Woensdag, de dag van mijn kleindochter Chloé en bovendien vakantie. Deze keer kwam ook Camille weer eens een dagje mee. “Omaaaaaaaa!!!!!!” riep ze al met uitgestrekte armpjes toen haar papa haar ’s morgens bracht. ”Ik heb een spel meegebracht!” “Oh wat leuk” Probeerde ik enthousiast te klinken, want ik heb een hekel aan spelletjes. Indien je van mij afwilt als ik op bezoek kom, hoef je maar één ding te doen en dat is voorstellen om “gezellig” samen een spelletje te gaan spelen. Dan krijg ik aanstonds een aanval van acute ludiekdinges of erger, ik fake iets anders engs.  Veel te vaak “gezellig met een kopje thee” spelletjes gespeeld tijdens regenachtige dagen met mensen die niet tegen hun verlies kunnen, pionnetjes of kaarten, die op de een of andere manier spoorloos verdwenen, spelregels die te plekke werden aangepast, net zoals dat uitkwam. Ik herinner mij een verregende grote vakantie waar ik ingewijd werd in de wereld van Monopoly.  Uren achter elkaar.  Panden gekocht in de Kalverstraat, en toen gebeurde het. Ik viel op een “kanskaart” en ik moest naar de gevangenis! Maar ik wilde niet naar de gevangenis: “Je moet!!Je moet!!!” Ik hoor het ze nog roepen!  En daar bleef ik zitten: uren!!!  Oervervelend. Wat heb ik me soms zitten “Mensergerjenieten” bij zoveel fanatisme.  Bij een spelletje Belote  (soort van Klaverjassen) brak er om 2.00 ‘s nachts bijna oorlog uit …..We hebben getekend en gekleurd mijn kleindochter en ik, punten geslepen aan nieuwe potloden, we hebben gepuzzeld en geboetseerd, ondertussen het flesje gegeven aan Chloé, Pampers verschoond, en naar Mickey gekeken op tv, boekjes gelezen, eindeloos gebabbeld. Eten klaar gemaakt en vervolgens gemixt, de hongerige gespijsd. Weer Pampers verschoond even buiten gelopen, Camille huppelend en zingend voor mij uit: "Mooi, de wereld is mooi! " En inderdaad de wereld kan mooi zijn zonder spelletjes en vooral zonder valsspelers. En toen weer thuis….. kon ik er niet meer onderuit! We zouden Memory gaan spelen. Om Memory te spelen moeten de kaartjes ondersteboven op de tafel worden gelegd en goed door elkaar gehusseld worden. Maar van husselen wilde mijn kleindochter niet horen.  Ieder kaartje werd eerst grondig bekeken en toen vakkundig geplaatst en zij zou ook nog eens beginnen.  Ze is nog maar drie. Maar ze is geweldig slim, mijn kleindochter !

10-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op zoek naar inspiratie, heb ik een verkeerde beweging gemaakt, en daarbij is het in mijn rug geschoten. Zodat ik voorlopig, alleen nog maar schuin kan schrijven ……

08-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

M‘lief moet aan de bril, om beter te kunnen horen en omdat hij de laatste tijd de afritten op de snelweg wel eens voorbij rijdt. Ook kan hij de lettertjes op de tv niet meer zo goed lezen. Ik moet mee om uit te kiezen. Iets wat niet altijd evident is, want de smaak van m’lief en mij verschilt soms nogal. Zijn blue van blue jeans is bijvoorbeeld een ander blue dan het blue van mij. Maar ieder zijn smaak en smaken verschillen dus daar zul je mij niet over horen, maar toch....Zo heeft hij zich het afgelopen jaar een paar truien aangeschaft waar ik niet echt heel gelukkig van wordt als ik er naar moet kijken en die mij steeds met de gedachte doen spelen om toch binnenkort  spontaan een kookwasje te doen en de truien  gewoon even mee te pakken. Oeps!  Ondertussen weet ik uit ervaring dat ik bij m’lief het meest bereik wanneer ik mij bij zijn beslissing neer leg en niet ga proberen mijn natuurlijk véél betere smaak op te dringen maar gewoon zeg: “Ach, laat maar…….”

