ik ben Loewiesa ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse Ik woon in "Le Hainaut" In dit blog probeer ik te schrijven over dingen die mij aan het denken zetten dingen die mij aan het lachen maken dingen waarover ik me zorgen maak en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig
Als je je beperkingen kent, kun je daarbinnen, onbeperkt te werk gaan
Jules Deelder
schrijver,dichter
Don't walk behind me I may not lead Don't walk in front of me I may not follow Walk beside me That we may be as one
I'm Out Of Estrogen
AND I HAVE A GUN!
gedachtespinsels, dagelijkse onzin en andere beslommeringen van een jonge vijftigster
Loewiesa
02-02-2011
pannenkoeken
Een hulpje voor wie vandaag, met bloem, al of niet zelfreizend, zelfrijzend , een kuiltje voor een ietsepietsie zout, eieren, melk, eventueel een lepel cognac, een lepel olie, 1 mixer .. èn een pan aan de slag gaat. Zo moet je het dus doen!
Een rustig weekend gehad, alleen met m'lief. Zonder schuldgevoel. Vroeg naar bed, uitgeslapen, lekker lui geweest! Uitgerust. Ook nog een paar geweldige culinaire dagen achter de rug, lasagne van de Aldi, Pizza van Dr. O. Een Chinees uit blik en chocolade taart. Wandelingetjes gemaakt. Ook nog even de grens over geweest. Givet, een soort van enclave in de Franse Ardennen, zo groot als een zakdoek, waar je in 10 minuten héél Frankrijk door rijdt. Terug langs de Maas via Dinant waar het om deze tijd van het jaar bijna uitgestorven is, maar heel veel hondenstront, waarschijnlijk vanwege "les couques Dinantaises".s Avonds bank gehangen. Naar de Pappenheimers gekeken. En toen ging de bel. Mlief deed zuchtend de deur open. Het was mijn zoon, terug van zijn verblijf aan de zee. Hij was zijn sleutels vergeten ....
Vandaag weer eens zelf koken. Er staat rode kool op het menu, zon grote waar je bijna een eeuwigheid overdoet om ze klein te krijgen en waarbij je -als extraatje- ook nog eens handen krijgt die zo prachtig mooi rood verkleuren.
Mijn zoon heeft dinsdag zijn laatste examen gedaan, de uitslag is voor later en hangt volgens de zoon en zijn kompanen af van de creativiteit waarmee de proffen corrigeren. Deze morgen is hij in alle vroegte vertrokken naar zee met zijn klas en Joepie !!!! Als de kat van huis is willen de muizen nog wel eens dansen. Ik heb mij voorgenomen een paar dagen vrij te nemen. Geen soms best vermoeiende zoon, geen kleinkinderen. En geen vader. Alleen ik en mlief en grootse plannen. En dan belt mijn vader . Hij, die anders zèlf nooit belt, is iets kwijt, maar dat is een smoes : Je komt dus niet dit weekend? klinkt hij teleurgesteld.Ikke: Nee pa, Dat weet je toch? Pa: Er is geen suiker meer. Ikke: Ik heb toch maar pas een pak suiker open gemaakt, je maakt toch geen pak suiker op in een week in je uppie? ... "Ik heb graag een pak suiker in voorraad Antwoord mijn pa die de oorlog heeft meegemaakt en mijn moeder die een meesteres in het hamsteren was nog elke dag mist.En ik ga vast niet genoeg aan eten hebben als jij niet komt Ik zucht en voel ergernis en tegelijkerijd moedeloosheid opkomen en zeg hem (voor de zoveelste keer) het restaurant beneden de seniorenflats eens te proberen waar hij voor het bescheiden bedragvan 7 een volledig menu kan nuttigen en waar hij misschien "vriendjes" kan worden met leeftijdsgenoten Of ga ik verder probeer tafeltje dekje of zoiets dergelijks eens uit. Maar ook daar heeft mijn onwillige vader geen trek in. Nou dan eet je maar niet zeg ik vals........
