Omstandigheden kunnen ons soms gevoelsmatig sterk nostalgisch maken. Af en toe leeft ook dat gevoel sterk in me. Ik kan dan zitten mijmeren bij een oude foto waarbij mijn gedachten van hot naar her springen, bij dingen die er vergeten bijstaan of bij plaatsen die nog ruiken naar een ver verleden.
Geschiedkundige plaatsen zijn dus altijd al aantrekkingspolen geweest voor mij meer door de herinnering aan de mensen die er toen rondliepen dan door de gebouwen. Maar soms zit die nostalgie ook in een klein dingetje, iets doms, iets waar veel mensen niet zouden bij stilstaan, iets wat velen achteloos zouden wegwerpen, iets zoals... het plastieken Maria flesje dat hier vergeten op een kast staat.
Van wanneer dat flesje dateert, weet ik niet meer maar ik herinner mij wel dat ik het gekregen heb van ons ma ergens in de jaren 80 toen ze naar Lourdes geweest was. Het is een flesje nog voor de helft gevuld met gewijd water . Ik heb het gisteren sinds lang weer eens in mijn handen genomen terwijl mijn gedachten teruggingen naar die tijd toen ma voor ieder van ons zon flesje mee had en hoe we toen nog lachend gezegd hebben : Is het de bedoeling om dat water te gebruiken om de kaars die je in Lourdes aangestoken hebt te doven mocht ze te goed haar dienst doen? Voor de " onwetenden" het was in "de vorige eeuw" een algemeen gebruik als je in Lourdes kwam een kaars aan te steken om voor nageslacht te zorgen. Het flesje heeft misschien zijn zin verloren maar niet zijn waarde want het blijft een herinnering aan ons ma.
Dat is wat ik in het begin bedoelde met " zo van die dingen.... totaal onnuttig en al jaren achteloos vergeten"... IK ben zeker dat de anderen dat flesje al lang weggegooid hebben maar hier sta ik nu met dat flesje in mijn hand en kan er nog niet van scheiden want het heeft een emotionele waarde voor mij. Ik heb het dan ook maar stilletjes teruggezet met dat "gewijd water" en al....
En we zijn reeds bij de letter K De K van .....kanker, het eerste wat door mijn hoofd gaat maar daar had ik het eergisteren over, dus grijp ik naar een prettiger woord terug!
Kinderjaren
Ik wil mijn kinderjaren zeker niet idealiseren maar ik mag wel in mijn handen wrijven want ik heb mooie kinderjaren gehad : ik kon genieten van een grote fysieke vrijheid iets wat quasi onbestaande geworden is. Wij speelden op straat, wij bouwden een kamp, we konden fietsen dat onze tong tussen de spaken draaide, we klommen in bomen.... een enige tijd! Er was toen ook nog buurtschap.. Mijn ouders zaten s avonds nog buiten met de buren te praten terwijl ze ons een beetje in de gaten hielden. We hebben lang geen Tv gehad en moesten zelf ons plezier zoeken. Ik heb nog de luxe gekend om als kind met vallen en opstaan groot te worden. Ik had veel speelkameraadjes en ik moet toegeven dat ik een beetje een kwajongen was, een klein " broekvegertje" dat ervan hield om kattenkwaad uit te halen maar dat was steeds zo onschuldig en eerlijk Af en toe komt dat kind nog wel eens in mij boven .....
Kleine oortjes vangen ook al eens iets op of die gastjes voelen zelf wel aan dat er iets misgaat. De uitslag van de scan zette dit weekend op zijn kop en dat ontgaat ook een kind niet. "Mama, wanneer mag bomma terug weg uit het ziekenhuis?" " Dat weet ik ook niet Th. want bomma is ziek." " Wat heeft bomma dan?" en de papa probeert aan een 7 jarige uit te leggen wat er nu al een hele tijd aan de hand is. " Zal bomma dan doodgaan?" " Dat weten we niet Th. maar het kan." " Maar ik wil dat niet en ik vind dat helemaal niet leuk". Wat zeg je dan tegen zo'n kind. Maar hij heeft antwoorden nodig want hij is de enige van de kleinkinderen die het nog af en toe over mémé ( mijn ma) heeft en vragen stelt waar mémé nu is. Blijkbaar is dood zijn voor hem iets waar hij mee bezig is...
" Mama, als bomma doodgaat dan zal ik dat heel erg vinden voor bompa want dan blijft hij helemaal alleen achter."... Een kind van 7 dat de pijn van de bompa boven zijn eigen verdriet stelt...ik wist even niet wat gezegd toen de dochter het mij vertelde. Zoiets doet echt pijn en je staat machteloos. Ik denk dat we enkel met heel veel liefde en warmte onze lieve schat kunnen opvangen ...en blijven hopen dat het toch niet zover komt, nu toch nog niet!
Terwijl we met een bang hart de uitslagen van de scans van een heel dierbare vriendin afwachten om het uiteindelijke verdict te horen, moet ik toch even mijn gal spuwen. Ik heb wel geen galblaas meer maar de productie van dat bittere goedje lijkt nog volop te werken. " Galgenhumor " is dit want ik heb helemaal geen zin om gek te doen!
Het valt mij op dat nu al 4j na elkaar telkens rond dezelfde periode ( naar het eind van het jaar toe) iemand in de familie of vriendenkring gekraakt wordt door het verdomde demon K
.
