor heen slingeren. Plateaus met wijdse zichten, wildrijke bossen, de bosrijkste en mooiste plekken. We vertrekken in het dorpje en klimmen het bos in eerst verlaten we het dorp op de berm ligt een jonge vos die doodgereden is, hier komt nog veel wild voor en de vos is er een van. We komen aan een weiland waar de hooirollen liggen, mooi zicht.

Wat verder zitten we al in de bossen. Prachtige omgeving om te wandelen, we komen aan een klein dorpje met een kasteel in blauwe steen. Het is een aangenaam dorpje en dan weer terug de natuur in, we komen zo terug aan in het dorpje Gedinne een rare gebouw met twee ronde torens passeren we en dan de Houille over en we zijn terug aan ons vertrekpunt.

Een mooie en aangename wandeling in de provincie Namen.

Wat verder ligt het dorpje Sohier.
 
SOHIER   “Les plus beaux villages de Wallonie”

De V.Z.W. "Les Plus Beaux Villages de Wallonie" werd in 1994 naar Frans voorbeeld opgericht en bekroont de mooiste landelijke plekjes in Wallonië met haar kwaliteitsmerk.

Onder monumentenzorg geplaatste gebouwen en uitzonderlijk erfgoed (in een ongerepte omgeving) harmoniëren er met de wil van de inwoners hun geluk daar te leven met u te willen delen. Met zijn goed onderhouden of gerenoveerde traditionele huizen – waaronder dertien hoeves – straalt Sohies kwaliteit en eenheid uit. Het straatbeeld is uitnodigend door de speelse inplanting van de woonvolumes met hun bijgebouwen, de voortuinen die uitgeven op de straat en de perfect onderhouden open ruimte.

Het kasteel, de school en de pastorie verrijken en onderstrepen het straatbeeld. Het merendeel van de huizen stamt uit de 19de eeuw en is opgetrokken in kalksteen. De inplanting ervan versterkt het homogene straatbeeld. Maar de bebloeming van het dorp is wel uitzonderlijk mooi.

Bij de kerk ligt ook achter de muur het kasteel van Sohier met zijn prachtige tuin, je kun er wel even naar kijken over de muur het is prachtig, langs de wegen staan oude landbouwwerktuigen beplant met bloemen, aan de oude school staat een paard met kar ook met bloemen versierd telkens weer prachtige plaatjes.

We wandelen door de straten met bloemen en taferelen uit het leven van het dorp.

Er word ook voorstelling gegeven van het harde werk van de houthakker die zorgt dat de er hout is voor in de kachels en haarden van de inwoners. Overal liggen stapels hout bij de huizen. Een prachtig dorp we hebben het al in het verleden bezocht maar elk jaar is het toch weer is anders. Zo eindigt een prachtige dag in de provincie Namen.

GLOSIOSA ROTHSCHILDIANA

Bij ons bezoek aan het kasteel van Groot Bijgaarden deze lente kochten we enkele knollen van de Gloriosa Rothschildiana. Op de foto's stond de bloem afgebeeld nu hebben we zelf enkele prachtige exemplaren op ons balkon staan

Gloriosa is bijzonder. Niet alleen is de bloem fraai om te zien, botanisch gezien is het een zeldzaamheid, dat een knolgewas en bovendien een lelieachtige klimt. De plant hecht zich met bladranken aan een klimoppervlak. De bladranken hebben de vorm van kurkentrekkerachtige, slanke stengels. Met behulp van de bladranken kan Gloriosa een hoogte van anderhalve tot twee meter bereiken. Van oorsprong komt de plant uit gematigde zones van Afrika en West-Azië. Gloriosa moet geplant en gehouden worden in een goed doorlatende, licht humeuze grond. Leg onder in de pot een flinke hoeveelheid potscherven als drainage. Waar de plant absoluut aan kapot gaat, is gietwater dat te lang blijft staan. Door te lang vasthouden van water verrot de knol. Tijdens het groeiseizoen van de late lente tot het begin van de herfst: geef de plant wekelijks een beetje vloeibare mest met het gietwater mee. Gloriosa stelt geen eisen aan een bepaalde luchtvochtigheid, maar wel aan de temperatuur. Een minimumtemperatuur van 16 °C is nodig om een gezonde plant te houden.

