20-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Kerstmis, een confronterend familiefeest las ik laatst in een tijdschrift. Voor de één een warm bad en voor de ander een hel. Ondertussen heb ik mijn echte kunstboom, die zó goed is nagemaakt, dat hij zelfs een beetje uitvalt van de zolder gehaald en die staat nu te schitteren met de bedoeling mij in kerststemming te brengen en dat zal wel lukken dit jaar, want in tegenstelling tot de gespannen sfeer van de afgelopen jaren, heb ik er deze keer weer zin in. Kerstmis! De kerstboom, de lichtjes, kortom de sfeer. Ik hou ervan, om thuis te komen, wanneer het buiten veel te vroeg donker is, te druk overal, het regent en waait of zoals nu het hier weer sneeuwt en dan met een drankje bij de kerstboom. Kaarsjes aan, muziekje aan. Misschien zelfs wel kijken naar wéér dezelfde hele cliché kerst films waar, na eerst een heleboel toestanden en andere menselijke drama's uiteindelijk iedereen samen Kerstfeest viert en samen gezellig tranen met tuiten huilt.  “Wat doen we met opa ?” vragen mijn dochters, terwijl wij samen een kerstmenu bedenken. Maar opa wil niet dat zijn kleindochters hem komen halen. “ooooh neeee!” roept hij voor wie er niks meer te feesten valt, behalve over “100 jaar” op zijn eigen begrafenis… verschrikt.

18-12-2011 om 17:23 geschreven door Loewiesa

17-12-2011 om 15:15 geschreven door Loewiesa

Toen ik maandagmorgen op het CS van Amsterdam aan kwam werd er juist met een vrolijke niets aan de hand stem afgeroepen dat de IC trein met bestemming Brussel Zuid  van 9.46 i.v.m. “mompel, mompel , mompel ....  (en dat in 4 talen) was afgeschaft! Ik werd niet vrolijker dan ik al was, met het vooruitzicht om weer een uur te moeten rond dwalen in een tochtige stationshal. Op zoek naar een plekje om in afwachting van de trein even ergens te gaan zitten voor een koffietje en om er een Spitsje of een Metro krantje te lezen, ging ik met de roltrap naar boven en kwam ik éven voorbij de Burger King, ergens tussen 2a en 2b, je-weet-wel nààst het perron waar de Zweinsteinexpres  naar Zweinstein vertrekt en dus alleen toegankelijk is voor heksen en tovenaars en niet voor Dreuzels!  Boven het geroezemoes van de stationshal en nààst de Koninklijke wachtkamer met het imposante hek, waar Hare Majesteit mag wachten als ze met de trein gaat rijden. (Want zèlfs voor de Kwien rijden de treinen blijkbaar niet altijd op tijd… )  En daar ontdekte ik een bijna geheime plek, een café geïnstalleerd in de vroegere wachtkamer van de 1^e klas treinpassagiers en waarvan het schemerige, bijna imponerende interieur stamt ergens tussen 1881-1889 de periode dat het Centraal Station werd gebouwd. Een plek uit een tijd toen reizen met de trein nog een bijzondere ervaring was en mensen niet zoveel haast hadden. Ik nam plaats aan een tafeltje waar ik zicht had op de bar waarop een echte witte Kaketoe onder een bordje met de meer dan duidelijke tekst: “afblijven” de klanten in de gaten hield.  Ik schrok mij een hoedje toen er ineens twee obers met zwarte strikjes op hun witte overhemden tegelijk naast mij stonden. Eentje links en eentje rechts. “Goedemorgen mevrouw!” klonk het in stereo. Jansen en Janssen al dragen die stropdassen, maar toch… en dat allemaal voor één kopje koffie.

15-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zoals iedere 14 dagen weer een paar dagen bij mijn vader doorgebracht. Op de bank bij mijn eeuwig zappende, trieste, verveelde en eenzame vader die nergens zin in heeft tel ik de minuten af tot het tijd is om weer weg te gaan. Af en toe, vlucht ik even weg, naar de stad. Ik heb alweer het graf van mijn moeder en mijn broer niet bezocht. Tijdens het stofzuigen vind ik een enveloppe onder de voordeur. Er zit een wenskaart in, zelf gemaakt door één van zijn aardige buurvrouwen. “Hoe halen mensen het zich in hun hoofd om mij nog iets te wensen?” Mijn vader is verontwaardigd.