Ik haat je K om de manier waarop je de laatste jaren in ons leven binnendringt. Het begon bij mijn maatje in 2007. Een jonge vrouw van 59 dolgelukkig met de geboorte van haar eerste kleinkind. Een meisje dat de pijnlijke herinneringen aan haar eigen verloren dochtertje zou moeten verzachten. Maar je gunde het haar niet, je ontnam haar de kracht en het leven in een paar maanden. Ik heb je toen verwenst zeker toen ma het jaar erop drie maanden lang vocht tegen die afmattende en pijnlijke verwoesting omdat jij met een onherkenbare drift haar lichaam overwoekerde! En nog was je niet voldaan want weer een jaar later had je een nieuw slachtoffer een heel goede bekende met wie we jaren samen geleefd hadden in Nigeria, 60 j borstkanker. Ze mistte zelfs op twee weken na het huwelijk van haar dochter.
Maar nog is je honger niet gestild , je wringt je opnieuw binnen in onze intieme kring. Het begon vorig jaar eind oktober met een vretende baarmoederkanker. Een operatie, bestraling en 2 chemo's verder bleven we hopen dat het gevaar geweken was, maar neen, opnieuw eis je je plaats in het leven van een lieve vriendin. Je gunt het haar niet dat ze geniet van haar twee schatten van kleinkinderen waar ze zo van houdt en omgekeerd. Ben je dan nooit verzadigd? Het is beangstigend hoe jij je in elke familie binnenwringt, verwoestend, pijnlijk en nooit aflaat. Hier en daar is er een enkeling die jou trotseert en overwint maar jij slaat dan bij iemand anders terug want je honger lijkt niet te stillen.
Vaak hebben mensen het zo moeilijk om met kanker om te gaan.
Van familie en vrienden verwacht je dat ze je steunen, maar dat draait soms anders uit. De diagnose "kanker" maakt ook bij hen grote emoties los. Kanker zet een mens zijn leven op zijn kop. Alles komt op losse schroeven te staan.Je wordt opeens geconfronteerd met je sterfelijkheid. Op dat moment dat je houvast nodig hebt, stabiliteit in de chaos dan pas leer je je echte vrienden kennen. Maar zelfs die kracht is niet voldoende om dat demon tegen te houden!
Diegenen die van echte kerstbomen houden zullen zich misschien geviseerd voelen maar dat is echt niet mijn bedoeling. We zijn nog steeds een vrij land ( mag ik hopen) en elk mag nog een eigen visie hebben op de "de dingen des levens".. ( smile)
Ik heb er deze week echter alweer drie zien vervoeren. Prachtige, grote dennenbomen van zeker een meter of 10 hoog op een oplegger, hun mooie, frisgroene takken met naalden opgebonden met zware touwen, ontheemd van hun geboortegrond, afgezaagd. Ze zullen waarschijnlijk een bestemming krijgen op één of ander groot marktplein. Daar worden ze dan versierd met lampjes en kerstballen. Aan hun voet een kerststal. Liefst met echte dieren en als het kan ook nog een Jozef en Maria, uit de plaatselijke amateurstheatergroep. Ik vind het een zielig zicht, die wondermooie bomen op die opleggers. Jarenlang stonden zij ergens stil in een bos, statig, sterk. Ze boden onderdak aan honderden insecten, vogels en andere bosbewoners. Dan komt er plots een mens met een kettingzaag en enkele uren later staat de boom te verkommeren op een dorpsplein. Een week of twee houdt hij zich sterk, daarna laat hij zijn naalden vallen en sterft langzaam af.
Tijdens elk journaal, in ieder weerbericht, worden we eraan herinnerd dat de mens stilaan de natuur kapot maakt...maar toch haalt iedereen tijdens de kerstperiode een al dan niet afgezaagde boom in huis. Er zijn nochtans genoeg alternatieven. Je kan een nepboom in huis halen. Al betaal je voor een mooi exemplaar wel een hoop geld, maar je kan er dan ook jaren mee verder. En geen vallende naalden! Of je kan een boom kopen met wortel! Tijdens de kerst zet je hem binnen en onderhoud je hem door hem regelmatig water te geven. De rest van het jaar zet je hem buiten en geniet je verder van zijn eeuwig groene praal en pracht. Het klinkt misschien onnozel, maar voor mij is het een stap in de goede richting. Een stap terug naar de natuur, in de plaats van er weer verder vandaan.
Maar ik wil niemand zijn kerst verstoren want ik ken enkele heel goede vrienden die ook voor de echte boom kiezen dus.. in deze tijd van "peins en vrede" zeg ik dan maar ... ieder zijn meug maar ik hou het bij mijn nepboom die - eenmaal versierd- bijna niet te onderscheiden valt van die echte. Dit weekend begin ik eraan!
Decemberdagen...
Korte, sombere dagen... Lange, gezellige, sfeervolle avonden... Koude nachten... Soms een dageraad om dromerig bij te worden, soms ééntje om je om te draaien en weer onder de wol te kruipen... Avonden vol sfeer, als je in de late namiddag het zonlicht ziet temperen en je met enige kaarsenpitten je woonkamer omtovert in een sprookjesachtig geheel, waarbij je mijmerend naar de dansende lichtjes kijkt... En zo zwerven de dagen uit, van het ene uiterste naar het andere, net als je gemoedstoestand...
