36E MARCHE INT. DU HOUX. / LES ROTEUS DI HOUSSAIE BEYNE-HEUSAY. / BEYNE-HEUSAY. 29/10/2011.
36E MARCHE INT. DU HOUX.
LES ROTEUS DI HOUSSAIE BEYNE-HEUSAY.
BEYNE-HEUSAY.
Beyne-Heusay ligt aan de industriële rand van Luik. Tijdens het Ancien Regime woonden en werkten hier talrijke spijkersmakers. Ze leverden hun spijkers en klinknagels aan Luikse kooplui, die ze naar de toenmalige Verenigde Provinciën.
In de 19de eeuw werd de mijnactiviteit intenser, en op het grondgebied van de gemeente ontstonden verscheidene kolenmijnen. Van enkele mijnen zijn de resten vandaag de dag nog te zien. We vertrekken met de wandeling in het centrum langs het stadhuis en dan de natuur in. Prachtig met al de herfstkleuren wat verder komen we aan het Chateau de Neufcour.
Het kasteel is een groot gebouw in renaissance stijl is meer dan 4 eeuwen oud. De buitenmuren zijn meer dan 1 meter dik, de grachten die geheel rond het kasteel liepen zijn na een brand in 1790 opgevuld. Zijn huidige uitzicht dateert van uit 1661-1663. Authentieke documenten verstrekken informatie dat mijnheer Chevalier Walther Lambert - Emmanuel de Neufcour, heer van "Petit-Beine", hier leefde in 1670. Mijnheer de Ecuyer Nicolas van Grady van Neufcour volgde hem op in 1678. In 1754 was de heerlijkheid van "Petit-Beine" door de prins-bisschop afgestaan aan baron van Sbenbier. Sinds 1915, het kasteel (Park, boerderijen) behoort tot de kolenmijnen van Wérister , die vervolgens de zeer vervallen gebouwen met behoud van de oude stijl van deze gebouwen heeft gerenoveerd. Dus, mijnheer Noël Dessard en zijn familie bezit het kasteel tot aan zijn dood, 11 maart 1982 in haar 100ste jaar. Het kasteel werd vervolgens verkocht en kocht in juli 1986 door de heer Philippe RALET. Het kasteel van Neufcour herbergt momenteel de ambassadeur van Zuid-Korea. Het is een indrukwekkend gebouw, uitgestrekte landerijen en gebouwen. Prachtig om te zien.
Wij wandelen verder en komen langs een prachtig bos met wat overblijfsel van een kolenmijn. Wij wandelen door een mooie vallei met heel mooie herfstkleuren, bijzonder mooi. We wandelen verder en komen zo aan in Vaux-sous-Chevremont. Aan het gemeentehuis is de controlepost. Na de rust wandelen we de oude spoorweg op en komen zo aan de Site du Basse-Ransy Nord.
De terril Basse-Ransy ligt op het grondgebied van twee gemeenten, Chaudfontaine en Luik, en is een van de kleinste Luikse terrils: amper een halve hectare groot. Ondanks die beperkte oppervlakte gedijen hier tal van zeldzame soorten, waarvan sommige op geen enkele andere locatie in het Pays des Terrils werden waargenomen. Dat is bijvoorbeeld het geval voor de veldkrekel die in kolonies leeft in bijzondere biotopen, zoals plekjes aan de rand van de weg of droge graslanden. De zwart glanzende veldkrekel is de terril Basse-Ransy gaan koloniseren vanaf de RAVeL-route (lijn 38) die er net langs loopt. De mijn werd tussen 1827 en 1931 ontgonnen, veel zichtbare sporen zijn niet meer aanwezig behalve een betonnen put op de helling. De plek is wel goed aangeven met info borden.
We blijven op RAVel 38 verder wandelen en genieten van de mooie herfstkleuren. Weer verder komen we terug in het bos van Beyne met de ruïne van de burg. Nog wat verder en we beëindigen een mooie wandeling.
Gelinden is een tamelijk heuvelachtige gemeente, die haar hoeven en welvaart aan de vroegere rechtsmacht te danken heeft over de omliggende dorpen. De classicistische Sint-Quintinuskerk uit 1791 heeft een recentere toren uit 1873 en een mooie zestiende eeuwse kerkschat. Spijtig dat de kerk meestal gesloten is en niet te bezoeken.
Wij wandelen vanuit Gelinden door de velden en langs boomgaarden naar Engelmashoven. Hier komen we op het parkoers van de wandeling van het Regionaal Landschap Haspengouw en Voeren, Verborgen Moois. De streek rond Gelinden is wereldwijd vermaard voor Mergel. Maar vooral voor de gevonden fossielen.
Hier wat uitleg: De kalkmergel van Gelinden is ongeveer 58 miljoen jaar geleden afgezet in een estuarium. In het rustige water vermengde zout zeewater zich met zoet rivierwater. Deze omstandigheden waren ideaal voor het fossiliseren van zee- en landplanten. Vouwen en andere beschadigingen wijzen erop dat de bladeren door rivieren uit het binnenland zijn aangevoerd. Er zijn 59 soorten gevonden, die tot 20 families behoren. Vergelijking van de fossiele bladeren met huidige planten, maakt het mogelijk om het landschap en de flora te reconstrueren. Het gebied langs de bovenstroom van de rivier bestond uit weelderig bos, waarin tweezaadlobbigen domineerden. De bladeren van deze bomen waren leerachtig en bleven altijd groen. In het bos stonden ook bomen met fijne blaadjes, die hun bladeren verliezen. Er heerste een tropisch tot gematigd klimaat. Het was niet bijzonder heet, maar mild en vochtig, wat gunstig was voor soorten en planten die langs de waterkant groeiden en van schaduw hielden. Het landschap moet bergachtig geweest zijn, aangezien typische laaglandsoorten ontbreken. Volgens wetenschappers lijkt de vegetatie nog het meest op de plantenwereld van de bergen van Japan en Indonesië. De 'Gelinden Flora' vormt een mengeling van bergsoorten en soorten uit een subtropisch klimaat. Ze zijn typisch voor de zogenaamde 'Gelindenregio'.
De wandeling brengt ons naar de mergelwand en dan verder langs de weg naar de volgende mergelwand. Het is toch bijzonder dat zoveel fossielen bewaard zijn in deze mergel.
We wandelen verder en komen in Groot Gelmen. Deze ligt in de vallei van de Herk, we komen aan De Zwaan tegenover de Sint-Martinus kerk, de neo-romaanse kruiskerk uit 1880. De Zwaan is wellicht de oudste herberg in de provincie. Ook een bijzonder Kasteel ligt hier wat verder namelijk Kasteel de Motte. Nu wandelen we even op het wandelpad Katarakt langs de oude kersenweide. Spijtig alle kersenbomen zijn geveld, het was zo een mooie boomgaard nu een is het een groene kale vlakte. We wandelen verder door de velden en weilanden, hier is het wel heuvelachtig.
Achter ons verdwijnt Groot Gelmen en wij wandelen verder. We komen zo weer in Engelmanshoven-dorp. En dalen nu af. We wandelen verder en komen zo terug in Gelinden. Een mooie en aangename wandeling.