Afgelopen weekend oppas oma geweest. Kleinzoon Simon kwam logeren. En dat betekent s nachts maar 3 x wakker worden en met het "nodige enthousiasme" opstaan om hem die verrekte fopspeen terug in zijn mondje te stoppen. Daarna doorslapen tot het toch min of meer christelijk uurtje van kwart voor 7 wanneer mijnkleinzoon al enige tijd enthousiast en goed gehumeurd, klaar om een nieuwe dag te beginnen in zijn bedje ligt te brabbelen. Even later, in het nog stille huis waar het manvolk nog ligt bij te komen van een hele vermoeiende nacht. De rot hond van de buren eindelijk opgehouden is met blaffen. Alleen met mijn rustig drinkende kleinzoon in mijn armen die mij ondertussen met zijn lieve oogjes en met veel belangstelling bekijkt, bedenk ik mij, hoe fijn het zou zijn om dit zen-gevoel voor de rest van de dag, voor de week.....voor héél lang vast te kunnen houden.
Mijn eerste keer Naar de Cinéma, met de juf van de 3e klas. Wij werden naar onze stoelen begeleid door een dame met een zaklantaarn, want de nummers op de toegangskaartjes (die ik spaarde indertijd en ik spaarde alles) waren tevens de stoelnummers. Eerst was er een voorprogramma met de altijd opgewekte stem van de man van het Polygoonjournaal waarin heel veel vrolijke aandacht aan het koninklijk huis werd geschonken. En er werd gecollecteerd om zomers duizenden zielige stadse bleekneusjes met de Biobus naar het Bio-vakantieoord te sturen om ze daar 6 weken lang Frisse Lucht, Rust, Regelmaat en Reinheid te kunnen aanbieden. En dan begon eindelijk de hoofdfilm en het werd doodstil!
Le Ballon Rouge Een film uit 1956 van Albert Lamorisse. Over een jongetje die op weg naar school een rode ballon vind, vastgebonden aan een lantaarnpaal. Hij maakt de ballon los en de ballon, die precies een eigen karakter heeft, begint hem te achtervolgen door het schilderachtige Parijs van die tijd. De jongen en de ballon worden onafscheidelijk en samen beleven zij allerlei avonturen. Tot ze op een dag achtervolgd worden door een stel jaloerse ettertjes en de film op een zowel trieste als magische manier eindigt. Ouderwets deze film? Nog steeds zijn er mensen die, indien de ander iets moois of speciaals heeft, er plezier in hebben om dat mooie en speciale kapot te willen maken. Een kijkje nemen? HIER,HIER,HIER, EN OOK HIER.
Ik ben moe, dood en dood moe, mijn schouders en mij nek zijn verkrampt. Ik heb in geen tijden goed geslapen. En als ik dan eindelijk eens slaap dan droom ik alsof ik aan hallucinerende middelen heb gezeten. Dan val ik van grotehoogtes, wordt achterna gezetendoor schimmige figuren. Ik probeer vergeefs chocoladepaaseitjes van irritant plakkend zilverpapier te ontdoen.Rij uren rond om bij het uitstappen te constateren dat ik nog geen 100 meter heb afgelegd. Laatst bleef ik (in een droom) vastzitten tussen de deuren van de tram. Goh grapte mlief, misschien toch eens gaan regimen?Waarna ik hem vertwijfeld vroeg:Vind je dik, soms? Waarop hij dan weer diplomatischantwoordde: maar nee, je bent helemaal niet te dik .en daarbij zon graatachtig scharminkel vind ik helemaal niets! Overdag zit mijn hoofd dan weer vol met watten vergeet wat ik moet onthouden en onthoud wat ik beter zou vergeten. Slaap ik bijna staande en zou ik mij het liefst ter plekke neer laten vallen en slapen, slapen, slapen
Er zijn van die dagen .. Dat de inspiratie, of wat daar voor door gaat, als vanzelf tot aan je voeten stroomt.Toen ik dinsdagmiddag thuiskwam na een uurtje sporten voelde ik het direct, natte voeten!De schuldige,stond in al zijnonschuldige witheid, net te doen of er niks aan de hand was, maar verraadde zich zelf door de plas water om hem heen. De afvoerslang bleek uit de afvoerbuis gewipt gedingest of gesprongen (?)en ik vroeg mij af waarom die kaboutertjes i.p.v. grapjes uit te halen met de afvoerslang van de wasmachine niet even dat mandje strijk wegwerkten dat hier al een paar dagen in de weg staat ... Nog wat extra gymoefeningen gedaan en de keuken gedweild in al zijn hoekjes en gaatjes. Mijn avond kon niet meer stuk. Toen ik een uur later in mijn luie zetel zat, denkend aan de dag van morgen, want ik zou iets leuks .. belde mijn dochter wiens bevallingsverlof er op zit en sinds maandag terug aan het werk is: Màààààààm voor morgen! Begon ze ..Het dingetje in mijn hoofd dat moet doorgaan als hersens schrok ineens wakker en fluisterde: wat wasiswas er in hemelsnaammorgen? Ik breng Chloé tegen 8 uur bij jou en daarna breng ik Camille naar school .en toen lachendMààààààm je weet het toch nog wel? Of ben je het vergeten???? (En ja! Mààààààm was het helemaal vergeten, maar dàt zei mààààààm haar natuurlijk niet! ) Neeeeeee hoor antwoordde de liefhebbende ontaarde oma en màààààààm in de hoop niet te gechoqueerd te klinken.