Op de terugweg naar huis voel ik mij leeg en verdrietig. De energie die ik de laatste weken met het fitnessen heb opgebouwd lijkt helemaal te zijn verdwenen. Ik neem mij voor de zoveelste keer heel stoer voor, mijn vader minder vaak te bezoeken.

14-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Jlulie knunen meioljik geolevn dat jlulie knunen berjigepn wat heir saatt? De utiozdelrjike karhct van het mneseiljk berin, vlognes de odernzekores van de Uinvesritiet van Cmabirdge, is dat de vogolrde van de lteters in een worod geen bealng hfeet. Het einge bealnrgjike is dat de eretse en de lasatte lteters maar jiust satan. Dit kmot odmat het mneseljik brien bij het lzeen neit lteter per letetr leset, maar een worod als geehel. Verabzned neit? Zeekr wteen, en ik die atljid dahct dat seplling bealngrjik zou zijn! Zo zie je maar, muftengzigen is nenergs voor ndiog! 

09-12-2011 om 07:27 geschreven door Loewiesa

Onlangs hoorde ik iemand zeggen dat hij zich eenzaam voelt bij gebrek aan een sociaal leven. En toen begon ik te denken aan mijn eigen sociale leven. Want eigenlijk voel ik mij de laatste tijd soms ook wel wat eenzaam. En ….Ach. Ook al kan ik sommige van mijn vriendinnen vanwege mijn eigen persoonlijke financiële crisis niet volgen tot de Avenue Louise. Ik kom wel eens buiten. In de rij aan de kassa van de supermarkt maak ik wel eens een praatje. Kleine Italiaanse nonna’s vragen mij wel eens iets uit een van de bovenste rekken te pakken. Er wordt mij regelmatig naar een voor mij bekende maar voor een ander vaak onbekende weg gevraagd. Bij de dokter in de wachtkamer, op de bushalte, op het station of in de trein. Er is altijd wel iemand voor een praatje, al trek ik soms vreemde types aan en soms weet ik binnen de kortste keren alles van iemands leven. Laatst op het station van Brussel-Zuid nog een dame, die het weekend had doorgebracht bij haar ziekelijke zus in Limburg. Iedere twee weken deed ze dat. Ik vertelde onder het genot van een kopje zwarte koffie dat ik alle twee weken naar mijn vader ging. “Dus je bent hier over twee weken weer?” vroeg de dame verheugd. “Misschien kunnen wij eens afspreken om samen de stad in te gaan…?” En ikke: “Wie weet...? Nou... dag hè”!

Ook al heb ik wel eens een cursus gevolgd, ga ik regelmatig naar het zwembad en naar de sportschool. Ik ben lid van geen enkele klup. En dat wil ik het liefst zo houden. Dat wil niet zeggen dat ik aso ben, ik deel met plezier al mijn te betalen rekeningen. Ik heb maar 39 friends op Facebook en ik ben al 3x ontvriend waar ik al weken niet goed van ben! Nu blijkt uit een van die soms nutteloze statistisch geleuter onderzoeken van het een of andere marktonderzoekbureau in opdracht van een firma die instant latte macchiato poedertjes verkoopt, dat onder 700 koffiedrinkers de latte macchiatodrinkers een drukker sociaal leven en het meeste persoonlijke contact hebben met vrienden en bekenden en ook nog het meest actief zijn op social media, omdat zij meer zouden genieten dan de nerveuzere zwarte koffiedrinkers. Dus dat zal het zijn in de toekomst, wil ik mijn sociale leven wat verder uitbouwen: liters en liters latte macchiato!

