Ben eens gaan lezen wat ik allemaal verteld heb tot hiertoe en door die opeenvolging van uitstappen leest het alsof we probleemloos door de weken vlogen. Maar laat jullie daardoor niet misleiden. Meestal onthoud je de schone dingen van het verleden en vervaagt de rest, maar ik kan nog perfect de "spleen" en de eenzaamheid oproepen die ons ( en mij in het bijzonder) overviel. Het was niet altijd zo simpel als het lijkt en de gelegenheid om even naar huis te gaan of vrienden op te zoeken was een utopie!!! Daarbij waren er soms omstandigheden die het uiterste van jezelf vroegen en als je het op het huisfront vertelde dan werd je meestal bekeken zo van " mens wat klaag jij, je hebt toch geluk dat je dat allemaal meemaakte"!!! Inderdaad, wij hebben een unieke kans gekregen maar toch, je moet er zelf voorgestaan hebben om een correct beeld te hebben van de realiteit. En ik vermoed dat Amor Fati mij wel heel goed begrijpt!! Daarbij wilden we iedereen bewijzen dat onze keuze geen bevlieging was en het laatste wat we wilden was met " hangende pootjes " terugkomen. Dus " we had to take the rough with the smooth"!! zoals de Engelsen zo mooi zeggen!! Soit, we zouden pas het volgende jaar in de zomer terugkeren naar België voor ons verlof. Ik heb " bomen" brieven geschreven en ontvangen, een ander communicatiemiddel was er niet. Telefonie stond plaatselijk nog in de kinderschoenen , daarom juist waren we daar. Internet en GSM bestond nog niet, gelukkig hadden we na een paar maanden die zendamateur die ons regelmatig op zondagmorgen met België en de familie in contact bracht. Maar we moesten erdoor, we hadden nu eenmaal die keuze gemaakt en we trokken ons op aan de mooie momenten die er absoluut ook waren! Zo ontstond er een vorm van gewenning en voelden we ons stilaan thuis in Aguas. Intussen was het al oktober. Op 5 oktober stond T om 5u 's morgens op met hevige buik- en maagklachten en pijn. Hij moest steeds overgeven en had daarbij nog diarree. Ik belde de dokter op ( onze huisbaas , die woonde op amper 50m) en die stuurde hem onmiddelijk naar het ziekenhuis. Gelukkig lag de " Clinica Guadalupe" niet te ver. Men vermoedde dat hij ergens een infectie had opgelopen. Ik bleef tot de middag bij hem maar moest daarna het werk verwittigen en enkele spullen ophalen. Toen ik terugkwam, stelde ik vast dat zijn toestand niet beterde integendeel. Men had een slangetje in zijn hand gestoken en langs daar kreeg hij pijnstillers. Maar die hand zag er niet uit!! De spuit zat absoluut fout. Mijn ventje had al een paar keer gebeld maar zonder succes en dat was dan éen van de betere klinieken!!!! Ik ben dan maar zelf naar de verpleging gestapt en inderdaad de naald moest er uit! Het was een jong verpleegsterke dat het nu opnieuw probeerde en het leek alsof ze voor de eerste keer een infuus aanlegde. Ze bleef maar steken en " wroeten" , deed dat wel voorzichtig , in mijn ogen iets te want zelfs bij mij liep het "pijnzweet" langs de rug . Het lukte maar niet en intussen lag mijn ventje maar af te zien. Uiteindelijk werd er een " matronne" bijgehaald die mopperde dat mannen zo kleinzierig waren enz enz en er met éen steek de naald inbracht. Mijn humeur beterde er niet op!! Ok, de pijngrens van sommige mannen ligt misschien lager dan bij ons maar dat T pijn had dat zag zelfs een klein kind!! Ik was dus al niet te spreken over de manier van doen en vroeg mij af wat het in de nacht zou worden als hij weer een aanval kreeg. Intussen kwam Sylvia, de dochter van onze huidsarts, even op bezoek en ze vertelde mij ik dat ik gerust bij T. in het ziekenhuis kon blijven slapen. Omdat ik thuis toch maar ongerust zou liggen piekeren, ging ik even navraag doen en na wat discussie werd er iets wat op een veldbed leek in de kamer bijgezet. 