02-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Om 3.00 al helemaal wakker, kleinzoon Simon lag waarschijnlijk al een tijdje te huilen, voor ik het door had. Hij was zijn fopspeen weer eens kwijt. Wat zijn dat toch voor een ondingen, waarom neemt hij niet, zoals ik vroeger, een duim, die raak je immers nooit kwijt? Oh ja, ik weet het weer, een fopspeen leer je gemakkelijker af dan een duim! Terug in bed geprobeerd om weer  in te slapen. Maar de radertjes in mijn hoofd draaiden reeds op volle toeren. Het is bij momenten niet altijd echt leuk in mijn hoofd.  Ik denk aan mijn nichtje. Aan de andere oma van Simon, mijn dochters schoonmoeder die verleden week vrij plotseling is overleden. Anorexia komt niet alleen bij jonge meisjes voor. Haar echtscheiding nooit te boven gekomen, leefde zij in het verleden. een wrak op het laatst, een schim van de vrouw die zij ooit moet zijn geweest. Je kunt dus echt doodgaan aan liefdesverdriet.  Ik denk aan mijn lief en aan  
een vriendschap voor het leven. Tot 5.24 nog een paar keer op gestaan voor die ellendige speen. Verdrietig gedacht aan mijn vader, die helemaal niets meer wil en wiens huisarts hem pillen tegen eenzaamheid heeft voorgeschreven ..... Dan terug in slaap gevallen en gedroomd over een bek vol tanden en het legen van de afwasmachine, gezeten op een hele hoge barkruk en waarbij ik een glas brak …..

28-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

We hadden elkaar al een hele tijd niet meer gezien.  Een kaartje met onze verjaardag, met Nieuwjaar en een berichtje bij de geboorte van onze kinderen. Allebei in het buitenland en nog geen internet toen. Geen van beide familieziek deden we niet aan familiefeestjes. Af en toe hoorden we wel eens iets van elkaar via onze moeders. Tot  wij elkaar weer terugzagen op de begrafenis van mijn moeder, begin januari verleden jaar, waar wij heel wat hadden bij te praten en bij te lachen en wij besloten elkaar niet meer uit het oog te verliezen. Een paar maanden later vertelde ze mij dat ze zich de laatste maanden zo verschrikkelijk moe voelde. Een bloedonderzoek toonde veel te hoge bloedwaarden en bij nader onderzoek bleek het om kanker te gaan, leverkanker in  een agressieve vorm,  met uitzaaiingen .  (leverkanker? Is dat niet iets voor zuiplappen die niets beters weten dan anderen het leven te vergallen en  verpesten?   Maar niet mijn enigste nichtje ?!? Vrolijk, spontaan, optimistisch, intelligent, sportief, leuk en lief.  Twee geweldige zonen en een man die nog net zo naar haar kijkt als op hun trouwdag. Hoe wreed en hoe onrechtvaardig kan het leven soms zijn! Wanneer ik haar bel hoor ik nog steeds die enthousiaste vrolijke stem die haar naam zegt om na een tijdje te verzwakken. We praten over de lente, haar laatste lente, over sneeuwklokjes, over krokusjes over….. Ze zegt me te genieten van de kleine dingen in het leven, want voor je het weet is het op! Er zijn geen verwachtingen meer. Geen toekomstplannen.  Ze gaat dood! Er is palliatieve therapie.  Haar man is ondertussen expert geworden in sondevoeding. Nog een laatste chemokuur,  alleen maar omdat zij het wil! En dan, uitbehandeld!  Ze wil Leven! Rekken wat er te rekken valt.  Al is het alleen maar omdat haar jongste zoon dit jaar zal afstuderen en zij hoopt er dan tenminste nog bij te kunnen zijn.

24-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst een leuke mop gehoord en ik dacht nog, die moet ik onthouden, leuk voor op mijn blog. Maar helaas .... ik ben hem vergeten.