07-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Kleinzoon Simon is komen logeren. Afgelopen nacht nog minder goed dan gewoonlijk geslapen. Om 3.00 word ik wakker van een klaaglijk geluid uit het kinderkamertje. Nog even liggen wachten. Want meestal gaat het over. Opgestaan, en gezocht naar de kwijtgeraakte speen. Terug naar bed, een uurtje verder geslapen. Weer gehuil. Maar dit keer is hij niet stil te krijgen. Misschien heeft hij naar gedroomd? Het ventje mee naar mijn bed genomen in de hoop dat het gehuil zal stoppen. Nog even liggen neuten en toen was het stil. Om 7.00 wakker geschrokken van een mep op mijn gezicht. Simon heeft zich omgedraaid en ligt naar mij te lachen.  Opgestaan, ontbijt klaargemaakt. Spitsuur in huis. De zoon begint wat later. Is zijn treinabonnement kwijt en zijn gsm. “Màààm weet jij………?” Want mààààm weet gewoonlijk alles. (Wanneer hij even niet kijkt verstop ik zijn dingen, zijn sleutels, zijn gsm, zijn identiteit, vind ik leuk, ik heb toch niks anders te doen en per slot van rekening daar zijn moeders voor. ) Even bellen maar……. Mobieltje zit in de zak van de jas die hij aan heeft. Zoon mist bijna de bus, die gelukkig voor zoonlief, altijd te laat is. Ik haal de afwasmachine leeg die ’s nachts de afwas van de vorige dag heeft gedaan en laat Simon even alleen met zijn speelgoed. Wanneer ik terug in de woonkamer kom, heeft hij de onderste plank van de boekenkast al bijna leeg. Hij staat aan de boeken te schudden als of hij op zoek is naar een verborgen schat.  “Nee Simon, dat mag niet” “neeeeee” zegt Simon en schudt zijn hoofd”. Simon heeft de afstandsbediening van de tv te pakken. Simon gaat mee de keuken in. Wil een handje helpen met het legen van de machine maar ziet dan de open deur van de wasmachine. Zo... Simon doet even het deurtje dicht. Simon begint te huilen. Vingertjes onder de kraan, kusje er op en het is over. Simon gaat voetballen met een bal van stof, de bal verdwijnt in een hoek. Hij geeft het op.  Dierenplaatjes kijken in zijn boek. De koe doet boe. de kip, tok tok, maar het best van al doet hij de vis. Vervolgens kijkt hij in de starende ogen van een pop en steekt er zijn vingertjes in. Ik moet even naar boven om er iets te halen. En ik ben heel snel. Maar Simon is sneller en zit al halverwege de trap, zachtjes zonder hem te laten schrikken kom ik naar beneden en grijp hem in zijn kladden. Om 9.00 begint Simon te gapen en knapt een uiltje. Ik heb net de tijd om te douchen en mij aan te kleden want Simon is weer wakker. Wij gaan naar de winkel. De lucht is blauw, de zon schijnt maar het is koud. De wantjes gaan aan. De duimpjes willen niet in de duimpjes. Simon schudt zijn handjes...  Ik neem mij voor er later een koordje aan te maken zodat hij ze niet verliest. Onderweg verliest Simon er - ergens- een. Na het eten en na het middagslaapje dat hij niet wil slapen gaan wij nieuwe halen mèt een koordje. Simon giet zijn beker met water leeg op het tafelblad van zijn stoel en pletst er met zijn handjes op. "plets, plets! Kijk eens oma alles nat." Wij gaan “Grote Opa” bellen in Amsterdam met de, zoals Simon de telefoon noemt:  'allo 'allo bonjour. “'allo 'allo” zegt Simon. “Hallo hallo” zegt grote opa. Simon kijkt in de gaatjes waar het geluid vandaan komt en geeft kusjes in de telefoon. Dan komen papa en mama en Simon gaat terug naar zijn huis. De afstandsbediening is onvindbaar.

05-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn zoon, die hoopt eens zelf voor een klas te staan, had die morgen een afspraak met de rector van zijn oude school i.v.m. een binnenkort te beginnen stage. Toen mijn zoon een 15 jarige puber was en hij tijdens een proefwerk Engels aan zijn gsm zat te prutsen werd deze terstond in beslag genomen want gsm’s in de klas en dan nog wel bij een proefwerk, waren en zijn volgens het reglement verboden.  Na dat mijn zoon een terechte preek had gekregen van de leraar en naderhand, thuis nog eens eentje van mij, was het de beurt aan de ouders. (ik dus) Zij mochten het ding bij de rector terug halen! Keurig op tijd voor de afspraak klopte ik op de deur en na even gewacht te hebben werd er “entrée” geroepen en stapte ik het "hol van de leeuw" binnen. De pedagoog zat achter zijn bureau de post door te nemen, keek een keer over zijn bril en stak ondertussen doorlezend, haar geen blik waardig gunnend, zittend zijn hand uit. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster die een hekel heeft aan hufters en aan hufterig gedrag, begon zichzelf vragen te stellen over het doel van haar komst, over opvoeding, over reglementen, en over zaken die waarschijnlijk niet meer in de mode zijn zoals etiquette en savoir vivre. Zij kreeg ineens veel zin om de stapel mappen die op de enigste stoel voor het bureau lagen op de grond te kieperen erop neer te ploffen, haar benen op het bureau te leggen en een sigaret op te steken, of beter nog een sigaar. Maar helaas, zij rookt niet, dus ging het over! Beleefd als zij was, bleef zij voor het bureau staan waar zij te horen kreeg hoe erg het wel met haar zoon was gesteld. Zij voelde zich bijna weer als een puber en in gedachte werd zij eventjes terug gekatapulteerd naar de tijd dat zij regelmatig spijbelde (omdat zij iets anders te doen had) en dat zij in het bureau van haar vroegere schooldirecteur moest komen, die je op een griezelige manier minuten lang zwijgend observeerde om dan ineens te vragen of je wel van je ouders hield!  Ik wens mijn zoon veel succes toe met zijn stage.