Te lage buiten- en grondtemperatuur veroorzaken bladluis. In de herfst begint Gloriosa af te sterven. Dit is normaal. In de gebieden waar de plant van nature groeit, gebeurt dit ook. Daarom is het noodzakelijk om vanaf het begin tot halverwege de herfst het water geven geleidelijk aan te verminderen en aan het einde van de herfst helemaal geen water meer te gegeven. De knol overwintert dus in vrijwel droge grond. De plant moet binnen overwinteren bij een temperatuur die niet lager is dan 13 °C. Plant de knol aan het begin van de lente in een pot van vijftien centimeter in doorsnede. Breng een gronddekking van tweeëneenhalve centimeter boven de knol aan. Zodra de stengels lengtegroei vertonen, mag er weer vloeibare kamerplantenmest en gietwater worden gegeven. Gloriosa 'Rothschildiana' is de bekendste en het minst moeilijk te houden. Kroonbladen van deze variëteit hebben grote, rozig rode bloemen met langs de rand een diepgele kleur. De kroonbladen zijn sterk gegolfd

t' SOEPUUS



GOES

Wanneer we deze morgen opstaan en even buiten kijken twijfelen we eraan om naar Zeeland te gaan, regen en harde wind. Toch maar opstap met de familie. Wij rijden richting Antwerpen en dan naar Zeeland. Gelukkig is het opgehouden met regenen. Als we in Goes aankomen kunnen we toch buiten gaan zonder nat te worden. We bezoeken eerst het stadje.

GOES STADHUIS.

Is een stad en gemeente op het schiereiland Zuid-Beveland in de Nederlandse provincie Zeeland. Goes is in de tiende eeuw ontstaan aan de rand van een kreek. Goes bezit verschillend prachtige monumenten. Het stadhuis aan de markt, daterend uit de 15de eeuw, gebouwd in gotische stijl. Hotel 'de Korenbeurs', gehuisvest in het voormalige burgemeesterhuis, gebouwd in 1753. De Grote of Maria Magdalenakerk in laat-gotische stijl, daterend uit 1423 interessant zijn het koor, het orgel en een grafmonument. Een getijwaterkorenmolen 't Soepuus aan de Kleine Kade, die tot ongeveer 1800 in werking is geweest, met koepeltorentje uit 1624. Verschillende oude poortjes, o.a. in de Zusterstraat, daterend uit 1655. Het is een gezellig stadje met op het plein een wekelijkse markt.

STATION GOES

STOOMTREIN GOES – HOEDEKENSKERKE

Op het museumterrein in Goes komt het spoorwegbedrijf van de jaren `30 weer tot leven! We zien niet alleen het historische spoorwegmaterieel, maar ook de bijpassende gebouwen. Sommige van die gebouwen, zoals de grote Goederenloods, zijn speciaal naar Goes verhuisd om daar onderdeel te worden van het openluchtmuseum.

GOES

Aan veel van het materieel wordt nog gewerkt, op het terrein staan nog veel interessante historische rijtuigen en wagens, die in de toekomst volledig gerestaureerd zullen gaan worden. Er is een gezellige loods omgebouwd tot ontvangstruimte.

Aan het station van de stoomtrein staat de stoomtrein al puffend op ons te wachten. De rit brengt ons naar Hoedekenskerke door het Zeeuwse landschap.

HOEDEKENSKERKE

Hier wordt de locomotief naar de andere kant van de trein gereden, zodat de trein weer gereed is voor de terugrit. Maar voordat de locomotief weer aankoppelt, moet er eerst water worden bijgevuld in de watertenders. Zo`n stoomloc verbruikt zo`n 6000 liter water per dag. Een dorstig type dus!

In park “De Pluimweide” treft u ook gebouw “De Buffer” aan. Op rijdagen van de stoomtrein demonstreert de klompenmaker hier zijn ambacht. Hoedekenskerke ligt aan de Westerschelde Het station van Hoedekenskerke ligt aan de voet van de Westerscheldedijk.

Vanaf de dijk en het havenplateau hebben we zicht op Zeeuws-Vlaanderen en natuurlijk op het drukke scheepvaartverkeer van en naar Antwerpen. Een wandeling door het dorpje en dan terug met de stoomtrein naar Goes.