MARCHE DU VAL DE L'OURTHE. / BOTT-IN D'ESNEUX. / ESNEUX 23/10/2011.
MARCHE DU VAL DE LOURTHE.
BOTT-IN DESNEUX.
ESNEUX.
Esneux ligt in een dal, waar het riviertje de Ourthe doorheen slingert. De gemeente strekt zich uit langsheen de Ourthe, die de ruggengraat van haar grondgebied zou kunnen worden genoemd.
Stroomafwaarts vormt de rivier een grote meander van 6km, die een schiereiland omsluit waarop zich het bekoorlijke gehucht Ham bevindt. Esneux heeft verschillende monumenten en historische gebouwen bewaard, evenals talrijke huizen gebouwd met de steen en in de typische stijl van de streek. Esneux telt nog verschillende adellijke woningen, zoals het chateau de la Tour, kasteel De Fly en andere. Op onze tocht langs de rivier en langs de velden en bossen kom je bijzondere natuurformaties tegen zoals la Roche aux Faucons letterlijk Valkenrots
Bovenop een heuvel aan de rand van de Waalse buurgemeente van Tilff torent een monumentaal kasteel parmantig boven de omgeving uit: Château Le Fy, dé plaatselijke trots. Dit kasteel werd in 1904-1905 opgetrokken voor Edouard Van Parys (dat was een afstammeling van P.P. Rubens!), schoonzoon van Ernest Solvay. De plannen werden getekend door Paul Saintenoy in eclectische stijl. We wandelen Esneux uit en komen aan Le grande site de la Bouck de LOurthe dit is werkelijk een prachtig stuk van de wandeling we komen aan de oude kalkoven en wandelen dan verder door het dal van de Ourthe. Het dorpje Ham komt in zicht na een aantal velden en de boompartij van Beaumont. Wat als eerste opvalt, zijn de grijze gevels en daken. Het hele architecturale geheel staat sinds 1991 op de monumentenlijst en strekt zich richting zuiden uit. De woningen hebben min of meer allemaal dezelfde stijl, en zijn met zeer veel smaak gerestaureerd. Om een mooi uitzicht te hebben, gaan we voorbij de enige nog overgebleven grote boerderij en tot aan de top van de heuvel van Ham. Hiervandaan is het uitzicht over de Valkenrots adembenemend (200m hoog). Deze rots steekt 120m boven de rivier uit.
Ham is een écht rustgevende plek, deze Bocht van de Ourthe. Hier komen aan Site classe de beaumont een prachtige plek met waardevolle gebouwen. We wandelen nu werkelijk in de bocht van de Ourthe. Gewoon prachtig uitzichten de hoge rotsen verdienen hun naam Valkenrots spijtig dat deze mooie vogels verdwenen zijn. we komen nu aan de Ourthe en in Méry. Dit Ourthedorp ligt tussen de grotere centra Tilff en Esneux. Tot de fusies van 1977 behoorde Méry trouwens tot Tilff, daarna werd het een deel van de gemeente Esneux. Ook in Méry zijn tijdens het interbellum heel wat landelijke villas gebouwd in Méry-sur-Ourthe. We wandelen een stukje langs de 'Quai des pecheurs' is wel leuk. De bewoners van de 18de eeuwse kalkstenen huizen langs de Ourthekade waren tot begin 20ste eeuw sterk verbonden met de bedrijvigheid rond het Ourthewater. Dit deel van de Ourthe werd immers vroeger bevaren met platboten die goederen en mensen aanvoerden. Er waren vroeger ook 'barques' die voor overzetten zorgden. Het was in Méry dat de laatste 'barque' op de Ourthe in 1978 uit de vaart werd genomen. Hij staat nu opgesteld bij de rotonde waar de weg naar Dolembreux aftakt.
Ook staat er nog een klein visser huisje en aan de oever nog een gedeelte van een kalkoven. Wij wandelen een heel eindje langs de Ourthe. Boven op de heuvel zien we de abdij van Brialmont liggen. Het Kasteel van Brialmont domineert, van bovenop de rots, de mooie vallei van de Ourthe. Weinig inwoners weten dat er een Abdij van de cisterciënzer monniken staat. In de 19e eeuw was het eigendom van de familie Mélotte de Lavaux ; daarna van de familie Otreppe de Bouvette ; daarna van de cisterciënzer monniken (in 1961).
In 1956 door de dood van G. d'Otreppe, kwam het kasteel in handen van zijn dochter, een non, welke het aan de gemeenschap gaf. Pas op 5 augustus 1961 installeerde een nonnengemeenschap zich op de hoogten van Tilff in het Kasteel van Brialmont. Naast activiteiten in de landbouw, is er onlangs een champignonkwekerij geopend. Hier worden bruine, heerlijk smakende champignons geteeld volgens de traditie van het land.
We wandelen weer verder door het prachtige landschap via Hony komen we terug in Esneux. Nog even door het dorp met zijn gezellige winkelstraat en aan de oever van de Ourthe. Zo komen we terug aan ons vertrek. wat een pracht van een wandeling hebben we vandaag kunnen maken met prachtige zichten, de Ourthe en zijn dorpjes. Gewoon uitzonderlijk mooi.
38. INTERNATIONALE VOLKSWANDERUNG. / CHARLYS WANDERCLUB MONTENAU. / MONTENAU 22/10/2011.
38. INTERNATIONALE VOLKSWANDERUNG.
CHARLYS WANDERCLUB MONTENAU.
MONTENAU.
Dit bekoorlijke dorp ligt in het dal van de Amel en de Emmels. Een houtzagerij, een glashandel en de bekende Montenauer Schinken zijn alternatieven voor de bosbouw en de landbouw.
Montenau was lange tijd de kleinste entiteit van het Hof van Amel. In 1887 zorgde de aanleg van een spoorlijn echter voor de economische expansie van het dorp. Voor de Eerste Wereldoorlog passeerden in het station van Montenau tot 40 treinen per dag. Na 1945 verloor de spoorlijn haar belangrijkheid. In 1987 werden de spoorstaven opgebroken en was het definitief gedaan. Op de plaats van de spoorlijn werd een fiets- en wandelpad aangelegd, dat de naam Ravelpad draagt. Het pad heeft een lengte van 18 km en is aangelegd in de vroegere spoorwegbedding, de zogenaamde Vennbahnstrasse. Cafés en restaurants langs het traject nodigen uit tot een korte rustpauze. Dit pad is geschikt voor de hele familie. Onderweg vertellen infopanelen ons over de geschiedenis van de spoorweg en ook over de natuurgebieden waar we langs komen.