Weer terug uit Gent, waar wij een paar klerenwinkels (niet echt heel fanatiek) hebben afgestruind op zoek naar koopjes. Ik heb mij een paar nieuwe schoenen aangeschaft en een bloesje, uit de nieuwe collectie en mlief een jeans en een mooie trui. Ook nog koffie gedronken bij Pi oftewel 3.14 een koffiehuis op de Groentenmarkt. En s avonds Spaans gegeten in het Spaans Huis. H.G.S. gehad en ook nog gedroomd over paaseitjes (?) En vooral over de irritante papiertjes er om heen, die ik in mijn droom niet open kreeg .. Maandag was er verlossing en had ik dan eindelijk die date met de tandarts, mLief stond er op met mij mee te gaan. (Om mijn hand vast te houden) En al ben ik al lang niet meer bang voor de tandarts zoals vroeger toen ik nog een kind was, toch heb ik, gezeten in die stoel, nog steeds enigszins het gevoel aan de goden te zijn overgeleverd.
Ik herinner mij nog hoe ik op de lagere school kennismaakte met het fenomeenschooltandarts. En hoe wij toekeken toen tijdens het speelkwartier er in het leraren kamertje een tandarts stoelwerd neer gezet en wij ons afvroegen wat er allemaal ging gebeuren. En hoe later tijdens de les de rust werd verstoord door twee binnenkomende vrouwen in het wit met metalen bakjes. Eén voor één moesten wij naar voren komen en onze mond open doen, dan werd er door de zwijgende nors kijkende vrouw met een spiegeltje in je mond gekeken en met een haakje in je tanden gepeuterd. Waarop ze iets naar de andere vrouw mompelde die vervolgens aantekeningen maakte op een kaart met de afdruk van een gebit erop. Had je geluk, dan was het half jaar had je minder geluk dan was het B B. Dat betekende: binnenkort boren! En dan moest je die stoel in, in het lerarenkamertje. Waar anderen je al voor waren gegaan en naar buiten kwamen, huilend van ellende en met de vreselijkste verhalen en dan was het mijn beurt. Zonder verdoving, zonder mijn lieve moeder, zonder enige vorm van voorlichting over wat er allemaal zou gebeuren beleefde ik voor het eerst van mijn leven de pijn van het boren.