03-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En daar zit ik dan voor mijn computer naar het scherm te staren vast van plan om in ieder geval elke twee dagen iets op dit blog te schrijven. Maar iedere keer, dat mijn vingers op het toetsenbord liggen en ik probeer een lege Word pagina te vullen is er steeds iets dat mij doet besluiten om de net getypte tekst te selecteren en op de delete knop te drukken….  

De laatste weken mij vooral bezig gehouden met op een krampachtige bijna dwangmatige manier mijn lief die mijn lief niet meer is (hierna gewoon alleen nog maar ex genoemd) uit mijn systeem te krijgen. Ik heb mijn garderobe uitgemest want ik voelde mij steeds meer als een vrouw in foute kleren. Toen ik gleuven aan weerskanten van mijn mond en mijn neus ontdekte heb ik veel te dure verzorgingscrèmes gekocht, in de hoop dat deze een wonder zou kunnen verrichten op mijn gezicht dat door het vele huilen steeds meer op een opgedroogd washandje begon te lijken en ook gewoon, omdat ik het waard ben !!!! Al heeft Superfiller van Knauf waarschijnlijk meer effect. Verder heb ik mij geperfectioneerd in “De Kunst van het oma zijn” en die van de (alles behalve) perfecte dochter.  Ik ben als een “halve gare” gaan fitnessen om het gebrek aan serotonine, endorfine en nog een andere ine,  stofjes die je stemmingen bepalen en waarvan je happy en zelfs high kan worden door –intensief- te gaan sporten of grote hoeveelheden chocolade te eten. Als een wanhopige junkie met ontwenningsverschijnselen op zoek naar een dosis.

01-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste maanden een paar keer dood gegaan aan de bijwerkingen van een ernstige chronische vorm van ludduvuddu en mij voor de zoveelste keer weer eens afgevraagd hoeveel dromen die uiteindelijk alleen maar illusies bleken te zijn, een mens in zijn leven kan verliezen èn weer bij maakt, om ze vervolgens nogmaals te verliezen. Tot ze echt allemaal op zijn en je een muur rond jezelf bouwt waarachter je alleen nog maar grolt, grauwt en argwanend wordt naar iedereen die ook maar even in de buurt komt. Want het doet wat met een meisje, zelfs als dat meisje ondertussen al 57 is en dus beter zou moeten weten. Door dit hele gedoe werd mij de zin van het schrijven en  het hele bloggebeuren ontnomen waardoor ik besloot mijn blog in een comateuze toestand te brengen en Loewiesa een langzame en zachte dood te laten sterven door haar gewoon tussen de mazen van het Wereld Wijde Web te laten wegzakken. Ondertussen ben ik aan het genezen, gaat het beter met mijn schrijfkramp en ben ik van plan dit blog weer te reanimeren.