Al vlug zijn we in het Wolfsbusch. Het Wolfsbusch in het westen van het dorp is één van de meest geliefde wandelgebieden in de Oostkantons. Het hoogteverschil varieert tussen de 370 en de 595 meter en garandeert daardoor zeer afwisselende wandelingen in een schilderachtig decor. De vooruitstekende rotsen Am Stein en Kuckerell bieden heerlijke panoramas. Op de rotsmassa Am Stein staat een 20 meter hoog houten kruis, dat van ver zichtbaar is. De totale oppervlakte bedraagt zowat 1000 ha. Naaldbomen zijn de meest voorkomende bomen. Loofbomen nemen ongeveer 20% in. Het Wolfsbusch is een uitgesproken brongebied, dat het waterleidingsnet rechtstreeks van water voorziet. Het ijzerhoudende water is drinkbaar, zeer verfrissend en smaakvol. Als wild treffen we hier nog aan: de ree, de haas en de vos. Het hert, het everzwijn en de das zijn zeer zeldzaam geworden.
In de middeleeuwen werden in het Wolfsbusch grote molenstenen vervaardigd. Meer dan honderd, gedeeltelijk afgewerkte stenen, liggen hier nog verspreid. Wie die mensen waren, die deze stenen achterlieten, is tot op heden een raadsel. Aan het oorlogsmonument in Ondenval en aan het wortelmuseum in Amel staan nog zulke molenstenen. Zoals de naam het zegt, huisden hier vroeger wolven, die het schapenbestand van de arme dorpsbewoners plunderden. Er werd een premie uitgeloofd voor het vangen van een wolf. Rond 1870 zou de laatste wolf terecht gekomen zijn in een valkuil van de boeren. Hij werd genadeloos dood geslagen. Een wild zwijn zal je hier niet meer tegenkomen.
Legende over het Wolfsbusch!
Een legende vertelt dat in de rotsspleten van de Kuckerell vroeger dwergen gewoond hebben. Zij vervaardigden molenstenen. In het Waals zegt men Pierres de Sotais, wat zoveel betekent als kabouterstenen. Zij brachten de afgewerkte stenen s nachts naar Montenau. In ruil kregen ze eten, klaargemaakt door de dorpelingen. Op een dag zouden deze dwergen hals over kop vertrokken zijn. Niemand weet echter waarom. In hun haast vergaten ze hun schat mee te nemen. Deze was ergens in een rotsspleet verborgen. Tot op heden heeft nog niemand ze teruggevonden. Een andere legende vertelt dat het gebied ten westen van de Kuckerell toegewijd was aan de Germaanse god Wotan. Dit zou de reden zijn dat het gebied Zum Verbotenen genoemd werd. De Franse benaming Waud voor Wolfsbusch zou eveneens afgeleid zijn van de naam van deze heidense godheid.
We wandelen door de prachtige natuur, een veelheid van paddenstoelen sieren de bossen in alle kleuren en vormen.
We wandelen verder en komen dan langs Klooster St. Raphaël. Als we Montenau binnen komen ontdekken we het klooster St.Raphaël. Dit mooi gelegen gebouw was eerst een opvangtehuis voor de missionarissen van Steyl. Na 1950 werd het een retraiteplaats en een vormingshuis. Sinds 1987 wordt de villa ingenomen door een gebedsgemeenschap bestaande uit twee contemplatieve orden, zowel mannen als vrouwen. De aanbouw met 27 kamers dient nu nog als vormingscentrum en is voor iedereen toegankelijk, ook voor vakantiegangers. We wandelen verder en komen zo terug aan de ons vertrek.
HERFSTWANDELTOCHT / DE TRAMPELKEU / SCHIMMERT-KLEIN HAASDAL 16/10/2011.
HERFSTWANDELTOCHT.
DE TRAMPELKEU.
SCHIMMERT. KLEIN HAASDAL.
De legende van Schimmert
De naam Schimmert zou volgens een oude legende afkomstig zijn van Karel de Grote, die tijdens een trektocht zou zijn verdwaald. Plots zag hij een licht schijnen (Schinnen) en een licht schimmeren (Schimmert). Als dank voor het weer terugvinden van zijn geplande route liet Karel de Grote op de plaatsen waar hij beide lichtschijnselen waarnam een kapel bouwen.
Schimmert maakt deel uit van de gemeente Nuth, gelegen in de provincie Limburg. De belangrijkste weg is de Hoofdstraat, waaraan de kerk is gelegen. Groot Haasdal en Klein Haasdal (samen Hazel genoemd) zijn twee gehuchten behorend bij Schimmert in de gemeente Nuth. De naam Haasdal is waarschijnlijk afkomstig van het Germaanse "habukas dala" = "dal van de havik". Wij vertrekken met de wandeling in Klein Haasdal. Al vlug wandelen we langs weilanden en zo komen we aan de rand van het Ravensbosch, is een gevarieerd hellingbos met hoogteverschilen van zo'n 50 meter en een oppervlakte van zo'n 80 ha. Het is een zeer heuvelachtige bos.
Zo we komen aan het kleine Joodse begraafplaats, met vier graven die bewaard zijn gebleven in het gehucht Groot-Haasdal, op de Kleverberg, in het verlengde van de Kleverstraat/ Kleverbergstraat, aan de rand van het Ravensbos. De hardstenen grafstenen dragen zowel een tekst in het Hebreeuws, als in het Nederlands. Tevens staan de data op de grafstenen zowel als volgens de Joodse kalender als de gregoriaanse kalender weergegeven. De Hebreeuwse teksten beginnen allen met de tekst פנ (PN), hetgeen staat voor Po Niqbar (hier is begraven), of met de tekst פט (PT), hetgeen staat voor Po Tamoen (hier is verborgen) en eindigen met תנצבה, (TNTBH) hetgeen staat voor Tijeh Nisjmato Tseroera Bitsoer Hachajim (zijn/ haar ziel gebundeld in de bundel [der zielen] des levens). Deze teksten zijn vergelijkbaar met het Latijnse r.i.p. (requiescat in pace, oftewel: rust in vrede) op Christelijke grafstenen.De teksten op de grafstenen zijn met enige moeite nog vrij goed te lezen, maar ze zijn al duidelijk aangetast door een eeuw weer en wind. De stenen zijn erg groot en zo'n twee meter hoog. De kleine begraafplaats werd rond 1822 in gebruik genomen. Al in de eerste helft van de vorige eeuw raakte de Joodse begraafplaats van Schimmert in de vergetelheid. Toen in 1950 hoogspanningskabels werden aangebracht, werd de begraafplaats "herontdekt".
We wandelen nu een heel eind door het bos en komen aan de kasteelhoeve Bockhof. Een restant van een oorspronkelijk adellijk huis, de uit 1677 daterende kasteelhoeve Bockhof (genoemd naar ridder de Bock van Haesdal). De pachthof ligt aan de weg Groot-Haasdal. Het kasteel, dat via een weggetje langs de hof bereikbaar is, is een witgepleisterd, uit twee lagen opgebouwd bakstenen gebouw, met hardstenen deur- en vensteromlijstingen. Het vierkante torentje uit 1677 is voorzien van een tentdak met daarop een koepeltje en een spits in de vorm van een doorgesneden ui. Op deze ui staat een windvaan uit 18e eeuw, voorzien van het familiewapen van Von Bock. De pachthof bestaat uit een schuur en een pachterwoning. Na 1840 hoort deze niet meer bij het kasteelgoed. Het herenhuis krijgt dan een aparte ingang via een zijweggetje langs de schuurgevel. De ruimte tussen de hof en het kasteel wordt dan een binnenplein, dat aan de oostkant wordt afgesloten door een poort. Hierna volgt nog een tweede splitsing. Een stalvleugel, haaks op de weg Groot-Haasdal, wordt dan gedeeld, beide delen worden als woning ingericht elk voor een aparte eigenaar. De voorgevels worden op een gegeven moment voorzien van sierpleisterwerk. Alhoewel het vandaag nog een geheel lijkt behoort het toch toe aan verschillende eigenaars. Maar het geheel is mooi bewaard en de moeite om eens te bekijken
Wij wandelen verder en de 38 meter hoge watertoren van Schimmert, ontworpen door de architect Jos Wielders komt in zicht, wij zijn terug in Klein Haasdal. Zo komen we terug aan ons vertrekpunt.