Ik ben verleden week een vulling verloren. Het voelt aan als een mega gat waar mijn tong iedere keer onweerstaanbaar naar toe wordt getrokken en ik mij bijna moet vasthouden wil ik er zelf niet helemaal in verdwijnen. Maandag heb ik een date! Een date met de tandarts. Niet echt een pretje, er zijn veel leukere dingen te bedenken,Maar ieder nadeel heb zo zn voordeel. Ongewild ben ik momenteel aan het diëten! Wat dan wel weer mooi meegenomen is
Mlief wil dat ik volgend weekend naar Gent kom, m'lief wil de SOLDEN gaan doen, verontrustend! Afgelopen week waren wij in Amsterdam. Daar was de UITVERKOOP al begonnen. Al die vrouwen die zich op de eerste dag van de SOLDEN de winkels naar binnen worstelen, zodra de deuren opengaan. Om maar als eerste in de rekken of in de bakken te kunnen graaien, daarbij duwend en trekkend om toch vooral maar koopjes kunnen weggraaien onder de neus van een ander. Het lijkt wel crisis! Er was zelfs een kledingzaak in de Kalverstraat waar je als je de winterkou durfde te trotseren en je je in je undies aanmeldde en ook nog eens bij de gelukkige eerste 100 aanwezigen was, je in een uur, een gratis topje of een broek uit de wintercollectie kon scoren. Maar mLief wilde toen geen SOLDEN doen vanwege te druk overal. (m'lief winkelt overigens het liefst als alle winkels gesloten zijn)....Kom je niet? Begon hij te neuten toen ik begon met : ja, maar ? Op de vraag of ik naar Gent kwam, om te vervolgen met: Anders kijk ik wel in de spiegel of beter, ik vraag het wel aan een aardige verkoopster, madammen genoeg! Dus volgend weekend ben ik (misschien) in Gent om er SOLDEN te gaan doen! .. Op ZATERDAGMIDDAG!......... In de drukke Veldstraat! .. MET mlief! ...........Ho ho!!! Biep Biep --- hahahaha hohohoho, hihihihi --- bye bye!!!!
Ze zittener weer op. De feestdagen van 2010. Het kind in mij heeft de hele maand december genoten van de versierde en verlichte etalages. Het begon al met de Zwarte Pieten in de Amsterdamse Bijenkorf die daar zolang ik mij herinner in de Sinterklaasperiode naar boven klimmen en zich, eenmaal boven weer naar beneden laten zakken. En waar ik vroeger, samen met mijn ouders en mijn broertje op koopavond jaarlijks naar ging kijken. Het zijn niet meer de zelfde Zwarte Pieten als uit mijn jeugd, maar even gaan kijken doe ik nog steeds zolang het tenminste nog MAG van de club van Slachtoffers van de Slavernij in Suriname. Ik heb genoten van de kerstmarkten, de kerstboom, de lichtjes, de kerstkalkoen en de plumpudding die ik gelukkig niet heb moeten eten.En dan was er het spetterende vuurwerk op oudejaarsavond in Amsterdam en ik kan geen oliebol meer zien! En de Champagne die ik niet gedronken heb, daar mijn vader en mijn lief vanwege vroegere jeugdzonden alcohol hebben afgezworen en ik in mijn eentje zon fles niet leeg krijg zonder omvallen en ik geen dakloze leuk genoeg vond om even mee te delen. En dan zijn er nog de goede voornemens die ik niet heb, omdat ik me er toch niet aan hou, behalve misschien dan die ene, om in het nieuwe jaar een heel stuk liever te zijn voor mijzelf. En over een paar dagen. Driekoningen... het dingetje in de koek en de kroon die elk jaar weer door dezelfde gewonnen wordt en dan eindelijk! Het hoogtepunt: hmmmm het aftuigen van de kerstboom! Ik kan haast niet wachten. Mijn zweepje en mijn zwarte leren laarzen liggen al vast klaar!
Wat er voorafging: Een maanden lang gezeur met een zichzelf failliet verklaarde oneerlijke verwarmingsketelinstallateur, hun woning tijdelijk onbewoonbaar verklaard en andere Kafkaiaanse toestanden ........
De verwarmingsketelinstallateur en de inspecteur van het gas zagen dat het goed was en draaide de kranen open, drukten op knoppen hiermee een scheiding makend tussen warm en koud.
En het was morgen geweest van de eerste dag van de zoveelste dag. En zij constateerden dat de vloer onder water stond en dat er water sijpelde door het plafond omdat men simpelweg had vergeten een schroefje en een paar buisjes samen te knijpen.
Bijna alles wat mis kon gaan ging mis. Maar eindelijk is het zover. Het lijkt op een slecht scenario van een romantische huiliehuilie film. Bijna blut, maar heel gelukkig. Juist voor de Kerst kunnen mijn dochter en haar gezinnetje eindelijk hun huis betrekken. Eind goed, al goed! (voorlopig)
Hierbij wens ik alle bezoekers van mijn blog en hun dierbaren een goede kerst en een fantastisch 2011.