Ik onthoud ze niet, moppen. Behalve misschien die van de stampende muis en de olifant op de brug,  of die van de muis, de olifant en de giraffe in de koelkast. En eentje van de allereerste moppen die ik ook ooit heb gehoord en nooit ben vergeten omdat ik hem indertijd gewoon weg niet snapte! Het was in een klas met pubermeiden tijdens de handwerkles (ja echt) Onder het breien, het haken, het naaien of het borduren van allerlei nuttigs werd er volop gekletst en de juf kletste mee. In die tijd waren wij het stadium al voorbij dat wij massaal met onze bedelarmbandjes (een armband waaraan kleine zilveren voorwerpjes (de bedeltjes) hangen. In de jaren 60, een grote mode onder jonge meisjes) de vorige strenge handwerkjuf (weg) plaagden   oh gossie, dat arme mens, hoe gemeen kan men zijn !!!  omdat zij niet tegen  het geluid van de rinkelende armbandjes kon en vooral niet tegen ons.  Een van de vriendinnetjes kwam met de volgende mop die ze de avond ervoor haar oom aan haar vader had horen vertellen. “Er zit een man in een restaurant te eten. Hij roept de serveerster en vraagt”Juffrouw heeft u misschien een droog sneetje?” Waarop de dienster antwoord: “Nee meneer, mijn schoenen kraken”.  De handwerkjuf barste in lachen uit en wij keken elkaar niet begrijpend aan. Vervolgens moesten wij verder werken aan onze nuttige werkjes,  nadenkend, ons afvragend….

23-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De vernieuwde plaatselijke Fitness bleek niks voor ons,  wij werden er ontvangen door de fratello, de cugino of misschien wel de zia van een lokale Maffioos met vage connecties in de voetbal maffia, een arrogante spiermassa à la Stallone met een paardenstaartje. Wij moesten meteen een abonnement van een jaar nemen,  ver boven ons budget. Wij besloten verder te zoeken en vonden een zaal in een dorpje niet ver van onze woonplaats.  Een dorpje met één kerkje, één café, één bakker, vijf kapsalons, zes doktoren en één Fitnesszaal ..... meer heeft een mens niet nodig.  Even waan ik mij in een Rocky film. Wanneer ik achteraan de ruimte zie waar het èchte werk gedaan wordt. De bodybuilders, daar worden spieren gekweekt. En daarbij wordt serieus geleden aan het gekreun te horen. Mijn vriendin en ik grijnzen naar elkaar wanneer wij een paar mannen samen voor de spiegel vreemde draai bewegingen zien maken. Er gaat bijna een nieuwe wereld voor ons open. Vooraan de fietsen, de treadmills of lopers en de crosstrainers. Verderop staan allerlei martelwerktuigen om de verschillende spiergroepen te trainen. “Cardio” zegt onze coach die ons zal coachen tijdens dit avontuur. Wij worden eerst  op de fiets gezet,  Ik begeef mij tussen twee fietsende op sterven na dood zijnde soortgenoten en klim op een fiets, een snelle berekening leert mij dat indien de fietser rechts van mij, die zeker 2 meter lang en 200 kg lijkt te wegen nu op dit moment van zijn fiets naar links zou vallen,  ik hem misschien juist kan ontwijken. Ik neem me voor de dikkerd in de gaten te houden. De hevig zwetende en bijna stomende vrouw aan de andere kant stopt met fietsen, maakt het toestel schoon en mijn vriendin neemt snel haar plaats in. Binnen de kortste keren is dit stuk van de sportzaal veranderd in “le dernier salon où l'on cause". Vrolijk babbelend over koetjes en kalfjes, ondertussen onze toerenteller in de gaten houdend en onverstoorbaar doortrappend vliegt het landschap voorbij in een snelheid die men niet voor mogelijk houdt. 