Een mooie wandeling is het wel geworden, in het dorp is er nog een Boerderijmuseum en vandaag worden er oude boerenstielen vertoont. We willen wel eens gaan kijken wat er te beleven valt.
BOERDERIJ- en HEEMKUNDEMUSEUM SCHIMMERT
Het boerderij- en heemkundemuseum te Schimmert herbergt op een passende locatie een omvangrijke na-oorlogse collectie tractoren, machines en gebruiksvoorwerpen. In de bijhorende tuin en op de achterliggende akker groeien bloemen, groenten en ook oude gewassen, zoals men die op een boerderij zou kunnen aantreffen.
Wij kunnen getuige zijn, hoe ooit het seizoen bepaalde wat er in een boerengezin die dag gebeuren moest. Vandaag zal er gedemonstreerd worden hoe er in vroegere dagen geploegd, gezaaid en gedorst werd. Ook vinden er demonstraties plaats van stroop stoken, vlaaienbakken in de leem oven, wecken en nog meer van die arbeidsintensieve klussen, die ooit heel gewoon waren.
Een rondgang door het museum en wat kijken naar de activiteiten maakt onze dag compleet. Een aangename dag in Nederlands Limburg
Warsage is een deelgemeente van de gemeente Dalhem in de provincie Luik. In het Nederlands noemt deze gemeente Weerst. Oorspronkelijk spraken de inwoners van Weerst één van de plaatselijke Nederlandstalige dialecten in Overmaas. Weerst kende vanaf de achttiende eeuw echter een geleidelijke verfransing. In de negentiende eeuw was het dorp volledig Franstalig. Weerst werd gesticht op een golvende leembodem.
Het landschap vertoont veel overeenkomsten met dat van het nabijgelegen Zuid-Limburg. Uitgestrekte velden en weilanden, met hier en daar een prachtige hoeve. Ook vinden we nog overblijfsels van de fortengordel. Verschillende bunkers staan er in het veld. In de verte zien we de kolenmijn van Blegny. Wij wandelen nu richting Tilleul met zijn boerderijen en huizen in hard steen. Vooral de grote hoeven zijn mooi om te zien, we wandelen verder en komen zo in Bombaye. Hier komen we nu langs de chateau ferme de Bombaye. Is aan reservatie toe en staat in de steigers, deze XVIIIde eeuwse kasteelboerderij is een juweeltje van bouwkunst. Als de restauratie voltooid zal zijn is het een pracht van een gebouw.
We wandelen weer verder en komen in Sangville met zijn kapel midden in de weg, de weg splits rond de kapel. We wandelen weer verder ne nemen de weg naar Cornwez. Hier komen langs een prachtige hoeve. We wandelen nu door de weilanden en komen langs het kasteel van Dalhem. Het kasteel ligt in een toeristische streek, aan de rand van "Le Pays de Herve ". Het ligt op de weg van Visé naar Dalhem, op een enkele honderden meters van het oude historische dorp Dalhem.
Dalhem was, met 's-Gravenvoeren, de kern van het kleine graafschap Dalhem, oorspronkelijk Voeren geheten, en was lange tijd onder bestuur van de Verenigde Provinciën. Het werd overeenkomstig 's-Gravenvoeren ook wel 's-Gravendal(hem) genoemd. De naam Dalhem is van Germaanse oorsprong en betekent "woonplaats in het dal". Het graafschap Dalhem maakte deel uit van de Landen van Overmaas. Gelegen in het Land van Herve we wandelen weer verder en genieten van de prachtige streek. We komen dan aan de ezelopvang, verschillende ezels staan naar de wandelaars te kijken, fijn dat er een opvang voor deze prachtige dieren. Nog wat verder wandelen en dan komen we aan het einde van onze prachtige wandeling.
Onze wandeling vertrekt aan de Montagne Jaune. Via het Europese project "Pays des Terrils" is men er in geslaagd om 18 terrils in Wallonië en Duitsland nieuw leven in te blazen.
Wij wandelen verder door de prachtige natuur, met grote alleenstaande boerderijen. We gaan weer verder en komen aan de Rue des Chateaux. Hier komen we twee kastelen tegen, we maken wel een kleine omweg om bij het eerste kasteel te komen. Chateau de Baelen vandaag een home voor gehandicapten. Een vreemd gegeven is het feit dat dit gebouw de naam draagt van een gemeente waarin het niet gelegen is. Dit ogenschijnlijk abnormaal feit is te verklaren uit het feit dat de eigenaren van het kasteel vanaf het midden van do zeventiende eeuw tegelijk ook heer van Baelen waren. Het kasteel is van de weg gescheiden door middel van een poortgebouw, uit de tijd van Lodewijk XIV. Het kruisvormige dak van het kasteel wordt versierd door pieken die de zon en de man voorstellen en heeft een heel ruime, statige binnenplaats die wordt omringd dom de bijgebouwen. Een driehoekig fronton, ter hoogte van de dakrand, is versierd met de gebeeldhouwde wapens van de Pirons en de Franquinets met erboven een kroon en omringd door rocailles in Lodewijk XV-stijl. Het hoge leistenen dak, dat uit één vlak bestaat en een lange kruisvormige nok heeft, wordt verfraaid door dakkapellen van twee verdiepingen hoog. Aan de uiteinden van deze nok staan twee grote schoorstenen. Ten slotte staan er rechts en links twee grote vierkante torens - die tamelijk ver naar voren staan - met daarop een hoge spits met meerdere rondingen die zeer zeldzaam waren in het vroegere hertogdom Limbourg.
We keren terug naar het parkoers waar we aan Kasteel De Ruyff. De oude Ruyff, gebouwd op een lagergelegen terrein, ligt slechts op 300 meter ten westen van het naburige en later gebouwde - kasteel Baelen. Terwijl de Ruyff wat betreft haar functie, minder belangrijk was dan kasteel Baelen, lijkt ons de Ruyff toch schilderachtiger en boeiender. De muren, die een mooie structuur hebben, weerspiegelen in het water van de grachten die aan drie kanten om het kasteel heenlopen en in het grote wateroppervlak dat aan de zuidkant aan het kasteel grenst. We wandelen weer een stukje verder en komen aan een prachtige hoeve. Zo komt het landelijke weer duidelijk boven.