We rijden nog even naar Dishoek, met zijn prachtige strand en duinen. Het weer is intussen opgeklaard en we genieten van de zon. Een van de meest karakteristieke plekjes van Zeeland is de kuststrook van Dishoek.

Met spierwit geschilderde, houten strandhuisjes. Ze lijken zo van de Amerikaanse kust bij Long Island te zijn geplukt. Via een trapje kom je op de veranda. Daar kun je heerlijk zitten met uitzicht op de zee en het geluid van de branding. Vanaf een duintop kun je bij helder weer de felrode vuurtoren van Westkapelle zien, 12 kilometer noordelijker.

De kuststrook van Walcheren met het witte strandt en de hoge duinen is hier prachtig. We wandelen een heel eind langs de zee en genieten van de zon al is de wind vrij hard. We lopen tot aan strandpaviljoen Kaapduin waar we ons even op het terrasje zetten lekker uit de wind maar heerlijk in de zon. We keren terug langs de duinen die hier prachtig zijn. Natuur op zijn best.

Na onze prachtige wandeling begint onze inwendige mens te klagen. We rijden naar

MIDDELBURG.

Middelburg is de hoofdstad van de Nederlandse provincie Zeeland en ligt op het schiereiland Walcheren in de regio Midden-Zeeland.

Is een prachtige stad met veel historische gebouwen, het stadhuis in Vlaamse Laat Gotiek en de Abdij toren Lange Jan met zijn 89 meter hoogte zijn prachtige gebouwen in de stad. Ook de vele huizen zijn de moeite om te bekijken. Een gezellige winkelstad met vele mooie gebouwen.

We komen aan de “Kuiperspoort uit 1586” het zijn pakhuizen van de Oost Indische Compagnie die gerestaureerd zijn, het begin al avond te worden en we zoeken ons een gezellig restaurantje “Café Brooklyn” hier worden Zeeuwse mosselen aangeboden voor 11,95 euro.

In het harte van Zeeland moet je toch de Zeeuwse mosselen proeven, aan deze prijs kun je het niet laten. Na een gezellige maaltijd wordt het stilaan tijd om terug richting België te gaan. Een fijne en gezellige dag met de familie in Zeeland.

NACHMITTAGSWANDERUNG.
 
TAPP-TAPP RODT.

RODT.

De wandeling vertrekt aan de skihutte, hier op de Tomberg. Na de wandeling zullen we even het biermuseum bezoeken. Maar eerst de wandeling.

In het prachtige bos langs de wegen, maar ook langs bospaden met prachtige bomen. Maar ook komen we langs plekken waar vroeger naar ertsen gezocht werd, het landschap vertoond nog steeds de sporen van het zoeken ernaar. Langs een bosweg dalen we af naar de “schieferstollen van Recht”

Lange tijd werd blauwsteen in steengroeven gewonnen. Toen de diepte ervan te groot werd, beslisten ze in 1886 uit economische redenen, zijdelings een gang in de berg te slaan, om de Rechterse steen te winnen. In 1890 werd z’on 50 meter dieper een tweede “ mijn” aangelegd. Deze is de huidige bezoekersmijn. De ondergrondse ontginning had men in 1908 stopgezet. Maar tot in de jaren 20 leverden de Rechterse steenhouwers producten van bijzondere natuursteen. Vandaag kunnen we de Rechtersemijn bezoeken.

Overal op onze wandeling komen we getuigen uit deze prachtige blauwe steen tegen, in de bossen vinden we kruizen in blauwsteen, maar ook de huizen en de boerderijen in lokale steen. Gewoon prachtig.

We wandelen wat verder en genieten van het prachtige landschap, wat verder komen aan een andere steenmijn uit 1886, nu is het een vleermuizen reservaat. De natuur is hier gewoon prachtige vlinders, vogels komen hier veel voor, op een takje zit een geelgors te fluiten, toch mooi.

Wat verder komen we “an den goldgruben” op 520m. hier kunnen we ook nog de sporen zien van het zoeken naar het goud. Op vele plaatsen in het bos komen we plekken tegen waar naar ertsen gezocht is. We komen terug aan de skihutte.