Grijze dreigende wolken, gevolg door kletterende regen - of hagelbuien... Windstoten die om het huis gieren en aan alles schudden dat los of vast zit... Bladeren in alle tinten die een macabere dans voeren op het terras, om uiteindelijk doods en vaal te gaan liggen in één of andere hoek... Maar soms scheurt de grijze massa open en schittert de waterige blauwe lucht, doorweven met te fel zonlicht in je gezicht, zo fel dat je ogen er pijn van doen, zo hevig dat je opnieuw moet wennen aan klaarheid en licht... En naar de avond toe, als de horizon goudroze kleurt, de schaduwen snel langer worden, de wind gaat liggen en de schemering de bovenhand krijgt, wordt ook je hart gevuld met kalmte en rust. Je berust in het feit dat je deze tijd van het jaar moet nemen zoals die is, met z'n grillen en nukken, met het weinige licht dat je gevoel moet opsmukken... Je geniet van de geur van rottende bladeren onder je voeten als je wandelt, je trotseert de natte kou die straks in de warmte van de woonkamer, je wangen appelrood zal kleuren... Herfst, grillig, weemoedig, wanhopig zich werend tegen de oprukkend winter... een tijd om te bezinnen, momenten om depressies te overwinnen... Herfst in al zijn geuren en kleuren, een seizoen vol karakter de voorbode van een winter die nog moet beginnen...
Na mijn logje over litanie aan de wiskunde ging ik in gedachten terug in de tijd toen we "ten passe en ten onpasse" litanieën afdreunden . En dan zag ik opeens die jaarlijkse processies waar " ave's en onze vaders" ook schering en inslag waren!
Mijn kinderjaren werden volladen door veel katholieke rituelen dank aan de scholen die ik doorliep en een belangrijk onderdeel daarvan waren die jaarlijkse processies.
Ik woonde in een landelijk, braaf dorp waar die processie een jaarlijks hoogtepunt vormde. Die grote processie was altijd een voorbode van de jaarlijkse kermis. Eerst God en de Kerk en daarna eten, plezier en bier! In die processie liepen de mensen en kinderen met plechtige gezichten en in " Engelen" klederdracht in een lange devote sliert door de hoofdstraten van mijn dorp om dan te eindigen bij de Kerk. Langs de huizen weerklonken dan weesgegroetjes en onze vaders en werd de litanie van de heiligen herhaald en herhaald. Voor veel vensters stonden dan liefdevol opgezet in een gezonde naijver met de buren op een wit kanten kleedje kleurige H.Hartbeelden en Mariabeelden onder een glazen stolp.
Het hoogtepunt van de stoet was de pastoor die devoot de gouden monstrans in zijn handen hield terwijl de misdienaars uitbundig zwaaiden met glanzende, koperen wierookvaten. Bij het passeren knielden de mensen op de trottoirs en sloegen met gebogen hoofd een kruis..
Zoals de meeste katholieke meisjes begon ik als bloemenmeisje. De bloemenmeisjes, die vooraf gingen aan de priester die het Heilig Sacrament droeg, strooiden met gulle hand de tere blaadjes en kleurrijke snippers papier. Ik was pas acht jaar oud toen ik daar in mijn lange witte jurk op mijn witte gympjes en met mijn witte handschoentjes aan meeliep in de processie. Op school hadden we niet alleen geoefend hoe we plechtig moesten lopen - langzaam, met zulke kleine pasjes dat de neuzen van je gymschoenen niet onder je jurk tevoorschijn piepten en met neergeslagen ogen - maar waren we ook gewaarschuwd om niet al te scheutig met onze bloemblaadjes te zijn omdat onze mandjes anders te vroeg leeg zouden zijn.
Het was een hele eer als je daar mocht aan meedoen, zoals het ook een eer was als je in de processie mocht meelopen. Dat na die rondgang op turnpantoffeltjes de meeste kinderen pijnlijke voeten hadden en vermoeide armen van het dragen van houten panelen met gezegden erop, dat speelde allemaal geen rol. Als je maar mocht meelopen! Of ik het nu nog zou doen?
Soms ben je naar iets op zoek en dan bots je op iets anders...En wat voor iets!!
Zo was het hier gisteren ook en naast een brok nostalgie bleef hier ook nog dat vervlogen stukje studententijd opspelen... Ik heb jullie al verteld dat we geen gewone klas waren daarom wil ik jullie de volgende creatie die ons door de zware examentijden moest loodsen, niet onthouden.
Ora pro nobis!!
Voorzanger: O hoge Wiskunde Allen: ontferm u over ons.
Voorzanger: Grote Piet Agoras, Euclides, Einstein, Ptolemaeus en andere knappe bollen, Allen: ontferm u over ons.
Voorzanger:Vak van vaak, vooral de maandag, Allen: ontferm u over ons.
Voorzanger: Vak van slapeloosheid, vak van vreselijkheid, wreedaardig vak, verschrikkelijk vak, vak van haat en afkeer, steen des aanstoots, Allen:Ontferm u over ons.
Voorzanger:zwaard des aanstoots boven onze hoofden, beul van onze jeugd, onherroepelijke ramp van onze proefwerken, dief van onze punten, misbakken peer van onze rapporten, buis der buizen, speelmakker van onze vakanties, dikke nul, grote zero, grote bros, vriend van onze blokkers, lust van de zageventen, mes van de leraren, Allen: Ontferm u over ons.
Voorzanger:Axioma van onze onvergetelijke luiheid, oneindige cirkel van onze inspanningen, snijpunt van onze straffen, hypotenusa en allerhande rechthoekszijden van ons groot verdriet, koord van onze zelfmoord, telraam van onze moeilijkheden, wanhoop van onze moeders, razernij van onze vaders, kaalheid van de professoren, wiskundig labyrint van stellingen en formules, wiskunde, rommelzolder van lijnen, hoeken en kegels, mispunt van alle merkwaardige producten, Allen: ontferm u over ons
Voorzanger: van alle pseudo problemen, van alle aanhangers van x en y, van logaritmen, cosinussen , orthogonale dinges en voorhistorisch ongedierte. Allen: Verlos ons heer.