We gaan weer verder en boven onze hoofden een groep trekvogels die over vliegen naar warmere oorden. Weer een stukje verder door de weilanden wel sterk glooiend maar de zichten zijn machtig. We komen zo in Herbesthal. Nog even en we zijn terug aan ons vertrek. Een prachtige wandeling hebben we vandaag gedaan.
36 E MARCHE D'APRES-MIDI / MARCHEURS DU FORT DE BATTICE. / BATTICE 08/10/2011
36E MARCHE DAPRES-MIDI.
MARCHEURS DU FORT DE BATTICE.
BATTICE.
Vertrek in het centrum van Battice en het eerste gebouw dat we tegen komen is het stadhuis. Gebouwd in 1716 en tussen 1790 en 1794 het zogenaamde Hof van Justitie van Herve. Na 1880 vervangen door een ruimer gebouw maar afbrand door de Duitsers in augustus 1914. In 1923 werd heropgebouwd in het huidige vorm.
Dan wandelen we de natuur in met een vergezicht over het prachtige Land van Herve met een zicht op de 1300 meter lange viaduct van de hogesnelheidslijn. We wandelen door het Land van Herve met zijn prachtige vergezichten en zijn golvende landschap en vlug komen we in Chaineux. Haar naam komt van het Latijnse Cassanetum wat eikenbos betekent. In de 17de en 18de eeuw was het een belangrijk wolcentrum, maar in de 19de eeuw ging het bergaf door de mechanisering in de streek rond Verviers. We komen aan het kasteel Bosse een kasteel in Maaslandse stijl 1700. Prachtig gebouw mooie ingang.
Wat verder mooie huizen, boerderijen en een waterput dicht bij de Kapel van Sainte Agathe dit achthoekige kapel uit de 18de eeuw word door de bevolking van Chaineux zeer gewaardeerd en de heilige word aanroepen tegen kanker. Weer wandelen we wat verder en komen zo aan het kasteel van Chaineux. Dit imposante gebouw uit de 19de eeuw in Empire stijl werd door de familie Xhibitte gebouwd. We wandelen een eind verder en komen aan de familieboerderij Wadell-Bosse.
Het is goed te zien dat dit huis in twee delen gebouwd is. Huis van de beroemde Simon de Bosse. Het eerste huis met datum van de eerste helft van de 17e eeuw ( Maas stijl) en werd uitgebreid in 1669 door Simon de Bosse (Louis XIII). Hier wandelen we weer verder door de weilanden met zicht op het prachtige Land van Herve. We komen aan het monument MM305. Beroemde observatietoren van Fort Battice, 4 soldaten vochten er tot 18 mei 1940, toen ze werd opgeschrikt door een hevige explosie: twee mannen werden levend verbrand en twee anderen overleefden hun verwondingen. Hun foto staan op het monument.
Weer wandelen we verder langs de weilanden, de veldwegen slingeren door het landschap. Wat prachtige zichten opleveren. We genieten van de prachtige natuur en wandelen zo verder met mooie boerderijen en dan zijn we terug in Battice.
Een mooie en aangename wandeling hebben we hier gedaan, mooie plekken gezien, en vele waardevolle gebouwen zijn hier bewaard gebleven, een stukje industriële geschiedenis meegenomen. Een pracht van een wandeling.
WSV DE SCHOVERIK DIEPENBEEK / HERFSTTOCHT / DIEPENBEEK 03/10/2011.
DE SCHOVERIK DIEPENBEEK.
HERFSTTOCHT.
DIEPENBEEK.
Vandaag een wandeling in Diepenbeek. We wandelen naar het Jongebos. Langs velden en weilanden, Met de vele vakwerkhuizen. Een mooie wandeling, geniet maar van de diavoorstelling
25E MARCHE D'AUTOMNE. / LA CLEF DES CHAMPS ROSOUX. / LENS-SAINT-SERVAIS. 02/10/2011.
25E MARCHE DAUTOMNE.
LA CLEF DES CHAMPS ROSOUX.
LENS-ST-SERVAIS.
Vandaag wandelen we in Lens-St-Servais het volgende dorpje Lens-St-Remy.
Je zou denken dat ze tot de zelfde gemeente behoren maar nee, Lens-St-Remy behoort tot Hannut en Lens-St-Servais behoort tot Geer. Geer dankt zijn naam aan de rivier die hier ontspringt. Het grondgebied van de gemeente werd al in een zeer ver verleden bewoond. Lens-Saint-Servais, dat vlak bij de bron van de Geer is gelegen, behoort tot de zeldzame dorpjes waar in de bodem sporen werden gevonden van bewoning in de bronstijd. Van recentere oorsprong zijn de vele beschermde gebouwen en monumenten van de gemeente.
Aan het vertrek al dadelijk een grote oude boerderij, indrukwekkend. Dan wandelen we door de velden en langs weilanden om zo in Lens-Saint-Remy te komen. Een lindendreef leidt naar de Carmel, een begijnhof gesticht in 1343, waarvan de huidige gebouwen dateren uit de 18de eeuw. De zusters augustinessen verbleven er tot aan de Franse Revolutie. Daarna werd het begijnhof tot in 1956 bewoond door karmelietessen.
De omgeving van de kerk, de pastorie, de dreef en het begijnhof samen met het dorpsplein werd in 1974 beschermd als dorpsgezicht. We wandelen over het groene plein tussen kerk en begijnhof en we vervolgen onze weg. We komen in Blehen. Met zijn kastelen en zijn prachtige oude huizen. We komen aan de kleine brouwerij Du Flo. Dan weer verder langs het kasteel en dan komen we in Poucet. Ook hier weer prachtige gebouwen en veel landbouw. Zo komen we terug aan ons vertrek en eindigt een prachtige wandeling.
11E MARCHE D'OCTOBRE. / MORTIER C'EST L'PIED. / BLEGNY 01/10/2011.
11E MARCHE DOCTOBRE.
MORTIER CEST LPIED.
BLEGNY.
De wandeling vertrekt in het Toeristische domein de Blegny-mine. Het huidige Blegny koestert de herinneringen aan de mijnbouw, die het Luikse bekken meer dan een eeuw lang heeft gedomineerd.
Met zijn ondergrondse galerijen en zijn bovengrondse installaties houdt deze lijnschacht zowelzowel op historische als op technisch vlak de collectieve herinnering in stand aan de mijnbouw, die eeuwen lang zijn stempel op het Luikse bekken heeft gedrukt. Het Musee de la Mine werd ondergebracht in de gebouwen van de Puits Marie, de oudste mijnschacht van België uit 1816. Geeft een overzicht van acht eeuwen Luikse steenkoolmijnen.
Wij kunnen over het domein wandelen langs de terrils. De terrils en galmeiheuvel van Het Pays des Terrils zijn de stille getuigen van een belangrijk stuk economische en sociale geschiedenis in het mijnbekken van Luik en Aken. Na het stilvallen van de industriële activiteit, heeft de natuur deze plaatsen weer volledig veroverd. Het gelijknamige Europese project wil die uitzonderlijk locaties toegankelijk maken met informatie en infrastructuur. Zo staan er op geregelde afstanden info borden rond de terril waar informatie over de geschiedenis van de mijnbouw en ook welke fauna en flora er te zien is.