Tegenover ligt het biermuseum aan de Tomberg. Dit museum bevat ongeveer 4000 flessen van verschillende biersoorten van de daarbij horende glazen en uiteenlopende werktuigen, evenals enkele antiquiteiten. De flessen zijn afkomstig uit 140 verschillende landen en maken de bezoeker vertrouwd met het brouwerijleven van 5 continenten. We hebben niet alleen de mogelijkheid bierflessen te bewonderen, maar kunnen ook hier het bier proeven, zoals bijvoorbeeld het speciale bier van het huis “Biermuseum”, dat een blond of donker bier is. Zo kan een dagje Rodt een zeer gevulde dag worden in een van de mooiste streken van België.

HORTENSIA

LACECAP

De hortensia is één van de meest favoriete heesters voor de tuin. Geen wonder: het is een makkelijk te kweken struik met grote, opvallende bloemschermen in prachtige kleuren en een lange bloeiperiode. Hortensia's zijn klassieke tuinplanten die oorspronkelijk in boerderijtuinen of bij romantische landhuizen stonden. Maar ook in een kleinere tuin zorgen ze voor een landelijk sfeereffect. Een aantal hortensia's bij elkaar geeft een enorme kleurexplosie.

LACECAP

U kunt ze ook boerenbont groeperen in met buxus afgezette perken, of langs het pad naar de voordeur. In ruime potten of kuipen brengen ze sfeer op elk terras. Omdat de bloemen aan de struik langzaam drogen en mooie herfsttinten krijgen, blijft de hortensia tot de eerste nachtvorst decoratief.

MOPHEAD / BOLHERTENSIA

De bloemkleur van hortensia's hangt af van de samenstelling van de bodem. Op ijzerhoudende grond kleuren roze bloemen bijvoorbeeld blauw. Door de grond met aluin te mengen of een zakje speciaal 'hortensiablauw' kunt u ervoor zorgen dat de bloemen blauw blijven.

BOLHORTENSIA

U kunt niet alleen variëren met kleuren, maar ook met vormen. Een mophead (bolhortensia) heeft dikke bollen vol onvruchtbare bloempjes; en een lacecap bestaat uit een plat scherm van kleine vruchtbare bloempjes omringd door een krans grotere bloemen. De mophead geeft meer kleureffect, de lacecap is door de luchtige bloeiwijze meer verfijnd, oosters bijna.

MARCHE DES VACANCES
 
LA RICHELLOISE.
 
RICHELLE.- VISE.

Het kasteel van Richelle is een gebouw gelegen in het centrum van het dorp. Hij heeft de traditionele uitzicht van een kasteel niet, maar eerder van een grote bouw. Zijn ouderdom is niet duidelijk te bepalen. De verschillende aanpassingen en de brand hebben het uitzicht van het gebouw gewijzigd, gans het dorpscentrum is een historisch geheel.

KASTEEL RICHELLE

Het Hof van Justitie en Het hof van Aix zijn twee historische gebouwen dicht bij de kerk. We wandelen uit het centrum door de prachtige omgeving over de brug van de Maas met een prachtig zicht op Vise. We wandelen een heel eind langs de Maas met mooie zichten op de beide oevers. Met zijn prachtige huizen.

Wat verder komen we in Hermalle sous Argenteau. Hier aan de oever van de Maas staat een van de mooiste industriële gebouwen in baksteen met een mooi oud woonhuis.

We klimmen terug door het bos en komen aan het grote kasteel van Richelle. Dit prachtige kasteel met zijn ommuurde tuinen zijn een streling voor het oog met een uitzicht op de Maas.

We klimmen terug naar Richelle centrum. De prachtige gebouwen en huizen in natuursteen zijn zeer mooi en prachtig om te bekijken. Een prachtige wandeling in een prachtig dorpje aan de Maas.

Ingrediënten:

4 peren boter kervel
4 soeplepels water peper en zout
2 soeplepels Sherryazijn
4 worsten van land
2 soeplepels Loonse stroop

Bereiding:

Bak de worsten 10 minuten op een zacht vuurtje in wat boter. Kruid met peper en zout. Snijd de peren in blokjes van 1,5 cm x 1,5 cm. Laat ze stoven in een klontje boter. Voeg er de stroop en azijn bij. Serveer de worst met de perenbereiding. Bestrooi met peterselie en versier met enkele plukjes kervel.

