|
Ik hoef geen Christen te zijn om stil te worden in een kerk, een kerstliedje mee te neuriën of mijn naasten lief te hebben. Ik hoef geen moslim te zijn om te genieten van tajines, Marokkaanse koekjes, Turks gebak en de sierlijke lijnen van islamitische kunst. Ik hoef geen jood om klezmer muziek te waarderen of een menora in mijn huis te hebben. Geen heks om de Wet van Drie te respecteren en geen boeddhist om vrede te voelen bij het serene gezicht van een Boeddhabeeld.
Zondag bezocht ik met een vriendin het Tibetaans Instituut in Hoei , waar zondag het Feest van het Boeddisme werd gevierd. Op blote voeten betraden we de grote tempel van een conferentie getiteld : Wat is geëngageerd boeddhisme?
(n.v.d.r. Een onopgevoed joch, erfelijk belast door al even onopgevoede moderne ouders zorgde voor de nodige afleiding door constant te lopen klieren.)
Na een Tibetaanse maaltijd, waarvan ik slechts de helft at , wegens plotseling geen trek meer, wellicht nadat ik de maaltijd, volgens Boeddhistische gewoonte (een ietsie teveel) aandacht had gegeven, namen wij deel aan een inleiding tot meditatie.
Op een matje, rug koninklijk gestrekt , benen in een halve Lotushouding (n.v.d.r. wat op zich zelf al een héle uitdaging is) naast een pluizige dame in een gebatikte flodderbroek en een kaalgeschoren zwever met zweetvoetenlucht. Ik focuste op mijn ademhaling op het "nu" en het "zijn." Niet gemakkelijk voor iemand die stijf van de stress staat, maar een makkie voor uw jonge vijftigster , onder invloed van het groen- gele pilletje.* De ware kunst? Op een elegante manier weer recht te komen.
Bij het verlaten van de tempel werden wij haast opzij geduwd door een groep andere gehaaste toekomstige "verlichten" en reeds "verlichten" met zo te zien, maar een heel bescheiden lichtje in. Mijn vriendin beelf met haar schoenen vastzitten in haar (te) lange wijde flodderbroek en donderde de onderste treden van de trap af "Misschien hebben je engelen (mijn gelovige vriendin heeft er twee, die altijd met haar meegaan) je een duwtje gegeven omdat je "vreemd" ging" grapte ik in een mislukte poging om leuk te zijn. "Nee" antwoordde mijn gelovige vriendin licht geïrriteerd "Dat doen mijn engelen niet"
(n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft nog een lange weg te gaan!)
groen- gele pilletje.* = Prozac
|