's Nachts kreeg T. opnieuw een crisis en " spoten" ze hem nog maar eens plat!!! Dat zou niet veel verandering brengen!! Je zou denken dat in zijn geval de voeding zou aangepast worden, maar neen hoor, hij kreeg die typische Mexicaanse kost en dat beetje pikante was juist nefast voor zijn gevoelige darmen. Niet dat het eten slecht was maar het was niet geschikt voor T's darmen!! De volgende dag was het niet beter en werd er bloed afgenomen en testen gedaan en het verdict luidde: ontsteking van het uiteinde van de dunne darm en de appendix. Van opereren sprak men niet. ( pas 10 j later zou een onderzoek in het tropisch instituut ons leren dat T. de ziekte van Crohn heeft en dat zou veel buikproblemen verklaren, maar toen wisten we dat nog niet). Drie dagen heeft mijn ventje het daar uitgezongen.( soms bijna letterlijk van de pijn). Het ene moment ging het al beter dan het andere. Maar de medicatie sloeg eindelijk aan en op de 4e dag was hij daar niet meer te houden. Hij wilde terug " normaal" eten krijgen om aan te sterken en in de kliniek lukte het niet. Min of meer tegen de zin van de arts verliet hij het ziekenhuis en éenmaal thuis ,met de gepaste medicatie en " degelijke, aangepaste kost en de nodige pampering!!", ging hij snel vooruit. Ik was blij dat hij weer thuis was en er niets ernstigers aan de hand was. Intussen hing er wat onzekerheid in de lucht over ons verblijf in Aguascalientes. Er waren al een paar mensen teruggeroepen om naar een ander land te gaan. Wij hadden geen kinderen dus waren we gemakkelijk verplaatsbaar zodat de kans dat men ons naar een andere lokatie zou sturen., niet ondenkbaar was!! Ik hoopte van niet want ik had eindelijk mijn " draai" gevonden en voelde me goed bij mijn Mexicaanse vriendinnen. Maar we konden niets anders doen dan afwachten!!!!
Reacties op bericht (6)
02-08-2008
dat is het erge dat men ver van huis is op zo een momenten.....
..... en dat je overgelaten bent aan de plaatselijke dokters ginds,, en dus een hele tijd geleden al...
Ook nu nog vandaag is het soms niet meteen direct vastgesteld dat soort ziekten en is het dus testen en nog eens testen en in de tussentijd moet het slachtoffer maar de pijnen doorstaan...... de ziekte van Crohn schijnt nog toe te nemen de laatste jaren hoorde of las ik eens ergens.... en de remedies er tegen zullen ook wel verschillend zijn van persoon tot persoon.... maar goed; jullie hebben ook dat overleefd hé Natoken.... the good and the bad days !
Life is indeed a Journey !!!
02-08-2008 om 18:37
geschreven door Amor Fati
Ik kan me voorstellen
hoe alleen en ongelooflijk verdrietig je je moet gevoeld hebben, als je steun en toeverlaat zo afziet en nauwelijks geholpen wordt. Gelukkig dat jullie er goed doorgesparteld zijn. Warme groet van Michelly
02-08-2008 om 18:24
geschreven door Michelly
hallo
Kom je dan maar langs hier goeidag zeggen,heb gezien dat je op mijn Plugoo was geweest,lag natuurlijk met mijn benen omhoog in de zetel eigenschuld,dikke bult,hihi,maar dat gaat over met slapen he Natoken,morgen ben ik weer de oude!
Niemand is volmaakt en ik ben daar het perfecte voorbeeld van.
(Niemand) met een dikke kus van Lipske
02-08-2008 om 16:17
geschreven door hotlips
..
Dat is het ergste natuurlijk, ziek worden in een van die landen en zeker in die tijd. Nu is er daar ook al een hele verandering gekomen, maar in vergelijking met hier ten huize, nog altijd wat onzeker, of het zou in een van die privaat klinieken in Mexico City moeten zijn. Er zijn toch ook goede artsen en chirurgen in Zuid Amerika, maar het zal wel een kapitaal kosten om daar bij te geraken. En dan tien jaar later de juiste diagnose horen, je zou voor veel minder wanhopig worden. Gelukkig komen jullie er goed door, zo lijkt het toch. groetjes.
02-08-2008 om 13:40
geschreven door Ludovikus
Ik wens al mijn vrienden en vriendinen een fijn weekend
)
eigenschuld,dikke bult,hihi,maar dat gaat over met slapen he Natoken,morgen ben ik weer de oude!
.
.