ZEG NOOIT SIROOP TEGEN STROOP 

Er zijn heel wat misverstanden over stroop.
Dat je er ook siroop tegen mag zeggen.
Neen dus: siroop is een geneesmiddel.
Dat het stijf staat van de suiker.
Ja, van de vruchtensuikers. Aan echte stroop wordt geen gram suiker toegevoegd.
Dat het arme-mensen-kost is.
Tijdens de eerste helft van de vorige eeuw was dat zeker en vast zo. Toen sloeg men ettelijke kilo's op om tijdens de wintermaanden voldoende calorieën te hebben. Een gemiddeld gezin zette 400 kilogram (!) opzij.
Stroop maken was eertijds een oplossing voor een praktisch probleem. Fruit werd tot stroop verwerkt om het te kunnen bewaren. De overvloedige oogst werd na de pluk in grote koperen stookketels gekookt en in industriële persen uitgeperst tot sap. Dat sap werd opnieuw langdurig gekookt en dikte zo in tot stroop: voedzaam en vooral goedkoop broodbeleg.
De geschiedenisboeken melden dat in de 17de eeuw al stroop werd gemaakt. Landbouwers verwerkten de appels en peren uit hun boomgaard tot koopwaar. De eerste industrialisering duikt op aan het einde van de 19de eeuw. Dankzij de stoommachine en hydraulische persen konden grote hoeveelheden worden geproduceerd. Zo ontstaan de eerste industriële stroperijen. Vanaf de tweede helft van de twintigste eeuw gaat de activiteit sterk achteruit. Koelsystemen verlengen de bewaartijd van fruit en zorgen ervoor dat het niet langer seizoensgebonden is. Bovendien komt er ook concurrentie van tal van nieuwe producten.
Vandaag is stroop (uit het Arabische sarab via het Latijnse siropus) goed op weg om een delicatesse te worden. Ambachtelijk gemaakte stroop wordt een rariteit in onze contreien. In het Land van Herve zijn er nog 4 ambachtelijke en 2 industriële stroopfabrieken. In de Voerstreek wordt op een aantal plaatsen nog perenstroop gestookt. Ook in Haspengouw was de activiteit zo goed als uitgestorven. In het aangrenzende Nederlands Limburg zijn er trouwens maar 2 stroopkokers over.
Maar er is goed nieuws. Bijna 20 jaar nadat de laatste Loonse stroopstoker het vuur doofde, nemen vier telgen van een Wellens stropersgeslacht hun intrek in de oude stroopfabriek Wijnants-Groenendaels in Borgloon.
Chauffeur Raf, koeltechnieker Tom, informaticus Gert en psycholoog Kim Bleus - ook wel bekend als de Bleus Brothers - zijn de zesde generatie van een vermaard geslacht van stroopstokers. Vader Johny Bleus maakte tot voor kort de - dankzij Armand Schreurs wereldberoemd in Vlaanderen geworden - stroop van Vrolingen. Omdat er daar geen plek was om uit te breiden, kwamen zijn nijvere zoons in Borgloon terecht. Geen betere plek voor een stroopstokerij dan een stroopstokerij natuurlijk... Loonse stroop is beschikbaar als Loonse Peerstroop, Gemengde Stroop (peer, appel en suikerbiet), stroop van aardbeien en stroop van rode bessen. Voorlopig wordt er met mondjesmaat geproduceerd.
Vanaf 2008 staat er een volwaardige fabriek die de Bleus Brothers onmetelijk rijk moet maken. Geheel in de rijke traditie van Loonse humor zegt hun website dat er "van elk potje 1 euro gaat naar de actie 'Help de Bleuskes aan een dikke BMW'." Ambachtelijk stroopkoken is een kunst die tijd vergt en veel handenarbeid vraagt. De erkenning voor dat geduld en dat werk groeit. De bekende internationale beweging Slow Food ijvert voor regionale voedselproducten die dreigen te verdwijnen als gevolg van onbekendheid, namaak of overdreven hygiënewetgeving. Om het uitsterven te voorkomen werd in 1996 het project 'Ark van de Smaak' opgestart. Stroop heeft ondertussen een - fel gegeerde - plek bemachtigd in die boot. Het gaat wel om stroop uit Nederlands Limburg maar die is erg verwant aan de Belgische variant. Die aandacht zorgt voor de herwaardering van échte stroop. Een stuk cultureel erfgoed waarbij 1 kilogram fruit wordt ingekookt tot 100 gram stroop. Een biologisch en gezond product waarvan de prijs eigenlijk belachelijk laag is.
Eten is bezwijken.