30-11-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

wegens even geen zin.
(kan zomaar gebeuren)

06-11-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is herfstvakantie er is geen opvang en de ouders werken. Camille (4 jaar) en haar zusje Chloé (13 maanden) zijn bij mij.  Wanneer wij een paar uurtjes later op straat lopen en ergens een pompoendecoratie aan een deur zien, krijg ik een opgewonden verslag over Halloween. Papa had een pompoen uitgehold en besneden tot Halloweenmasker en gevuld met een waxinelichtje naast de voordeur geplaatst. Zij wonen in een rustige straat in een rustige buurt en dan zou je toch denken…….? Maar nee! Verkeerd gedacht. Nog geen uur later is het ding al vernield door “les méchants”.  Camille is een beetje verdrietig en vooral, bijzonder verontwaardigd. Welkom in de wereld van gebrek aan respect voor de ander. De wereld van jaloezie en van afgunst waar mensen die indien de ander iets leuks,  moois of speciaals heeft er plezier in hebben om dat leuke, mooie of speciale kapot te willen maken.

’s Middags is er het dagelijkse aangeraden portie fruit. Camille wil geen banaan, ze wil ook geen appel, mandarijntjes lust ze niet, liever een kiwi of nee, misschien toch een peer. Uiteindelijk eet ze niets. “Vroeger at jij ook graag fruit” zeg ik haar, terwijl haar zusje hààr portie met heel veel smaak ook op eet. “Vroeger ja” antwoord Camille en ze kijkt mij aan als of ze wil zeggen: domme oma. ” Vroeger, was ik nog klein en had ik geen smaak! Toen at ik alles ! Zèlfs……. sla!”

03-11-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen heel lang saai en grijs  weekend geklasseerd en afgewerkt als voltooid verleden tijd.

Vrijdag met zon uit Brussel vertrokken.  Ter hoogte van de grote rivieren werd het grijs. In Rotterdam en Den Haag regende het. Het zalige en zonnige accent van het zuid-franse stel op stedenbezoek tegenover mij ging in iedere geval mee naar het noorden maar ik raakte het halverwege kwijt. Amsterdam was grauw en somber.  

Zaterdagmorgen, nog steeds grijs en vochtig. Het in de supermarkt aan de stok gekregen met een etterbak die achter mij in de rij stond te drammen. Diep in mij zit nog steeds een Amsterdamse en ik heb de klootzak ter plekke afgebekt waarna hij zich gedeisd hield. Ik was trots op me eige.

Zondag, hetzelfde weer, grijs, triestig.  Met mij pa gaat het goed. Hij heeft nog steeds nergens zin in. Ik ben alleen gaan wandelen.

Maandagmorgen  op de terugreis naar huis brak het zonnetje door en ik had een afspraak op het station van Roosendaal met “The man with the harmonica” De harmonicaman is een paar weken geleden in een van mijn bluesmomenten in mijn mailbox blijven plakken en sindsdien mailden wij tot soms wel 7 x per dag, ook hebben wij een aantal telefoonmarathons van meer dan 2 uur non stop gehouden en leuk gepraat. En zo dachten wij, misschien zou het irl ook wel klikken. Maar het klikte dus niet en dat al direct bij de eerste oogopslag. Na een beetje doelloos rondgelopen te hebben in een stad waar ik anders nooit zou zijn gekomen, zijn wij op een terras op de grote markt neer gestreken, om er onder begeleiding van het carillon van de St.Janskerk iets gaan drinken en iets te eten. Omdat wij elkander verder niet zouden verrassen gekozen voor de “salade van de chef” Maar de chef verraste ook niet echt. Of eigenlijk wel, hoe verrassend is het toch dat restaurants zoiets durven serveren. Veel te zoute en harde spekblokje op een bedje van eikenbladsla met stukjes tomaat, een lepeltje geraspte kaas, en minuscule gebakken broodkruimpjes (uit een pakje)  (Probeer  dat maar eens  aan je vork te prikken.) Zelfs het likje balsamico dressing ontbrak. Eén droge hap! De man tegenover mij, keek langs mij heen naar de dingen die achter mij gebeurden en ongetwijfeld (al is dat moeilijk voor te stellen)  een stuk interessanter dan uw jonge gedachtespinnendevijftigster. En eigenlijk dacht ik: “Dit is niet leuk, ik wil hier weg". Het carillon speelde oud Hollandse kinderliedjes “En dan gaan wij naar de speeltuin"........ (maar dat gebeurde dus niet) 

Het hoogtepunt van het lange en saaie weekend was het weer thuiskomen en de geur van de spaghetti saus bereid door mijn zoon en zijn Marie en het glas zalige wijn uit de fles die mijn zoon uit de kelder van zijn grootouders had “geleend”.  