Voorzanger: Als schapen werden we naar de slachtbank geleid. Allen : En onder de onnozelen van geest gerekend.
Voorzanger: OREMUS: Lieve, zeer verstandige leraars, die het vroeger zelf ondervonden hebben en weten dat het geen kinderspel is, geef in uw grote barmhartigheid een beetje meer punten, minder werk en nooit meer schriftelijke ondervragingen, opdat we alle problemen mogen begrijpen en de vreugde van een eeuwig verlof genieten! Allen: Amen.
Voorzanger: En dat ons verstand in vrede roeste! Allen: AAAAMEEEEEN!!
Ik zal maar al een paar copies opzij leggen want ik weet nu al wat we op de volgende klasbijeenkomst zullen doen!
Jongens jongens toch, ik lees en hoor dat de Sint al op veel plaatsen langs geweest is maar hier is het weer noppens, nada, niente...Ik zal nog rap proberen om hem een brief te schrijven maar... ik vrees dat ik er nooit in slaag om een gans jaar braaf en lief te zijn en dat mijn brief een smeekbede in de woestijn zal zijn.. Maar wie niet waagt niet wint , denk ik dan maar. Dus daar ga ik:
Oh goede Sint, jij grote kindervriend.
Sint met al jouw pieten, laat mij toch mee genieten.
Genieten van geschenken,
die jij kindjes toestopt op hun wenken.
Daarmee doe jij mij toch zon plezier,
als je mij laat delen in het vertier.
Maar waarom Sinterklaas, als ik dat mag weten, ben je mij sinds jaar en dag vergeten?
Lieve Sint, je vergat mij zelfs vorig jaar, al scheelde dat geen haar.
Weet je nog toen ik jou vorig jaar ontmoette,
toen ik jou in die winkel groette?
Al was de rij met kinderen nog zo groot,
ik vergreep mij aan de kans die zich bood.
Ik duwde al dat kleins eventjes opzij en wij stonden ogenblikkelijk zij aan zij.
Samen voor een foto poseerden wij, och goede Sint, wat was ik blij!
Hopelijk koester je geen wrok, omdat ik die dag per ongeluk aan jouw baard trok.
En het spijt mij ontzettend,
ik was gewoon erg onoplettend.
Lieve Sint, het was echt een ongeluk,
maak je alstublieft niet druk.
Mijn geluk, oh goede man, kon toen niet op,
maar toch maakte je wederom bij mij thuis geen stop.
Ik was heel die decemberdag heel erg verdrietig, en ik voelde mij bijzonder nietig.
Dagen heb ik gehuild, gesnikt, geweend en weken gepruild.
Maar dit jaar heb ik weer hetzelfde verzoek, kom toch eens bij mij op bezoek.
Er is geen enkel geschenk waarmee je mij niet blij kan maken, zolang je maar eens tot bij mijn schoentje kan geraken.
Lieve Sint, mijn schoen vind je op de vertrouwde plek, samen met heel wat lekkers voor jezelf en jouw paard zijn bek.
En ik laat het maar even weten,
ook de Zwarte Pieten zal ik niet vergeten.
Ik wacht vol spanning op jouw komst,
kon jij maar horen hoe mijn hart er van bonst.
Hopelijk tot gauw, o goede Sint,
want anders ga ik weer compleet door het lint.
Zoals jullie weten, heb ik een zeer katholieke schoolopvoeding gehad .
Ja, het scheelde niet veel of jullie waren hier met een nonneke aan het chatten .
De leraren godsdienst wisten ons te vertellen dat je best de dag begint met een gebed gewoon als dank voor wat je krijgt en als dank voor wat nog komt. Awel, ik heb dat goed onthouden!!
Ik ga daarom deze dag eens keer beginnen met een gebed om te bewijzen dat die lessen niet allemaal praat tegen de vaak waren!
Oh Heer
, Dank dat ik deze morgen niet te erg ben verschoten voor de spiegel toen ik deze halfuitgeslapen dame als ontbijt kreeg! Dank u voor de woorden die ik toegestuurd kreeg!
Dank u voor het bestaan van deze bloggroep! Dank u voor de vriendschap die ik via mijn scherm krijg. Dank u voor de woorden van steun en moed in moeilijke tijden.
Bedankt dat je mensen een hart hebt gegeven!
Ik zou ook willen bidden, voor al de zieken die op beterschap hopen. Ik bid dat oorlog geen geldzaak wordt. Ik bid opdat ruzies zouden verbannen worden. Ik bid dat deze bloggroep nog jaren zou mogen bestaan.
Maar ik bid vooral dat elke mens zijn plaats van geluk mag vinden op deze wereld.
Groetjes Natoken
ps
Dat was nu eens een les die ik kreeg van mijn leraar godsdienst, maar waarvoor ik echt niks van buiten hoefde te leren.
Gewoon rond me kijken en van woorden een gebed maken, voor wie het ook mag bestemd zijn!!
Ik zal mij ons mogen reppen om dat alfabet dit jaar nog rond te krijgen. Maar ach, lukt het niet, dan heb ik nog " stof" om volgend jaar een paar logjes over te maken als de inspiratiebron opeens opgedroogd is!