Hoe ziet hij eruit?

Het boomblauwtje is een klein blauw vlindertje. Het mannetje is helemaal blauw. Het vrouwtje heeft zwarte randen langs haar blauwe vleugels. Je kunt het boomblauwtje makkelijk herkennen als je naar de onderkant van zijn vleugels kijkt. Deze zijn zilverwit met kleine zwarte stippen. Meestal zit dit vlindertje dicht en kun je de onderkant dus goed zien.

Wanneer vliegt hij?
 
Het boomblauwtje vliegt van half april tot begin juni en weer in juli en augustus. Hij leeft in de winter als pop. Waar kun je hem vinden? Het boomblauwtje houdt van plaatsen waar bomen en struiken staan, bijvoorbeeld langs bosranden. Hij vliegt soms best hoog (wel een paar meter boven de grond) en het is een echte fladderaar.

Waar leven de rupsen?

De rupsen leven van de knoppen van verschillende planten zoals hulst, klimop en de vlinderstruik. Deze planten staan ook vaak bij mensen in de tuin, dus daar kun je het boomblauwtje ook tegenkomen.

LANDKAARTJE, Araschnia levana

Hoe ziet hij eruit?
 
Er is iets heel geks aan de hand met het landkaartje: in het voorjaar ziet de vlinder er anders uit dan in de zomer! De vlinders die in april en mei vliegen zijn oranje-bruin met zwarte vlekken en de vlinders die je in juli en augustus ziet, zijn zwart met een witte en oranje band over de vleugels. Aan de onderkant van zijn vleugels staat een ingewikkeld patroon van gekleurde vlekken en strepen. Dit is net een landkaart, daarom heet de vlinder zo.


Waar kun je hem vinden? 

Nu kun je het landkaartje in het hele land tegenkomen. Het landkaartje leeft in de buurt van bosranden, het liefst met inhammen. De vlinders hebben, als enige dagvlinder, een voorkeur voor witte bloemen om nectar uit te drinken.
 
Waar leven de rupsen?

Het vrouwtje legt haar eitjes onderaan het blad van de brandnetel. Ze legt steeds een nieuw eitje op het vorige eitje, net zo lang tot ze een ketting van eitjes heeft gemaakt. De rupsen van het landkaartje leven vaak in groepen. Ze eten vaak netjes op een rij van een brandnetelblad.

GRAEFVERTELLERS VOOR KINDEREN.

Verspreid op de Graef, de oude stadsomwalling van Borgloon wacht de grafelijke familie om hun verhaal te vertellen, de zoon van de graaf op de Burchtheuvel, de Gravin aan de Mot en de dochter in het klooster.

BURCHTHEUVEL

Op de Burchtheuvel, waar het kasteel van de Graven van Loon stond verteld de oudste zoon zijn verhaal , een heldhaftig verhaal maar eigenlijk is hij een bange wezel. Hij moet de Stad beschermen terwijl zijn vader vecht in buitenland.

WEIDE AAN DE MOT.

Hier verteld de Gravin hoe haar man vecht voor de Hertog en haar zoon in wie ze veel vertrouwen heeft de stad verdedigd en bewaakt maar het verhaal van haar dochter is niet zo gunstig en omdat ze alleen naar haar vader luisterd word ze in het klooster onder gebracht, de moeder ziet het als een straf maar wat zegt de dochter?

De dochter door haar moeder ondergebracht in het klooster en non geworden verteld het verhaal van haar leven en hoe ze door de moeder verplicht werd toe te treden in het klooster maar zij ziet het  niet als straf maar als een verlossing van allerlei verplichtingen, en een ontsnapen aan een huwelijk wat ze niet wil, zijn is gelukkig in het klooster en zal er de rest van haar leven blijven, ze hoop dat ze het tot heilige zal brengen.