02-11-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Rogertje kwam op bezoek. Rogertje met zijn eeuwige klakske en zijn sigaartje. Rogertje vroeger onafscheidelijk van zijn Marianne die in de laatste lente is overleden. Ik was hem afgelopen zondag tijdens een wandeling tegengekomen “Roger als je in de buurt bent kom eens langs voor een bakje koffie”. Rogertje liet er duidelijk geen gras over groeien, want hij bleek de afgelopen week al eerder te zijn langs geweest.  Rogertje is een stuk in de zeventig.  Na het overlijden van hun moeder waren haar kinderen niet akkoord dat Rogertje in het huis bleef wonen, want er waren toestanden, zoals er wel vaker toestanden zijn in dit soort gevallen.  En Rogertje had drie maanden om zijn biezen te pakken. Nu woont hij in een appartementje voor oudere mensen achter het gemeentehuis. Op dag één kwam er al een buurvrouw voor een praatje. Hij nodigde haar uit maar zij bleek hardnekkig. “Wanneer ik wil gaan eten” zo klaagt Rogertje "dan blijft ze zitten. En dan ik kan toch niet alleen eten? Dat vind ik zielig dus geef ik haar ook een bordje en nu wil ze niet meer weg. ’s Middags wil ik tv kijken en dan begint zij te praten en ze verteld honderd keer het zelfde. Dan vertel ik haar ook 100 keer hetzelfde expres! Waarna ze mij afsnauwt, dat heb je mij al honderd keer gezegd. En dan zeg ik, ja dat doe jij ook, zo zie je eens hoe vervelend dat eigenlijk is.” En zo gaat Rogertje nog een tijdje door. ‘ s Avonds komt haar zoon haar pilletjes brengen. En hij wil de koelkast vullen. Want ma moet niet op Rogertje's kosten eten. “Maar” zo zegt Rogertje: “Ik moet die zeurende vrouw niet elke dag”. Dus ik zet haar buiten door te zeggen dat ik ergens naar toe moet. En dan begint ze te huilen. En wanneer ik weer terug kom, kom ik binnen via achter en kijk tv zonder geluid. Want anders hoort ze dat en staat ze er weer”. Hij leunt eens achter over in de zetel en kijkt tevreden rond en doopt nog eens een koekje in de koffie. De Moeder Theresa in mij trekt zich diep terug en pakt haar schoenen, kijkt op de klok en zegt:” Rogertje ik moet nog een paar boodschappen doen, dus als je het niet erg vind?”  Rogertje is vlug van begrip en stapt op, bedankt voor de koffie en mijn ontvangst en sukkelt de weg af. Ik de heldin van de dag trek mijn schoenen weer uit.

28-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De dagen dat ik lusteloos op de zetel met een plaid over mijn hoofd in de hoop dat de wereld waarin hij leeft zou ontploffen, mij letterlijk en figuurlijk misselijk at aan chocola. Overliep van zelfmedelijden en tot vervelends toe luisterde naar love songs die allemaal  speciaal voor mij leken te zijn geschreven zijn voorbij. De wereld is nog steeds niet vergaan en lacht mij zelfs toe. De blues en de love songs komen mijn oren in en gaan er via mijn neus weer uit en de chaos in mijn hoofd heeft plaats gemaakt voor berusting en de conclusie dat ik niet echt iets voor hem betekende indien het er echt op aankwam. Het leven gaat verder. Ik heb mijzelf weer (een beetje) terug. Men zegt wel eens wanneer er ergens een deur sluit gaat er een ander open en eigenlijk ben ik heel nieuwsgierig naar wat er op mij wacht achter die reeds half openstaande deur…