Naar Gent geweest, leuke, levendige stad in een mooi historisch decor. We hebben gewandeld. De "alsjeereengezienhebthebjezeallemaalgezien" Kerstmarkt bezocht en in een sneeuwbui in het reuzenrad op het Sint-Pietersplein gezeten. Het STAM bezocht, het stadsmuseum van Gent in de oude 14e -eeuwse Bijlokeabdij. Waar wij, blij als twee kinderen, op een op de vloer geprojecteerde luchtfoto zijn straat en (want daar waren wij zeker van ..) zijn voor het huis geparkeerde auto op de vloer ontdekten. Gelachen. Plezier gehad. En hij vroeg mij weer eens, of wij ooit samen zouden wonen en waar? Later! Als wij groot zijn en zonder onze kinderen kunnen Maar eerst zijn er nog die vervelende feestdagen die zo gezellig zouden kunnen zijn Als Indien...En waarover hij al een paar weken eerder aangekondigde, geen zin te hebben in gezeur dit jaar en dat komt mooi uit, want ook ik heb geen zin in gezeur. Maar wie begon er eigenlijk altijd met gezeur? En toen kregen we bijna ruzie. Want hij had natuurlijk gelijk, maar ik nog vele malen erger ..Rest ons alleen . Wat gaan wij eten?
Het was boven op de "Bibelebontse" berg dat ik begreep dat ik vanwege de sneeuw en het ijs, afgelopen week, mijn bezigheden beter binnenshuis bezigde en ik besloot mijn computer eens op te ruimen. Gevonden: een aantal berichtjes die ik om de een of andere reden nooit heb geplaatst:
Brussel, het Martelarenplein. Waar verschillende Vlaamse ministers hun kabinet hebben in een van de grootse gebouwen. Er is daar een soort van café waar die middag van die irritante bekakte Jazz muziek uit de luidsprekers kwam. Waar ze ook heel lekkere koffie schenken en waar je naar het schijnt ook heel goed kunt eten en waar het in het juiste gezelschap heel fijn ..uh wachten is op de trein
Categorie: nutteloze informatie
Tevens ben ik begonnen al mijn oude logjes onder te brengen in categorieën. Ik wist niet dat ik zoveel onzin had uitgekraamd. En geloof mij, Ik leef met u mee en vooral met mijzelf!
Kleinzoon Simon is onze logé van zondag tot maandagavond. Vannacht om 2.57 wakker geworden. Uit de kinderkamer klonken klagelijke geluidjes, eerst zachtjes, dan dringender, bijna boos. Een tijdje liggen luisteren, in de hoop dat het van zelf zou overgaan. Want wie heeft er nu zin om op dit uur van de nacht een warm bed te verlaten? Het probleem kunnen oplossen door een fopspeen in zijn mondje te stoppen. Terug in bed, niet meer kunnen slapen en nagedacht over het afgelopen weekend . Zaterdag wezen wandelen. De sneeuw in het dorp en rond mijn huis waren al goed verdwenen. Maar een eindje verder in de bossen en langs de oevers van de meren van Eau DHeure lag er nog genoeg. Het was vochtig en er was mist. Gemutst, gehandschoend,en met stevige wandelschoenen, die niet geheel waterdicht bleken te zijn, volgden wij de nog verse voetstappen in de sneeuw van de twee wandelaars die ons al voor waren gegaan,ons afvragend, of zij het hadden overleefd....Grote voeten, grote stappen, kleinere voeten met kleinere stappen. Sporen van honden, van vogels en hoefachtige dieren . De sporen van de verschrikkelijke sneeuwman niet gezien. Stilte en af en toe het geluid van een stromend beekje en smeltende sneeuw. Het mysterieuze donkere water van het meer. Wat is het hier stil hè zei ik tegen mijn lief, waarop hij een mp3 spelertje uit zijn jaszak toverde. Even later schalde AC/DC door het stille bos. - Shocking - (Waar is de tijd gebleven dat ik mijn transistortje overal mee naar toe sleepte omdat ik niet zonder... radio Veronica kon?) Gelukkig voor mijn lief zaten wij op dat punt een flink stuk van het water want ik had het spelertje... samen met AC/DC Met veel plezier in het meer gegooid. Na onze wandeling: Het ultieme wintergevoel! Tintelende wangen, natte en koude voeten enChocolat Belge om weer op te warmenin een brasserie langs de weg. En het gevoel genoeg energie te hebben opgedaan voor de rest van de week.
