|
Dia de Los Muertos - Dag der Doden
Intussen naderde November.
1 November en Allerzielen waren voor de Mexicanen twee heel speciale dagen.
Volgens de Mexicaanse traditie wordt er van de doden verwacht dat ze de levenden bezoeken en hun speciale gasten zijn voor die avond. Het is een combinatie van Prehispanische Indiaanse gebruiken en katholieke tradities van het middeleeuwse Spanje.
Men gelooft dat op 1 november de zielen van alle overleden kinderen terug komen naar huis en op 2 november komen de zielen van de volwassenen ook terug.
Op 1 november worden er kaarsen en wierook aangestoken om de weg naar het familiealtaar te verlichten. Op veel plaatsen maken families een pad van goudsbloemblaadjes van de straat naar het familiealtaar, zodat de zielen de weg kunnen vinden. Dit is altijd een blijde gebeurtenis omdat de Mexicanen geloven dat de doden de levenden ieder jaar bezoeken op die dag. Men viert de dag door het kerkhof te bezoeken. Ze nemen offers mee, zoals pan de muerto (brood van de dood), eten, drinken, bloemen en kaarsen.
In veel huishoudens wordt een altaar gemaakt voor familieleden of vrienden die dood zijn. Een traditioneel altaar wordt versierd met de bloem van de dag Cempasuchil ( een oort goudsbloem volgens google maar ze leken eerder op tageten),
calavares (doodshoofden van suiker) en pan de muerto. Het altaar is meestal een tafel bedekt met crêpepapier waar een aantal voorwerpen zorgvuldig op worden geplaatst, zoals foto's van heiligen, wierook en veel kaarsen.
Eten en drinken mogen op het altaar ook niet ontbreken en in het bijzonder het lievelingseten en drinken van de dode aan wie het altaar is opgedragen. Men gelooft dat de doden spiritueel van het eten genieten, waarna het uiteindelijk door de levenden wordt opgegeten.
Sommige Mexicanen leggen er ook kleding van de overleden persoon bij of dingen die ze graag gebruikten toen ze nog leefden. Bijvoorbeeld , als een altaar voor een overleden oma is, worden haar rebozo ( een soort sjaal) en haar bril erbij gelegd. Als ze van breien hield dan worden er breipennen en wol bijgelegd. Als het altaar voor een opa is , worden zijn hoed en speelkaarten op het altaar gelegd. Als het altaar voor een kind is dan worden er speelgoed en snoepjes opgelegd. Aan al die attributen kan je meestal zien of het altaar voor een man, vrouw of kind is.
Op 1 november gaan families van wie hun kinderen zijn overleden naar hun graven toe om die te versieren. Op sommige plaatsen van Mexico gelooft men zelfs dat de zielen van de kinderen op die dag om 8:00 u aankomen. Op dit uur wordt dan ook een ontbijt voor hen geserveerd dat bestaat uit rijst met melk, chocolademelk, pompoenzaden, snoepjes, amandel-suikerdeeg en brood. Kinderen geven op die dag snoepjes aan elkaar in de vorm van doodshoofden met hun naam erop. Dit was even ter info.
In Aguascalientes begon men aan de viering van 1 november al een week op voorhand. De " dia de los muertos" was hier geen triestige bedoening maar eerder een feest ...Overal in de straten vonden we kraampjes met kleine doodshoofden, skeletten, doodskisten en andere lugubere dingen. Zelfs de snoepjeskramen hingen vol met dergelijke afbeeldingen. Hiernaast zien jullie zo'n suikeren doodshoofd!
Eigenlijk te schoon om op te eten!!
Die suikerfiguurtjes waren erg in trek evenals de suikerrietstokken. Best lekker maar een vieze bedoening want de afval lieten de Mexicanen zomaar op straat vallen en die lagen er vol mee!!! De gekookte maïskolven werden op verschillende wijzen geserveerd: met zout, met mayonaise, met room of... met chili !!!! Iedereen liep met zo'n kolf in de hand zoals hier met een zakje frieten!!En de taco kraampjes stonden op elke hoek van de straat.
Het ware vrije dagen voor de Mexicanen, voor ons mannen niet, dus van nachtstilte kwam niet veel in huis!!!!
En zo naderde onze eerste trouwverjaardag!! Die viel gelukkig op een zondag .Sylvia stond er al van 's morgens vroeg met een grote, eigengebakken taart. Een kleine maar hartverwarmende attentie. Anna, de hoteleigenares had ons uitgenodigd voor een drink en zo ging die dag ook niet ongevierd voorbij. Intussen wisten we nog steeds niet hoe lang we nog in Aguas zouden blijven.
Hier wil ik afsluiten met een passende spreuk van mijn geliefde schrijver/dichter Rabindranath Tagore:
'Sterven is het uitdoven van een lamp, niet de vernietiging van het licht.'
|
)
.
.