Wij wandelen weg van het domein en wandelen door het prachtige Land van Herve wij wandelen weer verder en komen zo in Chenestre een deelgemeente Dalhem. Langs een paar prachtige huizen en boerderijen, langs de ruïne van het kasteel van de graven van Dalhem. Dan wat verder door het centrum van de Dalhem. We steken de Bolland over. En komen aan het kasteel van Dalhem een prachtig kasteel in een 5ha groot park.
Dan weer verder en we komen in Feneur een klein dorpje met grote boerderijen. En dan komen we terug in Blegny, langs de oude mijnschacht en dan over het domein en zo hebben we een mooie wandeling tot een goed einde gebracht.
De wortels van de tabaksplant reiken tot in Amerika. Het waren ontdekkingsreizigers zoals Columbus die de tabaksplant met veel andere specerijen van het 'Nieuwe Land' naar het Oude Continent voerden.Uit de archieven blijkt dat reeds in de 17de eeuw (1650) sprake was van tabaksteelt in Wervik. Al vlug ontstaat er tabakshandel. Vanaf de 18de eeuw wordt de streek getekend door de smokkel richting Frankrijk.
In 1945 wordt een tabakssyndicaat opgericht om de belangen van de planter en de verbetering van de teelt te bevorderen en te verdedigen. Het tabakssyndicaat heet nu Tabakscentrum en staat in voor de taxatie van de tabak en de begeleiding van de tabakstelers. Tot op heden blijven tabak en Wervik nauw met elkaar verbonden. Hoewel de teelt de jongste jaren sterk achteruit is gegaan, is het de enige regio in ons land waar er nog op betrekkelijk grote schaal tabak wordt verbouwd. Meer dan 90% van de huidige Belgische tabaksteelt is in de Wervikse regio te situeren. De 'Wervikse tabak' wordt tegenwoordig vooral gebruikt door de pijpenrokers en de zelfrollers. Alles over tabak en de geschiedenis kunnen op het einde van de wandeling ontdekken in het Nationaal Tabaksmuseum. Wij wandelen door het stadje en steken dan de Leie over.
De Leie met zijn oorsprong in het Franse Lisbourg stroomt Vlaanderen binnen via Wervik en gaat in Gent over in de Schelde. De stroom is zo'n 214 kilometer lang waarvan 88 kilometer in België. Sinds het verdrag van Utrecht in 1713 vormt de Leie de grens tussen Wervik in België en Wervicq-Sud in Frankrijk. De waterstroom die vroeger bij de Engelsen ook wel bekend was als de Golden River, was vooral belangrijk voor zijn hoge waardering van het 'Leie-vlas'. Tussen Komen en Astene, of Vlasleie, stonden ieder jaar miljoenen vlaskapelletjes. Het vlas werd in de Leie geroot. Dit is het eigenlijke rottingsproces van het vlas, waarbij het vlas tussen de 14 en de 21 dagen in het water moest gedompeld blijven. Het vlas dat gedompeld werd in de Leie, stond voor kwaliteit. De vlasnijverheid bracht ook de economische welvaart met zich mee. Wij zijn nu in Frankrijk. We wandelen door Wervicq-Sud. Langs De Eglise de l'Immaculée-Conception. En dan komen we in Comines.
Komen, ook wel Frans-Komen ligt langs de Leie, die er de grens met België vormt. Aan de andere oever ligt het Belgische stadje Komen. De Eglise Saint-Chrysole is een kerk in neobyzantijnse stijl. De bouw van de kerk begon in 1925, nadat de oude kerk in de Eerste Wereldoorlog was vernield. Het was een gebouw van de architecten Maurice Storez en Dom Bellot. Voor het geraamte van het gebouw werd gewapend beton gebruikt, toen een innovatief materiaal. Dit geraamte werd opgevuld met meerkleurige bakstenen. De kerk werd op 7 juli 1928 ingewijd; het duurde nog tot 1929 eer ze volledig af was. Een bijzonder mooi gebouw, op het plein staat Het Belfort van Komen is een van de Belforten in België en Frankrijk op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. De geschiedenis van het belfort gaat terug tot de 12de eeuw. Het gebouw kreeg zijn huidig uitzicht in 1623. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het belfort opgeblazen. Het werd in 1924 herbouwd. Het is een prachtig gebouw gelegen op een plein met verschillende prachtige huizen.
We steken weer de Leie over om terug in België te komen. Komen-Waasten (Frans: Comines-Warneton) is een stad en faciliteitengemeente in de provincie Henegouwen. Zij vormt een Henegouwse exclave aan de zuidgrens van de provincie West-Vlaanderen. Vóór de vaststelling van de taalgrens in 1963 behoorde de fusiegemeente tot de Vlaamse provincie West-Vlaanderen, evenals het naburige Moeskroen. Sindsdien is de stad, die sinds de 19de eeuw al sterk verfranst was, zo goed als volledig Franssprekend geworden: slechts 7 à 8 procent van de inwoners heeft thans een Nederlandstalige identiteitskaart.
We wandelen verder en steken weer de Leie over en komen zo aan het tabaksmuseum. De Briekenmolen, ook wel Stenen Molen genoemd is een onderdeel van het Nationaal Tabaksmuseum te Wervik toont de geschiedenis van het roken, het kauwen en het snuiven via merkwaardige voorwerpen en vele bijzondere illustraties. Een introductie in de magische en bizarre wereld van het tabaksfenomeen. We bezoeken het museum.
Het Nationaal Tabaksmuseum is: 4.200 geïnventariseerde collectiestukken, van de 16de tot 21ste eeuw, meer dan 600 m² tentoonstellingsruimte voor de vaste collectie, met als centraal gebouw een geklasseerde, maalvaardige bakstenen stellingmolen van circa 1800 en de belangrijkste collectie tabakspubliciteit en tabaksverpakking in België. Het museum geeft een overzicht van de diverse vormen van tabaksconsumptie: van pijp over sigaar en sigaret tot snuif- en kauwtabak. Bij elke vorm horen typische instrumenten: de accessoires van de tabaksgebruiker.
Ongeveer 2.500 van die accessoires zijn permanent in het museum tentoongesteld! De Pijpengalerij toont de benodigdheden van de pijproker (pijpenhulzen, rekken, vazen ), de aanmaak van kleipijpen, diverse soorten pijpen (naar materie: klei, porselein, meerschuim, bruyère naar gebruik: rookpijpen, tentoonstellingspijpen, zogenaamde reservistenpijpen ), merkwaardige pijpen (16de tot 20ste eeuw). Ook het tabak snuiven met snuifraspen, snuifdoosjes in allerlei vormen en materialen, snuifflesjes en snuifpotten (vooral 18de en 19de eeuw). Ook de Pruimtabak, pruim, kauwtabakspotten en spuwpotjes (vooral 19de eeuw). Ook de benodigdheden voor sigaren- en sigarettenrokers, van sigarenkast over sigarenetuis tot sigarenknippers en asbakken. Van sigarettenhouders over sigarettenverdelers tot sigarettenpijpjes (19de en 20ste eeuw).