J de j van
Jaloezie
Jaloezie zal wel eigen zijn aan elke mens denk ik maar ik maak wel een onderscheid tussen gezonde jaloezie en jaloezie omdat je iemand iets niet gunt. Iemand iets niet gunnen, dat vind ik een teken van zwakte en daarom ongezonde jaloezie. Dat is verspilling van tijd en energie. Als je tevreden bent met jezelf en wat je hebt en verwezenlijkt hebt, dan is er geen plaats voor afgunst. Vandaar, als ik bv sta aan te schuiven naast een grote, opzichtige en luidruchtige bolide die de aandacht wil trekken, dan denk ik die staat toch ook maar schoon in de file! Mensen die mij iets niet gunnen, ga ik liever uit de weg want het is een onbegonnen zaak om daar tegen in te gaan!
Maar misschien roept de j totaal andere gedachten bij jou op zoals jeuk, jicht , jacht, joekel, juich, jubel....joost mag het weten. Ben benieuwd!
Toen ik onlangs mijn boodschappen ging doen, stond ik daar plots in een lange rij aan te schuiven.
Ik dacht eerst nog dat er weer één of ander in reclame stond, maar het viel mij op hoeveel jonge kinderen daar in die rij stonden.
Toen ik even boven hun hoofden uitkeek, zag ik de ware reden van hun bezoek.
Joepie de Sint is weer in het land!
Ik haastte mij naar huis om rap een brief te schrijven met al mijn wensen, tot ik er opeens aan dacht dat ik er verleden jaar en het jaar voordien zoals zoveel jaren ervoor ook al één geschreven had en er nooit een antwoord had op gekregen.
Toen ik in mijn archieven ging kijken was het niet alleen verleden jaar dat hij mij vergeten was, maar al bijna 60j dat hij hier niet meer door mijn schouw gekropen was.
Daar lagen ze allemaal naast elkaar, mijn brieven met veel vlijt geschreven.
Al mijn wensen in schoonschrift zodat de Sint ze met zijn gewone bril zou kunnen lezen.
Maar nee ik kreeg ze allemaal terug en paste jaar na jaar mijn wensen aan.
De eerste brieven durf ik nu zelfs niet meer te versturen uit vrees dat de Sint en zijn Pieten hun lach niet zouden kunnen inhouden.
Ja, wie vraagt er nu nog een houten blokkendoos of een mooie diabalo of een nieuwe kaatsbal?
Sommige van mijn wensen behoren al tot het antieke speelgoed en worden duur aangekocht om als decoratie op één of ander meubilair te belanden en het met een strenge wijzende vinger te verdedigen tegen de grijpgrage handjes van kinderen die het speelgoed met ongeloof aankijken.
Soms stel ik mij de vraag of er nog wel brieven geschreven worden naar de Sint, of zou de jeugd tegenwoordig een mailtje sturen met een digitale foto van een schoen met daarin een virtuele wortel of raap?
Ja, waar is de tijd dat ik het veld opging om er een schone raap uit te zoeken voor de schimmel van de Sint, de ezels van de pieten kregen dan weer een paar wortels die normaal gezien voor de hutsepot bestemd waren.
Alles werd netjes met de schoon geschreven brief in mijn schoenen gelegd en raar maar waar, s anderdaags was alles verdwenen.
Ik kon - naar het schijn - toch zo braaf zijn in de periode van Sinterklaas en dat zal de Sint ook wel gelezen hebben in zijn groot Sintenboek.
De nacht van 5 op 6 december kroop ik altijd heel nerveus in mijn bed en lag ik aandachtig te luisteren of ik de Sint of zijn Pieten niet op ons dak hoorde stappen.
Ik hield ook het dak van de buren in het oog want de oude man zou zich maar eens moeten vergissen.
6 december was de dag waar ik al wakker was voor ze mij kwamen oproepen en waar ik haastig de trap naar beneden afdonderde op zoek naar mijn schoen.
En daar stond die dan bedolven onder de geschenken en onder het goedkeurende oog van mijn ouders.
Het was alsof zij de Sint in hoogsteigen persoon kenden en ze de oude man langs de deur had binnen gelaten zodat hij door onze smalle schouw niet hoefde. Het speelgoed lag op de grond zoals de Pieten het altijd leggen omdat ze geen tijd hebben om alles schoon te schikken.
Op tafel lagen de picknicken uitgegoten tussen de marsepeinen varkentjes, de chocolade figuren, de mandarijntjes en de rode appeltjes van uit Spanje, alles gezellig door elkaar zodat het op meer zou lijken.
Al vond ik dat die mandarijntjes wel verdacht goed leken op die welke ma twee dagen eerder had gekocht..
Een paar strips en een paar leesboeken maakten meestal het lijstje compleet.
Als ik nu naar het lijstje van kinderen kijk, dan was een kinderhand vroeger vlug gevuld.
De jeugd groeit en blijkbaar zijn ook hun schoenen gegroeid want in mijn tijd had de Sint zelfs niet de moeite gedaan om die reuze legodoos of zelfs computer in de schoenen te wringen.
De Sint moet blijkbaar mee met zijn tijd en door ons modernisme evolueert ook de jeugd. Het is soms moeilijk om de waarde van de Sint terug te vinden in onze maatschappij waar de heilige man verdrongen wordt door het commerciële om nog maar te zwijgen dat hij elk jaar vroeger moet opboksen tegen de Kerstman.
Ja, dat is nog zo een fenomeen die zijn slee elk jaar vroeger komt parkeren.
