Onze tweede kleinzoon is laaiend enthousiast als hij eens van Lier naar Antwerpen mag treinen. Zelf ben ik niet zo'n treinfanaat misschien door die " treinhappening " van zolang geleden?.( door die memorystick leeft een mens soms in het verleden, bedankt hoor Bojako want jij lanceerde dat ding!!). Maar nu terug naar de feiten, ik beleefde iets hilarisch zoveel jaren terug en dat wil ik ook hier even kwijt, want zoiets overkomt alleen mij en lachen kan soms echt deugd doen!!
Het was een gewone doordeweekse dag in de zomervakantie. Ik volgde één of andere cursus in Roeselare en moest mij daarvoor gedurende één week per trein verplaatsen. Op die bewuste dag zat een man tegenover mij met zo'n schattig plukje haar onder z'n lip. Het was niet echt een sikje, maar meer een dotje haar dat onder z'n lip geplakt leek te zitten als een stukje klei. En NATUURLIJK kon ik mijn ogen er niet vanaf houden en werd mijn blik er steeds naartoe getrokken. Dat vond ik wel heel vervelend want het is natuurlijk niet echt beleefd om naar iemand te zitten staren, maar ik kon het echt niet laten. Ik zat sowieso niet op mijn gemak, want de bank waar ik op zat, voelde een beetje wiebelig aan. De man had inmiddels in de gaten gekregen dat ik steeds naar zijn "plukje" zat te kijken en had al een beetje geïrriteerd naar mijn kant gekeken. Dat begon stilletjes op mijn lachspieren te werken. In de omgeving van Izegem kwam een vrouw de trein in en wilde naast mij gaan zitten. Toen ik zag dat ze zich naast mij zou laten neervallen, wilde ik haar net waarschuwen dat de bank een beetje wankel aanvoelde toen ze al met een plof neerkwam!! Voor ik wist wat er gebeurde, vond ik mezelf terug op mijn knieën op de grond met mijn hoofd in het kruis van "Mister Dottemans" en.. die mevrouw in dezelfde houding naast mij, maar zij trof een lege zitplaats aan (de bofkont). Ik keek lichtelijk hulpeloos naar boven en ontwaarde het dotje haar wel opeens heel dichtbij! Vraag me niet waarom, maar in mijn hoofd borrelde opeens de gedachte op dat ik bijna een hap uit dat plukje had kunnen nemen. Dat was het startsein om het uit te gieren van het lachen. De dame naast mij kwam ook niet meer bij toen ze onze situatie zag, maar helaas vond de brave man het allemaal niet zo vermakelijk. Hij keek mij aan alsof hij mij wel op kon vreten en dat bedoel ik niet in positieve zin.!! In ieder geval, ik hing dus nog steeds slap van het lachen over z'n benen heen en heb mij uiteindelijk met moeite omhoog gehesen. Wat was er gebeurd??? De zitting van de bank zat los en doordat die mevrouw met een klap was neergeploft, was de hele zitting naar voren geklapt waardoor we min of meer "gelanceerd" werden. De hele verdere reis heb ik niet eens meer richting " Mr Dottemans" durven kijken of de lachkriebels schoten keer op keer omhoog. Het toeval wilde dat de volgende dag die brave man weer dezelfde trein nam als ik.Wellicht een pendelaar die naar zijn werk ging.. Toen hij tegenover mij wilde plaatsnemen, keek hij nog eens goed, zag mij en....... liep vervolgens een coupé verder. Jullie begrijpen zeker dat ik direct weer slap lag!!!! Misschien is dat de reden waarom ik nu nog zelden de trein neem!! Begrijpen jullie nu waarom ik nog niet meegereisd heb met onze kleinzoon?. Stel je eens voor dat er zich een "Mr Dottemans " voor mij gaat zetten en oma daar de slappe lach krijgt!? Niet echt een voorbeeld van ..??
Reacties op bericht (7)
24-07-2009
weer heel erg genoten.....
het buurtfeest is achter de rug, de konfituurpotten zijn gevuld, in de diepvriezer is geen hoekje meer vrij, de kinderen en kleinkinderen zijn op verlof ... weer tijd dus om eens even op bezoek te gaan bij mijn blogvrienden en te genieten van jullie werkjes. Voor iedereen nog een fijn WE en tot volgende keer
24-07-2009 om 21:58
geschreven door ribbedebie
22-07-2009
Heel leuk en grappig....
....... het kon ook erger afgelopen zijn indien de bank de andere kant gevlogen was...... kan me voorstellen dat het geweldig hilarisch en lachwekkend was.... Wie zou er niet kunnen lachen...... Mr Dottemans moet nogal een zuurpruim geweest zijn dat hij er vooral niet kon mee lachen.....
22-07-2009 om 23:52
geschreven door Amor Fati
Hoi Natoken
Kunnen we niet afspreken om samen de trein te nemen? Het lijkt me prachtig om meneer Dottermans in levende lijve te ontmoeten en eens lekker luidkeels te kunnen gieren van het lachen.
22-07-2009 om 11:35
geschreven door thea
jij...
ik kan het zo voor me zien !! maar je was wel jonger hé , nu zou je niet meer zagauw recht krabbelen of toch ???!!!! maar lachen ..meid , doet zo deugd !!
22-07-2009 om 11:07
geschreven door ani
Hallo
Dit is een heel grappig verhaal...zie het al zo voor mij...al goed dat ik daar toen niet bij was of ik had niet meer recht gekomen...ha ha ha
een fijne dag met een heldere lach dat geeft je veel kracht voor deze nieuwe dag geniet van je nieuwe dag met een heerlijke lach dan is jou dag een zonnetje in je hart
22-07-2009 om 02:37
geschreven door Athea
21-07-2009
Dat dacht je maar
Dag Natoken, heb vroeger ook veel met de trein gereisd. Op die houten banken weet je wel, je achterste zag al blauw na een half uur. Nu dat ventje zal waarschijnlijk indruk op je willen maken, naast vrouwelijk schoon kan je niet naast kijken, of je moest je te verdiepen in je dagblad dat je al viermaal had uitgelezen. Wat is er dan beter naar een mooie vrouw te kijken en je af te vragen wat er schuilt achter die pretoogjes. Neem me niet kwalijk maar ik weet wel beter hoor, had heus ook van de bank gedonderd, en de rest van het treingezelschap ook. Lieve knuffels van robert
21-07-2009 om 19:48
geschreven door peeters robert
)
.
.