26-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog vrolijk verbaast over mijn zoon met het dienblad, weer eens naar de wekelijks markt in het dorp geweest. Daar een kennis tegengekomen bisou, bisou (bij ons zijn het er twee) en geduldig geluisterd naar haar klachten waarvan zij er velen heeft en waar als zij eenmaal op gang, geen speld is tussen te krijgen. Daarna zag ik een van de zwemvriendinnen bisou, bisou  en weer bla bla en tot maandag. Bij het kippenkraam een reeds gebraden kip gekocht, wel zo gemakkelijk. Bij de Marokkaan  zalige olijven en brood. Toen kwam ik de 3 Italiaanse sorelle tegen bacio bacio bacio bacio bacio bacio.  Blablablabla.  Zij wonen als sinds hun geboorte samen in het zelfde huis. Al heeft een van hen wel eens ooit een man gehad, al is dat een beetje een mysterie, want ze heeft een zoon. (tenzij zij een engel op bezoek heeft gekregen en van niets meer weet) Daarna weer naar huis om te gaan eten. Mij ’s middags geestelijk voor bereid op het verfklusje dat ik maanden geleden al had bedacht en dat voor de volgende dag geplant was. Dit weekend ook nog mijn persoonlijke record non stop telefoneren verbeterd. Het staat nu op 2 uur en 30 minuten en het had nog veel langer kunnen duren,  indien ik niet zo beroerd had gezeten, vast aan een ietsje te kort snoer, onderaan de trap, naast de kapstok, onder een berg jassen. En mijn zoon maar roepen. “Mààààààm kom je eten?”

24-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het vriendinnetje van mijn zoon is blijven slapen. Dat ze hier wel vaker samen zijn tijdens de weekenden dat ik afwezig ben had ik al opgemerkt vanwege de ordelijke toestand van de “crime scene”. De manier waarop dingen waren omgeruimd waren niet van de hand van mijn zoon die een rommelkont is. (Ik heb duidelijk een carrière als detective misgelopen ) Niet dat het mij hindert, verre van dat. Mijn zoon houdt zich tegenwoordig eindelijk weer serieus met zijn studie bezig. Staat iedere morgen zonder probleem om 5.30 op. Waar is de tijd dat ik hem bijna uit zijn bed moest sleuren? Invloed van het vriendinnetje? Of gewoon bezig volwassen te worden?  Het is een leuke meid en van mij, mag ze blijven.

Ik geloofde mijn ogen bijna niet deze morgen, toen ik mijn zoon na een "goedemorgen mam" de keuken in zag verdwijnen, hem daar een tijdje hoorde rommelen en even later te voorschijn kwam met een dienblad waarop een theepot, kopjes, èn croissants. “Er zijn er voor jou ook mam” zei hij nog en verdween naar boven.

22-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste weken hard bezig geweest de radertjes in mijn hoofd die constant in beweging zijn en steeds weer de verkeerde kant dreigen op te draaien stop te zetten. De laatste dagen de dag geëindigd en begonnen met een lach. Ik grijp de mij onverwachte toegeworpen handschoen met graagte, misschien is het maar een grasspriet, een strohalm. Maar in ieder geval pak ik hem stevig vast.

 Dit keer zonder de weemoed van de laatste keer, langs de roltrap van perron 15 gelopen waar over enkele ogenblikken de trein richting Knokke en Blankenberge met als eerste halte Gent -st. Pieters zou vertrekken. En dan in de trein, met bestemming Amsterdam, deze keer geen wagon waar je achter elkaar zit zoals in een bus, maar een trein verdeeld in compartimenten. Ieder met zes zitplaatsen. Ik installeer mij op een zonnig plaatsje bij het raam.  Tegenover mij neemt een kauwgomkauwend meisje plaats. Ik dommel wat in het zonnetje terwijl de trein het station uitrijdt. Tot Antwerpen blijft het stil dan komen er een stel lawaaiige meiden binnen die voor een paar dagen naar Amsterdam gaan. Het is met de rust gedaan. Met geaffecteerde stemmetjes mag iedereen “meegenieten”.  Het kauwgomkauwende meisje doet de oortjes van haar iPod in kijkt even naar mij en rolt veelbetekenend met haar ogen. (Ik neem mij voor om de volgende keer ook een mp3 spelertje mee te nemen.)   Opeens roept een van de meisjes op theatrale manier: ”My LoveLife sucks!” Het kauwgomkauwende meisje verslikt zich in haar kauwgom en trekt een oortje uit om beter te kunnen horen. Ook mijn aandacht is weer getrokken en denk “Oh jeetje!  Wat stelt die griet zich aan". Want My LoveLive sucks vast nog vele malen erger, maar… Hoor jij mij daar over zeuren?

In Roosendaal moeten wij de trein verlaten vanwege een technisch probleem en raken wij elkaar kwijt. “Dag hè” zegt het terug kauwgomkauwende meisje dat op haar eindebestemming is. De kakelende meiden stappen in een wachtende, maar verkeerde trein.

18-10-2011 om 10:54 geschreven door Loewiesa