Het was al vroeg in november dat de eerste winkels kerstgetint waren en dan stel ik mij de vraag hoe de mensen er uitgeraken om alles geloofwaardig over te brengen als ze daar met die kleine gasten aan hun hand tussen de rekken lopen.
Ik herinner mij nog hoeveel invloed Sinterklaas had en hoe hij mijn ouders kon manipuleren om via hem mijn gedrag te bepalen.
Toen ik op een dag aan ma vertelde dat beide mannen ( Sint en Piet) niet bestonden en dat de Sint zelfs trok op iemand van de familie keek zij mij met grote ogen aan.
Waarschijnlijk had zij door de jaren die reactie wel verwacht en daarom diende zij mij vlug van antwoord.
-"Natoken, de Sint en Zwarte Piet bestaan echt en als je er niet meer in gelooft, zullen ze ook niet meer komen!"
Ik groeide door de jaren en stilletjes verdween het geloof.
Hoewel, je gaat mij misschien niet geloven, maar sinds de dag dat ik met stoere uitspraken vertelde dat de Sint iemand van onze familie was en dat het toch geen echte was zoals in de boekjes, is hij ook niet meer geweest.
Ik werd ouder en door de jaren probeerde ik het geloof in Sinterklaas en de Kerstman terug te winnen door terug mijn schoenen te zetten en met kerst mijn kousen aan de schouw te hangen, maar ze bleven leeg.
De Sint was vertrokken en mijn kinderjaren waren voorbij.
Ma had gelijk...in al mijn ongeloof reden beide mannen mijn deur voorbij.
Maar dit jaar zal het anders zijn, ik zal het van alle daken roepen dat de Sint wel bestaat!
Och voor mij hoeft hij de schoen niet meer te vullen, daarvoor heb ik teveel jaren overgeslagen.
Maar ik zal wel vragen om de schoenen van mijn kleinkinderen te vullen . Ik weet dat ze thuis nog hun schoentje zetten maar met een worteltje uit de frigo..
en dan zingen ze :
Hij komt hij komt de lieve, goede Sint.....!
Soms kunnen al die verkeersborden langs onze wegen een mens behoorlijk op de zenuwen werken.... Ze worden soms hinderlijk om je aandacht op de weg te houden.
Dat was het gevoel dat ik vorige week had toen ik naar de school van de kleinzoon reed.. Maar er is nog veel meer.
Er is altijd wel wat te doen rond de verkeersreglementen, hé? Na de veiligheidsgordel, de flitspalen en het hands-free bellen, hebben we bv ook de zone 30.
Ja, een mens staat daar niet bij stil als hij zo een plakkaat ziet hoewel je tegen die snelheid bijna echt stilstaat.
Ik bedoel maar dat het een zone is met veel vragen rond. Ook hier in onze dorpskom hebben we een paar van die zones...en je zal het nooit geloven wat ik daar ooit beleefde...( ongelovigen gaan niet naar de hel!)
Gans in het begin, toen ze die plakkaten van 30 hadden gezet, was ik eens aan het rijden met mijn fiets.
Toen ik daar op een zeker moment op volle toeren aan de school "voorbijvloog", sprong er daar toch wel een agent voor mijn neus zeker, ik kon nog just mijn "freins "toeknijpen, terwijl mijn voorwiel al tussen zijn twee knieën stak.
-"Awel ,awel madammeke "!
-"Euh ..Ja "?
-"Je bent juist geflitst geweest". -"Wablieft ..geflitst, ikke met met mijn fiets"?
-"Ja ja,te rap is te rap ook met een velo".
-"Euh ..jamaar, ik .." -Niks te jamaren, geef maar je pas en je groene kaart en je inschrijvingsbewijs, je verzekerings- en keuringsbewijs. -Euh ..dat ligt in mijn auto.
-Allé ,t is goed voor ene keer.
Ppfffffffff jawadde zeg, ne mens rijdt dan eens sneller om het warm te krijgen.... Sinds die tijd pas ik natuurlijk altijd op en nu vrees ik zelfs een boete voor te traag rijden!!
-"Zeg Natoken, ben je aan het stilvallen "? -"Euh ..nee maar we rijden voorbij een school en je mag hier maar 30 hé.
- "Maar t is zondag, wie gaat er nu naar school ? -"Euh ..misschien die zondagsleerlingen van in mijn kindertijd, hé.
Het is pas na een tijdje dat men besloot een mouw te passen aan het zone 30 probleem.
Ze zouden er zone 30 van maken tijdens bepaalde uren.
Normaal gezien, van 7u s morgens tot 19u s avonds.
t Is net daarover dat ik mij nu vragen begin te stellen .
De zones 30 liggen aan scholen, of in wijken waar kinderen spelen.
Dus als ik het goed versta, moet je 30 rijden tijdens de dag als het klaar is en iedereen op de schoolbanken zit.
En als het donker is dan mag je weer 50 of 70.
Maar aan een home of een hospitaal, daar mag je af en toe nog 50 of rapper!!
Ja, je zal daar maar juist op krukken of in een rolstoel met je baxter moeten oversteken.
Pas op, je kan niet zeggen dat ze er in bepaalde gemeenten niks aan doen om de snelheid te minderen .
Eerst hebben ze een zebrapad geverfd, dan een verkeersdrempel er boven op, daarna nog wat bloembakken om tussen te slalommen en af en toe een paal met knipperlichten.
Tegen dat je daar allemaal op gelet hebt om nergens tegen te rijden, moet je nog wreed opletten voor die ene kleine die daar naar al je manoeuvres staat te kijken .