17-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 “Flasque” zei mijn aquagymvriendin, terwijl zij tegen haar onderarm tikte. Wij zaten op de rand van het zwembad in afwachting van het signaal van onze tewaterlating. Want we mogen er niet eerder  in van de juf vanwege de verzekering.  Ik bekeek mijn eigen armen en antwoordde ” Boffff”. (Boffff is een interessant "frans" woord  voor als je het  even niet meer weet) “Vraiment affreux” ging mijn aquagym vriendin verder, straks in de lente, en dan van die blote zwabberarmen. “Wij moeten hier dringend iets aan doen” ging zij verder, terwijl zij mij kritisch bekeek. Ik trok mijn buik in, en zag dat het meeviel, strekte mijn benen voor mij uit en de zwaartekracht trad onmiddellijk  in.“Wij moeten verstevigen!” Ging mijn aquagymvriendin vastbesloten  verder. “Ja” zucht ik en kijk eens in het rond:  “Een walvis onder de walvissen, met publiek erbij zouden wij kijkgeld kunnen vragen wanneer wij onze kunstjes in het water vertonen,  ik ontwijk de weegschaal al weken want ik weeg vast 99,9 kilo en dat betekent dat ik bijna 60 kilo ben bijgekomen in een paar maanden tijd.   Ik heb niks meer om aan te trekken. Broeken zitten te strak, rokken kruipen naar boven en zitten allemaal raar en al mijn truitjes zijn stuk voor stuk gekrompen. Ik draag hele brede ceintuurs om ribbels te camoufleren.  Valentijn is langsgekomen, met chocoladehartjespralines met kersenvulling en binnenkort komen de “eet mij! eet mij!” paaseitjes weer langs rollen. Misschien moet ik wel weer gaan diëten, of nog meer bewegen”. Wij besloten om weer eens serieus aan het sporten te gaan en de vernieuwde plaatselijk Fitness eens binnen te springen om te zien of dat misschien iets voor ons zou zijn……….

15-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Uit: Liefde

 

Ik hou van je omdat ik een droom heb gehad,

Een koning heb ontmoet en kristal heb verkocht,

Omdat de stammen de oorlog hebben verklaard en

ik bij een put ben gaan vragen waar de alchemist woonde.

Ik hou van je omdat het hele universum heeft

samengespannen om mij tot bij jou te laten komen.

 

 

Uit: De Alchemist

Paulo Coelho

14-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er zijn zo van die dagen. Gisteren, woensdag  Omadag, de dag van kleindochter Chloé en vandaag  is de beurt aan Simon. Hij is ziek, een oorontsteking en conjunctivitis, koorts heeft hij ook. Hij mag niet naar de crèche vanwege besmettelijk. Mijn dochter en schoonzoon kunnen geen van twee vrij nemen, veel te druk op het werk. Maar gelukkig is oma daar, de reddende engel!  Oma die je zo uit de kast kunt trekken zodra je haar nodig hebt. Oma zegt haar afspraken wel af. Dan gaat oma maar niet naar de Fitness, Oma’s horen trouwens niet te fitnessen. Ze moeten ook geen truttige weblogs bijhouden. Oma’s moeten thuis zitten, breien en altijd gereed staan. Ze moeten blauwe schortjes dragen, met bloemetjes, met streepjes of een ander design, speciaal ontworpen voor oma's, ze moeten allesbehalve sexy nylonkniekousjes of wollen sokken dragen. Oma’s mogen geen lief hebben waarmee ze op stap gaan. Ze hebben geen zin in seks en hebben allerhande kwalen. Ze horen treurend achter de geraniums, de cactussen of de vetplanten (tegenwoordig zitten er ook veel achter de orchideeën, of gewoon voor de pc) "wearing a face that she keeps in a jar by the door". ... Simon is ziekies, hij zit wat te jengelen in zijn speelpark, (box) weet niet goed eigenlijk wat hij wil. Een beetje slapen, een beetje rondlopen op de arm van oma, en  heel erg zielig zijn.  Ik leg hem in zijn bedje en rommel ondertussen een beetje boven terwijl hij doorgaat met neuten en het op een krijsen zet. De deurknop van de kast in de slaapkamer valt van de kastdeur en rolt onder bed, ik mag er onder. Wanneer ik de wasmand leeghaal en iets in de kast wil leggen valt de plank met wintertruien van de steun en kukelt de hele stapel om. Ik zeg “Shit” en duw de plank met alle doordewarnutruien weer op zijn plaats. Het is eindelijk stil in het kinderkamertje. Dan stopt er een auto voor de deur van mijn Italiaanse buurman. Uit "goede" Italiaanse gewoonte wordt er  een paar keer geclaxonneerd i.p.v.  zoals "normale mensen" doen gewoon uit te stappen en aan te bellen. Simon begint terug te huilen. De dag is nog jong. En dit is pas het begin.

Het levert in ieder geval een logje op en ik ben het weer even kwijt.