We wandelen verder en komen langs gebouwen van de voormalige Brouwerij Lannoy (1868-1920) zo komen we terug aan ons vertrek. Een aangename wandeling in Wervik. We gaan nog een bezoek brengen aan de Stad Ieper. Een wandeling in de stad, bezoek aan de Menenpoort. Een mooie rondwandeling met prachtige gebouwen en een prachtig park.
27E MARCHE DES CLAP SABOTS / LES CLAP SABOTS DE POUSSET. / BOVENISTIER 24/09/2011
27E MARCHE DES CLAP SABOTS.
LES CLAP SABOTS DE POUSSET.
BOVENISTIER.
Bovenistier is een dorp in de Belgische provincie Luik en een deelgemeente van de stad Borgworm.
Het was een zelfstandige gemeente tot het bij de fusie van 1971 toegevoegd werd aan de gemeente Borgworm/Waremme. Bovenistier is een landbouwdorp in Droog-Haspengouw dat vooral leeft van de akkerbouw, graan- en suikerbietenteelt. De neogotische Sint-Vincentiuskerk uit 1857. Rechts van de kerk ligt de voormalige pastorie uit het begin van de 19de eeuw. Tegenover de kerk ligt een grote Vierkant hoeve met een kern uit de 16de eeuw. Het was vroeger de zetel van de heerlijkheid. Het binnenplein van de boerderij heeft de vorm van een trapezium.
Wij verlaten het centrum en wandelen door de velden en wandelen naar Viemme. Hier een pracht van een boerderij. Wat verder ligt de oude school. Daar is de controlepost, hier rusten we even en dan weer verder door het landschap, velden en weilanden een echt landbouwstreek. Wat verder komen we in Celles. Ook hier prachtige huizen, grote boerderijen. Bij de volgende boerderij met een pracht van een woonhuis met ernaast een van de Tumulus. Een prachtig zicht. Weer een stuk door de velden en langs de akkers. Deze worden nu stilaan leeg, de bieten zijn ook al gerooid en liggen op hopen te wachten om naar de suikerfabrieken te worden gevoerd.
Stilaan maar zeker doet de herfst zijn intrede, gelukkig vandaag een zonnige herfstdag. Wat verder komen we terug in Bovenistier. Een mooie en zonnige wandeling in Haspengouw.
Verborgen Moois, Haspengouw en Voeren zijn streken vol speciale plekjes. Al dit verboregen moois verdient de volle aandacht van het regionaal landschap en van zijn inwoners. In het uiterste zuiden van Haspengouw, in het rustige Rukkelingen-Loon, is het Hornebos zo een bijzonder plekje.
Vertrek van de wandeling aan het kasteel van Bovelingen. De Rode Dreef met haar statige beuken was de officiële toegangsweg van het kasteel. De baksteenovens die nodig waren om het kasteel te bouwen en te verbouwen, zorgden vooe de rode aarde die je vroeger in deze dreef aantrof, vandaar de naam. In het verlengde van de imposante Rode dreef ligt het kasteeldomein van Bovelingen. Het kasteel staat er niet meer, maar de andere gebouwen herinneren ons aan het rijke verleden. De graven de Borchgrave dAltena lieten hier een kasteel bouwen, compleet met brede slotgracht en ophaalbrug. Aan het begin van de 18de eeuw werd, een prachtig kasteelpark aangelegd met vijvers en parkbomen. Sinds de 20ste eeuw were het kasteel niet meer bewoond en verkommerde het kasteelpark. Een brand midden vorige eeuw bracht de genadeslag toe en de restanten van het kasteel werden opgeruimd.
De gebouwen die je vandaag nog ziet staan zijn de hoeve en de 19de eeuwse dienstgebouwen die bij het kasteel hoorden. Van oudsher bewerkt de mens de zeer vruchtbare landbouwgrond van droog Haspengouw. Enkel op kasteeldomeinen en ruige moeilijk te bewerken plekken krijgen bossen de kans om te blijven bestaan. Deze wandeling neemt ons mee naar het Hornebos dat vroeger deel uitmaakte van het kasteeldomein. Langs holle wegen, door de bossen om zo op het plateau te komen om de omliggende dorpje te ontdekken. Een prachtige wandeling door de omgeving is een bijzonder mooie ervaring.
Een bijzonder plekje is de Wilde bijentuin zeker de moeite om te bezoeken, en moet je mijn verrassing begrijpen als Marc de eigenaars van de bijentuin ons meeneemt naar de bijentuin. Jaren geleden heb ik nog voor Marc gewerkt en nu komen we elkaar hier tegen na zovele jaren, Marc gaat met ons mee door de tuin, laat ons het bijenpaviljoen zien, en geeft ons deskundige uitleg. Het is zeker de moeite om de alternatieve route door de bijentuin te volgen, dit kan als de eigenaar aanwezig is. wij vervolgen onze wandeling en komen zo weer terug op ons vertrek. Een prachtige wandeling.
Je kunt er nog met recht en reden spreken van een vreedzaam, ongerept natuurlijk leefkader. De lucht is er zuiver en nergens wordt de horizon geschonden door rokende fabrieksschoorstenen of flatgebouwen. Het is een waar paradijs voor de wandelaar of fietser. Alles is er in harmonie met de natuur en het landschap.
Met zijn romantische dorpskommen, waarin de kerk nog in het midden staat, de paternoster van kapelletjes en veldkruisen, oude hoeven, typische vakwerkhuisjes met silexmuren, kastelen met bijhorende domeinen, loofbossen, hoogstamboomgaarden, meidoornhagen en zijn onvergetelijke panoramas, oefent de streek in elk seizoen een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op de bezoeker en zeker op ons als wandelaars. Daarom is het ook voor ons een van de favorieten. Wij vertrekken in s-Gravenvoeren, heeft zich ontwikkeld als een lintdorp langs de rivier de Voer, met talrijke loopbruggetjes over het water naar de huizen. De kerk, de pastorie en verscheidene boerderijen in de onmiddellijke omgeving stammen uit de 18de eeuw. Die (Oostenrijkse) periode was klaarblijkelijk een heel voorspoedige tijd voor dit dorp.
Wij verlaten het dorp en vlug komen we in de natuur terecht door de velden wandelen we naar Warsage. Waarbij we de taalgrens oversteken. We klimmen en dalen door het prachtige landschap en mooie vergezichten zijn de beloning. In de verte de spoorwegbrug van St-Martens-Voeren. Wij slaan hier dan ook die richting uit om zo in het dorp aan te komen. Het dorpsbeeld wordt gedomineerd door de 23 m hoge spoorwegbrug. Ze maakt deel uit van de lijn Tongeren-Aken die door de Duitsers tijdens de eerste wereldoorlog werd aangelegd. Dit viaduct sluit aan op de langste spoorwegtunnel van Vlaanderen (2070 m). Ook de langste spoorwegbrug van het land, in Moresnet, maakt deel uit van deze lijn.