Onlangs reden we door een straat waar de vrouwen van plezier voor het raam zitten hé.
( Ik bespaar jullie het commentaar van de tweeling die juist bij ons in de auto zaten!) Wel, je gaat mij niet geloven, je mag er 70 rijden, maar bijna iedereen rijdt er maar 20.
Dat is de oplossing zie ! Die dames vragen soms erkenning voor hun werk en aan de andere kant roept men om meer blauw op straat.
Moesten ze nu eens die vrouwen een sexy blauw uniformpje aantrekken en ze op de gevaarlijke punten laten rondlopen, zou dat geen goed idee zijn... snelheidsbeperking verzekerd!! We kunnen er eens mee lachen maar .. nee, we moeten onze mentaliteit toch wat bijsturen!
Hoe vaak zitten we ons niet nerveus te maken op andere bestuurders ?
Maar hebben we ons zelf al eens de vraag gesteld hoeveel overtredingen we maken ?
Misschien moeten we agressiviteit omzetten in verstand en gewoon eens denken dat een wagen niet alleen onze vrijheid is.
Misschien moeten we gewoon eens denken aan onze eigen kinderen of kleinkinderen, gewoon eens denken aan het leed van een verlies.
Gewoon eens denken !
Dat zal ik in het vervolg ook proberen als de snelheidsborden mekaar om de haverklap de loef af steken..zelfs als ik aan een slakkengangetje moet rijden bij zones 30.
Van harte bedank voor dat schouderklopje dat jullie me gaven.. Blijkbaar is wat mij overkwam een algemeen probleempje als je " een ietsie pietsie" ouder wordt... En inderdaad dat "koppeke" van mij draait nogal vaak op volle toeren, vandaar ...
Maar of dat ouder worden nu zo'n geschenk is....? We zullen samen even stilstaan bij het volgende en dan rap de pagina omkeren...zeker...
Ouder worden : * dat is wisselstukken nodig hebben.
* dat is al eens denken hoe het einde zal zijn. * dat is minder eisen stellen.
* dat is liever zien.
* dat is een gezonde dosis " aanvaarding" inbouwen.
* dat is uiterst bescheiden worden over je "vermeende " (schitterende) prestaties. * dat is heel langzaam afscheid nemen...... van alles.
EN LETTERLIJK ...OUD WORDEN. * alles hangt 2 cm lager dan vroeger.
* je ogen worden kleiner, je neus wordt langer * je hals wordt korter. * je huis (vel) wordt veel te groot of veel te krap.
* en je staat nooit meer met je mond vol tanden
want ze liggen al lang in het spoelbakje van de tandarts.
Dat ik de laatste dagen met " een zotte kop" rondliep, heeft niets met mezelf te maken maar met die hangende verkoudheid. Maar het leven gaat door en de dagtaken moeten nog steeds gedaan worden en " hulp vragen" is niet mijn beste eigenschap dus.. biebie moddert maar voort!
Maar toch kreeg ik gisteren een enge ervaring... Ik kwam buiten bij de bank en wilde naar de auto stappen toen ik mij plots niet meer herinnerde waar ik die gelaten had! Ik sakkerde wat op mezelf en keek de straat in maar langs beide kanten was mijn auto niet te zien. Er waren twee mogelijkheden of de auto was weg of ik wist niet meer waar ik die gelaten had? Dat eerste was geen optie want daarvoor was het bezoekje aan de bank te kort; bleef dus het tweede open... Terwijl ik daar stond te dralen, maakte zich geleidelijk een onbehaaglijk gevoel van mij meester. Het kan toch niet dat ik niet meer weet waar ik een kwartier geleden de auto achterliet...
Alle demonen van dementie en Alzheimer begonnen door mijn koppeke te spoken en even ging mijn tikkertje toch over want als er iets is waar ik niet wil doorgaan dan is het de wereld van " niet meer weten"... Ik heb mij toen in een bushokje teruggetrokken en op de bank eens alles rustig overlopen. Ik wilde nog niet direct naar T bellen en zeggen dat ik niet meer wist waar de auto stond en dat hij mij maar moest komen halen!! Hoe was ik naar de bank gekomen? Waar had ik overgestoken? Dan moet mijn auto aan de overkant staan? Maar geen auto te zien!
Van waar kwam ik dan? .. Ha, bij de schoenmaker binnen geweest! Tiens ,dat is bij het begin van de baan.... Tot daar gestapt, maar geen auto te zien. Ik werd behoorlijk pissig op mezelf en precies op dat moment " sprong het licht op"!!
Oef, zucht, opluchting.. Natuurlijk de auto staat op de parking van een dichtbijgelegen supermarkt. Omdat ik door die verkoudheid de laatste dagen teveel stil zat en te weinig bewoog naar mijn zin, had ik voor een korte wandeling gekozen.. Probleem opgelost, eind van lichte paniek, ademhaling terug op normaal en ikke met stapjes licht naar de auto..
Kunnen jullie je dat gevoel van .. " Hé, ik weet het terug " voorstellen? Nog geen Alzheimer of dementie, gewoon even een moment van verstrooidheid. Daar ben ik nu mezelf mee aan het paaien.
Toen ik het thuis aan T vertelde, zei dat laconiek..." Het is niet moeilijk dat je dat even niet meer wist, zoals jij de laatste dagen met een zotte kop rondloopt"! Bedankt lieve slaapgenoot, dat waren precies de woorden die ik nodig had .
Een bakker kreeg boter van een boer.
In ruil daarvoor kreeg de boer brood van de bakker.