10-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Sinds het begin van het nieuwe jaar het wijkbureau van de Amsterdamse politie al twee maal van binnen gezien. En niet omdat uw "gedachtespinselendejongevijftigster" iets had mispeuterd. Want, oooh nee!  Zij is de onschuldige onschuld bijna zelve! Twee keer moest zij op het politiebureau zijn, voor aangifte van een misdrijf…….! Een tijdje terug. Er was sneeuw aangekondigd en zij besloot de auto van haar vader te nemen om boodschappen te doen vóór dat de aangekondigde verschrikkelijke sneeuwbui zou losbarsten. Toen zij bij het voertuig aankwam constateerde zij dat de achter en een zijruit aan passagierskant die nacht waren ingeslagen. (Zomaar gratis en voor niets, uit frustratie, niet gekregen, misgelopen, niet aangenomen kansen of gewoon, just for fun? Gewoon om dat het kan !!!) Dat zij daar niet echt blij van werd hoef ik u zeker niet te vertellen. Op naar het dichtst bij zijnde politiebureau voor aangifte van het delict. Toen zij het politiebureau drie uurtjes en twee kopjes koffie later verliet, met een tot ziens van de aardige agent die haar had ontvangen waarop zij er prompt uit flapte: “nou eigenlijk liever niet” en de agent vervolgens lachte, dat ze altijd welkom was voor een babbeltje en een kopje koffie. De politie is immers Uw beste vriend!  Wat haar weer even wat vrolijker maakte. Vervolgens vertrok zij, midden in de ondertussen gearriveerde sneeuwbui, richting Carglass aan de andere kant van de stad met twee “open” ramen waardoor de verschrikkelijke sneeuwbui nog vele malen erger aanvoelde en geloof mij (of geloof mij niet) daar werd zij echt niet nòg blijer van. De tweede keer dat zij een bezoek bracht aan het politiebureau was afgelopen vrijdagmiddag  (niet omdat zij behoefte had aan nog een gratis kopje koffie of aan een praatje met zomaar een politieman) Maar om er aangifte te doen van een gestolen nummerplaat. Er was al drie weken niet met de auto gereden, haar vader was zelfs niet bij zijn auto geweest en in die drie weken hadden nummerplaatdieven  dus vrolijk hun gang kunnen gaan, tanken om vervolgens weg te rijden zonder betalen. En overvallen plegen. En ook daar werd zij niet echt veel vrolijker van.  De achtentachtigjarige vader die al maanden niet meer zelf met zijn auto had gereden heeft ondertussen besloten zijn auto die ooit een deel van zijn vrijheid uitmaakte, te verkopen. Waar de vader eigenlijk ook niet veel blijer van werd, en hij was toch al maanden niet meer echt heel erg blij.

 Na de verkoop die plaats vond bij een garage in Amsterdam - Noord mocht zij terug, alleen, zonder auto, met het pontje (wat haar voor even weer terug bracht naar haar jeugd) En bij windkracht 6 of 8 (of misschien was het wel 10) en met de wind in haar haren werd zij voor heel even weer blij op dat pontje op het IJ.

09-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

03-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

02-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een rustig weekend gehad, alleen met m'lief. Zonder schuldgevoel. Vroeg naar bed, uitgeslapen, lekker lui geweest! Uitgerust. Ook nog een paar geweldige culinaire dagen achter de rug, lasagne van de Aldi,  Pizza van Dr. O.  Een Chinees uit blik en chocolade taart.  Wandelingetjes gemaakt. Ook nog even de grens over geweest. Givet, een soort van enclave in de Franse Ardennen, zo groot als een zakdoek, waar je in 10 minuten héél Frankrijk door rijdt. Terug langs de Maas via Dinant waar het om deze tijd van het jaar bijna uitgestorven is, maar heel veel hondenstront, waarschijnlijk vanwege "les couques Dinantaises". ’s Avonds bank gehangen. Naar de Pappenheimers gekeken. En toen ging de bel. M’lief deed zuchtend de deur open. Het was mijn zoon, terug van zijn verblijf aan de zee. Hij was zijn sleutels vergeten……....