De kerktoren van de Sint-Martinuskerk stamt oorspronkelijk uit de 13de eeuw. Links onder de toren bevindt zich het graf van pastoor Veltmans.(1866 1954) Hij speelde een belangrijke rol in het behoud van het Nederlandstalige karakter van de Voerstreek. Onder de oude grafkruisen op het kerkhof bevindt er zich één uit de 16de eeuw. Het staat achter de graven van de bemanning van een RAF-vliegtuig (neergestort in 1944). Nergens in Vlaanderen is de concentratie van gebouwen die volledig of gedeeltelijk in silex (vuursteen) opgetrokken zijn, zo groot als in de twee centrale Voerdorpen, Sint-Martens- en Sint-Pieters-Voeren. Vooral in het gehucht Veurs zijn de voor deze streek zo typische oude vakwerkhuizen nog bewaard gebleven.
De meeste van deze woningen dateren uit de 18de of het begin van de 19de eeuw. We komen aan het Veltmanshuis genoemd naar pastoor Veltmans, een voormalig kapittelhuis uit de eerste helft van de 18de eeuw. Tot 1971 deede het dienst als pastorie. Nu is het een Cultureel Centrum van de Vlaamse Gemeenschap. Hier hebben we controle. Na de rust begeven we ons weer op weg en komen in Altenbroek. Domein Altenbroek een grensoverschrijdend en aaneensluitend natuurreservaat op het grondgebied van s-Gravenvoeren (België) en Noorbeek (Nederland) dankt zijn naam aan een prachtig privé kasteeldomein midden in het gebied.
In 1996 werden de Vlaamse vzw Natuurreservaten en de Nederlandse Stichting Natuurmonumenten eigenaar van 160 hectare van Altenbroek: 135 hectare op Belgisch en 25 hectare op Nederlands grondgebied. De uitzonderlijke landschappelijke en natuurlijke rijkdom van de Voerstreek, en meer bepaald van Altenbroek, is een gevolg van de oostelijke geografische ligging, de hoogte boven het zeespiegelniveau en de merkwaardige samenstelling van de ondergrond. Waardoor je er ook specifieke planten en dieren krijgt.
Wij wandelen door het domein en genieten van de prachtige natuur. Dan weer wat verder komen we terug in het dorpje aan. Een heel mooi plekje is het beschermde pleintje van Kinkenberg, met de recent gerestaureerde Onze-Lieve-Vrouwekapel (1715) Het ligt op de noordelijke oever van de Voer op 100 m van de kerk. Hier verschillende oude boerderijen, en ook de Voer is hier aanwezig en op plaatsen vloeit ze onder de huizen door. Langs de kerk en dan komen we weer aan ons vertrek. Een prachtige wandeling in de Voerstreek.
GREENSPOT HEKS / LANGS BOERENERVEN / HEKS-VECHMAAL 14/09/2011.
GREENSPOT HEKS.
LANGS BOERENERVEN.
VECHMAAL HEKS.
Vanaf een authentieke herberg vertrekken drie bewegwijzerde wandelingen het landschap van droog Haspengouw binnen. Een buitengewoon boerenland met uitgestrekte akkers en spaarzame bosjes die als koepels boven de horizon uitsteken. Dankzij de goede samenwerking met de graaf van Hex konden deze nieuwe wandelpaden worden aangelegd waardoor dit buitengewone boerenland nu ook toegankelijk is voor de wandelaar.
De landelijke sfeer van weleer vind je terug in oude dorpskernen; omringd door monumentale vierkantshoeves en kastelen. Deze omgeving met holle wegen en heerlijke uitzichten vormt een ideaal wandeldecor. De langste wandeling is een topper met niet minder dan 4 kastelen verschillende grote kasteelhoeven. Het eerste is kasteel De Horne met de kasteelhoeve. Het Kasteel van Horne werd reeds herhaaldelijk gerestaureerd, en is nu in het bezit van de kunstfamilie Gerbrand-Van Tijn. De bijhorende hoeve dateert van 1743 en werd gebouwd door de familie Bosch.
Wij wandelen verder door de velden naar Bommershoven. We komen aan het kasteel Terhove dat ligt aan de oostzijde van Bommershoven. Het hoge bakstenen poortgebouw met zadeldak bevat een wapenschild en de vermelding anno 1723. De deurlatei draagt het opschrift In Concordia Humilitate (1759). Alhoewel Terhove administratief tot Borgloon behoort heeft het geschiedkundig meer binding met Widooie. Men noemt het ook Hof van Corbie. Het oudste deel is de Romaanse kapel uit de 11de eeuw, gebouwd met stenen afkomstig uit de Romeinse omwalling van Tongeren. Deze kapel werd gerestaureerd en omgevormd tot salon en eetkamer. Hierin bevinden zich polychrome wapenstenen van alle abten en de latere eigenaars van het kasteel. Tegen dit Romaans gedeelte werd in de 18de eeuw het kasteel met de grote toren gebouwd.
De kasteelhoeve dateert uit 1723. We wandelen door de dreef naar Bommershoven dorp. Dit dorp bezit een kasteel en verschillende grote boerderijen. Het kasteel van Bommershoven is een uitzonderlijk rococo-kasteel uit 1750 omringd door een Franse tuin. Wat verder de zogenaamd "Biezenhof", gesloten hoeve, eertijds afhankelijk van de landcommanderij Alden Biesen. Eerste vermelding in 1309. Aan de winning was een laathof verbonden. Uit de pacht blijkt dat het één van de rijkere hoeven van de Orde was. Wat verder de volgende hoeve; bakstenen complex rond een rechthoekig gekasseid erf met centrale mestvaalt. Rechts, een ommuurde tuin. Woonhuis uit de eerste helft van de 18de eeuw en dienstgebouwen uit de eerste helft van de 19de eeuw. Ten zuidoosten, poortgebouw met duiventil aan de erfzijde; rondboogpoort in verankerde, geprofileerde, kalkstenen omlijsting met neg blokken.
Wij verlaten Bommershoven en wandelen nu naar de dreef van het kasteel van Heks. We wandelen de dreef binnen waar het kunstwerk van Dre Wapenaar. De traandreef er hangen tenten aan de bomen waar in overnacht kan worden. Wij wandelen door de dreef en dan nemen we richting "Monnikenhof" of "Munckhof". In 1174 schenkt gravin Agnes van Loon, weduwe van Lodewijk I (1145-1171), de inkomsten van haar eigengoed van Heks aan het hospitaal van Graethem te Borgloon en schenkt het goed zelf met alle eraan verbonden rechten aan abt Ulricus van de cisterciënzerabdij van Villers. De abdij sticht in Heks een hoeve uitgebaat door broeders en vrije werklieden; deze hoeve beschikte over een zeer uitgestrekt areaal landbouwgrond.
Wij wandelen voorbij Monnikenhof, waar vandaag een landbouwbedrijf in is. Wat verder langs de oude tramweg naar Orye. Na een eind wandelen we terug richting Horne. We wandelen langs de Heerlijkheid Satenbergh en dan komen we aan terug aan ons vertrekpunt. Het is een mooie wandeling.