Na een tijdje viel het de bakker op dat de stukken boter van de boer steeds lichter werden.
De boter zou steeds drie pond moeten wegen, maar het leek iedere keer minder te zijn.
De boer woog de boter op zijn weegschaal.
Die gaf hem gelijk en hij klaagde zijn boterleverancier aan bij de rechter.
"Uw stukken boter zouden niet het vereiste gewicht hebben", zei de rechter tegen de boer.
"Dit stuk zou drie pond moeten wegen, maar het weegt veel minder."
"Dat is uitgesloten, meneer de rechter", zei de boer. "Ik heb het elke keer nagewogen."
"Misschien kloppen uw gewichten niet", opperde de rechter.
"Hoezo gewichten?" vroeg de boer stomverbaasd. "Ik heb helemaal geen gewichten. Die gebruik ik nooit."
"Maar waar weegt u dan mee, als u geen gewichten heeft?", vroeg de rechter.
"Heel eenvoudig", zei de boer. "Ik krijg mijn brood van de bakker en hij krijgt boter van mij.
Een brood weegt drie pond.
Dan leg ik mijn boter links op de weegschaal en één brood rechts en zo weeg ik dat af."
Zo kan je dus een broodje van eigen deeg krijgen.
Maar vandaag geen eigen broodje maar een zelfgemaakte glutenvrije taart voor ons Prutsemieke dat vandaag 4j wordt! Zij sluit de rij van 6 kleinkinderverjaardagen af! OEF! Een heel dikke, dikke kus, lieve schat.
Neen, geen Babylonisch toestanden hier maar ik wilde in één woord weergeven hoe de twee voorbije dagen verlopen zijn! Formidabel schattig het optreden en fantastisch het voorlezen.( dixit de kleinzoon)
Amor Fati vreesde wel een beetje dat mijn West Vlaamse roots mijn voorleesbeurtje in de war zouden sturen maar "nougabollen " manneke, ik werd "gehoord en begrepen" en daarna door de kleinzoon en co geprezen.. " Oma deed het fantastisch, mama," zei hij en ik kreeg "stante pede" precies een vuiltje in mijn lodderoogskes.. Het kan natuurlijk ook aan die kopvalling liggen...
De dafalgannekes hielden mij recht en in de namiddag nog maar eens de apotheker gesponserd om het dansje van ons Hummeltje toch te kunnen gaan bekijken.. Bompa was er ook om alles te filmen want bomma moet maandag voor haar tweede chemo en wil niet het risico lopen om die beestjes van mij over te nemen. Trouwens tussen zo'n massa volk zitten is in haar geval geen aanrader! Spijtig voor haar dat ze dit optreden moest missen. We waren er alle 3 van overtuigd... onze Kit deed het ook "formitastisch"...maar dat zegt iedere grootouder zeker van een eigen kleinkind?
Hier onze Kit in actie ( het zonnetje in het midden)
Vandaag, vrijdag geen turn-en zwemles voor deze oma. Ik probeer toch wat uit te zieken want het is verdorie een hardnekkig beestje dat zich aan mij vergrepen heeft, dan ben ik hopelijk morgen weer ok om de verjaardag van Kit bij hen thuis te vieren en later op de avond mijn broer die 50 geworden is in de bloemen te zetten. Blijkbaar komt er aan deze drukke week geen einde . Maar ik ben er ééntje van juist na de oorlog, dus krijgen ze me niet zo rap kapot. Op de knieën misschien wel maar ik heb een pact gesloten met onze apotheker, ik de dafalgannekes en zij de centen. Eerlijk toch?
Wat een schone gewoonte om de grootouders te betrekken bij het schoolgebeuren van hun kleinkinderen! Met zes van die " apostels" in ons gezinnetje hebben we al wat kunnen mee feesten. Maar het is pas de eerste keer dat ze met het voorleesintiatief afkomen. Vorige week vroegen kleinzoon 2 en zijn zusje of oma wilde voorlezen in hun klasje? Wie kan daar nu neen tegen zeggen en zeker niet als je die stralende oogjes ziet bij een " ja, natuurlijk!" Morgen is het dus zover. Ik "mag" in de klas van onze kleinzoon (2e leerjaar) voorlezen in het kader van de grootoudersweek! Daar straks kreeg ik nog een telefoontje van de dochter dat er bij hen eentje hypercontent rondloopt en bijna niet meer kan wachten tot morgen. Het wordt dus spannend voor ons beiden. Niet dat oma met " plankenkoorts" zit maar wel met een verschrikkelijke "kopvalling " met lopende neus en zere keel en koppijn. Maar al moet ik mij ernaar toe sleuren, gaan doe ik, een paar dafalgannekes zullen mij wel in vorm houden, denk ik. Daarna komt ons hummeltje aan de beurt. Op donderdag mogen we nog eens langsgaan en in de namiddag voor een echt optreden van onze schat. We moeten er van profiteren want het wordt ons laatste grootoudersfeest. Bij de zoon geven ze enkel in de kleuterschool zo'n feest en nu ze sinds september alle 4 in de lagere school zitten, is dat liedje uit. Bij ons hummeltje is het maar om de twee jaar en nu ze in het tweede kleuterklasje zit, valt ze er de volgende keer juist buiten. Ik ken dus iemand die de volgende 2 dagen met volle teugen zal genieten , verkoudheid of niet.... Dat wil je toch voor geen geld ter wereld missen!
)
een algemeen gebruik als je in Lourdes kwam een kaars aan te steken om voor nageslacht te zorgen.
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}