Vandaag weer eens zelf koken. Er staat rode kool op het menu, zo’n grote waar je bijna een eeuwigheid overdoet om ze klein te krijgen en waarbij je  -als extraatje- ook nog eens handen krijgt die zo prachtig mooi rood verkleuren.

01-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn zoon heeft dinsdag zijn laatste examen gedaan, de uitslag is voor later en hangt volgens de zoon en zijn kompanen af van de creativiteit waarmee de proffen corrigeren. Deze morgen is hij in alle vroegte vertrokken naar zee met zijn klas en Joepie !!!! Als de kat van huis is willen de muizen nog wel eens dansen. Ik heb mij voorgenomen een paar dagen “vrij” te nemen. Geen soms best vermoeiende zoon, geen kleinkinderen. En geen vader. Alleen ik en m’lief en grootse plannen. En dan belt mijn vader . Hij, die anders zèlf nooit belt, is iets kwijt, maar dat is een smoes : ”Je komt dus niet dit weekend?” klinkt hij teleurgesteld.   Ikke: “Nee pa, Dat weet je toch?” Pa: “Er is geen suiker meer”. Ikke: “ Ik heb toch maar pas een pak suiker open gemaakt, je maakt toch geen pak suiker op in een week in je uppie?” ... "Ik heb graag een pak suiker in voorraad” Antwoord mijn pa die de oorlog heeft meegemaakt en mijn moeder die een meesteres in het hamsteren was nog elke dag mist.  “En ik ga vast niet genoeg aan eten hebben als jij niet komt” Ik zucht en voel ergernis en  tegelijkerijd moedeloosheid opkomen  en zeg hem (voor de zoveelste keer) het restaurant beneden de seniorenflats eens te proberen waar hij voor het bescheiden bedrag  van 7 € een volledig menu kan nuttigen en waar hij misschien "vriendjes" kan worden met leeftijdsgenoten “Of” ga ik verder “probeer tafeltje dekje of zoiets dergelijks eens uit”. Maar ook daar heeft mijn onwillige vader geen trek in. “Nou dan eet je maar niet” zeg ik vals........

27-01-2011 om 11:42 geschreven door Loewiesa

Afgelopen weekend oppas oma geweest. Kleinzoon Simon kwam logeren.  En dat betekent ‘s nachts maar 3 x wakker worden en met het "nodige enthousiasme" opstaan om hem die verrekte fopspeen terug in zijn mondje te stoppen. Daarna doorslapen tot het toch min of meer christelijk uurtje van kwart voor 7  wanneer mijn  kleinzoon al enige tijd enthousiast en goed gehumeurd, klaar om een nieuwe dag te beginnen in zijn bedje ligt te brabbelen. Even later, in het nog stille huis waar het manvolk nog ligt bij te komen van een hele vermoeiende nacht. De rot hond van de buren eindelijk opgehouden is met blaffen.  Alleen met mijn rustig drinkende kleinzoon in mijn armen die mij ondertussen met zijn lieve oogjes en met veel belangstelling bekijkt, bedenk ik mij, hoe fijn het zou zijn om dit zen-gevoel voor de rest van de dag, voor de week.....voor héél lang vast te kunnen houden.

25-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

20-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik ben moe, dood en dood moe, mijn schouders en mij nek zijn verkrampt. Ik heb in geen tijden goed geslapen. En als ik dan eindelijk eens slaap dan droom ik alsof ik aan hallucinerende middelen heb gezeten. Dan val ik van grote  hoogtes, wordt achterna gezeten  door schimmige figuren. Ik probeer vergeefs chocoladepaaseitjes van irritant plakkend zilverpapier te ontdoen. Rij “uren” rond om bij het uitstappen te constateren dat ik nog geen 100 meter heb afgelegd. Laatst bleef ik (in een droom) vastzitten tussen de deuren van de tram. “Goh” grapte m”lief, misschien toch eens gaan regimen?  Waarna ik hem vertwijfeld vroeg:”Vind je dik, soms?”  Waarop hij dan weer “diplomatisch”  antwoordde: “maar nee, je bent helemaal niet te dik….en daarbij zo’n graatachtig scharminkel vind ik helemaal niets!” Overdag zit mijn hoofd dan weer vol met watten vergeet wat ik moet onthouden en onthoud wat ik beter zou vergeten. Slaap ik bijna staande en zou ik mij het liefst ter plekke neer laten vallen en slapen, slapen, slapen……