Mijn vader, eenzaam en verdrietig. Mijn vader die zich, sinds het overlijden van mijn moeder nu bijna één jaar geleden, het recht van genieten heeft ontzegt en zijn verdere leven en al wat rest als zeer negatief ervaart. Ook het verlies van zijn enigste zoon, nu 8 jaar geleden, heeft hem een soort van overlevingschuldgevoel gegeven en speelt hem dagelijks parten. Af en toe protesteert het kind in mij en schreeuwt zoals het al jaren schreeuwt ...in stilte: En ik dan?Soms denkt het kind, wanneer zij tegenover haar meestal zwijgzame vader aan tafel zit, dat mama even bezig is in een andere kamer en straks gewoon weer binnen komt en zij weer naar huis kan ..één zorg minder .. Mijn vader die geen hulp of bemoeienissen wil van vreemden. Mijn vader die de politie al aan de deur heeft gehad omdat hij niet antwoord op uitnodigingen betreffende feestjes of andere activiteiten georganiseerd in de seniorenflat waar hij woont. Waarom kom jij hier niet wonen? Vraagt hij vaak Te vaak.
Het vroor dat het kraakte. Ik was 7 en zat in de 2e klas van de lagere school toen het Hoofd Der School onze klas met een bezoek vereerde. Als het Hoofd Der School naar onze klas afdaalde voelde dat net zon beetje als het bezoek van Sinterklaas, maar dan zonder witte baard, zonder gouden staf, zonder tabbaard, zonder mijter en zonder cadeautjes. Wanneer hij in de klassen kwam ging het altijd om iets heel serieus of om een zieke juf of meester te vervangen en dan kregen wij dictee, eindeloos dictee en later breuken, eindeloos breuken! Amper nog adem durven halen. Deze keer begon hij over de vreselijke vrieskou buiten en drukte ons op het hart om toch vooral nooit aan brugleuningen te likken !?! Want dan zou er gegarandeerd iets ergs gebeuren. Daarna verliet hij de klas en gingen wij verder tot de orde van de dag. Ik was verbijsterd .
En op weg naar huis keek ik naar de brugleuning en vroeg ik mij af wat zou er gebeuren . zou ik? Heel vlug . Heeleven .?
Een verrukkelijke jeugdherinnering,De broodjeswinkel waar ik vroeger wel eens kwam met mijn vader in een van de zijsteegjes vlakbij het Rembrandtsplein en waar ik in tijden niet meer was geweest. Een broodjeswinkel die al bestaat sinds 1945 en een begrip is in Amsterdam. Waar men de lekkerste broodjes met gekookte lever heeft en de allerbeste préparé. Waar een kroket geen kroket heet maar een Croquet. Het zou de kroket der kroketten zijn. Kort, dik, stevig, en een tikje onregelmatig van vorm. Robuust, rijk gevuld en met een zachte romige smaak. Gemaakt van puur rundvlees, echte bouillon getrokken met de allerbeste ingrediënten. Een zaligheid....... In mijn herinnering. Wat ik nu proefde was een smakeloos broodje met een veel te dure meelbal erin gesopt in een bouillon waar het rund - waarschijnlijk bang om nat te worden -met opgetrokken poten door heen was gerend . Dit alles verpakt in een harde bleke laag paneer. De kleur van die laag deed mij enigszins denken aan de inhoud - maar dan verhard - van de Pamper van mijn kleinzoon, die sinds kort groentepapjes eet en een overduidelijke voorkeur heeft voor wortels. Ik keek nog even met spijt naar de gekookte lever in de vitrine Maar nee ... ik had al geen trek meer.
dit blog ondersteunt oude spelling nieuwe spelling oude nieuwe spelling onnodig Frans onnodig Engels verkeerd geplaatste leestekens stijl en spelfouten
OVER VRIJE MENINGSUITING!
"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten"
THEO VAN GOGH (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)
OVER LIEFDE
"LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"
May the sun. Bring you new energy bij day. May the moon. Softly restore you by night. May the rain. Wash away your worries. May the breeze. Blow new strenght into your being. May you walk. Gently through the world and know. Its beauty all the days of your life.