19-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er zijn van die dagen….. Dat de inspiratie, of wat daar voor door gaat,  als vanzelf tot aan je voeten stroomt.  Toen ik dinsdagmiddag thuiskwam na een uurtje sporten voelde ik het direct, natte voeten!  De schuldige,  stond in al zijn  onschuldige witheid, net te doen of er niks aan de hand was, maar verraadde zich zelf door de plas water om hem heen. De afvoerslang bleek uit de afvoerbuis gewipt gedingest of gesprongen (?)en ik vroeg mij af waarom die kaboutertjes i.p.v. grapjes uit te halen met de afvoerslang van de wasmachine niet even dat mandje strijk wegwerkten dat hier al een paar dagen in de weg staat …... Nog wat extra gymoefeningen gedaan en de keuken gedweild in al zijn hoekjes en gaatjes.  Mijn avond kon niet meer stuk. Toen ik een uur later in mijn luie zetel zat, denkend aan de dag van morgen, want ik zou iets leuks …….. belde mijn dochter wiens bevallingsverlof er op zit en sinds maandag terug aan het werk is: “Màààààààm voor morgen!” Begon ze…..Het dingetje in mijn hoofd dat moet doorgaan als hersens schrok ineens wakker en fluisterde: “wat wasiswas er in hemelsnaam  morgen? “ Ik breng Chloé tegen 8 uur bij jou en daarna breng ik Camille naar school ……….en toen lachend”  Mààààààm je weet het toch nog wel? Of ben je het vergeten????” (En ja! Mààààààm was het helemaal vergeten, maar dàt zei mààààààm haar natuurlijk niet! ) “Neeeeeee hoor” antwoordde de liefhebbende ontaarde oma en màààààààm in de hoop niet te gechoqueerd te klinken.

13-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer terug uit Gent,  waar wij een paar “klerenwinkels” (niet echt heel fanatiek) hebben afgestruind op zoek naar koopjes. Ik heb mij  een paar nieuwe schoenen aangeschaft en een bloesje, uit de nieuwe collectie en m’lief een jeans en een mooie trui. Ook nog koffie gedronken bij Pi oftewel 3.14 een koffiehuis op de Groentenmarkt. En ‘s avonds Spaans gegeten in het Spaans Huis. H.G.S. gehad en  ook nog gedroomd over paaseitjes (?) En vooral over de irritante papiertjes er om heen, die ik in mijn droom niet open kreeg….. Maandag was er verlossing en had ik dan eindelijk die “date” met de tandarts, m’Lief stond er op met mij mee te gaan. (Om mijn hand vast te houden) En al ben ik al lang niet meer bang voor de tandarts zoals vroeger toen ik nog een kind was, toch heb ik, gezeten in die stoel, nog steeds enigszins het gevoel aan de goden te zijn overgeleverd.

Ik herinner mij nog hoe ik op de lagere school kennis maakte met het fenomeen schooltandarts. En hoe wij toekeken toen tijdens het speelkwartier er in het leraren kamertje een tandarts stoel  werd neer gezet en wij ons afvroegen wat er allemaal ging gebeuren.  En hoe later tijdens de les de rust werd verstoord door twee binnenkomende vrouwen in het wit met metalen bakjes. Eén voor één moesten wij naar voren komen en onze mond open doen, dan werd er door de zwijgende nors kijkende vrouw met een spiegeltje in je mond gekeken en met een haakje in je tanden gepeuterd. Waarop ze iets naar de andere vrouw mompelde die vervolgens aantekeningen maakte op een kaart met de afdruk van een gebit erop. Had je geluk, dan was het “half jaar” had je minder geluk dan was het “B B”.  Dat betekende: binnenkort boren! En dan moest je die stoel in, in het lerarenkamertje. Waar anderen je al voor waren gegaan en naar buiten kwamen, huilend van ellende en met de vreselijkste verhalen en dan was het mijn beurt.  Zonder verdoving, zonder mijn lieve moeder, zonder enige vorm van voorlichting over wat er allemaal zou gebeuren beleefde ik voor het eerst van mijn leven de pijn van het boren.

11-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa